Θέλω να ξεπεράσω έναν άνθρωπο που έχω κάνει ΘΕΟ!

Καλησπέρα σε όλους,
αυτές τις μέρες χώρισα με τον σύντροφό μου με τον οποίο είχα σχέση τα 3 τελευταία χρόνια.
Συζούσαμε τους τελευταίους 8 μήνες
Αρραβωνιαστήκαμε προ 4 μηνών.
Είχα παράπονα ότι δεν επιδίωκε να βρισκόμαστε πιο συχνά. Τον απασχολούσε άπειρες ώρες η δουλειά του. (Ταβέρνα των γονιών του με κουμανταδόρο τη μάνα του)
Εκείνος ισχυριζόταν πάντα ότι δε μπορούσε να κάνει διαφορετικά. Μου ζητούσε να κάνω υπομονή και πως τα πράγματα τα φτιάξουν όταν συμβεί το ένα ή όταν γίνει το άλλο.
Εμένα όλα αυτά μου φάνταζαν μακρινά. Ένιωθα εγκατάλειψη, πως έρχομαι σε δεύτερη μοίρα στη ζωή του, πως δεν έχω για κείνον την αξία που έχει εκείνος για μένα.
Όλη αυτή η ένταση ξέσπασε, τσακωθήκαμε, ειπώθηκαν λόγια πικρά και από εκείνον και από εμένα.
Τώρα προσπάθώ να μαζεψω τα κομμάτια μου. Ξέρω πως με αγαπάει αλλά μάλλον όχι αρκετά ώστε να προσπαθήσει για εμάς. Εγώ ακόμα και τώρα του τηλεφωνώ καμιά φορά, κλαίω, τον παρακαλώ να προσπαθήσει, να μην αφήσει αυτό που είχαμε χωρίς να δώσει μάχη για εμάς.
Εκείνος κλαίει μαζί μου και λέει πως δε θέλει να με έχει άλλο στο περίμενε γιατί κακοπερνάω, πως δε μπορεί να μου προσφέρει αυτά που θέλω για να είμαι ευτυχισμένη και πως πρέπει να ξαναφτιάξω τη ζωή μου. Χθες μου είπε πως μάλλον δεν ένιωθε πολλά για μένα τελικά ξέρω όμως πως το είπε υποτίθεται για να με βοηθήσει να τον ξεπεράσω.

Ολο αυτό με προσβάλλει, θα ήθελα να είχα την δύναμη να του αρνηθώ τα πάντα και να μην ξανασηκώσω το ρημάδι το τηλέφωνο. Ξέρω πως ΑΝ κάνει την παραμικρή κίνηση να με ξαναφέρει κοντά του θα τρέξω ( το κακό είναι ότι μάλλον το ξέρει και αυτός )
Δε θέλω να εξαρτώμαι συναισθηματικά τόσο από έναν άνθρωπο. Δε θέλω να ξαναγαπήσω κανέναν αν αυτό λέγεται πόνος της αγάπης.
Νιώθω προδομένη, δε θέλω να συνεχίσω, δε θέλω να προσπαθήσω για τίποτα πια, δε θέλω να ξανασχοληθώ μαζί του αλλά από την άλλη ξυπνάω και κοιμάμαι με τη σκέψη του.

Πως θα βγώ από εδώ;
Είμαι απελπισμένη...

γεια σου mdask..να ρωτήσω...γιατί αυτό που διαβάζω κάαααατι μου θυμίζει...μάλλον τα δικά μου...!!!
πιστεύεις ότι θ\'αλλάξει κάτι?πιστεύεις ότι τα παράπονα που έχεις θα μπορέσει να τα διορθώσει?

με διαβεβαίωνε πως έτσι ΘΑ γινόταν κάποια στιγμή. Πως τώρα ΠΡΕΠΕΙ να βοηθήσει τους γονείς του.
Δεν είπα ποτέ να μην το κάνει. Αλλά είμαι 30 χρονών και εκείνος 26. Εμένα χτυπάει ένα καμπανάκι μέσα μου και μου λέει ζήσε τη ζωή σου γιατί τα νιάτα σου δε γυρνάνε πίσω. Εκείνος δε σκέφτεται έτσι, έχει την αίσθηση ότι θα μπορέσει να κάνει πράγματα αργότερα; δεν ξέρω...
Ξέρω όμως πως όταν κόβεις φλέβα για έναν άνρθωπο, καμιά δουλειά δε μπορεί να σου στερήσει την απόλαυση του να ζεις μαζί του, να επιδιώκεις να περνάς στοιχειώδη χρόνο με τον σύντροφό σου...

Δεν ξέρω τι να υποθέσω...
Ξέρω μόνο ότι ο πόνος μου δεν παλεύεται...
Προσπαθώ να τον κατανοήσω για τα τον νικήσω...

αυτό είναι αλήθεια...όταν αγαπάς...το μόνο που σκέφτεσαι είναι να βλέπεις τον άνθρωπο σου ευτυχισμένο...και σίγουρα όταν θες πολύ να είσαι με κάποιον δεν του λες να ξαναφτιάξει την ζωη του..του λες..ότι θα προσπαθήσετε, θα προσπαθήσει τουλάχιστον ν\' αλλάξει...
να ρωτήσω κάτι άλλο....μήπως είναι οι γονείς του στην μέση και γίνεται όλο αυτό?

Mdask καλησπέρα και από μένα,

Καταρχάς διαβάζοντας την ιστορία σου αλλά και τον τίτλο σου, έχω να σου πω πως δεν τον έχεις κάνει θεό.Ίσα ίσα...τα λεγόμενα σου παρακάτω το επιβεβαιώνουν.

Ξεκίνα από αυτό...ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ.
Μετά κάτσε και αναλογίσου αν τα θέλω σας ταιριάζουν.
Πάντα έλεγα πως η ηλικία δεν έχει σημασία, αλλά μια γυναίκα στα 30, είναι στην φάση που μπορεί να δημιουργήσει τα πάντα με τις καλύτερες προϋποθέσεις, οικογένεια, καριέρα κτλ κτλ

Αυτός στα 26 του τώρα, χτίζει την ζωή του.

Ήταν κοινή επιλογή σας να χωρίσετε?Δλδ μένατε μαζί και αποφασίσατε να διαλύσετε τον αρραβώνα σας εξαιτίας του τσακωμού?

Ξέρεις με μια φράση σου και μόνο, έδειξες πως βλέπεις την μέλλουσα πεθερά σου.
Είναι όντως έτσι?

καλημέρα σε όλους
ευχαριστώ για τη συμπαράσταση.

Οσον αφορά τους γονείς του ιδιαίτερα τη μάνα του πράγματι υπάρχει αγκάθι. Είναι μία ιδιόμορφη οικογένεια, όπου ο πατέρας αποτελεί μάλλον πρόβλημα και μία μάνα που ηθελημένα ή όχι έχει γαντζωθεί πάνω στα παιδιά της για υποστήριξη.
Τον επηρεάζει είμαι σίγουρη, πιστεύοντας φυσικά ότι το κάνει για το καλό του. Τον κρατάει στη δουλειά με συναισθηματικούς εκβιασμούς αν καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Ολο αυτό προσπάθησα να το σεβαστώ, ίσως και εγώ στη θέση του να μην είχα τη δύναμη να γυρίσω την πλάτη μου και να κοιτάξω μόνο τον εαυτό μου.
Το πράγμα όμως κατάντησε μονομερές. Μόνο εκείνη διεκδικούσε και έπαιρνε, εγώ ήμουν πάντα τελευταίος τροχός της αμάξης.

Να χωρίσουμε δεν ήταν επιλογή μου. Πολλές φορές αναλογίστηκα ότι δεν παίρνω όσα αξίζω σαν άνθρωπος και προσπάθησα να το διαπιστώσω διεκδικώντας.
Δε μπορούσα να φύγω από δίπλα του όμως, τον αγαπώ υπερβολικά ( ακόμα προσπαθώ να καταλάβω γιατί τόσο πολύ )
Εκείνος πιέστηκε όλο αυτό το διάστημα και ήρθε η ώρα λοιπόν που έσπασε.
Εγώ ακόμα και τώρα δε θέλω να ζω μακριά του. Έχω χτίσει όλα μου τα όνειρα, όλη μου τη ζωή μαζί του, δε μπορεί να έχω πέσει τόσο έξω...
Εκείνος δεν αρνείται ότι μ\'αγαπάει, η στάση του εξάλλου μου το επιβεβαιώνει, ότι θα μπορούσαμε να ζήσουμε όμορφα μαζί, αλλά δε μπορεί να κάνει καμία υποχώρηση, μάλλον αντιλαμβάνεται τη δική μου κρίσιμη στιγμή λόγω ηλικίας και θέλει να το τελειώσει εδώ.
Ίσως δεν είναι σίγουρος αν θα μπορέσει στο μέλλον να σταθεί δίπλα μου ή πάλι θα τον χρειαστεί η μάνα του...

Λυπάμαι τόσο πολύ , λόγω συγκυριών και τρίτων προσώπων χάνω τον άνθρωπό μου...
Του χρεώνω πολλά, του δίνω και άλλα τόσα ελαφρυντικά...
Γιατί τόσο δύσκολο να βάλεις κάτω τα πράγματα και να πεις ένα και ένα κάνουν δύο

Κρίμα.... κρίμα...κρίμα...... τίποτα άλλο.... κρίμα!

καλημέρα....είναι λίγο δύσκολο όλο αυτό...όταν μπαίνουν τρίτοι στην μέση....εγώ νομίζω πως αν πραγματικά αγαπιέστε θα πρέπει να το προσπαθείσετε...όχι μόνο εσύ αλλά και οι δυο...αν δεν θέλει εκείνος τότε είναι πολύ καλύτερα.....φαντάζου την μετέπειτα ζωή σας αν αυτός δεν κάνει κάτι για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους...με μια μάνα του να μπαίνει ανάμεσα σας συνέχεια, αυριο θα κάνετε παιδια, θα μπει ανάμεσα σας και στο πως θα τα μεγαλώνετε...? αν δεν κάνει υποχωρήσεις τότε πως θα πραγματοποιήσετε τα όνειρα σας? πως θα φτιάξετε ένα ήρεμο και δεμένο, αγαπημένο σπίτι?

Θέλω τόσο πολύ να βρισκόταν τρόπος να του ανοίξω το κεφάλι και να τον πείσω ότι η ζωή είναι μία και δεν αξίζει να τη χαραμίσει σε κανένα κωλομάγαζο και για καμία μάνα που φορτώνει στα παιδιά της τα δικά της λάθη!
Οτι άλλα πράγματα έχουν σημασία στη ζωή, αν αυτό αποκλείει εμένα απο τις επιλογές του, σεβαστό, αλλά τον αγαπώ και δε θέλω να τον βλέπω να χαραμίζεται...
Από την άλλη διαπιστώνω ότι οι συναισθηματικές μου μεταπτώσεις δεν έχουν όριο!
Υποθέτω ότι συμβαίνει αυτό όταν χάνεις ανθρώπους σου.
Δεν ξέρω αν πρέπει να πενθήσω, αν πρέπει να ελπίζω, αν πρέπει να προσποιηθώ ότι όλα θα πάνε καλά, μπας και το πιστέψω...

Καταρχήν να σου πω ότι οι οικογενειακές επιχειρήσεις τέτοιου τύπου είναι ίσως μια ιδιαίτερη περίπτωση. Η πολύωρη απασχόληση είναι ο κανόνας και αν οι δικοί σου ρυθμοί ή η δική σου προσωπικότητα δεν ταιριάζουν σε αυτό το μοντέλο οικογενειακής ζωής & εργασίας, λογικό είναι να υπάρχουν παράπονα και συγκρούσεις.

Γεγονός είναι πως οι προτεραιότητες που έχεις εσύ και ο φίλος σου είναι διαφορετικές. Ο τρόπος που αντιλαμβάνεστε τη σημασία κάποιων πραγμάτων επίσης διαφέρει. Λες πως σε αγαπάει αλλά \'μάλλον όχι αρκετά\'. Είναι και αυτό μια πιθανότητα, πάντως σίγουρα δεν σε αγαπά αρκετά σύμφωνα με τα δικά σου κριτήρια, γιατί πιστεύεις πως θα έπρεπε να παλέψει περισσότερο για εσάς. Όμως μπορεί απλά να έχει κρίνει πως καλά τα αισθήματα, αλλά δεν ταιριάζετε. Βλέπεις η οικογένεια και η δουλειά μας είναι μέρος του εαυτού μας και εσύ δεν φαίνεται να ταιριάζεις με αυτό το κομάτι του.

Δυστυχώς δεν γίνεται να πείσεις κανέναν για κάτι που και ο ίδιος δεν θέλει ή δεν βλέπει.

να μην προσποιηθείς...όλα θα πάνε καλά...να το πιστέψεις...
εμ, λογικό είναι να έχεις ψυχολογικές μεταπτώσεις με όλα αυτά που γίνονται....
δεν μπορείς να του ανοίξεις το κεφάλι και να του τα βάλεις μέσα...μακάρι να γινόταν αυτό...!!δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο για να μην χαρμίσει την ζωή του...να κάνεις τί? να κάτσεις μαζί του και να χαραμίσεις και την δική σου?

Λες πως σε αγαπάει μεν αλλά θέλει να το τελειώσετε από την άλλη και βάζεις και την κρίση ηλικίας στην μέση...η οποία δεν καταλαβαίνω που κολλάει από την στιγμή που αρραβωνιαστήκατε και μένετε και μαζί.Εκτός αν έχει τεθεί θέμα παιδιού

Ρώτα τον ευατό σου κατά πόσο θες να είσαι με έναν άνθρωπο που αντιμετωπίζει έτσι τις καταστάσεις.Κοίτα τις προτεραιότητες σου και μετά τις δικές του.Συμβαδίζετε?
Μπορείτε να κάνετε υποχωρήσεις εκατέρωθεν?

Αν αγαπιέστε τόσο πολύ όπως λες, αυτά τα θέματα λύνονται με συζήτηση και ιεράρχηση προτεραιοτήτων και των 2.

Πρέπει να βρω τρόπο να τον βγάλω από το μυαλό μου.
Η καλύτερα, πρέπει να πείσω τον εαυτό μου πως αξίζω καλύτερη μεταχείρηση.
Μπαίνω στη διαδικασία να ρίχνω και σε εμένα ευθύνες ενώ ξέρω πως έχω κάνει ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό.
Το κεφάλι μου θα σπάσει!!!!!!

Γιατί δεν πρυτανεύει η λογική μου, να δώσω μία να τα πετάξω όλα;
Τα έδωσα όλα και πήρα ψίχουλα, καταπίεσα τον εαυτό μου για χάρη του, θυσίασα πολλά για να είμαι μαζί του γιατί τα ψίχουλα που έπαιρνα προς στιγμήν με έκαναν να αισθάνομαι κορυφή του κόσμου.

Φταίω και εγώ, αφέθηκα, δεν είδα τα σημάδια,
Γιατί περιμένω ακόμα μία του λέξη, μία του κίνηση;
Τι προσπαθώ να κερδίσω;
Θα τρελαθώ...

Τώρα τι να σου πω εγώ,
( ξέρουν κάποιοι από το forum), υπομονή, αν τον αγαπάς και τον θες κυνηγησέ τον.Αν βλέπεις ότι δεν θέλει.Κυνηγησέ τον. Κάποια στιγμή θα κουραστείς.



Κάνε ότι λέει η καρδιά σου............


Πάντως από προσωπική εμπειρία, άμα τον γράψεις μπορεί και να κολήσει ( δε το έκανα ποτέ - ίσως να το πληρώνω τώρα ).Που να θες να το πάρεις τηλ, μην το πάρεις, κάνε ότι άλλο αλλά μην υποκύψεις.Βρες τη δύναμη που δεν έχω εγώ.Δώσε δύναμη και σε μένα.Καν το για μένα!!!Γράψε μου, και πες μου ότι το κάνεις, για να μην το κάνω και εγώ (αλήθεια να ναι).


Υπομονή..........Κουράγιο........Η ρεμία...........Ψυχραιμία..........

δεν μπορείς να τα πετάψεις όλα γιατί τον αγαπάς..
δυστυχώς συμβιβαζόμαστε με το τίποτα και μετά λέμε \"εγώ φταίω\"...με ρίχνεις ευθύνες...αυτό δεν θα βοηθήσει σε τίποτα...
περιμένεις ακόμα γιατί πολύ απλά η ελπίδα πεθαίνει τελευταία...(δεν φαντάζομαι την μάνα του να την λένε Επλίδα!!!!!!!!!!!!!!)
να μην τρελαθείς..αφου δεν μπορείς να μείνεις άλλο και να ζεις έτσι...τότε το να φύγεις είναι το καλύτερο....
να βρεις έναν άνθρωπο που θα σου δώσει την σημασία που θες και θα σε αγαπήσει χωρίς να κοιτάει μαγαζια και μαμάδες...

Βρε gentleman είπαμε άσε το φτύσιμο...εσύ είσαι για πολύ πιο ανώτερα πράγματα;)

MDASK, τώρα μιλάει ο εγωισμός σου και η πληγή σου.
Ηρέμησε, βάλτα κάτω.
Αν δεις ότι υπάρχουν περιθώρια, βρες τον και μίλα του ίσα και σταράτα.

Αν δεν θέλει, αστον στην ησυχία του και τράβα και εσύ την ζωή σου παρακάτω.