Ας συστηθώ κι εγώ

Ονομάζομαι αναστασια και είμαι 24 χρονών. Από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου παλεύω με τα παραπανίσια κιλα. Είναι η γνωστή ιστορία που οι περισσότεροι εδώ μέσα γνωρίζετε. Έχω βρει εδώ και λίγο καιρό το site και έχω διαβάσει όλες τα threads και με έχουν βοηθήσει πραγματικά. Ας πω λοιπόν την ιστορία μου.
Από μικρή ήμουν ένα στρουμπουλό και ντροπαλό κοριτσάκι. Αυτό σε συνδυασμό με το γεγονός ότι ήμουν πάντα καλή μαθήτρια χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια φαντάζεστε τι αντίκτυπο είχε στα μαθητικά μου χρόνια. Γενικά με τον καιρό ξεπέρασα τη ντροπαλότητά μου, αλλά ποτέ δεν ξεπέρασα τις ανασφάλειές μου. Με ύψος 1,70 κυμαινούμουν συνήθως γύρω στα 72 κιλά. Μέχρι πέρισυ που επέστρεψα στην πόλη μου ύστερα από 5 χρόνια σπουδών. Λόγω κάποιων οικογενειακών προβλημάτων και ανασφάλειας για τα επαγγελματικά έφτασα να πάρω 13 κιλά. Να μην τα πολυλογώ, μετά τα Χριστουγεννα αποφάσισα να κάνω δίαιτα και έφτασα τα 66 κιλά. Εδώ και μερικές εβδομάδες ξεκίνησα γυμναστική. Προσπαθώ να κάνω διατροφή αλλά με πιάνουν κρίσεις υπερφαγίας που δεν μπορώ να καταπολεμήσω. Έχω ήδη αρχίσει να ξαναπαίρνω βάρος (αν και θα ήθελα να χάσω άλλα 7 κιλά) και φοβάμαι. Φοβάμαι πολύ. Γενικά, ανέκαθεν είχα πολύ χαμηλή αυτοεκτίμηση και δυστυχώς επηρεάζεται πολύ από το νούμερο της ζυγαριάς μου (αν κι ακόμη και στα πιο αδύνατά μου δεν έχω ιδιαίτερη αυτοπεποίθηση)
Λοιπόν, αυτή είναι μέσες άκρες η ιστορία μου. Σας ευχαριστώ πολύ που μου δώσατε την ευκαιρία να τη διηγηθώ.

Γειά σου,"τ'όνομα μου Αναστασία"!Καλώς σε βρίσκουμε κι εμείς!
Και μόνο που διάβασες όλα τα threads έχεις τον απεριόριστο θαυμασμό μου!
Συγχαρητήρια για το πτυχίο σου και καλή επαγγελματική σταδιοδρομία να έχεις!
Μου επιτρέπεις να σε ρωτήσω με τι ασχολείσαι,εκεί στη γενέτειρα σου,που επέστρεψες;
Πώς περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου,τι αγαπάς να κάνεις,πώς νιώθεις γενικά με τη ζωή σου...
Αν θέλεις,μου λες και τι χρώμα βρακί φοράς,αλλά με το καλημέρα είπα να μη γίνω αδιάκριτη...

Καλώς σας βρηκα Nadine! Λοιπόν, είμαι φιλόλογος και έχω βρει 2 παιδιά γυμνασίου για ιδιαίτερα. Αγαπώ τη δουλειά μου και με κάνει να χαίρομαι σε γενικές γραμμές. Κατά τ' αλλα αποφάσισα να γεμίσω το χρόνο μου με ότι δραστηριότητες μπορώ. Βοηθάω κάποιες ώρες την ημέρα στη βιβλιοθήκη της πόλης και είμαι μέλος της τοπικής χορωδίας και φέτος σκέφτομαι να μπω στον πολιτιστικό σύλλογο της πόλης (αν με βολέψουν οι ώρες των συναντήσεων). Επιπλέον, εδώ και ένα μήνα ξεκίνησα kick boxing

Καλησπέρα Αναστασία και καλώς όρισες.
Λοιπόν έχω την εντύπωση ότι οι πρώην παχουλοί θα ζουν πάντα με αυτόν τον φόβο που νιώθεις κι εσύ.
Έχε υπόψιν σου ότι η γυμναστική αυξάνει και την ανάγκη για λήψη τροφής. Είσαι σίγουρη ότι έιναι υπερφαγία ή απλά δεν αντιστέκεσαι στις πραγματικές ανάγκες του σώματός σου; Σαν απλή παρατήρηση το γραφω.

