Πόση αχαριστία;

Αυτή η περίοδος για μένα φαίνεται πως είναι ιδιαιτέρως εκπαιδευτική και αυτές τις μέρες μάλλον πήρα ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής μου.
Μέσα στον γενικότερο χαμό που ζω και που οι περισσότεροι ξέρετε , κάπου εκεί ανάμεσα σε χημειοθεραπείες και αγωνίες και τρεξίματα η ζωή παραδίδει τελικά τα καλύτερα μαθήματα της. Μπας και ξυπνήσεις. Ευτυχώς είχα και έχω ανθρώπους γύρω μου που έτρεξαν από την πρώτη στιγμή να βοηθήσουν και πρακτικά αλλά κυρίως με την παρουσία τους, με το αδιάκοπο ενδιαφέρον τους και μια κουβέντα συμπαράστασης. Μέσα σε αυτά είχα την τύχη να μου φανερωθεί κι ένα φίδι που έτρεφα στον κόρφο μου για χρόνια. Που το έτρεφαν οι γονείς μου και μετά ανέλεβα εγώ γιατί τσιμπούσα από τον καλό τον λόγο, από το γλυκομίλητο πρόσωπο, από την κακομοιριά που έβγαζε, απ το συνεχές κλάψιμο της. Συγγενής. Πάντα σπίτι μας σαν μια οικογένεια. Πάντα υπό την προστασία μας. Ο, τι ήθελαν, εμείς πάντα εκεί, οι γονείς μου κ αργότερα και εγώ. Ένιωθα ώρες ώρες μια ενόχληση σαν ένα τσιμπούρι που σου χει κολλήσει και δεν λέει να σε αφήσει, ένιωθα κάποιες στιγμές να μου συμβαίνει κάτι καλό και να πιάνω τον εαυτό μου να μην τολμώ να το πω γιατί κάτι στο βλέμμα τους με τρόμαζε και με απωθούσε. Μια μόνιμη κλάψα και εγώ να τρέχω. Αχ, μου έσπασε η πολυθρόνα και δεν έχει ο θείος σου που να κάτσει τώρα που ναι άρρωστος, έτρεχα εγώ να δίνω πολυθρόνες. Μου χάλασε ο φούρνος, έδινα εγώ. Ειδα πήρες καινούργιο τάδε, δεν μου δίνεις το παλιό; έδινα εγώ. Δεν έχουμε λεφτά για αρνί το Πάσχα, έτρεχε ο πατέρας μου που το χε σε κακό να κάνουν οι άνθρωποι Πάσχα χωρίς αρνί. Δεν έχουν τα παιδιά να φάνε κρέας σοκ η μάνα μου, άνοιγε το ψυγείο και έδινε τα μισά.
Έβλεπα όμως τα σημάδια. Όλοι τα βλέπαμε. Αλλά δεν τα αξιολογούσα σωστά, τη δικαιολογούσα πάντα : είναι αφελής, δεν το κάνει από κακό απλά δεν της κόβει. Αυτό σκεφτόμουν πάντα και έκλεινε εκεί. Και πάντα ένα χέρι απλωμένο να ζητάει μπροστά μου.
Μόλις αρρώστησε ο πατέρας μου και τέλειωσε η μάσα εξαφανίστηκαν. Βρήκαν αλλού να τρώνε. άρχισα να μαζεύω θυμό αλλά είπα χέστους, είχα σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ. Μάλωνα την μάνα μου, της έλεγα : μη δίνεις σημασία, ας κάνουν οτι θέλουν μην ασχολείσαι. Μέσα μου μάζευα ομως. Ούτε ένα τηλέφωνο. Ζείτε; Για τον πατέρα μου ειδικά έπρεπε να χουν στήσει άγαλμα και να τον πρσκυνάνε και τώρα ούτε ένα τηλέφωνο αν ζει! Φτάνει το αποκορύφωμα, γλέντια, γάμοι, του πετάνε τυπικά ένα προσκλητήριο στη μούρη, ούτε καν σπίτι δεν ήρθαν να το δώσουν, στο καφενείο και εκείνος γυρνάει σπίτι με τα μούτρα κατεβασμένα. Τίποτα δεν έκανα εγώ; μου λέει. Μη δίνεις σημασία του λεγα εγώ, ας κάνουν οτι θέλουν. Δύο τηλέφωνα όλο αυτό διάστημα. Ένα για να μου ζητήσει να την πάω κάπου με το αυτοκίνητο όπου αρνήθηκα γιατί δεν είχα χρόνο να αναπνεύσω κι ένα άλλο λίγες μέρες πριν που με πέτυχε σε δουλειά και δεν μίλησα πολύ. Της είπα πως θα την πάρω αργότερα αλλά δεν την πήρα, δεν είχα καμιά διαθεση να την ακούσω νόμιζα οτι θα μου το παίξει πως την έπιασε ο πόνος για τον πατέρα μου, τόσο ηλίθια. Και μετά έσπασε τα τηλέφωνα να με βρει για να μου πει τι; Να της επιστρέψω το ένα και μοναδικό δώρο που μου χε κάνει αυτά τα χρόνια γιατί το χρειαζόταν μου είπε!!! Δεν πίστευα στα αυτιά μου!!! Με ένα κακομοίρικο ύφος πάλι, με παρακάλια, με τα δεν μπορώ , είμαι χάλια, το χρειάζομαι, συγγνώμη που σε ενοχλώ... είχα σοκαριστεί. ΔΕν μπήκε καν στο κόπο να με ρωτήσει πριν αρχίσει την κλάψα πώς είμαι, αν ζούμε, τίποτα, μόνο να μου πει πόσο χάλια είναι εκείνη, πόσο χρειάζεται το δώρο πίσω. Σηκώθηκα και πήγα την ίδια στιγμή με το δώρο επιστροφή. Άρχισα να την ρωτάω τι έχει μαζί μας, ποιος την πείραξε, γιατί φέρεται έτσι. Τα αρνήθηκε όλα, μας μιλάει κανονικά λέει, δεν έχει τίποτα. Έγινα έξαλλη, άρχισα να φωνάζω, να απαιτώ μια απάντηση. Και ξαφνικά οι μάσκες πέσανε. Μόλις με είδε να βγαίνω εκτός εαυτού, μόλις είδε να ουρλιάζω και να κοπανάω πράγματα, μόλις είδε οτι για πρώτη φορά της ζητούσα αυτά που δικαιούμαι και μου τα κράτησε, μόλις φοβήθηκε οτι για πρώτη φορά δεν θα της δώσω αλλά θα της πάρω....εκεί επιτέλους την έβγαλε την μάσκα. Εκεί τελειώσαν τα γλυκόλογα και το χαμογελαστό πρόσωπο κι είδα με τα μάτια μου αγνή καθαρή κακία.

