Διατήρηση απώλειας βάρους - σκέψεις, συζήτηση

Καταρχάς να πω οτι μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση που δεν υπάρχουν νήματα για το συγκεκριμένο θέμα.Τουλάχιστον δε βρήκα σε ένα απλό search που έκανα εγώ. Ειδικά όταν κάποια από τα πιο ενεργά μέλη της κοινότητας τον λίγο καιρό που είμαι κι εγώ εδώ είναι σ'αυτό το στάδιο. Το θεωρώ το πλέον σημαντικό μέρος του "ταξιδιού", προσωπικά όπως έχω αναφέρει και στο παρελθόν έχω ήδη 2 φορές στη ζωή μου χάσει σημαντικό βάρος και το έχω ξαναπάρει ακριβώς ίδιο. Τρεις φορές έφτασα σχεδόν 150 κιλά, 3 φορές ξεκίνησα, 2 φορές μετά από 1,5 χρόνο είχα φτάσει τουλάχιστον 120 και ήμουν ήδη πάνω από 140.

Δεύτερον, τι δουλειά έχω εγώ στα 136 κιλά να ανοίγω τέτοιο θέμα; Η απάντηση είναι προφανής νομίζω, είτε αύριο σταματήσω τη προσπάθεια μου έχοντας χάσει 12 κιλά είτε σε 2 μήνες με -20 είτε σε 1χρόνο+ με -50 το σημαντικό είναι να είμαι προετοιμασμένος ψυχολογικά(γιατί τη γνώση και τη θεωρία νομίζω οι περισσότεροι την έχουμε) ώστε να διατηρήσω τα κεκτημένα.

Αφορμή για να το ανοίξω ήταν μια μικρή στιχομυθία που είχα με το stelio σ'αυτό το θέμα.. Τη παραθέτω λοιπόν,μαζί με κάποια δικά μου σχόλια.
stelios:

Quote:

---

Το θέμα δεν είναι μόνο να χαθούν τα κιλά,το θέμα είναι να διατηρηθεί η απώλεια σε βάθος χρόνου.

---

Eδώ να πω πως στην αναζήτηση που έκανα για να βρω τόπικ ανάλογα με το παρόν ο μόνος που επανειλλημένα σε κάθε τόπικ καλωσορίσματος τονίζει την απώλεια σε βάθος χρόνου είναι ο stelios. Αυτή είναι η ουσία του θέματος παιδιά.


filipparas

Quote:

---

Eννοείς Στέλιο οτι παίζει ρόλο ο τρόπος απώλειας του βάρους στη διατήρηση της απώλειας;

---

Oφείλω εδώ να πω οτι η ερώτηση μου δεν ήταν και πολύ τίμια. Γνωρίζοντας οτι ο συνομιλητής μου είναι "υπέρμαχος" της βαριατρικής χειρουργικής(οχι πως είμαστε 2 αντίπαλα στρατόπεδα, άλλωστε αν δε τα καταφέρω και αυτή τη φορά το χειρουργείο είναι η επόμενη κίνηση. Όλοι εδώ είμαστε γιανα οηθήσουμε τον εαυτό μας και τους συμφορουμίτες θέλω να πιστεύω) έκανα αυτη την ερωτηση περιμένοντας μια απάντηση ανάλογη με αυτή που τελικά έλαβα


stelios:

Quote:

---

Το ένα είναι αυτό.δηλαδή να χάσεις πχ με χημική δίαιτα 20 κιλά σε 1 μήνα και μετά να βάλεις 25 στους επόμενους....Όσο πιο αργά τα χάνεις υποτίθεται είναι καλύτερα.Η αργοπορία όμως δίνει και χρόνο στον οργανισμό να ανασυνταχθεί και να ταμπουρωθεί να διατηρήσει τα κεκτημένα του και προβάλει αντιστάσεις.Έτσι κάπως κουραζόμαστε μετά από πολλές προσπάθειες,χαλάει ο μεταμβολισμός και αρχίζει το ντόμινο.Το θέμα είναι να το κάνεις τρόπο ζωής ώστε να φύγουν φυσιολογικά και σιγά σιγά να 'μικρύνει' όσο γίνεται το στομάχι,να χορταίνεις ευκολότερα και πιο γρήγορα,να ροκανίζεις τις παρασπονδίες με άσκηση,να ανεβαίνεις πχ σκαλοπάτια αντί ασανσέρ,γενικά να κάνεις κάθε τι που θα βοηθήσει στο να ροκανίζεις μέρα με τη μέρα το περιττό βάρος.Αν δεν είναι πολλά τα κιλά και δεν υπάρχει πρόβλημα υγείας,υπάρχουν ποιθανότητες να χαθεί και να διατηρηθεί.Μόνο όμως σαν τρόπος ζωής,αλλιώς θα επιστρέψουν με μεγαλύτερο νούμερο και μετά,στη γωνία είναι το νυστέρι.Το οποίο είναι η τελευταία λύση,αλλά θα σταματήσει και το γιογιο στην αυξομείωση του βάρους εφόσον γίνει η νδεδειγμένη επέμβαση και με τον σωστό τρόπο.Αλλιώς και εκεί,αν δεν τηρηθούν αυτά,υπάρχει σχετική εώς ολική επανάκτηση βάρους.

---

Tα αρχικά περί χημικής δίαιτας είναι προφανή νομίζω, δεν έχω κάτι να σχολιάσω. Τα ίδια και ανάλογα πιστεύω και για χάπια, προσωρινά χειρουργεία τύπου μπαλονάκι. Οι 2 μόνες αποδεκτές λύσεις για μένα είναι βαριατρική επέμβαση ή δίαιτα, και τα 2 σε συνδυασμό μαζίμε άσκηση. Αν κάποιοι πέτυχαν με άλλους τρόπους είτε είχαν λίγα κιλά οπότε δε χωρούν σ'αυτή τη συζήτηση είτε είναι αυτό που λέμε η εξαίρεση που επιβεβαιώνει το κανόνα.

Συμφωνώ επίσης οτι το βάρος πρέπει να χάνεται αργά γιατί μόνο τότε προλαβαίνει ο άνθρωπος να ισορροπήσει με τη νέα του διατροφή και να αλλάξει πραγματικά διατροφικές συνήθειες, τα'χουμε ακούσει πολλές φορές όλοι μας. Κοινός τόπος.

Από κει και πέρα έχω κάποιες ενστάσεις. Αυτός που χάνει βάρος με χειρουργείο κάνει ακριβώς το αντίθετο από τα παραπάνω, χάνει βάρος πολύ γρήγορα και κυρίως λόγω μειωμένης πρόσληψης τροφής αναγκαστικά. Επίσης δεν αλλάζει τρόπο διατροφής(ή καλύτερα έχει λιγότερες πιθανότητες να υιοθετήσει σωστό τρόπο διατροφής σεσχέση με κάποιον που κάνει δίαιτα και αλλάζει τρέφεται σωστά για μεγάλο χρονικό διάστημα μέχρι να πετύχει τοστόχο του) απλά για κάποιο διάστημα του απαγορεύονται κάποιες τροφές εντελώς. Δεν έχω καμία αμφιβολία για μερικά πράγματα:
1ον, το χειρουργείο για πολλούς είναι η καλύτερη λύση
2ον, για πολλούς περισσότερους, ακόμα και παχύσαρκους, δεν είναι η καλύτερη λύση
3ον, το ποσοστό αυτών που θα ξαναπάρουν βάρος μετά από μεγάλη απώλεια θα είναι χειρότερο για τους χειρουργημένους παρά για αυτούς που τα έχασαν με δίαιτα, και θα είναι μεγάλο και στους 2. Οι περισσότεροι δλδ θα καταλήξουν ξανά παχύσαρκοι, μη κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας.

Παρακάτω παραθέτω μια έρευνα σε άτομα που χειρουργήθηκαν και σε followup 10ετίας παρατηρείται σημαντική αύξηση του βάρους τους σε σχέση με το μικρότερο που έφτασαν, 48 μήνες μετά την επέμβαση
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1856611/

Για τους αντίστοιχους με δίαιτα δε βρήκα καμιά έρευνα σε βάθος χρόνου παρά μόνο τη παρακάτω που αφορά σε 1 μόνο έτος και επίσης δεν αφορά αποκλειστικά άτομα με μεγάλο ΒΜΙ. 50% του άρους ανακτάται μέσα σε ένα χρόνο ανεξάρτητα από άσκηση!!!!
http://www.nature.com/ijo/journal/v2.../0803015a.html


Παράκληση: ΤΟ ΤΟΠΙΚ ΔΕΝ ΑΝΟΙΧΤΗΚΕ ΓΙΑ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΕΔΙΟ ΑΝΤΙΠΑΡΑΘΕΣΗΣ ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΕ ΧΕΙΡΟΥΡΓΗΜΕΝΟΥΣ ΚΑΙ ΜΗ ΑΛΛΑ για να καταθέσουν εμπειρίες και συμβουλές άτομα που έχασαν κιλά(με όποιον τρόπο) και μέχρι τώρα τα έχουν κρατήσει και άτομα που έχασαν κιλά(πάλι με όποιον τρόπο) και τα ξαναπήραν. ειδικά από τα δεύτερα να προσπαθήσουν να καταλάβουν τα λάθη τους και τρόπους που θα μπορούσαν να τα διορθώσουν

ερευνες για ατομα που αλλαξαν νοοτροπια και σταση ζωης και εχασαν κιλα χωρις διαιτα, υπαρχουν?

ατομα που εχασαν κιλα και τα κρατησαν σε βαθος χρονου, δεν εχω δει να υπαρχουν στο φορουμ
(?)

Όταν εγώ λέω δίαιτα αυτό εννοώ click, αλλαγή τρόπου ζωής. Αυτό προσπαθώ να πετύχω κι εγώ αλλά είναι πιο εύκολο να λέμε απλά τη λέξη δίαιτα

οκ, γιατι εγω οταν λεω διαιτα εχω στο μυαλο τις κλασικες τυποποιημενες διαιτες-προγραμματα που εχουν ημερομηνια ληξης.

Πω πω εξαιρετικο θεμα.Βεβαια υπαρχει κ η περιπτωση -παραδειγμα Δαναης-ατομων που εχασαν παρεμειναν σταθερα κ δεν ξαναμπηκαν πια στο φορουμ.

Πολυ ενδιαφερον το θεμα που αρχισες, παιρνοντας μεσα σε λιγους μηνες τα μισα κιλα αποσα ειχα χασει εκανα αρκετες αναδρομες πισω κ μου τα θυμισες.
Συνειδητοποιησα τα εξης:
παντα ημουν υπερβαρη, χωρις να γνωριζω τιποτε απο θερμιδες/ζυγαριες/καυσεις κ χωρις να μενδιαφερει.

Οταν καποια στιγμη ενιωθα οτι εχει ξεφυγει το σωμα μου κ ζυγιστηκα κ ειδα 80 κιλα
μπηκα σιγα σιγα στο τρυπακι των "διαιτων".
Εμαθα για τις θερμιδες, τους διαιτολογους, το τι πρεπει να τρωω ποτε κτλ.

Το αποτελεσμα ηταν να πελαγωσω, να αφεθω, να σκεφτω "εγω δεν ειμαι γιαυτα".
Τοτε ειδα 100+ κιλα & αρχισα να ασχολουμαι πολυ με ολα αυτα επι ενα εξαμηνο.

Τα κιλα ξαναπηγαν στα 80, στο σημειο που ειχα αρχισει να τρομοκρατουμαι την πρωτη φορα,
αποκομοισα πολλα, διαβασα πολυ, ρωτησα, εμαθα, αρχισα να γυμναζομαι (το μονο αδιαμφισβητητα καλο)
κ το αποτελεσμα ηταν στην πρωτη γερη ατυχια να παρω αμεσως κιλα & να αρχισω κ το τσιγαρο.

