Αποξένωση

Είμαι σίγουρος ότι το θέμα θα έχει ξανασυζητηθεί. Παρόλα αυτά υποθέτω ότι πάντα υπάρχει διάθεση για να επανατοποθετηθεί κάποιος.

Εδώ και πολύ καιρό ζω αποξενωμένος από την κοινωνία. Εξακολουθώ να πηγαίνω και στην τράπεζα και στο Super Market. Όμως έχω καταλήξει να μην έχω φίλους/ες, ούτε συγγενείς και το τηλέφωνό μου έχει να χτυπήσει χρόνια για να ακούσω μια φωνή και να με ρωτήσει τι κάνω.

Ομολογώ ότι αυτό δεν έχει γίνει τυχαία ούτε μέσα σε μια νύχτα. Πριν καμιά 10ρια χρόνια, αντιμετώπισα την μεγαλύτερη πρόκληση της ζωής μου και τότε ήταν ένα ορόσημο στη ζωή μου όπου αναθεώρησα τα πάντα. Μέσα στα πάντα ήταν και οι σχέσεις μου με φίλους, οικογένεια, συγγενείς. Η "γόμα" μου δεν προλάβαινε να κάνει delete ανθρώπους (και ανθρωπάκια)... Και ειλικρινά, η διαδικασία ήταν ανακουφιστική, λυτρωτική και μάλλον χρήσιμη.

Ωστόσο, από τις πολλές διαγραφές, έχω μείνει απόλυτα μόνος. Δεν μετανιώνω για την επιλογή των διαγραφών που έκανα. Αναρωτιέμαι όμως, έχοντας μια τόσο απόλυτη στάση και ξεσκαρτάροντας όσους "αξίζουν" από όσους "δεν αξίζουν" να είναι τριγύρω μας, τελικά καταλήγουμε .... κανένας από τους τριγύρω μας να μην "αξίζει". Το "εγώ" ικανοποιείται μια χαρά από την αίσθηση κυριαρχίας και management των ανθρώπων και σχέσεων μας, ... όμως έρχεται εκείνη η στιγμή που συνειδητοποιούμε ότι Πρωτοχρονιά, Πάσχα, Παρασκευές .... δεν χτυπάει το τηλέφωνο από ΚΑΝΕΝΑΝ! :) ή μήπως :( ?

Και όλο αυτό, δεν είναι αποκλειστικό μου δημιούργημα. Είμαι σίγουρος γι αυτό. Δεν απομάκρυνα εγώ όλο τον κόσμο από μένα. Είναι πολλοί που με απομάκρυναν από τους εαυτούς τους. Κράτησαν αποστάσεις. Δικαιολογημένα; Αδικαιολόγητα; Πάντως ένα μέρος αυτής της κατάστασης δεν οφείλεται μόνο σε επιλογές μου.

Και όλο αυτό φαίνεται να μην αλλάζει. Κάθε μου προσπάθεια να προσεγγίζω κόσμο και να συνδέομαι συναισθηματικά και ψυχικά μαζί τους στέφεται με αποτυχία. Ναι το ξέρω, δεν είμαι εύκολος άνθρωπος. Δεν ανέχομαι την βλακεία, την κουτοπονηριά και την κοινωνική αδιαφορία. Βγάζω σπυριά με τον κοινωνικό αυτοματισμό και την ημιμάθεια και δεν αποδέχομαι την ασέβεια ανθρώπου σε άνθρωπο και φύση/περιβάλλον.

Καταλήγοντας, εκτιμώ και αποδέχομαι τον εαυτό μου για το πλαίσιο αξιών μου, όμως είναι αβάσταχτη αυτή η απομόνωση.
Δεν περιμένω να ακούσω λύσεις, αλλά με ενδιαφέρει να ακούσω πως το χειρίζεστε εσείς.

