Μουδιάσματα αίσθηση ηλεκτρικού ρεύματος σε πατούσες χέρια

Ήρθαν πάλι οι φοβίες. Για σκλήρυνση και πάλι. Προχθές το βράδυ μετά από μεγάλη κρίση πανικού, ξύπνησα με πιασίματα σε χέρια και πόδια. Και στις δυο πλευρές. Με το πέρασμα της ώρας τα πιασίματα έγιναν μυρμηγκιάσματα και μετά μουδιάσματα. Άρχισα την παρατήρηση. Μουδιάσματα κάτω από τις πατούσες. Αίσθηση ότι ηλεκτρικό ρεύμα διαπερνά χέρια και πόδια. Είμαι σε διακοπές. Φιλοξενούμενος κιόλας και δεν μπορώ να εκφραστώ. Εδώ κοντά δεν έχει γιατρό. Θα φύγω στις είκοσι από εδώ που είμαι.

Δεν μπορώ να απολαύσω τις διακοπές. Η κατάθλιψη είναι απέξω και περιμένει και πάλι. Είχα την ελπίδα ότι δε θα χρειαστεί ξανά να πάρω φάρμακα. Ήδη έχω πάρει δυο φορές. Τη μια για έξι μήνες, πριν από πέντε χρόνια. Και τη δεύτερη για ενάμισι χρόνο και βάλε. Πριν από έξι με επτά μήνες βγήκα από τη θεραπεία.

Έχω καιρό να κάνω ψυχοθεραπεία. Όταν λέω καιρό εννοώ κάνα μήνα. Λόγω διακοπών έγινε αυτό.

Σκέφτομαι να πάω σε νευρολόγο αλλά από την άλλη το θεωρώ και ήττα. Θα είναι πάνω από είκοσι φορές που έχω πάει τα τελευταία πέντε χρόνια. Δυο μαγνητικές εγκεφάλου και χίλια δυο άλλα. Ντρέπομαι όταν βγαίνω από το ιατρείο και μου λένε ότι και πάλι δεν είχα κάτι.

Χθες το βράδυ ήμουν πολύ χάλια. Η θλίψη δε με άφηνε να κοιμηθώ. Είμαι και σε ξένο σπίτι και δεν είχα την άνεση να κινηθώ, να βγω έξω. Ήταν αργά βέβαια.

Aπό την εμπειρία μου τα μουδιάσματα οφείλονται στο άγχος. Την πρώτη φορά που έπαθα κρίση πανικού, εκδηλώθηκε με μούδιασμα/παράλυση του δεξιού χεριού μου από τον καρπό και κάτω, γεγονός που με έκανε να μη μπορώ να αρθρώσω λέξη από τον φόβο μου (στιγμιαία) και με οδήγησε στα επείγοντα με τη βεβαιότητα ότι έπαθα εγκεφαλικό (το ιστορικό ημικρανίας που έχω από παιδί και ο μόνιμος φόβος μου ότι θα πάθω κάποια στιγμή εγκεφαλικό δεν βοήθησαν, η αλήθεια είναι...).

Ευχαριστώ chromatique για την απάντηση. Κι εγώ κάθε φορά που το παθαίνω προσπαθώ να θυμηθώ τις προηγούμενες αλλά κατά ένα περίεργο τρόπο δεν μπορώ και περνάω σε ένα νέο επεισόδιο νοσοφοβίας. Κάθισα και έγραψα στο ημερολόγιο όσα θυμόμουν από τα νοσοφοβικά αυτά περιστατικά. Με έπιασε απογοήτευση. Ταλαιπωρούμαι πάνω από είκοσι χρόνια τώρα. Με άγχος, με κρίσεις πανικού, με καταθλίψεις.
Είμαι δημιουργικός ως άνθρωπος και όταν συμβαίνει αυτό παραλύω. Τώρα, είναι η πρώτη φορά που μια από τις δημιουργικές μου δραστηριότητες ας πω "διαδόθηκε" και μου ζήτησαν να βγω προς τα έξω. Έχει κάτι μήνες αυτό. Από εκείνη τη στιγμή και μετά δουλεύοντας πάνω σε αυτό, όταν δεν έχω έμπνευση ή όταν δεν ασχολούμαι με τόσο όσο θεωρώ ότι πρέπει, έρχονται οι φοβίες, τα άγχη και η θλίψη. Είναι και ο ψυχαναγκασμός για την τελειότητα που κάνει ακόμη πιο δύσκολη την προσπάθεια μου.

