Οι περισσότεροι άνθρωποι που έχουν αρκετά κιλά παραπάνω λένε ότι το έριχναν στο φαγητό όποτε τους συνέβαινε κάτι. Με μένα δεν ίσχυε αυτό και δεν ξέρω αν ισχύει και για όλους τους άλλους. Ίσως είναι μια καλή δικαιολογία αυτό για τον εαυτό μας. Προβλήματα έχουμε όλοι,σοβαρά και μη,αδύνατοι χοντροί(έκανα και ρίμα)Εγώ προσωπικά λατρεύω το φαγητό, μου αρέσει. Ψυχολογικά εδώ και 1,5 χρόνο είμαι στην καλύτερη μου φάση.Είμαι πολύ ευτυχισμένη, αλλά παρόλα αυτά δεν σταμάτησα το φαγητό. Έτσι έμαθα από μικρή. Το φαγητό να μην είναι μέσο συντήρησης, αλλά χαράς. Έτρωγα πολύ από μικρό παιδάκι.Για αυτό και από την εφηβεία μου και μετά ήμουν πάντα γύρω στα 20 κιλά πάνω από το φυσιολογικό.Μέχρι που η κατάσταση μου έφτασε στο απροχώρητο. Ο αδερφός μου και οι γονείς μου, μου έλεγαν μονίμως πως πρέπει να πάω σε διαιτολόγο. Επειδή όμως έχω κάνει κατά διαστήματα άπειρες δίαιτες και τις έχω σταματήσει σε λίγο διάστημα, αποφάσισα να ξεκινήσω τα reductil. Είμαι πολύ καλά εδώ και 6 μέρες και είμαι σίγουρη πια ότι θα συνεχίσω έτσι και πως θα φτάσω σε ένα πολύ καλό σημείο ώστε να μην είμαι περήφανη μόνο για το μέσα μου, αλλά και για το έξω μου. Ποτέ μου δεν είχα βέβαια ιδιαίτερο κόμπλεξ, παρότι είχα αρκετά επιπλέον κιλά Και πάντα με πείραζε ο αδερφός μου και πάντα αγχωνόμουν να μην ακούσω καμιά χοντράδα στο δρόμο από παιδάκια ή από κωλόπαιδα. Αλλά τώρα είμαι τόσο ήρεμη,χαρούμενη και αποφασισμένη και σ'αυτό συμβάλει και αυτό το forum.Δεν ακούω τίποτα και κανέναν. Εσείς πάλι μου συμπαραστέκεστε χωρίς να χρειαστεί καν να πείτε κάτι. Όταν βλέπεις ότι κι άλλοι είναι στην δική σου κατάσταση και προσπαθούν, σε δραστηριοποιεί και σε πορώνει...Ελπίζω να καταφέρω να γίνω κι εγώ κομμάτι της ωραίας σας παρέας!Φιλιά !!!
