Αξιζει να ζεις τη ζωη σαν θεατης;

Ηθελα μονο να βρισκομαι κοντα σε ο,τι μου αρεσει, θεωρωντας οτι ετσι προγειωνομαι σε εναν επιγειο παραδεισο. Και ημουν τυχερος γιατι καθε φορα ακουω ωραιες συζητησεις. Αυτο ηταν ενα ωφελος ανεκτιμητο. Ομως ταυτοχρονα ηρθα αντιμετωπος με τις αδυναμιες μου. Με το οτι εγω δε μπορω να συμμετασχω στις συζητησεις και γενικα να ενσωματωθω σε εναν κοινωνικο κυκλο. Νιωθω μεγαλυτερη μοναξια οταν βρισκομαι κοντα σε ανθρωπους που συνομιλουν παρα οταν ειμαι μονος μου μακρια απο ολους. Νομιζα οτι η ζωη μπορει να ειναι ευχαριστη για εναν παρατηρητη της ανθρωποτητας αλλα διαπιστωνω οτι μπορει να μην ειναι ετσι.

πρεπει να παιζεισ κ λιγο στο θεατρακι που λεγεται ζωη

οταν ο διαφωτισμος ειπε για πρωτη φορα οτι ο ανθρωπος ειναι ενας μικρος θεος και οτι τα παντα γυρο μας πρεπει να υπερετουν αυτον και την ανθρωπινη ευχαριστηση ολοι οι ανθρωποι χαρηκαν και αρχησαν να κανουν πραξοι τις νεες αυτες ομορφες ιδεες του Κααν του Νιτσε κι αλλον.
Σημερα μετα απο τοσα χρονια, σε αυτην την μικρη γωνια της ευρωπης σε μια χωρα οπου ο ηλιος θα επρεπε να μας κανει ακομα πιο χαρουμενους εντελει αποδεδηγμενα ειμαστε πολυ κατθλιπτικος λαος!!
Το προβλημα δυστυχως ειναι στο οτι καθε ευχαριστηση και καθε ψυχικη χαρα εχει ταυτιστει με κατις υλικο η με κατις οπου εχει συγκεκριμενη ανταλλακτικη αξια σε χρηματα! ετσι λοιπον σκοπος της ζωης ολων σχεδον γινετε το κυνηγι των χρηματων ωστε να μπορει μετα να "αγορασει" ο αλλος την χαρα του.Οσοι παμε να αντιδρασουμε σε αυτα τα ιδεωδοι γινομαστε αντικοινωνικα οντα! γινομαστε μοναχικοι ανθρωποι ,μειτε μας χλεβαζουν ως χαμενα κορμια! η τεμπεληδες! Εαν λοιπον δεν συμφωνεις με την ανταλαξημη αξια των τροπων να βρεις την χαρα μεσα σου μετατρεπεσαι σε αποτυχημενος! η ζωη χανει νοημα αφου δεν μπορεις να κανεις ουτε ενα δειαλιμα απο την στεναχορια οπου υπαρχει συνεχως μεσα σου! η λυπη και η πικρα σε κυριευει! ο θανατος μοιαζει ως η μονη λυση!
Αν παραμενεις ετσι γινεσαι ενα ζομπι! δεν κανεις και δεν νιωθεις τυποτα! παρατηρεις την ζωη τον αλλων και στο τελος ακομα και την δικη σου να περναει απο μπροστασου! να σε ξεπερναει και εσυ να μην την ζεις! η πικρα και η καταθλιψη γινετε τομοναδικο πραγμα οπου πραγματικα ζεις! οι φιλοι δεν υπαρχουν και δεν χρειαζοντε, ο ερωταςειναι κουραστικος! αυτο ειναι η ζωη! αυτη ειναι η καθημερινοτητα, περιμενωντας ενα αμαξι να σε πατησει! η περιμενωντας ο θεος να σε λυπηθει και να πεθανεις γρηγορα γρηγορα! ωστε να λυτρωθεις!

