Απόφαση Ζωής...

Έχω μπλεχτεί σε μια κατάσταση που προσπαθώ να βρω λύση και άκρη. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 14 χρόνια τώρα. Από φοιτήτρια όταν ήρθα στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Λίγο πριν γεννήσω το πρώτο μου γιο, είχαμε χωρίσει επεισοδιακά.
Να σημειώσω ότι οι γονείς μου ποτέ δεν τον ήθελαν και ιδιαιτέρως η μητέρα μου. Πιστεύει ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο και του "επιπέδου μου" όπως λέει. Προσπαθούσε πάντα να τον μειώνει, να μην τον υπολογίζει, να μας επιβάλλει την γνώμη της.
Παρόλα αυτά, ξανά σμίξαμε και είχαμε πει ότι θα κάναμε τα πάντα να μην χωρίσουμε πάλι. Οι γονείς μου όταν το έμαθαν δεν μας μιλούσαν για 3 μήνες.
Κάναμε τον γιο μας όπου τον γέννησα στον τόπο καταγωγής μου, γιατί η μαμά μου έβρισκε το σπίτι μας στην Αθήνα πολύ μικρό για να έρθει να με βοηθήσει και μας πρότειναν να μας πληρώσουν τα έξοδα και έτσι η σχέση μου μαζί τους "αποκαταστάθηκε".
Αργότερα αγοράσαμε το σπίτι μας όπου οι δικοί μου μας έδωσαν κάποιο ποσό για "βοήθεια". Όταν τελείωσε ήρθαν να το δουν, να το εγκρίνουν...
Η μάνα μου κουβάλησε στο σπίτι όλη την προίκα που μου μάζευε όλα αυτά τα χρόνια. Μας πήραν κάποια έπιπλα, aircondition κ.α.
Ο άντρας μου δούλεψε πολύ για αυτό το σπίτι. Κοιμόταν πριν να τελειώσει μέσα τα βράδια, ξενυχτούσε, έκανε πολλή προσωπική δουλειά.
Πάλι όμως βρίσκονταν η μαμά κάπου εδώ να μας επισκέπτεται τα καλοκαίρια, να κατεβάζει μούτρα αν δεν την πηγαίναμε βόλτες, να βρίζει τον άντρα μου. Κάναμε και το δεύτερο γιο μας. Ο σύζυγος εντωμεταξύ έπρεπε να φύγει λόγω δουλειάς και να πάει στην Νάξο. Εγώ με τα παιδιά μόνη μου πάλευα να τα φέρω βόλτα για ενάμιση χρόνο.
Κάποια στιγμή ο σύζυγος μου εξομολογήθηκε ότι το χρέος του σπιτιού και τα έξοδα της οικογένειας είχαν βγει εκτός πορείας και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Πήραμε την απόφαση να νοικιάσουμε το σπίτι μας και να πάμε στην επαρχία από όπου κατάγεται ο σύζυγος. Εκεί πίστευα θα ήταν πιο καλά για τα παιδιά και ότι θα μπορούσαμε να βγούμε λίγο από το χρέος που είχαμε μπει. Μετακομίσαμε αρχές του χρόνου, με γκρίνια από τους δικούς μου γιατί πίστευαν ότι ο σύζυγος με πήγε χωρίς τη δική μου θέληση στον τόπο του. Και δεν μπορούσαν να το χωνέψουν ότι παράτησα το σπίτι μου για να πάω στην επαρχία.
Κάπου εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα με τον άντρα μου, εμένα δεν μου άρεσε, αυτός έλειπε πολύ ώρα από το σπίτι, δεν ήξερα κανέναν, είχα αλλάξει δουλειά, πέρναγα ατελείωτες ώρες στο σπίτι, και δεν με είχε βοηθήσει καθόλου να προσαρμοστώ. Άρχισα την γκρίνια. Τα οικονομικά προβλήματα δεν διορθώνονταν. Είχε δημιουργηθεί πρόβλημα στην δουλειά μου από αυτό. Δεν μου έδινε σημασία, μίλαγα και δεν με άκουγε, λέγαμε άσχημες κουβέντες και λόγια ο ένας στον άλλον. Όλα αυτά μπροστά στα παιδιά. Τον προηγούμενο μήνα έγινε το μεγάλο μπαμ. Τσακωθήκαμε και με χτύπησε και εγώ για να αμυνθώ τον δάγκωσα το χέρι όπου το είχε δεμένο για 20 μέρες. Του έκανα μήνυση στην αστυνομία, έφυγε από το σπίτι και τηλεφώνησα στους γονείς μου να έρθουν. Αυτό ήταν! Οι γονείς μου πήραν το «αίμα τους πίσω». Ο άντρας μου τώρα κλαίει και χτυπιέται να τα βρούμε, να προσπαθήσουμε πάλι, οι δικοί μου είναι κάθετοι-να με πάρουν να φύγουμε. Τώρα σε λίγες μέρες έχουμε το δικαστήριο για την επιμέλεια των παιδιών και την διατροφή. Μου λέει να κρατήσω την μετοίκηση και να μην πάμε στο δικαστήριο. Να κάτσω λίγο μόνη μου να σκεφτώ. Οι δικοί μου λένε αν τον δεχτώ πίσω θα με ξεγράψουν και ότι αφού σήκωσε το χέρι μια φορά θα το ξανακάνει. Η μητέρα μου είναι μαζί μου και δεν λέει να φύγει αν δεν πάει στο δικαστήριο να τον κάνει ρεζίλη μπροστά σε όλο τον κόσμο. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?