Την προειδοποίησα πως θα πήγαινα την επομένη να της πάρω κάτι που μου κρατούσε χρόνια και με πουστιές αρνιόταν να δώσει ενώ το ζητούσα. Ήταν ένα έπιπλο της γιαγιάς που τη λάτρευα και το χε πάρει χωρίς να ρωτήσει κανέναν όπως είχε πάρει κι όλα τα πράγματα της γιαγιάς και καλά μας τα κρατούσε και θα μας τα έδινε όποτε τα ζητούσαμε αλλά όταν το ζητούσα γύρισε και μου είπε : ναι ναι βεβαίως να στο δώσω, αλλά δεν έχω πού να βάλω τα πράγματα μου, αγόρασε μου ένα άλλο και θα στο δώσω αυτό, το δικαιούσαι. Και εγώ τότε ντράπηκα να της πω : τι μου ζητάς; Να στο αγοράσω; Γιατί αφού το δικαιούμαι; Και είχα όντως σκοπό μόλις μάζευα λίγα χρήματα να της το αντικαταστήσω γιατί είχα σιχαθεί πια την κακομοιριά της. Και τώρα γύρισε με στόμφο και μου είπε : ξέχνα το, δεν στο δίνω, εγώ αυτό θέλω να το δώσω στην νύφη μου! Εκεί τρελάθηκα. Έφυγα για να μην την δείρω με την υπόσχεση πως θα επέστρεφα για να το πάρω.

Με ηρέμησε ο γιος της στον οποίο τηλεφώνησα αμέσως μετά. Μου έδωσε τον λόγο του πως θα μου το επιστρέψει ο ίδιος, ούτε αυτός πίστευε στα αυτιά του για αυτά που άκουγε για την μάνα του, δεν ήξερε τι να πει. Μου ζήτησε να ηρεμήσω και να μην κάνω τίποτα την επομενη όπως είχα σκοπό μου ζήτησε να το κάνω για κείνον. Σταμάτησα. Για εκείνον και για τον πατέρα μου. Μην μάθει τίποτα από αυτά.
Η μάσκα απαξ και βγει όμως μετά από τόσα χρόνια καταπίεσης πίσω από το γλυκανάλατο κακομοίρικο ύφος της θεούσας δεν μπορεί να μαζευτεί με τίποτα. Κουβέντα εγώ στους δικούς μου. Και την επομένη φτάνει δέμα απτην λεγάμενη. Δυο φλιτζανάκια του καφέ κι ένα γράμμα. 4 σελίδες ξεβράκωμα χρόνων. Πόση κακία έκρυβε μέσα της και δεν είχα πάρει χαμπάρι; Πόση υποκρισία; Πώς κατάφερνε κι έκρυβε τόσο φθόνο; Τι είχε να μας καταλογίσει ; ποια ήταν τα τρομερά εγκλήματα που της κάναμε και φέρθηκε έτσι; Η μάνα μου της έδινε λέει συνεχώς αλλά όχι απο αγάπη γιατί την κακολογούσε παντού. Κι ο πατέρας μου έκανε το τρομερό έγκλημα μια φορά να ζητήσει δανεικά από τον γιο της τα οποία επέστρεψε. Εγώ έκανα το τρομερό έγκλημα μια φορά που της είχα δανείσει κάτι που είχε συναισθηματική αξία για μένα, να θυμώσω όταν μου είπε πως χάλασε και το πέταξε. Αυτά μου γραφε στο γράμμα. Αυτό το κακό της έχουμε κάνει. Κι εντελώς τυχαία όλα αυτά τα θυμήθηκε μετά από χρόνια, όταν βρήκε αλλού να τρώει.

Αυτό που θα της άξιζε ξέρω ποιο είναι. Γιατί ξέρω ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που την πονάει. Να της πάρεις κάτι. Αυτό που θα πρεπε να κάνω, αν δεν σκεφτόμουν τον πατέρα μου, είναι να πάω σήμερα με ένα φορτηγό και να της αδειάσω το σπίτι. Γιατί ότι έχει εκεί μέσα, είναι δικό μου, εγώ της το χω δώσει κι οι δικοί μου. Από τις κατσαρόλες μέχρι τα έπιπλα και τις κουρτίνες. Αν διανοηθώ να της πάρω πίσω οτι της έχω δώσει θα της μείνουν μόνο οι τοίχοι.

καλημερα ελισσαβετ, κι ελπιζω ολα να πηγαινουν ομαλα με τον πατερα σου.
πωωω ρε φιλη.
εκνευριζομαι εγω η αγνωστη που τα διαβαζω. ποσο μαλλον εσυ που τα ζεις.
την θυμαμαι την περιπτωση που αναφερεις.
ποσες φορες θα επιβεβαιωθει αυτο; ΜΑΚΡΙΑ απο φιλους/συγγενεις, φιδια!! ποσες φορες να το πουμε;
οταν καταλαβεις το ποιον τους, ΜΑΚΡΙΑ.
για να δουμε την καλη πλευρα, μεσα στα νευρα και την συγχιση, ειναι καλη εξελιξη το οτι πεσαν οι μασκες.
αφενος θα σταματησει η κλαψα και η αφαιμαξη, αφετερου ειτε ηρεμα ειτε οχι, θα διεκδικησεις ολα αυτα που θελεις.
καταλαβαινω οτι προσπαθεις να κρατησεις τους δικους σου εκτος της ιστοριας.
γιατι δεν στελνεις το γραμμα της κακομοιρας στον γυιο της , να καταλαβει περι τινος προκετιαι;
ζητα απο εκεινον, επισης γραπτα, αλλα ηρεμα, ΑΚΡΙΒΩΣ οσα σου αναλογουν απο τα πραγματα που εχει αυτη.
ειτε τα παρεις, ειτε το αφησεις προς στιγμην εκει το θεμα, θα ξερει παρα πολυ καλα ο γυιος της οτι σαν χρωστανε, δεν τους χρωστατε. και την συνεχεια θα την δωσεις οποτε και αν επιλεξεις εσυ.

απο την αλλη πλευρα ελισσαβετ μου, θα εχεις συνειδητοποιησει, οτι τετοιοι βρυκολακες, βρισκουν και τα κανουν...
πες το αφελεια, πες το καλωσυνη, οι σχεσεις ειναι αμφιδρομες, αν συνεχεια δινεις και δεν υπαρχει μια ισορροπια, κατι δεν παει καλα, και κατι δεν ΚΑΝΕΙΣ καλα, οσο καλες κι αν ειναι οι προθεσεις σου.

elisabet καλημέρα!
«Ουδείς πιο αχάριστος του ευεργετηθέντος»
Καλά κάνεις που τα γράφεις και ξεσπάς, αλλά το ζήτημα είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε μια παράλληλη πραγματικότητα και στο μυαλό τους έχουν τα χίλια δίκια. Γιατί; Γιατί έτσι τους έχετε μάθει. Στο μυαλό τους θεωρούν ότι τα δικαιούνται όλα αυτά που τους έχετε δώσει τόσα χρόνια και τα υλικά και τα άυλα και ίσως κι ότι τους χρωστάτε. Μην ψάχνεις να βρεις λογική σε τέτοια άτομα, έχουν την λογική του παραλόγου, ωστόσο δεν φταίνε οι ίδιοι, φταίνε καθαρά οι άλλοι που τους ανέχονται.

