Ήμουν η χειρότερη μητέρα..

Καλησπέρα σας!! Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω είναι ο πρώτος μου γιος. Χρόνια τώρα προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να τον διαχειριστώ. Χρόνια τώρα πίστευα ότι είχα ένα πολύ δύσκολο παιδί, πολύ ζόρικο και εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα φυσιολογικά παιδιά. Ξαφνικά όμως σαν να είδα την αλήθεια... Εγώ είχα το πρόβλημα.. Ήμουν από την ημέρα που γεννήθηκε πολύ αρνητική απέναντι του... Ήμουν 24και μου ήρθε λίγο δύσκολο το μεγάλωμα ενός μωρού. Έκλαιγε και θυμώνα...δεν ήθελα να τον πολυσηκωνω. Ήμουν μόνη τις περισσότερες ώρες μαζί του και εκνευρίζομουν να ασχολούμαι όλη την ώρα μαζί του. Το έκανα απλώς δεν ήμουν και στα καλύτερα μου.. Οταν γεννήθηκε το 2ο παιδι ήμουν πολύ στοργική γιατί ήξερα τι με περιμένε και μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα. Ήμουν πολύ καλή μαμά. Στον πρώτο μου όμως εξακολουθούν να είμαι αρνητική... Δεν ξέρω γιατί... Λυπάμαι που το λέω... Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πάρω το αγοράκι μου Αγκαλιά και να του δώσω αγάπη, αυτή που του άξιζε... Εν ολίγοις πέρασαν 10 χρόνια... Και ξύλο έδωσα.. Και τιμωρίες τον έβαλα... Και σε παιδοψυχολογους έτρεχα να βρω γιατί αυτό το παιδί με δυσκόλευε τόσο πολύ.. Κανείς δεν μπόρεσε να δει αυτό που κατάφερα μόνη μου να δω.... Το παιδί μου ζητούσε αγάπη και προσοχή... Χωρίς φωνές και κριτική.... Σήμερα προσπαθώ να γιατρέψω τις πληγές του... Δεν έχει καταλάβει πόσο με πονάει μέσα μου... Κάθε μέρα του λέω πόσο τον αγαπώ... Έτσι... Απλά... Χωρίς αλλά... Απλώς τον αγαπώ... Και του τονίζω πως είμαι σίγουρη πως θα γίνει σούπερ όταν μεγαλώσει... (όταν έχει κάνει λάθη και του εξηγούμε πως έπρεπε να είχε σκεφτεί) Μέσα μου όμως κλαίω τα χαμένα χρόνια... Στην πιο τρυφερή του ηλικία να μην έχει μια τρυφερή μητερουλα να του δίνει αγκαλιές και φιλιά με πάθος... Κάθε Μέρα μου δείχνει πόσο το έχει ανάγκη.. Μου ζητάει συνέχεια αγκαλιές... Συνέχεια...Δεν ξέρω αν πλέον είναι αργά.. Θέλω να αλλάξω το παρελθόν...

Quote:

---

Originally Posted by zwi_kouvaria

Καλησπέρα σας!! Ο λόγος που αποφάσισα να γράψω είναι ο πρώτος μου γιος. Χρόνια τώρα προσπαθώ να βρω έναν τρόπο να τον διαχειριστώ. Χρόνια τώρα πίστευα ότι είχα ένα πολύ δύσκολο παιδί, πολύ ζόρικο και εντελώς διαφορετικό από όλα τα υπόλοιπα φυσιολογικά παιδιά. Ξαφνικά όμως σαν να είδα την αλήθεια... Εγώ είχα το πρόβλημα.. Ήμουν από την ημέρα που γεννήθηκε πολύ αρνητική απέναντι του... Ήμουν 24και μου ήρθε λίγο δύσκολο το μεγάλωμα ενός μωρού. Έκλαιγε και θυμώνα...δεν ήθελα να τον πολυσηκωνω. Ήμουν μόνη τις περισσότερες ώρες μαζί του και εκνευρίζομουν να ασχολούμαι όλη την ώρα μαζί του. Το έκανα απλώς δεν ήμουν και στα καλύτερα μου.. Οταν γεννήθηκε το 2ο παιδι ήμουν πολύ στοργική γιατί ήξερα τι με περιμένε και μπορούσα να το διαχειριστώ καλύτερα. Ήμουν πολύ καλή μαμά. Στον πρώτο μου όμως εξακολουθούν να είμαι αρνητική... Δεν ξέρω γιατί... Λυπάμαι που το λέω... Μακάρι να μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω και να πάρω το αγοράκι μου Αγκαλιά και να του δώσω αγάπη, αυτή που του άξιζε... Εν ολίγοις πέρασαν 10 χρόνια... Και ξύλο έδωσα.. Και τιμωρίες τον έβαλα... Και σε παιδοψυχολογους έτρεχα να βρω γιατί αυτό το παιδί με δυσκόλευε τόσο πολύ.. Κανείς δεν μπόρεσε να δει αυτό που κατάφερα μόνη μου να δω.... Το παιδί μου ζητούσε αγάπη και προσοχή... Χωρίς φωνές και κριτική.... Σήμερα προσπαθώ να γιατρέψω τις πληγές του... Δεν έχει καταλάβει πόσο με πονάει μέσα μου... Κάθε μέρα του λέω πόσο τον αγαπώ... Έτσι... Απλά... Χωρίς αλλά... Απλώς τον αγαπώ... Και του τονίζω πως είμαι σίγουρη πως θα γίνει σούπερ όταν μεγαλώσει... (όταν έχει κάνει λάθη και του εξηγούμε πως έπρεπε να είχε σκεφτεί) Μέσα μου όμως κλαίω τα χαμένα χρόνια... Στην πιο τρυφερή του ηλικία να μην έχει μια τρυφερή μητερουλα να του δίνει αγκαλιές και φιλιά με πάθος... Κάθε Μέρα μου δείχνει πόσο το έχει ανάγκη.. Μου ζητάει συνέχεια αγκαλιές... Συνέχεια...Δεν ξέρω αν πλέον είναι αργά.. Θέλω να αλλάξω το παρελθόν...

---

Ουφ.... δεθηκε το στομαχι μου κομπος με αυτη τη δημοσιευση, το καημενο το παιδακι τι περναει...
Τι συνεβη και συνειδητοποιησες οτι εσυ ησουν το προβλημα εξαρχης? Κατι πρεπει να συνεβη που σου ανοιξε τα ματια.
Εκτος απο τις αγκαλιες και να του λες συχνα οτι τον αγαπας, κανεις αλλες κινησεις για να μπορεσεις να τον βοηθησεις να χτισει τη χαμενη του αυτοεκτιμηση? Αφου καποτε επιχειρησες να λαβεις καθοδηγηση απο παιδοψυχολογο, ισως ηδη ξερεις οτι η αυτοεκτιμηση χτιζεται(ή ΔΕΝ χτιζεται) αναλογα με τη συμπεριφορα των γονιων προς το παιδι. Αφου ειναι ηδη 10 χρονων, εχει ηδη τραυματα.

Όταν δεν πατασ στα πόδια σου κι έχεις παιδί αυτά γίνονται

Καλησπέρα.Το παρελθόν δυστυχώς δεν μπορείς να το αλλάξεις. Θα έλεγα όμως πάλι καλά που το κατάλαβες τώρα που το παιδί σου είναι ακόμη 10 χρονών. Οπότε πιστεύω ότι κάτι μπορείς να το αλλάξεις. Ακόμη πιο τραγικό θα ήταν να το καταλάβαινες στα 20φευγα του παιδιού σου και να αναρωτιέσαι γιατί στο καλό αυτό το παιδί,δε θέλει πλέον να έχει πολλές "παρτίδες" μαζί σου.
Υ.Γ. Μιλώ ως παιδί που η μάνα του κατάλαβε αρκετά μετά τα 20 του,που ήδη είχε χτιστεί ο χαρακτήρας του και τα τραύματα είχαν μεγαλώσει πολύ..

