Ανθρώπινη επαφή.

Η ανθρώπινη επαφή, ήταν και θα είναι πάντα βασικό κομμάτι της καθημερινότητας όλων. Μας κάνει να νοιώθουμε χαρά, ολοκλήρωση, μας βγάζει από τη μοναξιά και τα λοιπά.
Πόσο εύκολο όμως είναι πραγματικά, να έχουμε ουσιαστική επαφή με κάποιον; ή μήπως καλύτερα να πω, πόσο δύσκολο είναι; Ειδικά, όταν γνωρίζουμε ένα καινούριο άτομο, πόσο δύσκολο είναι , να φτάσουμε στο σημείο να μιλήσουμε ανοιχτά για πράγματα που μας απασχολούν και να δώσουμε χώρο στον άλλον για της δικές του απόψεις χωρίς να προσπαθήσουμε να του επιβληθούμε;
Προσωπικά, μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να βρω ένα τέτοιο άνθρωπο.
Αυτό το θέμα με απασχολεί πολύ τον τελευταίο καιρό και θα ήθελα να ακούσω απόψεις και εμπειρίες.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

Αναφέρεσαι σε σχέση φιλική ή ερωτική;

Κανεισ δε μπορει να συζητησει γτ ολοι ειμαστε κομπλεξικοι και μασ κανει η τηλεοραση εγω ξερω κανα δυο που βγαινουν στην τηλεοραση εχουμε συζητησει οταν ειμασταν εφηβοι σαν μυαλα ηταν εξυπνεσ με καλη πληροφορηση δηλαδη ξεραν την αληθεια για ολα εγω ημουν ιδιοφυια με καθολου πληροφορηση οι κορεσ μου που θελαν την αληθεια δεν καταλαβαν οτι ειναι η μιση επιτυχια το αλλο μισο ειναι να δουλευεισ και να γνωριζεισ κοσμο

Quote:

---

Originally Posted by broken heart 1985

Αναφέρεσαι σε σχέση φιλική ή ερωτική;

---

Μιλάω γενικά, γιατί αυτό συμβαίνει σε όλους τους τύπους των σχέσεων, σύμφωνα με τις δικές μου εμπειρίες.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by elis

Κανεισ δε μπορει να συζητησει γτ ολοι ειμαστε κομπλεξικοι και μασ κανει η τηλεοραση εγω ξερω κανα δυο που βγαινουν στην τηλεοραση εχουμε συζητησει οταν ειμασταν εφηβοι σαν μυαλα ηταν εξυπνεσ με καλη πληροφορηση δηλαδη ξεραν την αληθεια για ολα εγω ημουν ιδιοφυια με καθολου πληροφορηση οι κορεσ μου που θελαν την αληθεια δεν καταλαβαν οτι ειναι η μιση επιτυχια το αλλο μισο ειναι να δουλευεισ και να γνωριζεισ κοσμο

---

Δε μπορεί να φταίει μόνο η τηλεόραση, για αυτή την κατάσταση. Είναι σίγουρα πολλά. Ίσως έχουμε γίνει πιο πολύ του φαίνεσθαι πια, και γι'αυτό μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων υποφέρουν από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού (ανήκω και γω σε αυτό το ποσοστό) Επειδή δεν εξωτερικεύει κανείς πια όσα τον απασχολούν. Τα αφήνουμε μέσα μας για να μη χαλάσουμε καρδιές, μην εκτεθούμε, μη μας κρίνουν κλπ.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Δέσποινα Πολ

