Χωρισμός η συμβιβασμός;;

Καλησπέρα σας, δεν ξέρω αν μπορείτε να με βοηθήσετε αλλα είμαι πολυ μπερδεμένη.
Τωρα έγινα 30χρονων κ εγώ δυο υπέροχα παιδιά 4,5 κ 2,5 χρόνων που με λατρεύουν κ βέβαια ένα σύζυγο.
Αρχικά να τονίσω ότι μεγάλωσα ανεξάρτητη κ πάντα είχα όρεξη για δουλειά. Με το σύζυγο μου ημαστε 6 χρόνια μαζί η αλήθεια είναι ότι τα κάναμε όλα γρήγορα. Έχω κάταγμα λιανικής κ ο σύζυγος ένστολος πάντα τα έδινα όλα στον άλλο χωρίς να έχω όριο , μέχρι που έφτασα στο σημείο το τελευταίο χρόνο κ ένιωθα απόλυτος εξαρτημένη από αυτόν χωρίς να έπρεπε πιστεύω. Έκανα συζήτηση, τηλέφωνο μια σύμβουλο γάμου γιατί ένιωθα χάλια κ όταν του το είπα έγινε εξοφρενων. Του χώρισα τα οικονομικά του είπα πως νιώθω κ ότι δεν μου προσφέρει αυτά που χρειάζομαι με χαρα παρά μόνο με γκρινια ( να έχω καλή καθημερινότητα να μη λειπει τίποτα στο σπίτι μου αφού έχω τη δυνατότητα) κ μου είπε ότι αυτός δεν το αντέχει αυτό κ καλύτερα να χωρίσουμε.
Μετά από δυο τρεις μέρες που με έπιασαν μετά η τύψεις του πρότεινα να βάλουμε προτεραιότητες ( γιατί πρέπει να κάνω έξοδα με το μαγαζι ) κ για άλλη μια ακομα φορά προτεραιότητα ήταν το αυτοκίνητο ...η οικογένεια του κ γενικότερα δικά του πράγματα.
Δεν ξέρω νιώθω ότι είναι παρά πολλα . Δε με αφήνει να προσφέρω στη δίκη μου οικογένεια γιατί ξέρει μόνο να τους κρίνει.
Γενικότερα δεν μπορούμε ποτε να μιλήσουμε πάντα τσακωνόμαστε. Προσπαθώ να του εξηγήσω κάτι κ με πάει εκεί που θέλει αυτός με διακόπτει κ τελειώνει εκείνος τη συζητήσει όπως τη θέλει.
Είναι πολυ καλός στα παιδιά του στο σπίτι του έχει Αρκετά θετικά αλλα έχει κ μια αρνητική ενέργεια ένα συνεχόμενο εκνευρισμό με οτιδήποτε.
Δεν ξέρω δεν ξέρω δεν ξέρω αν το θέλω αν το αντέχω. Επισεις το τελευταίο χρόνο έχουμε βγει έξω μερικές φορές κ βλέπω τις παρέες κ τις ζηλεύω να γελάνε να κάνουν την τρέλα τους χωρίς να κάθομαι να κρίνουν το κόσμο μόνο.
Φοβάμαι φοβάμαι μήπως έχω επηρεαστεί μήπως μου έχει λείψει να είμαι ελεύθερη. (Κ δεν εννοώ το ερωτικο κοματι) .
Σε αυτό πάντως μόνο τα βρίσκαμε μόνο σε αυτό δεν τσακωνόμασταν .
Τωρα δεν θέλω ούτε αυτό
Βοηθήστε όσο μπορείτε .

