Έχω? Τι έχω?

Συγνώμη για τα πολλα λογια που θα ακολουθήσουν.

Σχεδόν πάντα οσο με θυμάμαι ήμουν low-profile (σε διαθεση) άτομο, αλλα εδω και 2 χρόνια περίπου (απο τοτε που τελείωσα το σχολείο) νιώθω μια ψυχική δυσφορία, αισθήματα απαισιοδοξίας, λύπης, οτι δεν μπορώ να κάνω τπτ στην ζωή μου. Παρόλα αυτα ομως υπήρχαν και υπάρχουν περιόδοι (μικροί περιόδοι 2-5 ημερών) που νιώθω οτι ειμαι εντάξει και δεν εχω τίποτα, και σε αυτές τις περιόδους ομως μεσα σε μία μέρα θα με πιάσει παλι το ψυχικοδυσφορικοαπαισιοδοξ ο μου. Επίσης τον τελευταίο χρόνο εχω αρχίσει και συναναστρέφομαι με άτομα που δεν γουστάρω πολυ και γενικα κανω πραγματα που δεν γουσταρω (ειμαι σε συγκροτημα που δεν γουσταρω, ειχα αρκετες κοπελες που δεν γούσταρα, κανω sex με κοπελες που δεν γουστάρω, φιλους που δεν γουστάρω), πραγματα τα οποια αρχισα και δεν εχω την δυναμη να τους βαλω ενα τέλος. Συνηθίζω να παίρνω οτι ουσια/φαρμακο πεφτει στα χερια μου (η το ρίχνω εγώ) οπως αλκοολ, ποικίλης φύσεως ναρκωτικα, αντικαταθλιπτικα, ηρεμιστικα/αγχολυτικα (ακομη και αντιισταμινικα) και γενικώς οτι εν δυναμει εχει recreational potential. Τέλος πριν μερικες εβδομάδες σε μια συναισθηματικά φορτισμένη κατασταση εκανα απόπειρα αυτοκτονίας (γενικα ανα περιόδους είχα σκέψεις περι αυτοκτονίας).

Δεν αντέχω αλλο τους γονείς μου (θεωρητικά ειναι φυσιολογικοί, απλα δεν τους αντέχω αλλο). Στην ζωή μου υποτίθεται πως σπουδάζω αλλα εχω καιρο να πατήσω στην σχολή μου (πανω απο χρόνο) καθώς περυσι υποτίθεται πως εδωσα εξετάσει για καλών τεχνών (και πήρα πουλο φυσικά).

Ασχολούμαι παρα πολυ με το ιντερνετ και μαρεσει να διαβαζω για ψυχολογικα/ψυχιατρικα/νευροεπιστημονικά θεματα και ετσι εχω καταλήξει σε 2 πραγματα:

είτε πασχω απο κατι (ισως μανιοκαταθλιψη ή καλύτερα recurrent brief depression (κατα το ICD-10 και αρχές μεταιχμιακής διαταραχής πρωσοπικότητας) ή θελω τοσο πολυ να πασχω απο κατι που προσπαθώ να βρίσκω διαταραχές και να ταυτίζομαι με αυτές. Συγκεκριμένα η πρώτη εκδοχή μοιάζει σωστη κατα το πιο μεγαλο διάστημα της σύντομης ζωής μου αλλα τουλάχιστον μια φορα την εβδομάδα κάπου-κάπως θα σκεφτω \"ρε μαλακα εαυτέ δεν έχεις τίποτα\"

Μπορείτε να με βοηθήσετε κάπως?

Κατ\' αρχή καλως ήρθες...Δεν είμαι ειδικός για να μπορέσω να σε βοηθήσω με τηλεδιάγνωση κι ούτε είχα ποτέ προσωπική εμπειρία των ασθενειών που περιγράφεις, απλά αντιλαμβάνομαι κάποια πράγματα διαφορετικά και θέλησα να καταθέσω την άποψη μου, ελπίζοντας πως θα δεις τον εαυτό σου από μια άλλη οπτική γωνία...Το σίγουρο είναι πως , αν έχεις κάνει απόπειρα αυτοκτονίας όπως λες, την πραγματική βοήθεια θα την πάρεις από ειδικούς που θα σου συστήσουν την κατάλληλη θεραπεία , σ\' αυτό το φόρουμ εκείνο που θα βρεις είναι η ψυχολογική στήριξη , κι επομένως το παρόν πόστ μου σαν τέτοιο μόνο μπορεί να εκληφθεί ..
Να ξεκινήσουμε από το τέλος ... Το \"ρε μαλάκα εαυτέ δεν έχεις τίποτε\" είναι η θετική προσέγγιση όλης της άρνησης που βγαίνει μέσα από το κείμενο σου. Είναι γνώμη μου πως πρέπει να εστιάσεις αποκλειστικά σ\' αυτό το μότο, κι όσο περισσότερο σου\' ρχεται να πεις τον εαυτό σου..μαλάκα, τόσο καλύτερα θα αισθάνεσαι....Όλα τα υπόλοιπα αρνητικά, στο χέρι σου είναι να στοχοποιήσεις την μετατροπή τους σε θετικά στοιχεία της ζωής σου...Άλλαξε συγκρότημα ή κάνε μια καλλιτεχνική προσπάθεια μόνος σου , παράτα τις κοπελιές που λες πως δεν γούσταρες και ψάξε να βρεις κάποια που σε γεμίζει (..σίγουρα κάπου θα υπάρχει μία..) , παράτα αυτούς που λες φίλους και ξεκόλλα από το ίντερνετ.. Δεν θα βρεις την απάντηση σε επιστημονικά άρθρα που πιθανόν να σε μπερδέψουν περισσότερο.Ξεκίνα να επικοινωνείς με ανθρώπους εκ του σύνεγγυς κι όχι εκ του μακρόθεν, βγες έξω από το σπίτι σου και μη κλείνεσαι στον εαυτό σου. Ξεκίνα πάλι τη σχολή σου, βρες τι θετικά μπορείς να αποκομίσεις από την παρουσία σου εκεί, από το αντικείμενο της μέχρι τους ανθρώπους που συναναστρέφεσαι. Οι ουσίες όλες (αλκοόλ, ναρκωτικά, ηρεμιστικά κλπ), σε υγιείς ανθρώπους έχουν προσωρινά αποτελέσματα (ευφορία, δημιουργικότητα κλπ), το πιθανότερο είναι να σε οδηγήσουν σε εξάρτηση κι από εκεί και πέρα σε λαβύρινθους χωρίς διεξόδους, δεν θα σου πω μόνο απόφυγε τα, δες τα σαν το μεγαλύτερο εχθρό σου στη προσπάθεια σου να δεις τη ζωή με άλλο μάτι..
Μίλα στους γονείς σου..Το \"θεωρητικά είναι φυσιολογικοί\" δεν το καταλαβαίνω...Εκείνο που μπορώ να φανταστώ όμως είναι πως σίγουρα δεν θα σου αρνηθούν οποιαδήποτε βοήθεια, μη διστάσεις να τους εξηγήσεις πως αισθάνεσαι, δες τους σαν κάποιους που σε αγαπούν και θέλουν να σε δουν να ζεις μια φυσιολογική ζωή...
Το σημαντικότερο απ\' όλα...Είσαι νέος κι έχεις όλη τη δύναμη μέσα σου να ανταπεξέλθεις..
Η ζωή είναι μπροστά σου και σε περιμένει..Κι είναι πολύ γοητευτική η ρουφιάνα, πίστεψε με...Αν την νοιώσεις δεν θα θέλεις να ξεκολλήσεις από πάνω της :)

