Δεν μπορώ να έρθω αντιμέτωπη με τους γείτονες μου

Παιδιά καλησπέρα σε όλους, μόλις έκανα εγγραφή ως νέο μέλος. Έχω και εγώ ένα πρόβλημα εδώ και αρκετό καιρό με τους ανθρώπους γύρω μου, φοβάμαι να βγω έξω από το σπίτι γιατί νιώθω ότι δεν ξέρω ποιους να χαιρετήσω και ποιους να αγνοήσω. Για να γίνω πιο συγκεκριμένη δεν έχω πρόβλημα με τα δικά μου φιλικά άτομα αλλά με τον κοινωνικό περίγυρο στο συγκρότημα στο οποίο μένω. Το συγκρότημα προέρχεται από αντιπαροχή την οποία έδωσαν οι δικοί μου-ενώ πριν ήταν μονοκατοικία όπου έμενε μόνο η οικογένειά μου-τώρα μένουν πάρα πολλές οικογένειες και εδώ και 4 χρόνια ήρθα να μείνω και εγώ με τον συντροφό μου. Από τον πρώτο χρόνο που ήρθα προέκυψαν διάφορα γραφειοκρατικά προβλήματα όσον αφορά του τι είναι δικό μας και τι των άλλων στους εξωτερικούς χώρους καθώς και ενημερώθηκα πως αν χρειαστεί να πουλήσουμε στο μέλλον το διαμερισμά μας υπάρχει επίσης νομικό κόλλημα, όλα αυτά δεν τα γνωρίζουν οι άλλοι ιδιοκτήτες παρά μόνον εγώ. Οι ιδιοκτήτες με αντιμετωπίζουν με ένα ύφος, κατά τη γνώμη μου, υπεροπτικό και σνομπ (ίσως και εκείνοι να νομίζουν το ίδιο για εμένα). Αυτή η κατάσταση με έχει οδηγήσει στο να μην νιώθω καθόλου καλά σε τέτοιο σημείο ώστε όταν είμαι κάπου να με απασχολεί το πως θα γυρίσω σπίτι ή όταν είμαι σπίτι το πως θα βγω έξω να φύγω. Ο φαύλος αυτός κύκλος με έχει αρρωστήσει γνωρίζω ότι είμαι υπερβολική, αλλά νιώθω σαν να μου καταπάτησαν οι άλλοι το χώρο μου και τώρα πρέπει να το υποστώ μη γνωρίζοντας το πως. Σε αναμονή της γνώμης σας για να το συζητήσουμε...

Empneustn καταρχάς σ\'ευχαριστώ για τη συμβουλή, τι ακριβώς εννοείς με τρέλα να βγαίνω να χαιρετάω και να μη με νοιάζει αν θα πάρω απάντηση ή ποιες αντιδράσεις θα έχω? Ναι η αλήθεια είναι ότι ορισμένες φορές το κάνω αλλά τις περισσότερες φορές αδυνατώ και πηγαίνω στο αυτοκίνητο για να φύγω σαν να θέλω να εξαφανιστώ, νιώθω αρκετή ανασφάλεια και αδυναμία εκείνα τα λεπτά, γενικώς η κοινωνικότητα δεν είναι και το καλύτερό μου από μικρή κρύβομαι πίσω από τον εαυτό μου, δεν κοιτάω τους άλλους στα μάτια και αποφεύγω τις καθημερινές κοινωνικές δραστηριότητες που θεωρώ ότι είναι ανούσιες όπως η συζητήσεις για τον καιρό κλπ. αυτό δεν μου συμβαίνει με τα δικά μου οικεία πρόσωπα αλλά με τους γνωστούς και γείτονες. Το έχω συζητήσει με τους δικούς μου αλλά το παίρνουν \"ελαφριά\", για μένα όμως τους τελευταίους μήνες είναι αρκετά ανυπόφορο και με βασανίζει, για παράδειγμα θέλω να πάω στο σούπερ μάρκετ και σκέφτομαι τη διαδικασία να περνάω από τον κεντρικό διάδρομο και να κάνω όπισθεν για να βγω με το αυτοκίνητο και κάποιοι να με κοιτάνε και δυσκολεύομαι, όταν σκέφτομαι πως κάτι φαινομενικά τόσο ασήμαντο με απασχολεί δεν μπορώ να δώσω απάντηση, ίσως φταίει η σκέψη τελικά δεν πρέπει να το σκέφτομαι και να προσπαθήσω να είμαι πιο αποφασιστική...