Δυστυχώς έχω πολύ στενά παραδείγματα στο σόι όπου ο πατέρας μου μια ζωή είναι το θύμα για να μην τον ζαλίζουν, να μην τσακώνονται, μην μην μην... Έτσι έχουμε κάτι ωραιότατους κηφίνες στο σβέρκο μας οι οποίοι θεωρούν ότι είναι και εργατικοί, έξυπνοι, ισάξιοι, ίσως και ανώτεροι από εμάς που ουσιαστικά τους έχουμε κάνει μάγκες. Εγώ έχω πάρει τις αποστάσεις μου, αλλά κάποια στιγμή πολλά πράγματα θα τα βρω μπροστά μου και βλέπω να γινόμαστε κ.λος. Πως να καταλάβει ο άλλος ότι είναι για τον γάιδαρο καβάλα όταν για δεκαετίες οι γύρω του κάνουν τον χαζό και τον αφήνουν να πιστεύει ότι είναι βασιλιάς; Δεν υπάρχει περίπτωση. Το θέμα είναι ότι στο τέλος αμαρτίες γονέων παιδεύουσι τέκνα και εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν.

Όπως και να το κάνεις, αντικειμενικά εσύ θα βγεις χαμένη. Είτε συνεχίζεις και κάνεις τον χαζό οπότε εξακολουθούν να σου ρουφούν το αίμα, είτε τσακώνεσαι και βγαίνεις κακιά και το δίκιο σου δεν το βρίσκεις. Άστα να πάνε...

Καλημερα κορίτσια Sonia, Remedy!
Με τον πατέρα μου παλεύουμε, άλλοτε καλά κι άλλοτε όχι, είναι μακρύς ο αγώνας αλλά αντέχουμε ακόμα.

Την θυμάμαι την απάντηση που μου χες δώσει κ τότε που τα είχα γράψει μέσες άκρες Ρεμεντυ, και μου χες πει : σε ζηλεύει, έχει φθόνο. Και δεν το πίστεψα. Την θεωρούσα απλά συμφεροντολόγα (αυτό το βλεπα) αλλά πίστευα πως μας αγαπούσε. Πίστευα πως απλά είχε μάθει πάντα να είναι κάπως κακομοίρα κι είχε αναπτύξει μια συμπεριφορά αρπακτικού εξαιτίας αυτού, αλλά δεν πίστευα ποτέ πως θα έφτανε μέχρι εκεί. Μας εξυμνούσε σε όλο τον κόσμο! έλεγε συνεχώς πως στον πατέρα μου χρωστάει τα πάντα και στην μάνα μου, πως της στάθηκαν αδέρφια, παντού τα έλεγε αυτά συνεχώς. Ο πατέρας μου είχε αναλάβει αυτή την οικογένεια από πάντα, ήταν η οικογένεια του άρρωστου αδερφού του, πάντα αυτός έτρεχε για όλα. Σκέψου οτι τον μεγάλο της γιο (αυτόν με τον οποίο μίλησα στο τηλέφωνο και είμαστε σαν αδέρφια) ο πατέρας μου τον έχει μεγαλώσει! Μέχρι τα 10 του ο πατέρας μου τον είχε στο σπίτι μας γιατί ο αδερφός του ήταν άρρωστος. Και δεν έχω παράπονο από τον ξάδερφο, δεν είναι σαν τα μούτρα τους, πάντα μου στάθηκε σε ότι χρειάστηκα και τώρα με την ασθένεια παρόλο που είναι μακριά πάντα τηλεφωνεί και νοιάζεται. Αυτό όμως ήταν μεγάλη αποκάλυψη! Να την ρωτάω μες τα μούτρα ουρλιάζοντας : δεν χρωστάς τίποτα στον πατέρα μου; σου είναι ξένος; και να μου κουνάει το κεφάλι γνέφοντας οχι! Και μετά να μου αποκαλύπτει το τρομέρο του έγκλημα οτι τους ζήτησε μια φορά στα εκατό χρόνια δανεικά τα οποία επέστρεψε. και να της λέω, ακόμα κι αν δεν στα επέστρεφε ποτέ, δεν γινόταν απόσβεση με αυτά που σας έδινε αυτός τόσα χρόνια; Μέχρι το σπίτι που μένετε, αυτός το χει χτίσει! αμέτρητες φορές με θυμάμαι ως παιδί να με στέλνουν να ζητήσω λεφτά από τον πατέρα μου γιατί μια συνέβαινε το ένα, μια το άλλο...πάνε παραγραφή έγινε σε αυτά; Όχι μου είπε γιατί εσείς είχατε λεφτά, για να μην σηκώσει απτην τράπεζα λέει τα ζήτησε ο πατέρας μου! Που μακάρι να είχαμε δηλαδή λεφτά στην τράπεζα, αλλά στην τράπεζα μόνο χρέη υπάρχουν. Αλλά αυτοί προφανώς πιστεύανε μια ζωή πως εμείς ήμασταν παμπλουτοι και είχαμε λεφτά στην τράπεζα. Επειδή δεν ζητιανεύαμε.

Με τον εαυτό μου θυμώνω, έχετε δίκιο, με τον εαυτό μου τα έχω. Για το πόσο ηλίθια ήμουν. Αφού έβλεπα τα σημάδια γιατί δεν τα αξιολογούσα σωστά; Τι σκατά πάει τόσο λάθος με μένα;
Έχουν οι γονείς μου κι οι δυο ένα χαρακτηριστικό που το χουν περάσει δυστυχώς και σε μένα και ενώ προσπαθώ δεν δείχνω να το αποβάλλω. Θεωρώ μικροπρέπειες όλα αυτά. θεωρώ μικροπρέπεια να ζητήσω αυτό που δικαιούμαι και να το κάνω θέμα, κατινιά, δεν ξέρω πως να το πω. Εκει την πατάω. Ενώ έγινα έξαλλη δηλαδή όταν της ζήτησα το έπιπλο της γιαγιάς και στην ουσία μου ζήτησε να το αγοράσω, ενώ έβλεπα πως αυτό είναι βλακεία και άδικο και θύμωνα, απτην άλλη δεν τολμούσα να της δώσω την απάντηση που της άξιζε γιατί το θεωρούσα μικροπρεπές. Έλεγα θα πέσω στο επίπεδο της να κάνω κατινιές για ένα παλιοέπιπλο, ας το κρατήσει. Σκεφτόμουν πω κοίτα τι ξεφτίλα έκανε να μου πει τέτοιο πράγμα χωρίς να ντραπεί και τελικά ντρεπόμουν εγώ να συνεχίσω το θέμα. Εκεί πατούσε. Είχε βρει τα απόλυτα κορόιδα. Αυτή έλεγε χωρίς ντροπή οτι ήθελε και μεις ντρεπόμασταν να πούμε τα αυτονόητα γιατί είναι συγγενής, γιατί είναι κακομοίρα, γιατί θα βγούμε οι κακοί γιατί κατα βάθος μας αγαπάει... μαλακίες. Πάντα τα αρπακτικά και οι κηφίνες υπάρχουν γιατί από πίσω υπάρχουν κάποιοι που θέλουν να είναι κορόιδα. Και τους ταίζουν, μεταφορικά και κυριολεκτικά.