Αν κατάλαβα καλά, μετά από 1μιση χρόνο γνωριμίας ήρθε το πρώτο παιδί, ενώ είτε δεν γνωριζόσασταν καλά για να καταλάβετε τις διαφορές σας, είτε ενώ ταιριάζατε αλλά κάτι άλλαξε στην πορεία. Αν εκείνος είναι τόσο απόλυτος που η πρώτη του αντίδραση είναι είτε μένουν τα πράγματα ως έχουν είτε χωρίζουμε, τι να σου πω κι εγώ. Δεν νομίζω ότι σου αφήνει πολλές ελπίδες να αλλάξει κάτι στην πορεία. Πάντως αν έχετε διαφορετική κοσμοθεωρία, διαφορετικές απόψεις για την καθημερινότητά σας, διαφορετικό τρόπο σκέψης για τα πάντα, από την διαχείριση των οικονομικών μέχρι τον τρόπο διασκέδασης και κυρίως αν δεν τα βρίσκετε ούτε στο ερωτικό κομμάτι πλέον, ε, τότε τι κοινό έχετε ακριβώς;

Νιώθω ότι δεν έχουμε τα ίδια θέλω.
Δεν με έχει κάνει να νιώσω ότι με βοηθάει, κ αν χρειαστεί να κάνει κάτι θα μου το πει μετά με γκρίνια.
Η κόρη μου που είναι η μεγαλύτερη πάντα πέρνει το μέρος μου . Ο μικρός είναι Πιο πολυ με το μπαμπά τον θέλει πιο πολυ.
Αλλα ακομα κ εκεί παράδειγμα στο μαγαζι περνώ μαζί μου την κόρη μου επειδή θέλει να είναι μαζί μου , οταν Πηγαίνει εκείνος μου αφήνει το μικρό να σπαράζει .
Αν του ζητήσω να ξοδέψω 100-200€ στο μαγαζι σε πράγματα που θα σου δώσουν λεφτά με καθυστέρει μου το αναβάλει.
Κανονικά δεν θα έπρεπε να θέλει το καλύτερο για εμένα κ τη δουλειά μου;;
Υπάρχουν κ οικογενειακά από την αρχή τις σχέσεις όχι από μέρους μου εννοείτε.
Ποτε δεν δέχτηκε τους γονείς μου κ ποσο μάλλον τη μητέρα μου γιατί χρέωσε τα παιδιά της. Το δδεχομαι ότι δεν είναι σωστό ότι είναι ένα μεγάλο λάθος στη ζωή της αλλα ξέρω κ πως με μεγάλωσε.
Έχω δεχτεί τους γονείς μου με τα λάθη τους αυτοί είναι κ θα είναι πάντα το έχω πει αμέτρητες φορές η με δέχεσαι όπως είμαι η όχι. Πρέπει να είμαι αναγκασμένη να ακουω να υποτιμάει τους δικούς μου; Ό,τι κ να εχεουν κάνει. Δε θα έπρεπε να σκέφτεστε εμένα πως με κάνει κ νιώθω; Πως με πληγώνει;
Κ σήμερα ξανά ξανά ξανά...

Ενώ έχω φτάσει στο σημείο ότι αυτό είναι δεν υπάρχει άλλη λύσει , με πιάνουν τύψεις. Ότι φταίω , ότι είναι μόνος οι δικοί του είναι μακριά, ότι θα πληγωθεί ...

Quote:

---

Originally Posted by Danai

Καλησπέρα σας, δεν ξέρω αν μπορείτε να με βοηθήσετε αλλα είμαι πολυ μπερδεμένη.
Τωρα έγινα 30χρονων κ εγώ δυο υπέροχα παιδιά 4,5 κ 2,5 χρόνων που με λατρεύουν κ βέβαια ένα σύζυγο.
Αρχικά να τονίσω ότι μεγάλωσα ανεξάρτητη κ πάντα είχα όρεξη για δουλειά. Με το σύζυγο μου ημαστε 6 χρόνια μαζί η αλήθεια είναι ότι τα κάναμε όλα γρήγορα. Έχω κάταγμα λιανικής κ ο σύζυγος ένστολος πάντα τα έδινα όλα στον άλλο χωρίς να έχω όριο , μέχρι που έφτασα στο σημείο το τελευταίο χρόνο κ ένιωθα απόλυτος εξαρτημένη από αυτόν χωρίς να έπρεπε πιστεύω. Έκανα συζήτηση, τηλέφωνο μια σύμβουλο γάμου γιατί ένιωθα χάλια κ όταν του το είπα έγινε εξοφρενων. Του χώρισα τα οικονομικά του είπα πως νιώθω κ ότι δεν μου προσφέρει αυτά που χρειάζομαι με χαρα παρά μόνο με γκρινια ( να έχω καλή καθημερινότητα να μη λειπει τίποτα στο σπίτι μου αφού έχω τη δυνατότητα) κ μου είπε ότι αυτός δεν το αντέχει αυτό κ καλύτερα να χωρίσουμε.
Μετά από δυο τρεις μέρες που με έπιασαν μετά η τύψεις του πρότεινα να βάλουμε προτεραιότητες ( γιατί πρέπει να κάνω έξοδα με το μαγαζι ) κ για άλλη μια ακομα φορά προτεραιότητα ήταν το αυτοκίνητο ...η οικογένεια του κ γενικότερα δικά του πράγματα.
Δεν ξέρω νιώθω ότι είναι παρά πολλα . Δε με αφήνει να προσφέρω στη δίκη μου οικογένεια γιατί ξέρει μόνο να τους κρίνει.
Γενικότερα δεν μπορούμε ποτε να μιλήσουμε πάντα τσακωνόμαστε. Προσπαθώ να του εξηγήσω κάτι κ με πάει εκεί που θέλει αυτός με διακόπτει κ τελειώνει εκείνος τη συζητήσει όπως τη θέλει.
Είναι πολυ καλός στα παιδιά του στο σπίτι του έχει Αρκετά θετικά αλλα έχει κ μια αρνητική ενέργεια ένα συνεχόμενο εκνευρισμό με οτιδήποτε.
Δεν ξέρω δεν ξέρω δεν ξέρω αν το θέλω αν το αντέχω. Επισεις το τελευταίο χρόνο έχουμε βγει έξω μερικές φορές κ βλέπω τις παρέες κ τις ζηλεύω να γελάνε να κάνουν την τρέλα τους χωρίς να κάθομαι να κρίνουν το κόσμο μόνο.
Φοβάμαι φοβάμαι μήπως έχω επηρεαστεί μήπως μου έχει λείψει να είμαι ελεύθερη. (Κ δεν εννοώ το ερωτικο κοματι) .
Σε αυτό πάντως μόνο τα βρίσκαμε μόνο σε αυτό δεν τσακωνόμασταν .
Τωρα δεν θέλω ούτε αυτό
Βοηθήστε όσο μπορείτε .

---

Καλησπέρα!δεν είμαι παντρεμένη και δεν έχω παιδάκια. Με την πρώτη ματιά φαίνεται πως δεν έχουμε κάτι κοινό. Όμως έχουμε. Έναν παρόμοιο σύντροφο. Εγώ με τον σύντροφο μου είμαι 3 χρόνια μαζί του. Στην αρχή ήμουν πολύ ερωτευμένη και δεν έβλεπα τον πραγματικό του εαυτό. Αργότερα, όταν άρχισε να "ξεφουσκώνει το μπαλόνι" άρχισα να βλέπω τον πραγματικό του εαυτό. Ήταν επικριτικός με τα πάντα, με εμένα, με τους γύρω του, με την οικογένεια μου. Με όλα. Και όσο περνούσε ο καιρός μόνο τσακωνόμασταν. Για τα πάντα. Ακόμα και για το πιο μικρό πράγμα. Έβγαινα έξω και εγώ όπως και εσύ και έβλεπα τους άλλους να γελάνε. Ήθελα την ελευθερία όσο τίποτε άλλο. Αλλά από την άλλη τον αγαπούσα κιόλας. Αργότερα γνώρισα κάποιον. Έναν πολύ χαρούμενο και εξωστρεφή άνθρωπο, έξω καρδιά. Και μπήκα στο τρυπάκι της σύγκρισης. Κατάλαβα ότι ο σύντροφος μου δεν μου άξιζε. Είχε περάσει και ο έρωτας από πλευράς μου εξάλλου. Ακόμα με χειραγωγεί και μου φέρεται με τον ίδιο τρόπο. Τον αγαπάω σαν άνθρωπο αλλά τίποτε παραπάνω πλέον. Τα έδωσα όλα όταν ήμουν ερωτευμένη και δεν έχω τίποτα πια. Απλώς, δεν βρίσκω την δύναμη να πω τέλος. Γιατί ξέρω πως με αγαπάει και δεν θέλω να τον πληγώσω. Και καταλήγω να πληγώνω τον εαυτό μου με αυτόν τον τρόπο. Εσύ όμως διαφέρεις από εμένα. Εσύ έχεις δυο πανέμορφα παιδάκια, και εάν δεν νιώθεις πως δεν μπορείς να συμβιβαστείς άλλον με αυτόν τον άνθρωπο και με τον τρόπο του, έχεις το μεγαλύτερο κίνητρο να το κάνεις. Όχι τον εαυτό σου. Τα παιδιά σου. Γιατί και για εκείνο είναι άδικο να μεγαλώνουν σε ένα περιβάλλον που οι γονείς συμβιβάζονται μόνο και μόνο για εκείνα. Μην υποτιμάς το μυαλό τους,καταλαβαίνουν πολλά περισσότερα από όσα εμείς νομίζουμε.. η απόφαση βέβαια είναι καθαρά δική σου. Εγώ λέω απλώς μια γνώμη με σεβασμό προς το πρόσωπο σου και το πρόσωπο του συζύγου σου πάντα.