Εισαι λιγο ντροπαλη αυτο ειναι ολο.Πιθανοτατα οταν εισουν μικρουλα θα σου ελεγαν οι γονεις σου να μην κανεις φασαρια για να μην ενοχλεις τους διπλανους και εσενα μπηκε βαθια στο πετσι σου.Τωρα ομως δεν εισαι μικρουλα εχεις μεγαλωσει.Οταν λεω να βγαινεις με τρέλα εννοω,,,πως παιρνεις αποφαση να ανεβεις στο λουνα παρκ σε εκεινο το παιχνιδι που σκοπο εχει να βαλει το στομαχι σου στο κεφαλι σου,,,ενα τετοιο πραγμα και εδω.Την ανασφαλεια και την αδυναμια θα την νοιωθεις για αρκετο καιρο ακομα,αλλα σιγα σιγα θα εξαφανιστει.Δεν θα αλλαξει αυτο σε μια μερα.ισως να χρειαστει 3-4 μηνες.Μαλλον εχεις μια δυσκολια στο να συναναστρεφεσαι με καινουριο κοσμο,δεν εισαι η μονη αρκετος κοσμος το βιωνει.Αλλα ειναι ολα στο μυαλο σου.Νομιζεις πως ολοι σε κοιτανε.Αν εισαι ομορφο κοριτσι τι να κανουν και αυτοι,σε χαζευουν,εδω αλλες το προσπαθουν μετα κοπων και βασανων.Μηπως περπατας και σκεφτεσαι συνεχεια αν σε βλεπουν οι αλλοι η αν μιλαν για σενα?Γιατι δεν σκεφτεσαι κατι αλλο οταν περπατας,ας πουμε την βραδυνη σου εξοδο η την χαλαρωση σου οταν καποια στιγμη θα ξαπλωσεις στον καναπε σου.Ειναι θεμα ανασφαλειας εκει πρεπει να επικεντρωθεις.Βαζω στοιχημα πως θα φοβασαι να κανεις μια ερωτηση στις δημοσιες υπηρεσιες,ισως και να ζητησεις κατι απο τον σερβιτορο.Αφου μπορουν οι καθε ειδους αλλοδαπες να λειτουργουν με τοσο θρασσος γιατι να μην μπορεις και εσυ.Απλα μεγαλωσαμε με διαφορετικα προτυπα.Και ναι ολα στο μυαλο μας ειναι,και θελει λιγη εξασκηση στο να αρχισουμε να λειτουργουμε διαφορετικα....Μην στεκεσαι στους κανονες,κανε και κατι διαφορετικο να νοιωσεις το χτυποκαρδι,να πεταξεις τον ζυγο που σε βαραινει,θα βοηθουσε ενα ατομο να σε παρασυρει σε κατι που να μην φαινεται λογικο,ετσι για την εμπειρια.(πχ να πας σε ενα περιπτερο και να ζητησεις μια τουρτα).Τις τελευταιες 3 γραμμες μπορεις και να τις παραλειψεις για την ωρα χεχεχε

