Mια πολύ περίεργη ιστορία

Γεια σας !Η περίπτωσή μου είναι κάπως παράδοξη.Από 5 χρονών φοβάμαι να κοιτάξω τους άλλους στα μάτια. Μόλις με κοιτάνε απομακρύνω κατευθείαν το βλέμμα μου . Αγχώνομαι τόσο πολύ που τους κοιτάω σαν να θέλω να τους σκοτώσω ή σαν να είμαι τελείως απελπισμένη και χαμένη στον κόσμο μου.Το αποτέλεσμα είναι να τους κουράζω και να απομακρύνονται.Τελικά είμαι 22 χρονών και δεν έχω ούτε έναν φίλο.Έχω μόνο γνωστούς με τους οποίους μιλάω πολύ λίγο ,μέχρι να τους κουράσει αυτή η νευρικότητα που με πιάνει όταν μου μιλάνε.
Γενικά έχω προσπαθήσει τα πάντα για να το αντιμετωπίσω:4 χρόνια ψυχοθεραπεία με ψυχίατρο-ψυχοθεραπευτή,τεχνικές χαλάρωσης,το αναλύω και το ξαναναλύω αλλά γίνεται όλο και χειρότερα όσο το παλεύω.Έ χω φτάσει στο σημείο να με ενοχλεί το ότι με κοιτάζει ο περιπτεράς όταν του ζητάω τσίχλες.Όλο αυτό το άγχος έχει αρχίσει να μου δημιουργεί προβλήματα υγείας τους τελευταίους έξι μήνες.(υπόταση,κόπωση)Το σημαντικότερο όμως είναι ότι μου περιορίζει την ζωή.Δεν την ζω όπως θέλω!!
Οποιαδήποτε άποψη-ιδέα- συμβουλή θα ήταν μεγάλη βοήθεια...
:(:(

Δεν ξερω αν περνεις καποια φαρμακευτικη αγωγη αλα νομιζο οτι θα σε βοηθουσε να χαλαρωσεις, τα νευρα σου να ηρεμισουν.
Και στο λεο αφτο γιατι εγω προσωπικα εχω περασει περιοδους με πολλα νευρα,με αποτελεσμα να νευριαζω με τους γυρω μου και να τσιτωνω μαζι τους.Εφτασα σε σημιο να βριζω την αδερφη μου χορις λογο.
Δεν ξερω αν νιοθεις αφτο το νευρο μονο οταν σε κοιτανε ή και οταν σηζητας μαζι τους....και φυσικα δεν ειμαι ιδικος να σου πω να παρεις φαρμακα σε καμια περιπτοση!!!
Φιλιααα και χαλαρα!! Μπορει να εισαι κουκλαα και να σε γλικοκιτανεεεε!!!!;)

Πρέπει να το παλέψεις πάντως γιατί, αλήθεια σου λέω, δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα απο το να βυθίζεσαι στο βλέμμα ενός άλλου ανθρώπου...Έστω μια φορά να το βιώσεις, μετά θα το θες συνέχεια!

Ναι Φοίβη μου,είμαι τυχερή γιατί το έχω βιώσει .Αλλά με πολύ λίγους ανθρώπους . Μόνο με την μητέρα μου και με ένα αγόρι που είχα ερωτευθεί.Με όλους τους άλλους μου είναι αδύνατο.Μια ανησυχία και μια ένταση δεν με αφήνει να απολαύσω την στιγμή.Την αφηνω να περάσει και μετά όταν μένω μόνη μου χωρίς τα μάτια του άλλου να με ελέγχουν συνειδητοποιώ τι έχασα
Πολλά φιλια κι από μένα

Ξέρεις, καμιά φορά το παθαίνω κι εγώ και πιστεύω κι άλλοι άνθρωποι, να αποφεύγουμε να κοιτάζουμε στα μάτια ανθρώπους.
Συγκεντρώσου σ\'αυτές τις αναμνήσεις σου, θυμήσου τα όμορφα συναισθήματα που σου δημιούργησαν και ζήτα απο τον εαυτό σου να σε αφήσει να τα ξανανιώσεις.
Επίσης, κάτσε απέναντι σε έναν καθρέφτη και προσπάθησε να μην πάρεις το βλέμμα απο τα μάτια σου για αρκετή ώρα.