Εστάλη από SM-J530F στο E-Psychology.gr Mobile App

Γιατί να του ζητήσεις, αυτό δεν το έχω καταλάβει. Αν παραιτήθηκες από την οικονομική και άλλη σου ελευθερία σε πολύ μεγάλο βαθμό εθελοντικά και έχει μάθει 6 χρόνια τώρα να το θεωρεί φυσιολογικό, είναι δύσκολο να του αλλάξεις μυαλά και να ξέρεις ότι φταις κυρίως εσύ. Αν βλέπεις ότι δεν παίρνει από συζήτηση, ίσως αξίζει σε κάποια πράγματα να τον φέρεις προ τετελεσμένου στην πράξη για να δεις πως θα αντιδράσει. Τζίρους δεν κάνεις στο μαγαζί; Ε, κράτα τα λεφτά και ξόδεψε αυτά τα 100-200 που λες όπως νομίζεις.
Αν αρχίζει τα σχόλια για τους δικούς σου, απλά φύγε και μην κάθεσαι να τον ακούς. Στην αρχή μπορεί να το δει σαν πόλεμο νεύρων, αργότερα ισως καθίσει κι αυτός να σκεφτεί κάποια πράγματα. Πρέπει ωστόσο να βάλεις μέσα σου ένα χρονικό όριο μέχρι πότε θα προσπαθείς. Πάντα αξίζει μια προσπάθεια πριν φτάσει κανείς στον χωρισμό, αν τα πράγματα δεν πάνε πουθενά όμως, καλύτερα χωρισμός παρά συμβιβασμός σε αρρωστημένες καταστάσεις. Να σου πω την αλήθεια μου χτύπησε πολύ άσχημα αυτό που ανέφερες με τα παιδιά. Τα παιδιά συναισθάνονται πότε τα πράγματα πάνε χάλια και τι παίζει μεταξύ των γονιών τους. Δεν είναι ωραίο να τα βάζετε άθελά σας και στην μέση.

Σε ευχαριστώ , σε ευχαριστώ πολυ.
Αυτό θέλω αλλα δεν έχω τη δύναμη.. έτσι νιώθω. Δεν θέλω να τον πληγωσω..
έχω σκεφτεί κ το μετά.. θα ήθελα κ πιστεύω ότι θα μπορούσα από μέρους μου να είναι άριστες οι σχέσεις μας μετά από διαζύγιο για τα παιδιά
Ποτε δεν θα ήθελα να τον μειώσω σε αυτά θα τα μεγάλωνα κ θα ήθελα να τον θαυμάζουν άσχετα αν δεν ηαμαστε παντρεμένοι. Αλλα κ εκεί ερχετε ο φόβος
Αυτός πως θα είναι θα το κάνει τόσο δύσκολο...

Όχι όχι δεν τα βαζω στη μέση.
Όμως ναι μπορεί να είναι μπροστά σε κάποια διαμάχη (συζήτησης) κ απλά η κόρη μου του λέει μην της φωνάζεις ,μαμά μην τον ακούς έτσι φωνάζει πάντα... όσο για το οικονομικό με έχει παράξει πολυ. Δεν έχω κάθε μέρα τζίρο για να μου είναι τόσο ευκολο αλλα κ όσες φορές το έχω κάνει τον έχω κ γκρινιάζει . Η υπάρχει καθημερινός έλεγχος στο πος στο ταμείο στη τσάντα...