...οι δικοι μου ...εγω ..ο αντρας μου ... η μανα μου ...εγω και ο αντρας μου ... οι γωνεις μου, μου λενες αυτο και μου λενε ετουτο ...

ΕΧΩ ΤΗΝ ΕΝΤΥΠΩΣΗ ΟΤΙ ΜΙΛΑΩ ΜΕ ΕΝΑ ΑΝΩΡΙΜΟ ΠΑΙΔΙ ...

Προβληματική σχέση με τον σύζυγο με τους γονείς και μια οικονομική κατάσταση που κάνει εκρηκτικό το μίγμα !
Αυτό που πρέπει να κάνεις είναι να πας σε ένα σύμβουλο γάμο με τον σύζυγο σου μαζί πριν κάνεις οτιδήποτε άλλο !

ΑΝΩΡΙΜΗ και ΧΑΖΗ αυτό νιώθω ότι είμαι και εγώ! Δεν έχω νιώσει πιο άσχημα στη ζωή μου από την περίοδο που περνάω τώρα.
Θέλω να σηκωθεί να φύγει η μάνα μου από το σπίτι για να μπορέσω να δω τι θα κάνω με τον άντρα μου... ο γιός μου, μου είπε προχτές \"μαμά, ο μπαμπάς θα έρθει στο σπίτι όταν φύγει η γιαγιά?\". Να σημειώσω ότι πριν μου αλλάξει τις κλειδαριές στο σπίτι ο πατέρας μου, ο άντρας μου σε μια προσπάθεια να τους μιλήσει άνοιξε την πόρτα με τα κλειδιά του και ο πατέρας μου κάλεσε την αστυνομιά ενώ τον κράταγε από τον λαιμό να τον πετάξει έξω. Ο γιος μου είχε δει την φάση.
Θέλω να ξεκουμπηστούν από την ζωή μου οι γονείς μου, πάντα ήθελαν να έχουν τον έλεγχο της... Αλλά από την άλλη σκέφτομαι πες ότι κάτι δεν πάει καλά με τον άντρα μου τι θα κάνω πάλι? Να πάω στους γονείς μου, που είπαν θα με στηρήξουν οικονομικά για όσα χρόνια θέλω να μεγαλώσουν τα παιδιά μου μες την χλιδή και να βλέπουν τον πατέρα τους μόνο 20 μέρες το καλοκαίρι? Η να μείνω Ελλάδα μόνη μου γιατί είναι ένας καταπληκτικός πατέρας?

