Κοινωνική φοβία...πείτε μου ειλικρινά

Καλησπέρα σε όλους και καλώς σας βρήκα,εφόσον είμαι ολόφρεσκο μέλος...μόλις ολοκλήρωσα την εγγραφή μου.

Λοιπόν,θα πω πρώτα δύο σύντομες κουβέντες για την περίπτωση μου, πριν θέσω το ερώτημα.
Είμαι 24 χρονών και η ιστορία αρχίζει από το σχολείο,όπου μια μέρα μου ζήτησε η καθηγήτρια να κάνω εγώ την καθιερωμένη και πολύ συνηθισμένη ανάγνωση. Ξεκίνησα να διαβάζω λοιπόν έτσι γρήγορα και βιαστικά όπως πάντα,όμως στην πρώτη παράγραφο είχα ταχυκαρδία! Για πρώτη φορά στη ζωή μου. Σταμάτησα λοιπόν και της είπα οτι δε μπορώ να συνεχίσω.Να μην πολυλογώ εκείνη η σχολική χρονία ήτανε για μένα ένας εφιάλτης. Κάθε πρωί πάθαινα ταχυκαρδία στην ιδέα μήπως μου αναθέσουν ξανά ανάγνωση. Ευτυχώς αυτό δε συνέβει ξανά. (Ηταν τρίτη λυκείου).
Πέρασα φοιτητής...παράδεισος για μένα εφόσον δεν έχει να κάνεις ανάγνωση κλπ. Ωσπου στα 22 έπαθα την πρώτη κρίση πανικού. Για 1-2 εβδομάδες είχα πρόβλημα εφόσον έπαθα ξανά και ξανά....Αλλά σε μια κρίση είπα: Δεν πάει άλλο. Εδώ μέσα στο πλήθος,ας λιποθυμήσω και ας γίνω "ρόμπα" δε με νοιάζει. Ας ξεφτιλιστώ. Ωσπου ξαφνικά άρχισε να υποχωρεί το μούδιασμα.Η ζαλάδα άρχισε να φεύγει.. και η καρδία άρχισε να επανέρχεται σε φυσιολογικούς ρυθμούς.
Για 1-2 μήνες λοιπόν όποτε πήγαινε να με πιάσει κρίση πανικού αυτό σκεφτόμουν και επανερχόμουν.Απο τότε πάνε 2 χρόνια χωρίς καμία κρίση.
Όμως τώρα πιά έχω άλλο πρόβλημα. Αν συναντήσω άτομο που έχω καιρό να δώ ή αν πρέπει να επικοινωνήσω απο το τηλέφωνο ή οτι εχει σχέσει με το μιλήσω με κάποιον που είναι περα απο τον στενό οικογενειακό και φιλικό κύκλο, Μεσα σε 1 λεπτό έχω ανεβάσει σφυγμούς και δε μπορώ να αρθρώσω λέξη.Οπότε αν μιλάω στο τηλέφωνο πρέπει επειγόντως να το κλείσω, αν μου τύχει έξω κάηκα. Θα απορεί ο άλλος τι έπαθε ο ψυχάκιας και δε μπορεί να πάρει ανάσα.
Μέχρι τώρα δεν έχω πάει σε κάποιο γιατρό γιατι προσπαθώ να το αντιμετωπίσω χωρίς φάρμακα,αλλά η θέση μου δυσκολεύει...και είναι πολυ δύσκολη αυτή τη στιγμή.Εφόσον για καιρό αποφεύγω απρόβλεπτες κοινωνικές συναναστροφές.
Σκέφτομαι λοιπόν οι λύσεις ειναι ΔΥΟ:

1) Πάω και εγώ σε ψυχίατρο όπως οι περισσότεροι αν όχι όλοι απο εσάς που έχετε το ίδιο πρόβλημα και ξέρετε καλά πόσο δύσκολα αντιμετωπίζεται το θέμα μέσω των φαρμάκων που ουσιαστικά "μπαλώνουν" το πρόβλημα....

2) Απορώ πραγματικά και θέλω να μάθω: Έχει δοκιμάσει κανείς απο εσάς να ρίξει τον εγωισμό του και να πεί: " Οκ δεν πειράζει. Ας με δούνε έτσι να τρέμω , να μη μπορώ να μιλήσω ...Ας με δούνε φοβισμένο και "αδύναμο". Και να παραδεχτεί σε όποια θέση και να είναι όταν του συμβεί αυτό, να αποδεχτεί κ να δείξει την αδυναμία αυτή.