Σε καταλαβαίνω γιατί το ίδιο νιώθω κι εγώ στη πολυκατοικία. Εγώ μένω με ενοίκιο αλλά έχω το άγχος μην συναντήσω κάποιον από την πολυκατοικία όταν μπαίνω ή όταν βγαίνω. Πολλές φορές έχω βγεί από το σπίτι και δεν καλώ το ασανσέρ επειδή άκουσα οτι βγήκε και κάποιος άλλος από τη πολυκατοικία ώστε να μην διασταυρωθούμε. Όπως κι εσύ έχω το άγχος του πώς πρέπει να φερθώ όταν συναντάω κάποιον γείτονα. Σκέφτομαι να το παίξω σοβαρός και απόμακρος ή φιλικός και εγκάρδιος? Και μετά σκέφτομαι μήπως δεν έπρεπε να φερθώ όπως φέρθηκα και φάνηκα αγενής ή οτι φάνηκα αφελής και χαζός και υπερβολικά καλός αν\'αλογα με τη στάση μου. Δεν ξέρω αν είναι θέμα ντροπής αλλά δεν νομίζω. Σκέφτομαι μήπως οφείλεται στο οτι δεν μπορώ να διαχειριστώ τα \"κακα\" συναισθήματα που έχω, αλλά δεν ξέρω... Μήπως νιώθεις έτσι επειδή έχει προηγηθεί αυτή η ιστορία που λές με τη πολυκατοικία και νιώθεις οτι σου έχουν καταπατήσει το χώρο σου?

φίλη Νανά...καταρχήν καλώς ήρθες.....
Σκέψου πως όλα όσα έχεις εσύ στο κεφάλι σου, μπορεί να τα έχουν και αυτοί. Σταμάτα να εγκλωβίσεσαι σε υποθετικά σενάρια και ξεκίνα απλώς λέγοντας μια τυπική καλημέρα όταν συναντάς κάποιον. Αν δεν σου απαντήσει, απλώς τον βγάζεις απ\' τη λίστα και την επόμενη φορά δεν τον χαιρετάς. Δεν χρειάζεται να αναπτύξεις καμιά ιδιαίτερη σχέση με κανέναν, αλλά και το να υποθέτεις πράγματα που δεν ισχύουν είναι ακόμη πιο ενοχλητικό περισσότερο για σένα.
Φαντάζεσαι όλα αυτά που σκεφτεσαι να μην ισχύουν και να ζεις μέσα σε μια κατάσταση που σε αγχώνει και την έχεις φτιάξει μόνη σου?

Τι να πω ρε παιδειά νομίζω πως έχω δουλέψει πολύ στο θέμα της ντροπής μπορώ και μιλάω και σε δημόσιες υπηρεσίες και σε σερβιτόρους, η καταπάτηση του χώρου είναι ένα θέμα γιατί μου έφυγε κάθε ρομαντισμός για το σπιτάκι και την αυλίτσα που υπήρχαν κάποτε και αντ\'αυτού ήρθαν προβλήματα και θέματα διαδικαστικά τα οποία έχω επομηστεί εγώ. Όταν ήμουν μικρή είχα απίστευτους καβγάδες στο σπίτι και από την άλλη διαπιστώνω πως η μητέρα μου υποστηρίζει πως δεν είναι ωραίο να μαλώνεις, ενώ η ίδια στο σπίτι της μάλωνε τα παλαιότερα χρόνια με τη διπλανή της συνεχώς, έχω και μία φοβία δηλαδή πως ανά πάσα στιγμή θα γίνει καβγάς και ίσως αν κρύβομαι και δεν τους χαιρετάω θα τον γλυτώσω. Να με τη συζήτησα κάτι βγαίνει, είμαι πάρα πολύ μπερδεμένη στο πως να φερθώ μου αρέσει η ιδέα της Θεοφανίας αλλά συμφωνώ και με τον εμπνευστή και δεν θέλω να ακολουθήσω έναν κανόνα γιατί έχω ανάγκη να είμαι ο εαυτός μου