Εν ολιγοις κατεληξα στο ιδιο σημειο που ημουν πριν λιγους μηνες. Κ σκεφτηκα αραγε αξιζει?
Κι ομως αξιζει, γιατι δεν μετραει ο προορισμος αλλα το ταξιδι, κ το ταξιδι του χειρουργειο θα ηταν πολυ συντομο για μενα κ δε θα μαρεσε.
Η αληθεια ειναι δεν το σκεφτηκα ποτε σαν επιλογη μου το χειρουργειο οποτε δεν γνωριζω,
πιστευω οτι ο ανθρωπος κρυβει απιστευτη δυναμη μεσα του,
απλα πρεπει να βρει το σωστο ταιμινγκ.
Να δωσει χρονο στον εαυτο του κ να τον μελετησει.
Θελει πολυ διαβασμα, αυτοσυγκεντρωση, προσωπικο χρονο κ διαθεση, ισως κ περισσοτερα χρηματα απο ενα χειρουργειο.
Αλλα τουλαχιστο ξερεις οτι ειναι ενα ταξιδι που θα θυμασαι για παντα λεπτο προς λεπτο, καλο ή κακο.

Μου αρεσουν πολυ τα ταξιδια, δεν μου αρεσει ομως να πηγαινω στα ιδια μερη ουτε στα ιδια ή χειροτερα κιλα.

Πιστευω η σταδιακη απωλεια βαρους παντιοτροπως προετοιμαζει τον εαυτο να δεχθει την νεα εικονα κ να την κρατησει περισσοτερο απο,τι αν δε γινοταν ετσι.
Δεν μπορω να φανταστω πως καποιος που περασε λιγοτερο ομαλα απο εμενα την απωλεια των 25 κιλων θα μπορεσει να τα διατηρησει καλυτερα απο μενα.
Πρεπει ναναι πολυ ψυχοφθορο.
Ποσο μαλλον οταν μιλαμε για μεγαλυτερα νουμερα που η εικονα αλλαζει ακομα περισσοτερο.

Ευχομαι ολοι, χειρουργημενοι κ μη, να βρουμε τον δρομο της απωλειας κ τον τροπο παραμονης εκει γαληνια!:saint:

Το παράδειγμα που έδωσα με τη χημική δίαιτα ήταν προσωπικό.Την έκανα όταν έφτασα σε ηλικία 18 χρονών 103 κιλά.Μοιάζει με την ʼτκινς,μπορεί να είναι και η ίδια.Την είχαν τότε τα Swiss Sliming Centers στη Αθήνα.Σε ένα μήνα έχασα 22 κιλά αλλά δεν πρόλαβα να την φτάσω μέχρι το τέλος της.Τα διατήρησα για περίπου 1 χρόνο και μετά σταδιακά άρχισε η άνοδος που τερμάτισε στα 153 κιλά σε ηλικία 35 ετών.Έχω περάσει απ'όλα τα στάδια δηλαδή ενός παχύσαρκου.Στα μεσοδιαστήματα την θυμόμουν κάπου κάπου,την άρχιζα πάλι,λίγες ημέρες μετά τη σταματούσα κοκ.Μετά την αρχική μεγάλη απώλεια,κατάφερα κάποια στιγμή να χάσω πάλι 8 κιλά σε κάποια φάση και τέλος.Έκανα και επίσκεψη σε ψυχολόγο,δεν είδα βελτίωση.Πήγα και σε διαιτολόγο πριν κάνω την επέμβαση.Όσο τηρείς τα λεγόμενα,χάνεις,το μετά είναι.
Δεν προσπάθησα πλέον καθώς ήταν άνισος ο αγώνας.Κάποια στιγμή άκουσα για τα χειρουργεία και μετά από λίγο ψάξιμο κατέληξα να το δοκιμάσω,θεωρώντας ότι είναι η μαγική λύση.Από ένα σημείο και μετά όμως δεν υπάρχει άλλη λύση.Δεν είμαι 'υπέρμαχος' να πάνε όλοι αβίαστα σε χειρουργείο,αλλά άν φτάει στο δμσ 40,πρέπει να αρχίσει να το σκέφτεται κάποιος πριν είναι χειρότερα τα πράγματα.Κατά κανόνα,δεν μαίνεις στα ίδια αλλά αυξάνεσαι με μαθηματική ακρίβεια.
Όσο για τα στατιστικά και τη γνώμη σου ότι τελικά κάποιοι θα καταλήξουν ξανά παχύσαρκοι:με το χειρουργείο δύσκολα φθάνεις εκεί που ήσουν ΕΦΟΣΟΝ κάνεις το σωστό χειρουργείο και ΕΦΟΣΟΝ στο κάνουν με το σωστό τεχνικά τρόπο και αν γίνουν αυτά,με μια μικρή συμμετοχή του ασθενή-πάλι αναλόγως τη μέθοδο-θα χάσεις το περιττό βάρος και θα το διατηρήσεις με μικρές αποκλίσεις σε βάθος χρόνου.
Φυσικά υπάρχουν και οι περιπτώσεις ασθενών που εξυμνούν το σούπερ γιατρό τους που τους έκανε σληβ ή δακτύλιο ενώ τρώνε πολλά γλυκά και χαίρονται στην αρχή που χάνουν.Αφού αυτά τα χειρουργεία δεν συμβαδίζουν με αυτό ιστορικό και από ένα δμσ και πάνω....Ίσως κάποια στατιστικά εμπεριέχουν και τέτοιους ασθενείς και έχεις σχηματίσει αυτή την άποψη.Και αν ακόμη πάρεις κιλά,σκέψου πόσα θα ήσουν χωρίς το χειρουργείο,πάλι κέρδος είναι,απλά δεν είναι πανάκεια και το λέω εγώ που δεν πρόσεξα ποτέ,πάω όπως με πάει το χειρουργείο,απλά ήμουν πολύ τυχερός που πήγα εκεί που πήγα κατά τύχη.
Στο Ρίο πχ οι περισσότεροι που έχω δει στα επαναληπτικά είναι στα κιλά τους-έχω δει μέχρι 10ετίας ασθενή-κάποιοι λίγο έχουν βάλει 4-5 κιλά(σαν κι εμένα πρέπει να σκέφτονται0και μια κοπέλα από 70 που έφτασε,δεν ξέρω πως τα κατάφερε και έβαλε 20 με το πιο βαρύ χειρουργείο και είναι 90 μείον αυτά που έκανε πλαστική,θα πήγε 82-84.
Είναι πολλά που παίζουν ρόλο,Πάντως κατέληξα ότι ή το κάνει τρόπο ζωής κάποιος όσο προλαβάινει,ή καταλήγει στα χειρουργεία.Αν δεν το προλάβει σχετικά νωρίς,το μόνο που καταφέρνει μετά είναι λίγο λίγο και σταθερά να αυξάνεται.