Δε μπορεί να φταίει μόνο η τηλεόραση, για αυτή την κατάσταση. Είναι σίγουρα πολλά. Ίσως έχουμε γίνει πιο πολύ του φαίνεσθαι πια, και γι'αυτό μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων υποφέρουν από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού (ανήκω και γω σε αυτό το ποσοστό) Επειδή δεν εξωτερικεύει κανείς πια όσα τον απασχολούν. Τα αφήνουμε μέσα μας για να μη χαλάσουμε καρδιές, μην εκτεθούμε, μη μας κρίνουν κλπ.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Και ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλοί άνθρωποι θα εκμεταλλευτούνε αυτά που θα τους πεις με το χειρότερο τρόπο. Σε ποιον να τα εξωτερικεύσεις; Σε αυτόν που θα στο χτυπάει μετά συνέχεια ή θα το κρατάει για να το χρησιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή; Ακόμα και άνθρωποι που πιστεύαμε πως τους ξέραμε καλά αποδεικνύονται ανάξιοι εμπιστοσύνης.

Quote:

---

Originally Posted by Δέσποινα Πολ

Δε μπορεί να φταίει μόνο η τηλεόραση, για αυτή την κατάσταση. Είναι σίγουρα πολλά. Ίσως έχουμε γίνει πιο πολύ του φαίνεσθαι πια, και γι'αυτό μεγάλο ποσοστό των ανθρώπων υποφέρουν από κατάθλιψη και κρίσεις πανικού (ανήκω και γω σε αυτό το ποσοστό) Επειδή δεν εξωτερικεύει κανείς πια όσα τον απασχολούν. Τα αφήνουμε μέσα μας για να μη χαλάσουμε καρδιές, μην εκτεθούμε, μη μας κρίνουν κλπ.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Είναι λίγο δυσκολο στην εποχή μας να ανοιχτής στον αλλον...γιατί ο άλλος θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί τα όσα του πεις η να τα κουτσομπολευση από δω και από κει..σε πολύ μικρότερη ηλικία ανοιγομουν εύκολα στους ανθρώπους π.χ σε συναδέλφους και πολλές φορές άκουγα από πίσω μου να μιλάνε για εμένα χωρίς να με έχουν δει ότι ειμουν εκεί...και μια φορά εκμυστηρεύτηκε κάτι που με απασχολούσε σε έναν συνάδελφο μου και του είπα να μην πει τίποτα σε κανέναν..ε δεν πρόλαβα να γυρίσω τη πλάτη μου και το μισώ εργοστάσιο το ήξερε...λογικό είναι να μην ανοιγομαστε εύκολα όλοι οι άνθρωποι δεν ξέρεις ο άλλος αν θα κρατήσει κρυφά αυτά που θα του πεις η θα σε κάνει βουκινο...από κει και μετά δεν ανοίγομε καθόλου...θέλω το χρόνο μου..να δω τη άνθρωπος είναι αν κρατάει μυστικά..αν είναι καλής παστας...

Quote:

---

Originally Posted by Αργύρης85

Και ένας άλλος λόγος είναι ότι πολλοί άνθρωποι θα εκμεταλλευτούνε αυτά που θα τους πεις με το χειρότερο τρόπο. Σε ποιον να τα εξωτερικεύσεις; Σε αυτόν που θα στο χτυπάει μετά συνέχεια ή θα το κρατάει για να το χρησιμοποιήσει την κατάλληλη στιγμή; Ακόμα και άνθρωποι που πιστεύαμε πως τους ξέραμε καλά αποδεικνύονται ανάξιοι εμπιστοσύνης.

---

Πάρα πολύ σωστα μιλας

Quote:

---

Originally Posted by giorgos35

Είναι λίγο δυσκολο στην εποχή μας να ανοιχτής στον αλλον...γιατί ο άλλος θα κοιτάξει να εκμεταλλευτεί τα όσα του πεις η να τα κουτσομπολευση από δω και από κει..σε πολύ μικρότερη ηλικία ανοιγομουν εύκολα στους ανθρώπους π.χ σε συναδέλφους και πολλές φορές άκουγα από πίσω μου να μιλάνε για εμένα χωρίς να με έχουν δει ότι ειμουν εκεί...και μια φορά εκμυστηρεύτηκε κάτι που με απασχολούσε σε έναν συνάδελφο μου και του είπα να μην πει τίποτα σε κανέναν..ε δεν πρόλαβα να γυρίσω τη πλάτη μου και το μισώ εργοστάσιο το ήξερε...λογικό είναι να μην ανοιγομαστε εύκολα όλοι οι άνθρωποι δεν ξέρεις ο άλλος αν θα κρατήσει κρυφά αυτά που θα του πεις η θα σε κάνει βουκινο...από κει και μετά δεν ανοίγομε καθόλου...θέλω το χρόνο μου..να δω τη άνθρωπος είναι αν κρατάει μυστικά..αν είναι καλής παστας...

---

Και γω έτσι ήμουν και για κάποια θέματα πχ οικογενειακά ή για τη δουλειά, είμαι ακόμη πολύ ανοιχτή. Δε θέλω να τους αφήσω να με αλλάξουν, όσο κι αν με πληγώνει κάποιες φορές. Επιμένω να πιστεύω στην καλή πλευρά των σχέσεων και των ανθρώπων.
Αναρωτιέμαι, είμαι η μόνη;

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by Δέσποινα Πολ

Και γω έτσι ήμουν και για κάποια θέματα πχ οικογενειακά ή για τη δουλειά, είμαι ακόμη πολύ ανοιχτή. Δε θέλω να τους αφήσω να με αλλάξουν, όσο κι αν με πληγώνει κάποιες φορές. Επιμένω να πιστεύω στην καλή πλευρά των σχέσεων και των ανθρώπων.
Αναρωτιέμαι, είμαι η μόνη;

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

---

Δέσποινα είναι πολύ ωραίο να εμπιστεύεσαι τους ανθρώπους και να πιστεύεις στους ανθρώπους...όπως είπα και πριν σε μικρότερη ηλικία ανοιγομουν πολύ ευκολα...κερδισα πολλούς φίλους από αυτό...αλλά αργότερα όμως είδα ότι όλοι οι άνθρωποι δεν είναι το ίδιο και δεν μπορείς να εμπιστευεσε όλους τους ανθρώπους το ίδιο...τώρα ανοίγομε αλλά όχι το ίδιο εύκολα σε σχέση με το παρελθόν θέλω το χρόνω μου..μέχρι να μου κερδίσει την εμπιστοσύνη ο άλλος..
Αλλιώς αν ανοιγεσε με τη μία στους άλλους πολλές φορές θα πληγωνεσε...

όχι δεν είσαι η μόνη, είμαστε κι άλλοι που παρ' όλες τις αντιξοότητες και τις τοξικές συμπεριφορές της ατομικιστικής κοινωνίας που ζούμε, προσπαθούμε να μην βάλουμε εκ των προτέρων τους άλλους σε ένα καλούπι και να δίνουμε τις ευκαιρίες που θέλουμε. Άλλωστε αν δεν ανοιχτείς εσύ γιατί ο τάδε είναι έτσι, ο δείνα είναι αλλιώς και ο άλλος μπορεί παραλλιώς, γιατί να ανοιχτούν μετά και άλλοι σε εσένα;

Ναι έχω φάει μούντζες που λένε, αλλά έχω κερδίσει και ανθρώπους κοντά μου.

Στην τελική δεν υπάρχουν αγιότητες, ούτε εγώ είμαι άγιος.

Επεισης δεν αλλάζεις χαρακτήρα απλά προστατεύεις τον εαυτό σου από το ενδεχόμενο απογοήτευσης..
Παράδειγμα..υποθετικά μιλάμε..πες ότι εμείς οι δυο γνωριστήκαμε πριν μερικές μέρες η εβδομάδες μου ανοιγεσε π.χ μου λες ένα μυστικό για μια φίλη σου..την οποία την ξέρω και εγώ..εγώ όμως μπορει να πάω να της το πω..η να βάλω και σάλτσα από πάνω και να πω και πράγματα τα οποία δεν μου είπες..ενώ θα μπορούσες με το καιρό να δεις αν είμαι άξιος εμπιστοσύνης η οχι..και έτσι να αποφευγες αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη..

