Printable View
ΕΙΜΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΛΕΙΤΟΥΡΓΟΣ ΚΑΙ ΜΕΛΕΤΩ ΤΟ ΘΥΜΟ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ Ο ΟΠΟΙΟΣ ΣΧΕΤΙΖΕΤΑΙ ΜΕ ΤΑ ΥΠΟΤΙΜΗΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ ΠΟΘ ΚΑΝΟΘΝ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΚΑΙ ΟΙ ΑΔΙΚΕΣ ΤΑΜΠΕΛΛΕΣ ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΒΑΖΟΥΝΕ
ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΚΟΙΤΑΝΕ ΠΙΟ ΒΑΘΕΙΑ ΤΙΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ.
ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΙΑ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΘΑΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΝΗΛΚΙΚΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
ΠΩΣ ΦΑΙΝΕΤΕ?
ΑΝ ΕΧΕΤΕ ΚΑΠΟΙΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΛΛΟΓΙΣΜΟΥΣ
Το γεγονός πως θα επηρρεάσει νομίζω πως πρέπει να θεωρηθεί δεδομένο.Quote:
Originally posted by xaris
ΚΑΙ ΒΑΣΙΚΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΣΤΗΝ ΕΡΕΥΝΑ ΑΥΤΗ ΕΙΝΙΑ ΠΩΣ ΑΥΤΗ Η ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ ΤΩΝ ΓΟΝΙΩΝ ΘΑΕΠΗΡΕΑΣΕΙ ΤΟΣΟ ΤΟ ΙΔΙΟ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΣΑΝ ΠΑΙΔΙ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΣΑΝ ΕΝΗΛΚΙΚΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΤΟΥ ΩΡΙΜΟΤΗΤΑ.
Το πόσο, είναι αυτό που ποικίλει από παιδί σε παιδί.
Είναι πολύ φυσικό, όταν ένα παιδάκι έχει μεγαλώσει με μια ταμπέλα, να την κουβαλάει και όταν ενηλικιωθεί. Δεν είναι λίγοι οι γονεις που στην προσπάθεια τους να επιβραβεύσουν το παιδί τους λένε \"Τί έξυπνο πού είσαι...\". Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται συχνά πυκνά...\"το παιδί μου το έξυπνο...\", \"αχ τί έξυπνο παιδάκι που έχω εγώ...\" κλπ...
Το παιδί είναι φυσικό να μεγαλώσει και να κουβαλάει τον \"εξυπνάκια\" μέσα του. Που βεβαίως μπορεί και να είναι αλήθεια αλλά σε όλα χρειάζεται ένα μέτρο. Το παιδί αυτό μεγαλώνει και αναπτύσσει έναν τρόπο συμπεριφοράς που βασίζεται στο \"έξυπνος\" και έχει σαν συνέπεια να αυτοδιαφοροποιείται από τους άλλους ενήλικες που ανήκουν στο περιβάλλον του (φίλοι, συμμαθητές...). Λογικό είναι και να αντιμετωπίζει τους άλλους σαν να βρίσκεται ένα σκαλί παραπάνω. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά.
Το ίδιο ισχύει και για το \"΄..είσαι βλάκας\", \"μα καλά παιδάκι μου, βλαμμένο είσαι; \"....αλλά με αντίθετα αποτελέσματα. Το παιδί λογικά αναπτύσσει χαμηλή αυτοεκτίμηση, αμυντική διάθεση, αδυναμία να αναπτύξει τις όποιες ικανότητες του (όχι επειδή δεν έχει αλλά επειδή φοβάται πως θα αποδειχθεί βλάκας), απροθυμία-ίσως- να αναπτύξει φιλίες κλπ.
Το ίδιο ισχύει, για όλες τις ταμπέλες, όποιον χαρακτήρα και να έχουν.
Οι γονείς, οι περισσότεροι, λίγο πολύ τις έχουν καραμέλες. Ίσως φταίει ο ενθουσιασμός τους, ίσως η άγνοια, ίσως ο τρόπος που έχουν μεγαλώσει και οι ίδιοι...πολλά.
Το πρόβλημα έχει δύο κεφάλια όταν υπάρχουν και δύο παιδιά, εκ των οποίων το ένα έχει αποδειχθεί περισσότερο \"δραστήριο\". Κολλάμε την ταμπέλα στο δραστήριο μαζί με τα παρελκόμενα, \"ακρωτηριάζουμε\" την διάθεση του άλλου -το οποίο ξεχνάμε πως είναι ένα άλλο παιδί, με διαφορετικό χαρακτήρα, άλλες προτιμήσεις, άλλες ικανότητες-και το φορτώνουμε με τα τα άλλα παρελκόμενα. Δεν τα αναλύω, νομίζω πως είναι γνωστά.