Τρεις μέρες τώρα είμαι σχεδόν ακινητοποιημένος από τα καψίματα, μουδιάσματα, πιασίματα και οτιδήποτε άλλο. Τρεις μέρες δεν κάνω το οτιδήποτε άλλο.

Είσαι καλλιτέχνης; Εικαστικά; Μουσική; Ό,τι κι αν κάνεις δημιουργικό, είσαι από τους τυχερούς [(και το ξέρεις(;)].

Με εικαστικά ασχολούμουν εδώ και πολλά χρόνια. Και επαγγελματικά και για χόμπι. Τελευταία δυο χρόνια κάποιος είδε γραπτά μου και τα πήγε σε εκδοτικό οίκο. Ούτε που είχα σκοπό ποτέ να γράψω. Ούτε που πέρναγε από το μυαλό μου ότι μπορεί να γράφω ας πούμε ικανοποιητικά. Το έκανα μόνο για μένα και κρυμμένα στο συρτάρι. Μετά από λίγο επικοινώνησαν μαζί μου και μου είπαν ότι θέλουμε να μας πεις πότε θα είσαι έτοιμος να το βγάλουμε. Τα έχασα. Τους είπα ότι δεν έχω χρόνο για κάτι τέτοιο. Στην πορεία βρέθηκε και δεύτερος εκδοτικός στον οποίο είχε απευθυνθεί πάλι ο ίδιος που είχε πάρει τα γραπτά μου. Το θέμα είναι ότι με πιέζει αυτή η διαδικασία μιας και έχω δικούς μου ρυθμούς. Για να καταλάβεις αποφεύγω να επικοινωνώ με τον ενδιάμεσο γιατί μου λέει συνεχώς άντε και πότε θα τελειώσεις. Δε θέλω να γίνει βάσανο κάτι που με ευχαριστούσε. Ο άνθρωπος για καλό το κάνει, έχει μεγάλο έργο στην πλάτη του, δεν έχει κάποιο όφελος από αυτό και εκτιμώ το ενδιαφέρον του. Απλά εγώ δεν μπορώ να αποδώσω έτσι. Πριν εμφανιστούν τα τελευταία συμπτώματα, δούλευα σε κάτι και ξαφνικά ένιωσα ότι δεν έλεγα τίποτα μέσα. Ότι δεν οδηγούσαν κάπου τα όσα έγραψα. Έπαθα κάτι σαν πανικό και το άφησα. Μετά από συμβουλή ανθρώπου που είναι χρόνια στο χώρο δοκίμασα να ξεκινήσω κάτι νέο ώστε να επανέλθω αργότερα σε αυτό που παράτησα. Το θέμα είναι τα deadlines. Ξέρω ότι θέλουν κάτι ως τα Χριστούγεννα αλλά εγώ δε νιώθω ότι θα καταφέρω αυτό που θέλω ως τότε. Μπλέξιμο. Και για έναν τύπο με τις δικές μου νευρώσεις θα έλεγα δυο και τρεις φορές μπλέξιμο. Αποφάσισα να μείνω έτσι για καμιά εβδομάδα. Να σκεφτώ και βλέπουμε.

