ΔΥΣΚΟΛΑ

Καλησπέρα. Είμαι καινούριο μέλος. Γράφω εδώ χωρίς να είμαι σίγουρη αν είναι αποπραγματοποίηση-αποπροσωποποίηση αυτό που παθαίνω. Είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας. Ξέρω αρκετά πράγματα με αποτέλεσμα να ασχολούμαι συνέχεια με την εσωτερική μου κατάσταση. Πριν από ένα μήνα περίπου ενώ ήμουν με το αγόρι μου κι ενώ τον κοίταγα, σαν να έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα ποιός είναι αυτός? είχα βεβαια επίγνωση του ποιος είναι. Με τρόμαξε πάρα πολύ αυτή η σκέψη και απο εκείνη τη μέρα άρχισα να το κάνω συνέχεια. Σαν να επικεντρωνομαι υπερβολικά στη σκέψη μου και να παρατηρώ υπερβολικά πολύ τα πράγματα μέχρι π μ φαίνονται ξένα και τον εαυτό μου μέχρι που μου φαίνεται ξένος και αυτός, σαν να χάνεται, σαν να αδειάζω. αυτό μου δημιουργεί μια πολύ άσχημη αίσθηση που με κάνει να θέλω να φύγω απο τον εαυτό μου. Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησα ψυχοθεραπεία λόγω κρίσεων πανικού. Ανα διαστήματα τρωω σκαλώματα οτι πάσχω απο κάτι. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η σχιζοφρένεια. Κάθε φορά π σκέφτομαι η αναφέρομαι σε αυτήν με λούζει κρύος ιδρώτας. όλη αυτή η κατάσταση με οδηγεί σε πολύ περίεργες σκέψεις που με τρομάζουν εκ νέου. Για παράδειγμα σκέφτομαι τι είναι το μυαλό, η γλώσσα, γιατί μιλάω και τι θελω να πω. κάποιες φορές το σκέφτομαι τόσο πολύ που νιώθω σαν ενα κουτί. Ο ψυχοθεραπευτής μου ισχυρίζεται οτι δεν υπάρχει περίπτωση να πάθω σχιζοφρένεια, τον έχω πρήξει, όμως εγώ τα ερμηνεύω όλα σαν συμπτώματα του ότι οδεύω προσ τα εκει. Επίσης ασχολούμαι συνέχεια με τα υπαρξιακά και μπαίνω σε διάφορα σαιτ. Εχω διαβασει ότι αν βιώνεις υπαρξιακή κρίση και δν βγεις μπορεί να οδηγήσει σε ψυχωτικές καταστάσεις. έχω επίσης φοβίες ότι μπορει να τρελαθώ και να σκοτώσω κάποιο δικό μου άνθρωπο ή να κάνω κάτι κακό. Μπαίνω καθε λίγο και λιγάκι και διαβαζω διάφορα ποστ εδω που με ανακουφίζουν παροδικά. Αυτό π με σκοτώνει περισσότερο εκτός από όλες αυτές τις σκέψεις είναι ότι φοβάμαι μην πιστέψω στο τέλος οτι ειναι ονειρο αυτό που ζω και μετα δεν μπορει να με πεισει κανεις για το αντίθετο. Τέλος να αναφέρω ότι όταν κάνω κάτι ξεχνιέμαι και όταν ξεχνιέμαι ειναι σαν να υπενθυμίζω στον εαυτό μου : " Ωπ μηπως δεν είσαι πραγματική? Τι είσαι ? είναι αληθεια ότι ζεις?" Aσχολούμαι τόσο πολύ με αυτά που ξυπνάω στον υπνο μου και αναρωτιεμαι οχι ποια ειμαι, αλλά τι είμαι.. είναι τρελο. Έχω κουραστεί και το χειρότερο είναι ότι δν μπορώ να ξεχωρίσω αν μου συμβαίνει αιφνίδια ή αν το επαναφέρω εγώ σαν σκέψη, αν και τείνω στο δεύτερο.

ΥΓ. Δεν εχω κανενα πλάνο για τη ζωή μου και δεν θέλω μάλλον να ασχοληθω με την ψυχολογία. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο μου αυτό είναι το πυρηνικό μου πρόβλημα.

Συγχωρέστε με για το μεγάλο κείμενο και την συγκεχυμένη γραφή. Φοβάμαι.

Ευχαριστώ

Επίσης ο ψυχολόγος μου λέει ότι δεν είναι καν νευρωτικό το άγχος που έχω, όμως εγώ αμφιβάλλω γιατι με απασχολέι όλη μέρα κάθε μέρα. Σκεφτομαι τα παντα σε βάθος και σαν να σταματάει η ροη της ζωής και να γινεται ενα στιγμιαιο τακ που δεν γνωρίζω τίποτα ενώ ταυτόχρονα μπορεί να μιλάω να δουλεύω ή να διαβάζω. Αλλα το κάνω μόνη μου. Επίσης νιώθω φόβο όταν σκέφτομαι για την ύπαρξη μου, το τί σημαίνει "ειμαι", για το ότι νιώθω, σκέφτομαι. Είναι φυσιολογικό να με φοβίζουν αυτά τα πράγματα. Δεν καταλαβαίνω. Εχω φρικάρει. Νομίζω ότι ο οργανισμός μου σαν αντίδραση θα κάνει ψυχωση συνέχεια και σαν να προσπαθω να κρατηθω από αυτό. Κουράστηκα να παλεύω με το κεφάλι μου

Παιδιά έχω πολλή αναγκη να μου απαντήσει κάποιος

Σε ολα εχεισ δικιο εγω εχω σχιζοφρενεια μη στεναχωριεσαι δεν τιποτα τρομερο κι εξω απο την ανθρωπινη φυση εσυ μια χαρα θα εισαι οι αλλοι δε θα σ φερονται καλα επισησ εγω που εχω σχιζο βλεπω ολη τη νεολαια σα να σασ πατησε λεωφορειο ειστε το μεγαλωμα σου να κοιταξεισ γτ οι γονεισ κανουν πολλα παιχνιδια στην ελλαδα

Απο οσα μου περιγραφεις ναι, μοιαζει πραγματι να ειναι αποπραγματοποιηση/αποπροσωποποιηση. Και αφου εισαι και φοιτητρια ψυχολογιας λογικα ξερεις οτι πολλοι ανθρωποι το παθαινουν οταν εχουν πολυ στρες η οταν εχουν τα νορμαλ σκαμπαναβασματα διαθεσης που μπορει να εχει κανεις στη ζωη του. Ειναι κοινο συμπτωμα μαζι με το αγχος η την καταθλιψη. Γενικα ειχα διαβασει καπου οτι μεγαλο ποσοστο των ανθρωπων το παθαινει εστω μια φορα στη ζωη του, χωρις να συνεπαγεται αυτο καποια ψυχικη ασθενεια...ετσι επειδη ξυπνησανε στραβα. Απλα αλλος δινει λιγοτερη σημασια αλλος λιγοτερη...οποιος εστιαζει πολυ στο πως αισθανεται και ξερει να εντοπιζει πιο στοχευμενα το πως αισθανεται και τι σκεφτεται φρικαρει και ασχολειται παραπανω...οποιος δεν μπορει να εντοπισει στοχευμενα το πως αισθανεται τι σκεφτεται και μονο το βιωνει, μπορει και να το βιωσει απλα ως κακοκεφια και να του περασει. Γιατι το θεμα με την αποπροσωποποιηση αποπραγματοποιηση αυτο ειναι, οσο πιο πολυ ασχολεισαι με αυτο, τοσο επιμενει. Αν μαθεις να αποσπας την προσοχη σου με κατι αλλο που σε απορροφα η σου τραβαει το ενδιαφερον θα υποχωρησει...χωρια που εντεινεται με το εξτρα στρες το οποιο προκαλεις στον εαυτο σου με το να εστιάζεις στο οτι το παθαινεις και με το τι μπορει να συμβαινει και με το να φοβασαι οτι τρελενεσαι κλπ...
Ετσι αγχωνεσαι πιο πολυ, το αγχος στο προκαλει πιο πολυ, και μετα αγχωνεσαι που το εχεις ακομα κλπ...φαυλος κυκλος δλδ..Το εχω βιωσει προσωπικα και καταλαβαινω οτι ο λογος που με φρικαρε τοσο, και ο λογος που σε φρικαρει κι εσενα τοσο, ειναι η υπερβολικη ενδο/αυτοσκοπηση.
Η σχιζοφρενεια ειδικα, καμια μα καμια σχεση δεν έχει με οσα περιγραφεις...ουτε οι ψυχωσεις οποιουδηποτε ειδους εχουν καποια σχεση με αυτο που περιγραφεις...
Απλα σε βλεπω υπερβολικα αγχώδη. Δεν ειμαι ουτε ψυχολογος, ουτε ψυχιατρος, ουτε μπορω να ξέρω με σιγουριά, αλλα πιστευω (και το τονιζω πως αυτο ειναι γνώμη) το χειροοοοτερο αν/ισως/μηπως που θα μπορουσες να εχεις ειναι αγχωδη διαταραχη. Που και παλι δεν περιγραφεις αρκετα συμπτωματα, δεν παιζει ουτε αυτο εφοσον περιοριζεται στο φρικαρισμα με την αποπροσωποποιηση μεσα στο μυαλο σου. Απλα σκαλιζεις υπερβολικα τις ιδιες σου τις σκεψεις...τοοοοσο απλα. Και επειδη καθολικες αληθειες δεν υπαρχουν, ουτε απαντησεις σε υπαρξιακα ερωτηματα, λογικο ειναι να φρικαρεις ερχομενη αντιμετωπη με υπαρξιακα αδιεξοδα. Ακουσε εκει τι ειναι το μυαλο, τι ειναι η γλωσσα, τι ειναι οι σκεψεις... :P
Απο που ερχομαστε, που παμε; :P
Με συγχωρεις που αστειευομαι απλα θελω να σου δειξω ποσο υπερβολικα φιλοδοξο ειναι να θες απαντησεις σε τετοια ερωτηματα και να το σκαλιζεις...
Ειχα κι εγω παρομοια φρικαρισματα. Εγω δεν ηθελα να κοιταχτω κι ολας στον καθρευτη τοτε. Επειδη εβλεπα την αντανακλαση μου και σκεφτομουν "εγω ειμαι αυτη; Τωρα αυτο το σωμα κουνιεται, αλλα η σκεψη την οποια κανω τωρα που ειναι; Που ειναι το "εγω" μου; Σε αυτο το κεφαλι; Θα μπορουσε να ειναι αλλου; Τι ειναι η σκεψη μου; Μπορει να υπαρχει χωρις αυτο το σωμα; Ειμαι μια ψυχη; Ειμαι αυτο το σωμα; Αν ειμαι αυτο το σωμα πως γινεται να σκεφτομαι; Τι ειμαι; Που ειναι η εδρα της συνειδησης μου;" και φρικαρα αγρια...νομιζω μου εριξα και κανα χαστουκι, ετσι πειραματικα, λολ...
Με τον καιρο παντως οσο συμφιλιωθηκα με την κατασταση και επαψα να εστιαζω σε αυτο ως κατι το κακο και αρχισα να μη δινω σημασια, να μην ασχολουμαι, ξεθωριασε και περασε...ειλικρινα στο υποσχομαι, αυτο και μονο αρκει για να καλυτερεψει η κατασταση. Το να εμπιστευτεις τον εαυτο σου οτι δεν εισαι τρελη και να αφεθεις, να χαλαρωσεις λιγακι. Για να καταλαβεις ακομα οταν στρεσαρομαι πολυ η οταν εχω τις μαυρες μου παει να μου συμβει/μου συμβαινει καπως, αλλα δεν δινω καθολου σημασια και περιοριζεται ευκολα, φευγει, το ξεχνω... :)

Το ξερω οτι ειναι δυσκολο να μην σκεφτεσαι μια πολικη αρκουδα οταν σου λενε "μη σκεφτεσαι πολικες αρκουδες", αλλα ρε παιδακι μου, μην το σκεφτεσαι οτι παθαινεις αποπροσωποποιηση/αποπραγματοποιηση και θα περασει η ρημαδα...σου εγγυωμαι οτι δεν εχεις τιποτα απο αυτα που φοβασαι.
Οσοι το παθαινουν εχουν ακομα και τους ιδιους φοβους με εσενα.
Εγω μια περιοδο που το ειχα φοβομουν οτι μου στριβει, ρωτησα ανεπισημα τον ψυχιατρο ενος κοντινου προσωπου που εχει οντως θεμα τι μου γινεται, και μου ειπε δεν εχω τιποτα. Ειχα φοβηθει κι εγω για σχιζοφρενειες και τετοια. Και ενα αλλο μελος εδω που ειχε αποπροσωποποιηση/αποπραγματοποιηση τον ιδιο φοβο ειχε...