Σκέφτομαι ....Μήπως τελικά αυτό το μονοπάτι (ναι μεν δύσκολο, πολυ δυσκολο) ειναι και το μοναδικό που θα μας θεραπεύσει ουσιαστικά ?
Γιατί νομίζω οτι τελικά πάσχουμε από την ιδέα του "Πρέπει να δείξω δυνατός. Πρέπει να προστατεύσω το όνομα μου και τη φήμη μου στους γυρώ μου" ...πρεπει πρεπει ΠΡΕΠΕΙ!

Δε ξέρω παιδία, και εγώ που το λέω αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω πράξη ,αλλα.......Το έχει δοκιμάσει κανείς σας ? Το να μιλήσει ανοιχτά. Να βγάλει έξω τον αληθινό του εαυτό κι ας γίνει "ρομπα" .

Σόρυ που έγραψα τόσα πολλά...προσπάθησα να ειμαι και σύντομος :Ρ

Γεια σου ledzep κατά την άποψη μου το αν θα αποφασίσει κάποιος να συβουλευτει ψυχολόγο η ψυχίατρο εγκειταί αποκλειστικά στον ίδιο, στο κατα πόσο η κατάσταση που αντιμετωπίζει έχει δημιουργήσει προβλήματα στη ζωή του, κατα πόσο μπορεί να λειτουργήσει όπως θα ήθελε και να χρησιμοποιήσει τις δυνατότητες του.
Παράδειγμα που μπορώ να αναφέρω απο προσωπική μου εμπειρία είναι ότι απο τη μέρα που έπαθα τη πρώτη κρίση πανικού μέχρι τι στιγμή που απευθύνθηκα σε ειδικό έχασα πρώτα 15-20 κιλά γτ και μόνο στη μυρωδιά φαγητού ανακατευόμουν, είχα να κοιμηθω βδομάδες πάνω από μια-δυο ώρες, λυποθημούσα μέσα στα μεσα μεταφοράς στη διαδρομή μου προς τη σχολή απο την αδυναμία και την αυπνια σε συνδυασμο με τις κρίσεις πανικού, πήγαινα στις παραδόσεις και τα εργαστήρια χωρίς απουσία αλλά η μοναδική σκεψη μέσα στο μυαλό μου δεν ήταν το μάθημα αλλά όλο αυτό που μου συνέβαινε, απομακρίνθηκα από τους φίλους μου γτ το μόνο που με απασχολούσε δεν ήταν οι συζητήσεις μας αλλά αυτό που μου συνέβαινε και κανένα ενδιαφέρον δεν εβρισκα σε τίποτα άλλο... Είχα καταστεί ανίκανη να λειτουργήσω και να εκπληρώσω το δυναμικό μου, εκτός απο το ότι ένιωθα άσχημα, εμένα προσωπικά δεν με ενδιέφερε τι θα έλεγαν οι αλλοι να σου πω την αλήθεια γτ πολύ απλα δεν υπηρχε χώρος για τέτοιες σκέψεις ήμουν τρομερά απασχολημένη με τις κρίσεις πανικού που τους είχα δώσει τέτοια τεράστια διάσταση στο μυαλό μου.
Αντιλαμβάνεσαι ότι το κατα πόσο έντονα βιώνει κάποιος ενα συγκεκριμένα πρόβλημα διαφέρει απο ανθρωπο σε άνθρωπο καθώς και το πόσο εύκολα ή όχι μπορεί να το διαχειριστεί μόνος του, επομένως στο τι πρέπει να κάνεις, αν πρέπει να ζητήσεις βοήθεια ή να το αντιμετωπίσεις μόνος σου είναι δική σου απόφαση ανάλογα με το πόσο αρνητικά επηρεάζει η κατάσταση τη ζωή σου.

Σίγουρα είναι στο χέρι του καθενός το πώς θα το αντιμετωπίσει το πρόβλημα που έχει. Και για μένα το θέμα αυτό μου έχει καταλάβει τις σκέψεις και γενικά όλες μου οι (ελάχιστες) δραστηριότητες εξαρτώνται απο αυτό. Απο τον φόβο μου δηλάδη να μην δείξω αδυναμία. Και όσο οι μέρες περνάνε και πλησιάζει η εξεταστική, ενώ ουσιαστικά ούτε αγχόνομαι για τα μαθήματα, ουτε κάτι άλλο, φοβάμαι οτι θα χαιρετήσω κάποιον γνωστό κ θα με πιάσει ταχυκαρδία. Γενικά στο οτιδήποτε κάνω είναι η μόνιμη σκέψη μου. Οποτε σκέφτομαι οτι η θα πρέπει να πάρω κάποιο φάρμακο, η θα πρέπει να το αντιμετωπίσω στα ίσα και ότι γίνει.