οσα περισσοτερα ξερει καποιος για τη ζωη αυτη τοσο περισσοτερο καθετε εξου και η λεξη πολυθρονα που βγαινει απ τη λεξη θρονος

Quote:

---

Originally Posted by giorgos panou

οταν ο διαφωτισμος ειπε για πρωτη φορα οτι ο ανθρωπος ειναι ενας μικρος θεος και οτι τα παντα γυρο μας πρεπει να υπερετουν αυτον και την ανθρωπινη ευχαριστηση ολοι οι ανθρωποι χαρηκαν και αρχησαν να κανουν πραξοι τις νεες αυτες ομορφες ιδεες του Κααν του Νιτσε κι αλλον.
Σημερα μετα απο τοσα χρονια, σε αυτην την μικρη γωνια της ευρωπης σε μια χωρα οπου ο ηλιος θα επρεπε να μας κανει ακομα πιο χαρουμενους εντελει αποδεδηγμενα ειμαστε πολυ κατθλιπτικος λαος!!
Το προβλημα δυστυχως ειναι στο οτι καθε ευχαριστηση και καθε ψυχικη χαρα εχει ταυτιστει με κατις υλικο η με κατις οπου εχει συγκεκριμενη ανταλλακτικη αξια σε χρηματα! ετσι λοιπον σκοπος της ζωης ολων σχεδον γινετε το κυνηγι των χρηματων ωστε να μπορει μετα να "αγορασει" ο αλλος την χαρα του.Οσοι παμε να αντιδρασουμε σε αυτα τα ιδεωδοι γινομαστε αντικοινωνικα οντα! γινομαστε μοναχικοι ανθρωποι ,μειτε μας χλεβαζουν ως χαμενα κορμια! η τεμπεληδες! Εαν λοιπον δεν συμφωνεις με την ανταλαξημη αξια των τροπων να βρεις την χαρα μεσα σου μετατρεπεσαι σε αποτυχημενος! η ζωη χανει νοημα αφου δεν μπορεις να κανεις ουτε ενα δειαλιμα απο την στεναχορια οπου υπαρχει συνεχως μεσα σου! η λυπη και η πικρα σε κυριευει! ο θανατος μοιαζει ως η μονη λυση!
Αν παραμενεις ετσι γινεσαι ενα ζομπι! δεν κανεις και δεν νιωθεις τυποτα! παρατηρεις την ζωη τον αλλων και στο τελος ακομα και την δικη σου να περναει απο μπροστασου! να σε ξεπερναει και εσυ να μην την ζεις! η πικρα και η καταθλιψη γινετε τομοναδικο πραγμα οπου πραγματικα ζεις! οι φιλοι δεν υπαρχουν και δεν χρειαζοντε, ο ερωταςειναι κουραστικος! αυτο ειναι η ζωη! αυτη ειναι η καθημερινοτητα, περιμενωντας ενα αμαξι να σε πατησει! η περιμενωντας ο θεος να σε λυπηθει και να πεθανεις γρηγορα γρηγορα! ωστε να λυτρωθεις!

---

το μήνυμα τροποποιήθηκε από τη διαχείριση.

Αν θες να είσαι θεατής στην ζωή σου, επιλογή σου είναι. Όλα είναι θέμα επιλογής. Θες να συζητήσεις με άλλους? Βρες θέματα. Όχι καταθλιπτικα, ούτε μίζερα. Θέματα που θα σε κάνουν να ξεφύγεις από τα προβλήματα της ζωής σου. Τότε θα βρεις ανθρώπους που θα μπορείς να συζητάς. Να μιλάς αλλά και να ακούς.. Ή θα είσαι ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστης της ζωής σου ή θα κοιτάς από μακριά όλα αυτά που χάνεις.

http://tleivaditis.weebly.com/omicro...lpha-1958.html


Ήθελε να ζήσει

και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής, έξω απ' τη ματαιοδοξία.

