..καιρό ότι θέλω να γράψω στο φορουμ κ κατι με εμποδιζει απο το να εκφρασω πως αισθανομαι αυτο το διάστημα. επιλέγω να απέχω, γιατι με στεναχώρισαν καποια θέματα εδω μέσα, αλλά το προσπερνάω. συνειδητοποιώ ότι έκανα κάποια βήματα, μπόρεσα κ μίλησα για ορισμένα, αλλά ο πόνος είναι πολύς κ το φορτίο βαρύ. πραγματικά εκπλήσσομαι που τόσα χρόνια, δεν μπορούσα να αντιμετωπίσω την αλήθεια κατάμουτρα, ούτε τώρα μπορώ, αλλα βλέπω..
αισθάνομαι τόσο αδύναμη κ τόσο εξαρτημένη απο τους γύρω μου, σαν να προσπαθώ να γεμίσω το κενό μέσα μου. Η αφέλειά μου ξεπέρασε τα όρια της βλακείας κ το μόνο που μάζεψα είναι πληγές.
Ντρέπομαι, αηδιάζω, κατηγορώ, σιχαίνομαι τον ίδιο μου τον εαυτό με το αίσθημα της ενοχής ότι εγώ φταίω για όλα ή έστω μην το παρατραβάω, ότι έχω μερίδιο ευθύνης. Σκέψεις στο μυαλό γυρνάνε κ σταματάει ο χρόνος.. παγώνω κ μιλόντας, ύστερα απο αυτό το βηματάκι.. ξέσπασε χείμαρος μέσα μου, συναισθήματα που δεν αντέχω, φοβάμαι.. φοβάμαι τόσο πολύ, τσακίζομαι κάθε φορά, λυγίζω, σπάω.
Αυτή η θλίψη ολοένα κ μεγαλώνει κ καλύπτει τα πάντα γύρω μου, μέσα μου, σαν να απογοητεύομαι κ να κλείνομαι πάλι, μη έχοντας την δύναμη να προχωρίσω.
