Τι σκεφτεστε?

Πολλες φορες αναρωτιεμαι.

Ενα ατομο που πασχει απο νευρικη ανορεξια, τι σκεφτεται οταν βλεπει περιπτωσεις που τα κοριτσια με την ιδια διαταραχη πεθαναν?
Αρθρα, φωτογραφιες, ρεπορταζ κλπ

Ή εδω, δημοσιευσεις -εστω αυτες τις απειροελαχιστες- απο κοριτσια που ξεπερασαν τη νευρικη ανορεξια.

Θα ηθελα πολυ να απαντησει καποια που περασε απο εκεινο το σταδιο αλλα το ξεπερασε και τωρα τα θυμαται με καθαρο μυαλο.

Τι σκεφτοσασταν?

-Ευτυχως εγω δεν ειμαι ετσι, καμμια σχεση, εγω ειμαι χοντρη, εχω χοντρα ποδια (βλεποντας φωτο)

-Α εγω δεν εχω νευρικη ανορεξια. Τρωω παρα πολυ, σαν κτηνος. (Διαβαζοντας ενα αρθρο)

Τετοιες περιπου ειναι οι σκεψεις?
Ή απλα αποφευγατε οποιαδηποτε αναμιξη με αυτη τη διαταραχη?

Λοιπόν ...αν και είμαι στα όρια μεταξύ βουλιμίας και ανορεξίας και ποτέ το βάρος μου δεν έπεσε επικύνδινα πολύ (βέβαια στα 45 μου είχε σταματήσει η περίοδος) έβλεπα το σώμα μου αδύνατο αλλά χαιρόμουν ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ. Έβλεπα ότι είχα γίνει ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΑ αλλά το χαιρόμουν. Ήμουν επιτέλους ΑΔΥΝΑΤΗ, ΕΙΧΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΝΑΝ ΣΤΟΧΟ ΖΩΗΣ, ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ. ΗΜΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ. ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΚΙΛΑ. ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΜΕ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΟΥΣΚΩΝΑ ΣΑΝ ΠΑΓΩΝΙ.

Ολα τα άλλα ήταν απλές οδοντόκρεμες .... ποτέ δεν κατάλαβα ότι ήμουν στην πραγματικότητα ανορεξική τότε ... καιρό αργότερα όταν βασανίστηκα από βουλιμίες και άρχισα να ψάχνομαι ψυχολογικά κατάλαβα ότι έχω νεύρωση η οποία τότε θα μπορούσε να αποδειχτεί επικύνδινη. Η ανορεξία ήταν για τους άλλους .... ΈΓΩ ΑΠΛΑ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΙ ... ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΕΜΕΤΟΥΣ... ψυχικά αντέδρασα και πέρασα στην βουλιμία (στην αρχή εμετούς - μετά καθαρτικά) και στην υπερφαγία. Ακόμα βασανίζομαι .... και μάλλον για πολύ καιρό ακόμα με αυτή την νεύρωση του βάρους.

δεν ξέρω αν μπορώ να απαντήσω σωστά, πάντως κάποια στιγμή πέρυσι είχαν ανησυχήσει οι δικοί μου ότι είμαι ανορεξική και ακόμα κι εγώ το φοβόμουν γιατί όσο αδυνάτιζα και όσο έπεφτε η ζυγαριά ένιωθα περήφανη, δυνατή, ότι αξίζω πλέον περισσότερα..και αν δεν είχα σταματήσει πετώντας τη ζυγαριά δεν ξέρω πού θα είχα φτάσει. και τώρα που κάνω δίαιτα για να χάσω 4 με 5 κιλά αν και δεν ζυγίζομαι για να μην πανικοβάλλομαι και για να είμαι όσο πιο ήρεμη γίνεται, μου αρέσει να βλέπω τη φάτσα μου ρουφηγμένη και τα χέρια μου με πεταγμένες φλέβες από παντού ,να νιώθω τα κόκαλα από τα γόνατά μου να ακουμπάνε και να με πονάνε οταν ξαπλώνω στο πλάι, τη σπονδυλική μου στήλη όλο και πιο έντονα και όταν ακουμπάω τα πλευρά μου να μπορώ να τα μετρήσω. είναι άρρωστο. λέω μόλις τα χάσω τα κιλά θα σταματήσω αλλά δεν ξέρω αν όλο αυτό το πράγμα που ζω με οδηγήσει πράγματι κάποτε στην ανορεξία.

αν καταλαβα καλα, αποφευγετε καθε συνδεση του εαυτου σας με τη διαταραχη οποτε δεν προχωρατε καν σε συγκρισεις με αλλες ανορεξικες??