Κάνε λοιπόν κάτι για να νιώσεις ενήλικη christmar. Ειλικρινά, αυτά που περιγράφεις από την πλευρά των γονέων σου μου φαίνονται ανατριχιαστικά και σαν πρώτο βήμα θα πρότεινα να τους διώξεις τώρα από το σπίτι. Πραγματικά δεν βλέπω το όφελος για τα παιδιά ή και για εσένα από αυτή την παρέμβαση, εσύ θα παραμείνεις εξαρτημένη και τα παιδιά με οικονομική άνεση που φυσικά θα παρέχεται με σημαντικά (ψυχολογικά) ανταλλάγματα, με μια μητέρα που άγεται και φέρεται και χωρίς τον (καταπληκτικό όπως λες) πατέρα τους, σε ένα νέο/ξένο περιβάλλον που απ\'όσα λες αναμένεται μάλλον να τροφοδοτεί μίσος εναντίον του.

Εσύ πάλι, γιατί θεωρείς ότι το δίλημμα είναι \'οι γονείς μου ή ο άντρας μου\'; Γιατί πιστεύεις ότι χρειάζεσαι οπωσδήποτε κάποιον να σε στηρίζει; Νομίζω ότι απλά μέχρι τώρα δεν έχεις δοκιμάσει να αναλάβεις την ευθύνη της δικής σου ζωής, να πάρεις ανεπηρέαστη τις αποφάσεις σου, να επεξεργαστείς λογικά τα δεδομένα της ζωής σου και να κινητοποιηθείς προς την κατεύθυνση που θέλεις, με βοηθούς όσους επιθυμούν να είναι πλάι σου σε αυτή την πορεία, όχι στο σβέρκο σου....

Ως προς τη συμπεριφορά του άντρα σου, έχω να πω ότι φυσικά δεν είναι λογικό να παραμένεις με έναν σύζυγο που σε κακοποιεί, αλλά εδώ αν κατάλαβα καλά δεν περιγράφεις συστηματική βιαιοπραγία λόγω χαρακτήρα, για μικροπράγματα ή άνευ αιτίας. Αλλά μια κατάσταση με πρακτικά προβλήματα, έντονο στρες και άσχημους καυγάδες, σε συνδυασμό με παρεμβάσεις τρίτων. Από τις περιγραφές σου δεν είναι σαφές ποια ήταν η ποιότητα της μεταξύ σας σχέσης, αν σαν άνθρωποι και σαν σύντροφοι ταιριάζετε. Φαίνεται μόνο ότι σας έχει γονατίσει η δυσκολία διαχείρισης κάποιων θεμάτων της καθημερινότητας και η κακή ποιότητα της επικοινωνίας.

Γνώμη μου είναι να αφήσεις στην άκρη τους γονείς, τα δικαστήρια, την αστυνομία, τις μηνύσεις και όλα τα συναφή και να δεις πώς μπορείς καταρχήν εσύ να ηρεμήσεις και κατά δεύτερον αν υπάρχει περιθώριο να κάνετε μια προσπάθεια με τον άντρα σου.

