Στην Χριστίνα....

Έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που έπαψα να ξυπνάω και να κοιμάμαι δίπλα σε εμετούς?
...από τότε που τα δάχτυλα και τα χείλη μου ήταν σκισμένα από τα οξέα των καθημερινών αμέτρητων εμετών?
...από τότε που η ζωή μου ήταν εφιαλτική και το αύριο αβέβαιο?
...από τότε που πάλευα να σκοτώσω τον εαυτό μου αργά και σιχαμερά?
...από τότε που τα μάτια μου ήταν με μαύρους κύκλους και το κορμί μου το τρυπούσαν κόκαλα?
...από τότε που φοβόμουν να κοιμηθώ γιατί κάθε φορά που έκλεινα τα μάτια μου ένιωθα ότι βυθίζομαι σε ένα μαύρο σκοτάδι από την εξάντληση?
...από τότε που σκότωνα την εφηβία μου και ξάπλωνα δίπλα σε εμετούς πιστεύοντας ότι αυτό μου άξιζει?
...από τότε που κάθε φορά που έτρωγα και έκανα εμετό ένιωθα ότι ξερνάω και ένα κομμάτι του εαυτού μου?
...από τότε που το μόνο που με ένοιαζε ήταν πως θα φάω και θα ξεράσω το είναι μου?
...από τότε που δολοφονούσα καθημερινά την παιδικότητα μου?
...από τότε που ένιωθα άχρηστη και το απόλυτο μηδέν?
...από τότε που έπιασα τον απόλυτο πάτο και την απόλυτη ξεφτίλα?
...από τότε που έκανα εμετό στο σχολείο, στο δρόμο, στις σχολικές εκδρομές, στο μπάνιο όταν λουζόμουν, πάνω μου?
...από τότε που κατάπινα με μανία αμάσητες χαλασμένες τροφές σαν το πιο αδέσποτο ζώο που υπήρχε?
...από τότε που κοιμόμουν δίπλα σε κουβάδες με σκατά γιατί αυτό με έκαναν να πιστεύω ότι μου άξιζε?
...από τότε που έτρεχα σε ψυχολόγους και ψυχιάτρους και κατάπινα τόνους χάπια μήπως και κάποια μέρα χαμογελάσω έστω και δειλά?
...από τότε που ήμουν 35 κιλά και ένιωθα χοντρή και απαίσια?
...έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που συμπλήρωσα 14500 φορές που έκανα εμετό στη ζωή μου?.

Είμαι πλέον μακριά από τον εφιάλτη? Έχτισα την ζωή μου από την αρχή και έχω όλα όσα χρειάζεται ένας άνθρωπος για να νιώθει ευτυχισμένος. Αισθάνομαι δυνατή και το αποδεικνύω κάθε μέρα με όσα κάνω? Έχω ανθρώπους γύρω μου που με αγαπάνε και μπορώ και ονειρεύομαι μαζί τους ξανά από την αρχή?

Και σήμερα είμαι εδώ και στέκομαι στα πόδια μου χωρίς να με έχει βοηθήσει κανείς?Είμαι εδώ μόνο από τη δική μου δύναμη?Μια δύναμη όμως που όλοι μας την έχουμε αρκεί να πιστέψουμε σε αυτήν?Ακόμα και αυτός που νομίζει ότι είναι ο πιο αδύναμος άνθρωπος του κόσμου κρίβει την ίδια δύναμη που έκριβα κι εγώ και απλά αγνοούσα?

Πριν λίγες μέρες εμπιστεύτηκα στην φίλη μου την Χριστίνα όλα όσα έζησα?Διάβασε όλα όσα έγραψα εδώ μέσα? Διάβασε για την απόλυτη ξεφτίλα μου και για το που είμαι τώρα?Τα λόγια που μου είπε η Χριστίνα είναι για μένα ένας ακόμη σταθμός στη ζώη μου?Ένας σταθμός που πάντα θα μου δίνει την ίδια δύναμη που μου δίνουν και αυτά που έζησα και ξεπέρασα?

«μου φάνηκε όπως όταν διαβάζω καμιά φορά ένα βιβλίο και αγαπάω έναν ήρωα και λέω αυτόν θα ήθελα να τον γνωρίσω και θα ήμουν περήφανη να τον έχω φίλο μου»

Αυτά τα λόγια με συγκίνησαν όσο τίποτε άλλο στη ζωή μου?Αυτά τα λόγια σήμερα με έκαναν να νιώσω ότι δεν πέταξα άδικα τόσα χρόνια από τη ζωή μου ,μέσα σε εμετούς και ξεφτιλισμένες καταστάσεις? Σήμερα κατάλαβα πως μέσα από αυτά τα χρόνια έκανα το πιο σημαντικό πράγμα στη ζώη μου! Έμαθα εμένα, βρήκα τα όρια της δύναμης μου και έκανα τους γύρω μου περήφανους για μένα και για αυτό που είμαι?

