Πόνος & Θυμός

Εδω κ κάποιες μερες η μαμα μου ειναι άρρωστη. Εχει καποια χρονια προβληματα υγειας-οπου οι γιατροι τα αποδιδουν κ στο πολυ της αγχος....

Τις μερες αυτες πηγαινοερχεται στο νοσοκομειο.Τα συναισθήματα μου πολλά κ ανάμικτα.Ποναω, ακομα κ το σωμα μου νιωθω να ποναει καποιες στιγμες....Θαυμαζω το κουράγιο της, το χαμογελο στα δυσκολα, το θάρρος της, την ευγένεια κ την πηγαια καλοσύνη της ακομα κ σ αυτες τις στιγμες.Λέω, εγω θα μπορουσα να τα βγαλω πέρα τοσο ομορφα?Αμφιβάλλω....

Ταυτόχρονα ενοχοποιώ τον εαυτό μου: μήπως ξέχασα να ρωτήσω κάτι τον γιατρό? Μήπως δεν θυμάμαι καλά τί μου είπε? Εχοντας ταυτοχρονα κ τη δουλεια, εχω τις ενοχες αν κανω καλά που συνεχιζω να δουλευω. Κ ενοχες που δεν ειμαι αποδοτικη στη δουλεια μου...Τοσο αντιφατικά τα νιωθω ολα....

Ρωτάω κ ξαναρωτάω:Ειμαι δίπλα της, με τον τροπο που θελει, οπως μου πε?...Φοβαμαι πως ειμαι ανεπαρκης.

Κ σ ολα αυτα ερχεται να προστεθει κ ο θυμος: θυμώνω με τα αδέρφια της που με ρωτάνε αν ειναι καλα, που αποφεύγουν την επισκεψη στο νοσοκομειο, ενώ μεχρι προτινος την επιζητουσαν για διάφορες δουλειες, που τολμανε κ μου δινουν οδηγιες για το ΠΩΣ θα την προσέξω καλυτερα..., που απεχουν ουσιαστικα απο ολα,αλλα ξέρουν να δηλώνουν μεγαλοστομα κ περηφανα την αγάπη τους.

Δεν ξέρω γιατι τα γράφω ολα αυτα...ισως επειδή θέλω να αποφύγω μ αυτον τον τρόπο ενα ξέσπασμα θυμου...κ αυτο με ανησυχει ακομα παραπάνω.

sofia ειναι πολυ λογικο οταν αγαπας τοσο πολυ εναν ανθρωπο να αναρωτιεσαι αν εισαι επαρκης και αν ανταποκρινεσαι στην αγαπη που σου χει δωσει. το οτι εχεις αμφιβολιες γι αυτο και ανυσηχεις γι αυτο πιστευω οτι σε συνδυασμο με το οτι εισαι διπλα της σε αντιθεση με αλλους, σημαινει οτι κανεις οτι μπορεις και με το παραπανω.
Εχεις στρεσσαριστει πολυ και απ τα αδερφια της, και επειδη πριν κανα χρονο ετυχε σε μια γνωστη μου προβλημα με τη μητερα της και ειχε κι αυτη συγγενεις δικους της να λεν μεγαλα λογια μεν αλλα να μην κανουν τιποτα δε, καταλαβαινω την ψυχολογια σου και πως τα λες. Παντα Σοφια υπαρχουν αυτοι που λεν οτι ειναι διπλα σε καποιον για να κοροιδεψουν τον εαυτο τους και τους αλλους (κυριως τους αλλους), κι αυτοι που πραγματικα ειναι διπλα σε καποιον. Μη δινεις σημασια σε τετοια ατομα και οταν λενε μεγαλα λογια κλεινε τα αυτια, γιατι τσακωμος με εναν απ τα αδερφια της θα σημαινει και με τα υπολοιπα και στο τελος θα σε κατηγορουνε ολοι μαζι και παρολο που θα χουν αδικο, εσυ θα την πληρωσεις γιατι θα σαι ενας και θα ναι πολλοι. Μη δινεις σημασια στην υποκρισισια και συνεχισε να βοηθας ουσιαστικα τη μητερα σου, δηλαδη να διαθεσεις την ενεργεια σου στη μητερα σου κι οχι για να τσακωθεις-ασκοπα-με υποκριτες.