Πιστευω οτι για εναν ανθρωπο που εχει παραπανησια κιλα πολλα χρονια η συντηρηση του ιδανικου βαρους ειναι ενας συνεχης αγωνας ειδικα αν αυτος ο ανθρωπος καταφευγει στο ψυγειο για να βοηθηθει να ξεφυγει απο το αγχος η απο τους φοβους του .Εγω εχασα πριν 2 1/2 χρονια 18 κιλα και απο τοτε ειμαι σε συντηρηση με 2-3 κιλα πανω κατω αλλα ποτε δεν εχω χαλαρωσει γιατι οποτε το κανω τα κιλα παιρνουν τον ανηφορο.Εχω αλλαξει συνηθειες και εχω βαλει πολλα λαχανικα στην καθημερινη διατροφη μου απο την αλλη εχω βγαλει ολα οσα εχουν ασπρο αλευρι και παλευω πολυ με τη ζαχαρη και η γυμναστικη με βοηθαει απιστευτα για να αισθανομαι καλυτερα,οχι για να φευγουν κιλα γιατι μου ανοιγει την ορεξη.
ολοι καπου καταφευγουμε για να διαχειριστουμε το αγχος μας η την θλιψη η τους φοβους μας αλλιως γινονται αρρωστια και το σωμα καπου ξεσπαει στο τελος οποτε εγω το εχω αποδεχτει και προσπαθω τις στιγμες που θελω να τσιμπολογησω να ειναι κατι υγιεινο και να μην δωσω ασχημη τροφη στον οργανισμο