Γιώργο, το γνωρίζω, γι' αυτό έχω αυξήσει τις θερμίδες που προσλαμβάνω καθημερινα. Απλά υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω! Το καταλαβαίνω ότ κάνω λάθος και προσπαθώ να βάλω όρια στον εαυτό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Ίσως φταίει και η πίεση από το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον. Όλοι μου λένε "έχεις αδυνατήσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις άλλο δίαιτα. Ρίξτο λίγο έξω." Ειδικά οι γονείς μου. Αυτό με αποδιοργανώνει. Δεν θέλω να κάνω υπερβολές. 58με60 κιλα νομίζω ότι είναι ιδανικά. Ίσως και 62. Απλά, γενικά από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια έχω συνδέσει όλα τα ψυχοσυναισθηματικά μου προβλήματα με το φαγητό. Τρώω γιατί στενοχωριέμαι. Τρώω γιατι τσακώθηκα με τους δικούς μου. Τρώω γιατί είχα μια άσχημη μέρα στη δουλειά.

Quote:

---

Originally posted by anastasia__
Γιώργο, το γνωρίζω, γι' αυτό έχω αυξήσει τις θερμίδες που προσλαμβάνω καθημερινα. Απλά υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω! Το καταλαβαίνω ότ κάνω λάθος και προσπαθώ να βάλω όρια στον εαυτό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Ίσως φταίει και η πίεση από το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον. Όλοι μου λένε "έχεις αδυνατήσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις άλλο δίαιτα. Ρίξτο λίγο έξω." Ειδικά οι γονείς μου. Αυτό με αποδιοργανώνει. Δεν θέλω να κάνω υπερβολές. 58με60 κιλα νομίζω ότι είναι ιδανικά. Ίσως και 62. Απλά, γενικά από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια έχω συνδέσει όλα τα ψυχοσυναισθηματικά μου προβλήματα με το φαγητό. Τρώω γιατί στενοχωριέμαι. Τρώω γιατι τσακώθηκα με τους δικούς μου. Τρώω γιατί είχα μια άσχημη μέρα στη δουλειά.

---

Υπερβολική αγάπη. Ουφ, αγχώθηκα τώρα. Όσο θυμάμαι τους γονείς μου τα ίδια, είτε πάχυνες είτε αδυνάτισες-φάε να παχύνεις μου λέγαν. Τέλος πάντων, μην ακούς κανέναν.

Ψάχνω να βρω ύψος αλλά καλά ακούγονται τα 62. Εγώ στα 70 είμαι, καλά νιώθω. Θα προσπαθήσω να ρίξω κανά δυό έτσι για το ενδιαφέρον της υπόθεσης.Το Μάιο στα 74 όταν ανέβηκα που ήταν και μέγιστο 3 ετών αγχώθηκα λίγο αλλά τελικά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Έχω το χάλι με τους αγώνες. Πάω και τρέχω σε μεγάλους αγώνες κι από τη φόρτιση και το άγχος τρώω και παίρνω κανά δυο κιλά, αλλά ευτυχώς με το τρέξιμο φεύγουν σιγά-σιγά. Και καλό φαί εννοείται, όχι δίαιτες παλαβές.