Πράγματι δυσκολεύομαι γενικά να ανοιχτώ στους ανθρώπους .Έ χω μεγάλο άγχος για το το πώς θα με δουν οι άλλοι.μετράει πιο πολύ για μένα η εικόνα που δίνω στον κάθε άνθρωπο από το πώς αισθάνομαι εγώ εκείνη την στιγμή. Για αυτό έχω πολύ ένταση και η ένταση αυτή βγαίνει με σφίξιμο στο στομάχι και νευρικότητα στα μάτια μου , αισθάνομαι ότι θέλω να ξεφύγω και να εστιάσω το βλέμμα μου σε κάτι απρόσωπο (όπως ένας καθρέφτης).Εάν μείνω μόνη μου έστω και για 3 δευτερόλεπτα μου περνάει.Σκέφτομαι ότι ίσως μια λύση θα ήταν να το συζητήσω με όλους τους ανθρώπους που γνωρίζω την στιγμή που μου συμβαίνει για να εκτονώσω την ένταση εκείνης της στιγμής.Το θέμα είναι ότι θα νομίσουν ότι είμαι τρελή και θα την κάνουν κανονικά.Ποια η σοφούλα συμβουλή σας ;;
Πολλά φιλιά

Μόνο ένα πράγμα μπορώ να σου πω στα σίγουρα.Κι εγώ έχω την τάση να αγχώνομαι και να στεναχωριέμαι υπερβολικά για το τι σκέφτονται οι άλλοι για μένα και πως πέρνουν αυτά που λέω ή που κάνω.Κάποια στιγμή ανακάλυψα, οτι όσο και να προσέχεις να μην φανείς \"κάπως\" στους άλλους δε μπορείς να το αποφύγεις.Ο καθένας σκέφτεται με εντελώς δικό του τρόπο και λαμβάνει μυνήματα όπως τα θέλει και όπως τον βολεύουν.Θυμάμαι μια φορά απέφευγα να κοιτάζω κάποιον συνάδελφό μου στα μάτια απο φόβο μήπως νομίζει οτι τον θέλω(γιατί ν\'ομιζε οτι ήταν ο Θεός ο ίδιος!!!).Το αποτέλεσμα είναι τελικά να πιστέψει οτι είμαι τόσο ερωτευμένη μαζί του που δεν μπορούσα ούτε να τον αντικρύσω!Το διέδωσε και όλο στο γραφείο!Αλλά είχε τόσο γέλιο το ύφος και η πόζα του τώρα που τα θυμάμαι, που , πες μου, γιατί να χολοσκάσω εγώ για έναν μπιιιπ που έχει μεγάλη ιδέα για τον εαυτό του!Έριξα το γέλιο της ζωής μου, τον κοιτούσα πλέον κοροιδευτικά κι έχασε τη γη κάτω απο τα πόδια του!
Κοίτα τον εαυτό σου πρώτα.Αυτός θα σε συντροφεύσει ως το τέλος της ζωής σου στα σίγουρα, οι άλλοι μπορεί, απλά να περνάνε.
Γιατί αν τον παραμελείς τόσο πολύ?;)

Ναι πράγματι όταν προσαρμόζεσαι σε αυτό που θέλουν οι άλλοι τελικά καταλήγεις να δείχνεις το αντίθετο από αυτό που αισθάνεσαι. Σήμερα θα προσπαθήσω να μην σκεφτώ καθόλου τι θα πουν οι άλλοι για εμένα. Για να δούμε....

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Πράγματι δυσκολεύομαι γενικά να ανοιχτώ στους ανθρώπους .Έ χω μεγάλο άγχος για το το πώς θα με δουν οι άλλοι.μετράει πιο πολύ για μένα η εικόνα που δίνω στον κάθε άνθρωπο από το πώς αισθάνομαι εγώ εκείνη την στιγμή. Για αυτό έχω πολύ ένταση και η ένταση αυτή βγαίνει με σφίξιμο στο στομάχι και νευρικότητα στα μάτια μου , αισθάνομαι ότι θέλω να ξεφύγω και να εστιάσω το βλέμμα μου σε κάτι απρόσωπο (όπως ένας καθρέφτης).