Όχι δεν με έχει ξαναχτυπήσει.
Με την μετακόμιση στην επαρχία άρχισαν και οι έντονοι καβγάδες. Γιατί πια φάνηκαν τα οικονομικά μας προβλήματα. Μιλάγαμε πολύ άσχημα ο ένας στον άλλον. Του μίλαγα δεν απάνταγε, έκανε πράγματα πίσω από την πλάτη μου -αργότερα μου είπε ότι δεν μου έδινε εξηγήσεις γιατί φοβοταν την αντίδρασή μου.

christmar για πες μας λιγακι ποια ηταν η δικη σου σταση μεσα στη σχεση.εισουν συμπονετικη με την κατασταση;γκρινιαζες;ελεγε ς στον ανδρα σου ζορια ειναι και θα ξεπεραστουν η σε επαιρνε απο κατω;εκνευριζοσουν ευκολα με τον ανδρα σου;του φωναζες,του πληγωνες τον εγωισμο;του ανεθετες παραπανω ευθυνες απο οσες μπορουσε να αντεξει;του ελεγες ομορφα πραγματα για να ξεπερασετε το προβλημα σας;αφηνες περιθωρια να υπαρξει λιγο ρομαντισμος στη σχεση;και οι ιδιες ερωτησεις αφορουν και τη σταση του αντρα σου προς σε σενα.

Συμπονετική όχι δεν ήμουν. Θεωρούσα ότι εκείνος εφταιξε για το οικονομικό χάος που είχαμε μπει. Εγώ αυτό που έκανα ήταν να έρθω στην επαρχία να παίρνουμε το ενοίκιο από την Αθήνα. Η γκρίνια ήταν σε καθημερινή βάση. Εκνευρισμός, πολλά νεύρα Παναγία μου. Κάποιες μέρες που προσπαθούσα να έρθουμε πιο κοντά αλλά ο άντρας μου μου έλεγε \"Φύγε, μου σπας τα νευρά, δεν θέλω να σε βλέπω...\". Του φώναζα μπροστά στα παιδια \"άχρηστε\", τώρα το ξέρω ήταν τεράστιο λάθος. Του έλεγα να κάνει μια 2η δουλειά να τα βγάλουμε πέρα.
Η στάση του εκείνου προς εμένα ήταν να με αποθήσει. Δεν ήθελε να με βλέπει. Έλειπε για την δουλειά πολλές ώρες και εγώ καθόμουνα με 2 παιδιά στο σπίτι να περιμένουμε να έρθει το ΣΒΚ να πάμε βόλτα. Δεν \"βγαίναμε\" όμως ούτε για βόλτα να πάμε. Να πω εδώ πως ο άντρας μου έχει μπλεχτεί και σε ένα κυκαιώνα δικαστικό με την μητέρα του που ακόμη μέχρι σήμερα δεν έχει τελειώσει.

Σαν να βλεπω ενα ξαναπαιγμενο εργο και ειμαι σιγουρος οτι υπαρχει κοσμος που θα καταλαβει τι εννοω.

Η δικη μου αισθηση απο αυτα που διαβαζω, ειναι ενας ταλαιπωρος ανθρωπος (ο αντρας σου) που ζει την οικογενοια του παλευοντας να τα φερει βολτα (οπως ολοι μας βεβαια) εχωντας ακομα ενα ζητουμενο, να κλεινει τις τρυπες στους λαθρεπιβατες (τους γονεις σου η οποιους αλλους) που πανε να εισχωρησουν στην οικογενοια σας, με εσενα να λειτουργεις αισθητα χαλαρα στο ζητημα αυτο.


Ειναι σαφες οτι δεν ξεκαθαρισες σε ολους αυτους οτι πανω απο ολα για σενα ειναι ο αντρας σου και τα παιδια σου.
Ειναι σαφες οτι ανακατευες (δικαιολογημενα η οχι) στα προβληματα σας, τριτους και επικαλεισαι ολους τους αλλους στην επιλυση τους πλην του αντρα σου.
Δεν με παραξενευει το γεγονος η εκρηξη του αντρα σου και βγηκε εκτος εαυτου, νιωθει ανημπορος και διωκωμενος απο τους γονεις σου χωρις την απολυτη υπερασπιση σου εναντι τριτων, ασχετως αν στη συνεχεια οταν θα μενατε μονοι σας μπορουσατε και να σφαχτειτε.