Ευχαριστώ και εκτιμώ κάθε απάντηση. (εκτιμώ και μόνο που αφιερώσατε χρόνο να διαβάσετε τον προβληματισμό μου, κι ας μην απαντήσετε ποτέ)

Καλησπέρα. Καταλαβαίνω οτι έχεις κάποια αυστηρά κριτήρια και αρχές. Είσαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό σου όσο με τους άλλους;

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Καλησπέρα. Καταλαβαίνω οτι έχεις κάποια αυστηρά κριτήρια και αρχές. Είσαι το ίδιο αυστηρός με τον εαυτό σου όσο με τους άλλους;

---

Ε ναι... τι; σκόντα θα κάνουμε στην αυστηρότητα;
Όμως, μη νομίζεις ότι έχω κάποιο αξιακό σύστημα που δεν επιτρέπει να ζητάω ή να δέχομαι αιτήματα συγνώμης όπως και να δίνω ή να μου δίνουν συγχώρεση.
Απλώς, πιστεύω ότι κάποια "αμαρτήματα" είναι ασυγχώρητα (αν όχι θανάσιμα).
Θέλω να πω.... αλλιώς "αξιολογώ/τιμωρώ" την κλοπή ενός μήλου και αλλιώς την κλοπή ολόκληρου του φορτηγού με τα μήλα.
Ομοίως, αλλιώς περιμένω να κριθώ για ένα κατά συνθήκην ψέμα μου και αλλιώς για ένα ψέμα μου που ουσιαστικά είναι προδοσία της εμπιστοσύνης του άλλου σε εμένα.

Πώς το χειρίζομαι εγώ; Έχω μείνει επίσης μόνος και κάνω μόνο επιφανειακές σχέσεις, για ένα καλημέρα ένα καλησπέρα. Πηγαίνω στο καφενείο παίρνω τον καφέ μου και πάω να τον πιω μόνος κοιτώντας τη θάλασσα.
Όποτε έχει συμβεί να κάτσω να τον πιω με τους άλλους έχει δημιουργηθεί και καλή παρέα και μερικά καλά λόγια. Είναι πολύ ωραίο να σε κερνάνε καφέ και πολύ ωραίο να κερνάς και συ. Ο καφετζής είναι ένα πολύ καλό παιδί και χαίρομαι την κουβέντα μαζί του.

Σιγά σιγά ίσως αποκτήσω και γνωστούς και φίλους.

Quote:

---

Originally Posted by homebod

Πώς το χειρίζομαι εγώ; Έχω μείνει επίσης μόνος και κάνω μόνο επιφανειακές σχέσεις, για ένα καλημέρα ένα καλησπέρα. Πηγαίνω στο καφενείο παίρνω τον καφέ μου και πάω να τον πιω μόνος κοιτώντας τη θάλασσα.
Όποτε έχει συμβεί να κάτσω να τον πιω με τους άλλους έχει δημιουργηθεί και καλή παρέα και μερικά καλά λόγια. Είναι πολύ ωραίο να σε κερνάνε καφέ και πολύ ωραίο να κερνάς και συ. Ο καφετζής είναι ένα πολύ καλό παιδί και χαίρομαι την κουβέντα μαζί του.

Σιγά σιγά ίσως αποκτήσω και γνωστούς και φίλους.

---

Πες την αλήθεια.... όλη τη διαφορά την κάνει η θάλασσα! ;)

Βεβαίως η θάλασσα είναι η αιτία που πηγαίνω εκεί, όμως με ξένους αν είσαι ευγενικός μπορούν να γίνουν ωραία πράγματα.
Εξ άλλου τον κόβεις τον άλλο κάπως τι είναι...

Νομίζω ότι το αίσθημα της αποξένωσης μεγεθύνεται στις (μεγαλου)πόλεις. Η πίεση από το γεγονός ότι περιτριγυρίζεσαι από ανθρώπους αλλά κανείς από αυτούς δεν είναι "κοντά" σου οξύνει την αίσθηση της απομόνωσης. Και όσο οξύνεται αυτή η αίσθηση, ο παθών λαμβάνει μέτρα προφύλαξης. Ποια;
Μα φυσικά αποφεύγει την διεπαφή με άλλους ανθρώπους αφού ξέρει ότι αυτοί δεν θα έρθουν ουσιαστικά κοντά του.
Απομονώνεται ακόμα περισσότερο και αυτή τη φορά η απομόνωση δεν είναι απλώς μια αίσθηση, μια εντύπωση. Είναι μια πραγματική επιλογή.
Φτιάχνει άμυνες. Χτίζει τείχη.
Και όχι αναιτιολόγητα.