Ένα προβληματάκι είναι το συνεχόμενο κλέισιμο στο σπίτι. Πιστεύω είναι για όλους. Όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο που έχει τα πάντα από φαγητά, όλη μέρα, και μόνο από τη βαρεμάρα σου θα τρως συνεχώς. Το παθαίνω κι εγώ πολλές φορές. Ειδικά κάποια Σαββατοκύριακα που δε δουλεύω. Η λύση είναι η κίνηση, η βόλτα. Βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες να βγεις έξω. Για να ψωνίσεις φρούτα, για να πας κάπου περπατώντας. Η γυμναστική είναι ψυχοσωματικό βάλσαμο. Η προετοιμασία, το ντύσιμο, ο χρόνος που θα ξοδέψεις για να πας σε ένα γυμναστήριο ή στο γήπεδο. Η ευεργετική δράση της άσκησης καθεαυτής.
Δε ξέρω τι κάνεις αλλά η αερόβια άσκηση, όπως το τρέξιμο θέλει σημαντική διατροφική υποστήριξη. Θέλει φαϊ.

Τα έχω ξαναγράψει μερικές φορές, αυτή η εποχή είναι λίγο δύσκολη για να χάσουμε κάποια τελευταία λίγα κιλά που θα θέλαμε. Το σώμα μας στο κρύο αντιδράει σαν της αρκούδας:smilegrin: γι αυτό και μας πιάνει ώρες-ώρες. Θέλει λίγο υπομονή τώρα που πιάσαν ξανά τα κρύα. Τα λίγα τελευταία κιλά θέλουν πολύ υπομονή. Πιο πολύ είναι ψυχολογικό το πρόβλημά μας, αυτό.
Χάρηκα που τα είπαμε.

Καλώς ήρθες Αναστασία!!!Η ιστορία σου,μου θυμίζει πολύ την δικιά μου.Και εγώ ήμουν η καλή μαθήτρια που είχε παρα πάνω κιλάκια που κατάφερε να αδυνατήσει και μετά φοβόταν μην ξαναπαχύνει..Δυστυχώς όμως,οι φόβοι της έγιναν πραγματικότητα..
Από την εμπειρία μου σε συμβουλεύω να μην σκέφτεσαι τα κιλα..πιστεύω πως έχεις φτάσει σε ενα πολύ ικανοποιητικο σημείο.Πρώτο βήμα σου θα πρέπει να καταπολεμήσεις τα υπερφαγικα και οταν θα είσαι πιο δυνατή και πιο σίγουρη με τον εαυτό σου μπορεις να χασεις καποια κιλά..αλλά οχι υπρβολες..!!!!
Επισης ήθελα να σε ρωτήσω μετά απο μια μέρα υπερφαγικού,τι τρώς την επόμενη?Σε ρωτάω γιατι εγώ περασα ενα χρονο με υπερφαγικα-αφαγια-γυμναστήριο.Την μια ημέρα ετρωγα τα παντα και την αλλη μονο σαλατα και φρούτα,με αποτέλεσμα να φτάσω στο σημειο να κανω καθημερινα υπερφαγικα..

Η αλήθεια είναι πώς είχα ξαναχάσει 20 κιλά, στη 2α με 3η λυκείου, τα οποία τα ξαναπήρα μέσα σε 5 χρόνια. Γι' αυτό και είναι μεγάλος ο φόβος μου. Γενικά, είμαι πολύ αυστηρή με τον εαυτό μου (σε όλους τους τομείς) και ποτέ δεν είμαι ευχαριστημένη. Όταν κάνω υπερφαγικά την επόμενη μέρα τρώω κανονικά. Απλά ελλατώνω λίγο το πρωινό (συνηθίζω να τρώω κάθε πρωί δημητριακά με γαλά και για δεκατιανό τοστ). Όχι τόσο για να αντισταθμίσω τις θερμίδες αλλά γιατί δεν πεινάω τόσο.
Προσπαθώ κι εγώ να μείνω στο ότι έχω καταφέρει αρκετά αλλά 3 στις 5 μέρες δεν μπορώ να το δω έτσι. Απλά απογοητεύομαι. Ώρες ώρες νιώθω χαζή γιατί σκέφτομαι ανθρώπους με πολύ πιο σοβαρά προβλήματα και τους βλέπεις πάντα χαμογελαστούς και λέω στον εαυτό μου ότι θα πάψω να γκρινιάζω και να μιζεριάζω, αλλά μετα ξαναρχίζω τα ίδια.

