Υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο?

Καλησπέρα, σε όλους. Καλώς σας βρήκα, καλώς με βρήκατε, μπλα μπλα μπλα .. Παιδιά, θα ήθελα να σας ζητήσω τη γνώμη σας για ένα θέμα που με έχει ρίξει πολύ. Είμαι 21 ετών και πάσχω από κατάθλιψη. Η αδερφή μου είναι 24 ετών και πάσχει από διπολική διαταραχή. Είναι παχύσαρκη, βρίσκεται συνεχώς κλεισμένη στο σπίτι βλέποντας από την ώρα που θα κοιμηθεί μέχρι την ώρα που θα ξυπνήσει DVD, και ενίοτε περνάει φάσεις μανιοκατάθλιψης και άλλοτε φάσεις μανίας και ανεξέλεγκτου θυμού. Δεν είχε και δεν έχει φιλικές σχέσεις. Τα μόνα άτομα με τα οποία επικοινωνεί είναι οι γονείς μου και εγώ. Αισθάνεται απελπιστικά μόνη και μας τηλεφωνεί εναλλάξ κάθε 5 λεπτά. Τις περισσότερες φορές δεν συζητάει ήρεμα και πολιτισμένα, αλλά δημιουργεί προβλήματα εκ του μη όντος, και αρχίζει να ορίεται και να καβγαδίζει σε τέτοιο βαθμό και ένταση που οι γείτονές της στην τρέχουσα φάση μαζεύουν υπογραφές για να την διώξουν από την πολυκατοικία. Τα τελευταία 2 χρόνια έχει κάνει 5 απόπειρες να αυτοκτονήσει. Αλλά όλες τις φορές, πήγε μόνη της με ταξί στο νοσοκομείο για πλύση, γιατί όπως λέει και εκείνη : '' Δεν παίρνω χάπια για να πεθάνω. Απλά θέλω να ταράξω τα λιμνάζοντα νερά και να σας αναστατώσω οικογενειακώς''. Το θέμα είναι ότι εδώ και αρκετά χρόνια παρακολουθείται από ειδικό, της χορηγείται αγωγή για την διπολοκή διαταραχή, αλλά η γιατρός της θεωρεί ότι η αδερφή μου δεν είναι συνεργάσιμη, ή τουλάχιστον όχι τόσο όσο θα έπρεπε και ότι την επόμενη φορά που θα πάρει χάπια θα πρέπει να μπει 'μέσα'. Εγώ προσωπικά υποφέρω που τη βλέπω να υποφέρει. Έχει παραιτηθεί προ πολλού από οποιαδήποτε προσπάθεια και βρίσκεται, χωρίς διάθεση υπερβολής, σε μια ημιθανή κατάσταση. Οι γονείς μου δεν έχουν άλλες αντοχές. Τις νύχτες τους παίρνει τηλέφωνα μέχρι το ξημέρωμα και κάνει φασαρίες. Και μάλιστα τους εκφοβίζει και τους απειλεί ότι εάν επιχειρήσουν να κατεβάσουν το τηλέφωνο θα αυτοκτονήσει. Κατά τον ίδιο τρόπο εκφοβίζει και μένα.
Όσο αναφορά εμένα, ακολουθώ και εγώ αντικαταθλιπτική θεραπεία, παρακολουθούμαι από ειδικό και θεωρούμαι ότι είμαι σε καλύτερη μοίρα από την αδερφή μου. Η δική μου γιατρός συμφωνεί ότι η όλη κατάσταση δεν είναι καθόλου απλή. Και ότι είναι λογικό να είμαι μπερδεμένη ως προς τον τρόπο που θα πρέπει να συμπεριφέρομαι στην αδερφή μου. Από τη μία είναι άτομο που χρειάζεται βοήθεια και αγάπη, αλλά από την άλλη έχει μια τάση να παραβιάζει τα όρια του άλλου με τις απαιτήσεις και τις ανάγκες τις.
Αυτό που με προβληματίζει πιο πολύ από όλα είναι τι θα γίνει αν για κάποιον λόγο ''φύγουν'' οι γονείς μου. Είναι σε μεγάλη ηλικία και με όλα αυτά τα προβλήματα η υγεία τους είναι αδύναμη. Τους ακούω να μου κλαίνε γοερά σαν μικρά παιδιά και να δηλώνουν κουρασμένοι και ανήμποροι. Εάν πάθουν κάτι, η αδερφή μου δεν θα έχει κανέναν άλλον εκτός από μένα και θα γαντζωθεί κυριολεκτικά πάνω μου. Με τρόπο αρρωστημένο, με τρόπο που θα με κάνει να ασφυκτιώ. Και ειλικρινά δεν ξέρω τι να κάνω σε μια τέτοια περίπτωση. Αμέτρητες είναι οι φορές που την έχουμε συμβουλέψει να προσπαθήσει να γνωρίσει άτομα, να βρει ενδιαφέροντα, να ζήσει τη ζωή της. Αλλά εδώ και χρόνια πολλά, δεν έχει δείξει την παραμικρή διάθεση να βγει από τη ρουτίνα της. Αισθάνομαι ότι αυτή η κατάσταση έχει πλέον παγιωθεί. Και προαισθάνομαι ότι όλο αυτό θα έχει τραγική κατάληξη. Νομίζω ότι κάποιος από την οικογένειά μου, είτε εγώ, είτε εκείνη, είτε οι γονείς μας, θα ''φύγει'' αργά ή γρήγορα.
Και είναι τόσο κρίμα, γιατί η ζωή από μόνη της είναι πολύ μικρή και σύντομη για να την περιπλέκουμε τόσο. Έχουμε μια αιωνιότητα μπροστά μας να μείνουμε στάσιμοι και ακινητοποιημένοι, μέσα στην απόλυτη σιωπή και στο αδιαπέραστο σκοτάδι. Νομίζω ότι είναι άδικο να ζω το υπόλοιπο αυτής της παρωδίας που λέγεται ζωή έχοντας αυτή την θανατερή και πνιγηρή αίσθηση. Προχτές κιόλας, έμαθα ότι μια 27χρονη φίλη μου ''έφυγε''. Έτσι ξαφνικά. Έτσι απροειδοποίητα. Δίχως να προλάβει να αφήσει κάτι πίσω της. Ένα παιδί ή έστω ένα αποχαιρετηστήριο γράμμα. Τώρα έχασε κάθε ευκαιρία. Για πάντα.
Παιδιά, συγγνώμη αν σας ζάλισα. Ξέρω πολύ καλά ότι δεν είμαι η μόνη με προβλήματα.

