μανιοκαταθλιψη μια ζωη

Μου εχει κανει φοβερη εντυπωσει οτι παραδεχεστε τα ψυχολογικα προβληματα που αντιμετωπιζετε,κ το παλευεται! Αυτο γιατι η μητερα μου ειναι μανιοκαταθλιπτικη με ψυχωσεις τα τελευταια 26 χρονια. Ουτε πιστευει οτι πασχει απο κατι, κ διαφορες ψευδαισθησεις που εχει τα πιστευει 100%. Ποτε δεν μπορεσα να συζητησω 'κανονικα' μαζι της, και γενικα οσο περναν τα χρονια η κατασταση ολο χειροτερευει. Ο γιατρος της εχει γραψει καποια φαρμακα εδω κ μια δεκαετια τα οποια μονο την δοσολογια αλλαζει που κ που. Σκεφτηκα ισως καποιος αλλος γιατρος θα μπορεσει να βοηθησει καλυτερα. Κ'γω δεν ξερω τι αλλο να κανω να βοηθησω.
Αν θελει καποιος να μου προτεινει καποιον γιατρο ψυχιατρο που να ξερει οτι ειναι καλος στην Αθηνα του ΙΚΑ, θα με βοηθουσε.
ευχαριστω εκ προτερων

Ζέτα μου...
Εγώ θα σου πρότεινα πρώτα απ όλα να βρεις ένα τρόπο να πείσεις τη μαμά σου ότι χρειάζεται μια αλλαγή στην φαρμακευτική της αγωγή.
Απ ότι βλέπω στο φόρουμ, δεν υπάρχει ιδιαίτερη ανταπόκριση στο θέμα του γιατρού που ζήτησες και δεν ξέρω καν αν επιτρέπεται να σου συστήσει κάποιος, κάποιον.
Μήπως θα έπρεπε να πας μαζί της σε έναν άλλο γιατρό που να είναι συμβεβλημένος με το ΙΚΑ και να συζητήσετε την περίπτωση της;
Νομίζω ότι μια πρώτη αναζήτηση στο Ίντερνετ θα σε βοηθούσε...

Στο Αιγινήτειο να απευθυνθείς!
Έχει καλούς γιατρούς κ σε αντιμετωπίζουν ανθρώπινα!
Μια γνωστή μου είχε την μητέρα της εκεί με χρόνια κατάθλιψη, δεν γνωρίζω περισσότερα.
Πάντως φαντάζομαι θα σε καθοδηγήσουν στο τι να κάνεις.

Ευχαριστω που μου απαντησατε. κοιταξτε το προβλημα ειναι καπως περιπλοκο. Θελω να βρω εναν γιατρο να του μιλησω εγω, κ μετα να στειλω την μανα μου σε αυτον. Και αν θα μπορουσε να τους επισκεφτει στο σπιτι ακομα καλητερα. Ο πατερας μου ειναι κατακοιτος οταν λειπει η μανα μου πρεπει να ειμαι εκει να τον προσεχω δεν μπορουμε να παμε καπου μαζι, κ δεν θελω κ\'όλας. Εχω κοιταξει στο ιντερνετ απλα ελεγα μηπως μπορουσε καποιος να μου προτεινει καποιον που να τον εχουν επισκεφτει κ να ειναι καλος. Για να μην βρω ΄\'οτι να\'ναι\'! Θα κοιταξω στο Αιγινητειο, ευχαριστω

Στο Αιγινήτειο σίγουρα τότε!
Είναι σαν να ακούω την γνωστή μου.

Εννόω το χρόνιο πρόβλημα που δύσκολα βρίσκεις ανταπόκριση κ ακόμα πιο δύσκολο είναι να πείσεις τον άλλο να δεχτεί την βοήθεια.
Κοινωνικοί λειτουργοί του δήμου?
Υπηρεσίες υποστήριξης, κάποιο πρόγραμμα πρέπει να υπάρχει, αλλά δεν είμαι σίγουρη για το αν θα είναι τόσο αποτελεσματικό όσο στο νοσοκομείο.
Πάντως σου εύχομαι κουράγιο κ μην το βάζεις κάτω!
Πάνω απ\'όλα πρόσεχε κ λίγο τον εαυτό σου, μη ζείς για το πρόβλημα κ βέβαια να βοηθάς κ να τους στηρίξεις εφοσον έχουν την ανάγκη σου.
Πόσο χρονών είσαι?
Αδέρφια έχεις?