Καλημέρα lua και καλώς ήρθες στο φόρουμ.
Πράγματι το πόστ σου έμοιαζε με έναν συνδυασμό ICD-10 και βιωματικής περιγραφής. Απο τη μια σαν να μιλάει ένας κατά το δυνατόν ουδέτερος παρατηρητής του εαυτού σου, που προσπαθεί να σε διαγνώσει και να σε κατατάξει κάπου, και απο την άλλη ξεπετάγεται η φωνή του εαυτού σου που περιγράφει τι ακριβώς βιώνεις.
Σε απασχολεί κυρίως η διάθεσή σου, αν έχω καταλάβει καλά(και αν δεν έχω, διόρθωσέ με σε παρακαλώ). Αυτή η απαισιοδοξία και η λύπη που νιώθεις και η οποία σου χτυπάει το καμπανάκι οτι κάτι δεν πάει καλά με σένα. Παρόλα αυτά, δεν μπορείς και να είσαι σίγουρος οτι έχεις το ένα ή το άλλο γιατί σου χαλάνε τη διάγνωση αυτές οι μικρές περίοδοι χαράς και αισιοδοξίας, έτσι?
Επίσης, κάποια στιγμή άρχισες να κάνεις πράγματα που δεν γουστάρεις, πράγματα που δεν σε εκφράζουν, και τα οποία ανακαλύπτεις τώρα οτι, για κάποιο λόγο, δεν μπορείς να τα σταματήσεις. Παίρνεις ουσίες και φάρμακα, έκανες απόπειρα αυτοκτονίας. Τα χεις βάλει λίγο με τον εαυτό σου, ή κάνω λάθος?
Ζητάς βοήθεια, αλλά δεν ξέρω πώς ακριβώς την εννοείς αυτή τη βοήθεια, τι δηλαδή νομίζεις οτι θα σε βοηθούσε.

λογικα εχουμε την ιδια ηλικία, οπότε θα σου μιλήσω από αυτήν την πλευρά...

Ρε καμάρι,ειμαστε μικροί ακόμη.. εχουμε τόοοσα μπροστά. :) Τις ουσίες και τα λοιπά παράτα τα οσο δεν εισαι ακόμη εξαρτημένος. (Εξάλλου ,οι ουσίες κανουν ακόμη πιο έντονα τα αρνητικά συναισθήματα που βιώνεις ) !!
Όσον αφορά τους γονείς ..Κανένας δεν ειναι ευχαριστημένος με αυτό που εχει!! :) ..ειδικά στην ηλικία μας.. Θέλουμε παντα κατι παραπάνω. Αυτό που εσυ εννοείς ειναι οτι δεν σου εχουν στερήσει τίποτα,απλά θελεις κατι παραπάνω (ελευθερία,χρήματα,υποστήρ� �ξη,να μην κρινουν αυτά που κάνεις). Αλλά ολοι τα θέλουμε ολα αυτά. Και ξέρεις τι, λογικά σε βλέπουν πς συμπεριφέρεσαι...από τη στιγμή που εσυ δεν εισαι ευχαριστημένος με αυτό που κάνεις ,πως ζητάς να ειναι αυτοί? Αφου βλέπουν και ξέρουν οτι δεν σε εκφράααααζει!!!

Παλικάρι...αλλαξε τα. Είναι τόσο εύκολο..και μετά από μια περίοδο στασιμότητας όοολα θα αλλάξουν χρώμα. Όσο για το τι εχεις, και αααν εχεις κατι..ποτέ ποτέ δνε μπορείς να το βρεις διαβάζοντας αρθρα! Υπάρχουν τόσες παραμέτροι τις οποίες δεν εχεις λάβει υπόψην σου !!

Δες τα u2u σου ! :)
Και καλή δύνΑΜΗ!

Quote:

---

Originally posted by lua
Συγνώμη για τα πολλα λογια που θα ακολουθήσουν.

