Έχω μπλεχτεί σε μια κατάσταση που προσπαθώ να βρω λύση και άκρη. Με τον άντρα μου είμαστε μαζί 14 χρόνια τώρα. Από φοιτήτρια όταν ήρθα στην Ελλάδα μέχρι σήμερα. Λίγο πριν γεννήσω το πρώτο μου γιο, είχαμε χωρίσει επεισοδιακά.
Να σημειώσω ότι οι γονείς μου ποτέ δεν τον ήθελαν και ιδιαιτέρως η μητέρα μου. Πιστεύει ότι μου αξίζει κάτι καλύτερο και του "επιπέδου μου" όπως λέει. Προσπαθούσε πάντα να τον μειώνει, να μην τον υπολογίζει, να μας επιβάλλει την γνώμη της.
Παρόλα αυτά, ξανά σμίξαμε και είχαμε πει ότι θα κάναμε τα πάντα να μην χωρίσουμε πάλι. Οι γονείς μου όταν το έμαθαν δεν μας μιλούσαν για 3 μήνες.
Κάναμε τον γιο μας όπου τον γέννησα στον τόπο καταγωγής μου, γιατί η μαμά μου έβρισκε το σπίτι μας στην Αθήνα πολύ μικρό για να έρθει να με βοηθήσει και μας πρότειναν να μας πληρώσουν τα έξοδα και έτσι η σχέση μου μαζί τους "αποκαταστάθηκε".
Αργότερα αγοράσαμε το σπίτι μας όπου οι δικοί μου μας έδωσαν κάποιο ποσό για "βοήθεια". Όταν τελείωσε ήρθαν να το δουν, να το εγκρίνουν...
Η μάνα μου κουβάλησε στο σπίτι όλη την προίκα που μου μάζευε όλα αυτά τα χρόνια. Μας πήραν κάποια έπιπλα, aircondition κ.α.
Ο άντρας μου δούλεψε πολύ για αυτό το σπίτι. Κοιμόταν πριν να τελειώσει μέσα τα βράδια, ξενυχτούσε, έκανε πολλή προσωπική δουλειά.
Πάλι όμως βρίσκονταν η μαμά κάπου εδώ να μας επισκέπτεται τα καλοκαίρια, να κατεβάζει μούτρα αν δεν την πηγαίναμε βόλτες, να βρίζει τον άντρα μου. Κάναμε και το δεύτερο γιο μας. Ο σύζυγος εντωμεταξύ έπρεπε να φύγει λόγω δουλειάς και να πάει στην Νάξο. Εγώ με τα παιδιά μόνη μου πάλευα να τα φέρω βόλτα για ενάμιση χρόνο.
Κάποια στιγμή ο σύζυγος μου εξομολογήθηκε ότι το χρέος του σπιτιού και τα έξοδα της οικογένειας είχαν βγει εκτός πορείας και ότι κάτι πρέπει να κάνουμε. Πήραμε την απόφαση να νοικιάσουμε το σπίτι μας και να πάμε στην επαρχία από όπου κατάγεται ο σύζυγος. Εκεί πίστευα θα ήταν πιο καλά για τα παιδιά και ότι θα μπορούσαμε να βγούμε λίγο από το χρέος που είχαμε μπει. Μετακομίσαμε αρχές του χρόνου, με γκρίνια από τους δικούς μου γιατί πίστευαν ότι ο σύζυγος με πήγε χωρίς τη δική μου θέληση στον τόπο του. Και δεν μπορούσαν να το χωνέψουν ότι παράτησα το σπίτι μου για να πάω στην επαρχία.
Κάπου εδώ όμως αρχίζουν τα προβλήματα με τον άντρα μου, εμένα δεν μου άρεσε, αυτός έλειπε πολύ ώρα από το σπίτι, δεν ήξερα κανέναν, είχα αλλάξει δουλειά, πέρναγα ατελείωτες ώρες στο σπίτι, και δεν με είχε βοηθήσει καθόλου να προσαρμοστώ. Άρχισα την γκρίνια. Τα οικονομικά προβλήματα δεν διορθώνονταν. Είχε δημιουργηθεί πρόβλημα στην δουλειά μου από αυτό. Δεν μου έδινε σημασία, μίλαγα και δεν με άκουγε, λέγαμε άσχημες κουβέντες και λόγια ο ένας στον άλλον. Όλα αυτά μπροστά στα παιδιά. Τον προηγούμενο μήνα έγινε το μεγάλο μπαμ. Τσακωθήκαμε και με χτύπησε και εγώ για να αμυνθώ τον δάγκωσα το χέρι όπου το είχε δεμένο για 20 μέρες. Του έκανα μήνυση στην αστυνομία, έφυγε από το σπίτι και τηλεφώνησα στους γονείς μου να έρθουν. Αυτό ήταν! Οι γονείς μου πήραν το «αίμα τους πίσω». Ο άντρας μου τώρα κλαίει και χτυπιέται να τα βρούμε, να προσπαθήσουμε πάλι, οι δικοί μου είναι κάθετοι-να με πάρουν να φύγουμε. Τώρα σε λίγες μέρες έχουμε το δικαστήριο για την επιμέλεια των παιδιών και την διατροφή. Μου λέει να κρατήσω την μετοίκηση και να μην πάμε στο δικαστήριο. Να κάτσω λίγο μόνη μου να σκεφτώ. Οι δικοί μου λένε αν τον δεχτώ πίσω θα με ξεγράψουν και ότι αφού σήκωσε το χέρι μια φορά θα το ξανακάνει. Η μητέρα μου είναι μαζί μου και δεν λέει να φύγει αν δεν πάει στο δικαστήριο να τον κάνει ρεζίλη μπροστά σε όλο τον κόσμο. ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ?