Ζήλια ή μίσος για τον εαυτό μου?

Αποφάσισα να ανοίξω άλλο ένα θέμα για κάτι τελείως διαφορετικό.το θέμα της ζήλιας.είμαι πολύ πιο αδύνατη (ύψος 1,55 43 κιλά )και πολύ πιο γυμνασμένη απο την αδερφή μου (η οποία είναι κανονική 53 κιλά αλλά τελείως αγύμναστη) αλλα δε μου φτάνει.και αυτό το συναίσθημα δε μου βγαίνει με άλλους παρα μόνο με εκείνη.νιώθω ωραία μόνο όταν τη βλέπω να τρώει και μου σπάει τα νεύρα όταν ζυγίζεται.τώρα τελευταία έχει αρχίσει να τρώει σαλάτες και νομίζω οτι μου έχει κλέψει την ιδέα και το μόνο που θέλω είναι να της τη φέρω καπάκι.μετράει θερμιδες και ζυγίζεται κάθε μέρα.δε θέλω να γίνει σαν εμένα θέλω μόνο εγώ να είμαι η αδύνατη της παρέας.με εκνευρίζει αφάνταστα.τι να κάνω για να μη σκέφτομαι έτσι?

Bασικα με υψος 1.55 τα 43 κιλα δεν ειναι λιγα, αλλα αλλο ειναι το θεμα. Δεν μπορει να σκεφτεσαι εστι για την αδερφη σου. Ισα ισα πρεπει να την βοηθησεις αν οτως εχει αναγκη η να την ξυπνησεις οταν κανει κατι περα απο τη φυσιολογικη διαιτα. Οταν καταλαβα πως η αδεφρη μου εκανε επειτηδες εμετο (παραδεχτηκε οτι το εχει κανει μονο 2 φορες), εγινε χαμος στο σπιτι. Δεν θελω να μπει σε αυτη τη ψυχοφθροδα διαδικασια. Αυτη ξερει για εμενα και την εχω αναγκαση να μη πει τιποτα στους γονεις μας.

Τι ειναι? πολλα?εχω παει σε διατροφολογο και συμφωνα με το σωματοτυπο μου ειναι λιγα.επισης για να μην εχω περιοδο μαλλον δεν ειναι πολλα.το θεμα ειναι οτι δεν κανει διαιτα απλα εγω νομιζω οτι με ζηλευει και θελει να γινει σαν κι εμενα κι αυτο με εκνευριζει.κι οχι για να μην πεσει και αυτη στην παγιδα αλλα για να μη χασει κιλα και γινει καλυτερη απο εμενα.

για να στο ειπε ο διαιτολογος μαλλον ετσι θα ειναι αλλα απο αναλογιες δεν μπορει να καταλαβει παντα ο αλλος. Εγω ειμαι 1.75 και 62 κιλα και πρεπει να χασω.
Γιατι ζηλευεις την αδερφη σου? Γιατι για εσενα το πιο αδυνατος σημαινει και καλυτερος; Υπαρχουν ανορεξικοι "κακοι" και παχυσαρκοι "καλοι". Τα κιλα δεν κανουν τον ανθρωπο. Ισα ισα τωρα η εμμονη σου με τα κιλα σε κανει χειροτερη-κατα τη γνωμη μου παντα. Αφου φτανεις στο σημειο να λες οτι η αδερφη σου θελει να σου μοιασει και αυτο σε εκνευριζει και οτι ζηλευεις. Μηπως ομως αυτο ειναι η αφορμη για να κατηγορεις την αδερφη σου? Μηπως οι σχεσεις σας δεν ειναι και τοσο καλες?

Απλα παντα η αδερφη μου τραβαγε ολα τα βλεμματα ενω τωρα εχουμε και οι δυο τις κατακτησεις μας.το μονο που σκεφτομαι ειναι <<ενταξει αρκετα μονοπωλησες το ενδιαφερον σειρα μου τωρα>>κι ετσι την παταω και σκεφτομαι ασχημα.δεν εχουμε κακες σχεσεις απεναντιας, απλα η κατασταση μου με εχει κανει ετσι ενω δε θελω να ειμαι τετοιος ανθρωπος.και δεν ξερω αν μπορω να κανω κατι για αυτο.πραγματικα εχω προβλημα.σκεφτομαι να δω ψυχολογο.

