Παιδιά, το θέμα δεν είναι γενικό αλλά ειδικό. Χρειάζομαι επειγόντως την επαγγελματική σας βοήθεια. Από την ηλικία των 20 περίπου άρχισα να φοβάμαι τα σκυλιά, κάτι που κληρονόμισα στη Θεσ/κη όπου σπούδαζα όπου κυκλοφορούν πολλά αδέσποτα. Ειχα κι ένα ποδήλατο με έπαιρναν από πίσω, τέλος πάντων, με την επιστροφή μου στην Αθήνα, σιγά σιγά το ξεπέρασα και νόμιζα ότι είχα θεραπευτεί.
Εδώ κι ένα χρόνο όμως με αφορμή ένα περιστατικό που μου συνέβη η φοβία επέστρεψε. Τα κολυμβητήρια στα οποία πηγαίνω είναι τίγκα στο αδέσποτο. Και η παρουσία τους δε με ενοχλεί όσο το ότι γαυγίζουν και εμένα τουλάχιστον μου μοιάζουν επιθετικά.
Είμαι ακόμη σοκαρισμένη και μάλλον τα ' χω βάλει με τον εαυτό μου γιατί αυτή η φοβία μου μου στερεί χαρές. Και για να είμαι ακριβής, σήμερα έβαλα ξυπνητήρι για να πάω στο αγαπημένο μου κολυμβητήριο με πέντε ώρες ύπνου, πάω να προσεγγίσω το κολυμβητήριο και μου σκάνε μύτη δυο κτήνη, άτακτη οπισθοχώρηση εγώ. Επειχειρώ να το προσεγγίσω από την άλλη πλευρά, εκεί οι κτηνάρες. Γύρισα πίσω, κουρασμένη, απογοητευμένη, ακολύμβητη:o:D και βέβαια το χειρότερο είναι ότι τα έβαλα με τον εαυτό μου που δε μπόρεσα να δαμάσω τη φοβία μου για να απολαύσω κάτι που μ' ευχαριστεί.
Κάποιοι μου πρότειναν ομοιοπαθητική (δηλ. να πάρω σκύλο για να το ξεπεράσω), τι να κάνω ρε γμτ? Και καλά αυτό είναι ένα απλό παράδειγμα αλλά η φοβία μου μου στερεί και άλλες χαρές π χ στο εξοχικό μου αποφεύγω να πάω με τα΄πόδια στη παραλία μη μου σκάσει μύτη κανένα αδέσποτο κλπ.
Ισως σας φαίνεται αστείο αλλά για μένα δεν είναι καθόλου. Αποφεύγω μάλιστα να πάω σε σπιτια φίλων που έχουν σκύλο, εκτός φυσικά και αν είναι τα πολυγαπημένα μου κανίς ή τα γκριφονάκια τα οποία είναι κουκλιά.
Και να φανταστείτε πιτσιρίκα είχα κάνει μεγάλη φασαρία στο σπίτι που δε μου έπαιρναν σκύλο :o Καμιά καλή λύση?