Δηλαδή αυτό που νομίζω πρέπει να κάνουμε είναι να χαλαρώσουμε λίγο τον εαυτό μας. Ας κάνει τα τρελά του ....Ας μην του πάμε κόντρα στη θέληση του. Και ας μην δώσουμε για λίγο σημασία, όπως και να εξελιχθεί το πράγμα, οτι και να συμβεί.

Αλλά δεν ξέρω αν γίνεται στην πράξη....
Στις ακραίες περιπτώσεις της κρίσης πανικού που είχα σε μένα έπιασε. Αλλά στην απλή καθημερινότητα δυσκολεύομαι να δείξω την αδυναμία μου.

ledzep........καταρχήν καλώς ήρθες.
Επειδή και εγώ είμαι κατά των φαρμάκων και γενικά των γιατρών, (μιας και πιστεύω πως είναι απλά ένας φαύλος κύκλος γύρω απ τον εαυτό μας), σου δίνω πραγματικά στυγχαρητήρια που παλεύεις τόσο δυνατά.
Όλα είναι μες το μυαλό μας και αν τα καταφέρεις, σκέψου, πόσο φωτεινό και αισιόδοξο παράδειγμα θα γίνεις.
Αν φτάσεις στο σημείο ακόμη και να εκτεθείς απέναντι σε άλλους, μη διστάσεις, κάντο.
Σκέψου ότι κανείς απ όλους αυτούς που θα σε κρίνουν δεν είναι σε θέση να το κάνουν.
Βγάλε, (εσωτερικά), κοροιδευτικά τη γλώσσα σου και σκέψου πόσα θα κερδίσεις.
Εσένα.

Δεν ξέρεις όμως αν όντως θα σου έγραφε καποιος φάρμακα σαν τρόπο αντιμετώπισης των δυσκολιών που συναντας γτ το αγχος είναι στην ζωή όλων μας, και ίσως πιο χρήσιμο απο το να το καταστέλουμε είναι να μάθουμε τρόπους να το διαχειριζόμαστε.

Χαίρομαι αλήθεια, για τα ενθαρρυντικά σου λόγια Θεοφανία. Τώρα που και η κατάσταση η δική μου φτάνει στο απροχώρητο και νοιώθω ακινητοποιημένος και πνιγμένος, σκέφτομαι οτι τελικά ίσως να είναι ο αγώνας του οτι πρέπει να δείχνουμε πάσι θυσία δυνατοί. Δυνατοί σε όλα. Και όλον αυτό τον καιρό αυτό προσποιούμαι. Είμαι ο δυνατός που μπορεί να τα αντέξει όλα. Όμως οσο δύσκολο και αν είναι να το αποδεχθούμε, ίσως να μην γίνεται έτσι. Ισως τελικά να είναι αδύνατο να είσαι πάντοτε ο δυνατος.
Απο την άλλη όμως πρέπει να μετριάσεις τις 2 πιθανές καταστάσεις. Είσαι διατεθημένος να ρίξεις τον εγωισμό σου και να προχωρήσεις ότι και να συμβεί ?
Η μήπως θα προτιμήσεις να συνεχίσεις να παίζεις το παιχνίδι της \"δύναμης\" και του \"αυτο-ελεγχου\". Οτι είσαι ο υγιής και ο χαλαρός τύπος...αυτός που υποτίθεται δεν έχει \"κομπλεξ\"...ο ικανός να κάνει τα πάντα.

Αλήθεια σκέφτομαι μερικές φορές... Αν τότε την πρώτη φορά που η ταχυκαρδία μου χτύπησε την πόρτα, αν το αντιμετώπιζα ευθέως και ζητούσα μόνο μισο-ενα λεπτό να ξεπεράσω το αδικαιολόγητο αυτό χτύπημα...θα με στοίχειωνε ακόμα το πρόβλημα ? Γιατι ο όλος αγώνας μου είναι να μην κινδυνεύσω πάλι να \"ταπεινωθώ\" έτσι στα απαιτητικά μου μάτια. Όταν ούτε εγώ ο ίδιος δεν δέχομαι το πρόβλημα μου ... πως να περιμένω να το δεχθεί κάποιος αλλος.