Σχεδόν πάντα οσο με θυμάμαι ήμουν low-profile (σε διαθεση) άτομο, αλλα εδω και 2 χρόνια περίπου (απο τοτε που τελείωσα το σχολείο) νιώθω μια ψυχική δυσφορία, αισθήματα απαισιοδοξίας, λύπης, οτι δεν μπορώ να κάνω τπτ στην ζωή μου. Παρόλα αυτα ομως υπήρχαν και υπάρχουν περιόδοι (μικροί περιόδοι 2-5 ημερών) που νιώθω οτι ειμαι εντάξει και δεν εχω τίποτα, και σε αυτές τις περιόδους ομως μεσα σε μία μέρα θα με πιάσει παλι το ψυχικοδυσφορικοαπαισιοδοξ ο μου. Επίσης τον τελευταίο χρόνο εχω αρχίσει και συναναστρέφομαι με άτομα που δεν γουστάρω πολυ και γενικα κανω πραγματα που δεν γουσταρω (ειμαι σε συγκροτημα που δεν γουσταρω, ειχα αρκετες κοπελες που δεν γούσταρα, κανω sex με κοπελες που δεν γουστάρω, φιλους που δεν γουστάρω), πραγματα τα οποια αρχισα και δεν εχω την δυναμη να τους βαλω ενα τέλος. Συνηθίζω να παίρνω οτι ουσια/φαρμακο πεφτει στα χερια μου (η το ρίχνω εγώ) οπως αλκοολ, ποικίλης φύσεως ναρκωτικα, αντικαταθλιπτικα, ηρεμιστικα/αγχολυτικα (ακομη και αντιισταμινικα) και γενικώς οτι εν δυναμει εχει recreational potential. Τέλος πριν μερικες εβδομάδες σε μια συναισθηματικά φορτισμένη κατασταση εκανα απόπειρα αυτοκτονίας (γενικα ανα περιόδους είχα σκέψεις περι αυτοκτονίας).

Δεν αντέχω αλλο τους γονείς μου (θεωρητικά ειναι φυσιολογικοί, απλα δεν τους αντέχω αλλο). Στην ζωή μου υποτίθεται πως σπουδάζω αλλα εχω καιρο να πατήσω στην σχολή μου (πανω απο χρόνο) καθώς περυσι υποτίθεται πως εδωσα εξετάσει για καλών τεχνών (και πήρα πουλο φυσικά).

Ασχολούμαι παρα πολυ με το ιντερνετ και μαρεσει να διαβαζω για ψυχολογικα/ψυχιατρικα/νευροεπιστημονικά θεματα και ετσι εχω καταλήξει σε 2 πραγματα:

είτε πασχω απο κατι (ισως μανιοκαταθλιψη ή καλύτερα recurrent brief depression (κατα το ICD-10 και αρχές μεταιχμιακής διαταραχής πρωσοπικότητας) ή θελω τοσο πολυ να πασχω απο κατι που προσπαθώ να βρίσκω διαταραχές και να ταυτίζομαι με αυτές. Συγκεκριμένα η πρώτη εκδοχή μοιάζει σωστη κατα το πιο μεγαλο διάστημα της σύντομης ζωής μου αλλα τουλάχιστον μια φορα την εβδομάδα κάπου-κάπως θα σκεφτω \"ρε μαλακα εαυτέ δεν έχεις τίποτα\"

Μπορείτε να με βοηθήσετε κάπως?

---

Αγαπητέ μου φιλε!!!
Καλωσόρισες....
ΠΟυ τα είδες τα πολλα λόγια?
Θα πρεπει να διαβασεις δικες μου δημοσιευσεις για να καταλαβεις τι θα πει ΤΕΡΑΣΤΙΟ ποστ :)))))
Λοιπόν......
Ζητάς βοηθεια,
κι η βοήθεια που ζητάς περιστρέφεται γύρω απο το ερώτημα που θέτεις σαν τίτλο :Εχω κάτι, κι αν ναι, ΤΙ είναι αυτό που έχω?

Πανω σε αυτό, εχω να σου πω τα εξής.
1. Αληθεια, ακομα κι αν γινουν καποιες αποπειρες να σε διαγνωσουμε, πιστευεις οτι μια τετοια φορουμιακη διαγνωση μπορει να είναι πραγματικά αξιόπιστη?

Εχεις απευθυνθει σε καποιον ειδικό για να σε ταμπελάρει, αφου ψαχνεις να βρεις τι διαταραχη εχεις.

2. Εχω προσεξει κι εγω η ίδια απο τα δικά μου θέματα, πως όταν κατι δεν πάει καλά, τους περισσότερους μας πιάνει το άγχος της ταμπέλας: Σε ποια κατηγορία ασθένειας εντάσσομαι?
Επειδή το έχω αναλύσει το θέμα, κατεληξα στο οτι προσωπικά για μένα, η αγωνία μου αυτή είχε να κάνει με την μοναξιά που αισθανόμουν αλλα και με εναν πολύ βαθύτερο φόβο...

