Ισορροπία

Κάποια συναισθήματα έρχονται και μας ταρακουνάν από τον ασφαλή λήθαργο. Όταν βγαίνουμε από αυτό το λήθαργο και συνειδητοποιούμε την κατάσταση μας παθαίνουμε σοκ.

Το σοκ μπορεί να έχει διάφορες διαστάσεις και να εκδηλωθεί με ποικίλους τρόπους. Σε μένα εκδηλώθηκε με κρίσεις πανικού και κατάθλιψη. Το έχω 4 χρόνια περίπου αλλά δεν έχω πάει σε ειδικό.

Ένα χαρακτηριστικό μου είναι ότι δεν μπορώ να μην κάνω τίποτα. Γιατί τότε σκέφτομαι, και αυτό με οδηγεί πάντα στην ματαιότητα. Έτσι καπνίζω συνέχεια. ή διαβάζω, ή είμαι στο pc. Πάντα κάνω κάτι.

Αυτό όμως δεν είναι λύση. Που θέλω να καταλήξω; Θέλω να καταλήξω ότι νομίζω πως όλοι οι άνθρωποι μπορούν να φτάσουν στην κατάσταση μου ή και σε χειρότερη χωρίς κάποιον ιδιαίτερο λόγο.

Όμως ο άνθρωπος έχει μηχανισμούς για να μην πέφτει σε κατάθλιψη κλπ. Όταν αυτοί οι μηχανισμοί ξεπερνιούνται τότε μένουμε απροστάτευτοι και πρέπει να δημιουργήσουμε, να αντιδράσουμε στην κατάθλιψη με δικά μας όπλα. Που θα τα φτιάξουμε μόνοι μας ή με παρέα.

Όσο κυνικό και αν ακούγεται, η κατάθλιψη μπορεί να είναι η αφορμή για να κάνει κάποιος τη σκέψη του δημιουργική ώστε να αντιμετωπίσει την κατάσταση του. Η κατάθλιψη είναι τέχνη, η κατάθλιψη μπορεί να γίνει κίνηση.

Για να τελειώσω. Θα σας πω ότι όταν έχεις κατάθλιψης, προτιμάς να κοιμηθείς και να μην ξαναξυπνήσεις ποτέ. Αλλά αν χτίσεις ένα περιβάλλον το οποίο θα σου θυμίζει συνέχεια ότι μπορείς να νικήσεις τότε αρχίζει και αλλάζει η κατάσταση.

Και όταν νικήσεις θα είσαι πιο δυνατός παρά ποτέ. Κανείς δεν θα μπορεί να σου πει τίποτα.

με αγγιξαν παρα πολυ αυτα που εγραψες...και εγω εχω καταθλιψη,με κρισεις υστεριας που δεν ξερω ποτε θα χτυπησουνε...τωρα ειμαι σε θεραπια και το παλευω με τον αθρωπο μου...κανοντας καθε τι ασχημο δημιουργια...
να σαι καλα...ειλικρινα με αγγιξες

Quote:

---

Originally posted by too_brave
Ένα χαρακτηριστικό μου είναι ότι δεν μπορώ να μην κάνω τίποτα. Γιατί τότε σκέφτομαι, και αυτό με οδηγεί πάντα στην ματαιότητα. Έτσι καπνίζω συνέχεια. ή διαβάζω, ή είμαι στο pc. Πάντα κάνω κάτι.

---

Κι εγώ αυτό κάνω.Θέλω συνέχεια να έχω απασχολημένο το μυαλό μου με κάτι για να μην σκέφτομαι.Γιατί όταν αρχίζουν να έρχονται οι σκέψεις δεν το αντέχω.Με πιάνει άγχος,στεναχώρια.Γι\'αυτό προσπαθώ συνεχώς να ξεχνιέμαι με κάτι άλλο.Αν και ξέρω πολύ καλά ότι αυτό δεν λύνει το πρόβλημα.