Quote:

---

Originally posted by kate
πραγματικα εχω προβλημα.σκεφτομαι να δω ψυχολογο.

---

Η φράση "κλειδί" κατά τη γνώμη μου!

μονο την αδερφη σου ζηλευεις επειδη κανει τωρα διαιτα? για σκεψου ομως, αμα ετρωγε οτι γουσταρε μπροστα στην μουρη σου χωρις να παχαινει πως θα ενιωθες για κεινη? ???? η δικια μ αυτο κανει.σαν να μ τριβει στα μουτρα οτι τρωει κ δν εχει προβλημα σαν κ μενα.μολις γινει ομως φοραδα θα δουμε ποιος θα γελαει. καλα κανεις κ εχεις αποψη για την αδερφη σ κατα την γνωμη μ. κανεις δν πρεπει να σε αντιγραφει η να σε χλευαζει

Καλα βρε κοριτσια τι ειναι αυτα???? Για συνελθετε λιγο.

Καταρχην mcan εχω να σε πληροφορησω πως τα 43 κιλα για 1.55 υψος και τα 62 κιλα για 1.75 υψος ειναι απο ιδανικα εως οριακα λιγα. Πιο κατω αγγιζει την υπερβολη. Δεν ξερω γιατι κανενας δε σε βαζει στη θεση σου,αλλα επειδη το φορουμ το διαβαζουν χιλια δυο ατομα το καθενα με το δικο του προβλημα,εχω να πω πως αυτα τα συμπερασματα σου ειναι ακυρα και πως σε καμια περιπτωση δε θα πρεπει να κατεβαζουμε αμασητο ο,τι διαβαζουμε.

Περα απο αυτο τωρα,στο θεμα της ζηλιας. Καταλαβαινω πως προκειται για τρομερα βασανιστικο συναισθημα και το θυμα δεν ειναι το αντικειμενο της ζηλιας,αλλα αυτος που ζηλευει. Ενα θα σας πω,κακο στον εαυτο σας κανετε,σε κανεναν αλλον. Τη δικη σας ψυχη καταστρεφετε. Εχω γνωρισει μοναχοπαιδια που θα δινανε τα παντα να εχουν εναν αδερφο η μια αδερφη,ξυπνηστε λιγακι και καντε τις αδερφες σας φιλες σας και συμμαχους σας. Εχετε τυφλωθει μεσα στην παρανοια που βρισκεστε,πρεπει να δειτε καθαρα. Το προβλημα το εχετε ΕΣΕΙΣ,ξεκιναει και τελειωνει απο εσας. Βρειτε τα με τον εαυτο σας και νιωστε αυτοπεποιθηση. Αγαπηστε αυτο που σας χαρισε η ζωη,μια αδερφη και πατε παρακατω. Αυτος που ζηλευει προκαλει τεραστιο κακο στον εαυτο του και το προβλημα βρισκεται μεσα του. Ωριμαστε και αγαπηστε τον εαυτο σας πρωτα και μετα τους γυρω σας. Η ζωη ειναι πολυ μικρη...

Ναι το σκεφτηκα αναλογικα και οχι με ΔΜΣ αλλα μαλλον θα ειναι λιγα κιλα. Επισης αν και εγω βγαινω κανονικη στη μαζα φαινομαι τσουποτη.

Κατα τα αλλα συμφωνω με οσα λες δεν θα μπορουσα να ζηλεψω ποτε τη μικρη μου.