Όπως φαίνεται βρε Δανάη, είσαι σίγουρη ότι δεν φιάχνεται το πράγμα μεταξύ σας. Άρα η απάντηση είναι χωρισμός. Κανένας χωρισμός δεν είναι εύκολος, αλλά είναι 1000 φορές καλύτερος από έναν συμβιβασμό. Άλλωστε όσοι πάνε να συμβιβαστούν συνήθως πάλι στον χωρισμό καταλήγουν, απλά ενώ έχουν χάσει κάποια χρόνια περισσότερα και έχουν κάνει κακό και στους ίδιους και στα παιδιά τους.

Δεν αντέχω να νιώθω άλλο υπό...
Δεν ξέρω γιατί όπως λες κ εσύ το έχω σίγουρο πλέον αλλα δεν βλέπω κάτι άλλο.
Να δεχτώ να είμαι υπό όταν με ζει ο άλλος κ μου τα προσφέρει όλα.
Αλλα να κουράζομαι τόσο να κάνω βαριές δουλειές χωρίς να γκρινιάζω να προσφέρω κ πάλι υπό..

Aο τι έχω καταλάβει έχετε χωρίσει τα πορτοφόλια σας..εάν κατάλαβα λάθος διορθωσε με...αυτό που λέει ένα μέλος πιο πάνω είναι σωστό αφού χωρίσατε τα πορτοφόλια σας μπορείς να κάνεις κουμάντο απτό τζίρο του.μαγαζιου και να περνεις ότι θέλεις στο μαγαζί χωρίς να του το ζητάς...
Όσο αφορά τους γονείς σου δηλαδή τα πεθερικά του άνδρα σου...κανείς δεν συμπαθεί πεθερικά το έχει παράδοση η Ελλάδα.δηλαδη μην νομίζεις ότι είσαι η μόνη πολύ σπανια περίπτωση είτε νυφη είτε γαμπρός να λέει καλές κουβέντες για πεθερικά πολύ σπάνιο...εγώ συγκεκριμένα μια ζωή είχα πρόβλημα με της υποψήφιες πεθερές με πεθερους ποτέ...η πεθερές πάντα κάτι βρίσκουν να λενε....μπορεί η μητέρα σου να μην έχει πει τίποτα για τον άνδρα σου αλλά πάντα ο ένας απτους δύο κάτι θα βρει να πει...όσο αφορά το σύμβουλο γάμου για ειμαι ηλικρινης και εμένα δεν μου αρέσει σαν ιδέα να απευθυνθώ σε εναν σύμβουλο γάμου..λες και εγώ είμαι ανίκανος να λύσουν τα προβληματα μου...λέω το πώς φενετε σε εμένα...
Προσπάθησε λίγο ακόμα να κάτσει να του μιλήσεις όχι για χρήματα αλλά για εσάς...για το πώς καταλήξατε ενώ ήσασταν ερωτευμένοι και οι δύο και ξεκινήσατε να χτίσετε κάτι όμορφο και το καταφέρατε τώρα τρογωσαστε μεταξυ σας.με ήρεμο και όμορφο τρόπο πιαστον και προσπάθησε να του κάνεις ηρεμεί συζήτηση..μια δυο αν δεν βλέπεις φως στο τούνελ τοτες εσύ ξέρεις..θα συμφωνήσω με τους από πανω

Quote:

---

Originally Posted by Danai

Όχι όχι δεν τα βαζω στη μέση.
Όμως ναι μπορεί να είναι μπροστά σε κάποια διαμάχη (συζήτησης) κ απλά η κόρη μου του λέει μην της φωνάζεις ,μαμά μην τον ακούς έτσι φωνάζει πάντα... όσο για το οικονομικό με έχει παράξει πολυ. Δεν έχω κάθε μέρα τζίρο για να μου είναι τόσο ευκολο αλλα κ όσες φορές το έχω κάνει τον έχω κ γκρινιάζει . Η υπάρχει καθημερινός έλεγχος στο πος στο ταμείο στη τσάντα...