Ο μόνος τρόπος που έχω βρεί μέχρι τώρα για την διαχείριση του kater1na είναι να προσπαθώ να αποφεύγω τις καταστάσεις που με αγχώνουν. (και πλεον ειναι πολλες οι καταστασεις αυτες). Δεν έχω βρεί τρόπο να καταφέρω να μη μου κόβεται η ανάσα εκεί που νοιώθω άβολα να μιλήσω.... Και ψάχνω τρόπο να ξεφύγω... Διαιωνίζω έτσι το πρόβλημα.

Σχετικά με το αν θα μου έγραφε φάρμακα, δεν υπάρχει περίπτωση να μη μου έγραφε γιατί αυτή η \"οργανική παράλυση\" που παθαίνω δεν είναι φυσιολογικό συνιθισμένο άγχος δυστυχως.

Φίλε μου.................όπως είπες και ο ίδιος, τα φάρμακα είναι μπάλωμα. Εμείς είμαστε το θέμα.
Σκέψου πόσο δυνατός ήσουν μέχρι τώρα και πάλεψε το.
Κάνε αυτά που σου αρέσουν και χτύπα γροθιά στο μαχαίρι σε αυτά που σε χαλάνε.
Θα πονέσει, είμαι σιγουρη, αλλά κάποια στιγμή η πληγή θα κλείσει......

Μην νιώθεις ενοχές για το παρελθον ό,τι έγινε, έγινε δεν μπορούμε να το αλλάξουμε μπορούμε, όμως να εκμεταλλευτούμε τα μαθήματα που μας έδωσε. Και όπως είπες ο ίδιος η ματιά σου απέναντι στον εαυτό σου είναι απαιτητική αλλά όλοι κάνουμε λάθη, όλοι ερχόμαστε σε δύσκολη θέση σε αρκετές φάσεις της ζωής μας αφου δεν είμαστε τέλειοι απλά προσπαθούμε να μαθαίνουμε από τα δύσκολα. Εξάλλου αν είμασταν τέλειοι τι θα προσπαθούσαμε τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας.

Όταν όμως βαθυά μέσα σου έχει ριζωθεί η αντίληψη οτι \"ΧΑ! κοιτά αυτον! τρέμει . ειναι αδύναμος. δεν έχει θάρρος ούτε αυτοπεποίθηση\". Απο τη στιγμή που αν δεν είχα ζήσει οτι έζησα και δεν έβλεπα πόσο αδύναμος είμαι και εγώ, έτσι θα έβλεπα αντίστοιχα και τον άλλον που το παθαίνει. Θα έλεγα οτι αυτός ειναι φοβιτσιάρης,δειλλός,τιποτέ νιος.

Η σχετικά με τις κρίσεις πανικού, όταν ζαλίζεσαι λιγάκι και αισθάνεσαι μία ένταση εξαιτίας της πίεσης που σου έχει ανέβει, μετά απο κάποιο δυσάρεστο αγχωτικό γεγονός ή έστω μετά απο κρεπάλη (καθαρά οργανικά) (οπως πχ να πίεις ολο το bar σε ενα βράδυ,να ξυπνήσεις το πρωί και στον καφέ να τρέμεις σαν κομπρεσσερ), και να λες μα είναι δυνατόν!? Γιατί αντιδράει έτσι το σώμα μου! Θα πεθάνω μήπως ? ? ...οσο το σκέφτεσαι το τρέφεις γινεται ολο και πιο έντονο ωσπου η λιποθυμάς ή ψάχνεις για βοήθεια. ΟΜΩΣ το τελευταιο που κάνεις είναι απλα να το αποδεχτείς ! Και να πείς ...οκ είχα μια έντονη στιγμή, πρέπει να χαλαρώσω λίγο. Η ....οκ, λογικο ειναι μετα απο τόσο αλκοόλ να είμαι ευθραυστος.

Είναι δυστυχώς τα πιστεύω και το πως βλέπουμε τα πράγματα....Κάτι που είναι βαθυά ριζωμένο μέσα μας. Μια αυταπάτη ασφάλειας οτι δε θα πάθουμε ποτέ τίποτα.

Και οσο και να προσπαθείς να πείσεις τον εαυτο σου οτι δεν υπάρχει κίνδυνος ....Ξέρεις οτι ουσιαστικά υπάρχει! Και αυτός τελικά ίσως και να είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος! ....Οι συνάνθρωποί μας δηλάδη ....Το να βγάλουμε στην επιφάνεια τον πραγματικό μας εαυτό. Να αποδεχτούμε γενικότερα τον εαυτό μας.