Το παραπάνω κείμενο είναι αφιερωμένο στη φίλη μου τη Χριστίνα που γνωρίζω ελάχιστα και όμως με άγγιξε όσο κανείς πάνω σε αυτό το τόσο ευαίσθητο κομμάτι του εαυτόυ μου?

τελικα κικη μου υπαρχουν φιλοι/φιλες που αξιζουν. αν τις ειχαμε γνωρισει μερικα χρονια πριν θα ειχαμε κερδισει χρονια απο τη ζωη μας.
μακαρι να εχεις την Χριστινα σου φιλη για παντα και παντα μαζι σου.

Οσο για την ιστορια σου, συγκινηθηκα, δακρυσα, χαρηκα, διαβασα διαφορα μυνηματα σου. το σημαντικο ειναι οτι εισαι πια καλα. ελπιζω να βοηθας ακομη ανθρωπους που χρειαζονται τη βοηθεια σου. εχεις δωσει το μειλ σου απο οτι διαβασα και φανταζομαι ακομη επικοινωνουν μαζι σου

οσο για εμας που απλα θελουμε να χασουμε καποια κιλα, μας επιτρεπεις να χαιρομαστε που εχουμε μονο αυτο το προβλημα

Ναι έχω δώσει το mail μου και το msn μου και μιλάω πολύ συχνά με ανθρώπους που θέλουν να μιλήσουν μαζί μου.
Είχα ορκιστεί πως αν κάποια στιγμή ξέφευγα από το πρόβλημά μου θα είχα στόχο ζωής το να βοηθάω όσο μπορώ και με όποιον τρόπο μπορώ ανθρώπους που είναι μέσα στο τόσο τραγικό πρόβλημα που ήμουν κάποτε κ εγώ....
Είναι χαρά μου να ξέρω οτι, έστω και ελάχιστα ,μπορώ να προσφέρω κάτι σε αυτούς τους ανθρώπους....
Όσο για την Χριστίνα δεν ξέρω αν θα είναι φίλη μου για πάντα, ξέρω όμως οτι μέσα μου για πάντα θα έχει μια ξεχωριστή θέση...

συγχαρητηρια βρε με εκανεσ κ μενα να συγκινηθω.ειναι σπουδαιο π χεις διπλα σ τη χριστινα κ ευχομαι να μν τη χασεισ ποτε κ μπραβο σου π ξεπερασες τον εφιαλτη σ κ καταφερεσ να σαι στα ποδια σ ξανα δυνατη.ειναι σημαντικο να χεισ διπλα σ ατομα π να σε κανουν χαρουμενη ,,,,,,,,,,,,,,,εγω δυστυχως ενα κομματι μ με μισω πολυ ωρες ωρες π καταντα τρομερο.................................... ...............θελω να πιστεψω σε μενα αλλα δυστυχψς δν μπορω....εσυ τα καταφερες κ χαιρομαι πολυ γιαυτο ....συνεχισε ετσι.........πολλα φιλακια

Μακάρι να βρούμε όλη αυτή τη δύναμη που περιγράφει η femalethess αν και στη δική μου περίπτωση μοιάζει ένα μακρινό όνειρο. Απίστευτο να έρθει και για΄μένα η στιγμή που θα περνάω έξω από φούρνους, ζαχαροπλαστεία, fast food κτλ και να μη μου τρέχουν τα σάλια, να μη νιώθω την απειλή να με περιτριγυρίζει. Η στιγμή που θα βγω έξω για φαγητό και δε θα έχω άγχος ώρες πριν για το πώς θα εξελιχθεί. Η στιγμή που θα βλέπω μπροστά μου του κόσμου τις λιχουδιές και θα μπορώ να δοκιμάσω λίγο από όλα. Η στιγμή που το φαγητό θα πάψει να είναι το κύριο μέλημά μου και δε θα ξεσπάω σε αυτό.
Πολλά συγχαρητήρια σε όσους τα κατάφεραν να νικήσουν τη διαταραχή τους!

Οντως,φοβερη η ιστορια σου.Μπραβο σου που βρηκες τον τροπο να το ξεπερασεις...Εγω κανω βουλιμικες κρισεις χωρις εμετο μετα.Πολλα χρονια.Μου φαινεται βουνο,γιατι εχω μεγαλωσει με αυτο.Δεν ξερω πως να το χειριστω.Αυτον τον καιρο κανω μια νεα προσπαθεια.Εχω να κανω βουλιμικο 16 μερες.Το θεμα ειναι,ειναι σωστο να μετραω τις μερες?Απο τη μια μου δινει κουραγιο να τις μετραω,απο την αλλη ειναι σα να προκαθοριζω οτι καποτε θα το ξαναχαλασω...δεν ξερω...