---

Ε άμα είναι τόσο τύραννος σε στυλ Αντωνάκη μην γίνεσε εσύ Ελένη..στείλτον από κει που ήρθε...καπέλο σε τον και δρόμο....θα είσαι και πιο ευτυχισμένη με τα παιδιά σου...σόρρυ κι όλας αλλά θα εσκαγα αν δεν το έλεγα..
Άμα πια...
Το ένα δεν του αρέσει το άλλο του βρωμάει στηλτον τον μαλακά..

Όσο γι το οικονομικό κατάλαβες λαθος γιατί πάλι εγώ φταίω που σκέφτομαι τον άλλο πρώτα.
Εκεί που τα χώρισα κ το εμπέδωσε καμία εβδομάδα μετά μου είπε·καλύτερα χωρίσουμε, δε μπορεί έτσι κ ότι έχει πέσει το ηθικό του.
Κατάλαβα κ γω ότι αυτό ήταν ΤΕΛΟΣ.
Τότε.... με έπιασαν οι τύψεις κ το βρήκα πιο σωστό να του ζητήσω να προσπαθήσουμε κ να βάλουμε προτεραιότητες στα οικονομικά που θα τις εγκρίνουμε κ οι δυο.
Έγινε για λίγο...(όχι μια εβδομάδα..)
Κ έχει περάσει 1,5 μήνας κ βλέπω ότι πάλι τα ίδια
Γυρίσαμε εκεί που μείναμε.

Κ ξεκινώ να σκέφτομαι
Μήπως εγώ φταίω ;
Μήπως δεν μπορώ να έχω τον ελέγχω ;

Γεια σου Δαναη..
Εγώ αναρωτιέμαι.. οταν δεν μπορείς να τα βγάλεις πέρα με το μαγαζί σου και χρειάζεσαι οικονομική βοήθεια από τον άντρα σου για το μαγαζί σου, πως θα τα βγάλεις πέρα μόνη σου μετά το διαζύγιο;;
Λογικά θα αναγκαστείς να το κλείσεις.. Άρα κ διαζύγιο κ κλείσιμο;;
Μηπως να το κλείσεις από τώρα, μήπως τα βρεις κ με τον άντρα σου;;
Το ότι αισθάνεσαι υπό έχει να κάνει με το ότι σε συντηρεί;; Ή με το ότι δεν σου αναγνωρίζονται όσα προσφέρεις;; Μήπως είναι θέμα χαμηλής αυτοεκτίμησης;;
Από τη στιγμή που είναι καλός πατέρας, ενδιαφέρεται για το σπίτι του και ο γιος σου τουλάχιστον είναι δεμένος μαζί του, πως θα τους το στερήσεις αυτό;; Για τα λεφτά;; Για τα δικά σου ανεκπλήρωτα θέλω;;

Εγώ είμαι πάλι...

Quote:

---

Originally Posted by Danai

Όσο γι το οικονομικό κατάλαβες καθώς γιατί πάλι εγώ φταίω που σκέφτομαι τον άλλο πρώτα.
Εκεί που τα χώρισα κ το εμπέδωσε καμία εβδομάδα μου είπε ότι χωρίζουμε κ ότι έχει πέσει το ηθικό του.
Κατάλαβα κ γω ότι αυτό ήταν ΤΕΛΟΣ.
Τότε.... με έπιασαν οι τύψεις κ το βρήκα πιο σωστό να του ζητήσω να προσπαθήσουμε κ να βάλουμε προτεραιότητες στα οικονομικά που θα τις εγκρίνουμε κ οι δυο.
Έγινε για λίγο...(όχι μια εβδομάδα..)
Κ έχει περάσει 1,5 μήνας κ βλέπω ότι πάλι τα ίδια
Γυρίσαμε εκεί που μείναμε.

---

Δεν μπορώ να καταλάβω όμως γιατί τόση φασαρία για το οικονομικό θεωρεί ότι ξοδεύεις πολλά???ότι είσαι σπατάλη??μήπως θεωρεί ότι το μαγαζί σου έχει μόνο έξοδα και όχι έσοδα???και το θεωρεί άσκοπο να βάζει λεφτά σε μια επιχειρηση που δεν έχει κέρδος?