Άγχος Υγείας και Φόβος για Λύσσα
Καλησπέρα. Νέο μέλος, πρώτη ανάρτηση, καθότι χρειάζομαι την βοήθεια "συναδέλφων" νοσοφοβικών. Αν έχετε κάποια συμβουλή για το πώς ξεπερνάτε ένα επεισόδιο πάνω στη "φούντωση" του, παρακαλώ μοιραστείτε το διότι δεν μπορώ να διαχειριστώ άλλο το άγχος που βιώνω.
Το βράδυ της 25ης Απριλίου μπήκε μία νυχτερίδα σπίτι - προφανώς από την καμινάδα (υποθέτω ότι το κλαπέτο δεν κλείνει καλά και πλέον έχω "σφραγίσει" την πρόσοψη του τζακιού με χαρτόνι) μιας και παράθυρα και μπαλκονόπορτες ήταν κλειστά (ούτως ή άλλως έχω σίτες). Την ανακάλυψα να πετάει στο σαλόνι στις 23:30 αν και αργότερα κατάλαβα ότι ήταν αρκετή ώρα μέσα στο σπίτι μιας και βρήκα 3 περιττώματα της και στον επάνω όροφο του σπιτιού ο οποίος δεν κατοικείται· πράγμα που σημαίνει ότι ήταν αρκετή ώρα μέσα ώστε να ανέβει πάνω όπου ήταν σκοτεινά, να κάνει τις βόλτες της, κι όταν έκλεισα τα φώτα του σαλονιού, ξανακατέβηκε κάτω. Νιώθω άβολα στη σκέψη ότι βρισκόταν μέσα στο σπίτι τόση ώρα δίχως εγώ να το έχω πάρει είδηση. Με το που άναψα το φως του σαλονιού και την είδα, άνοιξα την μπαλκονόπορτα και προσπάθησα (μάταια) για αρκετά λεπτά να την "οδηγήσω" προς τα εκεί, ώσπου σκέφτηκα να ανάψω το φως του μπαλκονιού και να σβήσω τα φώτα στο σαλόνι, οπότε και είδα αμέσως την σιλουέτα της να στρίβει προς το μπαλκόνι και δεν την ξαναείδα. Δεν με γρατζούνισε, ούτε με δάγκωσε (θαρρώ πως θα το είχα καταλάβει αν με ακουμπούσε κατά την πτήση της) ωστόσο για κάποια λεπτά πετούσε προς το μέρος μου, τριγύρω μου, δίπλα μου, από πάνω μου. Κι εγώ μες στον πανικό μου είχα στραμμένο το πρόσωπο μου προς το μέρος της για να βλέπω πού πάει. Διάβασα στο διαδίκτυο ότι η λύσσα είναι πιθανό να μεταφερθεί και από επαφή του σάλιου ενός μολυσμένου ζώου με το βλεννογόνο του ανθρώπου (μάτια, μύτη, στόμα). Ανησύχησα λοιπόν πως καθώς εκείνη πετούσε από πάνω μου κι εγώ είχα στραμμένο το πρόσωπο μου προς αυτή φωνάζοντας μέσα στον πανικό μου σαν την "κότα" που είμαι, σταγονίδια από το σάλιο της έπεσαν στα μάτια, τη μύτη, ή το στόμα μου και με μόλυναν. Πήρα τηλέφωνο στο ΚΕΕΛΠΝΟ αλλά μου είπαν πως αντιλυσσικός εμβολιασμός γίνεται μόνο σε περίπτωση δήγματος και πως από τη στιγμή που δεν με δάγκωσε, δεν θεωρείται έκθεση και άρα λόγος για εμβολιασμό (παρόλο που και αυτοί στην ιστοσελίδα τους αναφέρουν την περίπτωση επαφής σάλιου με βλεννογόνο).
Γνωρίζω πως στην Ελλάδα δεν έχει υπάρξει ποτέ κρούσμα λύσσας σε άνθρωπο από νυχτερίδα, πως κρούσματα λύσσας γενικά τα τελευταία χρόνια είχαμε μόνο από το 2012 έως το 2014 (από το 1987 έως το 2012 η Ελλάδα δεν είχε κρούσματα λύσσας), πως στην Αμερική (τουλάχιστον) μόνο 0,5-1% ή 5-6% (ανάλογα την έρευνα) του πληθυσμού των νυχτερίδων νοσεί από λύσσα, και πως τέτοιοι νυχτερινοί επισκέπτες είναι συχνό φαινόμενο σε πολλά σπίτια της Ελλάδας κατά τους καλοκαιρινούς μήνες δίχως να έχουν οδηγήσει στον θάνατο κανενός. Η συμπεριφορά της συγκεκριμένης νυχτερίδας φαινόταν "υγιής" καθώς ήταν νύχτα όταν μπήκε στο σπίτι, δεν ήταν αδρανής/υποτονική, και δεν ήταν επιθετική - αν μη τι άλλο, προσπαθούσε να με αποφύγει κάνοντας μανούβρες μόλις με παρα-πλησίαζε κατά την πτήση της. Ωστόσο, διάβασα πως υπάρχει ένα χρονικό "παράθυρο" κατά το οποίο οι νυχτερίδες μπορεί να φέρουν τον ιό της λύσσας και να τον μεταδώσουν δίχως να έχουν ακόμη αναπτύξει οι ίδιες συμπτώματα. Επιπλέον, οι νυχτερίδες φέρουν ένα δικό τους σκέλος της λύσσας οπότε το γεγονός ότι δεν είχαμε κρούσματα σε άλλα θηλαστικά στη χώρα μας από το 2014, δε σημαίνει ότι δεν υπάρχουν κρούσματα και ανάμεσα στις νυχτερίδες.