Θελω παρα πολυ να νιωσω μια φυσιολογικη νεα κοπελα που ετυχε απλα να παρει 6-8 κιλα και προσπαθει να τα χασει,ετσι απλα,χωρις ακραια και ακυρωτικα συναισθηματα.Χωρις να μου καθοριζει το φαγητο τη ζωη και χωρις να ειναι αυτο το πρωτο πραγμα που θα σκεφτομαι οταν ξυπναω.Σιγα πια τι ειναι 6 κιλα,μην τρελλαθουμε κιολας.Για εναν ανθρωπο χωρις διατροφικη διαταραχη ειναι θεμα ενος-εναμισι μηνα.Φυσικα και θα λυμπιστω ενα γλυκο η ενα φαγητο,φυσικα και θα φαω και το κατι παραπανω καποιες φορες,αλλα μεχρι εκει.Θελω τοοσο πολυ να νιωσω νορμαλ.Αν με δει καποιος ουτε που θα φανταστει τι μπορει να περναω,απο το σχολειο ακομα.Θα πει πως τα εχω ολα και η αληθεια ειναι πως,παρ ολο το προβλημα μου εχω κανει πολλα απο τα ονειρα μου πραγματικοτητα.Με μεγαλυτερο κοπο βεβαια,γιατι η βουλιμια δε σου αφηνει και πολυ χρονο,αλλα δεν εχω παραπονο απο τον εαυτο μου.Στην ψυχη μου εχω ενα μεγαλο παραπονο,μια μαυριλα και πολλα δακρυα.Νιωθω οτι εχει κακοποιηθει η ψυχη μου.

Τι τεραστιο κενο,ποια απυθμενη συναισθηματικη ανωμαλια μεσα μου με κανει να αρρωσταινω ετσι?Γιατι?Γιατι?

Που χαθηκε η υγεια,σε ποια στροφη?Και γιατι με εγκατελειψε?Γιατι δε με λυπαται τοσα χρονια?

Λες,πως αφου βρηκες τη δυναμη εσυ,μπορουμε και εμεις..Αληθεια σου λεω,αμφιβαλλω για μενα..Δεν ξερω αν εχω τη δυναμη να το ξεπερασω ποτε οριστικα.Αυτη η εμμονη ειναι πανω απο τις δυναμεις μου.Ετσι νιωθω κι ας εχω να κανω βουλιμικο τοσες μερες...Ειναι συναισθηματικης φυσης προβλημα,δεν εχει να κανει ουτε με τη λογικη,ουτε με την εξυπναδα.Δεν περνανε αυτα.Ξεγελιεσαι.Εισαι αοπλος και πας ξυπολητος στα αγκαθια..Τερμα.

Να ονειρευτω?Μπορω?Με αφηνεις?Αυτο ρωταω με λαχταρα μικρου παιδιου καθε μερα τον εαυτο μου και δεν ξερω τι να μου απαντησω..Δε θελω να μου πω παλι ψεματα.Μου λεω,κατσε περιμενε και βλεπουμε,μην παιρνεις θαρρος.Τα ονειρα δεν ειναι ακομα για σενα.Δε θελω να μου πω για ακομα μια φορα ψεματα,με σεβομαι πια...Δε θελω να με παραμυθιαζω με ομορφα σκηνικα ζωης απαλλαγμενα απο το αγχος του φαγητου και των κιλων.Μεγαλωσα πια.Οι ανθρωπινες σχεσεις,ναι,σε βοηθανε,αλλα οχι παντα.Ειναι ερημικος ο δρομος.Ενας δρομος που δεν ηθελα ποτε μου,μα ποτε να περπατησω,που ποτε μου σα μικρο παιδακι δε φανταστηκα οτι θα συναντησω..Που θα βγαλει?Καποιοι λενε στην αυτογνωσια..Θεωριες,θεωριε� �,θεωριες.Και η ζωη μου?Τι να την κανω την αυτογνωσια αν θρηνω για μια ζωη που δεν την εζησα οπως της αξιζε?Δε θελω αλλη αυτογνωσια,χορτασα,θελω υγεια και χαμογελα.Ειμαι πολυ θυμωμενη,οχι με εμενα αυτη τη φορα,αλλα με την αρρωστια καθεαυτη.Εχω παψει να με στηνω στον τοιχο,τωρα με χαιδευω και με κανακευω ολη τη μερα.Θα σφιξω κι αλλο τα δοντια,εχω φτασει στο αμην.Θελω να ερθουν μερες φυσιολογικες,να περασω και εγω στην αλλη πλευρα...Ζωη με θες?Ετσι για να δω τι εχανα τοσα χρονια βρε αδερφε...

euxi, ναι είναι σωστό να μετράς τις μέρες. γιατί βλέπεις την πρόοδό σου και βάζεις υψηλότερα στάνταρ...μπορώ να νιώσω απόλυτα πώς είναι να σου καθορίζει το φαγητό τη ζωή. σκέψου όμως αυτό : στην περίπτωσή μου, πρέπει να προσαρμόζω εγώ τη ζωή μου γύρω από το φαγητό, να μελετώ και να καθορίζω τα "αναπόφευκτα γεύματά μου"(μεγάλες ποσότητες και μετά εμετός) και συγχρόνως να ανταποκρίνομαι στις καθημερινές μου υποχρεώσεις.....................
βέβαια είναι λάθος να κοιτάς τα χειρότερα...