Ξέρεις elis... Είχα μια ανάλογη παιδική ηλικία... Έτρωγα ξύλο... Πολύ.. Δεχόμουν επίσης πολύ κριτική από τους γονείς μου... Δεν ήξερα τι σημαίνει μωρό και κυρίως τι ανάγκες έχει.. Πόσο μάλλον να διαχειριστώ κάτι καινούριο με αγάπη όταν εγώ ή ίδια δε θυμάμαι αγάπη απλόχερη... Λίγη αγάπη ναι... Όχι όμως απεριόριστη..
Κάπου στις συναντήσεις με ψυχολόγους με ρώτησαν ποια ήταν η στάση μου απέναντι του όταν γεννήθηκε.. Και θυμήθηκα πόσο με δυσκόλεψε.. Αλλά και πόσο δεν ένιωθα αγάπη... Δεν το πιστεύω ότι ένιωθα έτσι.. Μάλιστα είδα και ένα βίντεο όπου θηλαζα τον μικρότερο γιο και επειδή ερχόταν κι εκείνος λίγο ατσουμπαλα τον έδιωχνα και του φώναζα.. Ήταν 2και κάτι...Στο τέλος έμεινε κάπου στην άκρη του κρεβατιού να πιπιλαει το δάχτυλο του.. Τι αναίσθητη που ήμουν.. Πώς ήμουν τόσο τυφλή... Γιατί κανείς δεν το έβλεπε και δεν μου έλεγε κάτι;;
Δεν το είχα και τελείως στο φτύσιμο.. Διάβαζαμε πολλά παραμυθάκια, τραγουδουσαμε και τραγουδάκια..(είναι ένα παιδί που θα πιάσει το βιβλίο να διαβάσει) Απλώς δεν υπήρχε αυτή η τρυφερότητα..ήταν πολύ ζωηρός και παρορμητικος..διαγνωστηκε με ΔΕΠΥ.. Και πάντα ήμουν οξύθυμη και νευρική..
Αυτό που θέλω να μάθω είναι αν μπορώ τώρα να σώσω την κατάσταση.. Αν είναι αργά... Μου πήρε 10χρονια να καταλάβω τι ακριβώς έλλειπε από την σχέση μας..

Quote:

---

Originally Posted by kozchr

Καλησπέρα.Το παρελθόν δυστυχώς δεν μπορείς να το αλλάξεις. Θα έλεγα όμως πάλι καλά που το κατάλαβες τώρα που το παιδί σου είναι ακόμη 10 χρονών. Οπότε πιστεύω ότι κάτι μπορείς να το αλλάξεις. Ακόμη πιο τραγικό θα ήταν να το καταλάβαινες στα 20φευγα του παιδιού σου και να αναρωτιέσαι γιατί στο καλό αυτό το παιδί,δε θέλει πλέον να έχει πολλές "παρτίδες" μαζί σου.
Υ.Γ. Μιλώ ως παιδί που η μάνα του κατάλαβε αρκετά μετά τα 20 του,που ήδη είχε χτιστεί ο χαρακτήρας του και τα τραύματα είχαν μεγαλώσει πολύ..

---

Η δικη μου μετα τα 28+ Και παλι μη νομιζεις, παρολο που εχει ενοχες, οποτε τη βολευει παλι σκατοσυμπεριφορα εχει, δεν αλλαζουν οι ανθρωποι. Το σημαντικο ειναι να μην καθοριζουμε εμεις την ιδεα για τον εαυτο μας με βαση την ιδεα που μας φυτεψε καποτε ενας ανικανος γονιος. Και αυτες οι ιδεες φυτευονται απο πολυ νωρις. Οι βασικες μεχρι 3-5 ετων... δυστυχως

Η κατάσταση χειροτερευε με τους υπόλοιπους γύρω μας.. Έρχονταν να μου τον κατηγορήσουν.. Εκανε εκείνο... Εκανε το άλλο... Στο σχολείο ή δασκάλα στην Α δημοτικού τον μισούσε... Κυριολεκτικά μιλάω!! Πάντα είχε κάτι να μου πει.. Αρνητικο μονίμως!! 2-3ξαδερφακια μονίμως έρχονταν και μου έλεγαν :θειαααα ο τέτοιος μας χαλάει το παιχνίδι... Ή με σκουντησε...
Η μάνα μου (όπως ακριβώς έκανε και σε μενα) τον κριτικαρε... Και τι παιδί είσαι εσύ;;; βασανιστής... Και άλλα τέτοια...

