Καλησπέρα, η ιστορία μου ξεκινάει από το 2015 που έπαθα τις 2 πρώτες κρίσεις πανικού. Είχα χάσει ήδη τη μητέρα μου το καλοκαίρι του 2013 από σπάνια νευρολογική ασθένεια (Parkinson Plus σύνδρομο) και είχα τον πατέρα μου σε κέντρο αποκατάστασης με εγκεφαλικό μετά από εγχείρηση καρδιάς. Τελικά πέθανε κι αυτός το καλοκαίρι του 2015. Γεννάω το 3ο μου παιδάκι τον Μάρτιο του 2016 και 1 μήνα μετά ξεκίνησαν οι έκτακτες και άρχισε η νοσοφοβία μου. Πήγα σε ένα κάρο καρδιολόγους και όλοι μου λέγανε ότι δεν έχω τίποτα αλλά εγώ ζούσα σε ένα μόνιμο τρόμο ότι κάτι θα πάθω. Μου πήρε 3 χρόνια να χαλαρώσω λίγο με την ιδέα των αρρυθμιών και πέρυσι το Νοέμβριο με έπιασε ξαφνικά μετά από μια στρεσογόνο περίοδο με τη δουλειά μυϊκή αδυναμία στο αριστερό χέρι και πόδι. Εννοείται έτρεξα κατευθείαν σε νευρολόγο τρομοκρατημένη ότι παθαίνω ότι η μητέρα μου, έκανα ηλεκτρομυογράφημα, μαγνητική εγκεφάλου και αυχένα, αιματολογικές και βγήκαν όλα καλά και με παρέπεμψε σε ψυχίατρο γιατί σωματοποιούσα είπε τα συμπτώματα της μητέρας μου. Πήγα σε ψυχίατρο και ξεκίνησα ψυχοθεραπεία και αγωγή με Cipralex των 10mg. Σε ένα μήνα μέσα τα συμπτώματα εξαφανίστηκαν αλλά τα χάπια τα έπαιρνα με βαριά καρδιά. Τον Αύγουστο τα σταμάτησα παρόλο που η γιατρός επέμενε να τα συνεχίσω. Σεπτέμβριο πάω γυναικολόγο και μου βρίσκουν 2 κύστες στις ωοθήκες μεγαλούτσικες και κάνω μια σειρά εξετάσεων που με στρέσαραν πολύ (καρκινικούς δείκτες, μαγνητική κοιλίας, υπέρηχο) και τελικά με αντισυλληπτικά οι κύστες έφυγαν. Μέσα Οκτωβρίου όμως ξυπνάω μια μέρα με ενοχλήσεις στο αριστερό χέρι και πόδι (πάλι). Αυτή τη φορά χωρίς μυϊκή αδυναμία αλλά μυϊκή ένταση και πονάκια. Ξαναπάω σε νευρολόγο, ξανακάνω μαγνητική, κλινική εξέταση, εξετάσεις για αυτοάνοσα κλπ και βγαίνουν πάλι όλα καλά. Ξεκινάω σε φυσικοθεραπευτή και τα συμπτώματα μου έχουν υποχωρήσει αλλά προχθές είχα μια έντονη μυϊκή αδυναμία στο αριστερό πόδι και ξαναφρίκαρα συν του ότι τώρα μου έχει καρφωθεί στο μυαλό ότι έχω αστάθεια. Ο φυσικοθεραπευτής μου έκανε κάποιες ασκήσεις για να μου δείξει ότι δεν έχω τίποτα αλλά είμαι πάλι τρομοκρατημένη. Ελέγχω συνέχεια τα πόδια μου, σκέφτομαι αν περπατάω καλά και αν τυχόν παραπατήσω λιγάκι παθαίνω κρίση άγχους ότι έχω αστάθεια. Έχω αύριο πάλι ραντεβού με την ψυχίατρο αλλά δεν θέλω με τίποτα να ξαναπάρω αγωγή. Το ξέρω ότι τα συμπτώματα μου τείνουν προς τη μεριά των ψυχοσωματικών αλλά δεν μπορώ να ηρεμήσω με τις έμμονες ιδέες που έχω.