Πως άλλωστε να ξεχάσει ότι ακόμα και ο αδελφικός του φίλος, τον έκλεψε, τον συκοφάντησε, τον γέλασε, τον χειρίστηκε, τον χρησιμοποίησε...
Πως να ξεχάσει ότι ο/η σύντροφος που αγάπησε, δεσμεύτηκε, μαζί του/της τελικά τον/την πρόδωσε, τον μίσησε, τον άφησε, τον γέλασε, τον ποδοπάτησε...
Πως να ξεχάσει ότι ακόμα και η μάνα του τον πούλησε...
Ξέρω ξέρω.... Ξανθόπουλος story! Αλλά μη βιάζεστε να βγάλετε συμπεράσματα.

Οι εμπειρότεροι της ζωής γνωρίζετε ότι όλα τα παραπάνω δεν είναι απίθανα. Γνωρίζετε ότι είναι πιθανώς μαθήματα που δίνει η ζωή. Μαθήματα που τα χρειαζόμαστε για να πάμε στο επόμενο level.

Το (αρχικό) ερώτημά μου λοιπόν είναι: Πως κάπου εκεί στη μέση της ζωής σας, και αφού έχετε κάνει ένα καθολικό ξεκαθάρισμα στη ζωή σας και τους ανθρώπους γύρω σας, είστε έτοιμοι να κάνετε restart στη ζωή σας;
Να επιτρέψετε σε νέους/άλλους ανθρώπους να σας προσεγγίσουν, χωρίς να είστε προκατειλημμένοι ότι ΚΙ ΑΥΤΟΙ θα σας την "φέρουν".
Και ... ακόμα κι αν αφού έχετε ανάγκη για νέους ανθρώπους και τους επιτρέπετε να έρθουν κοντά σας, αυτό όντως το ακτινοβολείτε, το εξωτερικεύετε ή τελικά ακτινοβολείτε την ανησυχία και το άγχος σας για το αντίθετο και αυτό γίνεται αντιληπτό από την αύρα των άλλων σαν αρνητική ενέργεια;;; με συνέπεια να σας αποφεύγουν και να παραμένετε μόνοι! Αποξενωμένοι

Φαύλος κύκλος!!!

Spectrum, είναι σύνηθες αυτό που περιγράφεις. Έχει συμβεί και σε μένα, στην σχέση μου με τον πατέρα μου, οπου αποδείχθηκε ανάξιος των περιστάσεων όταν τον χρειάστηκα, έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και ευχήθηκα να είχε πεθάνει παρά που ξέπεσε τόσο πολύ στην υπόληψη που τον είχα. Μέχρι που έπαθα κρίσεις πανικού εξαιτίας του.
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνικές επαφές όμως. Δεν χρειάζεται να τα δίνεις όλα και να τα περιμένεις όλα από έναν άνθρωπο ή να δείχνεις εμπιστοσύνη πλήρη..

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Spectrum, είναι σύνηθες αυτό που περιγράφεις. Έχει συμβεί και σε μένα, στην σχέση μου με τον πατέρα μου, οπου αποδείχθηκε ανάξιος των περιστάσεων όταν τον χρειάστηκα, έπεσα κυριολεκτικά από τα σύννεφα και ευχήθηκα να είχε πεθάνει παρά που ξέπεσε τόσο πολύ στην υπόληψη που τον είχα. Μέχρι που έπαθα κρίσεις πανικού εξαιτίας του.
Αυτό δεν σημαίνει οτι δεν πρέπει να έχουμε κοινωνικές επαφές όμως. Δεν χρειάζεται να τα δίνεις όλα και να τα περιμένεις όλα από έναν άνθρωπο ή να δείχνεις εμπιστοσύνη πλήρη..

---

Σύμφωνοι, όταν σε "πουλάει" μόνο ένα άτομο, είναι διαχειρίσιμο (ή μήπως όχι;) )
Μπορεί να είναι διαχειρίσιμο αλλά δύσκολα θα μου πεις.

Όμως εγώ το θέτω σε μια πιο ειδική βάση. Η εντύπωση που έχει κάποιος ότι ΟΛΟ του το περιβάλλον τον πούλησε!
Δεν είναι υπερβολή! Όντως μπορεί όλο το περιβάλλον μας να μας έχει πουλήσει. Ή, μπορεί να μας έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Σύμφωνοι, όταν σε "πουλάει" μόνο ένα άτομο, είναι διαχειρίσιμο (ή μήπως όχι;) )
Μπορεί να είναι διαχειρίσιμο αλλά δύσκολα θα μου πεις.