Δεν είσαι ανεπαρκής. Είσαι επαρκέστατη!
Για τη δουλειά, σκέψου, έχεις την \"πολυτέλεια\" να την αφήσεις;
Θα σου έλεγα να ακούς αυτά που λένε τα αδέλφια της αλλά να φιλτράρεις και να κρατάς κάποια στοιχεία, αν εσύ κρίνεις ότι αξίζουν.

Είναι δύσκολο να αισθανόμαστε ότι έχουμε την κύρια ευθύνη εμείς χωρίς ουσιαστική βοήθεια για ένα τόσο σημαντικό θέμα.
Μπορείς να πεις στους θείους/θείες σου ότι τους ευχαριστείς για τις συμβουλές τους αλλά θα το εκτιμούσες περισσότερο να έκαναν κάτι για να βοηθήσουν αντί να είναι όλο λόγια.

Π.χ. \"Σ\' ευχαριστώ για τις συμβουλές, τώρα, επί του πρακτέου, μπορείς να πας δύο ώρες να κρατήσεις συντροφιά στην μητέρα μου γιατί εγώ πρέπει να πάω να δουλέψω;\"

Λες \" εγω θα μπορουσα να τα βγαλω πέρα τοσο ομορφα?Αμφιβάλλω....\", νομιζω με το να περιγραφεις τοσο ζεστα τη μητερα σου παρα τις δυσκολιες και τα προβληματα που περνας, κανεις ηδη αυτο το οποιο αμφιβαλλεις.
συμφωνω οτι εισαι επαρκεστατη, με το να μιλας εδω γιαυτο το προβλημα δειχνει πραγματικο νοιασιμο.
νομιζω ειναι σημαντικο να συνεχιζεις να μη μπερδευεις τα συναισθηματα σου (θυμο και πονο), για να κρατας το μυαλο σου (οσο γινεται) πιο καθαρο. το οτι οι συγγενεις ενδιαφερονται πιο πολυ ( ισως απο μη συγγενεις) ειναι (δυστυχως ή ευτυχως) πολυ θεωρητικο.. και μη ξεχνας τον εαυτο σου, πρεπει να σε και συ καπως καλα για μπορεις να βοηθας.
ευχομαι η μητερα σου να αναρρωσει το συντομοτερο.

Quote:

---

Originally posted by alexandros3


Π.χ. \"Σ\' ευχαριστώ για τις συμβουλές, τώρα, επί του πρακτέου, μπορείς να πας δύο ώρες να κρατήσεις συντροφιά στην μητέρα μου γιατί εγώ πρέπει να πάω να δουλέψω;\"

---

Συμφωνώ απόλυτα με τον Αλέξανδρο.
Ευγενικά θα πεις το αυτονόητο, θα σου φύγει ο θυμός και θα τους...πετάξεις το μπαλάκι.

Απο κει και πέρα, αφού έχεις μιλήσει με τους γιατρούς και έχεις σαφή εικόνα για την κατάσταση της, εσύ θα αποφασίσεις αν πρέπει να αφήσεις τη δουλειά σου, ή όχι.
Άποψη μου είναι, πως ακόμη και αν είναι πολύ δύσκολη η κατάσταση, καλό θα ήταν να συνεχίσεις, πρώτα απ όλα για τη δική της καλή ψυχολογία.
θα χάσει πολύ από το θάρρος της αν δει ότι αποσυντονίζεται τελείως η ζωή σας.

Φαντάζομαι ότι η μόνη που ξέρει πόσα πρέπει και μπορείς να δώσεις, είσαι μόνο εσύ.

Σου εύχομαι δύναμη και κουράγιο.

Καλή μου , ο πόνος τελικά έχει τόση μοναξιά ... όση κι η αγάπη
Στον πόνο όπως και στην αγάπη είμαστε εκεί και τα βιώνουμε ΑΠΟΛΥΤΑ και είναι δικά μας ... καταδικά μας ...
όσο δικός μας είναι κι ο άνθρωπός μας που είναι απέναντί μας και μεις στεκόμαστε εκεί να τον αγαλιάσουμε να πονέσουμε μαζί του ... γιατι είναι ΥΠΟΘΕΣΗ καρδιας , υπόθεση των ΔΥΟ μας ...
Κι όλοι οι άλλοι γύρω ... θεατές , ακροατές αμέτοχοι ... ίσως και επιλήσμονες καμιά φορά των όσων εμείς ή ο άνθρωπός μας έκανε για κείνους ...
Μη πλήγώνεσαι από το ...\"λίγο\" τους ... για την ηθελημένη απόστασή τους από την ανάγκη σου νάναι \"εκει\" να σταθούν ... να συμ-πάσχουν μαζί σου ... Ίσως και νάναι πραγματικά \"λίγοι\" και \"μικροί\" και τώρα ήρθε η στιγμή να το (απο)δείξουν κιόλας ... Είναι κι αυτό μια \"γνώση\" , μια κατανόηση του \"κόσμου\" γύρω μας ... του προσωπικού μας \"μικρόκοσμου\" του κατ΄εικονα και ομοίωση του \"μεγάλου\" κόσμου ...

Στάσου κοντά της , δίπλα της ... πάρε κουράγιο από κεινη και ΄δωσε της αυτό που κι εσύ πιστευεις οτι της αξίζει .. : Το καλύτερο ... Το χρόνο , την αγάπη , τη φροντίδα σου ... Αυτό χρειάζεται περισσότερο απ΄ολα ... Εσένα ... Κι αυτό της αξίζει άλλωστε , ΕΣΥ ... και κάνενας από (όλους) τους άλλους ...

Κι οταν περάσουν όλα , θάσαι τόσο μα τόσο δυνατή, απαλλαγμένη απ΄την (υποτιθέμενη) ανάγκη των άλλων σε δύσκολες στιγμές ...
Και πίστεψέ με ... αυτό είναι μια κατάκτιση ... μια ΛΕΥΤΕΡΙΑ ... !

susperia, αλεξανδρε, λεφ, Θεοφανια, psychangel σας ευχαριστω για την τοσο ζεστή ανταποκριση, τον χρόνο σας μα προπαντων τα λογια σας. βρηκα αληθειες, σημεια λεπτά, κ ευαισθητα.

ενιωσα ταχυκαρδια να τα διαβάζω...

Quote:

---

Originally posted by Sofia
Εδω κ κάποιες μερες η μαμα μου ειναι άρρωστη. Εχει καποια χρονια προβληματα υγειας-οπου οι γιατροι τα αποδιδουν κ στο πολυ της αγχος....

Τις μερες αυτες πηγαινοερχεται στο νοσοκομειο.Τα συναισθήματα μου πολλά κ ανάμικτα.Ποναω, ακομα κ το σωμα μου νιωθω να ποναει καποιες στιγμες....Θαυμαζω το κουράγιο της, το χαμογελο στα δυσκολα, το θάρρος της, την ευγένεια κ την πηγαια καλοσύνη της ακομα κ σ αυτες τις στιγμες.Λέω, εγω θα μπορουσα να τα βγαλω πέρα τοσο ομορφα?Αμφιβάλλω....

Ταυτόχρονα ενοχοποιώ τον εαυτό μου: μήπως ξέχασα να ρωτήσω κάτι τον γιατρό? Μήπως δεν θυμάμαι καλά τί μου είπε? Εχοντας ταυτοχρονα κ τη δουλεια, εχω τις ενοχες αν κανω καλά που συνεχιζω να δουλευω. Κ ενοχες που δεν ειμαι αποδοτικη στη δουλεια μου...Τοσο αντιφατικά τα νιωθω ολα....

Ρωτάω κ ξαναρωτάω:Ειμαι δίπλα της, με τον τροπο που θελει, οπως μου πε?...Φοβαμαι πως ειμαι ανεπαρκης.

Κ σ ολα αυτα ερχεται να προστεθει κ ο θυμος: θυμώνω με τα αδέρφια της που με ρωτάνε αν ειναι καλα, που αποφεύγουν την επισκεψη στο νοσοκομειο, ενώ μεχρι προτινος την επιζητουσαν για διάφορες δουλειες, που τολμανε κ μου δινουν οδηγιες για το ΠΩΣ θα την προσέξω καλυτερα..., που απεχουν ουσιαστικα απο ολα,αλλα ξέρουν να δηλώνουν μεγαλοστομα κ περηφανα την αγάπη τους.

Δεν ξέρω γιατι τα γράφω ολα αυτα...ισως επειδή θέλω να
αποφύγω μ αυτον τον τρόπο ενα ξέσπασμα θυμου...κ αυτο με ανησυχει ακομα παραπάνω.

