Νιώθω τόσο μόνη μου σήμερα όπως και κάθε μέρα ή σχεδόν καθε μέρα. Η διάθεση μ αλλάζει μεσα σε ενα λεπτο και αυτο με εχει κουρασεί τόσο πολυ. Με την συμπεριφορά μου τους απομακρύνω όλους και μόλις το συνειδητοποιώ πονάω περισσότερο. Απο την μια καταλαβαίνω ότι οι άλλοι την ζωή τους κάνουνε και πως δεν ειναι και πολύ ευχάριστο να κάνουν παρεά μαζι μου που είμαι μια μέρα μεσα στην μιζέρια και την αλλή σε πλήρη αδιαφορία. Αλλά έχω αυτό το παράπονο οτι ενα τηλεφωνο να με επαιρνε καποιος ετσι απλά να δει τι κανω.. Να ένιωθα εστω οτι νοιάζονται και ας μην μπορούν να βοηθήσουν. Και με πιανουν συνέχεια και αυτές οι σκέψεις θανάτου οι οποιες με μουδιάζουν τοσο πολύ και σκεφτομαι αφου δεν μπορω να το κανω τι το σκεφτομαι συνεχεια τζαμπα κοπος.