Εμένα η δική μου ποτέ δεν παραδέχθηκε πόσο λάθος με μεγάλωσε.. Με το μωρό στα χέρια ήμουν, να της λέω ότι ακόμη δεν έχω ξέχασει το ξύλο που μου έδινε και οι απαντήσεις της... "ήσουν δύσκολο παιδί", ήσουν γλωσσου", "σιγά το ξύλο που έφαγες" ... Αντε να βρω σωστό πάτημα να μεγαλώσω κι εγώ σωστά το παιδι μου. Χθες τον ρώτησα, τι παίρνει από μένα;; τι νιώθει;; και μου απάντησε "αγάπη"! Ένιωσα τόσο όμορφα... Όμως τα πρώτα χρόνια τα καθοριστικά εγώ φέρθηκα απαίσια... Στην τρυφερή του ηλικία δεν πήρε την αγκαλιά μου... Τα φιλιά μου.. όσο θα ήθελα τώρα να του δώσω..

Quote:

---

Originally Posted by zwi_kouvaria

Δεν το είχα και τελείως στο φτύσιμο.. Διάβαζαμε πολλά παραμυθάκια, τραγουδουσαμε και τραγουδάκια..(είναι ένα παιδί που θα πιάσει το βιβλίο να διαβάσει) Απλώς δεν υπήρχε αυτή η τρυφερότητα..ήταν πολύ ζωηρός και παρορμητικος..διαγνωστηκε με ΔΕΠΥ.. Και πάντα ήμουν οξύθυμη και νευρική..
Αυτό που θέλω να μάθω είναι αν μπορώ τώρα να σώσω την κατάσταση.. Αν είναι αργά... Μου πήρε 10χρονια να καταλάβω τι ακριβώς έλλειπε από την σχέση μας..

---

χμ.. Εντελώς συμπτωματικά με αυτό που γράφεις.Εχω επίσης διαγνωστεί με ΔΕΠΥ. Στα 20 μου όμως... Θεωρώ πως έχεις χρόνια να διορθώσεις ότι έγινε.Η ζωή του παιδιού σου έτσι και αλλιώς είναι δύσκολη. Είμαι βέβαιος ότι και εκείνο βλέπει ότι με κάποιο τρόπο,διαφέρει απο τον μέσο όρο των άλλων παιδιών γύρω του και αυτό σίγουρα θα του βγάζει "περίεργες" συμπεριφορές.
Ισως με παρακολούθηση από κάποιον παιδοψυχίατρο να μπορεί να καταφέρει να διαχειρίζεται την διαταραχή του.

Quote:

---

Originally Posted by zwi_kouvaria

Η κατάσταση χειροτερευε με τους υπόλοιπους γύρω μας.. Έρχονταν να μου τον κατηγορήσουν.. Εκανε εκείνο... Εκανε το άλλο... Στο σχολείο ή δασκάλα στην Α δημοτικού τον μισούσε... Κυριολεκτικά μιλάω!! Πάντα είχε κάτι να μου πει.. Αρνητικο μονίμως!! 2-3ξαδερφακια μονίμως έρχονταν και μου έλεγαν :θειαααα ο τέτοιος μας χαλάει το παιχνίδι... Ή με σκουντησε...
Η μάνα μου (όπως ακριβώς έκανε και σε μενα) τον κριτικαρε... Και τι παιδί είσαι εσύ;;; βασανιστής... Και άλλα τέτοια...

---

Πόσο λάθος όλο αυτό,δυστυχώς...

Συμφωνω με τον κοζ. Με τη βοηθεια ενος ειδικου παιδοψυχολογου ή παιδοψυχιατρου-ψυχοθεραπευτη κατα προτιμηση με ειδικευση στη ΔΕΠΥ θα μπορεσεις να κερδισεις καποιο απο το χαμενο εδαφος. Επισης, μπορεις να παραγγειλεις βιβλια σχετικα με το πώς να βοηθησεις στην αναπτυξη αυτοεκτιμησης των παιδιων σου αλλα και βιβλια σχετικα με τη δεπυ και αργοτερα για την εφηβεια.
Η ψυχοθεραπεια θα βοηθησει εσενα να αντιμετωπισεις τα ψυχολογικα τραυματα που εχεις απο τη μανα σου και να ενηλικιωθεις ωστε να μπορεις να γινεις μια μητερα που παταει στα ποδια της. Αν η μητερα συνεχιζει το ιδιο βιολι, με τετοιες σποντες, σαρκασμο και ειρωνια κατα των παιδιων σου, καλο θα ηταν να την απομακρυνεις ΧΘΕΣ.
Αυτη η ηλιθια δασκαλα που αναφερεις σας παρεπεμψε σε εξετασεις για ΔΕΠΥ ή ηταν αλλη η αφορμη?

