Καλησπέρα. Πρώτη φορά μέλος σε ένα τέτοιο φόρουμ και είναι κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα γίνει. Είμαι ο Α. 28 ετών (μένω σε αυτό γιατί επιθυμώ ανωνυμία και γράφω εδώ γιατί λόγω μικρής κοινωνίας εδώ που μένω ντρέπομαι να πάω σε κάποιον ειδικό)
Το πρόβλημα μου επιγραμματικά λοιπόν.. Από μικρός έξυπνος και κατάφερνα πάντα ότι στόχο εθετα. Σε κάποιες φάσεις ως φοιτητής είχα κάποια θέματα αλλά γρήγορα τα ξεπερνούσα. Στα 24 τελείωσα το πολυτεχνείο πολύ καλή σχολή. Ακολούθως είχα κάποια σχέδια για μεταπτυχιακό αλλά επειδή δεν έβρισκα δουλειά ως και τον Σεπτέμβρη του 15 το άφησα και έκανα το φανταρικο. Αφού τελείωσε κι αυτό όλα άρχισαν να αλλάζουν. Να πω την αλήθεια πέρυσι από τον Απρίλη ως τον Οκτώβρη δούλευα με σύμβαση κάπου και ήμουν αρκετά καλά. Αφότου όμως δεν υπήρχε δυνατότητα ανανέωσης άρχισε η κατρακύλα.
Από το περασμένο Νοέμβρη είμαι χάλια ψυχολογικά, νοιώθω άχρηστος στο να κάνω οτιδήποτε και δεν έχω διάθεση για τίποτα. Και ενώ μέσα Δεκέμβρη βρίσκω νέα δουλειά όπου υπογράφω σύμβαση ως το καλοκαίρι και πίστεψα πως όλα θα αλλάξουν, ξαφνικά βρίσκομαι σε ένα περιβάλλον όπου δεν μπορώ να ανταπεξελθω. Οπου νοιώθω άσχετος κάθε μέρα που περνάει, όπου έχω παρατήσει τα πάντα με τα οποία ασχολιομουν και η μόνη μέρα που δεν νοιώθω πίεση είναι Κυριακή πρωί. Νοιώθω ανίκανος στο να κάνω το οτιδήποτε. Πιστεύω κάθε στιγμή ότι οι συνάδελφοι μου συζητούν το ποσό άχρηστος είμαι. Κάθε βράδυ παρακαλαω να μην ξημερώσει να πάω στην γαμωδουλειά. Σιχαίνομαι τον εαυτό μου εκεί μέσα. Και όλα αυτά δεν είναι ιδέα μου επειδή δεν είμαι καλά ψυχολογικά αλλά πραγματικότητα.. Έχω αχρηστευτει. Ξεχνάω πράγματα, συνεχώς κάνω λάθη.. Δεν μπορώ να καταλάβω τι μου συνέβη και έχω αχρηστευτει έτσι. Νοιώθω να είμαι ένα σκουπίδι που δεν έχω να προσφέρω τίποτα πάρα να γίνομαι βάρος σε όλους, θέλω να ψοφησω. Δεν έχω να προσφέρω τίποτα σε κανέναν. Φίλοι μου μου λένε πως είμαι υπερβολικός και να χαλαρωσω, όμως δεν καταλαβαίνουν καθόλου πως είναι. Με πρηζουν να βγούμε αλλά δεν γουστάρω και το κάνω από υποχρέωση και ευγένεια να μην τους ακυρώσω ξανά και ξανά.
Εν τέλει ζήτησα παραίτηση την προηγούμενη βδομάδα. Με τα χίλια ζόρια κατάφερα να πείσω τον υπεύθυνο ότι να κάτσω λίγο ακόμη και αν θέλω να φύγω να το ξαναδούμε κατά το Πάσχα. Επειδή μένω με γονείς και το αφεντικό είναι οικογενειακος φίλος είπα να δοκιμάσω να μείνω ως τότε. Το θέμα μου όμως δεν είναι αν θα κάτσω ακόμα 2-3 βδομάδες αλλά το πως έχω αχρηστευτει και πλέον δεν είμαι ικανός για τίποτα. Ειλικρινά δεν είμαι ικανός να κάνω τίποτα πλέον. Ψωμί να με βάλεις να κόψω ούτε αυτό δεν μπορώ. Δεν αντέχω να ζω άλλο έτσι.
