γεια σας, το ονομα μου ειναι χαρις και ειμαι παντρεμενη με τον jonathan.
παντευτηκαμε πριν απο 2 χρονια στην νεα υορκη, και μεναμε εκει, ειχαμε ομως καποια οικονομικα προβληματα και ηρθαμε με προσκληση της μητερας μου στην ελλαδα.
η συμφωνια ηταν οτι θα πουλαγε το σπιτι και επειδη ειναι ανεργη, τα χρηματα που θα επερνε θα την βοηθουσαν να ξεκινησει μια επιχειρηση και θα βοηθαγε και εμας.
ολα καλα και ομορφα.
να πω πως η μητερα μου εχει να δουλεψει 6-7 χρονια, πουλησε ενα αλλο σπιτι στην αθηνα πριν απο 3 χρονια εφαγε ολα τα χρηματα σε πραγματα και μου στερεισε ακομα και τα χρηματα που μου ειχε βαλει σε λογαριασμο στην τραπεζα για βοηθεια οταν πηγα στην αμερικη, μου εβαλε 3000 Ε και μου τα πηρε πισω χωρις να με ρωτησει η να με προηδοποιησει.
ετσι εμεινα χωρις λεφτα και αντι για να κυνηγησω το ονειρο μου κατελειξα να δουλευω 10ωρα και 12ωρα για να επιζησω και δεν ειχα ενεργεια ουτε για να βγω το σαβατοβραδο.
παντρευτηκα και στην αρχη ηταν δυσκολα μαζι με τον αντρα μου, ειχε αλλα ψυχολογικα αυτος, και καταληξαμε απο ανοησια εδω στην ελλαδα με την μητερα μου να θελει να μας κοντρολαρει , να μας πεταει τα πραγματα μας, επειδη δεν ειναι καλα, να μας λεει οτι ειμαστε βρωμαρηδες και οτι εγω φταιω που δεν εκανε τιποτα στην ζωη της και οτι ημουν ενα παιδι που να καταλαβαινα πως πρεπει να την βοηθησω, και να ειμαι οργανωτικη και, και, και , με λιγα λογια δεν ημουν το παιδι που βλεπει στην τηλεοραση, βασικα ημουν παρα πολυ ζωηρη, στο σχολειο ημουν η τελεταια μαθητρια, αλλα ομως εχω iq 145, και πολλα ταλεντα και ορεξη να κανω πολλα πραγματα στην ζωη μου.
τωρα , το θεμα ειναι, οτι εγω και ο αντρας μου ζουμε μαζι με την μητερα μου στο ιδιο σπιτι το οποιο ειναι διπλοκατοικια, αλλα συνδεεται με εσωτερικη πορτα και τα κλειδια τα εχει η μητερα μου, και βεβαια μπορει να μπει οποτε θελει.
το σπιτι μας το αφησε ο παππους μου και στις δυο, αλλα αυτη δεν μπορεσε να το δεχτει και εβαλε την γιαγια να γραψει αλλη διαθηκη, με μοναδικο κληρονομο αυτη, δεν με ενοιαζε ουτε και με νοιαζει, ουτε και θελω να διεκδικησω τιποτε απο ενα σπιτι που εχω μονο πικρια, ειναι ομως σωστο η μητερα μου να κακοποιηει εμενα και τον αντρα μου , πετοντας τα πραγματα μας, φωναζοντα μας, να μας προσβαλει και να μας ταπινωνει οτι ειμαστε βρωμικοι και δεν θα μπορουμε να εχουμε ζωη σωστη.
απο μικρη με φωναζε παντα γρουσουζα και παντα ακουγε την γιαγια μου που της ελεγε οτι "γιατι πηγες και εκανες παιδι", "αυτο το πραγμα σε κατεστρεψε", "αντρα δεν ηθελες?, καλα να παθεις" και αλλα, και αλλα,
μπορω να πω πως σε αυτη την οικογενεια ο πατερας εξαφανισμενος (φυσικα), και εχω κανει 4 αποπειρες αυτοκτονιας απο την ηλικια των 13 χρονων, μεχρι τα 18 μου που με πηγανε στο νοσοκομειο και με περιμενανε οι γιατροι 3 ημερες να δουν αν θα ζησω η θα πεθανω, τωρα ειμαι πολυ καλα, και προς Θεου απο την τελευταια που εζησα υποσχεθηκα στον Θεο πως ποτε δεν θα ξανακανω τετοιο πραγμα και αγαπω την ζωη οσο τιποτε αλλο.
μαζι με τον αντρα μου μπορω να πω πως τα βρηκαμε οσο ειμαστε εδω στην ελλαδα και εμαθε πολυ βασικα μαθηματα ζωης και εγινε πιο ωριμος, και καλος, εγω αυτη την στιγμη θελω να εχω την ησυχια μου και να κανω αυτα που πρεπει, να κανω , εχω καποια μικροπροβληματακια υγειας που προσπαθω να ξεπερασω, ειναι βασικα ενα πολυποδακι στον λαιμο και καποια γυναικολογικα, που πρεπει να ακολουθησω αυστηρα ενα καθημερινο προγραμμα , αλλα η μητερα μου δεν μας αφηνει σε ησυχια.