---

Πονος, θαυμασμος, ενοχη, ανεπαρκεια, θυμος...Αυτα τα συναισθηματα εντοπισα να εχεις αποτυπωσει...
Φροντισε το σωμα σου,ξεκουρασου οσο το μπορεις, να πονα οσο το δυνατον λιγοτερο.. απαλυνε τον ψυχικο σου πονο, με την ελπιδα οτι ολη αυτη η αναμονη, θα οδηγησει σε κατι καλο.
Νιωσε τον θαυμασμο σου για αυτην την υπεροχη γυναικα, που ειναι η μητερα σου, και μαζι ολη σου την αγαπη για αυτην!
Γινε λιγοτερο αυστηρη με τον εαυτο σου, μιλα του, κατανοησε τον, δεν μπορει να τα κανει ολα ταυτοχρονα και με τελεια ψυχραιμια.. Μην τον αδικεις, ειναι πολυ δυσκολο να το περνας μονη ολο αυτο. Μη του δινεις παραπανω χαστουκια, μονο αναγνωρισε το και δωστου ενα χαδι.Ασε την ενοχη να απομακρυνθει.
Μοιρασου την αισθηση της ανεπαρκειας οσο πιο ειλικρινα μπορεις με τη μαμακα σου, μιλα της, ρωτα την αν χρειαζεται κατι παραπανω απο εσενα, απαλα και γλυκα, ειλικρινα.
Μην αγνοεις τον θυμο σου ωστε να συσσωρευεται και να σε εξουσιασει! Μπορεις με τον ηπιο τροπο που ανεφεραν και τα παιδια, να υπενθυμισεις στα αδελφια-συμβουλατορες οτι καλυτερα να βοηθουν παρα να μιλουν. Εξεφρασε τους το θυμο σου, δεν ειναι κακο!
Κουραγιο, ολα θα πανε καλα και θα νιωσεις πολυ πιο δυνατη μετα κι απο αυτην την μπορα.

επανερχομαι: η μαμα γυρισε σπιτι.καλα ελπιζω....καλα φαινεται,καλα λενε κ οι γιατροι.
εχω γινει εξπερ σε θεματα που απτονται των προβληματων της υγειας της. προσπαθω κ ευχομαι ολα να πανε καλα....

απο τοτε που γυρισε σπιτι, ολοι φοβουνται.αλλα ειμαστε χωρισμενοι σε \"στρατοπεδα\". σ αυτους που δρουν κ σ αυτους που παρακολουθουν αυτους που δρουν.ανηκω στο 1ο στρατοπεδο. μαζι με τη μαμα μου...οι αντρες της οικογενειας, απλα παρακολουθουν. κ θα ταν τοσο καλα, αν βοηθουσαν κ λιγο....

δεν ξέρω αν ειμαι περισσοτερο θυμωμενη ή απογοητευμενη απο ολο αυτο.παντως σιγουρα με εκανε εξάλλη η παρατήρηση του πατέρα μου \" η μαμα σου πρεπει να ειναι η πρωτη προτεραιοτητα σου αυτη τη στιγμη\" ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ μεσα στο σπιτι για τη μαμα μου.....ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΩΝ, ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...

ΔΕΝ ΘΕΛΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΘΕΣΗ ΣΤΟ ΘΕΜΑ. ΤΟ ΜΟΝΟ ΠΟΥ ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ

Quote:

---

Originally posted by Sofia
οι αντρες της οικογενειας, απλα παρακολουθουν. κ θα ταν τοσο καλα, αν βοηθουσαν κ λιγο....

δεν ξέρω αν ειμαι περισσοτερο θυμωμενη ή απογοητευμενη απο ολο αυτο.παντως σιγουρα με εκανε εξάλλη η παρατήρηση του πατέρα μου \" η μαμα σου πρεπει να ειναι η πρωτη προτεραιοτητα σου αυτη τη στιγμη\" ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΚΑΝΕΙΣ ΑΛΛΟΣ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ ΑΠΟ ΜΕΝΑ μεσα στο σπιτι για τη μαμα μου.....ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ Ο ΙΔΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΩΝ, ΣΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ...