Το μεγαλυτερο σου λαθος λοιπον, ηταν οτι αφησες να εχουν γνωμη και αποψη για το τι πρεπει να κανεις στη ζωη σου, αν ο αντρας ειναι καλος η κακος για σενα ενω η δικη σου γνωμη ηταν περιττη.

Μεσα σε αυτο το κυκεωνα λαθων, τα απειρα λογια που εχουν ειπωθει (τις βιαιοπραγιες που εχουν γινει) πιστευω οτι θελει διπλο κοπο και κουραγιο για να επανελθουν ολα εκει που θα επιθυμουσατε και οι δυο.



Αν πουμε για το μελλον,
1. Θα πρεπει να κανεις μια ξεκαθαρη κουβεντα με ολους.
Με τον εαυτο σου, με τον αντρα σου και τελος με τους περιξ παρατρεχαμενους που εχουν γινει κριτες της ζωης σου.
2. Θα πρεπει να παραδεχτεις με ωμοτητα τα λαθη που εκανες και να απαιτησεις το ιδιο με τον αντρα σου.
3. Τελος θα πρεπει να οριοθετηθεις απεναντι σε ολους ποσο τους επιτρεπεις να εχουν γνωμη για την ζωη σου και μεχρι που μπορει να φτανει η παρεμβατικοτητα τους.
Οσοι εχουν αντιρρηση, να τους κουνησεις χαλαρα μαντηλι.



ΥΓ.... προσωπικα καποτε στη ζωη μου διελυσα μια σχεση ακριβως για αυτο το λογο:
Εκτος τα αλλα προβληματα που εχει καθε σχεση, ειχα να αντιμετωπισω και τους γονεις της κοπελας που κανανε ολοι μαζι συμβουλιο για παρτη μου. Οταν το εμαθα, την εστειλα στο καλο και της ειπα να μην με ξαναενοχλησει χωρις κανενα ενδοιασμο.

Quote:

---

Originally posted by christmar

Του φώναζα μπροστά στα παιδια \"άχρηστε\", τώρα το ξέρω ήταν τεράστιο λάθος. Του έλεγα να κάνει μια 2η δουλειά να τα βγάλουμε πέρα.

---

Δεν αναφερεις καθολου εσυ ποσες δουλειες εκανες ομως για να τα βγαλετε περα....

Αν και νομίζω πως η Μαρίνα και ο Κρίνο τα είπαν όλα, παρόλα αυτά έχω την ανάγκη να προσθέσω μερικά πράγματα.
Είτε από αδυναμία, είτε από βόλεμα, μέχρι σήμερα δεν υπήρξες ποτέ πρωταγωνίστρια στη ζωή σου. Ζούσες στη σκιά των δικών σου ή του άντρα σου. Ο μόνος τρόπος για να βρεις το δρόμο σου είναι να πάρεις τη ζωή σου στα δικά σου χέρια. Ακούγεται βουνό, αλλά είναι η μόνη λύση.
Σε άλλη περίπτωση αυτή η κατάσταση θα διαιωνίζεται και κάποια στιγμή όταν φύγουν οι δικοί σου απ\' τη ζωή, ή κουραστεί ο άντρας σου να υποβιβάζεται θα έρθεις εκ των πραγμάτων σε αδιέξοδο...