femalethess, dakryzw diavazonas to post sou... mou 8imizei para polla apo ton eauto m k th zwh m... etsi a8lia enoiw8a ka8hmerina, dn yphrxe mera pou na mh skeftomai ti 8a faw, pws 8a fainomai... yphrxan ateleiwtes stigmes monaksias, pou pisteva oti dn aksizw kanenan k tpt. o,ti eimai monh m, oti dn eixa filous enw ola auta sthn ousia vriskontan mono mesa tso myalo m... k egw hmoun 35 kila g poly megalo diasthma k ka8e fora pou etrwga euxomoun na pe8anw, na koimh8w k na mh me vrei h allh mera..................... PISTEVA oti oi alloi me zhlevan g to swma m k nai h alh8eia einai oti polla koritsia me rotousan pws na ginoun san k emena! k ekeines tis stigmes htan pou enoiw8a yperoxa, gt oles autes oi sterhseis eixan apotelesma....
pistepsa oti k egw vrhka th dynamh na to polemhsw, ena xrono twra......phga sth sxolh. eixa an8rwpous dipla m pou me sthrizan, arxisa n agapaw tous gyrw m ma propantwn ton eauto m. eixa mia yperoxh sxesh pou me gemize k me ekane na ksexnaw tis ennoies g to faghto gt o filos m h8ele opws akrivws hmoun... eixa pistepsei oti eixa arxisei siga siga na to ksepernaw.... omws edw k ligotero apo mia vdomada pou xorisa, exw arxisei na ksanakylaw.. exw xasei hdh 2 kila apo auta pou eixa parei, noiw8w aperanth monaksiak twra aplws dn mporw na kanw kati allo...... Noiw8w oti h mavrh periodos ths zwhs m epistrefei k dn mporw na kanw tpt g auto..........

Euxi και Natalia,


είστε μέσα στο μυαλό μου. Κι εγώ ακριβώς τα ίδια σκέφτομαι. Κάθε μέρα με απασχολείτ ο τι θα φάω, πώς θα φαίνομαι, αν θα αρέσω στο φίλο μου, μην τυχόν και ξαναπέσω σε βουλιμικά. Τα περισσότερα βράδια προσπαθώ να ξαπλώνω από νωρίς για να μη σκέφτομαι το φαγητό. Ώρες-ώρες νιώθω τόσο μόνη και άχρηστη κι ότι κανείς δε μπορεί να με βοηθήσει.
Natalia, προσπάθησε να ΄΄βγάλεις΄΄ αλλού τη στεναχώρια του χωρισμού. Μπορείς π.χ. να φύγεις για ολιγοήμερες διακοπές να ξεχαστείς? Οι περισσότεροι δυστυχώς, μετά από έναν χωρισμό, το ρίχνουμε στο φαγητό. Δε βοηθάει, το αντίθετο μάλιστα, σου δημιουργεί και τύψεις.
Ψάξε να βρεις τη δύναμη μέσα σου και να νιώσεις λίγο καλύτερα κάνοντας ευχάριστα πράγματα.

το έχω πει και το έχω γράψει πολλές φορές όμως θα συνεχίζω να το λέω γιατί απλά αυτή είναι η αλήθεια...
δεν είναι το πρόβλημα το φαγητό...ούτε τα κιλά...ούτε οι θερμίδες....
ο ναρκωμανής για να ξεφύγει δεν αρκεί να κόψει τα ναρκωτικά...πρέπει να βρει την αιτία που τον οδήγησε να πάρει για πρώτη φορά ναρκωτικά....αν βρει την αιτία και την απομυθοποιήσει τα υπόλοιπα είναι εύκολα...
έτσι είναι και στην δική μας περίπτωση...ΌΛΟΥΣ κάτι μας οδήγησε εδώ...δεν γεννηθήκαμε μ αυτό...προέκυψε στην πορεία...
ξέρω όταν είσαι μέσα στο πρόβλημα το μυαλό θολώνει και δεν βλέπει καθαρά....όμως εκεί είναι η λύση για όσους θέλουν να ξεφύγουν... Τις περισσότερες φορές είναι σκληρό το να βρεις την αιτία...θα σε πονέσει, θα σε νευριάσει, θα σε εξοργίσει...Όμως μόλις φύγουν αυτά τα πρώτα συναισθήματα τότε αρχίζεις με έναν μαγικό τρόπο να απομακρύνεσαι όλο και περισσότερο από το πρόβλημα....
ούτε εγώ πίστευα οτι θα το νικούσα!ποτε μου δεν το πίστεψα...ήταν για μένα κάτι απίθανο να συμβεί...οταν έφτασα πάτο, όταν κουράστηκα με αυτό που έκανα, όταν είδα τους γύρω μου με απλά πράγματα να είναι χαρούμενοι , τότε αποφάσισα να κάνω μια βουτια στον εαυτό μου και να δω τι μου φταίει...αν πόνεσα λεει!ξέρετε με πόσα έπρεπε να συμβιβαστώ?πόσα έπρεπε να αναθεωρήσω?όμως ήξερα οτι όσο πονάω τόσο λυτρώνομαι!ναι ετσι είναι!
όταν κάνεις μια επέμβαση πονάς αλλά μετα γίνεσαι καλά! ετσι ειναι κ αυτό! θα πονέσεις πρώτα και μετα ούτε που θα καταλάβεις πόσο πίσω άφησες το πρόβλημα...
για μένα ( επειδη ηταν από τις πρώτες προσπαθειες που έκανα τότε) δεν είναι καλό να μετράς τις μέρες που είσαι καθαρός...το να τις μετράς σου τονίζει οτι έχεις πρόβλημα...δεν σε αφήνει να ξευφύγεις... σου φέρνει το μυαλό σε κατασταση νιρβάνα και σκέφτεσαι μόνο αυτό!
μην μετράτε τις μέρες! δεν δίνει θαρρος! απογοήτευση δίνει, γιατί οταν πέσεις ξανα θα αισθάνεσαι εντελώς ανίκανος να το νικήσεις.
πρεπει να ξυπνας το πρωι χωρίς να σκεφτεσαι οτι εχεις πρόβλημα!σαν να μην συμβαινει τιποτα! στοχος σου να είναι μόνο το να βρεις την αιτία! και μόλις την αποδεχτείς τοτε στο υπογράφω οτι θα είσαι στην απέναντι όχθη!
με πολλους από οσους μίλησα μου είπαν οτι δεν υπάρχει κάποια αιτια κ οτι όλα ειναι οκ στη ζωή τους...εγω θα πω κάτι άλλο....
σε πονάει ποτέ πχ η κοιλιά σου χωρίς αιτία? ΟΧΙ! αρα σίγουρα υπάρχει αιτία! ειτε μικρή είτε μεγάλη αλλα σίγουρα υπάρχει!
μια βουτια στην ψυχή μας είναι! δεν είναι δύσκολο :)))