Δεν ήξερε,

πως το κλειδί της φυλακής του καθένας το κρατάει στην τσέπη του.



Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή..




Και πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη απέραντη, πολύβουη,

κατάφωτη, αμφιθεατρική, σαν ένα αρχαίο, γιγάντιο

στάδιο

όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση.

Kι α, ποια άλλη, αλήθεια, πιο απροσμέτρητη λεηλασία

υπάρχει της απρόσιτης αιωνιότητας,

απ' το τραγούδι.

"Aύριο", λες,

και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο

το πελώριο ποτέ.




Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν

ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή...

...που να πας τότε; πού θα κρυφτείς! Tι την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;


:)

Οντως ειχα προμελετησει καποια λογια για χτες στο μαθημα. Θα μελετουσαμε κατι ερωτικα γραμματα και το ειχα παρει χαμπαρι οτι θα επεφτε πολυ γελιο. Μολις με ειδε η μανα μου να ντυνομαι πεταξε το δηλητηριο της.
Ημουν τοσο σκασμενος στο δρομο που μπορουσα να δαγκωσω ανθρωπο. Στο μαθημα εγινε το σωσε απο γελια και αστεια. Εγω ομως ημουν κλειδωμενος. Ουτε σηκωνα το κεφαλι μου. Ειχα αρρωστησει. Σε μια φαση λεει η καθηγητρια τα αγορια σάς εχουμε μπουμπουκια εδω, και επειδη νομισα οτι ελεγε εμας μπουμπουκια μου εφυγε ενα νευρικο γελιο που εκανε τα κοριτσια να παρεξηγηθουν και μου ειπαν οτι προσβληθηκαν. Μετα μας εβαλε να περιγραψουμε τον/την αγαπημενη μας και εγινε το σωσε στην ταξη. Μου ελεγαν διαφορα καυστικα αστεια για εκδικηση. Τα σκεφτομαι και γελαω. Αλλα εκει δε μπορουσα να ξεκολλησω το μυαλο μου απο το δηλητηριο. Επομενως τα προμελετημενα λογια εδωσαν τη θεση τους σε μια δειλη σιωπη.
Επισης υποψιαζομαι οτι θα το θυμουνται αυτο γιατι δυστυχως δεν ειμαι ο εξωστρεφης τυπος που αν πει μια κακια μπορει να του βγει και σε καλο που θα ασχοληθουν μαζι του, αλλα ο απομακρος τυπος που προξενει καχυποψια ισως και αντιπαθεια.

Quote:

---

Originally Posted by Ορέστης

Οντως ειχα προμελετησει καποια λογια για χτες στο μαθημα. Θα μελετουσαμε κατι ερωτικα γραμματα και το ειχα παρει χαμπαρι οτι θα επεφτε πολυ γελιο. Μολις με ειδε η μανα μου να ντυνομαι πεταξε το δηλητηριο της.
Ημουν τοσο σκασμενος στο δρομο που μπορουσα να δαγκωσω ανθρωπο. Στο μαθημα εγινε το σωσε απο γελια και αστεια. Εγω ομως ημουν κλειδωμενος. Ουτε σηκωνα το κεφαλι μου. Ειχα αρρωστησει. Σε μια φαση λεει η καθηγητρια τα αγορια σάς εχουμε μπουμπουκια εδω, και επειδη νομισα οτι ελεγε εμας μπουμπουκια μου εφυγε ενα νευρικο γελιο που εκανε τα κοριτσια να παρεξηγηθουν και μου ειπαν οτι προσβληθηκαν. Μετα μας εβαλε να περιγραψουμε τον/την αγαπημενη μας και εγινε το σωσε στην ταξη. Μου ελεγαν διαφορα καυστικα αστεια για εκδικηση. Τα σκεφτομαι και γελαω. Αλλα εκει δε μπορουσα να ξεκολλησω το μυαλο μου απο το δηλητηριο. Επομενως τα προμελετημενα λογια εδωσαν τη θεση τους σε μια δειλη σιωπη.
Επισης υποψιαζομαι οτι θα το θυμουνται αυτο γιατι δυστυχως δεν ειμαι ο εξωστρεφης τυπος που αν πει μια κακια μπορει να του βγει και σε καλο που θα ασχοληθουν μαζι του, αλλα ο απομακρος τυπος που προξενει καχυποψια ισως και αντιπαθεια.