Είμαστε τόσα δισεκατομμύρια άνθρωποι στη γη. Ασφαλώς και θα υπάρχουν όχι ένας αλλά αρκετοί που θα μπορούσαν να γίνουν στενοί μας φίλοι και να τους μιλούσαμε για όλα τα θέματα που μας απασχολούν.
Ωστόσο γενικότερα ως άνθρωποι είμαστε όπως το περιέγραψες. Δηλαδή δε μπορείς να εμπιστευτείς κάποιον. Ή νομίζεις πως έχεις βρει κάποιον αλλά μετά από ένα διάστημα βλέπεις πως είχες πέσει έξω και δεν ήταν αυτός που νόμιζες.
Όμως αντί να επιρρίπτονται ευθύνες καλύτερα να σκεφτόμασταν το λόγο που οι άνθρωποι είμαστε έτσι. Δε μπορεί και σ αυτό το θέμα να είναι όλοι προβληματικοι κι εμείς οι σωστοί. Μπορεί να είμαστε κι εμείς μέσα σ' αυτούς τους προβληματικούς.
Επίσης λίγο θα διαφοροποιηθω σε σχέση με αυτά που γράφεις στη πρώτη παράγραφο στο πρώτο σου μήνυμα.
Η επικοινωνία με τους ανθρώπους, η φιλία δεν είναι πάντα το ζητούμενο. Εμένα μ είχαν κουράσει τόσο κάποιες καταστάσεις που το μόνο που σκεφτόμουν ήταν να μείνω μόνος εντελώς και να μη βλέπω και να μην ακούω κανέναν. Και εν μέρει το έκανα αυτό για ένα διάστημα και με ξεκούρασε.
Βέβαια δυστυχώς, αφού ζούμε σε κοινωνία ανθρώπων είναι δύσκολο για μεγάλο χρονικό διάστημα να καταφέρει κανείς να είναι μόνος.
Επίσης άλλος λόγος που δε μπορείς να βρεις ανθρώπους που να ταιριάζεις δηλαδή να τους εμπιστεύεσαι και να σε ξεκουράζει η παρουσία τους και να ανοίγεις την καρδιά σου, είναι τα διαφορετικά βιώματα του καθενός μας.
Έχω πει πράγματα σε ανθρώπους αλλά όσο και να είχαν καλή θέληση ήταν σα να τα είπα στο πουθενά γιατί δεν είχαν παρόμοιες με μένα εμπειρίες και δε μπόρεσαν να με καταλάβουν.
Εκεί που έχω καταλήξει λοιπόν, πιθανόν να είμαι λάθος, απλά αυτό που μέχρι τώρα έχω καταλάβει είναι ότι ο άνθρωπος από τη φύση του είναι μια εξαιρετικά προβληματική οντότητα. Έχουμε κάπως καταλάβει κάποια πράγματα αλλα δε μπορούμε ποτέ να τα υλοποιήσουμε και να τα κατακτήσουμε. Ξέρουμε τι σημαίνει δικαιοσύνη αλλά δεν έχει υπάρξει σε κανένα κράτος ποτέ πραγματική δικαιοσύνη, ξέρουμε τι σημαίνει αγάπη αλλά δεν έχουμε καταφέρει ποτέ να αγαπήσουμε πραγματικά, ξέρουμε τι σημαίνει ειλικρίνεια αλλά δεν έχει υπάρξει άνθρωπος που να μην έχει πει ψέμα και ούτω καθεξής.
Θα ήταν μια κόλαση αυτή η ζωή αν δεν ήταν τόσο σύντομη. Η λύτρωση άσχετα αν υπάρχει ή όχι άλλη ζωή νομίζω πως είναι ο θάνατος. Προσωπικά αυτό μου δίνει ελπίδα και δύναμη να ζω. Σκεφτόμενος δηλαδή πως κάποια στιγμή όλα αυτά θα τελειώσουν παίρνω δύναμη να συνεχίζω να ζω και να ξεπερνάω τις δυσκολίες σαν αυτή που ανέφερες, την έλλειψη ανθρώπων που να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου.