femalethess ημουν 14 χρονων οταν ολα ξεκινησαν.Μεχρι τοτε προβλημα κανενα,ουτε με φαγητο,ουτε με κιλα.Στα 14 μου ο πατερας μου λογω της δουλειας του παιρνει μεταθεση σε αλλη πολη.Δεν ημουνα ιδιαιτερα αρνητικη για αυτην την μετακομιση.Μονο λιγο στην αρχη.Θυμαμαι ακομα το πρωτο μου βουλιμικο.Φυσικα,τοτε δεν μπορουσα να καταλαβω τι ηταν.Συνεβη την πρωτη μερα που πατησα το ποδι μου στο νεο σπιτι στη νεα πολη.Ξαφνικα ολα αρχισαν να περιστρεφονται γυρω απο το φαγητο.Ετσι ξαφνικα.Απο τοτε μεχρι σημερα,ειμαι ετσι...

Τωρα πια ξερω πως ο χαρακτηρας μου δεν τη "σηκωσε" εκεινη την αλλαγη και ενω επιφανειακα νομιζα πως ολα ηταν καλα,ε,δεν ηταν ολα καλα.Δε με "υποστηριξαν" οι γονεις μου για να νιωσω αυτοπεποιθηση και ασφαλεια στο νεο περιβαλλον και ολο μου το στρες και το αισθημα ανασφαλειας και αγχους εκδηλωθηκε με διατροφικη διαταραχη.Το μονο που ουσιαστικα ενοιαζε τους γονεις μου ηταν να ειμαι αριστη μαθητρια.Αν συνεβαινε αυτο,τοτε ολα ηταν μια χαρα,προβλημα ουδεν...Επρεπε να ειμαι η πρωτη στην ταξη,για να ειμαι καλη κορη,αν καποτε τους εκανα νερα ειχαμε στο σπιτι καυγαδες,μουτρα και εγω στην τελικη να νιωθω ενα σκουπιδι.Και αυτο γιατι?Γιατι στο διαγωνισμα εγραψα 18 και οχι 20.Ε,αι σιχτιρ,τα θυμαμαι και τρελλαινομαι.Κουβεντα για το πως νιωθω καμια,πως τα παω με τους φιλους μου,ιχνος ενισχυσης της αυτοπεποιθησης μου.Και οταν φανηκε οτι ειχα παρει λιγα κιλα αρχιζαν να με μαλωνουν και να μου κρυβουν τα γλυκα και τις σοκολατες.Λες και ετσι θα με εμποδιζαν να παω να τα βρω και να τα φαω.Αν ειναι ποτε δυνατον...Με τον τροπο αυτον το μονο που καταφερναν ειναι να με σπρωχνουν ακομα πιο πολυ στην αρρωστια.Το μονο που ηθελα ηταν να βρισκονται διπλα μου και οχι απεναντι μου.Μετα με πηρε η κατω βολτα,εφηβεια,συγκρισεις,φ� �λες πιο αδυνατες,μια ερωτικη απογοητευση,τα κλασσικα της εφηβειας.
Τα χρονια απο τα 18-19 και μετα κυλησαν μπορω να πω λιγο πιο ομαλα,βρηκα καποιες απο τις χαμενες μου ισορροπιες,εψαξα και βρηκα τι εχω,πηγα σε ψυχιατρους,κατα καιρους το εφερνα σε υφεση,αλλα παντα μα παντα μα παντα το κουβαλουσα μεσα μου και σε ο,τι κι αν μου συνεβαινε στη ζωη μου αυτο ηταν παντα εκει,παρον.Τωρα πλησιαζω τα 27 και δεν ξερω πως ειναι να ζεις χωρις αυτο.