Δεν υπάρχουν δίκαιες και άδικες ταμπέλες. Υπάρχουν μόνο ΤΑΜΠΕΛΕΣ.
Τα παιδιά θα πρέπει να αντιμετωπίζονται όπως οι μεγάλοι. Καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσο νομίζουμε. Έχουμε μια εικόνα \"εύθραυστη\" για αυτά...εν μέρη φυσικά και είναι έτσι....αλλά ο κάθε άνθρωπος είναι.
Έχουν προσωπικότητα που την διανθίζουν μεγαλώνοντας, όπως κάνουμε και εμείς οι ενήλικες...ώσπου να πεθάνουμε μαθαίνουμε...ψάχνουμε.
Έτσι και αυτά, ας τα αφήσουμε να αναπτυχθούν με τρόπο φυσικό, να ψάξουν, να μάθουν, να αντιδράσουν, να μας αμφισβητήσουν και να αμφισβητηθούν. Τι πιο λογικό και όμορφο για μια νέα ζωή που ξεκινάει να παίξει το παιχνίδι....
Η παιδική ψυχολογία δεν είναι εύθραυστη...
ΑΠΑΝΤΩ ΠΑΝΤΑ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ,ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΝΑ ΠΩ ΕΠΙΣΗΣ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΕΙΔΙΚΗ ΣΤΟΝ ΤΟΜΕΑ ΤΗΣ ΨΥΧΟΛΟΓΙΑΣ ,ΑΛΛΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΠΟΥ ΑΝΕΦΕΡΕΣ ΠΙΣΤΕΥΩ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ ΚΑΙ ΚΑΙΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΞΕΛΙΞΗ ΕΝΟΣ ΜΙΚΡΟΣΚΟΠΙΚΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΠΟΥ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΜΕΓΑΛΩΣΕΙ .ΘΥΜΑΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΡΝΑΕΙ ΤΟ ΜΥΝΗΜΑ ΟΤΙ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΓΥΝΑΙΚΑ ,ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΣΚΕΦΤΟΜΑΙ ΕΚΕΙΝΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ ΜΙΚΡΗ ,ΓΙΑΤΙ ΕΙΜΑΙ Η ΚΟΡΗ ΤΟΥ .ΘΥΜΑΜΑΙ ΛΟΙΠΟΝ ,ΟΤΑΝ ΕΙΜΟΥΝ ΜΙΚΡΗ ΦΟΒΟΜΟΥΝ ΝΑ ΠΩ ΤΟ ΚΑΘΕΤΙ ΓΙΑΤΙ ΥΠΗΡΧΕ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΝΑ ΉΤΑΝ ΛΑΘΟΣ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΓΙΑΤΙ ΗΜΟΥΝ ΓΥΝΑΙΚΑ Ή ΜΙΚΡΗ ΑΝΑΛΟΓΑ .ΦΥΣΙΚΑ ΜΕ ΤΟ ΠΕΡΑΣΜΑ ΤΟΝ ΧΡΟΝΩΝ ΚΑΙ ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΥ ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΕΑΥΤΟΥ ΜΟΥ ( ΥΠΑΡΞΙΑΚΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΕΦΗΒΙΑΣ ) ΚΑΤΑΛΑΒΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΑΡΚΕΤΑ ΔΥΝΑΤΗ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗΝ ΔΕΧΘΩ ΤΙΣ ΑΠΟΨΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΙ ΝΑ ΕΝΑΝΤΙΩΘΩ ΣΕ ΑΥΤΕΣ .ΙΣΩΣ ΣΕ ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΟ ΒΑΘΜΟ ΩΣΤΕ ΝΑ ΒΛΕΠΩ ΜΟΝΟ ΤΑ ΑΣΧΗΜΑ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΝΔΡΑ ΚΑΙ ΤΙΣ ΓΥΝΑΙΚΕΣ \'\'ΜΙΚΡΕΣ\'\' ,ΕΠΙΑΣΑ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΣΕ ΕΝΑΝ ΣΥΝΕΧΕΙ ΑΓΩΝΑ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΩ ΟΤΙ ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΜΙΚΡΗ ,ΟΥΤΕ ΧΑΖΗ ΜΟΝΟ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΠΕΙΔΗ ΓΕΝΝΗΘΗΚΑ ΓΥΝΑΙΚΑ ,ΑΥΤΟ ΜΕ ΕΦΕΡΕ ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΤΕΛΜΑΤΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ .
ΜΕΤΑ ΑΠΟ ΠΟΛΛΕΣ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΟΥ ΚΑΙ ΜΕ ΤΟΝ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΕΧΩ ΛΥΣΕΙ ΑΡΚΕΤΑ ΑΠΟ ΤΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΤΕΛΙΚΗ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΟΥ ΗΤΑΝ ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΕ ΟΔΗΓΗΣΕ ΣʼΥΤΟΝ ΤΟΝ ΔΡΟΜΟ ΤΗΣ ΑΝΑΖΗΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΜΕ ΩΘΗΣΕ ΝΑ ΚΑΝΩ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΠΙΣΤΕΥΑ ΟΤΙ ΜΠΟΡΟΥΣΑ .ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΗΣΕ ΤΟ ΠΕΙΣΜΑ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΚΑΝΕΙ ΔΥΝΑΤΗ.
ΘΑ ΗΘΕΛΑ ΛΟΙΠΟΝ ΝΑ ΠΩ ΟΤΙ ΟΝΤΩΣ ΟΙ ΤΑΜΠΕΛΕΣ ΣΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΙΣΩΣ ΤΟ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟΤΕΡΟ ΠΟΥ ΤΟΥΣ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ ΚΑΙ ΕΙΔΙΚΑ ΑΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ .Η ΠΡΩΣΟΠΙΚΟΤΗΤΑ ΤΟΥ ΚΑΘΕΝΟΣ ΟΜΩΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΙΞΕΙ ΠΡΩΤΕΥΟΝΤΑ ΡΟΛΟ ΣΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ.
Είναι εύθραυστη, και αυτό στο λέω από προσωπική εμπειρία!Quote:
Originally posted by alavastros
Η παιδική ψυχολογία δεν είναι εύθραυστη...
στιγματίζει για πάντα ένα παιδί!έπειτα τον έφηβο,τον ενήλικα!
καλησπέρα,
εδώ και λίγες μέρες ανακάλυψα το e-psychology και αποφάσισα σήμερα να συμμετέχω στην πολύ ενδιαφέρουσα παρέα σας.
Θα ήθελα την γνώμη/συμβουλή για κάποιο θέμα που πραγματικά με στεναχωρεί. Η κόρη ενός φιλικού ζευγαριού, ετών 13, εδώ και λίγο καιρό έχει αρχίσει να συμπεριφέρεται με ακραίους τρόπους (πίνει, καπνίζει, το σκάει απο το σπίτι, δεν επιστρέφει το βράδυ, κοιμάται σε φίλους ή στο πάρκο). Ολοι ξέρουμε ότι το παιδί δεν έχει την απόλυτη ευθύνη - ευθύνη έχουν οι ανεύθυνοι γονείς της (είμαι πολύ θυμωμένη μαζί τους) οι οποίοι δεν μπορούν να διαχειριστούν πλέον την κατάσταση. Η μικρή χτυπούσε τα καμπανάκια πολύ καιρό τώρα, εμείς (φίλοι και συγγενείς) επίσης. έχουμε όλοι προτείνει να δουν ειδικούς και για την δική τους συμπεριφορά και για την μικρή.
Τώρα που το αποφάσισαν είναι μάλλον αργά. Η κόρη τους δεν δέχεται να βλέπει ψυχολόγο ο οποίος \"διέγνωσε\" ότι στο παιδί δεν έχουν τεθεί ποτέ όρια. Και τώρα δεν μπορούν να κάνουν κάτι. Τις προάλες στα πλαίσια των ορίων που πρέπει να θέσουν την κλειδώσαν στο σπίτι και εκείνη \"το έσκασε\" απο το μπαλκόνι. Κάνει πράγματα επικίνδυνα και όλοι φοβόμαστε τα χειρότερα. Επίσης κατά καιρούς απειλεί με αυτοκτονία.
Θα ήθελα πολύ να ακούσω τις απόψεις σας για το πώς μπορεί να βοηθηθεί αυτό το κορίτσι.
ευχαριστώ.
Θα μπω κατευθείαν στο θέμα.
Τα παιδιά είναι σαν τα άλογα. Όσο έχεις σφικτά τα χαλινάρια το άλογο είναι νευρικό αλλά υπάκουο. Όσο όμως έχεις χαλαρά τα χαλινάρια το άλογο είναι ήρεμο αλλά κάνει ότι θέλει και συν τοις άλλοις οτί κατά διαστήματα γίνεται και νευρικό μόλις σκεφτεί οτί θα τους τραβήξεις πάλι τα χαλινάρια.
Έτσι και το παιδί. Αν το πιέζεις θα είναι υπάκουο (με μέτρο όμως ε?). Αν το έχεις χαλαρό,το πιέζεις,το έχεις χαλαρό,το πιέζεις,το έχεις χαλαρό,.....,το πιέζεις ε και αυτό κάποια στιγμή θα σου πεί γειά! Και πολύ καλά θα σου κάνει.