---

Γιατί πρέπει να δίνουμε τόση σημασία στην γνώμη των άλλων και στην αποδοχή τους; Γιατί όλοι πρέπει να είμαστε ίδιοι και να χάνεται η μοναδικότητά μας; Εσύ δεν έχεις προσωπικότητα; Εσύ δεν είσαι αυτός που πρέπει να αγκαλιάσεις και να αποδεχτείς τον εαυτό σου; Αν δεν το κάνεις εσύ και δεν είσαι οκ ΕΣΥ με τον εαυτό σου και με το ποιός είσαι, πώς περιμένεις να σε δουν θετικά και οι άλλοι; Η ανασφάλεια και η χαμηλή αυτοπεποίθηση φαίνονται, το ίδιο και η άνεση με το θάρρος.

Δεν είσαι ίδιος με την μάζα και αυτό μόνο κακό ΔΕΝ είναι. Δεν είσαι εξωστρεφής λες και σε αντιπαθούν. Και εγώ εσωστρεφής είμαι. Δεν θα με έκανες παρέα; :(

"Οι πλείστοι άνθρωποι θεωρούν περίπου αφύσικο να πρεσβεύουν οι άλλοι αντίθετες αντιλήψεις. Απεναντίας, εγώ εκπλήσσομαι αν κάποιος συμφωνεί μαζί μου".

^Μου συμβαίνει πάρα πολύ συχνά :Ρ

«Προστάτεψε αυτό που είσαι. Είναι ο θησαυρός σου. Μην το λερώνεις, μην το σπαταλάς και κυρίως μην περιμένεις αποδοχή και επιβραβεύσεις. Μια από τις μεγαλύτερες νίκες σου είναι η μη απαίτηση, η μη προσμονή επαίνων. Οι πιο σπουδαίοι έπαινοι είναι αυτοί που εσύ απευθύνεις στον εαυτό σου την σωστή ώρα. Οι μετριότητες ζητιανεύουν επαίνους και τους αλιεύουν πολύ εύκολα, αφού έπαινοι κενοί από μετριότητες απλόχερα προσφέρονται.» ~ Σταυρίνα Λαμπαδάρη

«Κάποιοι από εμάς δεν είναι γραφτό να ανήκουν. Κάποιοι από εμάς χρειάζεται να γυρίσουν τον κόσμο ανάποδα, να τον ταρακουνήσουν, μέχρι να φτιάξουν το δικό τους μέρος σε αυτόν».

Θα ηθελα να μπορω να εκφραστω στους αλλους. Θα μου αρεσε να μη δισταζω. Θα ηθελα να με γνωρισουν καποιοι που συμπαθω. Αλλα ντρεπομαι για εμενα και δε με συμπαθω. Προτιμω να κρυφτω απ' τους αλλους. Δε μου αρεσει που ειμαι εσωστρεφης. Μου στερει πραγματα που μού αρεσουν.