αφου λες οτι παλια την ζηλευες λογω κατακτησεων σημαινει οτι αντιδρας ετσι τωρα επειδη εχεις απωθημενα.μην ανησυχεις δεν κερδιζει ο πιο αδυνατος σε αυτην την ζωη.για να εισαι απολυτα υγειης πρεπει να εισαι γυρω στα κιλα σου καπου στα 53με 54 αν δεν κανω λαθος και να γυμναζεσαι συστηματικα.κ πιο γυμνασμενη να εισαι απο την αδερφη σου δεν σημαινει οτι ολοι θα κοιτανε εσενα.παιζουν πολλα πραγματα ρολο σε 1 παρουσια.ακομα κ η ψυχολογια που βγαζεις προς τα εξω.αρα ξεχνα την ζηλεια με την αδερφη σου.στο κατω κατω κ η πιο αδυνατη να γινεις κ η πιο γυμνασμενη πιστεψε παντα θα υπαρχει καποια που θα ειναι πιο ομορφη απο σενα χωρις να εχει κατι παραπανω απο σενα.κ αυτο μονο κ μονο επειδη η ομορφια ειναι υποκειμενικη κ ο καθενας εχει τα γουστα του.

Έχω την εντύπωση πως το πρόβλημα με την αδελφή σου είναι πιο ουσιαστικό.
Τα κιλά και ι διατροφή είναι μια αφορμή και όχι η αιτία της αντιπαράθεσης σας.
Θα σου συνιστούσα να μη χολώνεσαι.
Κοίτα μόνο τον εαυτό σου και άφησε απ΄ έξω ότι σε χαλάει.
Τι λες?

Αυτή η ζήλεια,έχει βάση στα παιδικά σας χρόνια ή έκανε την εμφάνισή της στην εφηβεία;Yπήρξε από τους γονείς σας κάποια διαφορετική αντιμετώπιση ως προς τη μία ή την άλλη πλευρά;Eπεκτείνεται και αλλού,εκτός του ανταγωνισμού ως προς το βάρος;Πώς την εκδηλώνετε,αν την εκδηλώνετε τη ζήλεια αυτή;Υπάρχουν περίοδοι που είστε καλά μεταξύ σας και άλλοι που δεν είστε;

Η ζήλεια προέρχεται από δικά μας,ατομικά μας ζητήματα,όχι από τους άλλους.Πηγάζει από άλυτα,πολλές φορές ασυνείδητα θέματα αυτοαξίας και έλλειψης αυτοπεποίθησης,οι αφορμές δεν είναι το σημαντικό,αλλά το να βρεθούν οι πραγματικές της ρίζες,να τις συνειδητοποιήσουμε,εντοπί� �ουμε,κατανοήσουμε και κατόπιν να τις χειριστούμε.

γεια χαρα σε όλους!σας ευχαριστώ πολύ για τις απαντήσεις σας πραγματικά με βάζουν να σκεφτώ πράγματα που πριν δεν είχα καν αναλογιστεί.
απλα θα ήθελα να προσθέσω οτι απο μικρές που ήμασαταν πάντα εκείνη ήταν η ωραία απο τις δυο όλα τα βλέμματα πέφτανε πάνω της και τώρα που εγώ έχω γίνει πολύ ωραία και περπατάμε στο δρόμο και όλοι με κοιτάνε, νιώθω ευχαρίστηση. Οτι και καλά "άραξε είναι η δική μου σειρά τώρα"και νομίζω οτι προσπαθεί να γίνει σαν εμένα μέχρι και ξανθιές ανταύγιες πήγε κι έκανε!την αγαπάω πολύ αλλά αυτό το πράγμα με ξεπερνάει...ώρες ώρες νιώθω πραγματικό μίσος...
όσο για τη διαφορετική αντιμετώπιση ο πατέρας μου έχει μια ιδιαίτερη αδυναμία σε εμένα και φροντίζει να το δείχνει συχνά.

Ax,είναι σχετικά εύκολο να στηλιτεύουμε,να κρίνουμε λέγοντας,πωπω,τι κακό πράγμα η ζήλεια,τι φθοροποιό,αλλά στην ουσία αυτό δεν αγγίζει αυτόν που το αισθάνεται.Δε θες κριτική για την ποιότητά σου όταν κάτι σε βασανίζει,θες αλλαγή οπτικής,μια διαφορετική κατεύθυνση.