Προχθες που έγινε το σκηνικό στο σπίτι της δεν μπορούσα να ελέγξω τον εαυτό μου. Ήθελα να την δείρω. Γιαυτό μάλλον έστειλε το γράμμα μετά, φοβήθηκε, δεν με είχε ξαναδει έτσι, φοβήθηκε μη τυχόν και πραγματοποιήσω την απειλή μου και της τα πάρω πίσω όλα. Μέχρι και τύψεις πήγε να μου δημιουργήσει, μια σελίδα ολόκληρη την αφιέρωσε για να μου γράψει πως παραλίγο να πεθάνει απτην ταραχή της, πως αναγκάστηκε και πήρε γιατρό την νύχτα και ξόδεψε 50 ευρώ (ναι μου το γραψε κι αυτο, θα θελε μάλλον να μου ζητήσει να της το πληρώσω) και τώρα πρέπει να ζητήσει δανεικά για να βγάλει τον μήνα.

Είδες αγαπητή μου πως σε βάζει την λογική του παραλόγου; Κάθεσαι ας πούμε στο περιστατικό με τα λεφτά και λες "κι εμείς στην τράπεζα χρέη έχουμε, δεν είμαστε ζάμπλουτοι" . Μα η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι ότι αυτή νομίζει ότι δικαιωματικά δικαιούται τα λεφτά σας αφού έχετε περισσότερα ας πούμε. Κι μπαίνεις κι εσύ στην λογική της. Και πλούσια να είσαι, δικά σου είναι τα λεφτά, αυτή τι δουλειά έχει να απαιτεί; Λογική καμία κι εσύ το βλέπεις συναισθηματικά και πας να μπεις στην λογική της. Άκρη δεν βγαίνει.

Δες το σαν μάθημα να γίνει πάθημα από εδώ και πέρα. Αν θες μία γνώμη, αφού ο ξαδερφός σου είναι πιο λογικός το παλικάρι, δείξτου το γράμμα, πες του πως αισθάνεσαι, κάντε μια ήρεμη κουβέντα όσο μπορείς και διεκδίκησε το έπιπλο της γιαγιάς και ότι έχει πιο μεγάλη συναισθηματική αξία για εσένα. Από εκεί και πέρα πες του δεν θέλω πλέον με την μάνα σου πολλά-πολλά και θέλω εμείς, οι νεότερες γενιές να είμαστε εξηγημένοι και αγαπημένοι και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη με τους μεγαλύτερους. Και τελειώνει η παράσταση, μην ξανασχοληθείς με την θεία! Αυτή φυσικά θα λέει τα δικά της και δίκιο δεν θα σου δώσει, αλλά εσύ θα την έχεις κάνει πέρα και θα έχεις ένα βαρίδι λιγότερο στην ζωή σου.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Αυτή η περίοδος για μένα φαίνεται πως είναι ιδιαιτέρως εκπαιδευτική και αυτές τις μέρες μάλλον πήρα ένα από τα μεγαλύτερα μαθήματα της ζωής μου.
Μέσα στον γενικότερο χαμό που ζω και που οι περισσότεροι ξέρετε , κάπου εκεί ανάμεσα σε χημειοθεραπείες και αγωνίες και τρεξίματα η ζωή παραδίδει τελικά τα καλύτερα μαθήματα της. Μπας και ξυπνήσεις. Ευτυχώς είχα και έχω ανθρώπους γύρω μου που έτρεξαν από την πρώτη στιγμή να βοηθήσουν και πρακτικά αλλά κυρίως με την παρουσία τους, με το αδιάκοπο ενδιαφέρον τους και μια κουβέντα συμπαράστασης. Μέσα σε αυτά είχα την τύχη να μου φανερωθεί κι ένα φίδι που έτρεφα στον κόρφο μου για χρόνια. Που το έτρεφαν οι γονείς μου και μετά ανέλεβα εγώ γιατί τσιμπούσα από τον καλό τον λόγο, από το γλυκομίλητο πρόσωπο, από την κακομοιριά που έβγαζε, απ το συνεχές κλάψιμο της. Συγγενής. Πάντα σπίτι μας σαν μια οικογένεια. Πάντα υπό την προστασία μας. Ο, τι ήθελαν, εμείς πάντα εκεί, οι γονείς μου κ αργότερα και εγώ. Ένιωθα ώρες ώρες μια ενόχληση σαν ένα τσιμπούρι που σου χει κολλήσει και δεν λέει να σε αφήσει, ένιωθα κάποιες στιγμές να μου συμβαίνει κάτι καλό και να πιάνω τον εαυτό μου να μην τολμώ να το πω γιατί κάτι στο βλέμμα τους με τρόμαζε και με απωθούσε. Μια μόνιμη κλάψα και εγώ να τρέχω. Αχ, μου έσπασε η πολυθρόνα και δεν έχει ο θείος σου που να κάτσει τώρα που ναι άρρωστος, έτρεχα εγώ να δίνω πολυθρόνες. Μου χάλασε ο φούρνος, έδινα εγώ. Ειδα πήρες καινούργιο τάδε, δεν μου δίνεις το παλιό; έδινα εγώ. Δεν έχουμε λεφτά για αρνί το Πάσχα, έτρεχε ο πατέρας μου που το χε σε κακό να κάνουν οι άνθρωποι Πάσχα χωρίς αρνί. Δεν έχουν τα παιδιά να φάνε κρέας σοκ η μάνα μου, άνοιγε το ψυγείο και έδινε τα μισά.
Έβλεπα όμως τα σημάδια. Όλοι τα βλέπαμε. Αλλά δεν τα αξιολογούσα σωστά, τη δικαιολογούσα πάντα : είναι αφελής, δεν το κάνει από κακό απλά δεν της κόβει. Αυτό σκεφτόμουν πάντα και έκλεινε εκεί. Και πάντα ένα χέρι απλωμένο να ζητάει μπροστά μου.
Μόλις αρρώστησε ο πατέρας μου και τέλειωσε η μάσα εξαφανίστηκαν. Βρήκαν αλλού να τρώνε. άρχισα να μαζεύω θυμό αλλά είπα χέστους, είχα σοβαρότερα θέματα να ασχοληθώ. Μάλωνα την μάνα μου, της έλεγα : μη δίνεις σημασία, ας κάνουν οτι θέλουν μην ασχολείσαι. Μέσα μου μάζευα ομως. Ούτε ένα τηλέφωνο. Ζείτε; Για τον πατέρα μου ειδικά έπρεπε να χουν στήσει άγαλμα και να τον πρσκυνάνε και τώρα ούτε ένα τηλέφωνο αν ζει! Φτάνει το αποκορύφωμα, γλέντια, γάμοι, του πετάνε τυπικά ένα προσκλητήριο στη μούρη, ούτε καν σπίτι δεν ήρθαν να το δώσουν, στο καφενείο και εκείνος γυρνάει σπίτι με τα μούτρα κατεβασμένα. Τίποτα δεν έκανα εγώ; μου λέει. Μη δίνεις σημασία του λεγα εγώ, ας κάνουν οτι θέλουν. Δύο τηλέφωνα όλο αυτό διάστημα. Ένα για να μου ζητήσει να την πάω κάπου με το αυτοκίνητο όπου αρνήθηκα γιατί δεν είχα χρόνο να αναπνεύσω κι ένα άλλο λίγες μέρες πριν που με πέτυχε σε δουλειά και δεν μίλησα πολύ. Της είπα πως θα την πάρω αργότερα αλλά δεν την πήρα, δεν είχα καμιά διαθεση να την ακούσω νόμιζα οτι θα μου το παίξει πως την έπιασε ο πόνος για τον πατέρα μου, τόσο ηλίθια. Και μετά έσπασε τα τηλέφωνα να με βρει για να μου πει τι; Να της επιστρέψω το ένα και μοναδικό δώρο που μου χε κάνει αυτά τα χρόνια γιατί το χρειαζόταν μου είπε!!! Δεν πίστευα στα αυτιά μου!!! Με ένα κακομοίρικο ύφος πάλι, με παρακάλια, με τα δεν μπορώ , είμαι χάλια, το χρειάζομαι, συγγνώμη που σε ενοχλώ... είχα σοκαριστεί. ΔΕν μπήκε καν στο κόπο να με ρωτήσει πριν αρχίσει την κλάψα πώς είμαι, αν ζούμε, τίποτα, μόνο να μου πει πόσο χάλια είναι εκείνη, πόσο χρειάζεται το δώρο πίσω. Σηκώθηκα και πήγα την ίδια στιγμή με το δώρο επιστροφή. Άρχισα να την ρωτάω τι έχει μαζί μας, ποιος την πείραξε, γιατί φέρεται έτσι. Τα αρνήθηκε όλα, μας μιλάει κανονικά λέει, δεν έχει τίποτα. Έγινα έξαλλη, άρχισα να φωνάζω, να απαιτώ μια απάντηση. Και ξαφνικά οι μάσκες πέσανε. Μόλις με είδε να βγαίνω εκτός εαυτού, μόλις είδε να ουρλιάζω και να κοπανάω πράγματα, μόλις είδε οτι για πρώτη φορά της ζητούσα αυτά που δικαιούμαι και μου τα κράτησε, μόλις φοβήθηκε οτι για πρώτη φορά δεν θα της δώσω αλλά θα της πάρω....εκεί επιτέλους την έβγαλε την μάσκα. Εκεί τελειώσαν τα γλυκόλογα και το χαμογελαστό πρόσωπο κι είδα με τα μάτια μου αγνή καθαρή κακία.