δηλαδη αμα βλεπετε κατι σαν αυτο
http://www.eatingdisorders.gr/forum/...d.php?tid=2952

δεν κανετε καμμια συγκριση με την προσωπικη σας περιπτωση?

δεν έχω φτάσει να δείχνω όπως η συγκεκριμένη κοπέλα, βέβαια ίσως να μην απέχω και τόσο πολύ όσο νομίζω καθώς απ' ότι φαίνεται έχω διαστρεβλωμένη άποψη του εαυτού μου. έχω ψάξει ποια ειναι τα συμπτώματα της ανορεξίας και σε πολλά σημεία μοιάζω, παλιότερα φοβόμουν ,μέχρι και νερό να πιω...τώρα πίνω νερό με τους κουβάδες το έλυσα αυτό το ζήτημα αλλά το μυαλό μου είναι κολλημένο, εθισμένο, και αναγνωρίζω ότι πρέπει σύντομα να κάνω κάτι. θα πάω σε κάποιον ειδικό να μιλήσω για το θέμα μου, πάει πλέον πολύς καιρός που ξεκίνησε όλο αυτό το πανηγύρι και θέλω να τελειώσει. και οι περίεργες και αυτοκαταστροφικές μου σκέψεις να φύγουν..έχω σταματήσει πια να είμαι λειτουργική.....

μπραβο σταρακι! κανε μια αρχη να το αντιμετωπισεις :thumbup:

Θα συμφωνήσω με την tato , κάπως έτσι και εγώ.Γίνεται σταδιακά βέβαια και αυτός που πάσχει εγκλωβίζεται πολύ ύπουλα μέσα στην εικόνα του-δεν ξυπνάει ένα πρωί ελλιποβαρής.Πολλά απο την περσινή χρονιά τα έχω διαγράψει αλλά θυμάμαι οτι όταν με κοιταζαν στον δρόμο ντρεπόμουν, ένιωθα άσχημη, αντιθηλυκή, ανύπαρκτη, κακομοίρα..Φορούσα φαρδιά ρούχα για να εξαλλείψω κάθε πιθανότητα καμπύλης στο σώμα μου, όταν έβγαινα βράδυ φορούσα πάντα ζακετάκι απο πάνω γιατί ντρεπόμουν να φαίνονται τα κόκαλα στους ώμους μου και άλλα τέτοια που δν θέλω να πολυθυμάμαι.Αυτά έξω.Γιατί όταν έμενα μονη στο σπίτι και έβλεπα τα κοκαλα μου στον καθρέφτη, ένιωθα πάλι ασφαλής , ήρεμη και ευτυχισμένη.Βέβαι και καταλάβαινα οτι δν είμαι καλά,΄δν είναι μονο τα κιλά, είναι οτι οταν αδυνατίσεις παρα πολύ, τα πάντα στο σώμα και την ψυχή υπολειτουργούν, αλλά είναι σαν νεύρωση, σαν εμμονή, και εγώ προσωπικά με αυτόν τον τρόπο(ασυνείδητα βέβαια), ούρλιαζα τη δυστυχιά που είχα μαζέψει τα 3 τελευτ. χρόνια.Ηξερα οτι είμαι ανορεξική, είχα διαβασει παρα πολλά, είχα δει βιντεάκια, αλλά η εκδοχή του να πεθάνω απο αυτό ,μάλλον με ανακούφιζε παρά με τρόμαζε..

Quote:

---

Originally posted by tato
Λοιπόν ...αν και είμαι στα όρια μεταξύ βουλιμίας και ανορεξίας και ποτέ το βάρος μου δεν έπεσε επικύνδινα πολύ (βέβαια στα 45 μου είχε σταματήσει η περίοδος) έβλεπα το σώμα μου αδύνατο αλλά χαιρόμουν ΑΦΑΝΤΑΣΤΑ. Έβλεπα ότι είχα γίνει ΑΣΧΗΜΗ ΚΑΙ ΚΟΚΚΑΛΙΑΡΑ αλλά το χαιρόμουν. Ήμουν επιτέλους ΑΔΥΝΑΤΗ, ΕΙΧΑ ΕΚΠΛΗΡΩΣΕΙ ΕΝΑΝ ΣΤΟΧΟ ΖΩΗΣ, ΜΠΟΡΟΥΣΑ ΝΑ ΕΙΜΑΙ ΠΙΟ ΑΔΥΝΑΤΗ ΑΠΟ ΚΑΘΕ ΑΛΛΗ ΚΟΠΕΛΑ ΠΟΥ ΗΞΕΡΑ. ΗΜΟΥΝ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΗ. ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΗΜΟΥΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΣΠΟΥΔΑΙΑ ΚΑΙ ΕΠΡΕΠΕ ΜΕ ΚΑΘΕ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΩ ΑΥΤΑ ΤΑ ΛΙΓΑ ΚΙΛΑ. ΕΝΙΩΘΑ ΟΤΙ ΟΛΟΙ ΜΕ ΖΗΛΕΥΟΥΝ ΓΙΑ ΤΟ ΑΔΥΝΑΤΟ ΣΩΜΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΠΙΤΥΧΙΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΦΟΥΣΚΩΝΑ ΣΑΝ ΠΑΓΩΝΙ.