καθε προβλημα στον καιρο του.μπορει να φυγεις εσυ πριν απο την αδερφη σου οποτε αδικα το σκεφτεσαι το συγκεκριμενο.αυτο δεν εξαρταται απο σενα.οσο για την αδερφη σου πραγματικα πολυ δυσκολη η θεση σου γιατι ειναι και αδερφη σου.αλλα απο την αλλη εχεις και εσυ την ζωη σου και το χειροτερο ειναι οτι μπορει να σε καταστρεψει με τον τροπο που σκεφτεται.μπορεις να την εκφοβισεις πως θα την πατε μεσα αν δεν προσπαθησει να συνελθει αλλα θα πει πως αν παει μεσα θα αυτοκτονησει μια και το εχει κανει καραμελα κλπ κλπ.απλα καποια στιγμη θα πρεπει να επιλεξεις,δεν βλεπω καποια ευκολη λυση,μακαρι να μπορει καποιος να σου δωσει μια καλη συμβουλη ....

προς το παρον οι γονεις ζουν, οποτε δεν εχεις εσυ την ευθυνη της αδερφης σου ...
κανε τα πραγματα που θελεις,ξεκινα την υπολοιπη ζωη σου οπως την φανταζεσαι, ειτε αυτο ειναι σπουδες, δουλεια ειτε παιδια, οτιδηποτε...οταν καποτε συμβει το αναποφευκτο και οι γονεις φυγουν, εσυ θα εχεις ηδη δομολογησει την ζωη σου και θα βοηθας την αδερφη σου οσο και οπως μπορεις,χωρις να σημαινει οτι θα ζεις για να εξυπηρετεις τις αναγκες της.οσο για την αδερφη σου, προτεινω να την πεισεις οτι δεν βοηθειεται αρκετα και να επισκεφτειτε καποιους γιατρους και ψυχολογους ακομα.θεωρω πολυ πιθανο, ολη αυτη η σταση να οφειλεται σε κακη θεραπεια κι οχι μονο σε εναν δυσκολο, χειριστικο χαρακτηρα...