Μαύρε βυθέ!!!Καιρό έχεις να μπεις στο φόρουμ.Σε χάσαμε..:)

Πράγματι όταν είμαι σε κατάθλιψη είναι σαν να είμαι σε λήθαργος όπως το λες brave. Δεν καταλαβαίνω και δε με νοιάζει και τόσο για το τι γίνεται γύρω μου. Σκέφτομαι ότι όλα είναι μάταια. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Τη μέρα θέλω να κοιμάμαι και να μην ακούω κανέναν. Τη νύχτα που έχει ησυχία μου αρέσει. Όταν την ξεπερνάω την κατάθλιψη αισθάνομαι σαν να ξύπνησα. Λέω που ήμουν τόσο καιρό!! Σαν να μην υπήρχα ένα πράγμα. Όμως μπορεί να σταθεί αφορμή να δημιουργήσεις. Ξέρω ανθρώπους που την παλεύουν μέσα από την εργασία. Όταν δε δουλεύουν είναι σε μαύρα χάλια. Μόνον στη δουλειά είναι σε καλή διάθεση. Αλλά είναι όλη μέρα στη δουλειά!! Είναι άσχημο συναίσθμα η κατάθλιψη. Είναι άσχημο εκεί που κάθεσαι να θες να βάλεις τα κλάματα και να μη σε γεμίζει τίποτα. Να παίρνει από κάτω και να αναρωτιέσαι μέχρι πότε θα κρατήσει αυτός ο εσωτερικός πόνος. Να αναρωτιέσαι το «γιατί να είμαι έτσι, γιατί σε εμένα να τύχει;». Να φοβάσαι μην πέσει πάλι η διάθεσή σου. Μεγάλος ο εσωτερικός πόλεμος με την κατάθλιψη. Θέλει να είμαι έξω για να μην σκέφτομαι. Έξω πάλι αρχίζουν οι συγκρίσεις με τους άλλους. Είναι χαρούμενοι, έχουν σχέσεις, παρέες έχουν βάλει μια πορεία στη ζωή τους. Ο ύπνος είναι φυγή. Πέφτω στο κρεβάτι να κοιμωηθώ για να μην αντιμετωπίσω την πραγματικότητα και την κατάθλιψη. Θέλω να «φύγω» να δω όνειρα. Δε με γεμίζει η πραγματικότητα. Όταν είμαι στα κάτω μου αυτά. Και όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω είναι όλο και πιο δύσκολο γιατί μένω μόνος. Αλλίως στα 20 σου και αλλιώς στα 40 παρα κάτι σου…….

AAΑΑΑΑΑΑΑΑΧ Eagle ΔΕ ΜΠΟΡΕΙΣ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΣ ΠΟΣΟ ΠΟΛΥ ΤΑΥΤΙΣΤΙΚΑ ΜΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΓΡΑΦΕΙΣ.....ΤΑ ΑΝΤΙΜΕΤΟΠΙΣΩ ΟΛΑ ΑΥΤΑ ΕΔΩ ΚΑΙ 3 ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΕΙΜΑΙ ΜΟΛΙΣ 23,ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΤΑ ΖΩ ΜΟΝΗ ΕΝΤΕΛΩΣ,ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΥΣ ΕΙΜΑΙ ΤΟ ΧΑΡΟΥΜΕΝΟ ΠΑΙΔΙ...ΚΑΝΕΙΣ ΔΕ ΞΕΡΕΙ ΟΤΙ ΠΑΣΧΩ ΑΠΟ ΧΡΟΝΙΑ ΑΥΠΝΙΑ,ΟΤΙ ΣΥΓΚΡΑΤΩ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ ΝΕΥΡΑ ΜΟΥ,ΤΟΥΣ ΧΑΜΟΓΕΛΑΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΜΕ,ΔΕ ΜΕ ΙΚΑΝΟΠΟΙΕΙ ΤΙΠΟΤΑ,ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΑΡΑΤΗΣΩ ΟΛΟΥΣ ΚΑΙ ΔΕ ΜΠΟΡΩ,ΑΚΟΜΙ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΔΕ ΤΟΥΣ ΑΝΤΕΧΩ ΠΙΑ....