Συγνωμη για το κουραστικο ποστ,ειχα μεγαλη αναγκη να τα πω.Ξερω οτι κατα βαθος εχω μεγαλο θυμο προς τους γονεις μου.Με αγαπουσανε λαθος.Τους αγαπαω εννοειται,αλλα κατι μεσα μου εχει σπασει..Αυτο πρεπει να το αποδεχτω και να το ξεπερασω επιτελους.Ισως ειναι και το πιο δυσκολο κομματι.Ξερω οτι εκ φυσεως ειμαι λιγο συνεσταλμενη και ντροπαλη και αυτο με κανει να κλεινομαι.Ειμαι πολυ ευαισθητη,αλλα δεν το δειχνω.Μετα απο τοσα χρονια εχω γινει και κομπλεξικη.Χανω τον εαυτο μου,τον πατω...Δεν κλαιω ευκολα και αυτο ειναι κακο,γιατι δεν ξαλαφρωνω.Αυτα ξερω.Αυτα πρεπει να ξεπερασω και με αυτα πρεπει να δουλεψω.Μου εδωσες θαρρος και μου προσανατολισες παλι τη σκεψη μου σε μια φαση που ειχα κουραστει πια να σκεφτομαι.Σ ευχαριστω πολυ γι αυτο..Εχω γινει θηριο ανημερο,ενα αγριμι τον τελευταιο καιρο.Θελω να το πεταξω απο πανω μου.Και παλι σ ευχαριστω,γιατι με βοηθας πολυ,καθησα και διαβασα ολη σου την ιστορια.Να εισαι καλα..

Maritina,natalia και dolphin ας βαλουμε τα δυνατα μας...Ισως και να γινεται τελικα...Αφου τα καταφερε ενας ισως να μπορουμε και εμεις...

femalethess , τι μου θύμησες..... μέχρι σήμερα όποτε διαβάζω την ιστορία σου συγκινούμαι απίστευτα.ΜΠΡΑΒΟ ΣΟΥ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΟΥ. Και γω τα κατάφερα....πολύ δύσκολα αλλά τα κατάφερα...Ξέφυγα από τα καθαρκτικά και την αηδία....Θυμάσαι τι μου είχες πει όμως?
"Με τους άλλους απλώς πρέπει να συμβιβαστούμε και να τους αποδεχτούμε όπως είναι και με μας πρέπει να βρούμε τρόπους να δυναμώσουμε τις άμυνες "
Ε αυτό ποτέ δεν το κατάφερα....Οι γονείς μου ακόμα έχουν την απίστευτη δύναμη να μου καταστρέφουν τη ζωή (που να σας περιγράφω τώρα χολή και διεστραμμένες λεπτομέρειες) Έχω καταντήσει να τους μισώ. Για όλα αυτά που πέρασα , για τη χαμένη εφηβεία, για τα μαύρα παιδικά χρόνια , για το δηλητήριο που έχω εισπράξει και συνεχίζω να εισπράτω...
Η ψυχολόγος μου είπε ότι πρέπει επιτέλους να δεχτώ ότι έχω γονείς συναισθηματικά ανάπηρους...Πως το κάνεις αυτό ??? νομίζω ότι η βουτιά στην ψυχή μας είναι το πιο δύσκολο....

μεγάλωσα μέσα σε φασαρίες και τσακωμούς...με δυο γονείς που ποτε δεν αγάπησε ο ένας τον άλλον...

είδα την μάνα μου να προσπαθεί να αυτοκτονήσει...
είδα την μάνα μου να σκαρφαλώνει στα κάγκελα για να πέσει κάτω...
έβλεπα την μάνα μου μετά από κάθε άσχημο τσακωμό να φοράει μαύρα ρούχα κ να ξαπλώνει στο πάτωμα κ να μένει εκει για ώρες, πηγαίνοντας μπρός πίσω ,χωρίς να βγάζει λέξη...
έτρεχα πίσω από την μάνα μου όταν μετα από τους τσακωμούς εφευγε από το σπίτι και περπατούσε στους δρόμους ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και εγω από πίσω της να κλαίω και να τις φωνάζω...
είδα τον πατέρα μου να την βρίζει και να είναι σε όλα αμέτοχος...
είδα τους γονείς μου να χωρίζουν...άσχημα...
είδα την μάνα μου να παντρεύεται ξαφνικά κάποιον άλλον...
άκουσα από τον πατέρα μου να μου λεει οτι εγω έφταιγα που χώρισαν..
ακουσα από τον πατέρα μου να μου λεει οτι δεν ήθελε να γεννηθώ και οτι η σύλληψη μου ήταν ατύχημα...
ακουγα απο τον πατέρα μου να με λέει αχρηστη, ανικανη και τούβλο...
και ήμουν παιδι...
στα 14 ξέσπασα....και άρχισε ο γολγοθάς μου με τις νευροβουλιμιες.... κανεις απο τους 2 τους δεν ενδιαφέρθηκε...η μανα μου προσπαθουσε να ζησει με τον νεο της σύντροφο οτι δεν ειχε ζησει και ο πατέρας μου απλά ήταν στο δικό του μικρόκοσμο...