γεια σου μαριάννα,
κατέθεσες την ιστορία σου αλλά ειλικρινά θα ήθελα να δω τι έχει να πει η αδερφή σου για την κατάστασή της. έχει τη διάθεση να γράψει η ίδια εδώ;

κατά τα άλλα, εσύ έχεις άλλα πράγματα στη ζωή σου εκτός από το θέμα με την αδερφή σου;

Μαριάννα είναι χωρίς αμφιβολία μια δύσκολη κατάσταση. Η αδελφή σου φαίνεται πάρα πολύ θυμωμένη και φαίνεται για κάποιο λόγο να θέλει να σας \'τιμωρήσει\'. Δεν ξέρω ποιοι μπορεί να είναι οι λόγοι που οδήγησαν σε αυτή την κατάσταση και με ποιους τρόπους έχετε δοκιμάσει να την πλησιάσετε. Στο τώρα όμως εσύ χρειάζεται να δεις πώς θα είναι η ζωή σου καλύτερη και να συνειδητοποιήσεις ότι δεν έχεις την ευθύνη της αδερφής σου. Αναρωτιέμαι, η \'αντικαταθλιπτική θεραπεία\' που λες ότι ακολουθείς, συμπεριλαμβάνει συστηματικές συνεδρίες με ψυχολόγο?

Λες κάτι στο τέλος για τη φίλη που δεν πρόφτασε να αφήσει κάτι πίσω της. Το θέμα δεν είναι να αφήσουμε κάτι πίσω μας, αλλά αν μπορούμε να απολαμβάνουμε τη ζωή όσο είμαστε εδώ.

Σας ευχαριστώ όλους για το χρόνο που διαθέσατε για να μου απαντήσετε.
Empneusth, δεν νομίζω ότι είναι καλή ιδέα να την εκφοβίσουμε ότι θα μπει \'μέσα\'. Αυτό ίσως να την τσιτώσει περισσότερο και να της υπενθυμίσει την απόκλισή της από τους ανθρώπους που συνηθίζουμε να χαρακτηρίζουμε \'\'φυσιολογικούς\'\'. Αλλά όπως και να χει, καλά το είπες. Είναι πολύ περίπλοκα τα πράγματα.

Remedy, έχεις δίκιο σε αυτά που μου είπες. Πράγματι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να προχωρήσω τη ζωή μου, να τελειώσω τις σπουδές μου και να πετύχω οικονομική (τουλάχιστον) ανεξαρτησία. Γιατί ακόμη κι αν θα πρέπει να αναλάβω τη φροντίδα της αδερφής μου, όταν οι γονείς μου δεν θα βρίσκονται πια ανάμεσά μας, χωρίς λεφτά δεν γίνεται δουλειά.

Raphssodos, η αδερφή μου δεν έχει διάθεση να έρθει σε επαφή με τον οποιοδήποτε, ακόμη και διαδικτιακά. Τις προάλλες έμαθα για την ύπαρξη της οργάνωσης των Διπολικών (ΕΔΟ), και της πρότεινα να το ψάξει λίγο περισσότερο μόνη της, να πάει ως εκεί ή έστω να επισκεφτεί το forum, για να γνωριστεί με άτομα που πιθανόν να υποφέρουν όσο εκείνη, ή και περισσότερο, αλλά δυστυχώς δεν έδειξε να ενδιαφέρεται. Σας λέω είναι κολλημένη εδώ και χρόνια στα ίδια και στα ίδια. Οτιδήποτε που θα ξέφευγε από τα καθιερωμένα, δυσκολεύεται πολύ να το διαχειριστεί, τρομάζει, αναστατώνεται και εν τέλει το αποφεύγει πεισματικά. Όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο περισσότερο αποδυναμώνονται οι ελπίδες μου ότι η αδερφή μου θα καταφέρει να αποκτήσει μια ζωή που θα είναι βιώσιμη. Γι\' αυτό σας είπα ότι φοβάμαι μην αυτοκτονήσει στα αλήθεια καμιά μέρα.

Αnyway, όσο αναφορά τη θεραπεία που κάνει, η γιατρός που τη βλέπει θεωρείται πολύ καλή και μάλιστα την τελευταία φορά που πήρε χάπια, αποφάσισε σαν έσχατη λύση να της στέλνει 2 φορές την εβδομάδα έναν νοσηλευτή σπίτι, για να της κάνει συντροφιά, να πάνε για κανάν καφέ κτλ.
Τώρα θα αναρωτιέστε, εγώ σαν αδερφή της τι ρόλο βαράω. Εγώ πάω και τη βλέπω τακτικά. Απλά τον τελευταίο καιρό έχω αραιώσει τις επισκέψεις μου, γιατί δεν αντέχω άλλο τα ξαφνικά ξεσπάσματα θυμού της. Και εκτός αυτού έχω τρεχάματα με τη σχολή. Τηλεφωνικά, όμως, επικοινωνούμε σε καθημερινή βάση. Μέχρι πρότεινος, είχα βυθιστεί και εγώ σε κατάθλθψη. Κοιμόμουν συνέχεια. Και όταν ξυπνούσα, ξανακοιμόμουν. Μια μέρα έπαθα και ένα panic attack στα καλά του καθουμένου και γενικώς είχα φτάσει σε μια φάση που οι αντοχές μου με είχαν εγκαταλείψει. Και αυτό θα συνέβαινε κάποια στιγμή, ούτως ή άλλως, διότι δεν φαντάζεστε πόσο ταλαιπωρήθηκα με όλη αυτή την κατάσταση. Και μετά από τη δική μου κατρακύλα, αποφάσισα ότι έπρεπε να θέσω κάποια όρια, να κοιτάξω να προστατέψω τον εαυτό μου. Αν δεν παραμείνω δυνατή, τότε έχω χάσει το παιχνίδι. Εκεί που έμενα με την αδερφή μου στο ίδιο σπίτι και είχα χάσει παντελώς την ελευθερία κινήσεων, γιατί η αδερφή μου με κλείδωνε σπίτι, γιατί φοβόταν ότι κινδύνευα έξω στο δρόμο από κακοποιούς κτλ, εκεί που δεν μπορούσα να κοιμηθώ ή να διαβάσω γιατί φώναζε δυνατά ακόμα και τις πιο ακατάλληλες ώρες, εκεί που δεχόμουν πάσης φύσεως σωματική και λεκτική βία από μέρους της, .. , αποφάσισα να αλλάξω σπίτι και να μείνω κάπου μόνη μου. Επιπλέον, σε λίγο καιρό θα πάω στην Ισπανία και θα παραμείνω για ένα 6μηνο για ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα που διοργανώνει η σχολή μου. Και αυτό δεν το κάνω μόνο για την εμπειρία, αλλά έχω και μια τεράστια ανάγκη να αποδράσω. Να δοκιμάσω τον εαυτό μου σε πρωτόγνωρες συνθήκες, και φυσικά να τεστάρω και την αδερφή μου. Να δω αν θα τα καταφέρει χωρίς εμένα για 6 μήνες. Γιατί αν τελικά τα καταφέρει, η αρχή θα έχει γίνει, δεν συμφωνείτε? Παρ\'όλα αυτά η γιατρός της ανησυχεί πολύ που εγώ θα λείψω για τόσο διάστημα και για την ακρίβεια είπε στους γονείς μου: \'\'Να περιμένετε δράματα\'\'...

Marina38, όταν λέω \'αντικαταθλιπτική θεραπεία\' εννοώ ότι επισκέφτομαι συστηματικά μια ψυχίατρο κ επίσης παίρνω αντικαταθλιπτικά φάρμακα. Τώρα όσο αναφορά τη φίλη μου, όσο ζούσε είχε και εκείνη πολλά προβλήματα. Ήταν ένα από τα πιο θλιμμένα άτομα που έχω συναντήσει ποτέ μου.Στην περίπτωσή της ταιριάζει γάντι η φράση που λέμε : \'\'Life sucks and then you die!\'\' Και μπορώ να φανταστώ ότι αυτή η φράση δεν ισχύει μόνο για την περίπτωσή της. Έφυγε από άτυπη πνευμονία. Τη μια μέρα νόσησε και την επόμενη οι δικοί της προσλάβανε εργολάβο κηδειών. Μα είναι δυνατόν? Τόσο εύκολο είναι τελικά? Ιs that we are used to call life, supposed to be enough??? Γι\'αυτό είπα ότι - κακά τα ψέματα - εάν δεν αφήσεις κάτι πίσω σου (από μια επιστημονική καινοτομία μέχρι το πιο απλό και σύνηθες, έναν απόγονο), τι θα μείνει? Τι θα μείνει που θα μαρτυρά ότι ..ήσουν και εσύ εδώ???

Μπράβο, έχεις κάνει αρκετά βήματα για να προστατεύσεις τον εαυτό σου και να τον διευκολύνεις να αναπτυχθεί. Είναι θετικό που κάνεις συστηματικά επισκέψεις στην ψυχίατρο, οπότε υποθέτω συζητάτε και για το θέμα της αδελφής σου? Η δική της άποψη ποια είναι για την επικείμενη απουσία σου? Προσωπικά πιστεύω ότι θα ήταν καλό να προχωρήσεις στη ζωή σου ανεξάρτητα από τις δυσκολίες της αδελφής σου, μπορείς να προσφέρεις κάθε φροντίδα και συμπαράσταση μέχρι του σημείου που δεν θα σε απορροφά και δεν θα σε αποπροσανατολίζει. Από εκεί και πέρα, είναι λυπηρό αν θα υπάρξουν \'δράματα\' όπως φοβάται η γιατρός της αδελφής σου, αλλά δυστυχώς Μαριάννα τα δράματα δεν αποτρέπονται με το να γινόμαστε θυσία.

Τώρα για το άλλο σχετικά με το τι θα μαρτυρά ότι...ήσουν κι εσύ εδώ, απλά λέω ότι είναι πολύ προτιμότερο να απασχολείς τη σκέψη σου όχι με το τι μένει, αλλά με το πώς ζει ο καθένας όσο ζει. Και έχει διαφορά η επιστημονική καινοτομία που σου προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας όσο ζεις, από ένα παιδί που ναι μεν σου προσφέρει χαρά, αλλά... αν ας πούμε η φίλη σου είχε ένα παιδάκι, δεν θα υπέφερε πολύ το ίδιο τώρα?

πως βλέπει η ίδια την ιδέα της κλινικής;

Μαριάννα καλησπέρα και από εμένα. Θέλω να σου πω ότι κι εγώ είμαι διπολικός και έχω περάσει από πολλές φάσεις αυτής της ασθένειας. Δυστυχώς είναι μία ασθένεια που θέλει τον χρόνο της και δεν πρέπει να το βάζει κανείς κάτω μιας και όπως θα ξέρεις κι εσύ έχει τα σκαμπανεβάσματά της. Μπορώ να σου πω ότι κι εγώ έχω βρεθεί στην φάση της αδερφής σου και μάλιστα σε ίσως χειρότερη μιας και υπήρχε μια περίοδο που ήμουνα συνέχεια κλεισμένος μέσα στο σπίτι, δεν είχα φίλους και ερχόμουνα συνεχώς σε σύγκρουση με την οικογένειά μου. Παρολαυτά θέλω να σου πω ότι η αδερφή σου δεν θα πρέπει να εγκαταλείψει την προσπάθεια και το ίδιο θα σε συμβούλευα και εσένα να κάνεις. Μιας και αντιμετωπίζεις κι εσύ ένα παρόμοιο πρόβλημα θα ξέρεις πόσο δύσκολη είναι η διαβίωση για έναν άνθρωπο που έχει κάποιο ψυχικό νόσημα και πόσο μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται για να μπορέσει κανείς να σταθεί στα πόδια του. Αυτό που θα ήθελα να σου πω είναι ότι στην διπολική διαταραχή πολύ σημαντικό ρόλο παίζει η σωστή φαρμακευτική αγωγή που λαμβάνει κανείς η οποία μπορεί να διαφέρει από άτομο σε άτομο. Εκτός από αυτό συνήθως χρειάζεται και μια μορφή ψυχοθεραπείας (γνωστική-συμπεριφορική) από έναν ειδικευμένο σ\' αυτό ψυχολόγο, η οποία θα στοχεύει στο ψυχολογικό μέρος της ασθένειας (ποιότητα ζωής, προσωπικές απόψεις για τον εαυτό μας και τους άλλους, ενεργοποίηση του ασθενή) και η οποία παίζει κι αυτή σημαντικό ρόλο στην βελτίωση ενός πάσχοντα από διπολική διαταραχή, καθώς ρυθμίζει το κομμάτι της καθημερινής του συμπεριφοράς το οποίο νοσεί. Όσον αφορά τη δικιά σου συμβολή στην υγεία της αδερφής σου θα πρέπει να συνεχίσεις να δείχνεις την ίδια κατανόηση που δείχνεις μέχρι σήμερα μιας και όπως θα ξέρεις οι συγγενείς μας είναι το πιο σημαντικό κομμάτι που έχουμε στη ζωή μας κι ας τους πληγώνουμε δυστυχώς καμμιά φορά. Αυτά, ελπίζω η αδερφή σου να τα πάει καλύτερα και σου ξαναλέω ότι δεν πρέπει και η ίδια και εσύ να χάνεται την ελπίδα σας γιατί μπορεί να υπάρξει καλυτέρευση. Αυτά από εμένα, εύχομαι πραγματικά ότι καλύτερο.