Μην φοβασαι τιποτα... :)

.....

Ισως ακουστει υπερβολικο αλλα δεν μπορω να σ στειλω πμ για να εκφραστω
Σου ειμαι ευγνωμων, περασα μια πολυ δυσκολη στιγμη! Σε ευχαριστω που με εκανες να κλαψω ενω τοσο καιρο δεν μπορω να εκτονωθω.

Σε ευχαριστω! Να σαι παντα καλα!

Quote:

---

Originally Posted by Μ1994

.....

Ισως ακουστει υπερβολικο αλλα δεν μπορω να σ στειλω πμ για να εκφραστω
Σου ειμαι ευγνωμων, περασα μια πολυ δυσκολη στιγμη! Σε ευχαριστω που με εκανες να κλαψω ενω τοσο καιρο δεν μπορω να εκτονωθω.

Σε ευχαριστω! Να σαι παντα καλα!

---

Να εισαι καλα...ειδες, το λες και μονη σου ειχες αναγκη να εκτονωθεις, απλα πιεζεσαι πολυ.
Αν νιωθεις ποτε την αναγκη να το συζητησεις εδω ειμαστε, αν και στο λεω, το καλυτερο που θα μπορουσες να κανεις ειναι απλα να αφεθεις και να μην ασχοληθεις αλλο, να το αγνοησεις οσο μπορεις...χωρις να πιεζεις τον εαυτο σου οτι "πρεπει" να νιωθεις καπως αλλιως η να σκεφτεσαι καπως αλλιως σωνει και καλα.
Αυτο που δεν θα αγνοουσα στη θεση σου απο την αλλη, θα ηταν οι λογοι που με κανουν να αγχωνομαι και να στενοχωριεμαι τοσο πολυ σε σημειο να παθαινω αποπροσωποποιηση...εκει χρειαζεσαι ισως λιγη προσωπικη φροντιδα. Το θεμα ειναι να απαλλαγείς απο την ριζα του προβληματος οχι απο το συμπτωμα...ειναι σαν να εισαι αρρωστη και αντι να παιρνεις αντιβιωση να ασχολεισαι με το να ριχνεις τον πυρετο μονο...αν δεν σε ικανοποιει κατι προσπαθησε να το αλλαξεις...αν αισθανεσαι υπερβολικο αγχος βρες τροπο να εκτονωνεσαι και να το διαχειριζεσαι αλλιως...αφου εχεις και ψυχοθεραπευτη θα το βρεις. Αμα θελεις καντου μια κουβεντα για το πως νιωθεις/τι σε πιεζει περα απο την καθαυτο αποπροσωποποιηση, ισως βοηθησει κι αυτο...

Εγω αυτο που ηθελα να πω οτι κ να σου στριψει υπαρχουν κολπα που θα εισαι κυκλοφορισιμη οι αλλοι δεν ξερω τι θα κανουν γτ χαλαει η εμφανιση μη στεναχωριεσαι η ναταλια στα λεει καλα εγω αντρασ ειμαι εχω αλλα προβληματα

Να στα πω κι ολασ θα μαθεισ να ξεχωριζεισ ποτε μιλασ λογικα κ ποτε οχι κ θα το παιζεισ τρελλη οποτε θελεισ

Καλησπέρα! Εχουν απόλυτο δίκιο οι προλαλήσαντες,αυτό που νιώθεις είναι απλώς ένα σύμπτωμα του άγχους και της κατάθλιψης. Οταν αυτά υποχωρούν εξαφανίζεται μαζί τους και αυτό που περιγράφεις. Μην στενοχωριέσαι καθόλου,απλά μην του δίνεις σημασία όσο μπορείς,προσπάθησε επίσης να απασχολείς το μυαλό σου με πράγματα και ασχολίες που σου αρέσουν. Μπορείς να δείς και δικά μου παλιά πόστ.