Ολα τα άλλα ήταν απλές οδοντόκρεμες .... ποτέ δεν κατάλαβα ότι ήμουν στην πραγματικότητα ανορεξική τότε ... καιρό αργότερα όταν βασανίστηκα από βουλιμίες και άρχισα να ψάχνομαι ψυχολογικά κατάλαβα ότι έχω νεύρωση η οποία τότε θα μπορούσε να αποδειχτεί επικύνδινη. Η ανορεξία ήταν για τους άλλους .... ΈΓΩ ΑΠΛΑ ΕΚΑΝΑ ΔΙΑΙΤΑ ΚΑΙ ... ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΕΜΕΤΟΥΣ... ψυχικά αντέδρασα και πέρασα στην βουλιμία (στην αρχή εμετούς - μετά καθαρτικά) και στην υπερφαγία. Ακόμα βασανίζομαι .... και μάλλον για πολύ καιρό ακόμα με αυτή την νεύρωση του βάρους.

---

Συμφωνω απολυτως.Ακριβως ιδια ιστορια.Μονο που εξακολουθω να μην εχω περιοδο.Και πολυ φοβαμαι οτι δεν θα ερθει ποτε.

εγω παλι οταν ειμαι μεταξυ 48-50 το πολυ νιωθω πολυ καλα με την εμφανιση μου και με τον εαυτο μου,φαινομαι αδυνατη ΑΛΛΑ ΚΑΙ υγιης!πιο κατω με τιποτα φυσικα!!

παντα ειμαι βεβαια μεταξυ υπερφαγιας και διαιτας,τιποτα πιο ακραιο και δυστηχως το "ιδανικο" δεν εχω καταφερει να το διατηρησω ποτε...

στα κιλα που ειμαι τωρα εχω αρχισει να μου αρεσω και παλι,βλεπω ατελειες φυσικα,που ομως δεν κανω κατι για να τις διορθωσω(βλεπε γυμναστικη) αλλα δε νιωθω χοντρη, ξερω οτι δεν ειμαι!
βεβαια στα 57 κιλα ενιωθα και χοντρη και μπαζο και δεν ηθελα να κυκλοφορω πουθενα...

σκεφτομαι για ακομη μια φορα να αλλαξω τους στοχους μου,να τρωω 1300-1400 θερμιδες κατι σαν ψιλοσυντηρηση απο τωρα αλλα φοβαμαι κιολας μηπως ο εαυτος μου προσπαθει να με κοροιδεψει και το ριξω παλι στην υπερφαγια...

tato η μητροτητα δεν σε εχει βοηθησει καθολου να ξεπερασεις τη νευρωση με τα κιλα?

η absolute μοιαζει να ειναι αυτο που περιγραφετε σαν ζωντανο παραδειγμα.

παντως ησασταν σαφεστατες και ευχαριστω για τις απαντησεις.

κι ενα τραγουδι αφιερωμενο
λογω του βιντεο κλιπ και των στιχων...
http://www.youtube.com/watch?v=eAfyFTzZDMM

οχι ρε click... 3 κοπελες που ξερω και ειναι 1.60-1.63 ειναι ολες κατω απο 47-50 κιλα οποτε δεν ειναι υπερβολικο αυτο που θελει η absolute.

Quote:

---

Originally posted by alexandrita
οχι ρε click... 3 κοπελες που ξερω και ειναι 1.60-1.63 ειναι ολες κατω απο 47-50 κιλα οποτε δεν ειναι υπερβολικο αυτο που θελει η absolute.

---

δεν εννοουσα αριθμητικα.

click μπορεις να μου πεις απο που το εβγαλες το συμπερασμα σου??

και τι εννοεις οχι αριθμιτικα??

εχω ξεκινησει 10 φορες να απαντησω και ολο τα σβηνω γιατι φαινεσαι εξω φρενων παλι και αν κανεις κανενα ξεσπασμα οπως την αλλη φορα, βλεπω τις κοκκινες να πεφτουν βροχη.

δεν το ειπα για να σε προσβαλλω, αν ετσι το εξελαβες.