Quote:

---

Originally posted by marina38


.....Τώρα για το άλλο σχετικά με το τι θα μαρτυρά ότι...ήσουν κι εσύ εδώ, απλά λέω ότι είναι πολύ προτιμότερο να απασχολείς τη σκέψη σου όχι με το τι μένει, αλλά με το πώς ζει ο καθένας όσο ζει. Και έχει διαφορά η επιστημονική καινοτομία που σου προσφέρει τη χαρά της δημιουργίας όσο ζεις, από ένα παιδί που ναι μεν σου προσφέρει χαρά, αλλά... αν ας πούμε η φίλη σου είχε ένα παιδάκι, δεν θα υπέφερε πολύ το ίδιο τώρα?

---

Μαρίνα επίτρεψέ μου μία άλλη άποψη στο θέμα αυτό. Η αγωνία της Μαριάννας για να αφήσει κάτι πίσω της εκφράζει ένα άγχος που έχει ο κάθε άνθρωπος πάνω στη γη ακόμα και ο πιο φιλοσοφημένος και αυτό είναι το υπαρξιακό. Ο Γιάλομ το περιγράφει πολύ εύστοχα στο βιβλίο του \"ο φόβος του θανάτου\" αναφερόμενος και στον εαυτό του.
Αναφερόμενος δε στην αγωνία της Μαριάννας που αναρωτιέται τι θα αφήσω πίσω μου αν δεν έχω κάνει τίποτα, βρίσκει έναν πολύ έξυπνο τρόπο να απαλύνει από όλους μας (συμπεριλαμβανομένου και του εαυτού του). Μιλάει για τους \"κυματισμούς\" που αφήνουμε όλοι και μπορεί να είναι πράξεις ή λόγια μας που τα θυμούνται όσοι μένουν και που μέσω διηγήσεων μπορεί να πάνε πολλές γενιές μετά.
Η άποψη \"μη σκέφτεσαι τι θα αφήσεις, ζήσε το τώρα\" που λένε πολλοί ψυχολόγοι μου φαίνεται λίγο σαν στρουθοκαμηλισμός δηλαδή σαν \"κλείσε τα αυτιά σου στην πανανθρώπινη αγωνία\" η σαν να λες στον άλλον μην ακους την αναπνοή σου.

όσο για σένα Μαριάννα, να σε συγχαρώ και εγώ για τα βήματα που έχεις κάνει και σκοπεύεις να κάνεις.
Αναρωτιέμαι αν το αντιστρέφατε και της λέγατε εσύ και οι γονείς σου ότι θα αυτοκτονήσετε αν σας ξανααπειλήσει ότι αυτοκτονεί τι θα έκανε. Αν δεν σηκώνατε το τηλέφωνο για 2-3 μέρες και νόμιζε ότι πραγματοποιήσατε την απειλή σας τί θα γινόταν? Δεν θα έβγαινε από το σπίτι να ψάξει να δει τι έγινε?