δε ξερω αν με πιστευεις η οχι αλλα αν πραγματι ταιριαζεις με καπιον ουτε η σχιζοφρενεια μπορει να σταθει εμποδιο στην επικοινωνια του μαζι σου

μπορει ομως να σταθει εμποδιο αν δε το πιστευεις αυτο που λεω.

Εγω εχω σχιζοφρενεια μια χαρα την πεφτω σε ολεσ τισ μοντελεσ κ μια χαρα συννενοουμαστε

Όλα θα πάνε καλά, μην ανησυχείς.. Αγωγή, θεραπεία, αυτοβελτίωση :)

Τα κανω αυτα αλλα πεφτω σε αδιεξοδα

Quote:

---

Originally Posted by Μ1994

Καλησπέρα. Είμαι καινούριο μέλος. Γράφω εδώ χωρίς να είμαι σίγουρη αν είναι αποπραγματοποίηση-αποπροσωποποίηση αυτό που παθαίνω. Είμαι φοιτήτρια ψυχολογίας. Ξέρω αρκετά πράγματα με αποτέλεσμα να ασχολούμαι συνέχεια με την εσωτερική μου κατάσταση. Πριν από ένα μήνα περίπου ενώ ήμουν με το αγόρι μου κι ενώ τον κοίταγα, σαν να έθεσα στον εαυτό μου το ερώτημα ποιός είναι αυτός? είχα βεβαια επίγνωση του ποιος είναι. Με τρόμαξε πάρα πολύ αυτή η σκέψη και απο εκείνη τη μέρα άρχισα να το κάνω συνέχεια. Σαν να επικεντρωνομαι υπερβολικά στη σκέψη μου και να παρατηρώ υπερβολικά πολύ τα πράγματα μέχρι π μ φαίνονται ξένα και τον εαυτό μου μέχρι που μου φαίνεται ξένος και αυτός, σαν να χάνεται, σαν να αδειάζω. αυτό μου δημιουργεί μια πολύ άσχημη αίσθηση που με κάνει να θέλω να φύγω απο τον εαυτό μου. Πριν από ένα χρόνο ξεκίνησα ψυχοθεραπεία λόγω κρίσεων πανικού. Ανα διαστήματα τρωω σκαλώματα οτι πάσχω απο κάτι. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι η σχιζοφρένεια. Κάθε φορά π σκέφτομαι η αναφέρομαι σε αυτήν με λούζει κρύος ιδρώτας. όλη αυτή η κατάσταση με οδηγεί σε πολύ περίεργες σκέψεις που με τρομάζουν εκ νέου. Για παράδειγμα σκέφτομαι τι είναι το μυαλό, η γλώσσα, γιατί μιλάω και τι θελω να πω. κάποιες φορές το σκέφτομαι τόσο πολύ που νιώθω σαν ενα κουτί. Ο ψυχοθεραπευτής μου ισχυρίζεται οτι δεν υπάρχει περίπτωση να πάθω σχιζοφρένεια, τον έχω πρήξει, όμως εγώ τα ερμηνεύω όλα σαν συμπτώματα του ότι οδεύω προσ τα εκει. Επίσης ασχολούμαι συνέχεια με τα υπαρξιακά και μπαίνω σε διάφορα σαιτ. Εχω διαβασει ότι αν βιώνεις υπαρξιακή κρίση και δν βγεις μπορεί να οδηγήσει σε ψυχωτικές καταστάσεις. έχω επίσης φοβίες ότι μπορει να τρελαθώ και να σκοτώσω κάποιο δικό μου άνθρωπο ή να κάνω κάτι κακό. Μπαίνω καθε λίγο και λιγάκι και διαβαζω διάφορα ποστ εδω που με ανακουφίζουν παροδικά. Αυτό π με σκοτώνει περισσότερο εκτός από όλες αυτές τις σκέψεις είναι ότι φοβάμαι μην πιστέψω στο τέλος οτι ειναι ονειρο αυτό που ζω και μετα δεν μπορει να με πεισει κανεις για το αντίθετο. Τέλος να αναφέρω ότι όταν κάνω κάτι ξεχνιέμαι και όταν ξεχνιέμαι ειναι σαν να υπενθυμίζω στον εαυτό μου : " Ωπ μηπως δεν είσαι πραγματική? Τι είσαι ? είναι αληθεια ότι ζεις?" Aσχολούμαι τόσο πολύ με αυτά που ξυπνάω στον υπνο μου και αναρωτιεμαι οχι ποια ειμαι, αλλά τι είμαι.. είναι τρελο. Έχω κουραστεί και το χειρότερο είναι ότι δν μπορώ να ξεχωρίσω αν μου συμβαίνει αιφνίδια ή αν το επαναφέρω εγώ σαν σκέψη, αν και τείνω στο δεύτερο.