---

Αγαπητή ptzav,
Καλωσήρθες στο φόρουμ :) Ελπίζω να σε βοηθήσει η συμμετοχή σου. Γράφεις ότι δυσκολεύεσαι να ανοιχτείς στους ανθρώπους, έχεις άγχος, φοβάσαι τι θα πούν οι άλλοι για σένα, προφανώς η αυτοπεποίθησή σου χρειάζεται ανόρθωση, νιώθεις νευρικότητα, φοβάσαι το κοίταγμα στα μάτια. Επίσης λες ότι κάνεις τόσα χρόνια ψυχοθεραπεία. Σε βοήθησε καθόλου αυτή; Τα έχεις συζητήσει με τον θεραπευτή σου; Αν μετά από τόσον καιρό επιμένουν αυτά τα άγχη και οι φόβοι σου, μήπως θα πρέπει να αναλογιστείς το αν αυτός ο ψυχοθεραπευτής είναι ή όχι κατάλληλος για σένα;

Και μια ακόμα ερώτηση: τι πιστεύεις εσύ η ίδια για σένα;

φιλικά, Ποπς

Aγαπητή ποπς,
η ψυχοθεραπεύτρια μου δεν μιλάει καθόλου. Μου δίνει εναύσματα για να αναλύω πράγματα που μου συμβαίνουν και κάνει συνδέσεις με δυσάρεστα πράγματα του παρελθόντος. Ολη αυτή η διαδικασία με βυθίζει σε σκέψεις που με κουράζουν και δεν μου αρέσει γιατί είναι σαν να πουλάς την ψυχή σου σε κάποιον άγνωστο.Φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα.
Για τον εαυτό μου δεν έχω σαφή εικόνα.Την αναζητώ καθημερινά . Αλλοτε νομίζω ότι είμαι ένα χαρισματικό άτομο με πολύ πείσμα για ζωή που είναι αγαθιάρικο μέχρι βλακείας άλλοτε σκέφτομαι ότι είμαι πολύ εγωίστρια και συναισθηματικά ανώριμη (σαν να ήμουν 14 ενώ είμαι 22) με αποτέλεσμα να μην μπορώ να επικοινωνήσω με τους άλλους.Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, ότι έχω΄πολύ άγχος και ανασφάλεια.

Quote:

---

Originally posted by ptzav
Ολη αυτή η διαδικασία με βυθίζει σε σκέψεις που με κουράζουν και δεν μου αρέσει γιατί είναι σαν να πουλάς την ψυχή σου σε κάποιον άγνωστο.Φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα.
Για τον εαυτό μου δεν έχω σαφή εικόνα.Την αναζητώ καθημερινά .
Για ένα πάντως είμαι σίγουρη, ότι έχω΄πολύ άγχος και ανασφάλεια.

---

Θα σταθώ σε δύο σημεία:

-Λες \"φαντάζομαι ότι σε όποιον ψυχοθεραπευτή και να πάω θα έχω το ίδιο πρόβλημα\". Μη στηρίζεσαι σε ασαφείς εικασίες. Με όλο το σεβασμό στη συνάδελφο, υπάρχουν άλλοι θεραπευτές που ακολουθούν διαφορετική τακτική, υπάρχει περισσότερη αλληλεπίδραση και μπορούν να σε βοηθήσουν στην αυτογνωσία σου και στο να τα αντιμετωπίσεις όλα αυτά μια και καλή, χωρίς να κάνεις φαύλους κύκλους διαπιστώνοντας ένα πρόβλημα ξανά και ξανά χωρίς όμως να προχωράει η θεραπεία προς την επίλυση και αντιμετώπιση του προβλήματος.