Τα παιδιά θέλουν από κοντά. Να τους αφήνεις να πιστεύουν οτί αυτά έχουν τον έλεγχο αλλά στην πραγματικότητα να μην ισχύει. Στην πίεση(σε λογικα πλαίσια) συνέχεια.
Τώρα γι\'αυτό το κοριτσάκι δε μπορώ να βοηθήσω και πολύ. Ίσως πολύ καλή συζήτηση και ειλικρίνεια από τους γονείς να βοηθήσει. Ας ελπίσουμε μόνο να μην έμπλεξε πουθένα.
Γιατί υπάρχει ένα ρητό που λέει:
Όποιος δε δοκίμασε πρέζα έχασε πολλά. Αυτός όμως που δοκίμασε έχασε περισσότερα.:cool:
Light up a fat one........
Dr A\'dam the netherlands
...πολυ απλα!υποτιμητικα σχολια στα παιδια δημιουργουν προβληματικους ενηλικους!
o gioς μου, με ήπια αναπτυξιακή διαταραχή, τα πάει μάλλον άσχημα στο γυμνάσιο.
έχει άγχος και με θέλει σχολείο, βγάζει επιθετικοτητα στα παιδιά, τα παιδιά τον κοροϊδεύουν, την ώρα του μαθήματος, ανάλογα με το πώς τον παίρνει κλπ κλπ, ή σπάνια, στο θεολόγο μόνο, θα μείνει σαν παναιϊτσα, το ίδιο και στον μαθηματικο, αφού αυτός ο τσίφτης στο πρώτο μάθημα τον πέταξε έξω και τώρα τα βρήκανε, στους άλλους ενοχλεί κάνοντας γκριμάτσες, κάνοντας το γύρο της τάξης, κάνοντας σαν να κολυμπάει, κλπ.
τι εναλλακτικές έχουμε;
με το γουισκ, γύρω στο 95.
καμιά βοήθεια παιδιά, τα\'χω παίξει.
μάλλον κι ο μικρός.
να προσθέσω ότι πάει φέτος γυμνάσιο, 11 ετών και 10 μηνών
χμ!11 ετων,οκ -γραψτον σε καμια ομαδα ποδοσφαιρου,μπασκετ,παλης κλπ για να εκτονωσει την επιθετικοτητα,ακολουθειστ� � κοινη σταση για ολα τα θεματα στο σπιτι εσυ&ο μπαμπας,χρειαζεται επεξεργασια αυτο το αγχος αποχωρισμου που εχει,ισως θα επρεπε να δειτε εναν συναδελφο!Σε ποια μαθηματα τα καταφερνει καλυτερα;
koινή στάση; α, χα!
\"φτιάνεις ένα κοσμο και γίνεσαι θεός!\"
καθε φορά που λέω κάτι, να μια απάντηση.
διάλογος μεταξύ μπαμπά και μαμάς (α+β):
α: πώς πήγε σήμερα
β: να σου πω πώς πήγαμε σήμερα
β΄να, ε, πάλι έδωσε μια μπουνιά σε ένα συμμαθητή του
α. τι; έλα δω σεραφείμ! γιατί έδωσες μπουνιά στο παιδί;
β. περίμενε, περίμενε! μάθε και τη συνέχεια.
α. όχι, έλα δω σεραφείμ;
β. περίμενε, γιατί η μπουνιά μπορεί να έχει σχέση και με τα υ΄πόλοιπα. δε φαίνεται να τα καταφέρνει, μια μικρή ήρθε δύο φορές να μου πει \'κυρία είναι κρίμα, τον κοροϊδεύουν πολύ τα άλλα παιδιά\'. και στη τάξη, για το μαθηματικό και το θεολόγο περίπου καλά, για τους άλλους καθηγητές, πολύ δύσκολα, σε άλλους γύρναγε την πλάτη, αλλού έκανε παρέλαση, αλλού γκριμάτσες για να γελάνε τα άλλα παιδιά, δεν έγραψε τίπτα σήμερα, κλπ.
α. και λοιπόν; τι είναι αυτά που μου λες; το πιο σπουδαίο είναι ότι έριξε μπουνιά
β. ναι, αλλά μπορεί να έχει σχέση με το γεγονος ότι νιώθει πως δεν ανταπεξέρχεται και αγχώνεται και βγάζει επιθετικότητα
α. α, θεός είσαι κλπ κλπ, και πού είναι οι ειδικοί, κλπ κλπα...
ε, άει σιχτίρ πια!
ουφ!
και το πρόβλημα παραμένει.
xμ!λανθασμενη τακτικη αυτη ομως!
πώς να το χειριστώ;
..τι-ποτε μου ...
παπουδεσ υπαρχουν? ...τι σχεση εχει ο μικροσ με αυτουσ?πωσ τα πανε?