Την προειδοποίησα πως θα πήγαινα την επομένη να της πάρω κάτι που μου κρατούσε χρόνια και με πουστιές αρνιόταν να δώσει ενώ το ζητούσα. Ήταν ένα έπιπλο της γιαγιάς που τη λάτρευα και το χε πάρει χωρίς να ρωτήσει κανέναν όπως είχε πάρει κι όλα τα πράγματα της γιαγιάς και καλά μας τα κρατούσε και θα μας τα έδινε όποτε τα ζητούσαμε αλλά όταν το ζητούσα γύρισε και μου είπε : ναι ναι βεβαίως να στο δώσω, αλλά δεν έχω πού να βάλω τα πράγματα μου, αγόρασε μου ένα άλλο και θα στο δώσω αυτό, το δικαιούσαι. Και εγώ τότε ντράπηκα να της πω : τι μου ζητάς; Να στο αγοράσω; Γιατί αφού το δικαιούμαι; Και είχα όντως σκοπό μόλις μάζευα λίγα χρήματα να της το αντικαταστήσω γιατί είχα σιχαθεί πια την κακομοιριά της. Και τώρα γύρισε με στόμφο και μου είπε : ξέχνα το, δεν στο δίνω, εγώ αυτό θέλω να το δώσω στην νύφη μου! Εκεί τρελάθηκα. Έφυγα για να μην την δείρω με την υπόσχεση πως θα επέστρεφα για να το πάρω.

Με ηρέμησε ο γιος της στον οποίο τηλεφώνησα αμέσως μετά. Μου έδωσε τον λόγο του πως θα μου το επιστρέψει ο ίδιος, ούτε αυτός πίστευε στα αυτιά του για αυτά που άκουγε για την μάνα του, δεν ήξερε τι να πει. Μου ζήτησε να ηρεμήσω και να μην κάνω τίποτα την επομενη όπως είχα σκοπό μου ζήτησε να το κάνω για κείνον. Σταμάτησα. Για εκείνον και για τον πατέρα μου. Μην μάθει τίποτα από αυτά.
Η μάσκα απαξ και βγει όμως μετά από τόσα χρόνια καταπίεσης πίσω από το γλυκανάλατο κακομοίρικο ύφος της θεούσας δεν μπορεί να μαζευτεί με τίποτα. Κουβέντα εγώ στους δικούς μου. Και την επομένη φτάνει δέμα απτην λεγάμενη. Δυο φλιτζανάκια του καφέ κι ένα γράμμα. 4 σελίδες ξεβράκωμα χρόνων. Πόση κακία έκρυβε μέσα της και δεν είχα πάρει χαμπάρι; Πόση υποκρισία; Πώς κατάφερνε κι έκρυβε τόσο φθόνο; Τι είχε να μας καταλογίσει ; ποια ήταν τα τρομερά εγκλήματα που της κάναμε και φέρθηκε έτσι; Η μάνα μου της έδινε λέει συνεχώς αλλά όχι απο αγάπη γιατί την κακολογούσε παντού. Κι ο πατέρας μου έκανε το τρομερό έγκλημα μια φορά να ζητήσει δανεικά από τον γιο της τα οποία επέστρεψε. Εγώ έκανα το τρομερό έγκλημα μια φορά που της είχα δανείσει κάτι που είχε συναισθηματική αξία για μένα, να θυμώσω όταν μου είπε πως χάλασε και το πέταξε. Αυτά μου γραφε στο γράμμα. Αυτό το κακό της έχουμε κάνει. Κι εντελώς τυχαία όλα αυτά τα θυμήθηκε μετά από χρόνια, όταν βρήκε αλλού να τρώει.

