Καλημέρα σε όλους!
Το πρόβλημα που αντιμετώπιζα (και συνεχίζω να αντιμετωπίζω) από όσο θυμάμαι τον εαυτό μου είναι ότι νιώθω πως τίποτα δεν έχει νόημα. Ως παιδί δεν είχα φίλους, δεν ήμουν καλή μαθήτρια (γιατί δε διάβαζα) και οι γονείς μονίμως δούλευαν. Έμενα πολύ συχνά μόνη στο σπίτι. Η οικογένεια μου ποτέ δεν ήταν "νορμάλ" υπό την έννοια ότι ποτέ δεν κάναμε ότι κάνει μια συνηθισμένη οικογένεια (εκδρομές, βόλτες, συζητήσεις). Ως ενήλικη ποτέ δεν έχω συζητήσει με τους γονείς μου σοβαρά κάποιο θέμα. Με ηρεμία και χωρίς φωνές. Ως παιδί θυμάμαι τον εαυτό μου όσες φορές προσπάθησα να επικοινωνήσω να εισπράττω είτε φωνές είτε απάθεια. Η μητέρα μου πάσχει από αυτοάνοσο νόσημα και έχει ουσιαστικά παραιτηθεί από τη ζωή της. Πάντα θυμάμαι φωνές, καβγάδες, τίποτα καλό και ωφέλιμο. Κάπως έτσι μεγάλωσα. Σε κάποια φάση έφυγα από το σπίτι για σπουδές. Ούτε τότε είχα ιδιαίτερες παρέες. Πάντα ένιωθα μοναξιά και πάντα ένιωθα ότι οι άλλοι με δέχονταν στις παρέες τους από οίκτο, όχι επειδή ήμουν κάτι σημαντικό. Επέστρεψα στο πατρικό, συνέχισα τις σπουδές σε άλλη σχολή. Κάποια στιγμή άρχισα να μην την παλεύω. Μέσα στα χρόνια θυμάμαι τον εαυτό μου να εύχεται να μην ξυπνήσει το πρωί. Κατάφερα να κάνω κάποιες σημαντικές φιλίες αλλά μονίμως κάτι προέκυπτε, πάντα έκρινα αυστηρά τους άλλους και το αποτέλεσμα ήταν να κόβουμε επαφές (συνήθως με δική μου απόφαση). Εδώ και έναν χρόνο άρχισα να βλέπω μια πολύ καλή ψυχολόγο. Η σχολή μου προκαλεί μεγάλο άγχος, πολλές φορές νιώθω ένα μηδενικό γιατί λ.χ. δεν κατάφερα να περάσω ένα μάθημα και κάπου εκεί τα παρατάω με αποτέλεσμα να ακινητοποιούμαι και να αφήνω εξεταστικές να περνάνε έτσι. Νιώθω απίστευτη κούραση εδώ και χρόνια. Με το ζόρι σηκώνομαι το πρωί από το κρεβάτι, συνεχώς αφαιρούμαι, δεν μπορώ να συγκεντρωθώ σε ότι κάνω, συνεχώς νιώθω πεσμένη, συνεχώς νιώθω ένα τίποτα. Έχει τύχει να περάσουν μέρες ολόκληρες και να μην βγω από το σπίτι. Τα τελευταία χρόνια έχω μια σχέση η οποία αρχικά δεν πήγαινε καλά, χωρίσαμε, τα ξαναβρήκαμε και βλέπω πολλά κοινά με αυτόν τον άνθρωπο. Τον τελευταίο καιρό με έχει στηρίξει αλλά νιώθω ότι κι αυτόν τον κάνω δυστυχισμένο. Συνεχώς κάτι θα μου φταίει, συνεχώς θα δίνω "οδηγίες", συνεχώς φασαρίες. Δεν καταλαβαίνω τι συμβαίνει με την πάρτι μου. Έχω πολύ άγχος για το οτιδήποτε. Μπορεί να αγχωθώ ακόμα και για το ότι έχασα π.χ. το λεωφορείο. Προφανώς ο ύπνος μου είναι χάλια. Πολλές φορές σκέφτομαι ότι θα ήθελα απλά να πάρω τους δρόμους και να εξαφανιστώ. Τίποτα δεν πάει όπως θα το ήθελα σε κανέναν τομέα της ζωής μου. Νιώθω μονίμως στάσιμη στο ίδιο σημείο. Παίζει μεγάλο ρόλο σε όλο αυτό ότι συνεχίζω να μένω στο πατρικό μου βιώνοντας μια όχι καλή κατάσταση. Η σχέση των γονιών μου ήταν πάντα "αποστειρωμένη". Δοκίμασα να βρω μια δουλειά και να φύγω αλλά δυστυχώς δεν τα κατάφερα και έμεινα και πίσω στα μαθήματα (η σχολή μου είναι αρκετά απαιτητική). Δεν ξέρω τι να κάνω με την πάρτι μου. Στην τελευταία συνεδρία πριν το καλοκαίρι με την ψυχολόγο την ρώτησα αν πάσχω από κατάθλιψη. Μου είπε ότι είναι κατά των διαγνώσεων και τέλος πάντων η απάντηση της ήταν λίγο περίεργη, σαν να με μάλωνε και να μου έλεγε "έλα τώρα θέλεις την ταμπέλα για να κλαίγεσαι". Το μόνο στήριγμα μου είναι ο φίλος μου αλλά κάθε τόσο μαλώνω μαζί του κυρίως γιατί δεν είμαι ευχαριστημένη από τη ζωή μου και συνεχώς βρίσκω αφορμές και στραβά. Έχω κάποιες παρέες αλλά είναι περιστασιακές. Είχα μια καλή φίλη που με στήριξε πολύ αλλά κι αυτή την έδιωξα. Κι αυτηνής της βρήκα στραβά και ασυγχώρητα λάθη... Το άγχος με πάει πολύ πίσω στη ζωή μου, είναι λες και βρίσκομαι σε έναν φαύλο κύκλο. Τον τελευταίο καιρό σκέφτομαι τα φάρμακα και ότι ίσως να με βοηθούσε μια αγωγή. Προφανώς τα φάρμακα δεν είναι "μαγικά" ούτε θα σε κάνουν να νιώσεις τέλεια από την μια στιγμή στην άλλη αλλά νιώθω απελπισμένη και δεν μπορώ να σκεφτώ κάποια άλλη λύση. Νιώθω ότι δεν πάει άλλο, ότι δεν έχει νόημα.
Σας ευχαριστώ που με διαβάσατε.