Θα σου έστελνα pm αλλά δεν γίνεται. :/

Νομίζω πως όταν πάμε διακοπές, έχουμε άδεια τέλος πάντων μπαίνουμε σε φαση χαλάρωσης εκεί είναι που μας πιάνουν όλα!! Τον ίδιο φόβο εχω κ εγω με σενα.. Τα ίδια έπαθα πριν ένα χρόνο κ βασανιζομαι ακόμα.. Τσίμπηματα μουδιάσματα αίσθημα ηλεκτρικού ρεύματος συσπάσεις κλπ κλπ.. Μια μαγνητική εγκεφάλου, εξετάσεις αίματος.. Κ εμμονή με ότι αρρώστια - συνδρομο κυκλοφορεί στον κόσμο. Τωρα αυτές τις μέρες με έχει πιάσει κάτι σαν να νιώθω τσίμπηματα στη γλώσσα.. Βαρέθηκα να πω την αλήθεια... Πάντως για να σε καθησυχάσω όσο μπορώ πριν ένα χρόνο ο νευρολογος με διαβεβαιωσε πώς αυτά τα συμπτωματα είναι καθαρά θέμα άγχους!!

Μακάρι Vasomp να με έπιαναν μόνο στις διακοπές, αλλά τα τελευταία επτά χρόνια περίπου που ο κατήφορος δεν έχει τέλος, η νοσοφοβία μπαίνει και βγαίνει όποτε της καπνίσει. Σ' ευχαριστώ για το μήνυμα. Ανακουφίζομαι διαβάζοντας ότι δεν είμαι ο μόνος που νιώθω παρόμοια συμπτώματα.

Γεια σου ! Ολα αυτά είναι η ιδέα σου το ξέρεις . Κι εγώ έχω πολλές φοβίες αλλά πια έχω σωματοποιημενο άγχος. Ζαλάδες κάθε μέρα και πίεση στο κεφάλι . Σκέψου ότι είναι απλά μια ιδέα και τίποτα παραπάνω. Εύγε για τη συγγραφη!

blackcrow αφού έχεις ήδη κάνει δύο μαγνητικές εγκεφάλου και ποιος ξέρει πόσες άλλες εξετάσεις και ήταν καθαρές προσπάθησε να καθησυχάσεις τον φόβο σου και να (παρα)δεχτείς ότι είναι σωματικά συμπτώματα με ψυχογενές αίτιο. Πιέστηκες με την εξέλιξη στα επαγγελματικά σου και σου σκάνε τώρα διάφορα. Same old story... Μη φοβάσαι. Καλή συνέχεια στο γράψιμο είτε αποφασίσεις να τα δώσεις είτε όχι :)

Το πρόβλημά μας είναι ότι τα υπεραναλύουμε συνεχώς. Είσαι εκεί ως τις 20. Προσπάθησε να απολαύσεις τη στιγμή και μη κάνεις δεύτερες και τρίτες σκέψεις. Πήγαινε με τους ανθρώπους που σε φιλοξενούν για ένα μπάνιο, ένα περίπατο, σε κάποιο θέατρο ή διασκέδαση, πρόσφερέ τους ένα γεύμα κάπου ήρεμα κι ωραία... Μην σκέφτεσαι το μετά ή το πριν. Μην αφήνεις χώρο στην καθημερινότητά σου για πολύ ομφαλοσκόπηση. ΑΚόμα κι αν αισθάνεσαι διάφορα ψυχοσωματικά, αγνόησέ τα και συνέχισε τη ζωή σου. Αλλιώς ανακυκλώνουμε τα ίδια και τα ίδια. Δυστυχώς ή ευτυχώς, η λύση είναι τόσο απλή κι ας είναι δύσκολη.

Υπομονή παιδιά!! Η υποχονδριαση οι εμμονές κ ολα αυτά είναι τόσο ύπουλα, εκεί που λες ωραία τα ξεπέρασα είναι πάντα εκεί κ επιστρέφουν πιο έντονα. Αν καταφέρεις να βάλεις μπροστά τη λογική κ να αναλογιστείς πότε κ μετα απο τι σε ξανάπιασαν ολα αυτα νομίζω μπορείς να τα καταφέρεις!!

Υπάρχουν κάποιες περίοδοι που είμαι καλά και καθώς ανατρέχω σε ανάλογα περιστατικά του παρελθόντος απορώ με τον εαυτό μου. Όταν όμως μπαίνω σ' αυτό τον κύκλο (όπως λέει και η Vasomp) η λογική πάει περίπατο.