ʼκου kate,η ζήλεια και ο ανταγωνισμός ανάμεσα σε αδέρφια,είναι αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο.Εγώ έφτασα στα 15 για να καταφέρω να την ξεπεράσω,ζήλευα πάρα πολύ τον δευτερότοκο της οικογένειας.Έχει να κάνει και με βιώματα ωστόσο,πολλές φορές οι γονείς δείχνουν διακριτή αδυναμία σε κάποιο από τ'αδέρφια,με συνέπεια το άλλο να νιώθει ανασφάλεια,εμένα οι γονείς μου καθώς επιθυμούσαν το αγόρι,όταν ήρθε ήταν ξεκάθαρα ο πρίγκηπάς τους,οπότε το όλο σκηνικό μου γέννησε συναισθήματα δυσαρέσκειας,υποτίμησης,ζή λειας.Όντας "καλό παιδί"τα απώθησα,και έγινα η μαμά του ακόμη μικρότερου αδερφού,έστρεψα δηλαδή τον κόσμο μου αλλού σε μια προσπάθεια ανάκτησης κάποιας ασφάλειας.

Το παράξενο είναι στην περίπτωσή σου,πως το "ευνοημένο"παιδί ήσουν εσύ,άρα μάλλον μέσα σου φοβάσαι μη χάσεις από την αδερφή σου την πρωτοκαθεδρία,δηλαδή μην πάρει τη μερίδα του λέοντος τώρα;Yποθέσεις κάνω.
Ή μήπως πάνω στο πρόσωπο της αδερφής σου προβάλλεις την αρνητική εικόνα για τον εαυτό σου,από άμυνα;Kαι αυτό θεωρώ ως πιθανότερο.

Πρόσεξε κάτι,με τον τρόπο αυτό,καταφέρνεις έναν κρυφό στόχο.Την αποφυγή της δικής σου ενοχοποίησης(εκείνη έκανε ακόμη και ανταύγειες σαν τις δικές μου,άρα με ζηλεύει ΕΚΕΙΝΗ,ΟΧΙ ΕΓΩ) και ξεφορτώνεσαι τον αυτοαρνητισμό-επιφανειακά όμως και προσωρινά-ρίχνοντας το μπαλάκι σε κάποιον άλλον.

Πρόσεξε,δε σου λέω έλεγξέ την οπωσδήποτε και τέτοια καταστροφολογικά,όχι,αποδέ ξου τη ζήλεια που αισθάνεσαι,πες ναι,το νιώθω αυτό,τώρα τι κάνω;Πώς μπορώ αυτό το μίσος να το κάνω κάτι επικερδές;Nα το τουμπάρω;

Μόνο εμπειρικά,θα σου έλεγα τον εγωκεντρισμό αυτό που είναι η ρίζα του προβλήματος πιθανόν,να προσπαθήσεις κάνοντας θετικότερες σκέψεις για τον εαυτό σου να μάθεις να τον απομακρύνεις.Θέλει δουλίτσα,αλλά δοκίμασε να λες στον εαυτό σου φράσεις όπως
Είμαι ασφαλής.Δεν με απειλεί κανένας.
'Εχω όλη την αγάπη που χρειάζομαι.
Είμαι ικανή να ξεπεράσω τα αρνητικά συναισθήματα.
Ξέρεις τι εννοώ,ένα είδος περάσματος από το αρνητικό στο θετικό.

Θα σε βοηθούσε ίσως να έρθετε λίγο πιο κοντά με την αδερφή σου κάνοντας μαζί δραστηριότητες χαλαρές,που δε θα εμπεριέχουν ανταγωνισμό,πχ φτιάξτε η μία τα μαλλιά της άλλης,δέστε μία ταινία,συζητήστε για κοινά θέματα,hobby,και λίγο λίγο,νομίζω πως θα το ξεπεράσετε.:)

σ'ευχαριστω πολυ sabe για τις συμβουλες σου!πραγματικα ξεκαθαρισα αρκετα πραγματα!!!!!!να'σαι καλα για τη βοηθεια!