δεν κατανοώ τον καλύτερό μου φίλο πια
Είμαι 33. Είμαστε φίλοι με τον συγκεκριμένο από τα 15. Από το σχολείο. Κάναμε πολύ παρέα. Στα 20 έφυγα έξω. Ερχόμουν 1 φορά το χρόνο, βρισκόμασταν, σπάγαμε πλάκα, μιλούσαμε μέσω ιντερνετ, καθώς ποτέ δεν είχα φεισμπουκ. Ήταν όλα οκ. Πριν 2 χρόνια έκανε σχέση, άρχισε να χάνεται..κάπως φυσικό. Τον απρίλιο αποφάσισα να γυρίσω Ελλάδα, να προσπαθήσω εδώ να βρώ κάτι. Δεν έχει σημασία τί πανεπιστημία τελείωσα, αλλά ένα από τα πρώτα πράματα που μου είπε ο φίλος μου ήταν 'εδώ δεν θα σε βάλουν μάνατζερ επειδή τελείωσες καλά και ακριβά πανεπιστημία, ούτε επειδή είχες καλές θέσεις΄. Και 'γαρίδα, έχουμε προχωρήσει τις ζωές μας όσους μας άφησες πίσω. δεν έχουμε όλοι χρόνο για καφέ'
Και προσπαθεί να με πείσει να γίνω μέχρι και..δεν ξέρω και γω τί. Μου στέλνει εργασίες, αγγελίες, για τις πιο απλές δουλειές. Δεν θέλω να ονομάσω κάποιο επάγγελμα και τσάμπα να το προσβάλλω..Επίσης οι γονείς μου και οι 2 έχουν καρκίνο, και έχει η κολλητή μου. Είναι δύσκολα αλλά ανθρώπινα. Η αντίδραση του είναι..'ποπο γαρίδα, τι άτυχη που είσαι, μα πώς είναι τόσο άσχημη η ζωή μαζί σου. και δεν έχεις και τον βιολογικό σου μπαμπά. τόσο αγώνα έχεις να τραβήξεις'. Εγώ δεν το βλέπω έτσι. Και του τοχω εξηγήσει. Δεν βλέπω ατυχίες. Υπάρχουν ναι κάποιες δυσκολίες, αλλα δεν είμαι γκρινιάρα ουτε μοιρολάτρισσα. Έβαλα να πουλήσω ένα μηχανάκι που είχα παλιό και δεν το χρησιμοποιώ, και μου στειλε να με ρωτήσει άν έχω οικονομικό πρόβλημα για να βοηθήσει. Άλλο ένα παράδειγμα σοβαρό....ο πατέρας μου είναι πατριός μου. Για μένα δεν έχει διαφορά. Επίσης όταν ήμουν μικρή έκανα μια θεραπεία βαρυά και δεν μπορώ να κάνω παιδιά. Το ξέρει. Αλλά συνέχεια,κυρίως όταν είναι και η αραβωνιαστικία μαζί, μου λέει ΄τώρα πια πρέπει να παντρευτείς. να κάνεις παιδιά. να μείνεις εδώ να βοηθάς τους γονείς σου. αυτό πρέπει΄. Εγώ σαν γαριδα δεν βαζω πρεπει στη ζωη μου, και του τοχω πει...αλλα νιωθω πως δεν το σεβεται? και η μελλοντική σύζυγος σοκαρίστηκε όταν είπα πως δεν θέλω δικά μου παιδιά.
Ξέρω ότι δεν είναι κακός άνθρωπος. Δεν ξέρω όμως τί συμβαίνει. Χαίρεται που ενώ έβγαλα καλα πανεπιστήμια και θέσεις, τώρα είμαι άνεργη? Είναι χαιρέκακος που έχουμε κάποιες χ δυσκολίες? Έχει τόσα πρέπει μέσα του που εγώ δεν τα κατανοώ, και αυτός πλεον τα δικά μου? Μου είναι δύσκολο να το διαχειριστώ, γιατι τον θεωρώ φίλο. Αλλά δεν καταλαβαίνει όταν του τα εξηγώ. Με λυπάται που δεν έχω τον βιολογικό μου πατέρα και όλο το λεει?
Δεν μου έχει ξανασυμβεί, βλέπω πως τον χάνω ως φίλο. Επίσης μουχει πει ευθέως ότι δεν με καλούνε έξω με την γυναικα του γιατι..δεν έχω σχέση. Έχουμε γενικά τελείως διαφορετικές απόψεις.
Σορρυ αν ειναι χαζο ποστ, αλλα με προβληματίζει, και σκεφτηκα ισως καποιος εδω ειχε παρομοια εμπειρια.