ΟΤΑΝ ΜΕ ΠΙΑΝΕΙ Η ΚΡΙΣΗ... ΘΑ ΓΡΑΦΩ ΕΔΩ!
Είναι βράδυ. 00.15. Είμαι μόνη μου στο σπίτι, ως συνήθως. Βαριέμαι. Η μέρα μου σήμερα ήταν στις 1100 με 1200 θερμίδες και το στομάχι μου δε γουργουρίζει. Όμως εγώ θέλω πααααρα πολύ να φάω. Θέλω να πάω στο περίπτερο και να αγοράσω καμιά σοκολάτα και τίποτα άλλο να τσιμπήσω, ή να παραγγείλω κάτι απέξω. Ναι αλλά μετά? Μετά θα χαλάσω την προσπάθειά μου.. Και το πρωί θα ξυπνήσω φουσκωμένη και απογοητευμένη για ακόμα μια φορά από τον εαυτό μου, αν καταφέρω να αντισταθώ στη λεκάνη. Γιατί θέλω να φάω? Συμπαιρένω πως το πιο ευχάριστο πράγμα που έκανα σήμερα, ήταν να φάω, έστω τα καθιερωμένα υγειινά σνακ μου. Όλη την άλλη μέρα, είχα δουλειές, έτρεχα, έκανα πράγματα που δε με ευχαριστούσαν. Είμαι μόνη μου...σήμερα και γενικα,νιώθω μόνη. Το φαγητό λοιπόν αυτή τη στιγμή, το θέλω γιατί θέλω να διασκεδάσω. Θέλω να ζήσω την ηλικία μου, να βγω έξω και να περάσω καλά. Δε μπορώ. Θέλω να γνωρίσω κάποιον.. Θέλω να ζήσω! Τον κύριο Φαγητό απόψε το βράδυ, τον ζητάω γιατί θέλω να ΝΙΩΣΩ ΖΩΝΤΑΝΗ. Γιατί αυτή τη στιγμή, δεν είμαι. Δε θα υποκύψω όμως στον Φαγητό. Γιατί ότι παρέα και να μου έδιναν για μια ώρα που θα κρατήσει το πανηγύρι, αν μου έλεγαν πως αύριο θα μουν 1 κιλό πάνω εξαιτίας του, και ο οργανισμός μου γεμάτος άχρηστες ουσίες, θα τον απαρνιόμουν. Για αυτό απόψε, δε θέλω την παρέα του... Απόψε να κοιμηθώ πάλι μόνη, αλλά δυνατή.