Όμως εγώ το θέτω σε μια πιο ειδική βάση. Η εντύπωση που έχει κάποιος ότι ΟΛΟ του το περιβάλλον τον πούλησε!
Δεν είναι υπερβολή! Όντως μπορεί όλο το περιβάλλον μας να μας έχει πουλήσει. Ή, μπορεί να μας έχει δημιουργηθεί αυτή η εντύπωση.

---

Ναι, γίνεται αυτό. Να σε πουλήσει όλο σου το περιβάλλον. Το έχω δει κι αυτό. Ο άντρας μου για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, πριν γνωριστούμε, είχε μία σχέση 4 χρόνια με μία κοπέλα και όταν πήγε στρατό, μακριά σε άλλη πόλη, ο καλύτερός του (παιδικός) φίλος βρήκε ευκαιρία και "χώθηκε", τον διέβαλλε, τον κατηγόρησε στην κοπέλα του και τελικά την κατάφερε να τον χωρίσει και να κάνει σχέση μαζί της. Και έμεινε ξαφνικά προδομένος από την κοπέλα που αγαπούσε και από τον καλύτερό του φίλο. Χώρια οτι στην οικογένειά του υπήρχε μια κατάσταση αφόρητη. Κοίτα όμως, μετά γνώρισε εμένα και από τότε είμαστε μαζί 28 χρόνια, αγαπημένοι και ακόμα ερωτευμένοι!
Γι αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι και να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ίσως έτσι χάνεις σχέσεις και φιλίες που θα σου άξιζαν να έχεις. Έχω την εντύπωση δηλαδή οτι τιμωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη άλλων.

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Ναι, γίνεται αυτό. Να σε πουλήσει όλο σου το περιβάλλον. Το έχω δει κι αυτό. Ο άντρας μου για παράδειγμα, πριν πολλά χρόνια, πριν γνωριστούμε, είχε μία σχέση 4 χρόνια με μία κοπέλα και όταν πήγε στρατό, μακριά σε άλλη πόλη, ο καλύτερός του (παιδικός) φίλος βρήκε ευκαιρία και "χώθηκε", τον διέβαλλε, τον κατηγόρησε στην κοπέλα του και τελικά την κατάφερε να τον χωρίσει και να κάνει σχέση μαζί της. Και έμεινε ξαφνικά προδομένος από την κοπέλα που αγαπούσε και από τον καλύτερό του φίλο. Χώρια οτι στην οικογένειά του υπήρχε μια κατάσταση αφόρητη. Κοίτα όμως, μετά γνώρισε εμένα και από τότε είμαστε μαζί 28 χρόνια, αγαπημένοι και ακόμα ερωτευμένοι!
Γι αυτό δεν πρέπει να απογοητεύεσαι και να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ίσως έτσι χάνεις σχέσεις και φιλίες που θα σου άξιζαν να έχεις. Έχω την εντύπωση δηλαδή οτι τιμωρείς τον εαυτό σου για τα λάθη άλλων.

---

Ναι αλλά με το παράδειγμά σου δε λαμβάνεις υπόψιν τη βάση του συλλογισμού μου.
Επαναλαμβάνω.... Όταν ΟΛΟ το περιβάλλον σου σε έχει πουλήσει.
Στο δικό σου παράδειγμα, εσύ δεν πούλησες τον σύζυγο, συνεπώς τον σύζυγό σου τον πούλησε ΜΟΝΟ ο κολητός του, η πρώην -που να της καεί το φαί στην κατσαρόλα- κοπέλα του (και η οικογένειά του) και όχι ΟΛΟ το περιβάλλον του.

Επίσης, κατά τη γνώμη μου το ζητούμενο δεν είναι ΜΟΝΟ να βρεις έναν νέο σύντροφο, ή έναν νέο κολητό/ή. Νομίζω ότι έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς (καλό ή κακό - ό,τι είναι!!!) και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον. Διότι πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα. Για εμένα εκεί έγκειται η δυσκολία.

Quote:

---

Originally Posted by Spectrum

Ναι αλλά με το παράδειγμά σου δε λαμβάνεις υπόψιν τη βάση του συλλογισμού μου.
Επαναλαμβάνω.... Όταν ΟΛΟ το περιβάλλον σου σε έχει πουλήσει.
Στο δικό σου παράδειγμα, εσύ δεν πούλησες τον σύζυγο, συνεπώς τον σύζυγό σου τον πούλησε ΜΟΝΟ ο κολητός του, η πρώην -που να της καεί το φαί στην κατσαρόλα- κοπέλα του (και η οικογένειά του) και όχι ΟΛΟ το περιβάλλον του.