Το οτι είμαι ένα πλάσμα τόσο αξιοπερίεργο, τόσο μοναδικό, τόσο απρόβλεπτο, τοσο ακαλούπωτο, τοσο...ΕΓΩ που δεν εντάσσομαι καν στις γνωστές κατηγορίες!!Που έχω λίγο απο όλα και τίποτα απο όλα... που κανεις δεν μπορει να με βοηθησει γιατι.... δεν είμαι νορμαλ.
Την εποχή εκεινη, στα χαι μου δηλαδή , ειρωνικά μιλώντας, διαλεξα και το συγκεκριμένο ψευδώνυμο.

Ενιωθα μοναδική με την κακιά εννοια, εξωγήινη, εξωκοσμικη, αλλόκοσμη!Σαν να μην ήμουν μέρος του γύρω περιβάλλοντός μου...... και αυτη η αισθηση ενωνόταν με την χειρότερη των χειροτέρων υπαρξιακή μοναξιά μου...
Δεν περιγράφεται με λόγια...

Πιστευω λοιπόν οτι κάτω απο το άγχος της διάγνωσης κρύβονται λογιων λογιών άγχη και αγωνίες...

3. Τελικά κατάλαβα και μέσα απο την πορεία της ψυχοθεραπείεας,
οτι το ερωτημα, τι εχω, δεν με βοηθουσε καθόλου! Ισα ισα με απομακρυνε απο τον εαυτό μου.
Επρεπε να βγω απο την ψευδοασφάλεια της ταμπελας και να με αντιμετωπισω σαν απλα... εμενα που για τους ολοδικους μου λόγους δεισλειτουργλώ....

Ειναι λίγο μυστήριο.
Απο τη μια διψας να μαθεις τι εχεις... να πεις πχ. εχω αγοραφοβία, κατάθλιψη.
Απο την άλλη, οταν ταμπελωθείς, νιωθεις εγκλωβισμένος..... σε ενα καλούπι που φτιάχτηκε στα μέτρα της διαταραχης...

Τελοσπαντων.

διακρινω μια εντονη ταση αυτοπαρατηρησης και αποστασιοποιησης. Νομίζω πως όταν αρχιζεις να σε βλεπεις εξ αποστάσεως, τοτε είναι που αμφιβάλλεις αν εχεις όντως κατι.
Φιλε, τις περισσότερες φορες το μυαλό μας στηνει παιχνίδια.. το θέμα είναι γιατί τα στήνει.

Οταν είσαι μέσα στην καταιγίδα, αλλοιώνονται τα όποια συμπεράσματα βγαζεις ως παρατηρητης, απο το ίδιο σου το βίωμα.
Οσες προσπαθειες παρατηρησης εξωθεν κι αν κανεις, δεν αποσχιζεσαι απο το βίωμά σου..

ΕΜΠΙΣΤΕΥΣΟΥ καποιον αλλον, αστον να γινει ο παρατηρητης, αστον να σε φροντισει...
Δεν μπορεις πιστευω να έχεις όλο τον έλεγχο της καταστασης...
Ζητας βοήθεια, μα είσαι στα αλήθεια έτοιμος να την λάβεις?

Πιστευω πως ακομα και το να σε αμφισβητεις οτι δεν εισαι καλα, ειναι ενας αμυντικος μηχανισμος για να μην απευθυνθεις σε ειδικό....

Να σου τονίζω, οτι μπορεί όλα όσα λεω να είναι τελειως ασχετα με την δική σου περίπτωση...

Προσπαθω βεβαια να σου δειξω και να σε βοηθησω, μα δεν είμαι ειδικός και απλα λεω τη γνώμη μου.
Σιγουρα, μπορει και να πεφτω εξω...

Ειδες πως μαζευτηκαν, τόσο πολλά λόγια?

Ευχομαι όλα να σου πανε καλα!