ΥΓ. Δεν εχω κανενα πλάνο για τη ζωή μου και δεν θέλω μάλλον να ασχοληθω με την ψυχολογία. Σύμφωνα με τον ψυχολόγο μου αυτό είναι το πυρηνικό μου πρόβλημα.

Συγχωρέστε με για το μεγάλο κείμενο και την συγκεχυμένη γραφή. Φοβάμαι.

Ευχαριστώ

---

Μην φοβάσαι, πάθαινα κρίσεις αποπροσωποίησης-αποπραγματοποίησης από μικρό παιδι.
Θυμάμαι,εκεί που έπαιζα ανέμελα με τα άλλα παιδιά,αισθανόμουν ξαφνικά μια σκοτοδίνη,σαν να γίνεται ο κόσμος ψεύτικος,σαν να χάνει την πραγματικότητά του και να μετατρέπεται σε όνειρο.
Αυτό δεν ήταν το χειρότερο όμως.Το χειρότερο ήταν ότι συνοδευόταν από μιά αίσθηση καταδίκης,δικής μου και του κόσμου όλου.Σαν να είμαστε όλοι καταδικασμένοι σε ένα ψέμα.
Όσο περνούσαν τα χρόνια,ολοένα και αραίωναν αυτές οι κρίσεις και πλέον είναι σπάνιες.Μάλλον επειδή τα τελευταία χρόνια όλη μου η ύπαρξη είναι κατειλημμένη απ'την κατάθλιψη/αγχώδη διαταραχή.

Εδώ ένα απόσπασμα σχετικό με την αποπραγματοποίηση από ένα αγαπημένο μου βιβλίο
''Ημουνα γύρω στα 12 και έπρεπε να πάω στο κατάστημα του πατέρα μου διασχίζοντας ένα μεγάλο πάρκο,μια μακρινή,πληκτική διαδρομή.Υποθέτω πως φοβόμουνα κι'ολας.Δεν μου άρεσε,ιδιαίτερα όταν σκοτείνιαζε.
Αρχισα να παίζω ένα παιχνίδι για να περάσω την ώρα μου.Ξερετε πως τα παιδιά μετρούν τις πλάκες ή ανεβαίνουν στα εμπόδια του πεζοδρομίου...έτσι βρήκα αυτόν τον τρόπο να περάσω την ώρα μου.
Μου φάνηκε πως αν κοίταζα αρκετή ώρα το περιβάλλον,θα συγχωνευόμουνα μαζί του και θα εξαφανιζόμουνα,σαν να ήταν ο χώρος άδειος και να είχα εξαφανιστεί.Είναι σαν να πείθεις τον εαυτό σου να νιώσει πως δεν ξέρεις ποιός είσαι ή πού είσαι.
Σαν να συγχωνεύεσαι, ας πούμε, με όλον τον διάκοσμο.Σε λίγο όμως το φοβάσαι,γιατί αρχίζει να παρουσιάζεται χωρίς προσπάθεια.Περπατώ κάπου και ξαφνικά νιώθω να συγχωνεύομαι με το τοπίο.Τότε νιώθω τρομοκρατημένη και αρχίζω να επαναλαμβάνω το όνομά μου ξανά και ξανά για να επαναφερθώ στην ζωή, σαν να λέμε.''