απο οσο διαβασα νομιζω οτι η αδερφη σου μαριαννα προχωραει με ρυθμο στο να βρεθει σε κλινικη.
Αναλογα τα οικονομικα σας πεφτει σε καλη η οχι περιπτωση.
Δεν λεω οτι ειναι το καλυτερο, αλλα επειδη εχω ενα φιλο μου με σχιζοφρενοια σε κλινικη, δεν ξερω τι αλλο θα μπορουσε να κανει η αδερφη σου.

Θα ήθελα να απαντήσω στον krino σχετικά με την απορία του για το τί θα έκανε η αδερφή της Μαριάννας αν τις έλεγαν ότι δεν την ξαναπέρνουν τηλέφωνο ή όπως λέει θα αυτοκτονούσαν (!) και οι ίδιοι. Είναι πολύ απλό: θα απελπιζόταν ακόμη περισσότερο. Κι αυτό θα μπορούσε να έχει πολύ άσχημες συνέπειες για την ίδια οι οποίες ποιος ξέρει μέχρι που θα μπορούσαν να φτάσουν. Είναι γενικά παραδεκτό ότι οι άνθρωποι με ψυχικά νοσήματα έχουν οπωσδήποτε την ανάγκη της στήριξης της οικογένεειάς τους και ιδιαίτερα όταν διανύουν μια άσχημη φάση στην αρρώστιά τους. Πάντως θα το ξαναπώ, οι ψυχίατροι και οι ψυχολόγοι μπορούν πραγματικά να κάνουν θαύματα σε κάποιον ψυχικά άρρωστο και μάλιστα σε τέτοιο βαθμό που ο ίδιος ο άρρωστος άλλα και η ίδια η οικογένειά του να μην το πιστεύω. Σας μιλάω εκ πείρας και ξέρω τί σας λέω, με τον κατάλληλο ψυχίατρο και ψυχολόγο και την ενδεδειγμένη φαρμακευτική αγωγή ένας πάσχων από διπολική διαταραχή μπορεί να δει θεαματική βελτίωση στην πάθησή του, αρκεί να έχει την υπομονή και τη θέληση να γίνει καλύτερα. Το τελευταίο χρειάζεται οπωσδήποτε την στήριξη από την οικογένειά του και τους στενούς του συγγενείς. Δεν χρειάζεται κενείς να απελπίζεται απλά το κάθε πράγμα θέλει τον καιρό του.