Καλη μου φιλη.
Αν και εχω ερθει αντιμετωπη με κοινωνικη φοβια στο παρελθον με την πολυκατοικια μου δεν ειχα ποτε κανενα απολυτως προβλημα.
Τους εβλεπα ολους κι ενιωθα κατι το ουδετερο και το αδιαφορο αλλα με θετικη χροια. Ανυποψιαστη η καημενη, τους χαιρετουσα με τον πιο ευγενικο τροπο που διαθετω. Και ναι, συνηθως ειμαι πολυ πολυ ευγενικη.
Περνωντας ο καιρος, καταλαβα οτι το \"οικοσυστημα\" που λεγεται γειτονια και το \"υποοικοσυστημα\" που λεγεται πολυκατοικια, εχει τους δικους του τροπους λειτουργιας.
Εμαθα οτι σχολιαζομαι για τον καβγα που εκανα τοτε πχ με την αδερφη μου. Απο τοτε, ελαβα τα μετρα μου και φροντισα να μην φωναζω οσο γινεται οταν συγκρουομαστε.
Μετα απο λιγο, εμαθα τα κουτσομπολια για την αδερφη μου, και για μενα.η κορη του ταδε, που γυρισε χτες τετοια ωρα.Λες κι ειμαστε στο μικροσκοπιο.
Παραλληλα με ολα αυτα, ειχα τις κατηχησεις της θειας και του πατερα μου: δεν δινουμε δικαιωματα, να εχουν μια καλη γνωμη για μας, αυριο θα ρωτησουν οταν ειναι να σας παντρευτουν και τα σχετικα.
Ε μετα στο τελος αηδιασα με ολα και ειπα εκεινο το αναλαφρα βαρυ και απελευθερωτικο: ΦΤΑΝΕΙ!!!! Δεν δινω δεκαρα. Καπως πρεπει να ζησουν κι αυτοι, ας μας πιασουν και στο στομα τους, γιατι να σκαμε?
Απο τοτε, και οι λιγοστες σκοτουρες εχουν εξαφανιστει.
Να φαντασεις, πριν λιγες μερες ειχα φιλοξενησει μια φιλη μου η οποια ειχε ποδηλατο και το εδεσε μεσα στην εισοδο γιατι οι κλοπες εχουν αυξηθει τωρα το καλοκαιρι. Ηρθε και μου μιλησε με απαισιο τροπο ο διαχειριστης, ο οποιος, οπως μου ακοκαλυψε αργοτερα, καποτε ειχε παρεξηγηθει με τον πατερα μου.
- ακου να σου πω κοριτσι μου!
- Σε μενα απευθυνεστε?
- ΝΑΙ! ΕΔΩ ΜΕΣΑ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΚΙΝΓΚ!!! ΤΙ ΤΟ ΠΕΡΑΣΕΣ ΚΑΙ ΒΑΖΕΙΣ ΕΔΩ ΤΟ ΠΟΔΗΛΑΤΟ??
-Ακουστε να δειτε, δεν ειναι δικο μου, ειναι της φιλης μου και στην τελικη που να το εβαζε η κοπελα?
- Δεν θα με διακοπτεις οταν μιλαω! Εγω ειμαι διαχειριστης εδω μεσα!!! Τα εχω πει εκατο φορες!
- Να τα πειτε οσες φορες θελετε. Ας βγει αποφαση γενικης συνελευσης της πολυκατοικιας και σχετικη ανακοινωση και μετα βλεπουμε, εγω μεχρι τοτε εδω θα αφηνω το ποδηλατο, αν χρειαστει!
- Παλιοκοριτσο! Πως μιλας ετσι! Σαν τον πατερα σου κι εσυ!
- Δεν ξερω τι εχετε με τον πατερα μου και δεν με αφορα, αλλα μην τον ανακατευετε. Οριστε μας! Σας χαιρεταω κι απο πανω τοσο καιρο! ΑΠο εμενα καλημερα κτλ δεν θα ξανακουσετε.
Κι εφυγα αφηνοντας τον να με βριζει.
Φυσικα ειχα νευριασει πολυ με το υφος και τον τροπο του. Και πιστεψε με δεν του εχω δωσει κανενα δικαιωμα!!!!
Ουτε με απασχολει πια, κι αν τον δω δεν θα του μιλησω.
Θα ηθελα, να μην ειχα τετοια. Να συνεχισω να ζω αρμονικα μαζι με τους γειτονες μου, να μην εχω προσωπικα. Να ομως που δεν μπορεσα να το αποφυγω..
Να σου πω την αληθεια, δεν θα κατσω να σκασω κιολας.
Στο λεω μηπως νιωσεις καλυτερα.
Οποιος θελει να βρει να πει λεει, κι οποιος θελει να μαλωσει βρισκει αφορμη.
Εκει το θεμα ειναι να βρεις τροπο να κρατησεις τη δικια σου ψυχραιμια, κατι που εγω δεν καταφερα.