Όχι, δεν έκανα 2η δεύτερη δουλειά. Ήδη σχολάω αργά από την δουλειά που έχω και μόλις που προλαβαίνω να ασχοληθώ με τα παιδιά και τις δουλειές.
Όταν ο αδελφός μου έκοψε τις πολλές πολλές σχέσεις με την υπόλοιπη οικογένεια τον κατηγόρησα. Μάλιστα η νύφη μου το κατάλαβε νωρίς και δεν θέλει να βλέπει μπροστά της την μάνα μου. Της το είπε ξακάθαρα \"μην ξαναπατήσεις στο σπίτι μου\"-γιατί προσπάθησαν να της κάνουν τα ίδια.
Τώρα καταλαβαίνω πως και εγώ έτσι θα πρέπει να κάνω. Αρκετά, θα σταθώ στα πόδια μου. Και το έχω πάρει απόφαση. Πάει ένας μήνας τώρα που έχει συμβεί το επεισόδιο. Κάθε βράδυ που περνάει σκέφτομαι ότι πρέπει να προσπαθήσω πολύ με τον σύζυγο για να βγάλουμε 2 καλά παιδιά, χωρίς να στερηθούν ο ένας τον άλλον. Ο ίδιος μου λέει τα ίδια. Να το προσπαθήσουμε ακόμη μια φορά και αν δεν βγει πάλι θα είναι εδώ για εμάς, έστω και αν χωρίσουμε στο τέλος.
Να πω εδώ ότι και στην αδελφή μου τα ίδια κάνανε, την πίεζαν να αρραβωνιαστεί στα 18 όπου μετά από 3 χρόνια χώρισε, ευτυχώς μείνανε στον αρραβώνα.
Γιατί σκέφτομαι αν τα μαζέψω και πάω στο πατρικό μου, όχι μόνο δεν θα ησυχάσω αλλά θα έχουν τον απόλυτο έλεγχο της ζωής μου. Για αυτό άλλωστε έκανα την \"επανάσταση\" μου στα 18 και έφυγα να σπουδάσω μόνη μου για να φύγω από το σπίτι...

θ

Christmar, αν κατάλαβα καλά γνωρίζεις τον άντρα σου από φοιτήτρια και ίσως έτσι να μην πέρασες ποτέ στην ενήλικη ζωή, αλλά, χωρίς να το καταλάβεις, ( ίσως λέω ) να πέρασες τον εαυτό σου από ευθύνη των γονιών σου σε ευθύνη ενός άλλου ανθρώπου ( δεν μιλάω για την υλική πλευρά του πράγματος ), κάτι που συμβαίνει συχνά όταν μεγαλώνουμε με επικριτικούς και παρεμβατικούς γονείς.Επίσης...αναφέρεις συνέχεια το οικονομικό πρόβλημα, μα ο άντρας δεν φέρει την αποκλειστική ευθύνη για τα οικονομικά της οικογένειας κι όταν είστε δύο μοιράζεστε και αυτό, που λίγο πολύ απασχολεί όλα τα ζευγάρια, και προσπαθείτε από κοινού. Η υλική βοήθεια από τους γονείς μπορεί να γίνει όπλο εξουσίας πάνω μας. Κανείς μας δεν ειναι σε θέση να προβλέψει τί θα γίνει στον γάμο σου, αλλά αυτό που επιβάλλεται ούτως ή άλλως είναι να αφαιρέσεις από τους γονείς σου το δικαίωμα να επεμβαίνουν ( όπως λες τα άλλα παιδιά το κατάφεραν ). Δεν νομίζω βέβαια ότι δεν τα γνωρίζεις όλα αυτά, αλλά πραγματικά, από την στιγμή που έχεις και παιδιά, ένας λόγος παραπάνω να δεις τον εαυτό σου ως ενήλικα και ως αυτόνομο μέρος της σχέσης σου, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.Σίγουρα δεν είναι εύκολο να ξυπνάς στα 30+ ( κάπου εκεί πρέπει να είσαι ) και να καλείσαι να αλλάξεις στάση ζωής, αλλά καλώς ή κακώς, ο εαυτός μας είναι μια «ευθύνη» που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Α, κι όσον αφορά τα δικαστήρια κτλ, θα σου έλεγα να το σκεφτείς καλύτερα, γιατί πολύ απλά το πρόβλημά σου δεν είναι νομικό και είναι κρίμα να υποβάλεις τα παιδιά σου σε τέτοιες ψυχοφθόρες καταστάσεις άνευ λόγου.