Bane + giorgos35 συμφωνώ και με τους δύο σας. Οι άνθρωποι είμαστε περίεργα πλάσματα. Ξέρουμε ακριβώς τι θέλουμε, τι είναι το σωστό, το δίκαιο, πως είναι ένας καλός φίλος κλπ, και παρόλα αυτά δε τα χρησιμοποιούμε, παρά μόνο όταν το κάνει ο άλλος πρώτος. Οι περισσότεροι τουλάχιστον έτσι λειτουργούν. Με λυπεί ιδιαίτερα το γεγονός αυτό και γι'αυτό αποφάσισα εδώ και κάποια χρόνια να μείνω πίστη στον εαυτό μου και είμαι αυτό που ψάχνω να βρω. Δε περιμένω να γίνει ο κόσμος καλύτερος, θα γίνομαι εγώ καλύτερη και αυτο θα αλλάξει τον δικό μου κόσμο. Χαίρομαι που υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν κι εμένα ανοιχτοί, μπορεί με κάποια επιφύλαξη, αλλά ακόμη ανοιχτοί.

Εστάλη από SM-T580 στο E-Psychology.gr Mobile App

Quote:

---

Originally Posted by geodim

όχι δεν είσαι η μόνη, είμαστε κι άλλοι που παρ' όλες τις αντιξοότητες και τις τοξικές συμπεριφορές της ατομικιστικής κοινωνίας που ζούμε, προσπαθούμε να μην βάλουμε εκ των προτέρων τους άλλους σε ένα καλούπι και να δίνουμε τις ευκαιρίες που θέλουμε. Άλλωστε αν δεν ανοιχτείς εσύ γιατί ο τάδε είναι έτσι, ο δείνα είναι αλλιώς και ο άλλος μπορεί παραλλιώς, γιατί να ανοιχτούν μετά και άλλοι σε εσένα;

Ναι έχω φάει μούντζες που λένε, αλλά έχω κερδίσει και ανθρώπους κοντά μου.

Στην τελική δεν υπάρχουν αγιότητες, ούτε εγώ είμαι άγιος.

---

Συμφωνώ απόλυτα.. Οι σχέσεις χτίζονται συνεχώς, καθημερινά, ώρα με την ώρα.. Όταν δεχτούμε ότι ο καθένας φέρεται όπως φέρεται κι όχι όπως θέλουμε ή απαιτούμε ή όπως φερομαστε εμείς ίσως απλοποιηθούν λίγο τα πράγματα..
Σίγουρα η ποιότητα στις σχέσεις έχει αλλοιωθεί με τα χρόνια γιατί πλέον υπερτερεί το εφήμερο κ το συμφέρον..
Πιστεύω όμως ότι οι άνθρωποι γυρεύουμε το ιδανικό και ξεχνάμε να συμβιβάζομαστε..
Όλες μα όλες οι σχέσεις (γονείς - παιδιά, ζευγάρια, φίλοι) είναι απίστευτα δύσκολες θέλουν πολλη κατανόηση, αρκετό συμβιβασμό, συγνώμες, στήριξη και πολλά άλλα..
Είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό για να το κάνω μερικές φορές πόσω μάλλον να το απαιτώ κι από τους άλλους.. Για αυτό όταν κάτι χαλάει είτε από μένα είτε από λάθος κάποιου άλλου προσπαθώ να το φτιάξω αν αξίζει τον κόπο.. Δεν αξίζουν όμως όλες οι σχέσεις τον ίδιο..


Εγώ είμαι πάλι...