-Η ψυχοθεραπεία δεν είναι κάτι πάντα ευχάριστο, πολλές φορές πρέπει να σκάψεις στο παρελθόν και να ανακαλύψεις ουλές, για να μπορέσεις να μάθεις περισσότερο τον εαυτό σου και να προχωρήσεις στο μέλλον. Επίσης, το ότι νιώθεις σαν να πουλάς την ψυχή σου με υποψιάζει στο πόσο καλή είναι η θεραπευτική σας σχέση, γιατί βασική προϋπόθεση μιας ψυχοθεραπείας είναι μια σχέση εμπιστοσύνης, προσωπικής ανιδιοτέλειας του επαγγελματία (δεν ενδιαφέρεται για την ψυχή σου παρά μόνο επαγγελματικά για να σε θεραπεύσει και όχι να σε εκμεταλλευτεί) και κάποιας επαγγελματικής και με όρια μεν, ανθρώπινης δε, ζεστασιάς και άνεσης στην επικοινωνία.

Και κάποιες ακόμα ερωτήσεις: τι ακριβώς φοβάσαι ότι θα δούν όσοι σε κοιτούν στα μάτια; Τι αγαπάς στον εαυτό σου και πιστεύεις ότι μπορούν να αγαπήσουν και άλλοι; Πού επικεντρώνεται περισσότερο η ανασφάλειά σου; (εξωτερική εμφάνιση; κάποιο ελάττωμα του χαρακτήρα σου; )

H ψυχοθεραπεύτριά μου μιλάει σαν την Πυθία, δεν βγάζω άκρη. Υποθέτω ότι και αλλού να απευθυνθώ το ίδιο πρόβλημα θα έχω. Το μόνο που σκεφτόμουν είναι ότι ίσως με βοηθούσε η ομαδική θεραπεία.Μήπως γνωρίζετε που θα μπορούσα να απευθυνθώ;;
Οσο για τον εαυτό μου δεν έχω σαφη εικόνα . Μια νομίζω ότι είμαι ένα χαρισματικό άτομο με πείσμα να αντιμετωπίζει τα προβλήματα και κέφι για ζωή που είναι αγαθιάρικο μέχρι βλακείας .Την άλλη νομίζω ότι είμαι μια εγωίστρια επικεντρωμένη στον εαυτό της που είναι πολύ συναισθηματικά ανώριμη και ανίκανη να επικοινωνήσει με τους ανθρώπους.
Ενα είναι σίγουρο ότι έχω πολύ άγχος και ανασφάλεια

Φοβάμαι ότι όταν οι άλλοι με δουν στα μάτια θα ανακαλύψουν ότι είμαι τρελή/Το βλέμμα μου έχει τόση ένταση που είναι σαν αυτό των τρελών που βλέπουμε στις ταινίες.
Στον εαυτό μου δεν υπάρχει κάτι που να αγαπώ ιδιαίτερα. Μου αρέσουν πολύ οι προκλήσεις και θέλω να δημιουργώ πράγματα.Θέλω να ερωτευθώ και ονειρεύομαι πολλά χρόνια αυτήν την στιγμή.Αλλά δεν έρχεται όσο κοιτάω τους άλλους σαν τρελή ή σαν να θέλω να τους σκοτώσω.. Οποιον μου αρέσει τον απομακρύνω ακαριαία γιατί τότε η έντασή μου γίνεται ακόμα μεγαλύτερη.
Μισώ συχνά τον πατέρα μου και μετά μου περνάει.Με υποτιμάει σαν άτομο αλλά αυτό τώρα πια δεν είναι πρόβλημα γιατί έχω αρχίσει να ανεξαρτητοποιούμαι

Μηπως αν έβαζες γυαλιά να ένιωθες καλύτερα? Για μέσα στο δωμάτιο πάρε ένα φυσικό κρύσταλλο για έξω ενα ωραίο χρωματιστό γυαλάκι.

θεώρησε τα γυαλιά σαν την ασπίδα προστασίας απέναντι στον άλλον.

Ειναι ενα μικρό τρυκ. Δεν εχει να κάνει με την θεραπεία σου και τη φροντίδα απο ειδικούς.

Ευχομαι όλα να σου πανε καλύτερα!

Πάρα πολύ ωραία ιδέα Black Rose!!!Εκπληκτική, θα \'ελεγα!!!Το γυαλάκι είναι η καλύτερη προστασία!Να το κάνεις, ναι!!!:D