καταπληκτικο θεμα filippara
αν και εγω ειμαι στην αρχη τησ προσπαθειας (τι να πω με 103 κιλα!!!) παρολαυτα εχω περάσει στο παρελθον
απο αυτην την φαση.....διαιτα στην διαιτα ...εφτα το απαισιο εκατο!!!!
λιγο απογοητευτηκα τα λόγια των περισσοτερων.....
αλλα θελω να πιστευω ...... πωσ υπαρχει φως στο τουνελ....
μια πολυ καλη μου φιλη ητανε 90 πριν από 7 χρονια...(ητανε παντοτε γεματουλα)...ξενικησε διαιτεσ ...body line ....γυμναστηριο ....
διαιτολογουσ ...ψυχολογουσ...το παλεψε ..με πολλα σκαμπανεβασματα 3 χρονια ...και τελικα ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΕ....εδω και 4 χρονια ειναι 55κ
συν πλην 2-3 το σωμα τησ ειναι υπεροχο γιατι το γυμναστηριο τησ εχει γινει τροποσ ζωης....
δεν θυμαμε πλεον πωσ υ[πηρξε καποτε 90
δεδαια γκομενο δεν βρηκε ακομη....η ψυχολογια της τησ κανει τα τσαλημακια τησ....
αλλα το θεμα ειναι οτι τωρα ξεσπαει στο γυμναστηριο και οχι το φαγητο....

Quote:

---

Originally posted by filipparas

Παρακάτω παραθέτω μια έρευνα σε άτομα που χειρουργήθηκαν και σε followup 10ετίας παρατηρείται σημαντική αύξηση του βάρους τους σε σχέση με το μικρότερο που έφτασαν, 48 μήνες μετά την επέμβαση
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1856611/

---

πολυ ενδιαφερον. πρεπει να διαβαστει απο ολους οσοι σκεφτονται τα χειρουργεια.

ελπιζω οτι οποιοσδηποτε εχει κατα καιρους ιδεες για νυστερια και ευκολες λυσεις θα κανει τον κοπο να κανει την ερευνα του και ΕΚΤΟΣ φορουμ, ειναι ΠΑΡΑ πολυ σημαντικο.

Συμφωνώ απόλυτα click. Πρέπει η έρευνα που κάνουμε πριν αποφασίσουμε να χειρουργηθούμε να μην περιορίζεται σε αυτό ή παρόμοια φόρουμς. Όλες οι έρευνες που κατά περιόδους έχω βρει και συλλέξει καταλήγουν στο ίδιο πράγμα όμως όσον αφορά τις βαριατρικές επεμβάσεις: είναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος απώλειας και διατήρησης χαμένου βάρους σε βάθος χρόνου. Ακόμη και η έρευνα που αναφέρθηκε παραπάνω στα αποτελέσματά της γράφει: "Results:
There was a significant (P < 0.0001) increase in BMI in both morbidly obese (BMI < 50 kg/m2) and super obese patients (BMI > 50 kg/m2) from the nadir to 5 years and from 5 to 10 years. The super obese lost more rapidly from time zero and gained more rapidly after reaching the lowest weight at approximately 2 years than the morbidly obese patients. There was no difference in results between the long- and short-limb operations. There was a significant increase in failures and decrease in excellent results at 10 years when compared with 5 years. The failure rate when all patients are followed for at least 10 years was 20.4% for morbidly obese patients and 34.9% for super obese patients." Αυτό σημαίνει ότι ναι μεν υπήρξε σημαντική αύξηση βάρους σε κάποιους από αυτούς τους ασθενείς, όμως η επέμβαση θεωρείται επιτυχής για το 79.6% των νοσηρά παχύσαρκων ατόμων και το 65.1% των υπερπαχύσαρκων ατόμων, ποσοστό δηλαδή που και πάλι ξεπερνά κατά πολύ τα αντίστοιχα των συντηρητικών μεθόδων αντιμετώπισης.

Δε θα κουραστώ ποτέ να λέω ότι το χειρουργείο δεν είναι ούτε η εύκολη ούτε η σίγουρη λύση καθώς η χειρουργική δεν είναι απόλυτη επιστήμη. Είναι ένα σημαντικότατο όμως εργαλείο για τους ανθρώπους που πάσχουν από νοσογόνα-κακοήθη παχυσαρκία.

failure εννοεί οτι φτάνουν σε σημειο να έχουν πάλι τεράστιο πρόβλημα με το βάρος τους(>40 ΒΜΙ) και εκεί αναφέρονται τα συγκεκριμένα ποσοστά. Τι συμπέρασμα είναι πολύ πολύ χειρότερο από αυτό και είναι οτι μετά τα2 χρόνια και αφού φτάσει ο ασθενής στο χαμηλότερο του βάρος υπάρχει συστηματική, γραμμική αν δείτε τα γραφήματα αύξηση του βάρους στο σύνολο των ασθενών.

Quote:

---

Conclusions:
The gastric bypass limb length does not impact long-term weight loss. Significant weight gain occurs continuously in patients after reaching the nadir weight following gastric bypass. Despite this weight gain, the long-term mortality remains low at 3.1%.

---

Από κει και πέρα αρχικά θα σε παρακαλούσα welldah να παραθέσεις τις έρευνες που λες γιατί αυτή είναι η μοναδική που βρήκα εγώ σε βάθος χρόνου. Αν μιλάμε για έρευνες 2ετίας χαίρω πολύ, κι αυτή τα ίδια συμπεράσματα βγάζει.

Δεύτερον και σημαντικότερο, επειδή και στα άτομα που χάνουν με δίαιτα το ίδιο συμβαίνει και ξαναπαίρνουν τα κιλά το συγκεκριμένο θέμα δεν αποσκοπεί να υποτιμήσει την αξία των επεμβάσεων, έτσι κι αλλιώς πιστεύω οτι οι περισσότεροι που καταλήγουν εκεί κατέληξαν σε αυτή τη λύση επειδή δε τα κατάφεραν με άλλους τρόπους και αυτό είναι θεμιτό. Έχουμε καταντήσει σ'αυτή τη χώρα να γινόμαστε οπαδοί χωρίς λόγο... μόνο σ'αυτό το φόρουμ έχω βρει οπαδούς των χειρουργείων που αν αναφέρει κάποιος κάτι κακό θίγονται, οπαδούς του ʼτκινς που αν πεις οτι είναι ανθυγιεινός θίγονται κλπ και ξέρω γω τι άλλο...

Όλοι τον ίδιο στόχο έχουμε, να χάσουμε κιλά. Εδώ πάμε λίγο πιο πέρα, τα χάσαμε με κάποιο τρόπο, οποιοδήποτε τρόπο. Πως θα τα διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα; Και μακριπρόθεσμα σδε σημαίνει 2 μήνες,δε σημαίνει 2 χρόνια, σημαίνει για πάντα. Και είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο από το να τα χάσουμε...

+1

Quote:

---

Πως θα τα διατηρήσουμε μακροπρόθεσμα; Και μακριπρόθεσμα σδε σημαίνει 2 μήνες,δε σημαίνει 2 χρόνια, σημαίνει για πάντα. Και είναι κάτι πάρα πολύ δύσκολο, πιο δύσκολο από το να τα χάσουμε...

---

Για μενα δε συγκρινεται καν η δυσκολια απωλειας βαρους με τη διατηρηση του.

Οταν φτασεις το επιθυμητο βαρος, εχεις το μεγαλυτερο συμμαχο στην προσπαθεια σου που θα μπορουσες ποτε να εχεις, δηλαδη την ωραια εκδοση του εαυτου σου, αυτη για την οποια κυριολεκτικα πολεμαγες τοσο καιρο, μπορεις πλεον να ζησεις οπως θες. τουλαχιστον σε οτι αφορα τα ΑΠΕΙΡΑ πραματα που καθοριζε το βαρος σου. Αν με αυτον τον ΑΠΕΙΡΟ συμμαχο, τα ξαναπαρεις, τοτε μαλλον δεν εισαι γεννημενος για να εχεις φυσιολογικο βαρος, εισαι φτιαγμενος για να εισαι χοντρος και να εχεις τη μοιρα του χοντρου. Κ αντε μια φορα πες γινει το λαθος, ανθρωποι ειμαστε να το καταλαβω αλλα αν γινεται και ξαναγινεται αυτο, μαλλον θα επρεπε να σκεφτεις σοβαρα την πιθανοτητα να αποδεχτεις τα κιλα σου, να προσπαθεις να μην αυξηθεις κι αλλο, αν μπορεις να βαλεις και μια στοιχειωδη ασκηση στη ζωη σου για το καλο σου κ οχι με σκοπο το χασιμο βαρους και να προευτεις με στοχο το καλυτερο δυνατο σε αυτα τα κιλα. Το να προσπαθεις αιωνιως να γινεις αδυνατος τη στιγμη που δεν εχεις τον εγωισμο που απαιτει αυτο, μονο μια εκ προοιμιου μιζερη και ματαιη ζωη μπορει να σου προσφερει. Ειμαι 125 κιλα και εχω υπαρξει και 150. Ποτε δεν σκεφτηκα ουτε κατα διανοια τη βαριατρικη ως επιλογη. Γιατι δεν ειναι το θεμα μου οτι δε χανω βαρος αν προσπαθω η οτι πειναω ολη την ωρα. Το θεμα μου ειναι βαθεια ψυχονοητικο.