Βρήκα και επικοινώνησα με μία περιβαλλοντολόγο με εξειδίκευση στην οικολογία των νυχτερίδων η οποία μου είπε πως ο ιός της λύσσας δεν μεταφέρεται τόσο εύκολα, πως στην χώρα μας δεν υπάρχουν γνωστά κρούσματα, και πως στην Ελλάδα πιθανά είναι φορείς είδη νυχτερίδας τα οποία καμία σχέση δεν έχουν με τη νυχτερίδα που μπήκε στο σπίτι μου. Αυτό με καθησύχασε για λίγο, ωστόσο το άγχος και ο φόβος μου με κυρίευσαν και πάλι αφού ως γνωστόν τα συναισθήματα δεν έχουν λογική και άρα δεν υπακούν σε λογικά επιχειρήματα.
Μιας και λοιπόν δεν υπάρχει τρόπος να γνωρίζω με 100% σιγουριά αν έχω μολυνθεί ή όχι, το να με "πείσω" πως δεν έχω τίποτα δεν το βλέπω εφικτό. Επίσης, μιας και η λύσσα στον άνθρωπο μπορεί να κάνει από δύο έως οχτώ εβδομάδες, ή και τρεις μήνες, ή και ολόκληρο χρόνο για να εμφανίσει συμπτώματα, το να περιμένω απλά μια Χ χρονική περίοδο για να δω αν θα νοσήσω ή όχι, δε μπορεί να εφαρμοστεί σε αυτή την περίπτωση. Οπότε το μόνο που μου μένει είναι να προσπαθήσω να αντιμετωπίσω με κάποιον τρόπο τον φόβο μου. Και γι' αυτό κάνω αυτή την ανάρτηση, ώστε αν έχει κανείς άλλος βρει κάποιο τρόπο σκέψης ή κάποια πρακτική που τον βοηθάει να βγει από τον μαύρο κύκλο του φόβου και των αρνητικών σκέψεων, να το μοιραστεί γιατί πραγματικά δεν αντέχω να συνεχίσω να ζω άλλο με αυτό το μόνιμο άγχος. Σήμερα π.χ. αισθάνομαι μυρμήγκιασμα και βελονιές σε χέρια-πόδια και είμαι πεπεισμένη πως είναι σύμπτωμα της λύσσας. Ξυπνάω κάθε πρωί και για λίγα δευτερόλεπτα αισθάνομαι ΟΚ ώσπου θυμάμαι τι έχει γίνει και ο φόβος μου με κυριεύει ξανά. Κι αυτό είναι το πρόβλημα με το άγχος υγείας: κουβαλάς παντού και πάντα μαζί τον φόβο σου, γιατί το αντικείμενο του φόβου σου, η αρρώστια, βρίσκεται (εάν βρίσκεται) μέσα στο ίδιο σου το σώμα. Δεν είναι κάτι εξωγενές που να μπορείς να παρατηρήσεις, να αποφύγεις, να απομακρύνεις. Και όταν αισθάνομαι έτσι, νιώθω τόσο μόνη που αποτραβιέμαι ακόμα περισσότερο, μιας και κανείς από τον κύκλο μου δεν με καταλαβαίνει, χάνεται κάθε ποιότητα ζωής καθώς η καθημερινότητά μου είναι κυριευμένη από τον φόβο και το άγχος, και στο τέλος οδηγούμαι στο ότι μόνος τρόπος διαφυγής είναι η αυτοκτονία, όχι επειδή θέλω να πεθάνω αλλά επειδή δεν αντέχω άλλο να ζω έτσι. Και ναι, έχω κάνει ψυχοθεραπεία στο παρελθόν αλλά στο θέμα άγχους υγείας δεν κατάφερα ποτέ να βοηθηθώ διότι έχουν γίνει πολλά γεγονότα στη ζωή μου που επιβεβαιώνουν τους φόβους μου και που εμποδίζουν κάθε απόπειρα αμφισβήτησης και άρα αντικατάστασης των φοβικών μου σκέψεων.
Ζητώ συγγνώμη εκ των υστέρων για το μακροσκελές μου μήνυμα.