Ουφ καταλαβαίνω ότι αυτά συμβαίνουν γενικώς αλλά νιώθω τόσο εύθραστη ψυχολογικά ώρες ώρες και έχω τόσο μεγάλη ευαισθησία στην καθημερινότητα, weird τι να πω πραγματικά μου συμβαίνει και \'μένα να μου κρατάνε μούτρα επειδή π.χ. είπαν στον συντροφό μου να προσέχει πως μπαίνει στον διάδρομο με το αυτοκίνητο γιατί υπάρχουν και παιδιά μια μέρα που έξω δεν υπήρχε κανένα παιδί και αυτό τους απάντησε και ο ίδιος, πως δεν βλέπει κανένα παιδί ώστε να χρειαστεί προσοχή (λες και μπορείς να τρέξεις με 100 σε ένα διάδρομο 1 επί 1!), επειδή όμως όλοι βρίσκουν λόγους κάτι να πουν για να το παίξουν αφεντικά και δεν τους αρέσει να τους απαντάς από τότε μας κρατάνε μούτρα και μεταφέρουν τα γεγονότα ο ένας στον άλλον όπως τους βολεύει και μεταξύ τους είναι μέσα στη γλύκα και την ευγένεια. Τι να πω μία σειρά πραγμάτων με οδήγησε στο να νιώθω έτσι και να έχω μπλοκάρει, σας ευχαριστώ όλους για τις συμβουλές και ελπίζω στο μέλλον να το δω πιο αδιάφορα το όλο ζήτημα.

Νομίζω οτι οι μεγάλοι άνθρωποι είναι πιο επικριτικοί . Οι άνθρωποι της γενιάς μας (χωρίς να είμαι σίγουρη) πιστευω οτι δεν κουτσομπολευουν τόσο . Ισως γιατι οι μεγάλοι εχουν μεγαλώσει σε γειτονιές , οπου το κουτσομπολιό και οι συμμαχίες είχαν σημαντική θέση στην καθημερινότητα . Ψάχνω και εγω να βρω διαμέρισμα και αναρρωτιέμαι τι θα συναντήσω ..........

Nanasourh προσπάθησε να είσαι τυπικά ευγενική . Μια καλημέρα και ενα χαμόγελο είναι αρκετά . Καλό είναι επίσης να κάνετε συνελεύσεις και να συζητάτε τα προβλήματα της πολυκατοικίας βρίσκοντας μέσες λύσεις , ωστε να μην μαζευτούν και φέρουν στο μέλλον μούτρα .

Nanasourh, όλα αυτά συμβαίνουν όχι μόνο σε οποιαδήποτε πολυκατοικία, αλλά και γενικά σε οποιοδήποτε μέρος έχεις γείτονες, δηλαδή παντού.

Κι εγώ μεγάλωσα σε σπίτι με γείτονες την ευρύτερη οικογένεια μόνο, οπότε όταν κάποια στιγμή μετακόμισα σε δικό μου διαμέρισμα, είχα ένα σωρό άγνωστους γύρω μου με τους οποίους προσπάθησα να είμαι ευγενική και να τους γνωρίσω καλύτερα. Φυσικά υπήρξαν ένα σωρό παρεξηγήσεις, κουτσομπολιά, γκρίνιες, διαφωνίες, καυγάδες, κάποιους τους \'στόλισα\' κατάλληλα, με κάποιους εκνευρίστηκα και μετά αδιαφόρησα, αλλά και με κάποιους δημιουργήσαμε καλές σχέσεις με την πάροδο του χρόνου. Σήμερα υπάρχουν κάθε είδους σχέσεις: απλές συμπάθειες, φιλικές επαφές, επαγγελματικές συναλλαγές, τυπικά \'καλημέρα\' χωρίς πολλά-πολλά, ψυχρότητα, αντιπάθειες, μερικές φορές εκνευρισμός....όλα στο πρόγραμμα είναι.