Επίσης, κατά τη γνώμη μου το ζητούμενο δεν είναι ΜΟΝΟ να βρεις έναν νέο σύντροφο, ή έναν νέο κολητό/ή. Νομίζω ότι έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς (καλό ή κακό - ό,τι είναι!!!) και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον. Διότι πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα. Για εμένα εκεί έγκειται η δυσκολία.

---

Όταν λες"να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου" και οτι "πολλοί εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα" δεν καταλαβαίνω τί εννοείς. Μήπως μπορείς να μου πεις ένα παράδειγμα;

Quote:

---

Originally Posted by ΚΑΣΣΑΝΔΡΑ

Όταν λες"να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου" και οτι "πολλοί εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα" δεν καταλαβαίνω τί εννοείς. Μήπως μπορείς να μου πεις ένα παράδειγμα;

---

Έχει σημασία να μπορέσεις να εναρμονιστείς με το περιβάλλον σου, να το αποδεχτείς και να εμπιστευτείς όχι αυτούς, αλλά τη δική σου ύπαρξη μέσα σε αυτό το δεδομένο περιβάλλον=
Δηλαδή, σημασία έχει να μπορείς να δέχεσαι αυτά που έχεις, να ζεις αρμονικά με αυτά (φύση, ανθρώπους, περιβάλλον) και να μην εμπιστεύεσαι ότι αυτός που περνάει δίπλα σου στο δρόμο ότι είναι άγιος, αλλά ότι εσύ εμπιστεύεσαι τις δυνάμεις και την κρίση σου και είσαι σε θέση να υπερασπίζεσαι την ύπαρξη σου απέναντι σε (πιθανά) μη εμπιστεύσιμα όντα (ή μη) του περιβάλλοντός σου.

Πολλοί από εμάς εγκλωβίζονται σε ανύπαρκτα αλλά επιθυμητά περιβάλλοντα =
Αυτό που λέμε συχνά, ο καθένας ζει στον μικρόκοσμό του. Μερικές φορές επιλέγουμε να ζούμε σε υποθετικούς, ανύπαρκτους κόσμους, ιδανικούς, όπου όλα είναι δίκαια, όμορφα, .... κάτι σαν την χώρα της Μιλούπας!
Επιθυμητή η Μιλούπα - δε λέω - αλλά δυστυχώς .... ανύπαρκτη. Ζούμε λοιπόν σε ψεύτικος κόσμους που τους φτιάχνει το μυαλό μας, οι επιθυμίες μας, αλλά δυστυχώς αυτός ο κόσμος, δεν είναι κατανοητός ή αποδεκτός, (ή εν πάση περιπτώσει όχι πραγματικός κόσμος/περιβάλλον) από τους γύρω μας. Εγκλωβιζόμαστε λοιπόν στην ψευδάισθησή μας και ζούμε στην κοσμάρα μας, και απομονωνόμαστε ακόμα περισσότερο από το περιβάλλον/κόσμο μας.

Anyway,.... η απομόνωση έχει συνέπειες.

Προκειμένου να γεμίσει ο χρόνος (της απομόνωσης) το υποκείμενο στρέφεται σε υποκατάστατα της κοινωνικότητας και της ανθρώπινης επαφής.
1. Παίρνει σκύλο (οικόσιτα ζώα γενικώς)
2. Το ρίχνει στο netflix
3. Ηλεκτρονικά παιχνίδια / PC
4. Δικτύωση μόνο μέσω Internet Social Networks
5. Συνεχής αυνανισμός
6. Υπερκατανάλωση φαγητού ή αλκοόλ ή καφέ ή καπνού
7. Πιθανόν ναρκωτικές ουσίες
8. Γεμίζει την ψυχή του με μουσική, πολλή μουσική
9. ....
10. ..

Και οι παραπάνω συνέπειες/συνήθειες φέρνουν περισσότερη απομόνωση....

Κοίταξε, αν σε ευχαριστεί αυτό που ζεις, τότε εντάξει. Αν όχι, τότε πρέπει "να ρίξεις νερό στο κρασί σου ".