για 3 χρόνια κανεις τους δεν ήξερα τι κάνω...όταν το καταλάβαν ήταν απλά αργά.....δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα...ασε που δεν το προσπάθησαν καν...τον πατερα μου τον ενοιαζε να μην του ξοδεύω πολλά για το φαγητό...η μάνα μου απλά εκανε προσευχες...κ εγω απλά σαπιζα...το σώμα μου και την παιδικότητα μου...εφιαλτικές καταστασεις...πιο ακραιες νομιζω οτι δεν γίνονται....
ήθελα απλα να με σκοτώσω για όλα όσα εφταιγα και χαλάσε η οικογένεια μου....στα 5 χρονια μεσα στο πρόβλημα , είχα γινει 35 κιλα, με μαυρους κυκλους, με τα χειλη σκισμενα απο τα οξεα, με χαμηλο αιματοκριτη κλπ κλπ.....ενιωθα οτι θα πεθαινα....ήμουν τοσο κοντα....φοβηθηκα....και ειπα θα το παλέψω...

αρχισα να αποδεχομαι τα όσα είχαν συμβει στην οικογένεια μου...άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ήμουν εγω υπευθυνη για ολα αυτα!μα ήμουν ενα παιδι!ενα παιδι που ηθελε λιγη αγαπη, λιγη προσοχη και ένα μπραβο...αρχισα να αποδεχομαι οτι ποτε μου δεν θα έχω οικογενεια και ενα σπιτι ζεστο να νιωθω ασφάλεια...πονεσα παρα πολυ...ομως επρεπε να τα αποδεχτω ολα αυτα για να σωσω οτι είχε απομείνει...

ουτε τωρα έχω το μπραβο τους και την αναγνωριση τους!αλλα δεν με ενοχλει! με αναγνωρισαν 10αδες άλλοι άνθρωποι μα πάνω απο όλα μου αναγνωρισα πραγματα εγω η ίδια!ναι συμβιβαστικα με τους γονεις μου κ το ασχημο παρελθον μου...
σιγουρα υπάρχουν μέσα μου πραγματα που με πονανε ακόμα και τωρα που είμαι στα 30, αλλά δεν με καταστρεφουν...με κάνουν απλά να θέλω να γίνομαι καλύτερη ως άνθρωπος και να θέλω να προσφέρω όλα όσα στερηθηκα...

για αυτό σας λεώ!δεν χρειαζεται καποια ιδιαιτερη δύναμη! είναι μια βουτια στο μέσα μας, τίποτε άλλο! βρισκεις την αιτια, την αποδεχεσαι και προσπαθεις να την καλύψεις με άλλα πραγματα!αυτο είναι όλο!
σε κανεναν μην επιτρεπεις να σου ριζωνει μέσα σου ασχημα πραγματα! μα πάνω από όλα μην αφήνεις τον εαυτό σου να ζει στη σκια του παρελθοντος...οτι εγινε εγινε.δεν αλλάζει...αυτό που μπορεί να άλλαξει είναι το σημερα και το αυριο.το παρελθον τελειωσε...το μονο που προσφερει το παρελθον είναι να σε κάνει πιο δυνατό και πιο έμπειρο.τιποτε αλλο!

να σηκωνεσαι το πρωι και να λες "το σημερα και το αυριο μου ανηκουν και κανεις δεν θα μου τα παρει ξανα"
αυτο είναι ολο!

Είσαι σπάνιος άνθρωπος.. διαβάζοντάς σε, μόνο αυτό έχω να πω..

μπραβο κοπέλα μου για το θάρρος και τη δυναμή σου! χιλια μπραβο..

Quote:

---

Originally posted by femalethess
μεγάλωσα μέσα σε φασαρίες και τσακωμούς...με δυο γονείς που ποτε δεν αγάπησε ο ένας τον άλλον...