Το πρόβλημα είναι πως δεν συμπαθείς τον εαυτό σου. Όχι ότι είσαι εσωστρεφής. Και οι εσωστρεφείς έχουν δικαίωμα στην κοινωνικότητα. Δεν είναι απομονωμένοι. Εδώ πώς εκφράζεσαι; Δεν εκφράζονται όλοι οι άνθρωποι με τον ίδιο τρόπο και ευκολία. Θέλει εξάσκηση όμως ακόμα και για τους εξωστρεφείς. Απλά γι' αυτούς είναι πιο εύκολη η διαδικασία. Ο ίδιος λες πως δεν τους αφήνεις να σε μάθουν γιατί ντρέπεσαι. Αν ήθελες να εκφραστείς θα έβρισκες τον τρόπο. Αλλά επικεντρώνεσαι σε λάθος πράγματα Ορέστη. Αφήνεις την οικογένειά σου να σε "δηλητηριάζει" και να σου κλέβει όλη την ενέργεια και δεν βλέπεις πώς να βοηθήσεις ΕΣΥ τον εαυτό σου. Παραδίνεσαι συνεχώς. Εσύ ο ίδιος στερείς πράγματα από τον εαυτό σου γιατί τους αφήνεις να σε επηρεάζουν. Δεν φταίει καμία εσωστρέφεια και τρόπος έκφρασης. Το Καλοκαίρι ήσουν καλύτερα γιατί βγήκες από το comfort zone και ταξίδεψες. Παρά τις αναποδιές. Δεν το βλέπεις στην πράξη πως όταν είσαι μακριά και δεν δίνεις σημασία ξεμπλοκάρεσαι σιγά σιγά και ζεις με περιπέτεια την ζωή σου; Ο ίδιος δεν είπες πως έτσι θες να ζήσεις την ζωή σου; Πριν λίγους μήνες ήσουν διαφορετικός άνθρωπος;

Eχεις απολυτο δικιο. Ειναι σα να ημουν διαφορετικος ανθρωπος οταν γυρισα απ τις διακοπες.

Ωστοσο ουτε τοτε ειχα θαρρος να πιασω κουβεντα και τετοια. Αυτο ειναι επιπεδο που δεν το εχω πιασει ποτε στη ζωη μου, ουτε νομιζω να το πιασω.

Quote:

---

Originally Posted by blackbird

http://tleivaditis.weebly.com/omicro...lpha-1958.html


Ήθελε να ζήσει

και δεν υπάρχει άλλος τρόπος ζωής, έξω απ' τη ματαιοδοξία.

Δεν ήξερε,

πως το κλειδί της φυλακής του καθένας το κρατάει στην τσέπη του.



Γιατί η ζωή είναι ατελείωτη και μπορεί κανείς να ξαναρχίσει

και δυο φορές - να ξαναρχίζει κάθε μέρα, κάθε ώρα, κάθε στιγμή..




Και πέρα στο βάθος απλώνεται η πόλη απέραντη, πολύβουη,

κατάφωτη, αμφιθεατρική, σαν ένα αρχαίο, γιγάντιο

στάδιο

όπου οι δειλοί δεν έχουν θέση.

Kι α, ποια άλλη, αλήθεια, πιο απροσμέτρητη λεηλασία

υπάρχει της απρόσιτης αιωνιότητας,

απ' το τραγούδι.

"Aύριο", λες,

και μέσα σ' αυτήν τη μικρή αναβολή παραμονεύει ολόκληρο

το πελώριο ποτέ.




Λόγια που τα προμελετήσαμε, μα που όταν

ήρθε η ώρα

δώσαν τη θέση τους σε μια δειλή σιωπή...

...που να πας τότε; πού θα κρυφτείς! Tι την έκανες

την ανεπανάληπτη ζωή σου;


:)

---

Μπραβο σου! συγγχαρητιρια! πολυ σπανια βλεπεις καποιον να ασχολειται με τη ποιηση στην εποχη μας! παρα το οτι ειναι πιο αναγκαια απο πωτες τα τελευταια χρονια μας! Ξανα Μπραβω φιλεμου ! ποσο μαλον για τη συγκεκριμενη επυλογη οπου λαχαινει να ειναι ο αγαπημενος μου!