Originally Posted by
Christi21
Καλησπέρα σας. Εδώ και 10 μήνες περίπου βιώνω μία κατάσταση τρέλας!
Έχει κολλήσει το μυαλό μου ότι έχω Hiv. Και να σας εξηγήσω γιατί η τόση εμμονή. Πριν 10 μήνες έγινε κάτι με κάποιον που δεν ήξερα καλά, αλλά ήξερα ότι έχει πάρα πολλές εμπειρίες και γενικά ήταν λίγο περίεργος τύπος. Δεν ολοκληρώσαμε αλλά εγώ έκανα σε αυτόν στοματικό έρωτα (χωρίς προφύλαξη) και τα σπερματικά του υγρά ήρθαν στη στοματική κοιλότητα. Συγνώμη για την περιγραφή αλλά είμαι σε μία κατάσταση σοκ αυτή τη στιγμή! Αυτό ήταν! Την επόμενη μέρα, μη όντας συνηθισμένη σε περιπτύξεις με αγνώστους, έψαξα στο google και βρήκα τι μπορεί να κολλήσει κανείς με αυτό τον τρόπο. Αμέσως φρίκαρα και πήρα τηλέφωνο στη γραμμή ψυχολογικής υποστήριξης που σχετίζεται με αυτή τη νόσο για διευκρινιστικές ερωτήσεις. Η κοπέλα που μου απάντησε με ρώτησε αν είχε το στόμα μου κάποια ανοιχτή πληγή ή ουλίτιδα και εγώ απάντησα πως δεν πρέπει να είχα! (ΑΛΛΑ ΑΝ ΕΙΧΑ ΚΑΠΟΙΑ ΠΛΗΓΗ ΚΑΙ ΕΚΕΙΝΗ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑ ΚΑΤΑΛΑΒΕΙ?). Αυτή μου είπε πως είναι πολύ δύσκολο να μεταφερθεί αν δεν έρθει σε επαφή με το αίμα και ότι δεν χρειάζεται να ανησυχώ. Αμέσως ηρέμησα αλλά στην πορεία το εξέλιξα το θέμα και άρχισα να ξαναψάχνω. Στο ίντερνετ υπήρχε σαν τρόπος μετάδοσης αυτό που έκανα και μόνο που το έβλεπα μου κοβόταν τα πόδια! Άρχισα να το επαναφέρω στο μυαλό μου με αποτέλεσμα να είμαι σε διαρκή πανικό, άγχος, ένιωθα ότι έκανα το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μου, υπέφερα στη σκέψη ότι μπορεί να κατέστρεφα τη ζωή μου και τη ζωή των ατόμων που αγαπώ και γενικά ένα μαύρο χάλι. Έτσι πήρα άλλες 2 φορές τηλέφωνο στην γραμμή υποστήριξης και μου είπαν δύο διαφορετικές κοπέλες αυτή τη φορά ότι ΟΧΙ δεν υπάρχει κάποια περίπτωση να έχεις κολλήσει και ότι για να υπάρχει πιθανότητα πρέπει η ποσότητα αίματος στο στόμα να ειναι "σαν να έχεις κάνει εξαγωγή δοντιού πριν 10 λεπτά", όπως μου είπε μάλιστα η μία εξ αυτών. Κάτι που θα καταλάβαινα αν είχα. άρχισα να το ξεπερνάω σιγά σιγά αλλά τσουπ μια ίωση, τσουπ μια αδιαθεσία ήταν αρκετοί λόγοι για να το επαναφέρω! Όταν σας λεω να το επαναφέρω, μιλάω για μία κατάσταση τρομακτική, σαν να με πνίγει όλο το δωμάτιο, να νιώθω ότι είμαι στο χείλος του γκρεμού και ότι θα καταστρέψω τα πάντα. Χτες μάτωσαν τα ούλα μου και απ'ότι φαίνεται πρέπει να ναι αρχή ουλίτιδας. Αυτό το έχω ξαναπάθει το φετινό καλοκαίρι! Μπήκα φυσικά στο ίντερνετ , σύμπτωμα aids. Αυτό ήταν. Πάλι βιώνω την κρισάρα μου και ξέρω ότι αυτή τη φορά δυσκολεύομαι πολύ να το διαχειριστώ! Νιώθω ότι δεν αντέχω άλλο, ότι θέλω να πεθάνω και να μην σκέφτομαι τίποτα. Ξέρω ότι γίνομαι παράλογη και όταν συζητάω με τις φίλες μου το συγκεκριμένω θέμα καταλαβαίνω ότι δεν είναι φυσιολογικό να αναλώνομαι τόσο πολύ σε κάτι τέτοιο και γελάω αλήθεια μαζί μου αλλά όταν είμαι μόνη μου δεν μπορώ να το κοντολάρω. Ναι λέω "δεν είναι τίποτα, σου είπαν 3 άτομα που ασχολούνται με αυτό το θέμα να μην ανησυχείς, αν έπρεπε να ανησυχήσεις θα σου το έλεγαν" και το αν αυτά τα λόγια θα δουλέψουν εξαρτάται από τη μέρα. Τις προάλλες πήγα για την ετήσια επίσκεψη στο γυναικολόγο και ευτυχώς ήταν όλα καλά.'