Quote:

---

Originally posted by giorgosdelta

Quote:

---

Originally posted by anastasia__
Γιώργο, το γνωρίζω, γι' αυτό έχω αυξήσει τις θερμίδες που προσλαμβάνω καθημερινα. Απλά υπάρχουν μέρες που δεν μπορώ να σταματήσω να τρώω! Το καταλαβαίνω ότ κάνω λάθος και προσπαθώ να βάλω όρια στον εαυτό μου αλλά δεν τα καταφέρνω. Ίσως φταίει και η πίεση από το οικογενειακό και φιλικό μου περιβάλλον. Όλοι μου λένε "έχεις αδυνατήσει. Δεν χρειάζεται να κάνεις άλλο δίαιτα. Ρίξτο λίγο έξω." Ειδικά οι γονείς μου. Αυτό με αποδιοργανώνει. Δεν θέλω να κάνω υπερβολές. 58με60 κιλα νομίζω ότι είναι ιδανικά. Ίσως και 62. Απλά, γενικά από τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια έχω συνδέσει όλα τα ψυχοσυναισθηματικά μου προβλήματα με το φαγητό. Τρώω γιατί στενοχωριέμαι. Τρώω γιατι τσακώθηκα με τους δικούς μου. Τρώω γιατί είχα μια άσχημη μέρα στη δουλειά.

---

Υπερβολική αγάπη. Ουφ, αγχώθηκα τώρα. Όσο θυμάμαι τους γονείς μου τα ίδια, είτε πάχυνες είτε αδυνάτισες-φάε να παχύνεις μου λέγαν. Τέλος πάντων, μην ακούς κανέναν.

Ψάχνω να βρω ύψος αλλά καλά ακούγονται τα 62. Εγώ στα 70 είμαι, καλά νιώθω. Θα προσπαθήσω να ρίξω κανά δυό έτσι για το ενδιαφέρον της υπόθεσης.Το Μάιο στα 74 όταν ανέβηκα που ήταν και μέγιστο 3 ετών αγχώθηκα λίγο αλλά τελικά τα πράγματα πήραν τον δρόμο τους. Έχω το χάλι με τους αγώνες. Πάω και τρέχω σε μεγάλους αγώνες κι από τη φόρτιση και το άγχος τρώω και παίρνω κανά δυο κιλά, αλλά ευτυχώς με το τρέξιμο φεύγουν σιγά-σιγά. Και καλό φαί εννοείται, όχι δίαιτες παλαβές.

Ένα προβληματάκι είναι το συνεχόμενο κλέισιμο στο σπίτι. Πιστεύω είναι για όλους. Όταν βρίσκεσαι σε έναν χώρο που έχει τα πάντα από φαγητά, όλη μέρα, και μόνο από τη βαρεμάρα σου θα τρως συνεχώς. Το παθαίνω κι εγώ πολλές φορές. Ειδικά κάποια Σαββατοκύριακα που δε δουλεύω. Η λύση είναι η κίνηση, η βόλτα. Βρίσκεις συνεχώς δικαιολογίες να βγεις έξω. Για να ψωνίσεις φρούτα, για να πας κάπου περπατώντας. Η γυμναστική είναι ψυχοσωματικό βάλσαμο. Η προετοιμασία, το ντύσιμο, ο χρόνος που θα ξοδέψεις για να πας σε ένα γυμναστήριο ή στο γήπεδο. Η ευεργετική δράση της άσκησης καθεαυτής.
Δε ξέρω τι κάνεις αλλά η αερόβια άσκηση, όπως το τρέξιμο θέλει σημαντική διατροφική υποστήριξη. Θέλει φαϊ.

Τα έχω ξαναγράψει μερικές φορές, αυτή η εποχή είναι λίγο δύσκολη για να χάσουμε κάποια τελευταία λίγα κιλά που θα θέλαμε. Το σώμα μας στο κρύο αντιδράει σαν της αρκούδας:smilegrin: γι αυτό και μας πιάνει ώρες-ώρες. Θέλει λίγο υπομονή τώρα που πιάσαν ξανά τα κρύα. Τα λίγα τελευταία κιλά θέλουν πολύ υπομονή. Πιο πολύ είναι ψυχολογικό το πρόβλημά μας, αυτό.
Χάρηκα που τα είπαμε.

