μήπως κάνω κάτι λάθος?

Γεια σας κ από μένα...

Ερωτεύτηκα παράφορα κάποιον που μου κερδισε το ενδιαφέρον και άφησα μία σχέση αρκετών ετών που είχα για να είμαι μαζί του. Είμαι 31 κ είναι 32. Μετά από 3 μήνες μαζί αποφασίσαμε να συζήσουμε για να δοκιμάσουμε τη σχέση μας κ να προχωρήσουμε αν όλα πήγαιναν καλά. Τώρα είμαστε 7 μήνες μαζί.
Εργαζόμαστε και στην ίδια δουλειά.
Το πρόβλημα που υπάρχει από την αρχή κιόλας της σχέσης είναι ότι θεωρεί ότι δεν του δείχνω το ενδιαφέρον μου, ενώ εγώ θεωρώ ότι το κάνω σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Εκείνος θέλει να είμαστε συνέχεια μαζί, στη δουλειά να μιλάμε συνέχεια στο τηλ και γενικά ότι κάνουμε να το κάνουμε μαζί.
Μου δείχνει υπερβολική αγάπη κ είναι πάνω μου διαρκώς ότι κ αν κάνει... εγώ έχω όρεξη να βγω πχ. με τις φίλες μου που κ που για ένα καφέ όσο κ να τον θέλω ενώ αυτός το θεωρεί παράλογο αυτός γιατί αυτός δεν έχει αυτή την ανάγκη... προτιμάει να είμαι κ εγώ μαζί.... σε σημείο που δεν κατανοεί την ανάγκη που υπάρχει να έχεις κ λίγο το προσωπικό σου χρόνο.... Οπότε διαρκώς όσο κ να θέλουμε ο ένας τον άλλο συγκρουόμαστε πολύ άσχημα.
Μήπως είμαι κάπου υπερβολική εγώ σε αυτά που λέω? Όταν συζείς με έναν άνθρωπο πρέπει να είσαστε πια ένα, χωρίς να υπάρχει προσωπικό θέλω και χώρος για τον ίδιο σου τον εαυτό?

ασφυκτιας καπως ετσι?

Νιώθω, παρότι τον θέλω πάρα πολύ, ότι με πνίγει η τόσο υπερβολή...

Εάν νιώθεις ότι σε πνίγει χρειάζεται να κάνεις κάτι για αυτό. Αν εκείνος έχει κάποιες πάγιες απόψεις για το πώς πρέπει να είναι μια σχέση, ή αν για οποιονδήποτε λόγο δεν θέλει να ασχολείσαι με οτιδήποτε άλλο έξω από αυτόν, κάτσε και σκέψου αν εσύ συμφωνείς με τις απόψεις του και περνάς καλά. Το ότι εκείνος δεν έχει την ανάγκη να βγει π.χ. με φίλους του δεν λέει κάτι. Οι άνθρωποι, ακόμα κι όταν είναι ζευγάρι δεν έχουν πάντα τις ίδιες ανάγκες, επιθυμίες, δραστηριότητες. Το ερώτημα είναι οι δικές σου και οι δικές του μπορούν να συνυπάρξουν?

Έχουμε προσπαθήσει κ οι δυο αλλά τίποτα.... και γω νιώθω ότι κάνω πράγματα τα οποία δεν τα θέλω πραγματικά, προκειμένου να είμαστε καλά μαζί κ να τον ικανοποιήσω... αλλά αυτό είναι σωστό? να χάνεις τον εαυτό σου για να αποδεικνύεις διαρκώς στον άλλο ότι τον θέλεις, ενώ τον θέλεις???

με δεδομενο οτι ξερετε και οι δυο τι ζητατε,* δεν σας κοβω να συνεχιζετε.
Εκτος αν αποφασισετε καποιος να καταπιεζετε συνειδητα προκειμενου να εισαστε μαζι.



* εχω μια μικρη αμφιβολια για τον ανθρωπο σου.

Κοίταξε, να δείχνεις στον άλλον ότι τον θέλεις είναι σημαντικό, να μπαίνεις στη διαδικασία να το αποδεικνύεις είναι ψυχοφθόρο. Εφόσον λες ότι έχετε προσπαθήσει και οι δύο, ανεξάρτητα με το αν θέλετε ή δεν θέλετε ο ένας τον άλλον, μήπως τελικά δεν ταιριάζετε για σχέση?

τι εννοείς \"κρίνο\" με την αμφιβολία...?

εγώ αυτό που δεν καταλαβαίνω πραγματικά είναι αν όλο αυτό είναι πραγματικό ενδιαφέρον ή ζήλια, ανασφάλεια κτλ.

Έχω την εντύπωση πως δεν μπορείτε να είσαστε κολλημένοι, \"το πολύ το Κύριε Ελέησον\" το βαριέται κι ο παπάς...Το ότι είστε μαζί στην δουλειά είναι ήδη ένα κακό, αν μπορείτε να κάνετε διαφορετικά, τότε κάντε το, θα κερδίσετε πολλά περισσότερα στη σχέση σας. Αν πάλι είστε σώνει και καλά υποχρεωμένοι να είσαστε στην ίδια δουλειά, πρέπει να βρείτε τρόπους να βλέπεστε όσο το δυνατόν λιγότερο, είναι μεγάλος ο κίνδυνος η πολύωρη συνύπαρξη να γίνει η αιτία να \"σκοτώσετε\" τη σχέση σας...

Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να καταγράψετε τα θέλω σας και να δείτε αν μπορούν να γίνουν αποδεκτά από την άλλη πλευρά. Αν ο σύντροφος σου το μόνο που θέλει είναι να είσαστε μαζί, αναιρεί το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του και ταυτόχρονα δεσμεύει την δική σου προσωπικότητα στο να μην έχει άλλα ενδιαφέροντα (?) Σιγά μην έρχεται και στη τουαλέτα μαζί σου :)...Πρέπει να γίνει κατανοητό πως η βεντούζα είναι καλή όσο κρατάει η ζέστη της. Μετά πρέπει να ξεκολλήσει από το δέρμα, αλλιώς θ\' αφήσει σημάδι ή και μελάνωμα. Είναι απαραίτητο να κάνετε αυτή τη συζήτηση in quattro occhi , ξεκινώντας από τη δική σου θέση για το ζήτημα - που εγώ κατανοώ πλήρως. Όσο περισσότερα πείτε ο καθένας για τα δικά του θέλω, τόσο πολύ πιο εύκολα θα αντιμετωπίσετε ένα ζήτημα που αύριο μεθαύριο με την αδράνεια, θα το βρίσκατε σίγουρα μπροστά σας..

Το έχετε συζητήσει?

Του έχεις πει ότι σε πνίγει όλο αυτό αλλά παρόλαυτα θες να είσαι μαζί του?

Υπάρχει και ένα μικρό, ίσως και απίθανο ενδεχόμενο, να συμπεριφέρεται έτσι εξαιτίας των συνθηκών που γνωριστήκατε (ήσουν με άλλον).Έχετε πει κάτι επί αυτού?

Δεν χρειάζεται τσακωμός κτλ..απλά ήρεμη και όμορφη συζήτηση.Αν έχετε αμοιβαία συναισθήματα, μπορεί να λυθεί.

Δεν είναι κακό που θέλει να μην βγαίνει και εσύ να θες.Αρκεί να νιώθετε ευχαριστημένοι με αυτό

marina38 συμφωνώ μαζί σου.
Τον θέλω πάρα πολύ αλλά βλέπω ότι δεν ταιριάζουμε.
Πραγματικά μου είναι ψυχοφθόρο να αποδεικνύω διαρκώς κάτι που νιώθω τόσο πολύ.... με τους δικούς του τρόπους.....
Όσο έντονα μα πάρα πολύ έντονα μου το δείχνει αυτός άλλο τόσο θέλει να το δείχνω κ γω, πράγμα που δεν μπορώ.

πχ. με παίρνει τηλ από τη δουλειά συνέχεια κ αν δε παίρνω εγώ θεωρεί ότι δεν ενδιαφέρομαι... ότι είμαι στο κόσμο μου...

Πως παίρνεις τη σωστή απόφαση???

Θεωρώ ότι δεν πρέπει να πάρεις καμία απόφαση αν δεν μιλήσεις μαζί του, ειλικρινέστατα και φυσικά να τον ακούσεις...να καταλάβεις και εσύ γιατί αντιδρά έτσι

έχεις δίκιο sabb... πραγματικά συμφωνώ με αυτό αλλά δεν τη καταλαβαίνει τη λογική μου όσο κ να έχω προσπαθήσει να του την εξηγήσω....

θεωρεί ότι έχει κάνει τη ζωή του κ ήρθε η ώρα να βρει έναν άνθρωπο που να κάνει όλα τα πράγματα μαζί του, μία ζεστή κ αρμονική οικογένεια που να είναι ενωμένοι όλοι μαζί κτλ.

Να τονίσω ότι κ οι γονείς του έτσι είναι... πάντα κ παντού μαζί...

Πες του πως εσύ ασφυκτιάς με μια τέτοια στάση...Κι αν ασφυκτιάς σήμερα, φαντάσου τον εαυτό σου αύριο - μεθαύριο. Πες του να πάει και λίγο στο γήπεδο βρε αδελφέ, να πιει καμιά μπίρα με τους φίλους του, να κάνει σπορ μόνος του, πως στο καλό θα σε πεθυμήσει αν είστε κολλημένοι συνέχεια ? Είναι 1000% σίγουρο πως αν συνεχιστεί αυτό το βιολί, και των δυο το ενδιαφέρον με μαθηματική ακρίβεια μέρα με τη μέρα , μήνα με το μήνα θα ατονεί.......

Έχει μάθει από τους γονείς του να είναι πολύ δεμένοι, κάτι που τόσο πολύ πια δεν είχα νιώσει εγώ.

πχ. θα μιλήσει με τους γονείς 3-4 φορές τη μέρα στο τηλ να δει τι κάνουν ή θα τον πάρουν αυτοί τόσες φορές, παρότι μένουμε στην ίδια περιοχή σχετικά κοντά τώρα που συζούμε.
Εγώ θα μιλήσω με τους δικούς μου μπορεί κ μια φορά στις 3-4 μέρες, πράγμα που για μένα είναι φυσιολογικό αλλά γι\'αυτόν όχι...

Ίσως έτσι έχει μάθει από την οικογένειά του αλλά εγώ το έχω ανάγκη πχ. μια φορά τη βδομάδα να πιω κ μόνη μου ένα καφέ με μια φίλη μου.

Δε ξέρω.... του έχω κάνει πολλές φορές συζήτηση αλλά δεν καταλαβαίνει τη λογική μου... Του λέω ότι εγώ έχω έναν άλλο τρόπο κ το δείχνω κ εκείνος μου λέει ότι αυτός που αγαπάει δε βαριέταί ούτε τα πολλά τηλ ούτε τα υπόλοιπα.....