Αυτό που θα της άξιζε ξέρω ποιο είναι. Γιατί ξέρω ποιο είναι το μοναδικό πράγμα που την πονάει. Να της πάρεις κάτι. Αυτό που θα πρεπε να κάνω, αν δεν σκεφτόμουν τον πατέρα μου, είναι να πάω σήμερα με ένα φορτηγό και να της αδειάσω το σπίτι. Γιατί ότι έχει εκεί μέσα, είναι δικό μου, εγώ της το χω δώσει κι οι δικοί μου. Από τις κατσαρόλες μέχρι τα έπιπλα και τις κουρτίνες. Αν διανοηθώ να της πάρω πίσω οτι της έχω δώσει θα της μείνουν μόνο οι τοίχοι.

---

Καλημέρα Ελισάβετ..περαστικά για το πατέρα σου και ευχόμε όλα να πάνε κατευχην....
Πολύ γύφτισσα η γυναίκα που περιγράφεις...όντως εκνευρίστηκα και εγώ...αυτή η άνθρωποι έχουν μάθει πάντα να περνούν ποτέ να δίνουν έτσι (τρέφονται)έτσι ζούνε..δεν έχουν μάθει πόση ευτυχία είναι και το να δείνεις...αλλά αφού αυτά τα χρόνια σας ενοχλούσε αυτή η κατάσταση γιατί νομίζω στο παρελθόν αν θυμάμαι καλά είχες ξανά ανοίξει παρόμοιο θέμα..αφού λοιπόν σε/σας ενοχλούσε αυτή η κατάσταση έπρεπε τοτες να το ξεκοβες ....αυτή η άνθρωποι είναι έτσι αν τολμήσεις να τους δώσεις μια φορά μετά είσαι υποχρεωμένη να τους δίνεις κάθε φορά που ζητάνε...999φορες άμα δώσεις τη 1000η άμα δεν δώσεις θα θυμούνται τη φορά που δεν έδωσες..και όχι της φορές που έδινες...από μας όμως εξαρτάται να τους κρατάμε στη ζωή μας η όχι..
Καταλάβενω τον εκνευρισμό σου και σε δικαιολογο απόλυτα δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απτην αχαριστία...αλλά εσύ όσο καιρό (σε ξέρω) είσαι ανώτερος άνθρωπος δεν σε έχω άνθρωπο να πηγενεις και να ζητάς δώρα πίσω με εξαίρεση φυσικά αυτό της γιαγιά σου που το έδωσες υπό όρους και δεν ήταν δώρο.
Έστω και αργά αυτοί η άνθρωποι βγήκαν απτή ζωή σου/σας...μην εκνεύριζεσε και χαλάς την διάθεση σου με αυτούς δεν αξίζει το κόπο πίστεψέ με...και αυτοί θα λάβουν ότι τους αξίζει αργά η γρήγορα....

Quote:

---

Originally Posted by Sonia

Είδες αγαπητή μου πως σε βάζει την λογική του παραλόγου; Κάθεσαι ας πούμε στο περιστατικό με τα λεφτά και λες "κι εμείς στην τράπεζα χρέη έχουμε, δεν είμαστε ζάμπλουτοι" . Μα η ουσία δεν είναι εκεί. Η ουσία είναι ότι αυτή νομίζει ότι δικαιωματικά δικαιούται τα λεφτά σας αφού έχετε περισσότερα ας πούμε. Κι μπαίνεις κι εσύ στην λογική της. Και πλούσια να είσαι, δικά σου είναι τα λεφτά, αυτή τι δουλειά έχει να απαιτεί; Λογική καμία κι εσύ το βλέπεις συναισθηματικά και πας να μπεις στην λογική της. Άκρη δεν βγαίνει.

Δες το σαν μάθημα να γίνει πάθημα από εδώ και πέρα. Αν θες μία γνώμη, αφού ο ξαδερφός σου είναι πιο λογικός το παλικάρι, δείξτου το γράμμα, πες του πως αισθάνεσαι, κάντε μια ήρεμη κουβέντα όσο μπορείς και διεκδίκησε το έπιπλο της γιαγιάς και ότι έχει πιο μεγάλη συναισθηματική αξία για εσένα. Από εκεί και πέρα πες του δεν θέλω πλέον με την μάνα σου πολλά-πολλά και θέλω εμείς, οι νεότερες γενιές να είμαστε εξηγημένοι και αγαπημένοι και να μην κάνουμε τα ίδια λάθη με τους μεγαλύτερους. Και τελειώνει η παράσταση, μην ξανασχοληθείς με την θεία! Αυτή φυσικά θα λέει τα δικά της και δίκιο δεν θα σου δώσει, αλλά εσύ θα την έχεις κάνει πέρα και θα έχεις ένα βαρίδι λιγότερο στην ζωή σου.

---

Ναι, είδες πώς μπαίνω σε απολογητική διάθεση ακόμα; Γιατί όντως αυτή είναι η ουσία που λες. Οτι ακόμα κι αν είχαμε λεφτά δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να τους τα δίνουμε ενώ αυτοί πάντα αυτό θεωρούσαν!

Τι να του δείξω και του ξάδερφου; Ήδη νιώθω άσχημα που τον αναστάτωσα κι αυτόν και στεναχωρήθηκε, δεν μένει καν εδώ είναι μακριά και έχει τα δικά του προβλήματα κι αυτός. Θα το κάνω βέβαια κάποια στιγμή αναγκαστικά γιατί η θεία δεν θα σταματήσει με τα γράμματα κ τις μαλακίες. Μέχρι τώρα κατάφερα και τα έκρυψα απτους δικούς μου αλλά αν ο πατέρας στην κατάσταση που είναι μάθει όλα αυτά, δεν θα την γλιτώσει κανείς απ τα χέρια μου. Την προειδοποίησα να μην πει κουβέντα στον πατέρα μου, της είπα οτι δεν θέλω να μας πλησιάσει ξανά κανέναν μας, αλλά δε νομίζω πως θα το αποφύγουμε στο τέλος, δεν της έχω καμιά εμπιστοσύνη εφόσον έφτασε να στείλει δέμα στο σπίτι των γονιών μου και γω προσπαθούσα να δικαιολογήσω τα αδικαιολόγητα για να μην καταλάβουν τίποτα.

επρεπε να ειχες τσακωθει τελικα...ξερω καλα κα ιτο εμαθες κι εσυ το ποσο δυσκολο ειναι να βαλεις τη μασκα του πολεμου και να γιενις κατι που δεν εισαι...απο ευγενικη ψυχη με ολους να πρεπει καποιους να τους δειξεις οτι ΔΕΝ εισαι το κοροιδο που νομιζαν.ΑΥτο σου συνεβη γιατι σε σκληρυνε η ζωη με αυτα που τραβηξες με τον πατερα σου,εγω σου λεω αν τα πραγματα σου πηγαιναν καλα ακομα θα δινες στα ζωα.Καμια φορα τα ασχημα πραγματα στη ζωη μας μας ωθουν να δουμε κα ιλιγο το εγω μας γιατι αρκετα μας εκμεταλλευτηκαν οι πονηροι.Ανθρωποι που ζητανε συνεχεια δεν εινα ικαλοι,καρατσεκαρισμενο.

https://www.psychology.gr/forum/thre...l=1#post988611

Quote:

---

Originally Posted by giorgos35

Καλημέρα Ελισάβετ..περαστικά για το πατέρα σου και ευχόμε όλα να πάνε κατευχην....
Πολύ γύφτισσα η γυναίκα που περιγράφεις...όντως εκνευρίστηκα και εγώ...αυτή η άνθρωποι έχουν μάθει πάντα να περνούν ποτέ να δίνουν έτσι (τρέφονται)έτσι ζούνε..δεν έχουν μάθει πόση ευτυχία είναι και το να δείνεις...αλλά αφού αυτά τα χρόνια σας ενοχλούσε αυτή η κατάσταση γιατί νομίζω στο παρελθόν αν θυμάμαι καλά είχες ξανά ανοίξει παρόμοιο θέμα..αφού λοιπόν σε/σας ενοχλούσε αυτή η κατάσταση έπρεπε τοτες να το ξεκοβες ....αυτή η άνθρωποι είναι έτσι αν τολμήσεις να τους δώσεις μια φορά μετά είσαι υποχρεωμένη να τους δίνεις κάθε φορά που ζητάνε...999φορες άμα δώσεις τη 1000η άμα δεν δώσεις θα θυμούνται τη φορά που δεν έδωσες..και όχι της φορές που έδινες...από μας όμως εξαρτάται να τους κρατάμε στη ζωή μας η όχι..
Καταλάβενω τον εκνευρισμό σου και σε δικαιολογο απόλυτα δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα απτην αχαριστία...αλλά εσύ όσο καιρό (σε ξέρω) είσαι ανώτερος άνθρωπος δεν σε έχω άνθρωπο να πηγενεις και να ζητάς δώρα πίσω με εξαίρεση φυσικά αυτό της γιαγιά σου που το έδωσες υπό όρους και δεν ήταν δώρο.
Έστω και αργά αυτοί η άνθρωποι βγήκαν απτή ζωή σου/σας...μην εκνεύριζεσε και χαλάς την διάθεση σου με αυτούς δεν αξίζει το κόπο πίστεψέ με...και αυτοί θα λάβουν ότι τους αξίζει αργά η γρήγορα....

---

Αυτή η ανωτερότητα με έφαγε Γιώργο! Όχι, δεν είναι ανωτερότητα να κάθεσαι να σε πιάνουν κοροίδο και να μην μιλάς. Ούτε είναι ανωτερότητα να ντρέπεσαι να ζητήσεις αυτά που είναι δικά σου. Καθαρή βλακεία είναι και έγνοια να είσαι το καλό παιδί. Δεν με νοιάζει πια να είμαι το καλό παιδί, μόνο να γίνει καλά ο πατέρας μου θέλω. Και να σπάσω τον κύκλο που άθελα του άνοιξε και εγώ συνέχισα.

Quote:

---

Originally Posted by oeo

επρεπε να ειχες τσακωθει τελικα...ξερω καλα κα ιτο εμαθες κι εσυ το ποσο δυσκολο ειναι να βαλεις τη μασκα του πολεμου και να γιενις κατι που δεν εισαι...απο ευγενικη ψυχη με ολους να πρεπει καποιους να τους δειξεις οτι ΔΕΝ εισαι το κοροιδο που νομιζαν.ΑΥτο σου συνεβη γιατι σε σκληρυνε η ζωη με αυτα που τραβηξες με τον πατερα σου,εγω σου λεω αν τα πραγματα σου πηγαιναν καλα ακομα θα δινες στα ζωα.Καμια φορα τα ασχημα πραγματα στη ζωη μας μας ωθουν να δουμε κα ιλιγο το εγω μας γιατι αρκετα μας εκμεταλλευτηκαν οι πονηροι.Ανθρωποι που ζητανε συνεχεια δεν εινα ικαλοι,καρατσεκαρισμενο.

https://www.psychology.gr/forum/thre...l=1#post988611

---

Είχα απο καιρό αρχίσει να μαζεύω. Πριν αρρωστήσει ο πατέρας μου είχα αρχίσει να απομακρύνομαι σταδιακά γιατί είχα αρχίσει να τοςυ σιχαίνομαι. Απ όταν της ζήτησα το έπιπλο της γιαγιάς και πήρα την πληρωμένη απάντηση, απο κει άρχισα να συνειδητοποιώ πόσο αρπακτικά είναι και από τότε σταμάτησα να τους δίνω οτι ζητούσαν κατα καιρούς. Αλλά δένομαι με τους ανθρώπους βλέπεις. Μετά η θεία αρρώστησε,μπήκε στο νοσοκομείο, είπα μεγάλη γυναίκα είναι δώσε τόπο στην οργή, πήγαινα κάθε μέρα στο νοσοκομείο, της μαγείρευε η μάνα μου σούπες να τρώει να δυναμώσει και της πηγαίναμε κάθε βράδυ. Υλικά αγαθά όμως δεν της ξαναέδωσα από τότε. Ένιωθα οτι μου το απαιτεί, οτι αν το δώσω θα το δώσω απο υποχρέωση και ντροπή κι όχι επειδή το θέλω και σταμάτησα να δίνω.

Αυτό που ξεχείλισε το ποτήρι τώρα ήταν η περιφρόνηση στον πατέρα μου. Η αχαριστία τους σε αυτόν. Το να σηκώνεται με παυσίπονα να πάει στον γάμο τους και να τον αντιμετωπίζουν σαν ξένο. Εκεί έγινα θηρίο. Αλλιώς ποτέ δεν θα μιλούσα. Απλά θα απομακρυνόμουν όλο και περισσότερο και θα έληγε αθόρυβα. Του είπα πριν τον γάμο : δεν θέλω να έρθω, δεν το νιώθω απτην καρδιά μου αλλά αν θες εσύ να το κάνω για σένα θα έρθω μαζί σου και γύρισε και μου είπε όχι, μην έρθεις αν δεν θες. Είχε απηυδήσει κι αυτός πια. Και μου είπε μετά : η αρρώστια μου με έκανε να δω πιο καθαρά πόσο με ταλαιπώρησα σε όλη μου την ζωή για τους άλλους, μην κάνεις το ίδιο λάθος με μένα. Οπότε ναι, κατά μια έννοια όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται η αρρώστια του είναι δώρο

Αχ Ελισαβετ μου...
Με μια λέξη: ΝΑΡΚΙΣΣΟΣ.
Ο,τι χειρότερο υπάρχει εκει έξω. Δεν είναι μόνο ότι ευεργετήθηκε η ότι είχε ανάγκη την κλάψα η ήθελε να την προσέχουν. Ήθελε να ξεζουμίσει συναισθηματικα και ψυχικά τους γύρω της. Για να πάρει την ευχαρίστηση. Γιατί αυτοί μόνο έτσι ευχαριστιούνται. Όταν σέρνεσαι, όταν πονάς και όταν σε έχουν φέρει εκει που θέλουν.
Είναι τρομερό να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου τόσα πολλά χρόνια και να μην το ξέρεις.
Στο τέλος όμως όπως είδες, η αλήθεια θα φανεί με τον έναν η τον άλλο τρόπο.
Τώρα ξέρεις.
Εύχομαι να είσαι καλά και να αντλείς δύναμη από εσένα πρώτα απ’ολα κι ύστερα από αυτούς που αξίζουν πραγματικά γύρω σου.