---

Αυτό με την υπερβολική αγάπη ξαναπές το!!! Τώρα έχουν αρχίσει να μου λένε "έχεις αδυνατίσει πάρα πολύ. Δεν σου πάει. Άσε που πρέπει να σφίξεις".
Από άσκηση κανω kick boxing και απλά αποφεύγω όσο μπορώ να ασχολούμαι με το αυτοκίνητο. Δεν ξέρω πολλά είναι η αλήθεια από άθληση. Ελπίζω να είναι πραγματικά θέμα χειμώνα και όχι να έχω καταστρέψει το μεταβολισμό μου. Αν και γενικά τρέφομαι σχετικά σωστα. Το ύψος μου ειναι 1,70.
Σε ευχαριστώ πάρα πολύ για τις συμβουλές σου.

Σε καταλαβαίνω και εγώ μέτα την γ λυκείου καταφερα να χασω τα 10 κιλα που είχα πάρει και εγω με τον φοβο ζω,μονο τα φοιτιτικα μου χρονια ηταν σχετικα ξεγνοιαστα γιατι είχα τον έλεγχο του τι μπαίνει στο ντουλάπι μου και τα κιλα μου κυμαίνονταν 60-63,τώρα που ζω με τους γονεις μου τα πραγματα ειναι δυσκολα γιατι οπου ψαξεις ολο και κάτι θα βρεις,με αποτελεσμα τα κιλα να κυμαινονται 50-69!!Παντως προσπάθησε να ηρεμησεις,τα κιλα σου ειναι μια χαρα,επικεντρςσου στα υπερφαγικα σου.Εγώ εχω καταληξει οτι ο φοβος ειναι αυτος που τα πυροδοτεί..Μέρες που ειμαι ξέγνοιαστει,χαρουμενη και εχω να κάνω αρκετες δραστηριότητες στην μέρα,δεν κανω υπερφαγικα.

Ναι, ο φόβος είναι μεγάλη υπόθεση. Απλά, πάντα ήμουν η πιο γεμάτουλα στην παρέα. Πάντα ήμουν αυτή που άκουγα σχόλια στο δρόμο ή στο σχολείο για τα κιλά μου. Και ακόμη και τώρα που μου λένε φίλοι και γνωστοί πόσο αδυνάτισα, νιώθω αμηχανία. Από την άλλη νιώθω απόρριψη από τους δικούς μου. Βρίσκομαι σε μια σύγκρουση. Εγώ ξέρω τι θέλω. Θέλω καταρχήν να είμαι υγιής. Έχω κάνει λιπομέτρηση και τα ποσοστα λίπους ήταν αρκετά υψηλά (δεν θυμάμαι ακριβώς νούμερα αλλά ο διαιτολόγος μου είπε ότι πρέπει να χάσω 2-3 κιλά ακόμη). Επειδή έχω ανομοιόμορφη κατανομή είναι αλήθεια ότι δεν φαίνομαι πολύ καλά στα κιλά που είμαι (έχω αρκετά λεπτά πόδια κι αν ήταν στο χέρι μου δε θα έχανα άλλο απο κει, ενώ έχω αρκετή κοιλιά και μπράτσα). Όλη αυτή η σύγχιση σε συνδυασμό με την κριτική των δικών μου με αγχώνει και τελικά καταλήγω για άλλη μια φορα στο junk food.