Αν φοβάσαι και ντρέπεσαι να προσεγγίσεις τους γείτονες, ίσως χάνεις και τις καλές πλευρές των ανθρώπινων σχέσεων. Έπειτα σκέψου ότι συχνά με τους συγγενείς τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα: υπάρχει βέβαια η οικειότητα, αλλά μπορεί η παρεμβατικότητα, το κουτσομπολιό και οι καυγάδες να είναι πολύ περισσότεροι.

Καταλαβαίνω ότι νιώθεις σαν να σου \'καταπάτησαν\' ένα χώρο που κάποτε ανήκε εξ\' ολοκλήρου στην οικογένεια, αλλά εστίασε στις θετικές όψεις αυτής της αλλαγής: αν για παράδειγμα υπήρχε μόνο το μικρό σπιτάκι με την αυλίτσα δεν θα μπορούσες να έχεις το δικό σου χώρο και να μένεις με το σύντροφό σου.

Ακόμα κι αν είχες τη δυνατότητα να μετακομίσεις αύριο, ιδανικούς γείτονες δεν θα βρεις πουθενά. Αντιμετώπισε τα πράγματα πιο χαλαρά, πέρνα καλά και πες την καλημέρα σου όποτε σου βγαίνει :)

Nanasourth αφού σε στεναχωρεί τόσο η κατάσταση μήπως θα ήταν καλό να νοικιάσεις το διαμέρισμα και να μετακομίσεις? Ισως τα καταφέρεις να βρεις κάτι που να σου αρέσει περισσότερο, με λιγότερους γείτονες κτλ. Ισως μια μονοκατοικία όπως είχες συνηθήσει? Φαντάζομαι οτι είναι σκληρό να βλέπεις το χώρο που έχεις μεγαλώσει να έχει αλλάξει τόσο πολύ (στην ουσία δεν υπάρχει πια) και ξένοι άνθρωποι να έχουν δικαιώματα σε αυτόν. Εϊναι σημαντικό να σου αρέσει και να νοιώθεις άνετα στο χώρο που ζεις.

Ναι όντως όπου και να πάω θα έχω γείτονες με ό,τι θετικό και αρνητικό συνεπάγεται αυτό, το σκέφτηκα ότι ίσως χρειάζεται να μετακομίσω γιατί σε ουδέτερο έδαφος δεν θα νιώθω τουλάχιστον ότι ο χώρος που θυμάμαι έχει αλλάξει τόσο, σίγουρα θέλω πολύ να νιώθω όμορφα στο χώρο μου για αυτό και έχω βάλει λουλούδια στο μπαλκόνι και ό,τι άλλο μπορούσα ώστε να ξεχάσω τα υπόλοιπα που με ενοχλούν, η λύση της μονοκατοικίας είναι πράγματι ιδανική για μένα και το όνειρό μου είναι να επανέλθω σε αυτήν και στη μοναχικότητά μου με τους αγαπημένους μου ανθρώπους, προς το παρόν όμως προσπαθώ να αποδεχτώ την παρούσα κατάσταση και να χαλαρώσω ελπίζω να τα καταφέρω :)

Κι εγω θα ελεγα οτι ισως ειναι καλυτερα να μετακομισεις.Η αισθηση οτι αλλοι,ξενοι εχουν καταλαβει το χωρο σου ειναι απαισια και δεν σε αφηνει να χαλαρωσεις, να ηρεμησεις και να απολαυσεις τη ζωη..

