Καλησπέρα σε όλους! Είμαι 26 χρονών και το θέμα που δεν μπορώ να διαχειριστώ είναι η μοναξιά. Έχω μια καθημερινότητα γεμάτη με εργασία, μεταπτυχιακό,κοινωνικές συναναστροφές. Έχω την υγεία μου και το αυτοκίνητό μου που χρησιμοποιώ καθημερινά, ενώ μ 'αρέσει να περπατάω μόνη και είχα πάει και τέσσερις μέρες διακοπές μόνη. Ωστόσο, πολλές φορές όταν γυρνάω αργά σπίτι κλαίω, με πιάνει το παράπονο που δεν έχω κανέναν φίλο-σύντροφο να το μοιραστώ,να μου σταθεί όταν ως άνθρωπος κι εγώ κουράζομαι και έχει περάσει πάνω από ένας χρόνος έτσι. Είχα πάει σε ψυχολόγο ένα χρόνο πριν όταν χώρισα καθώς έκλαιγα καθημερινά με λυγμούς χωρίς να κατανοώ το γιατί σε βαθμό που είχα πάρει άδεια από τη δουλειά τότε. Είμαι πολύ δυναμικός άνθρωπος κι έχω ανταπεξέλθει σε αρκετά δύσκολες συνθήκες διαβίωσης μικρή, αλλά δυστυχώς βλέπω ότι δεν περνάει το πλάκωμα και δεν μπορώ να χαμογελάσω επειδή δεν καλύπτομαι συναισθηματικά. Οι προσπάθειές μου για επίτευξη φιλίας πέφτουν στο κενό, όπως και οι γνωριμίες μου με το άλλο φύλο.Νιώθω εξαντλημένη, δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να κάνω να βρω τη δύναμη να φτιάξω την αυτοπεποίθησή μου και να αποδεχτώ ότι έτσι θα είναι η ζωή μου. Μπορεί κάποιος/κάποια από δική του εμπειρία να με βοηθήσει αν μπορεί προτείνοντας κάτι ή έστω να καταλαβαίνει; Ευχαριστώ.