Η αληθεια ειναι οτι πλεον ειμαι συνειδητα τερμα βουλιμικη με ολη την εννοια της λεξης, μ αρεσει συνειδητα να τρωω ολη τη σαβουρα του κοσμου σε χρονο ρεκορ. Τρελλαινομαι για υδατανθρακα και τυρια.
Το οτι αγωνιζομαι και τα εχω μειωσει και εξαφανισει για μεγαλες περιοδους τα βουλιμικα μου, δε σημαινει οτι θα σταματησει ποτε να μ αρεσει να τρωω τα απειρα σκατολοιδια κ οτι θα αρχισω να ερωτευομαι το κρυο μαρουλι και θα μου τρεχουν τα σαλια στη σκεψη του.

Τι στο καλο να μου προσφερει εμενα ενα χειρουργειο? Τομες, ακρωτηριασμους, εξοδα, τρεξιματα στα μπαχαλα ελληνικα νοσοκομεια κι αναγκη/ εξαρτηση απο γιατρους που δεν εμπιστευομαι;
Το θεωρω παραλογο.

Αν καποιος εχει πραγματικα αποφασισει οτι θελει να αλλαξει τη ζωη του, πρεπει να μπορει να το κανει μονος του με καποια καθοδηγηση ισως καποιων ειδικων πανω σε πραγματα που δε γνωριζει.

http://www.obesityclinic.co.nz/assets/LongtermGB.pdf
http://www.nejm.org/doi/full/10.1056...4#t=articleTop (γνωστή και ως SOS study)
http://www.medicalnewstoday.com/articles/146808.php
http://clinicaltrials.gov/ct2/show/record/NCT01040507
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1356432/
http://www.ama-med.org.ar/obesidad/C...MA-Dic2002.pdf
http://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC1421028/
http://www.ajcn.org/content/55/2/560S.abstract

Αυτές είναι κάποιες από τις έρευνες που έχω κατα περιόδους βρει. Θα παρατηρήσεις ότι τα αποτελέσματα και τα συμπεράσματα ποικίλουν. :) Πολύ ενδιαφέρουσα είναι και η μελέτη που βρήκες εσύ, ειδικά σε σχέση με τις 2 κατηγορίες παχυσάρκων. Θα σε παρακαλούσα αν βρεις κάποια άλλη έρευνα να την παραθέσεις εδώ καθώς τις θεωρώ εξαιρετικά ενδιαφέρουσες για όσους σκέφτονται να προχωρήσουν σε επέμβαση.
Μπορείς επίσης στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Πατρών να προμηθευτείς την 15ετή έρευνα της επιστημονικής ομάδας του Νοσοκομείου του Ρίο η οποία παρουσιάστηκε και στο 6ο αν θυμάμαι καλά πανελλήνιο συνέδριο παχυσαρκίας.

Συμφωνώ μαζί σου πως ο φανατισμός δεν χωράει σε τέτοιου είδους προβλήματα. Θεωρώ ότι το φόρουμ πρέπει να είναι μέρος ανταλλαγής πληροφοριών και εμπειριών και όχι μέρος που τσακωνόμαστε ποια μέθοδος είναι η καλύτερη. Κι εγώ έχω πολλές ενστάσεις και αμφιβολίες για τις επεμβάσεις αφού εγώ πρώτα από όλα έχω ήδη αποτύχει σε μία. Δεν μπορώ όμως να παραβλέψω το γεγονός ότι έχουν βοηθήσει πολύ κόσμο και ξαναλέω κυρίως υπερπαχύσαρκους ασθενείς. Τώρα το πώς να διατηρήσουμε τα κιλά μας μετά είναι το δυσκολότερο μέρος αυτής της διαδικασίας ασυζητητί!