Nανα,σε καταλαβαινω απολυτα!Αυτη τη στιγμη μενω και εγω σε ενα σπιτι το οποιο ειναι απο αντιπαροχη του πατρικου της μαμας μου!!!Ειλικρινα ο,τι συναισθημα και να σου περιγραψω με το που αντικριζω την πολυκατοικια θα ειναι λιγο...το πιο εντονο συναισθημα λυπης ηταν την ημερα της κατεδαφησης...μαζι με το σπιτι και την αυλη αιστανθηκα οτι η μπλουλντοζα γκρεμισε και οληη την παιδικη μου ηλικια,και μαζι με την παιδικη μου ηλικια γκρεμισε επισης και ολες τις αναμνησεις που ειχα απο αγαπημενα προσωπα που πλεον δεν ειναι στην ζωη....(ακομα ζω με αυτο το συναισθημα).Ερχομαι τωρα στο θεμα \'αγαπητοι γειτονες\'....δεν θελω να τους βλεπω στα ματια μου,δεν μπαινω καν στην διαδικασια να τους μιλησω...σαν αποτελεσμα αυτο εχει να με κοιτανε περιεργα και πισω απο την πλατη μου να ειμαι η ξυνη κορη της οικοπεδουχου.....και ερχομαι καθημερινα και κανω την εξης ερωτηση στον εαυτο μου...\'πως μπορω να τους σεβομαι και να αποζητω το χαμογελο τους, απο την στιγμη που εκεινοι δεν σεβονται ουτε στο παραμικρο το μερος που μεγαλωσα??ουτε καν το πευκο που μετα απο δικη μου παρακληση εμεινε ορθιο απο την κατεδαφηση δεν σεβονται,παρολο που το ζηταω καθημερινα ευγενικα ...\'?????Μεσα μου εχω βγαλει το συμπερασμα οτι δεν φταινε οι ανθρωποι που αγορασαν σπιτι εκει..εγω φταιω,γιατι πολυ απλα δεν εχω δεχτει την αλλαγη αυτη...και ακομα θεωρω οτι καθε φορα που θα στριψω στο στενο αντι της πολυκατοικιας θα δω την μονοκατοικια των παππουδων μου με τα πολυχρωμα τριανταφυλλα που ξεπηδουν απο τους κισσους....Οι γυρω μου,μου λενε οτι ειμαι υπερβολικη και να χαλαρωσω γιατι τα χρονια αλλαζουν και δεν μπορουμε να κρατησουμε καποια πραγματα στασιμα εφ\' ορου ζωης...και ποσο μαλλον οταν βγαινουμε κερδισμενοι απο αυτη την αλλαγη...εγω ομως επειδη καθε φορα που μπαινω στην πολυκατοικια σκαω απο την στεναχωρια μου και θεωρω οτι ειμαι η χαμενη της υποθεσης..ειμαι στην σκεψη να μετακομισω σε ουδετερο μερος....

Τερέζα, δεν μπορείς να φανταστείς πόσα άτομα με κάνουν να πίστεύω ότι είναι αχαριστία να νιώθω έτσι γιατί άλλοι δεν έχουν ούτε ένα σπίτι να μείνουν και εγώ τουλάχιστον έχω! Ναι το εκτιμώ ότι δεν ζω στα ενοίκια αλλά δυσκολεύομαι να συνειδητοποιήσω ότι τώρα οι άλλοι έχουν κάνει κόμμα και εμένα την κόρη της οικοπεδούχου όπως είπες με κοιτάνε με μισό μάτι, μάλιστα είναι αρκετά προκλητικοί όταν χαιρετάνε ο ένας τον άλλο με χαμόγελο και όταν εμένα με κοιτάνε πλάγια και δεν είναι η ιδέα μου ή όταν προσπαθούν να κερδίσουν μία πύχη παραπάνω από τους εξωτερικούς χώρους για να με κάνουν να καταλάβω ότι και εκείνοι είναι πλέον ιδιοκτήτες, ίσως και εκείνοι με τη σειρά τους έχουν σχηματίσει την εικόνα ότι εμένα μου ήρθαν βολικά ενώ εκείνοι είναι στα δάνεια και έχουν κάνει συμμαχία γι\'αυτό (λες και οι παππούδες μου δεν δούλευαν μια ζωή στα χωράφια για να αγοράσουν το συγκεκριμένο οικόπεδο). Ποιος να το πίστευε ότι θα με επηρέαζε τόσο αυτή η αλλαγή, ήρθα τόσο ήρεμα να μείνω στο σπίτι χωρίς να έχω την πρόθεση να ενοχλήσω κανέναν και κατέληξα να με ενοχλούν τα πρόσωπα όλων τόσο πολύ που να προσπαθώ καθημερινά να διατηρήσω θετική τη διάθεσή μου...