Quote:

---

Originally Posted by elisabet

Αυτή η ανωτερότητα με έφαγε Γιώργο! Όχι, δεν είναι ανωτερότητα να κάθεσαι να σε πιάνουν κοροίδο και να μην μιλάς. Ούτε είναι ανωτερότητα να ντρέπεσαι να ζητήσεις αυτά που είναι δικά σου. Καθαρή βλακεία είναι και έγνοια να είσαι το καλό παιδί. Δεν με νοιάζει πια να είμαι το καλό παιδί, μόνο να γίνει καλά ο πατέρας μου θέλω. Και να σπάσω τον κύκλο που άθελα του άνοιξε και εγώ συνέχισα.

---

Φυσικά και ανωτερότητα δεν είναι να κάθεστε και να σε κοροϊδεύουν δεν είπα αυτό...είπα για τα δώρα που έδωσες και είπες ότι είναι ΔΩΡΟ αν σε περίπτωση έγινε έτσι....και το αντικείμενο της γιαγιάς δεν ήταν δώρο όπως λες το έδωσες υπό προϋποθέσεις...καλά κάνεις και ζητάς ότι ζητάς ...εγώ στο είχα πει και τοτες έπρεπε να της το ξεκοψεις....άργησες κι όλας ..αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. ..

μηπως συνεβει και κατι αλλο η μαζευτικαν πολα περιστατικα μαζι

Ελισαβετ με ξερεισ οτι μεγαλωσα στο δρομο η κακομοιρια κολπο ειναι εγω για να βρω δουλεια τοτε παρακαλουσα εκανα δυο δουλειεσ φοιτητησ και μπαλλα οι γκομενεσ με στελναν απο εκει που ερχομουν γτ ειχα καταθλιψη γι αυτο παρακαλουσα τοτε τωρα 20 χρονια μετα ειναι ολα σκατα αλλα δεν παρακαλαω πλεον το δεχτηκα τι να κανω δεν ειναι ευκολο να το δεχτεισ αυτο 20 χρονια μου πηρε

Πρότεινα να ενημερώσεις στον ξάδερφο, διότι μελλοντικά ιδίως όταν θα περάσει ο καιρός, αυτή η τύπισσα θα του έχει φάει τα αφτιά, τα πράγματα ενώ εσύ μπορεί ακόμα μέσα σου να βράζεις, για αυτόν θα τα έχει απαλύνει ο χρόνος και μπορεί τότε να μην βλέπει αυτός τα πράγματα στις σωστές τους διαστάσεις και να τα βρείτε μπροστά σας πάλι εσείς. Οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τους καλούς φίλους και καλό είναι αφού έκανες την αρχή, να ξεκαθαρίσεις την κατάσταση και να μην δώσεις τόπο στην οργή. Μην πεις ας πούμε "Έχω άλλα τρεξίματα τώρα, δεν γμιέται, θα της το πάρω άλλη στιγμή το έπιπλο, θα τα μιλήσω άλλη στιγμή με τον γιό της για το τι λεφτά δίναμε (που μπορεί να μην τα ξέρει όλα)" κτλ κτλ

Να σου δώσω ένα παράδειγμα, πάλι από το σόι μου αλλά για άλλους ανθρώπους από αυτούς που ανέφερα πριν, πιο μεγάλους σε ηλικία... Τρομερή φτώχεια τότε, αυτοδημιούργητος ο παππούς μου, ούτε δημοτικό δεν είχε βγάλει καλά καλά, με τρομερή δουλειά ξεκίνησε από το μηδέν κι έφιαξε ότι έφιαξε. Δούλευε λοιπόν σαν σκυλί κι έναν αδερφό του μονίμως τον βοηθούσε. Ήθελαν του αδερφού τα παιδιά να σπουδάσουν εξωτερικό, σκοτώθηκε να βοηθήσει ο παππούς. Τι έκανε; Έδινε ένα σωρό λεφτά στον αδερφό του, ο οποίος τα έστελνε στα παιδιά του. Καλά, μεγάλη ιστορία, η μία η κοπέλα έμπλεξε με ναρκωτικά κι ιστορίες, γύρισε πίσω σαν βρεγμένη γάτα, ακόμα και σήμερα έχει ψυχολογικά, ας την αφήσουμε στην άκρη. Ο άλλος τύπος πράγματι έβγαλε το πανεπιστήμιο, γνώρισε και την μετέπειτα γυναίκα του εκεί, γύρισε επιστήμονας, εξάσκησε το επάγγελμά του, κονόμησε. Όταν τότε πήρε το πτυχίο και γύρισε κι ο παππούς μου του είπε "ανιψιέ, βοήθησα κι εγώ τόσα χρόνια, να ξέρεις" εκείνος γύρισε και του είπε αδιάφορος "εγώ δεν ξέρω τίποτα" . Και ξέρεις γιατί; Γιατί μια ζωή ο πατέρας του και αδερφός του παππού μου το έπαιζε τσάμπα μάγκας ότι όλα μόνος του τα έκανε. Μπορεί να μην είχε μια δραχμή αν τον γύριζες ανάποδα και να του πληρώναν τις υποχρεώσεις άλλοι, ωστόσο Ωνάσης το έπαιζε κι ότι δεν είχε βοήθεια από κανέναν. Ο παππούς μου απλά μια συζήτηση ήθελε να του κάνει του ανιψιού, με την ηθική που είχαν παλιά οι άντρες, ότι "ανηψιέ κοίτα τώρα να βγάλεις ασπροπρόσωπο το σόι, να γίνεις καλός στην δουλειά σου και καλός άνθρωπος, να προκόψεις στην ζωή," ούτε ευχαριστώ ήθελε να ακούσει ούτε τίποτα άλλο. Και με το παράπονο έφυγε κιόλας ο παππούς που ήταν πολύ δοτικός άνθρωπος, ότι ο συγκεκριμένος ανηψιός ούτε ένα τηλέφωνο δεν τον έπαιρνε. Αλλά δεν έφταιγε τόσο ο ανιψιός που δεν αναγνώριζε πράγματα, αφού ήταν σε παράλληλο σύμπαν, όσο ο παππούς, ο οποίος π.χ. ποτέ δεν του έστειλε λεφτά απευθείας. Ή δεν είχε δώσει στα παιδιά του αδερφού να καταλάβουν τι κουμάσι ήταν ο αδερφός του.
Καταλαβαίνεις λίγο πολύ γιατί σου λέω να τα μιλήσετε και να τα ξεκαθαρίσετε με τον ξαδερφό σου; Δεν είναι θέμα εγωισμού ή χρηματικό, είναι θέμα ηθικό και αποφυγής παρεξηγήσεων στο μέλλον.