Κρίση πανικού: Χάνεις τον έλεγχο? Άφησε τον να χαθεί....και δες. θα χαθεί όντως ?....
Αδικαιολόγητο άγχος: Μην σφίγγεσαι, μην προσπαθείς άλλο. Απλά αποδέξου το.

Όμως αυτό είναι μάλλον το δυσκολότερο πράγμα τελικά. Να αποδεχθείς αυτό που είσαι ..... ΕΜΠΡΑΚΤΑ .

Quote:

---

Originally posted by ledzep

2) Απορώ πραγματικά και θέλω να μάθω: Έχει δοκιμάσει κανείς απο εσάς να ρίξει τον εγωισμό του και να πεί: \" Οκ δεν πειράζει. Ας με δούνε έτσι να τρέμω , να μη μπορώ να μιλήσω ...Ας με δούνε φοβισμένο και \"αδύναμο\". Και να παραδεχτεί σε όποια θέση και να είναι όταν του συμβεί αυτό, να αποδεχτεί κ να δείξει την αδυναμία αυτή.

Σκέφτομαι ....Μήπως τελικά αυτό το μονοπάτι (ναι μεν δύσκολο, πολυ δυσκολο) ειναι και το μοναδικό που θα μας θεραπεύσει ουσιαστικά ?
Γιατί νομίζω οτι τελικά πάσχουμε από την ιδέα του \"Πρέπει να δείξω δυνατός. Πρέπει να προστατεύσω το όνομα μου και τη φήμη μου στους γυρώ μου\" ...πρεπει πρεπει ΠΡΕΠΕΙ!

Δε ξέρω παιδία, και εγώ που το λέω αυτό δεν ξέρω αν θα μπορούσα να το κάνω πράξη ,αλλα.......Το έχει δοκιμάσει κανείς σας ? Το να μιλήσει ανοιχτά. Να βγάλει έξω τον αληθινό του εαυτό κι ας γίνει \"ρομπα\" .

---

Εννοείται τώρα πως αυτό το μονοπάτι-λύση επιλέγεις.

Σκέψου το λίγο.Στο παρελθόν ήταν κάτι παραπάνω από βοηθητικό και έπιασε οριστικά αυτή η λύση.
Τι σε εμποδίζει να την ξαναχρησιμοποιήσεις?

.
Το καλύτερο παράδειγμα είναι αυτό με τον καφέ και έναν φίλο μου , αν θες να το διαβάσεις.

Λοιπόν,έχω έναν παιδικό φίλο (φοιτητής τώρα) , αλλά έχει ένα θέμα να αντιμετωπίσει..
Ντρέπεται και αγχώνεται πολύ εύκολα και γρήγορα με το παραμικρό.Τον νοιάζει το τι θα πει ο κόσμος και νομίζεις πως αν κάνει έσω ένα ανθρώπινο λάθος μπροστά στον κόσμο (ακόμα και άγνωστο!!!) τότε μπορεί και να τον βγάλουν και τα κανάλια με τίτλο \"η ρόμπα της χρονιάς\".

Όπως εσένα σε πιάνει αυτή η φοβία και αγχώνεσαι ξαφνικά όταν μιλάς με κάποιον άγνωστο, έτσι και αυτός... αρχίζει και κεκεδίζει και τραυλίζει, κάτι που είναι καθαρά ψυχολογικό.
Με το ζόρι παραγγέλνει από ντελιβεράδικα και άντε τον έχω σπρώξει με το στανιό τώρα και τον έχω πείσει να ανοίγει ΑΥΤΟΣ πάντα την πόρτα στον πιτσαδόρο και να πάρει την παραγγελία μας.Αυτό το θέμα σχεδόν λύθηκε και εκεί έχουν φτιάξει κάπως τα πράγματα.

Μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση όμως αυτό που μου έλεγε με τον καφέ..

Ότι δηλαδή στην σχολή που είναι, όταν κάνουν διάλειμμα από το μάθημα, πάει να πάρει από το μηχάνημα καφέ να πιει.Όμως για κάποιον λόγο ο καφές βγαίνει σε μια κάπως μεγαλύτερη ποσότητα , συν ότι τα χάρτινα ποτηράκια είναι της πλάκας, οπότε αν τον πιέσεις με παραπάνω δύναμη από το κανονικό τότε ζουλάει το ποτηράκι και μπορεί να σου σκορπιστεί λίγο κάτω.