Παιδιά, σας ευχαριστώ πολύ πολύ που ενδιαφερθήκατε για το θέμα μου.
Marina38, θεωρώ ότι μου τα είπες πολύ σωστά και όσο αναφορά το τι άποψη έχει η θεραπεύτριά μου για το επικείμενο ταξίδι μου στην Ισπανία, είπε ακριβώς ό,τι είπες και εσύ. Ότι αυτό θα μου κάνει καλό, θα έχω την ευκαιρία να ξεκουραστώ-που τόσο πολύ το έχω ανάγκη- και γιατί όχι? να μάθω πράγματα που δεν ήξερα. Απλά μου τόνισε ότι πρέπει να το κάνω αποκλειστικά για τον εαυτό μου, και όχι με την πρόθεση να δοκιμάσω την αδερφή μου με την απουσία μου. Τώρα, όσο αναφορά, το θέμα με το τι αξίζει να κάνουμε όσο ζούμε (να ζούμε τη στιγμή ή να κοιτάξουμε να αφήσουμε μια κληρονομιά για τους μεταγενέστερους) τείνω να συμφωνήσω με την άποψη του Nature. Είναι, όντως, πανανθρώπινη ανάγκη να παραμείνουμε ζωντανοί στη μνήμη των επόμενων. Κανείς δεν πρόκειται να μας θυμάται για .. τον καλύτερο οργασμό που είχαμε ποτέ ή για το πιο γευστικό τσουρέκι που δοκιμάσαμε σε μια εκδρομή στη Θεσ/νίκη. Εννοείται πως το ζητούμενο είναι να περνάμε καλά και να μην αφήνουμε τον χρόνο να περνάει αναξιοποίητος .. Αλλά κάτι δεν πρέπει να κάνουμε και για τους άλλους? Αυτοί οι κυματισμοί που λέει ο Nature, με ενθουσίασαν σαν ιδέα, γιατί ποτέ πριν δεν το είχα σκεφτεί έτσι. Είναι όντως το ελάχιστο που μπορούμε να κάνουμε. Αλλά είναι και πολύ προτιμότερο απ\'το τίποτα. Σε ποιο βιβλίο είπες ότι το διάβασες αυτό, Nature?
Raphssodos, η αδερφή μου δεν βρίσκει καθόλου ελκυστική την ιδέα της κλινικής. Αλλά θα μου πεις, ελκυστική δεν βρίσκει ούτε την καθημερινότητά της έξω....
Krino, για να σου πω την αλήθεια προτιμώ 1000 φορές να βρεθεί η αδερφή μου σε κλινική, έστω και δημόσια, παρά να βρεθεί κάπου αλλού. If you know what I mean .... Ο φίλος σου που γράφεις που είχε πάει ακριβώς? Τον βοήθησε η κλινική καθόλου? Τώρα πως είναι??
Travellerm, εσύ πως είσαι σε αυτή τη φάση? Υπάρχουν ακόμη αυτά τα σκαμπανεβάσματα που αναφέρεις? Γνωρίζεις εάν η διπολική διαταραχή είναι μια ασθένεια η οποία με το πέρασμα των χρόνων μπορεί να αντιμετωπιστεί εντελώς? Ή στο μόνο που μπορεί να ελπίζει κανείς είναι η βελτίωση ή/και η σταθεροποίηση της κατάστασης? Φυσικά, όσο αναφορά την περίπτωση της αδερφής μου τουλάχιστον, είμαστε πολύ προσεχτικοί στον τρόπο που της φερόμαστε. Οι γονείς μου, παρόλα αυτά, εξακολουθούν να κάνουν βλακείες, όπως να συνεχίζουν να της μιλούν όποτε και όταν εκείνη το απαιτεί. Πράγμα που η γιατρός της το βρίσκει πολύ λάθος. Διότι θα πρέπει να της δώσουν να καταλάβει ότι δεν μπορεί μια ζωή να τους έχει στη διάθεσή της και ότι θα πρέπει να προσπαθήσει να βγει έξω στον κόσμο, να γνωρίσει άτομα, και να μην βασίζεται αποκλειστικά στο οικογενειακό περιβάλλον. Εγώ, ευτυχώς, κρατάω πιο σοφή στάση από τους γονείς μου. Αποφεύγω να της μιλάω στο τηλέφωνο πάνω από 3 φορές την ημέρα, και την επισκέφτομαι λιγότερο απ\'ότι την επισκεφτόμουν παλιότερα, έτσι ώστε να την κάνω σταδιακά να ξεκολλήσει από αυτή της την εξάρτηση από μένα, ομοίως να ξεκολλήσω και εγώ, γιατί όπως υποστηρίζει και η γιατρός μου έχω και γω μια ασυνείδητη προσκόλληση στο άτομό της. Σημασία έχει που τώρα κάνω μια συνειδητή προσπάθεια να βοηθήσω τον εαυτό μου και εκείνη. Το ξέρω ότι δεν είναι εύκολο, γιατί άνθρωποι είμαστε και καμιά φορά κάνουμε πράγματα για τα οποία μετανιώνουμε εκ των υστέρων. Όμως, ως γνωστόν, η προσπάθεια μετράει.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι για να γίνουν τα πράγματα καλύτερα, δεν θα πρέπει να καταβάλλει προσπάθεια μόνο η αδερφή μου. Αλλά και το οικογενειακό περιβάλλον. Τακτικές και συνήθειες οι οποίες τηρούνταν μέχρι τώρα, και προφανώς δεν είχαν κανένα αποτέλεσμα, θα πρέπει να αποφευχθούν και να εφαρμοστούν νέες, που ποτέ ως τώρα δεν είχαν εφαρμοστεί. \'\'Τίποτε πιο δυνατό από τη συνήθεια\'\', λέει ένα ρητό, οπότε θα φαντάζεστε πόσο δύσκολο θα είναι να γίνουν αλλαγές. Χαίρομαι που εγώ το έχω καταλάβει αυτό. Η γιατρός μου και η γιατρός της αδερφής μου ελπίζουν να το καταλάβουν αυτό και οι γονείς μου. Όσο πιο σύντομα, τόσο το καλύτερο.

πόσο καιρό είναι έτσι;