Θα πρέπει να μου αναγνωρίσω ότι τον τελευταίο χρόνο με τη βοήθεια της θεραπεύτριας έκανα μια κάποια πρόοδο. Κι όταν έπαιρνα γραμμή ότι έρχεται, προσπαθούσα να ανατρέξω πίσω, σε παρόμοιες καταστάσεις, και να σκεφτώ πως κι άλλες φορές είχα βάλει στο νου τέτοιου είδους σκέψεις αλλά η πραγματικότητα με διέψευδε. Δούλεψε κάπως όλο αυτό αλλά ως ένα σημείο. Η αλήθεια είναι πάντως ότι όλο και αραίωναν τα επεισόδια.

Να σημειώσω ότι όταν κάποια περίοδο χρειάστηκε να συμπαρασταθώ σε φιλικό πρόσωπο, που βίωνε για πρώτη φορά ανάλογη κατάσταση, ήταν σα να μετριάζονταν κάπως οι δικές μου ανησυχίες. Σαν μπροστά στην αγωνία μου να μην βιώσει ο άλλος το ίδιο που βίωσα κι εγώ με ωθούσε στο να παραμερίσω τα δικά μου. Και είχε διάρκεια όλο αυτό. Ίσως να έπαιζε ρόλο και το ότι άκουγα την αφήγηση και μέσα από αυτή συνειδοτοποιούσα ότι τα όσα θεωρούσα ότι είχα δεν ήταν παρά γεννήματα του άγχους μου.

Αυτό που συνειδητοποίησα μέσα από την προσπάθεια για συμπαράσταση είναι η εντυπωσιακή ικανότητα του μυαλού να προκαλεί συμπτώματα που εκείνη τη στιγμή σε κάνουν να θεωρείς σίγουρο το ότι πάσχεις από αυτό που φοβάσαι.

Κάποιος, όταν του παρέθεσα τα σχετικά με την αρρωστοφοβία μου, μου είπε ότι όποιος φοβάται το θάνατο ουσιαστικά φοβάται να ζήσει. Με πόνο το άκουσα αλλά με έβαλε σε σκέψεις.

Τελικά επέστρεψα από τις διακοπές. Με το που πάτησα το πόδι στην πόλη η κατάσταση επιδεινώθηκε. Τα καψίματα / μουδιάσματα, τι στο καλό είναι, συνεχίζονται. Και στις παλάμες και στις πατούσες. Προσπαθώ να ξεχαστώ. Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια. Σήμερα πήγα στην ψυχοθεραπεία. Όταν έφυγα από εκεί ήμουν μια χαρά αλλά αυτό κράτησε σχετικά λίγο. Μια με δυο ώρες και μετά πάλι οι σκέψεις για ανίατη ασθένεια, πάλι το άγχος έντονο. Βγήκα με το ζόρι τρεις φορές για βόλτα στα πάρκα της πόλης και σε λίγο θα βγω και μια βόλτα με φίλο. Όπως είπα στην θεραπεύτρια δεν θέλω να πάω σε νευρολόγο, δεν θέλω να μπω πάλι στη διαδικασία εξετάσεων όπως τρία χρόνια πριν. Και τότε τα ίδια πάνω κάτω συμπτώματα είχα και πήρα σβάρνα ότι ειδικότητα γιατρού υπήρχε. Θέλω να προσπαθήσω να το παλέψω μόνος μου. Να φύγει έτσι όπως ήρθε. Δεν ευελπιστώ ότι θα ξημερώσει μια μέρα και δεν θα υπάρχει το παραμικρό ίχνος άγχους και ανησυχίας, απλά να μην υπάρχει αυτό το βάρος στο στήθος και η διαρκής επιφυλακή του μυαλού για την ανίχνευση οποιουδήποτε συμπτώματος. Κουράστηκα αλλά πρέπει να βρω δύναμη.