Σας ευχαριστώ ολους και βρισκω σωστα οσα είπατε, και πολλα απο αυτά τα εχω σκεφτεί αρκετές φορές. Ισως το καλύτερο που μπορώ να κανω ειναι να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου, δηλαδη απο δώ και πέρα να κανω ο,τι θελω πραγματικά χωρις να συμβιβαζομαι και να μπλεκω σε καταστάσεις που δεν θέλω, απλα το θεμα ειναι οτι πολλες φορες νιωθω πως δεν έχω την δύναμη να το κάνω και επιπλέον για να το κανω αυτο θα πρεπει να στεναχωρήσω αρκετα άτομα και να χαλάσω την εικόνα μου στα μάτια τους (οσο σκατα και αν νιώθω οταν ειμαι με άλλους προσπαθώ να φαίνομαι πολύ χαρούμενος). Αλλα αν αρχίσω και κόβω φιλους και ασχολίες σίγουρα θα καθομαι κλεισμένος στο σπιτι συνέχεια και θα νιώθω χειρότερα, γιατι ακομη και οταν κανω πραγματα που δεν θελω καλως η κακως αναγκάζομαι να βγαίνω έξω και να συναναστρέφομαι με ανθρώπους.

Έχω πάει σε ψυχίατρο για μικρό διάστημα (4 συνεδρίες) αλλα δεν ηθελα να συνεχίσω και σταμάτησα. Ίσως δεν ηταν η κατάλληλη.

Φοίβη νιώθω πως κατι δεν πάει καλα με την διάθεση μου και ίσως και με τα συναισθήματα μου, αλλα υπάρχουν φορες που σκέφτομαι πως επιννοώ προβλήματα στην διάθεση και τα συναισθήματα για να νιώθω διαφορετικός απο τους άλλους ή γιατι απλά βαριέμαι. δεν ξερω τι απο τα δύο συμβαίνει. Τι θα με βοηθούσε δεν ξερω, ισως το θελω και ευκολο δλδ να χτυπησω τα χέρια μου και να είμαι καλα το επόμενο λεπτό, γιαυτο και σταμάτησα την (σύντομη) ψυχοθεραπεία.

Αν ενιωσες πως δεν ηταν η καταλληλη για εσενα, μπορεις να δοκιμασεις να απευθυνθεις σε άλλον ειδικό.
Δοκιμασε και ψυχολόγο.

Σίγουρα, όταν αρχιζεις να διαμορφωνεις μια ζωη όπου απλα υοιθετεις διαφορα ρολακια και δεν αντιστοιχουν οι επιλογες στα θελω σου, είναι δύσκολο να φερεις την αλλαγη...
Θα πρεπει να ερθουν τα πανω κατω, πολλοι να στενωχωρηθουν κι εσυ να περασεις ενδεχομενως και καποια (οχι απαραιτητα βλαπτικη) περιοδο μοναξιας...

Προφανως όλη αυτη η αποσταση αναμεσα στα θέλω και τις επιλογές σου, απο καπου ξεκινησε..
Ο καλυτερος τροπος για μενα να βελτιωσεις την ποιοτητα της ζωης, των σχεσεων σου, ειναι η ψυχοθεραπεια.
Προσωπικα εχω ωφεληθει παρα πολύ.

Αναρωτιεσαι για μια ακομα φορα αν το προβλημα είναι υπαρκτό ή το δημιουργέις...
Εχει τόση σημασία?
Αρκει που δεν αισθανεσαι καλα, που εφτασες σε ενα τελμα.
Απο εκει και περα, ακομα και το να δημιουργεις το προβλημα, είναι απο μόνο του ένα προβλημα.

Σημείωση.
Η ψυχοθεραπεία είναι μια αργή διαδικασία.
Θελει επιμονή και δυναμη να δουλεψεις με τον εαυτό σου.
Μπορεις να ξερεις απο την πρωτη συνεδρια αν σου κανει ο θεραπευτης.
Αλλα σίγουρα δεν μπορεις να περιμενεις αποτελεσμα μεσα σε 4 συνεδριες.....
Θελει χρόνο και υπομονή.