Τον ξέρω από τα 18 μου και τώρα είμαι 32. Τα κάναμε όλα μαζί, μεγαλώσαμε μαζί, κάναμε φίλους, παρέες, τα παιδιά μας. Του έδωσα όλη μου την ψυχή, πάντα ήταν το αποκούμπι μου που με κράταγε μακριά από τους πιεστικούς γονείς μου. Θυμάμαι μια φορά είχα φάει ξύλο στα 15 από την μάνα μου γιατί θα πηγαίναμε εκδρομή με το σχολείο και τότε τα είχα με ένα αγόρι και ήθελα να φορέσω κάτι καλό και έφαγα ξύλο γιατί επέμενε να φορέσω φόρμες. Έχω φάει ξύλο στα 4 από τον πατέρα μου με την ζώνη γιατί έκαψα την μοκέτα, θυμάμαι ότι είχαν ματώσει τα πόδια μου. Τα θυμάμαι και κλαίω ακόμη και τώρα.
Για αυτό δεν θέλω να φύγω και να κάτσω να το προσπαθήσω. Ο άντρας μου είναι ήρεμος λέει ότι θα γίνουν όλα όπως πριν, που στο καλό το βρίσκει τόσο κουράγιο?

Δεν είναι εύκολο να μην πάω στο δικαστήριο, γιατί η μάνα μου δεν το κουνάει από εδώ αν δεν τον κάνει λέει ρεζίλι στο δικαστήριο. Έχει πείσει τον δικηγόρο ότι πρέπει να είναι μάρτυρας στη δίκη για να πει λέει τι της έκανε σαν γαμπρος της τόσο καιρό. Που δεν εκτίμησε ποτέ τόσα λεφτά που μας έδωσαν. Έχει βρει τα τηλέφωνα των φίλων μου και τους έχει πάρει τηλέφωνο όσο εγώ λείπω στην δουλειά και τους έχει πείσει ότι είναι ένας \"αλήτης\"-άσε που τώρα μερικοί δεν μου μιλάνε κιόλας. Τους παίρνω τηλ. και νιώθω μια παγωμάρα. Έρχεται στην δουλειά μου και κάνει σκηνές μπροστά στον κόσμο και ο μ... ο διευθυντής την στηρίζει λέει. Γιατί όπως μου είπε και ο ίδιος \"οφείλουμε στους γονείς μας τα πάντα ακόμη και την ψυχή μας\". Τι στο καλό κουβαλάνε όλοι στο κεφάλι τους και ασχολούνται με την ζωή μου?
Κάθε βράδυ τσακωνόμαστε με την \"μαμα\" γιατί έχει αναλάβει ο σύζυγος το σχολείο του μικρού και μου τον φέρνει στις 7 η ώρα διαβασμένο. Τσακωνόμαστε γιατί λέει θα τον κάνει σαν \"τα μούτρα του\".
Και εγώ σκέφτομαι να πάω (να τους κοροιδέψω δηλαδή) για να σηκωθεί να φύγει και μετά θα τα βρω με τον σύζυγο. Φτάνει να μην είναι εδώ να ξεκουμπηστεί. Έτσι κι αλλιώς δεν είναι διαζύγιο...

Christmar - αυτή η \'\'αγάπη\'\' θα σε σκοτώσει εάν δεν την σταματήσεις θα αποτελειώσει την οικογένεια σου πρώτα και μετά εσένα και τον σύντροφο σου , αλλά προς θεού τα αγγελούδια σου τι σου φταίνε ;
Λοιπόν δεν βγαίνει άκρη έτσι όπως εξελίσσετε η όλη κουβέντα , ας πάμε σε πιο πρακτικά πράγματα , πες μου σε παρακαλώ τι σκέπτεσαι να κάνεις από αύριο για να σταματήσεις αυτήν την αρρωστημένη κατάσταση ;
Απαρίθμησε μου τι ακριβός σκεπτεσαι να κάνεις !
Θέσε προτεραιότητες και κάνε ενα σχέδιο δράσης !