Ασ\'τα! Το μονο που γνωριζω οτι υπαρχει ειναι ο \'γιατρος στο σπιτι΄ σαν προγραμμα, αλλα δεν ξερω πολλα γι\'αυτο. Σε λιγες μερες κλεινω τα 28 κ οχι αδελφια δεν εχω, δυστυχως! Τραβαω πολλα ζορια χρονια τωρα κ η κατασταση τους οσο περναν τα χρονια χειροτερευει. Εσυ mmaria τι αντιμετωπιζεις αν επιτρεπεται?

Να τα εκατοστήσεις εύχομαι και να χαμογελάς γιατί το χαμόγελο είναι τρόπος ζωής που μας δίνει κουράγιο να συνεχίσουμε!

Πόσα χρόνια είναι κατάκοιτος ο πατέρας σου?
Γιατί δεν ζήτησες νωρίτερα βοήθεια?
Δεσμό έχεις? Κάποιον συγγενή δίπλα σου?
Εγώ κατάθλιψη, τι να σου πώ τώρα, δεν εχω ανοιχτεί τελειώς ακόμα, προσπαθω

ο πατερας μου πασχει απο σκληρυνση κατα πλακας απο τα 4 μου χρονια. η μανα μου αρρωστησε μολις με γεννησε. ειναι κατακοιτος τα τελευταια 3 χρονια, πριν ηταν σε καροτσι και ηταν καπως καλητερη η κατασταη απο οτι ειναι τωρα τουλαχιστον!
Δεσμο εχω αλλα δεν ξερει τιποτα, μονο για τον πατερα ξερει. Γενικα δεν μιλαω για ολα αυτα σε κανεναν γιατι μου ειναι δυσκολο, κ ποιος θα καταλαβει κ ποιος θα βοηθησει!
Συγγενη εχω μονο στα χαρτια! Η κατασταση της μανας μου τους εχει απομακρυνει αλλα ποτε δεν ηταν κανεις κοντα μας ετσι κ αλλιως. Ποσο χρονων εισαι?

Δεν ξερω που να απευθυνθω κ τι να κανω! οταν εισαι μονη και πρεπει να αποφασιζεις για της ζωες αλλων ειναι δυσκολο, φοβαμαι μην κανω καμια μαλακια παρω λαθος αποφασει. Δουλευω πολλες ωρες και δεν ξερω τι να πρωτο κανω.

25 ειμαι, προσπαθώ μόνη μου τόσα χρόνια να αντιμετωπίσω το πρόβλημά μου κ την τελευταία βδομάδα που ανακάλυψα το φορουμ, κάτι άλλαξε νιώθω σαν να υπάρχει κάποιος να ακούσει κ εμένα. Ανοίχτηκα λίγο, μιλάω με κάποια άτομα, δεν τα \'χω πεί όλα, αλλά βλέπω καλό. Ξαναπήγα σε ψυχίατρο κ προσπαθώ να κάνω κάτι για μένα, πέρα από τις μαύρες σκέψεις που δεν φεύγουν ποτέ!

Σκληρυνση κατα πλάκας ε? Πρέπει να υποφέρατε όλοι μαζί του..
Έτσι είναι οι συγγενής κ ακόμα ο περισσότερος κόσμος δεν παραδέχεται τα ψυχικά νοσήματα, υπάρχει μία κατηγορία από τους \"απέξω\" (εκείνους που δεν το έχουν νιώσει εννοω) που μας κατατάσσουν στους τρελούς!

Θα την βρείς την άκρη κ είμαι σίγουρη ότι η απόφασή σου θα είναι σωστή!
Εσύ γνωρίζεις καλύτερα απ\'τον καθένα το πρόβλημα, εσύ το ζείς!

Με τον δεσμό σου δηλαδή δεν έχετε ουσιώδης επικοινωνία, να μπορείτε να μοιραστείτε τα προβλήματά σας. Τι πιστεύεις θα τον τρόμαζε αν του μίλαγες?
Φίλες? Κάποιον που να μιλάς?
Στηρίζεις τους άλλους, τον εαυτό σου ποιος τον στηρίζει?