Σχετικά με τις παιδοψυχιατρους .. (αν και δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος στο νησί που μενω).. Είχαμε εμπειρία με παιδοψυχολογο έναν χρόνο... Απογοήτευση... Κι αυτό γιατί δούλευε μόνη με το παιδί, χωρίς να υπάρχει συνεργασία με εμάς τους γονείς, δηλαδή να ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται σε κάθε τους συνάντηση, να εχουμε να δουλέψουμε σε κάποια θέματα κάθε βδομάδα με το παιδί... Δηλαδή...Να μας πει ότι αυτή τη βδομάδα θα προσπαθείτε να μιλάτε περισσότερα για τα συναισθήματα σας με το παιδί ή να λύνετε τις διαφορές σας με αυτό τον τρόπο. Από μόνη μου επέλεγα να μιλήσω για τα Συναισθήματα που μου έβγαζε το παιδί εκείνη έδινε συμβουλές γενικά κι αόριστα και τελειώνε το πράγμα... Δεν εστιάζει σε βάθος... Δε γινόταν ψυχοθεραπεία.. Δεν ξέρω καν τι κάνανε την ώρα εκείνη... Να μου πει σε πάνω σε ποιο κομμάτι δουλεύουν.. Σταματήσαμε... Εκεί αποφάσισα πως το παιδί θέλει τη δική μας αγάπη και αποδοχή και μόνο και τίποτε άλλο... Αλλάξαμε σχολείο, όπου μπορούσαμε επιλέγαμε με ποιόν δάσκαλο θα είναι, και ένα μισή χρόνο μετά φτάσαμε στο σήμερα όπου μερικουσ μήνες τώρα (2-3)εχω καταλάβει ακριβώς την αιτία.. Είμαι εγώ.. Και όλοι οι υπόλοιποι που ολοκληρωνουμε το παζλ. Το βασικό κομμάτι είμαι εγώ.. Ήδη νιώθω πως έχουν γίνει βήματα προς το καλύτερο.. Απλώς με πονάει που δεν ήμουν αυτή που είμαι σήμερα τότε...ισωσ ήταν ένας τρόπο να καταλάβω τι ζημιά που έγινε μέσα μου όταν ήμουν εγώ μικρή και να τη διορθώσω...
Όσο για τη δασκάλα ούτε έκθεση δεν ήθελε να κάνει γι αυτό που αντιμετωπιζε στην τάξη.. Πήγαινα να μιλήσουμε και έβλεπα έναν άνθρωπο που θα ευχόταν να εξαφανιζόταν το παιδί μου από την τάξη... Πρώτη δημοτικού!!!! Που Τα παιδάκια λένε πόσο αγαπάνε τη δασκάλα τους, αυτή τον έφτυνε!!!! Σήμερα έχει μια δασκάλα που τον αγαπάει, που τον βάζει στη θέση του αν ξεφύγει στη συμπεριφορά και του δίνει την αξία που του αξίζει.. Έχει άλλον αέρα..

Quote:

---

Originally Posted by zwi_kouvaria

Σχετικά με τις παιδοψυχιατρους .. (αν και δεν νομίζω να υπάρχει κάποιος στο νησί που μενω).. Είχαμε εμπειρία με παιδοψυχολογο έναν χρόνο... Απογοήτευση... Κι αυτό γιατί δούλευε μόνη με το παιδί, χωρίς να υπάρχει συνεργασία με εμάς τους γονείς, δηλαδή να ξέρουμε ακριβώς τι γίνεται σε κάθε τους συνάντηση, να εχουμε να δουλέψουμε σε κάποια θέματα κάθε βδομάδα με το παιδί... Δηλαδή...Να μας πει ότι αυτή τη βδομάδα θα προσπαθείτε να μιλάτε περισσότερα για τα συναισθήματα σας με το παιδί ή να λύνετε τις διαφορές σας με αυτό τον τρόπο. Από μόνη μου επέλεγα να μιλήσω για τα Συναισθήματα που μου έβγαζε το παιδί εκείνη έδινε συμβουλές γενικά κι αόριστα και τελειώνε το πράγμα... Δεν εστιάζει σε βάθος... Δε γινόταν ψυχοθεραπεία.. Δεν ξέρω καν τι κάνανε την ώρα εκείνη... Να μου πει σε πάνω σε ποιο κομμάτι δουλεύουν.. Σταματήσαμε... Εκεί αποφάσισα πως το παιδί θέλει τη δική μας αγάπη και αποδοχή και μόνο και τίποτε άλλο... Αλλάξαμε σχολείο, όπου μπορούσαμε επιλέγαμε με ποιόν δάσκαλο θα είναι, και ένα μισή χρόνο μετά φτάσαμε στο σήμερα όπου μερικουσ μήνες τώρα (2-3)εχω καταλάβει ακριβώς την αιτία.. Είμαι εγώ.. Και όλοι οι υπόλοιποι που ολοκληρωνουμε το παζλ. Το βασικό κομμάτι είμαι εγώ.. Ήδη νιώθω πως έχουν γίνει βήματα προς το καλύτερο.. Απλώς με πονάει που δεν ήμουν αυτή που είμαι σήμερα τότε...ισωσ ήταν ένας τρόπο να καταλάβω τι ζημιά που έγινε μέσα μου όταν ήμουν εγώ μικρή και να τη διορθώσω...
Όσο για τη δασκάλα ούτε έκθεση δεν ήθελε να κάνει γι αυτό που αντιμετωπιζε στην τάξη.. Πήγαινα να μιλήσουμε και έβλεπα έναν άνθρωπο που θα ευχόταν να εξαφανιζόταν το παιδί μου από την τάξη... Πρώτη δημοτικού!!!! Που Τα παιδάκια λένε πόσο αγαπάνε τη δασκάλα τους, αυτή τον έφτυνε!!!! Σήμερα έχει μια δασκάλα που τον αγαπάει, που τον βάζει στη θέση του αν ξεφύγει στη συμπεριφορά και του δίνει την αξία που του αξίζει.. Έχει άλλον αέρα..

---

Eχω την εντυπωση οτι οι παιδοψυχολογοι θελουν οι ιδιοι να δουλευουν τη θεραπεια μαζι με το παιδι ωστε να μην παρεμβαλλεται ο γονεας και σαμποταρει αθελα του τη θεραπεια. Οποτε ο γονεας κανει ξεχωριστα συνεδριες μονος του για να λυσει τα δικα του θεματα.
Αυτοπεποιθηση μπορει να χτισει και με την ενασχοληση με καποιο χομπυ, αθλημα, καποιο μουσικο οργανο, ζωγραφικη. Σιγουρα θα εχει καποια κλιση σε κατι, απο μαστορεματα, τεχνολογια μεχρι γλυπτικη, γυμναστικη ή οτιδηποτε. Το να βρει τις κλισεις του και να τις αξιοποιησει ειναι κατι που θα τον βοηθησει παρα πολυ να πιστεψει στον εαυτο του.
Η δασκαλα προφανως μονο παιδαγωγος δεν ηταν, αλλα το παιδι ενδεχομενως εβγαζε νευρα που του δημιουργουνταν απο την απορριψη που βιωνε στο σπιτι.
Καποιο φορουμ ειδικο για ατομα με ΔΕΠΥ υπαρχει? Ή ισως σε καποιο απο τα φορουμ σχετικα με γονεις, να υπαρχουν δημοσιευσεις για ανατροφη παιδιων με ΔΕΠΥ.

