Γεια σας.
Έχω μπερδευτεί πολύ τον τελευταίο καιρό και προς αναζήτηση μιας προσωπικής ενδοσκόπησης αλλά και ανταλλαγής απόψεων καταγράφω την πορεία της ζωής μου.
Είμαι 25 ετών. Σαν αγόρι και μέχρι 10 ετών ήμουν ένα πολύ αισιόδοξο και λαμπερό παιδί ,ήμουν επικοινωνιακός , χόρευα πολύ ωραία - κάτι που η δημοκρατική οικογένειά μου δεν κατέκρινε καθόλου- και γενικά σκορπούσα την χαρά και ήμουν πολύ εκφραστικός με τους γύρω μου.Στην εφηβεία όμως άρχισα να νιώθω αποστασιοποίηση έως και εχθρικότητα από τους γύρω μου που φαντάζομαι ότι οφείλεται σε φόβο , ζήλεια και αντιπάθεια. Έτσι άρχισα να κάνω ότι περίμεναν οι άλλοι από εμένα ως φυσιολογικό πχ. να κάνω παρέα με αγοράκια και όχι με κοριτσάκια για να μην με φωνάζουν αδελφή. Εγώ εντωμεταξύ δεν θυμάμαι να έλκομαι από αγόρια μέχρι την β Λυκείου όπου όμως όλη αυτή η αντιμετώπιση από τους γύρω μου επαληθεύτηκε και ερωτεύτηκα έναν φίλο μου -με τον οποίο δεν έγινε τίποτα. Στο πανεπιστήμιο πέρασα σε μια σχολή γεμάτη με γυναίκες και εφόσον δεν είχα να αντιμετωπίσω την εχθρικότητα (όπως εγώ την εκλάμβανα) των αντρών ανέπτυξα έναν πολύ εξώστρεφή και δυναμικό εαυτό (αν και αρχικά τουλάχιστον με θεωρούσα κρυφοομοφυλλόφιλο). Στο 2 έτος έκανα σχέση αγάπης με μια κοπέλα που όμως μετά από κάποιους μήνες δεν μπορούσα να κάνω sex μαζί της - σημειωτέον όμως ότι προκειμένου να αποδείξω στον εαυτό μου ότι δεν είμαι τελικά ομοφυλλόφιλος προσπαθούσα να κάνω συνέχεια και δυναμικά sex μαζί της. Χωρίσαμε αλλά εγώ συνέχισα να χτίζω τον δυναμικό εαυτό μου μέχρι που στο 4 έτος άρχισα να κουράζομαι πάρα πολύ, να κοιμάμαι πολλές ώρες και να φοβάμαι ότι θα λιποθυμήσω. Ερωτεύτηκα πλατωνικά έναν φίλο μου , έκανα σχέση με μια κοπέλα με την οποία όμως δεν μπορούσα να έρθω σε στύση και είπα έως εδώ είναι και άρχισα να λέω σε όλους (15 άτομα) ότι είμαι gay! 2 με 3 μήνες όμως αργότερα ήρθα αντιμέτωπος με σημαντικά προβλήματα της ζωής όπως ότι έπρεπε να βρω δουλειά ή να πάω στρατό και έπαθα κρίση πανικού όταν επέστρεψα στην επαρχία μου. Εντωμεταξύ πειραματίστηκα με ομοφυλοφιλικές εμπειρίες όπου μπορούσα να διεγειρθώ αλλά ήταν κάτι το στιγμιαίο και καθόλου αρκετό για να νιώσω επαρκής από την ζωή μου. Με πάρα πολύ προσπάθεια και ψυχολογικές συνεδρίες πρόσπαθησα να συνέλθω διαμορφώνοντας ουσιαστικά την άποψη για την ζωή μου που περιέγραψα παραπάνω και θεωρώντας τον εαυτό μου έναν εν δυνάμει επικοινωνιακό και δυναμικό ετεροφυλλόφιλο. Τώρα όμως σκέφτομαι ότι ίσως και να πρέπει να αρκεστώ σε έναν πιο ήσυχο έστω και ομοφυλόφιλο.Όλον αυτόν τον καιρό (3 χρόνια) απέφευγα τους ανθρώπους που τους είχα διαλαλήσει την ομοφυλοφιλία μου (με το να κάνω χαριστικά παρέα μαζί τους) για να μπορέσω μελλοντικά να αναπτύξω τον ετεροφυλόφιλο εαυτό μου.Στο μεταξύ ζήτησα την βοήθεια των γονιών μου -λέγοντάς τους τα πάντα- όταν πήγα στρατό γιατί δυσκολεύτηκα πολύ και με βοήθησαν. Τώρα όμως επέστρεψα πάλι στην επαρχία, εντάσεις υπάρχουν με τους γονείς μου, κάποιες επαγγελματικές ατυχίες και πάλι άρχισα να κοιμάμαι πολλές ώρες. Οι γονείς μου μου έδωσαν λεφτά να πάω διακοπές στο εξωτερικό , πήγα αλλά επειδή δεν πέρναγα καλά - σε απόλυτη αντίθεση με τις προσδοκίες μου- έφυγα νωρίτερα και στην επιστροφή επειδή δεν ήξερα πως να αντιμετωπίσω τα πράγματα , έπαθα κρίση πανικού (ότι θα τρελαθώ).Αυτό έγινε πριν από 10 μέρες και από τότε κοιμάμαι συνέχεια και έχω άγχος για το αν θα τα καταφέρω στην δουλειά μου, γιατί νιώθω ότι μόνο αυτό μου έχει μείνει στην κοινωνία.