Ετσι βρήκα την ευκαιρία και τον ρώτησα αν πρέπει να κάνω εξετάσεις για σμν, του είπα ότι οι ολοκληρωμένες μου σχέσεις ήταν πάντα με προφυλακτικό και μετά τον ρώτησα αν μέσω του στοματικού έρωτα μεταδίδονται τα σμν και απλά μου είπε ένα "όχι,όχι,όχι". Πάλι ηρέμησα αλλά μέσω της έρευνας στο ίντερνετ έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για το αν είχε δίκιο. Επίσης να πω κάπου εδώ ότι ήμουν σε μία μεγάλη σχέση μέχρι πέρυσι και αυτό που συνέβη με τον άγνωστο είναι η πρώτη εμπειρία που έχω με κάποιον που όντως δεν ξέρω, και ίσως επειδή ήταν λίγο τραυματικό για μένα και ίσως ένιωσα λίγο "βρώμικη", να το ανήγαγα έτσι στο μυαλό μου. Σκέψεις του τύπου: "α είναι άγνωστος και περίεργο τυπάκι, άρα σίγουρα έχει κάτι γιατί έχει πάει με πολλές και κινδυνεύω από αυτόν" ενώ αυτό ξέρω πως δεν ισχύει και πως όταν είμαι στα καλά μου δεν έχω τέτοιες απόψεις! Αλλάζω σαν άνθρωπος όταν τα σκέφτομαι όλα αυτά, πως να σας το πω, μου κατατρώει όλη την ψυχή! Τεστ θέλω να κάνω αλλά κάτι με σταματάει. Φοβάμαι και την μία πιθανότητα στις τόσες, να βγει θετικό. Αν βγει θετικό τι θα γίνει; Τι θα κάνω; Θα πέσω στο πρώτο αυτοκίνητο που θα δω! Πως θα το πω στους γονείς μου, πώς θα ξανακάνω σχέση, πως θα συνεχίσω τη ζωή μου; Γιατί ένα λαθος να μου καταστρέψει τη ζωή; Σας τα λέω και βουρκώνω, κατανοώ ότι δεν είμαι καλά, κατανοώ ότι υπάρχουν άνθρωποι που ζουν με αυτό και είναι καλά και συνεχίζουν τη ζωή τους και την αγαπάνε πιο πολύ από όλους μας πλέον γιατί καταλαβαίνουν πόσο σημαντική είναι, αλλά εγώ δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω! Είμαι σε ένα τελμα, σε ένα βούρκο, νιώθω ότι πνίγομαι, γίνομαι υστερική και σιχαίνομαι τον εαυτό μου, θέλω να κάνω τις εξετάσεις αλλά φοβάμαι, φοβάμαι γιατί είμαι δειλή, ένα ανθρωπακι και δεν ξέρω απο που να κρατηθώ. Τι να κάνω πείτε μου, δεν το αντέχω αλλό. Αυτή η εμμονή μου χει καταστρέψει τις καλύτερες στιγμές, μερικές φορεές φοβάμαι ότι θα μείνω μόνη μου για πάντα και ότι θα τα χάσω όλα. Όταν είμαι σε αυτές τις κακές μου στιγμές αλήθεια φοβάμαι να μείνω μόνη μου στο σπίτι. Φοβάμαι ότι θα μπω στο ίντερνετ και θα διαβάσω λίγο ακόμα για να ανατροφοδοτήσω τις σκέψεις μου, θα ξαναπάθω κατάθλιψη και φοβάμαι ότι θα κάνω καμία τρέλα. Όταν πάλι νιώθω υγιής και δεν κάνω άσχημες σκέψεις είμαι πολύ νορμάλ άνθρωπος. Γενικά είμαι άνθρωπος πολύ αισιόδοξος, πάντα χαμογελαστός, πάντα θα δω το καλό κάπου. Το γιατί και το πως έχω κολλήσει σε αυτό το πράγμα δεν το ξέρω καιούτε μπορώ να το εξηγήσω. Ίσως είναι σύμπτωμα κατάθλιψης μιας και η χρονιά μου πριν γίνει αυτό και αφού έγινε δεν ήταν και η καλύτερη. Δεν ξέρω αλήθεια. Έχω κουραστεί και έχω κουράσει. Τα έγραψα εδώ και ηρέμησα κάπως, ξέρω ότι θα μου επανέλθουν οι θετικές σκέψεις και θα το ξεχάσω αλλά ξέρω πως μετά θα γίνει κάτι και θα μου το θυμίσει και ξέρω πως πρέπει να βάλω ένα τέλος σε αυτό το πράγμα. Να πάω σε κάποιον ψυχολόγο, να κάνω το τεστ, να συνεχίσω τη ζωή μου. Στον ψυχολόγο πιστεύω μπορώ να πάω, αλλά να κάνω το τεστ αλήθεια τρέμω αν και ξέρω πως λέω βλακείες και πως ακόμα κι αν έχω κάτι αν διαγνωστεί τώρα μπορεί να διαχειριστεί πιο εύκολα από το αν το αφήσω. Οπότε , αυτά . Δεν κατέληξα πάλι κάπου, πιστεύω πως έχω κατάθλιψη και πως εξαιτίας αυτού του γεγονότος που ήταν πολύ "έξω" από μένα μου χει δημιουργηθεί αυτή η ανασφάλεια η οποία έχει εξελιχθεί σε πραγματική υποχονδρίαση, μιας που πλέον τρέμω και το αν κάποιος βήξει δίπλα μου. Αν έχετε κάποια ιδέα ή έστω έναν καλό λόγο υποστήριξης, θα το εκτιμούσα. Ήδη το ότι τα έγραψα με εκτόνωσε πολυ. Καλή συνέχεια στις ζωές σας και να είστε καλά! Να είμαστε όλοι καλά!