Η μαμά μου πάλι.. Έχει λόγο για όλα.. Κάτι έγινε τις προάλλες στο σχολείο.. Μου έλεγε το παιδί την δική του οπτική ττου τι έγινε στο σχολείο. Εγώ προσπαθούσα χωρίς κριτική αλλά με ερωτήσεις που σίγουρα τον έβαζαν σε σκέψη να δει ότι είχε άδικο(κάποια παιδιά έριξαν το φαγητό ενός φίλου του αδερφού του και θα πήγαιναν να τους "δείξουν" , να τσακωθούν δηλαδή και τον έπιασε η δασκάλα και τον μάλωσε) κι όσο εγώ προσπαθούσα να του δείξω σοβαρά αλλά με έναν πιο ήπιο τρόπο ότι έχει άδικο, η μητέρα μου δε συμφωνούσε και ήθελε να ξεκινήσει πάλι το παιχνίδι το δικό της.. Έπρεπε δηλαδή. Εγώ να αντίδρασω ως εξής:και τι είναι αυτά που άκουω; είσαι σοβαρός παιδί μου;;; Δεν έχεις δικαίωμα να ανακατεύεται... Μπλα μπλα μπλα...
Δεν το έκανα... Κι όλο διεκοπτε την κουβέντα μου με το παιδί. Κι όλο της Έλεγα να μην ανακατεύεται...
Κακώς έγινε μπροστά της η κουβέντα, αλλά είχαν μόλις επιστρέψει από το σχολείο και ήρθε μόνος να μου πει, συνοδευόμενος κι από την ξαδέρφη η οποία είχε το δικό της "κατηγορώ" για εκείνον έτοιμη να μιλήσει.. Κι έγινε σχεδόν λαϊκό δικαστήριο.. Δεν το άφησα να εξελιχθεί έτσι.. Άκουσα το παιδί μου τι είχε να μου πει, του τόνισα που έχει άδικο, έδειχνε να μην το δέχεται αλλά τον άφησα.. Με τη σιγουριά ότι θα το σκεφτεί και όταν θα είναι μόνος.. Η μαμά μου το βιολί της "γιατί δεν καταλαβαίνεις παιδί μου ; ; ; είσαι σοβαρός;;τι είναι αυτά τα πράγματα;;;; ποιος είσαι εσύ;;
Εκείνη την ημέρα διαπίστωσα πόσο έτοιμοι είναι όλοι να ρίξουν το" κατηγορώ "στο παιδί... Το έκανα κι εγώ... Γιατί πίστευα ότι έτσι κάνουμε.. Κι όσο το έκανα τόσο το παιδί αντιδρούσε βίαια.. Και δεν υπήρχε κανένας να το δει τόσα χρόνια... Να με διορθώσει... Η παιδοψυχολογος;; Δεν έβλεπε σημεία στο παιδί; ;να μου πει αυτό κι αυτό υποψιάζομαι..ή βλέπω... Μήπως να μιλάτε αντί να τον κατακρίνετε όλη την ώρα;;
Δεν ήξερα.. Πραγματικά δεν ήξερα το σωστό τρόπο.. Ούτε και τώρα είμαι σίγουρη, απλώς ένιωσα ότι ενισχύθηκε η σχέση μας και τα λόγια μου πια έχουν αξία για εκείνον..

Να σου πω... Δεν θέλω να τον βλέπω σαν άτομο με Δεπυ... Αλλά σαν άτομο που κάνει λάθη όπως όλοι μας και που σιγά σιγά θα μάθει να βελτιώνεται.. Δεν πιέζω πλέον για το σχολείο.. Ας μην κάνει τέλεια γράμματα, ας κάνει ορθογραφικά, εμείς θα διαβάζουμε όπως πρέπει και σιγά σιγά Θα εξελιχθεί. Τα θεωρητικά τα πιάνει στον αέρα!! Δείχνει ότι δεν παρακολουθεί, κόβει πχ με το ψαλίδι, ζωγραφίζει, όμως αν τον ρωτήσεις τι έλεγε η δασκάλα ξέρει να σου πει, και δεν έχει μαθησιακα
κενά. Θα πάρουμε και στο τέλος της χρονιάς το τελικό χαρτί της δυσλεξίας και τέλος... Όλα τα υπόλοιπα θέλουν αγάπη και αποδοχή...

Χόμπι έχει.. Μαθαίνει κιθάρα, μπάσκετ.. Του αρέσει η ρομποτική παααααρα πολύ.. Ασχολείται με λεγκο..στα αγγλικά αν και κάνει κάποια ορθογραφικά παίρνει Πάντα 100%στα διαγωνίσματα... Σιγά σιγά χτίζει αυτοπεποίθηση.. Δε θέλω αλλά μπλεξίματα με παιδοψυχολογους...