Οπως είπες το σημαντικότερο ειναι να είμαστε υγιής,σωματικα αλλα κυρίως ψυχικά!!Η εμονές με την ζυγαριά και με τα κιλα μονο υγιείς δεν μας κανουν,μας τρώνε σιγα-σιγα και μας αρρωσταίνουν,μας διαλύουν,μας κυριεύουν το μυαλο,καθορίζουν τις διαπροσωπικες σχεσεις μας,την ζωη μας και μας φτάνουν να μην αναγνωρίζουμε στο τελος τον εαυτο μας ουτε εξωτερικα αλλα ουτε εσωτερικα..Το δευτερο ειναι που ποναει περισσοτερο..Πρώτα νοσεί το μυαλό και μετα το σώμα..Γι αυτο στοχος μας ειναι να αλλαξουμε τροπο σκεψεις,να πεταξουμε τους φοβους μας και μετα θα δουμε και την ζυγαρια μας να πεφτει.
Εγω εχω ξεκινησει απο χθες μια προσπαθεια να μειωσω τα υπερφαγικα μου,γράφωντας τι τρωω κάθε ημερα(δεν ξερω αν ειδες το topic),μπορεις αν θελεις να γράφεις και εσυ εκει(για να δινει η μια θαρρος στην αλλη)..εμενα με βοηθαει,ειμαι δυο μερες "καθαρή",ρεκορ για μενα..Εδώ και ενα μηνα περιπου,δεν εχω σταματησει να τρωω..

Ναι το ειδα και πραγματικα χαρηκα που βλέπω ότι κι αλλοι το παιρνουν αποφαση και προσπαθουν να ειναι δυνατοι!!
Πόσο δικιο έχεις. Μπορει να αρχισω να γραφω κι εγω. Βεβαια, να πω ότι όταν έκανα δίαιτα με πρόγραμμα (από διαιτολόγο) μέσα σε 4 μήνες δεν είχα κάνει κανενα υπερφαγικό, μόνο μερικές μεγάλες παρασπονδίες (πχ στη γιορτη μου). Τώρα που αποφάσισα να σταματήσω τη δίαιτα και απλά να προσέχω, πέφτω πιο συχνα στα υπερφαγικα. Μπορει βεβαια να φταίει ότι τελειώσε και το καλοκαίρι (ζω σε τουριστικό μέρος και σιγά σιγά η πόλη ερημώνει)

Και εγω οταν πηγαινα στο διαιτολογο για 3 μηνες ημουν στρατιώτης,με το που μπηκα συντηρησει αρχισαν ολα...Μαλλον απο το αυξημενο αγχος του να μην ξαναπαχύνω..Για το τουριστικο μερος μαλλον δικαιολογια ειναι γιατι και εγω τα ιδια λεω.Εγω το εχω σκεφτει και μαλλον φταιει το γεγονος οτι ειμαι μονη μου,δεν εχω καποια σχεση,η γονεις μου δεν με καταλαβαινουν(σε αυτο μπορει να φταιω και εγω) και οι φιλοι μου δεν μπορουν να με στηριξουν(αλλα παλι σε αυτο εγω μαλλον φταιω,δεν τους εχω μιλησει ποτε.παντα τα κραταω μεσα μου.).Μπορει να φταιει και το γεγονος οτι δεν εργαζομαι και εσενα απο οτι ειδα δεν πανε και παρα πολυ καλα τα επαγγελματικα σου.Να σημειωσω οτι ειμαι και εγω 24.Ενας ανθρωπος νεος οταν δεν μπορει να εκπληρωσει τα ονειρα του,Ψαχνει να βρει διεξοδους για μας μαλλον ειναι το φαγητο..τι να πω..

Δουλεύω 2-3 ώρες κάθε μέρα και παραλληλα ψαχνω και για πρωινη δουλεια. Δεν είναι τόσο δικαιολογια για το τουριστικο μερος. Το καλοκαιρι ημουν καθε μερα εξω. Είχε κοσμο, ερχοταν φιλοι που σπουδαζουν αλλου, ειχε εκδηλώσεις. Γεμιζε ο χρονος.
Με τους γονεις μου ειχαμε τσακωθει ασχημα περυσι κι απλά φετος αποφάσισα οτι δεν φταινε αυτοι. Απλά ζουμε σε διαφορετικους κοσμους. Ουτε εγω εχω καποια σχεση. Οπως λέει και μια φίλη μου, ειμαι πολυ απορριπτικη με το αντιθετο φυλο. Αν δεν αγαπησω τον εαυτο μου δε θα μπορεσω να προχωρησω. Γιατί δεν ανοίγεσαι στους φιλους σου??? Θα σε βοηθησει πολυ