η μητερα μου υποτιθεται οτι πρεπει να πουλησει το σπιτι ετσι εκανε προσυμφωνο με εναν ενδιαφερομενο και οχι μονο δεν το πουλαει αλλα εφαγε και ολα τα χρηματα, και δεν ξερω που θα καταληξει η υποθεση αυτη. Εγω της ειπα πως αν δεν θελει να πουλησει τουλαχιστον να πληρωσει τα χρεη της και να παρει καποιο δανειο, να δωσει τα λεφτα των ανθρωπων πισω και να εχει και χρηματα για τον εαυτο της, τιποτα, τα εφαγε ολα, και επειδη εγω νοιωθω ασχημα για αυτο που καναμε, περνω τροφη για τα γατια και τα σκυλια για να κανω κατι καλο, και εχθες εκανε πολυ μεγαλη φασαρια, χωρις σοβαρο λογο, αρχισε να φωναζει και να με προσβαλλει, και ξερει πως δεν πρεπει να μιλαω, πρεπει να κανω αφονια, και το κανει επιτηδες.
για να την σταματησω πηρα το σιδερο και της ειπα οτι αν δεν σταματησει θα τα σπασω ολα, δεν σταματησε και αρχισε να με βριζει, της εκανα ψεμματα πως της επιτηθομαι και επιτελους εκλεισε την πορτα και μας αφησε ησυχους.
πηρε την αστυνομια και αρχισε να κλαιει οτι θα την σκοτωσω και σπαω τα πραγματα, και δεν μπορει αλλο, και να ουρλιαζει.
η αστυνομια ηρθε δεν κανανε τιποτα, αλλα το τι ψεμα ειπε, εντυποσιαστηκα, γιατι εδινε δικιο στον εαυτο της μεσα απο ψεμματα!!!!!!
αν ελαγε την αληθεια , οτι με κακοποιει ψυχολογικα για να με εξοργισει , με αποτελεσμα να εχω πολυ οργη και να θελω να σπασω πραγματα, δεν μπορω, ειναι παρα πολυ προκλητικη,
για παραδειγμα, ο αντρας μου εχει αποκολληση του ρετινοηδους και δεν μπορει να συκονει βαρια αντικειμενα, του το απαγορευσε ο γιατρος, στο ενα του ματι ειδει ειναι τυφλο, και εχθες οταν εκανα νοημα στον αντρα μου να μην συκοσει αυτο που του επεβαλε η μανα μου, μου ειπε (η μανα μου) "αστον να το σηκωσει , να γινει αντρας!", δηλαδη οτι μπορει να τυφλοθει τελειως , δεν συμαντικο, το σημαντικο ειναι να "γινει αντρας' , εκαι δεν αρχιζεις τα βρισιδια?????
γιατι καταπινεις καταπινεις, αλλα ποσο πια????
η αληθεια ειναι οτι σε αυτην την οικογενεια τα λογια και ο διαλογος δεν εχει αξια, το μονο που μπορει να κανει τον αλλο να σταματησει να σε κακοποιει ειναι να περνεις ενα αντικειμενο και να αρχιζεις να σπας, αυτο εκανε ο θειος μου ο οποιος εχει μια μικρη καθυστεριση, και περναγε, αυτο αναγκαστηκα να κανω και εγω για να μην μου μιλανε και να με ταπινωνουν συνεχεια και να με κακοποιουν ασταματητα, λεγοντας μου οτι δεν επρεπε να γενηθω και ηταν λαθος η μητερα μου να με κανει, επρεπε, να με "ριξει".
αυτο το ακουω απο τοτε που ημουν 12.
και τωρα πλεον ξερω πως δεν γινεται να συγχοραω και να ξεχναω αυτην την κακοποιηση.
το θεμα μου ειναι, πια ειναι τα δικαιωματα μου, μεσα στο σπιτι το οποιο, ειναι στα συμβολαια της γιαγιας μου και μονο στην διαθηκη το αλλο μισο της μανας μου, χωρις να εχει κανει την αποδοχη.
η γιαγια μου μεχρι να μπορεσουμε εγω και ο αντρας μου να φυγουμε δεν εχει προβλημα να μενουμε εκει, εχει ομως η μητερα μου οταν δεν υπακουμε τις απετησεις της, απως να μας πεταει τα πραγματα μας χωρις να μας ρωταει, και να ερχεται στο δωματιο μας και να μας κακοποιει με τα λογια της.
τι να κανω?
πιστευω πως ισως να εχει προβλημα στα μυαλα της, να φωναξω γιατρο?
εχω το δικαιωμα? τι μπορω να κανω για να δω αν ειναι σοβαρη η κατασταση της οσο αφορα την υγεια στα μυαλα της?
πια ειναι τα δικαιωματα μας?????