Ωραία του λέω εγώ... που είναι το πρόβλημα λοιπόν?

.
Μου λέει \"Μα θα γίνω ρόμπα!Θα λερωθώ με τον καφέ λίγο στα ρούχα και μετά θα γελάνε όλοι!!\"(εν τω μεταξύ φοράει κλασικά μόνο μαύρα οπότε μόνο με καλή παρατήρηση θα το προσέξεις αυτό..)


Μετά μου λέει ότι μπορεί να συμβεί και χειρότερο:

Όπως μπαίνει στην τάξη για τον καφέ πάλι εν ώρα διαλείματος, να σκοντάψει κάπου και να παραπατήσει και να του σκροπιστεί ο καφές παντού και στο πάτωμα..

Όμως τώρα μιλάμε για ψυχωτική φοβία, σαν μια φοβία του να πεταχτώ μέχρι το περίπτερο απέναντι και να σκέφτομαι μην με κάνει χαλκομανία μια νταλίκα με μεθυσμένο οδηγό και χαλασμένα φρένα.

.

Του εξήγησα λοιπόν με ωραίο τρόπο ότι ρόμπα γίνεσαι ΑΝ εσύ το ΔΕΙΣ/ΣΚΕΦΤΕΙΣ ότι γίνεσαι ρόμπα.

Αν λοιπόν περπατάς κανονικά,παραπατήσεις και σκοντάψεις και το πάρεις στα σοβαρά ή σκεφτείς ότι όλοι θα γελάνε και το πόσο ρεζίλις είσαι, το πιο πιθανό είναι να κατακονίσεις από ντροπή, να κρύψεις το πρόσωπο σου και να φύγεις τρέχοντας μετά.
Τότε δηλώνεις στους άλλους \"Ναι, ντρέπομαι για αυτό που έκανα , νοιώθω άσχημα και είμαι ρεζίλης!Ναι , εγώ σας το δείχνω με αυτό τον τρόπο και ναι, τώρα μπορείτε ή να με λυπηθήτε ή να με κοροιδέψετε!\"

.

Υπάρχει όμως και άλλη μια οπτική γωνία..
Να το δεις όλο το θέμα χαβαλετζίδικα ή να γελάσεις όταν πέσεις και να σκεφτείς ότι έφαγες μια ωραία σαβούρα!
Αν γελάσεις, θα γελάσουν και οι άλλοι γύρω σου όχι γιατί σε κοροιδεύουν , αλλά γιατί θα δουν ότι το διασκεδάζεις και τους λες \"γελάστε ελεύθερα, έχει πολύ πλάκα χαχα!!\"
Αν θες να το κάνεις και πιο καλό, μπορείς να πεις όταν είσαι κάτω \"ελπίζω να το τραβήξατε σε βίντεο γιατί το θέλω να το βάλω στο youtube\".


.
Είναι λοιπόν η ίδια ακριβώς πράξη μόνο που είναι διαφορετική η οπτική γωνιά που την βλέπεις.

Αν πιστεύεις ότι θα γίνεις ρόμπα, τότε θα γίνεις ρόμπα, γιατί εσύ το χρωματίζεις σαν ρόμπα-ντροπή όλο αυτό.

Αν το δεις με θυμό και αγριάδα, τότε θα είναι όντως ένα εκνευριστικό γεγονός που θα σε εξαγριώνει όταν συμβαίνει , και συχνά αυτό θα προεκτείνεται και για τους άλλους \"τι γελάς μωρή λουλού μλκ και εσύ στο βάθος μην σηκωθώ και σε σπάσω στο ξύλο!Αγκρ!\"

Αν το δεις σαν ένα αστείο γεγονός και σαν χαβαλές, τότε διημιουργείς και ωραία ατμόσφαιρα με τον εαυτό σου, αλλά και με τους άλλους.Αυτή είναι η προτιμότερη λύση κατ εμέ.

Υπάρχει και η περίπτωση να ..μην αντιδράσεις και καθόλου, σαν να μην έγινε τίποτα.Απλά πέτα ένα \"ωραία η σαβούρα μου?χεχε\" έτσι για να είσαι τυπικός και μετά μην το αναφέρεις,μην νευριάσεις,μην κάνεις τίποτα.Φέρσου φυσιολογικά :)


.

Η ζωή ρε σεις έχει το χρώμα που ΕΜΕΙΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΜΕΙΣ τις δίνουμε.

Για άλλον το ίδιο πράγμα σημαίνει χ , για κάποιον άλλο ψ ,για άλλον ω κτλ κτλ

Οδυσσεα: Προφανώς κατάλαβες κάτι λάθος, γιατί ουσιαστικά δεν το έχω κάνει αυτό ποτέ στο παρελθόν. Σχετικά δηλαδή με την φοβία μου να μιλήσω ήρεμα και ωραία με τους ανθρώπους. Το να είμαι δηλαδή το επίκεντρο της προσοχής. Αυτό δεν μπόρεσα να ξεπεράσω μέχρι τώρα, γιατί ουσιαστικά ποτέ μέχρι τώρα δεν άφησα στον εαυτό μου περιθώρια να μην είναι τέλειος.

Αυτό που ξεπέρασα στο παρελθόν δε με ενόχλησε ξανά. Και αυτό είναι οι κρίσεις πανικού, που είναι άλλο πράγμα απο το παραπάνω. Οταν πάθαινα τις κρίσεις πανικού, νόμιζα οτι θα πεθάνω. Οδηγούσα και όποτε σταματούσα σε φανάρι, ενοιωθα οτι δε μπορώ να αναπνεύσω και οτι λιποθυμάω.Η πίεση ανέβαινε πολύ πάνω απο τα φυσιολογικά.Η καρδιά χτυπούσε δυνατά, και οι σκέψεις: \"Και τι θα γίνει αν λιποθυμήσω εδώ μέσα στη μέση...μέσα στην κίνηση\" κλπ κλπ. Άνοιγα το παράθυρο να πάρω και καλά αέρα, άρχισα να μουδιάζω να νοιώθω αδύναμος και να βλέπω τα πράγματα \" απ\'έξω\". Ένοιωθα οτι πεθαίνω.

Όταν λοιπόν το αποδέχτηκα και είπα... Τέλος. Δε πάει άλλο η κατάσταση. Ας πεθάνω εδώ στη μέση. Η ας λιποθυμήσω και να συμβεί οτι ειναι να συμβεί. Δε με νοιάζει! Απο τότε λοιπόν οι κρίσεις με παράτησαν και αυτό ήταν οριστικό.

Όμως σχετικά με το άλλο θέμα, το να γίνω ρόμπα κλπ, ποτέ δε το δέχτηκα ουσιαστικά. Πάντοτε έπρεπε να τα κανονίσω όλα τέλεια. Πάντοτε έπρεπε να με βλέπει ο άλλος δυνατό και να είμαι υπεράνω. Ποτέ δεν κοίταξα κατάματα το πρόβλημα, παρά μόνο τώρα που έχω φτάσει σε σημείο που επιτέλους πρέπει να κάνω κάτι γι\'αυτό.

Χρόνια ολόκληρα μπαλώνω το πρόβλημα πίνοντας αλκοόλ και προσπαθώντας να βρώ λύση να πνίξω τις σωματικές μου αντιδράσεις ως προς τις δύσκολες κοινωνικές υποχρεώσεις που ενίοτε έχω και που τελικά αναβάλλω.

Και φυσικά έχει να κάνει με αυτό που λεει ο Boltseed. Όταν έχεις ριζωμένη μέσα σου μία τέτοια αντίληψη, η θα υποφέρεις και θα αρχίσεις να τα μπαλώνεις με χάπια και ψυχολόγους και ψυχίατρους, η θα πρέπει να κάνεις το πιό δύσκολο: Να αλλάξεις αυτή την αντίληψη.

Και πιστεύω ρε παιδιά οτι την ψυχοθεραπεία δε μας την κάνει άλλος. Αλλά εμείς στους εαυτούς μας.

Σε όποιον γιατρό και να πώ το πρόβλημα μου, δε μπορεί να κάνει τίποτε παραπάνω απο το να μου πει 2 λόγια, να προσπαθήσει να εντοπίσει και να βάλει ένα τίτλο στο πρόβλημα μου: \"Κοινωνική φοβια\",\"Αγοραφοβία\" κλπ κλπ *φοβία και εν τέλει να μου δώσει και μερικά φαρμακάκια, τα όποια θα μου χαλάσουνε πέρα απο την ηδη χαλασμένη ψυχή και το σώμα μου. Και μετά ο δρόμος της επιστροφής για την υγεία δυσκολεύει ακόμα περισσότερο.

Όταν βλέπω ολα αυτά τα δυνατά ψύχραιμα άτομα στην τηλεόραση και μετά κοιτάζω προς τον εαυτό μου, νοιώθωντας ανίκανος να μπορώ και γώ αντίστοιχα να εκθέσω σε τόσο κόσμο τον εαυτό μου σε τόσα βλέμματα και να παραμένω ήρεμος, αυτό με σκοτώνει.