l_antivirus και εγώ θέλω να τα παρατήσω όλα. Όχι να βάλω τέλος στη ζωή μου, αλλά να πάω κάπου ήσυχα, που να μην έχω κανέναν πάνω από το κεφάλι μου. Και εμένα έξω με θεωρούν για χαρούμενο. Για πλάκα μια μέρα είπα \"έχω κατάθλιψη\" και μου είπαν \"κόψε την πλάκα!\". Αν τους πω την αλήθεια δεν ξέρω πόσο θα κόψουν εκείνοι με εμένα. Ένας μια φορά όπως το έφερε η κουβέντα λέει \"η κατάθλιψη είναι μεταδοτική\". Τι να του πεις....Θύμα της μη ενημέρωσης είναι....Εγώ που είμαι κοντά στα 40 μου τι να πω.....Και όσο περνάνε τα χρόνια αισθάνομαι όλο και πιο βαρύς. Όλο και πιο μόνος. Πόνος μεγάλος μέσα και η μοναξιά τον κάνει ακόμη πιο έντονο......Κουράγιο θα κάνουμε l_antivirus γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία. Εμείς εκεί στον αγώνα θα είμαστε. Όσο μπορούμε, όσο αντέξουμε.

Quote:

---

Originally posted by Eagle
Ένας μια φορά όπως το έφερε η κουβέντα λέει \"η κατάθλιψη είναι μεταδοτική\". Τι να του πεις....Θύμα της μη ενημέρωσης είναι....

---

Λες γι\'αυτό να εξαφανίζονται όσοι μαθαίνουν ότι έχουμε κατάθλιψη?Φοβούνται μην τους κολλήσουμε?Προσέξτε μην μ\'ακουμπήσετε και κολλήσετε κατάθλιψη.Ελεος δηλαδή!

Quote:

---

Originally posted by Eagle
Κουράγιο θα κάνουμε l_antivirus γιατί η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

---

Πεθαίνει τελευταία,αφού θα έχει σκοτώσει πρώτα εμάς...

Χαχαχα Ντάλια πολύ καλό...το τελευταίο..Αφού πρώτα μας έχει ξετινάξει......Φαντάσου ότι είπα σε έναν στις αρχές της θεραπείας μου,στα 17 μου δηλαδή,ότι πάσχω από κατάθλιψη και δεν με πίστεψε..Μα εσύ γελάς συνέχεια......Άντε μετά να τους πείσεις....Αν ο άλλος δεν βιώνει αυτό που έχεις και αν είσαι άτομο που δεν θες να δείξεις το αδύναμο προφιλ σου τότε ο άλλος δεν σε καταλαβαίνει.....Θέλει πάντως δουλειά η κατάθλιψη από τον ίδιο τον ασθενή και ενθάρρυνση......

Ναι ρε συ,σε βλέπουν με το χαμόγελο και σου λέει δεν έχει τίποτα,τι κατάθλιψη και χαζομάρες.Ελα όμως που δεν ξέρουν τι τραβάμε και τι χαμός γίνεται μέσα μας.Και πόσο κόπο κάνουμε πολλές φορές για να κρύψουμε όλα αυτά τα άσχημα που νιώθουμε.Δεν μπαίνει ο άλλος στη διαδικασία να τα σκεφτεί όλα αυτά.

έτσι έτσι...Διάβαζα ότι ο γελαστός καταθλιπτικός ασθενής είναι και ο πιο επικίνδυνος...Γιατί γελάει,σε ξεγελάει και από μέσα του σπαράζει και δεν το ξέρεις...

Λοιπόν ένα καλό βιβλίο για την Κατάθλιψη που μου είχαν αγοράσει όταν έμαθαν ότι είχα είναι του Robert Buckman & Anne Charlish από εκδόσεις ΧΡΥΣΗ ΠΕΝΑ....Κατάθλιψη-όλα όσα πρέπει να γνωρίσετε για να την αντιμετωπίσετε...

Quote:

---

Originally posted by Eagle
Πράγματι όταν είμαι σε κατάθλιψη είναι σαν να είμαι σε λήθαργος όπως το λες brave. Δεν καταλαβαίνω και δε με νοιάζει και τόσο για το τι γίνεται γύρω μου. Σκέφτομαι ότι όλα είναι μάταια. Δεν έχω όρεξη για τίποτα. Τη μέρα θέλω να κοιμάμαι και να μην ακούω κανέναν. Τη νύχτα που έχει ησυχία μου αρέσει. Όταν την ξεπερνάω την κατάθλιψη αισθάνομαι σαν να ξύπνησα. Λέω που ήμουν τόσο καιρό!! Σαν να μην υπήρχα ένα πράγμα. Όμως μπορεί να σταθεί αφορμή να δημιουργήσεις. Ξέρω ανθρώπους που την παλεύουν μέσα από την εργασία. Όταν δε δουλεύουν είναι σε μαύρα χάλια. Μόνον στη δουλειά είναι σε καλή διάθεση. Αλλά είναι όλη μέρα στη δουλειά!! Είναι άσχημο συναίσθμα η κατάθλιψη. Είναι άσχημο εκεί που κάθεσαι να θες να βάλεις τα κλάματα και να μη σε γεμίζει τίποτα. Να παίρνει από κάτω και να αναρωτιέσαι μέχρι πότε θα κρατήσει αυτός ο εσωτερικός πόνος. Να αναρωτιέσαι το «γιατί να είμαι έτσι, γιατί σε εμένα να τύχει;». Να φοβάσαι μην πέσει πάλι η διάθεσή σου. Μεγάλος ο εσωτερικός πόλεμος με την κατάθλιψη. Θέλει να είμαι έξω για να μην σκέφτομαι. Έξω πάλι αρχίζουν οι συγκρίσεις με τους άλλους. Είναι χαρούμενοι, έχουν σχέσεις, παρέες έχουν βάλει μια πορεία στη ζωή τους. Ο ύπνος είναι φυγή. Πέφτω στο κρεβάτι να κοιμωηθώ για να μην αντιμετωπίσω την πραγματικότητα και την κατάθλιψη. Θέλω να «φύγω» να δω όνειρα. Δε με γεμίζει η πραγματικότητα. Όταν είμαι στα κάτω μου αυτά. Και όσο περνάνε τα χρόνια και μεγαλώνω είναι όλο και πιο δύσκολο γιατί μένω μόνος. Αλλίως στα 20 σου και αλλιώς στα 40 παρα κάτι σου…….

---

Πράγματι είναι διαφορετικό στα 20 από τα 40. Αλλά και διαφορετικό στα 50 από τα 40. Επίσης κάτι που κατάλαβα τελευταία είναι ότι όλοι έχουν τα προβλήματα τους. Αυτή η χαρούμενη εικόνα που βγάζουν όλοι είναι μια κοινωνική βιτρίνα. Στην πραγματικότητα όλοι υποφέρουν. Το ξέρω, το βλέπω, το μαθαίνω. Μας λείπει η επικοινωνία. Να ρίξουμε την βιτρίνα και να πάρουμε ο ένας τον άλλο αγκαλιά. Έστω μεταφορικά.

Η κατάθλιψη είναι άσχημη. Είναι πνευματική μάχη. Είναι ανώτερη μάχη. Είναι καλλιτεχνική μάχη. Δεν είναι όμως αναπηρία. Δεν είναι αρρώστια. Είσαι εδώ και μπορείς να την νικήσεις. Την πολεμάω κάθε μέρα. Με αφήνει ήσυχο για καιρό και ξαναχτυπάει. Όμως κάθε φορά είμαι πιο δυνατός. Δώσε στην κατάθλιψη να καταλάβει ότι δεν είσαι προβλέψιμος. Μπορείς να κάνεις πλάκα μαζί της. Να γελάσεις μπροστά της. Εγώ γελάω πολύ τελευταία όταν μου κάνει κόλπα. Και όταν με αφήνει την προκαλώ να γυρίσει. Της λέω ότι την συνήθισα και ότι μου λείπει. Τότε ξέρεις πόσο φοβάται; Γίνομαι η κατάθλιψη της κατάθλιψης. :)

Δεν κάνω πλάκα, το λέω σοβαρά. Κράτα γερά.

Και αναρωτιόμουν τόσο καιρό τι έχω. Ναι ιδανική σκέψη να κοιμηθώ και να μην ξαναξυπνήσω, ή να με πάνε κάπου -σε ένα νοσοκομείο πχ,δεν ξέρω και να με φροντίζουν και να μην χρειάζεται ούτε να κουνιέμαι, ούτε να μιλάω... -Νιώθω κουρασμένη σαν 50 χρονών με 3 παιδιά. Και ναι σου λένε είσαι μέσα στο χαμόγελο, μας φτιάχνεις τη διάθεση, ωραίο χιούμορ ξελυγονόμαστε, αυτοσαρκάζεσαι καταπληκτηκά! Τι ώραια, τι καλά, τι καλά που δεν βλέπεται μέσα μου....