είδα την μάνα μου να προσπαθεί να αυτοκτονήσει...
είδα την μάνα μου να σκαρφαλώνει στα κάγκελα για να πέσει κάτω...
έβλεπα την μάνα μου μετά από κάθε άσχημο τσακωμό να φοράει μαύρα ρούχα κ να ξαπλώνει στο πάτωμα κ να μένει εκει για ώρες, πηγαίνοντας μπρός πίσω ,χωρίς να βγάζει λέξη...
έτρεχα πίσω από την μάνα μου όταν μετα από τους τσακωμούς εφευγε από το σπίτι και περπατούσε στους δρόμους ανάμεσα από τα αυτοκίνητα και εγω από πίσω της να κλαίω και να τις φωνάζω...
είδα τον πατέρα μου να την βρίζει και να είναι σε όλα αμέτοχος...
είδα τους γονείς μου να χωρίζουν...άσχημα...
είδα την μάνα μου να παντρεύεται ξαφνικά κάποιον άλλον...
άκουσα από τον πατέρα μου να μου λεει οτι εγω έφταιγα που χώρισαν..
ακουσα από τον πατέρα μου να μου λεει οτι δεν ήθελε να γεννηθώ και οτι η σύλληψη μου ήταν ατύχημα...
ακουγα απο τον πατέρα μου να με λέει αχρηστη, ανικανη και τούβλο...
και ήμουν παιδι...
στα 14 ξέσπασα....και άρχισε ο γολγοθάς μου με τις νευροβουλιμιες.... κανεις απο τους 2 τους δεν ενδιαφέρθηκε...η μανα μου προσπαθουσε να ζησει με τον νεο της σύντροφο οτι δεν ειχε ζησει και ο πατέρας μου απλά ήταν στο δικό του μικρόκοσμο...

για 3 χρόνια κανεις τους δεν ήξερα τι κάνω...όταν το καταλάβαν ήταν απλά αργά.....δεν μπορούσαν να κάνουν τίποτα...ασε που δεν το προσπάθησαν καν...τον πατερα μου τον ενοιαζε να μην του ξοδεύω πολλά για το φαγητό...η μάνα μου απλά εκανε προσευχες...κ εγω απλά σαπιζα...το σώμα μου και την παιδικότητα μου...εφιαλτικές καταστασεις...πιο ακραιες νομιζω οτι δεν γίνονται....
ήθελα απλα να με σκοτώσω για όλα όσα εφταιγα και χαλάσε η οικογένεια μου....στα 5 χρονια μεσα στο πρόβλημα , είχα γινει 35 κιλα, με μαυρους κυκλους, με τα χειλη σκισμενα απο τα οξεα, με χαμηλο αιματοκριτη κλπ κλπ.....ενιωθα οτι θα πεθαινα....ήμουν τοσο κοντα....φοβηθηκα....και ειπα θα το παλέψω...

αρχισα να αποδεχομαι τα όσα είχαν συμβει στην οικογένεια μου...άρχισα να καταλαβαινω οτι δεν ήμουν εγω υπευθυνη για ολα αυτα!μα ήμουν ενα παιδι!ενα παιδι που ηθελε λιγη αγαπη, λιγη προσοχη και ένα μπραβο...αρχισα να αποδεχομαι οτι ποτε μου δεν θα έχω οικογενεια και ενα σπιτι ζεστο να νιωθω ασφάλεια...πονεσα παρα πολυ...ομως επρεπε να τα αποδεχτω ολα αυτα για να σωσω οτι είχε απομείνει...

ουτε τωρα έχω το μπραβο τους και την αναγνωριση τους!αλλα δεν με ενοχλει! με αναγνωρισαν 10αδες άλλοι άνθρωποι μα πάνω απο όλα μου αναγνωρισα πραγματα εγω η ίδια!ναι συμβιβαστικα με τους γονεις μου κ το ασχημο παρελθον μου...
σιγουρα υπάρχουν μέσα μου πραγματα που με πονανε ακόμα και τωρα που είμαι στα 30, αλλά δεν με καταστρεφουν...με κάνουν απλά να θέλω να γίνομαι καλύτερη ως άνθρωπος και να θέλω να προσφέρω όλα όσα στερηθηκα...

για αυτό σας λεώ!δεν χρειαζεται καποια ιδιαιτερη δύναμη! είναι μια βουτια στο μέσα μας, τίποτε άλλο! βρισκεις την αιτια, την αποδεχεσαι και προσπαθεις να την καλύψεις με άλλα πραγματα!αυτο είναι όλο!
σε κανεναν μην επιτρεπεις να σου ριζωνει μέσα σου ασχημα πραγματα! μα πάνω από όλα μην αφήνεις τον εαυτό σου να ζει στη σκια του παρελθοντος...οτι εγινε εγινε.δεν αλλάζει...αυτό που μπορεί να άλλαξει είναι το σημερα και το αυριο.το παρελθον τελειωσε...το μονο που προσφερει το παρελθον είναι να σε κάνει πιο δυνατό και πιο έμπειρο.τιποτε αλλο!

να σηκωνεσαι το πρωι και να λες "το σημερα και το αυριο μου ανηκουν και κανεις δεν θα μου τα παρει ξανα"
αυτο είναι ολο!

---

Εξομολόγηση καρδιάς,από εκείνους που μετά από τις συγκινήσεις αυτής,έμαθαν να εκτιμούν τους κτύπους της.ʼσε την να χτυπάει δυνατά από εδώ και στο εξής.Για τη ζωή σου...