---

Παραφράζοντας τα λόγια σου, αν μου επιτρέπεις, θα έλεγα:\"οι αντρες της οικογενειας, απλα παρακολουθουν απο ψηλά, ανεβασμένοι στον εξώστη τους. κ θα ταν τοσο καλα, αν, αντί να κάνουν υποδείξεις απο εκεί ψηλά, καταδέχονταν να κατέβουν δίπλα σε μας και να βοηθουσαν κ λιγο....\"
Είσαι απογοητευμένη και εξοργισμένη, ειδικά με τον πατέρα σου, που, παρόλο που είναι μέσα στην οικογένεια, φαίνεται να μην αναγνωρίζει όλα αυτά που έχεις κάνει για τη μητέρα σου. Πράγματα, που στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, καθώς και στα μάτια των υπόλοιπων παιδιών του φόρουμ, είναι πάρα πάρα πολλά. Με ποιό δικαίωμα άραγε εκείνος σου δίνει κατευθύνσεις(αν θέλω να χρησιμοποιήσω μια ήπια λέξη)ενώ ο ίδιος, όταν δεν δυσκολεύει την κατάσταση, στέκεται απέξω?Θυμώνω κι εγώ με την κατάσταση που περιγράφεις.

Αχ αυτοι οι αντρες, καμια φορα τους ειναι ευκολο απλα να πελαγωνουν.
Σοφια μου, θεωρω οτι καλυτερα να μην ασχολεισαι με τις υποδειξεις του πατερα σου. Ειναι επιπολαιες και εγωιστικες και εριστικες, μην τις αφηνεις ομως να επηρεαζουν την ευαλωτη ψυχολογία σου αυτον τον καιρο.
Για να προστατεψεις εσενα...
Ξερεις τι να περιμενεις και τι οχι απο τα υπολοιπα μελη της οικογενειας. Ξερεις απο που θα παρεις εκτιμηση και αναγνωριση και απο που οχι...
Ειμαι σιγουρη, η μαμακα σου σε νιωθει πολυ κοντα της, νιωθει την αγαπη της κορης της. Κι αυτο ειναι το πιο σημαντικο! Εκει εστιασε κι αστα τα αλλα... Αυτη η επικινδυνη περιπετεια σας εχει φερει πιο κοντα, αυτο και μονο μπορει να ανακουφιζει την αγωνια σου :)

Αυτές οι υποδείξεις εμένα μου λένε \'πάω να ενισχύσω τις δικές σου ενοχές για να συγκαλύψω τη δική μου αδυναμία\'. Σου λέω \'πρέπει να είναι η πρώτη σου προτεραιότητα\' για να μην το πω στον εαυτό μου. Μην μπαίνεις στην παγίδα να αποδείξεις αυτό που ξέρεις ότι ισχύει, ότι δηλαδή νοιάζεσαι και προσπαθείς.

Με κάλυψε η weird .

Quote:

---

Ειμαι σιγουρη, η μαμακα σου σε νιωθει πολυ κοντα της, νιωθει την αγαπη της κορης της. Κι αυτο ειναι το πιο σημαντικο! Εκει εστιασε κι αστα τα αλλα... Αυτη η επικινδυνη περιπετεια σας εχει φερει πιο κοντα, αυτο και μονο μπορει να ανακουφιζει την αγωνια σου .

---

Επιπλέον θα μπορούσες , αν χρειάζεσαι την βοηθεια τους ή αν χρειάζεται η μητέρα σου την παρουσία τους , να τους ζητάς συγκεκριμμένα πράγματα . Νομίζω δύσκολα θα αρνηθούν ........ και δεν θα εχεις θυμό μέσα σου γιαυτούς ....... δεν θα σε βοηθήσει πουθενά ο θυμός εξάλλου . Αν και μέρος του θυμού ισως και να προέρχεται απο αυτό που εχει συμβεί στην μητέρα σου , σε εσένα , στην οικογένεια σου ............

Σοφία μου...έτσι έχουν μάθει, έτσι λειτουργούν.
Αν κρίνω απ τη δική μου οικογένεια, μια ζωή η μαμά έκανε τα πάντα. Ο ρόλος του μπαμπά περιοριζόταν στη δουλειά και όταν μείναμε μόνοι μας, απλά μετατέθηκαν όλα σε μένα.
Έχω την αίσθηση πως για εκείνους είναι σωστή η συμπεριφορά τους, δε βρίσκουν ότι είναι λάθος γιατί έτσι έχουν μάθει.
Η άποψη μου είναι, πως ότι σε πειράζει πρέπει να το λες και άρχισε τον καταμερισμό ευθυνών για να μην πιέζεσαι απέναντι στη νέα πραγματικότητα.
Η μαμά δεν είναι κτήμα σου, είναι μητέρα του αδελφού σου και γυναίκα του πατέρα σου.
Αυτό δως το να το καταλάβουν χωρίς να τσακωθείς και απόλυτα φυσιολογικά....