Ειναι Κυριακη πρωι, τοσο πρωι που ισα που ξεχωριζω απο την νυχτα και καθομαι σε ενα απο τα μπλε αβολα καθισματα του τραμ. Λιγο παραδιπλα ακουγονται κοριτσιστικα γελια και ζωηρη κουβεντα. Οι τρεις τους, με το χρωμα στα χειλη τους να αφηνει τις τελευταιες του νοτες, με κανανε να αναπολησω την ανεμελια μου. Θυμηθηκα με γλυκια μελαγχολια τις φορες που γυρναγα με το τραμ απο Συνταγμα- Αγ. Φωτεινης , με τον κολλητο μου να ζεχνει μπιρα κουτακι κ καπνο. Σε μια ωρα περιμενω το γκρουπ των Σερβων για πρωινο στο εστιατοριο που δουλευω. Ποσο διαφορετικη νιωθω απο κεινη την εποχη που πιστευα οτι ο κοσμος μου ανηκει και που ουτε που μου περναγε απο το μυαλο οτι καποια αναποδια θα μπορουσε να παει κοντρα στα μεγαλεπιβολα σχεδια μου. Και ομως μας χωριζουν λιγες θεσεις....
Κοιτω διακριτικο το μαλλι μου στο απεναντι τζαμι. Σγουρο και αστατο, ακριβως οπως η ψυχοσυνθεση μου. Απεναντι μου καθεται ενας γερακος με ενα μπλε καπελο τυπου τζοκευ. Αρχιζω να τον παρατηρω.Μαλλον καποτε ασπρα αθλητικα και καφε κοτλε παντελονι Χερια κηλιδωτα με μπλε φλεβες να διαγραφονται κατω απο το δερμα. Στο αριστερο του χερι ενα κομματι παλιο φθαρμενο ξυλο σκαλισμενο με θεσεις για τα μαγικα δελτια της τυχης. Στις εσοχες τσακισμενα τραπουλοχαρτα για να συγκρατουν καλυτερα το ρισκο.
Θυμηθηκα τοτε τεσσερα χρονια πριν, τοτε που εχασα για πρωτη φορα την ταυτοτητα μου και βρεθηκα σε ραντεβου με τους προσωπικους μου δαιμονες, τα εβαλα με την τυχη μου. Δυο χρονια μετα ανανεωσαμε τους ορκους μας με κορτιζονη για Graves , καταθλιψη και συναισθηματικη ασταθεια. Φαρμακα πολλα, χημικα, ομιοπαθητικα, βοτανια, ματζουνια, λιτανειες. Παρατολμα βηματα και παρορμητισμοι, παθη , λαθη και οποιος θελει ας μαθει. Στιγμες που ενιωθα θεος και αλλες που το ασυνειδητο μου συγκλονιζε τον νου με αυτα που ειχε τοσα χρονια κρυμμενα. Τεσσερις κρισεις πανικου, μπορει και πεντε. Διαγνωσεις πολλες. Γενικευμενη αγχωδης διαταραχη, μεταιχμιακη προσωπικοτητα, στοιχεια διπολικοτητας. Ολες μου ακουγονταν τοσο ξενες. Εξταση και πονος. Λατρεια για την ζωη και μισος για τις επιλογες μου. Σε αλληλουχια. Αλλοτε μικροτερη αλλοτε μεγαλυτερης διαρκειας.
Και καθε φορα, μετα απο την συντριβη, η ιδια λυσσασμενη διψα για ζωη. Με το μυαλο χαωμενο σε εμμονες και παραληρηματα εψαχνα στην ντουλαπα να θυμηθω τα ρουχα που αγαπουσα. Ανικανη να ξεχωρισω τις σκεψεις μου, αποδεχομουν καθε ασυναρτητο μαστιγωμα του ειναι μου. Διαλυμενη σαν καθρεφτης, παρακαλαγα να κοπω με τα θραυσματα για παντα. Στην κολαση δεν κανεις αγγελικες σκεψεις. Και γω βρεθηκα εκει πολλες φορες, πεσμενη στα γονατα να ψαχνω την μορφη μου στους καπνους. Και παντα την εβρισκα και τη βρισκω. Ηττημενη, πληγωμενη, τσακισμενη, εσφιγγα τα δοντια και ελεγα «Καιρος να ξανασυστηθουμε δαιμονια μου».
Απαξ και εχεις βιωσει την καταρρευση ειναι δυσκολο να μην υπαρχει σε μια γωνια του μυαλου σου η αμφιβολια. Παντα θα ναι εκει, μια σκια να σου θυμιζει οτι εισαι ξεχωριστος. Γιατι εσυ , που εχεις χασει και εχεις αναγκαστει να βρεις ξανα και ξανα τον εαυτο σου, αναποφευκτα θα βρεις και τις ιδιαιτεροτητες σου. Αυτο σου το μοναδικο συναισθημα που καμια φορα σε κατακλυζει περισσοτερο απο οσο θα θελες. Αυτη σου την αγωνια για το τι σοι ανθρωπος θελεις να εισαι. Αυτη σου την λαχταρα για συντροφικοτητα και απολυτο δωσιμο. Ολα αυτα που σε κανουν ευαλωτο, σε κανουν ανθρωπο. Αυτα αν αγαπησεις, κρατας την τυχη σου στα χερια σου.
«Επομενη σταση, Ζεφυρος» ακουστηκε απο τα ηχεια και σηκωθηκα βιαστικα απο την θεση μου. Κοντοσταθηκα για λιγο και κοιταξα τον παππουλη. Μπα, δεν το χρειαζομαι το Σκρατς....
ps το ξερω οτι ισως το κειμενο μου να μην "κολλαει" με το υφος του φορουμ, ομως θεωρησα οτι εδω θα μπορουσε να διαβαστει απο ατομα που θα με καταλαβουν....Παρακαλω εαν θεωρειται οτι ειναι εκτος θεματολογιας φορουμ να σχολιασετε