Γενικά υπάρχει ένας πόλεμος που ξεκινάμε με τον εαυτό μας. Και έχει να κάνει με τον εγωισμό μας. Εγω δεν πρέπει να εκτεθώ έτσι, δεν το αντέχω. Δεν πρέπει να φρικάρω. Έχω κάποια υπερηφάνεια δε θα αφήσω να ταπεινωθώ έτσι....

Πάντως, χαίρομαι που υπάρχουν έστω κάποια άτομα \"σαν και μένα\" και με βοηθάνε τουλάχιστον πέρα απο ολα τ αλλα να μη νοιώθω οτι ειμαι και μονος στον κόσμο αυτο. Και οτι μόνος μου πολεμάω καθημερινά με τον εαυτό μου.

ledzep δεν είναι αδυναμία να αισθάνεσαι έτσι.
οι περισσότεροι άνθρωποι κάποια στιγμή περνάνε μια κρίση πανικού, που μπορεί να επαναληφθεί εφόσον δεν αντιμετωπίζεται.
Αν νομίζεις ότι δεν μπορείς να αποβάλλεις αυτή την σκέψη μόνος σου, τότε καλύτερα να επισκεφθείς κάποιον ειδικό. Ψυχολόγο θα έλεγα κ όχι ψυχίατρο. Θα πάρεις απλά μια γνώμη από κάποιον που θα εκτιμήσει απο που προέρχεται το πρόβλημα κ ποια η πιο κατάλληλη λύση να το ξεπεράσεις. Δεν νομίζω για φάρμακα κ φυσικά γι\'αυτό λέω όχι σε ψυχίατρο γιατί οι περισσότεροι τα δίνουν με μεγάλη ευκολία.
Όσο για τους άλλους δεν πρέπει να σε ενδιαφέρουν, πρέπει αποκλειστικά κ μόνο να δείς ο εαυτός σου γιατι φέρεται έτσι σε τέτοιες περιπτώσεις κ τι είναι αυτό που σου το προκαλεί;
η γνώμη των άλλων έρχεται δεύτερη, πρώτα πρέπει εσύ να αισθάνεσαι καλά!

ledzep, έχεις ήδη εντοπίσει τα πιο σημαντικά στοιχεία της κατάστασης που σε ταλαιπωρεί, τα χίλια δυο \'πρέπει\' που κουβαλάμε, το φόβο της απώλειας ελέγχου, ζητήματα δύναμης-αδυναμίας, το κατά πόσο αποδεχόμαστε αυτό που είμαστε και προσπαθούμε να το βελτιώσουμε χωρίς το αγχογόνο κυνήγι της τελειότητας...

Ήδη το παλεύεις μόνος σου, σκέφτεσαι τι φταίει, προσπαθείς να το πολεμήσεις ή αποφεύγεις τις καταστάσεις που το ενεργοποιούν. Όμως πιστεύω - ακριβώς επειδή είσαι αρκετά συνειδητοποιημένος - ότι θα σου έκανε πολύ καλό να απευθυνθείς σε ψυχολόγο. Να συζητήσεις όσα σκέφτεσαι διεξοδικά και να διευκολύνεις το πέρασμα από το μονοπάτι που λες ότι είναι το μόνο που λειτουργεί πράγματι θεραπευτικά. Συχνά οι άνθρωποι αναβάλλουν την αναζήτηση βοήθειας, προσπαθώντας να τα καταφέρουν μόνοι. Η ατομική προσπάθεια είναι πολύ σημαντική (έτσι κι αλλιώς απαραίτητη στη συνεργασία με κάποιον ψυχολόγο), αλλά γιατί να μην την ενισχύσεις; ΄

Πράγματι τη θεραπεία δεν μας την κάνει άλλος, ο καλός θεραπευτής εξάλλου δεν βγάζει \'διαγνώσεις\' ούτε δίνει φαρμακάκια, είναι απλά εκεί για να μας διευκολύνει και να μας στηρίζει στην προσπάθεια, να μας βοηθήσει να αποκτήσουμε μεγαλύτερη κατανόηση και περισσότερες δεξιότητες για να αλλάξουμε όσα μας βασανίζουν. Είναι αν θες ένας \'μεσολαβητής\' στον πόλεμο που ανοίγει κανείς με τον εαυτό του.