Δηλαδή δεν είσαι σίγουρος οτι τα προβλήματα αυτά υπάρχουν. Ίσως να υπάρχουν, ίσως και να τα δημιουργείς εσύ για να νιώθεις ξεχωριστός ή για να έχεις να ασχολείσαι με κάτι, ε? Λες οτι θα ήθελες να χτύπαγες τα χέρια και την επόμενη στιγμή να ήσουν καλά. Γι\' αυτό ίσως σταμάτησες και την ψυχοθεραπεία. Απο την άλλη, αν εσύ ο ίδιος αμφιβάλεις κατά πόσον έχεις κάποια υπαρκτά προβλήματα να αντιμετωπίσεις, αναρωτιέμαι γιατί να την συνεχίσεις, έτσι κι αλλιώς.
Πιο πάνω λες οτι αυτό που έχεις να κάνεις είναι να πάρεις τη ζωή στα χέρια σου και να κάνεις ό, τι θέλεις. Αυτό όσο απλό και να ακούγεται, νιώθω οτι σου είναι δύσκολο. Κι αυτό γιατί, ακόμα και να βρεις τη δύναμη να το κάνεις, φοβάσαι οτι θα έχεις παράπλευρες απώλειες. Θα στεναχωρήσεις άτομα του περιβάλλοντός σου και θα χαλάσεις και την εικόνα σου στα μάτια τους. Κι αυτό δεν θέλεις να το κάνεις, γιατί το αποτέλεσμα θα είναι να μείνεις μόνος, και να νιώθεις ακόμα χειρότερα, έτσι δεν είναι?

Ισως ειναι αυτο που λές Φοίβη, γιατί περα απο το αν μαρέσει η όχι η παρέα μαζί τους, ειναι οι μόνοι που έχω.

Κι αφού είναι οι μόνοι που έχεις, πού να ρισκάρεις να τους στεναχωρήσεις ή να χαλάσεις την εικόνα σου στα μάτια τους. Το ρίσκο είναι μεγάλο αφού είναι τόσο σημαντικοί για σένα.

φτιαχνεις καινουργιους... και ασχολείσαι με αλλα ... ασχολείσαι με ανθρώπους που θα μάθουν ποιος εισαι , και θα σε δεχτουν ετσι. Και οχι πάντα χαρούμενος!

.....παντού υπάρχουν ανθρώποι αρκει να κάνεις και εσυ ενα βήμα παραπάνω..και για αρχή.. σιγουρα υπάρχει 1 ατομο φιλικό που να εμπιστέυεσαι περισσότερο. Ξεκίνα απο αυτό,ακόμη κι αν εχετε κόψει επαφές... ειναι δύσκολο? πως το βρίσκεις?

Ναι αλλα παρόλο που είναι οι μόνοι που έχω δεν με ικανοποιούν και δεν με κάνουν να νιώθω καλα, πολλες φορές το αντίθετο, οχι οτι το κανουν εσκεμμενα απλα αναγκάζομαι να παρουσιάζω μια εικόνα χαρούμενου κενού ανθρώπου (δεν μπορώ να κανω αλλιώς στον παιδικό μου φίλο πχ που ο βαθύτερος φιλοσοφικός προβληματισμός του ειναι \"πως να ρίξεις μουνιά\", και οταν με παίρνει τηλέφωνο δεν μπορώ να του πώ οχι δεν θελω να βγούμε, γνωριζόμαστε απο 2 χρονών και αναγκάζω τον εαυτό μου να βγεί και να πάιξει θέατρο\".

μα γιατι??????? ..γιατι να παιξεις θεατρο??? ..δωσε μου μια απάντηση που να εχει και επιχειρήματα. (δεν εχεις συζητήσει καν μαζι του?,εχετε μιλήσει ποτέ σοβαρά?)

-ίσως ειμαι υπερβολική,απλά για μενα ειναι διαφορετικά. (συγγνώμη)

Κι αυτή η εικόνα \"χαρούμενου κενού ανθρώπου\" όπως τη λες, μάλλον δεν μοιάζει και πολύ με την εικόνα που έχεις εσύ για τον εαυτό σου, ε? Με τον άνθρωπο που εσύ είσαι. Όντως εκείνοι δεν το κάνουν εσκεμμένα, είναι οι εαυτοί τους. Εσύ όμως, ακούγεται σαν να μην είσαι μαζί τους ο εαυτός σου, αλλά κάποιος άλλος. Ένας ρόλος. Σαν να φοράς το θεατρικό σου κοστούμι για να μπορείς να ανήκεις στην παρέα τους. Κι ενώ το κουστούμι αυτό το κάνουν παρέα, ο πραγματικός εαυτός σου, που είναι απο κάτω, σαν να μένει στην απέξω.Μόνος.