Οταν χωριζουν οι γονεις τι γινεται με τα παιδια??

Γεια σας,με απασχολει κατι κ δεν ξερω αν εχω δικιο ή οχι...
Αν φταιω εγώ ή οχι...

Οι γονείς μου εχουν χωρίσει εδω καιπολλα χρονια λογω ασυμφωνιας χαρακτηρων.Εγω μεγαλωσα με την μαμα μου και τωρα πια που ειμαι 24 χρονων ειδα με τι προσπαθειες καταφερε να με φτασει εδω που ειμαι και να με κανει ανθρωπο να μπορω να βγω στην κοινωνια..Μου ελειψαν πραγματα (οπως γιορτες,την εβλεπα μονο τα μεσημερια μετα το σχολειο)αλλα δεν την κατηγορω για αυτα γιατι επρεπε να μας μεγαλωσει..Ειμαι υπερηφανη για την μαμα μου κι ας την στεναχωρω.Ο πατερας μου παλι γενικα δεν προσπαθησε να κρατησει την επαφη μαζι μας,κατι λιγοτερο κι απο τα τυπικα...Ετσι αποξενωθηκαμε,ετσι νιωθω και ερχομαστε στο σημερα που ολα μου ειναι πιο αισθητα και μπορω να διακρινω και να καταλαβω...Για λογους υποχρεωτικων μαθηματων δεν μπορουσα να δουλευω,παρα μονον περιστασιακα
τωρα πια θα τα ακνω παραλληλα γτ εχω κουραστει..Δεν ειναι πρωτοτυπο συμβαν που θα αναφερω συμβαινει σχεδον παντα...
οταν ξεκινησα φοιτητρια ο πατερας μου δεν δεχοταν να μου δωσει λεφτα γτ δεν χρειαζομουν,μαλιστα υπηρχαν κ μαρτυρες στο δικαστηριο...τα πρωτα 2 χρονια ηταν τυπικος,αν κ συνεχως εγω του υπενθυμιζα οτι εχω υποχρωσεις να πληρωσω..Κ πλεον δεν μου δινει καμια σημασια,ολο δεν εχει λεφτα κτλ κτλ κτλ(και οικονομικα ειναι καλα)
Εμενα με εχει πειραξει το γεγονος οτι δεν ενδιαφερθηκε κ δεν ενδιαφερεται αν εχω να φαω ας πουμε.Δεν ειμαι παιδι που εκανα τις σπαταλες κ ζητουσα λεφτα για μπουζουκια κ βλακειες αλλες..οτι μου εδιναν,φροντιζα να τα κουμανταρω κ να κανω τι με παιρνει να κανω.Νιωθω πως πρσπαθει να εκδικηθει την μανα μου(γτ καθε φορα μου λεει να στα δωσει η μανα σου)με αυτον τον τροπο...Εγω πλεον εχω φτασει σε ενα σημειο τετοιου θυμου που σκεφτομαι να του κανω μηνυση,να τον διωξω απο την δουλεια του μιας κ επειδη παρεβαινεδικαστικη αποφαση διατροφης και η εταιρια του το εμαθε κ του εκανε μια φορα οχληση,η δευτερη φορα που θα το μαθει ειναι η απολυση..
Σκεφτομαι να κινηθω δικαστικα,οχι για να παρω τα χρηματα, για να δει πως ειναι να την πληρωνεις εσυ χωρις να φταις..
Ειναι πολυ εγωιστικο ολο αυτο??με εχει πληγωσει που δεν προσπαθησε να κρατησει επαφη κ ακομα κ σημερα με κοροιδευει μεσα στα μουτρα μου θεωρωντας με χαζη..Φταιω??Δεν ηταν δικη μου αποφαση να χωρισουν,δικη τους ειναι αλλα τι επειδη χωρισε την μανα μου παει να πει οτι χωρισε κ απο μας?

Ισως να μην εχω εξηγησει καλα,αλλα θα προσπαθησω στην πορεια να εξηγησω

pennoula, προσωπικά καταλαβαίνω πώς μπορεί να νιώθεις, ακόμα και την ανάγκη σου να τον πληγώσεις μπορώ να την καταλάβω, γιατί προέρχομαι και γω από ένα περιβάλλον χωρισμένων γονιών και μάλιστα με ανάλογα προβλήματα, σίγουρα δεν φταις για την κατάσταση αυτή, το σημαντικότερο όμως είναι να το κατανοείς αυτό, δηλ. να μην το χρεώνεις στον εαυτό σου με το να τον επιβαρύνεις περισσότερο από όσο αναγκαστικά επιβαρύνεται. Το ότι δεν φταις και δεν θα πρεπε να υφίστασαι και εσύ ένα «διαζύγιο» από τον πατέρα σου νομίζω δεν το αμφισβητεί κανείς, αλλά η γνώμη μου είναι πως θα χάσεις περισσότερα από όσα θα κερδίσεις με αυτή την διαδικασία. Πρώτον, γιατί θα βάλεις και τρίτους στο παιχνίδι, δικαστήρια, εργοδότες κτλ. και δεύτερον γιατί όλο αυτό θα έχει και για σένα ψυχικό κόστος, δεν είναι καθόλου ευχάριστο και ουσιαστικά είναι ένα κυνήγι με τα γιατί που έχεις μέσα σου που προσωπικά αμφιβάλλω για το κατά πόσο λύνονται με έξωθεν διαδικασίες…στην θέση σου, αν ένιωθα τόσο πνιγμένη και θυμωμένη θα μιλούσα σε κείνον καθαρά για να τα βγάλω από μέσα μου, η στάση του πατέρα σου δεν θα αλλάξει με μια δικαστική απόφαση ( εφόσον δεν σε ενδιαφέρει η διατροφή αλλά το νοιάξιμο ) ή με μια ενδεχόμενη απόλυσή του, αλλά αυτή είναι η δική μου προσέγγιση...κι όχι επειδή θεωρώ εγωιστικό τον δικό σου τρόπο, αλλά επειδή σε μένα τουλάχιστον θα προσέθετε και επιπλέον ψυχικό κόστος.

pennoula βγαλε το μισος απο μεσα σου γιατι θα κανεις κακο στον εαυτο σου. Εχεις απολυτο δικαιο αλλα και τι θα κερδισεις; Στο τελος θα νιωσεις ακομα χειροτερα και να εισαι σιγουρη πως θα εχεις και ενοχες χωρις να φταις σε τιποτα. Μη του δινεις σημασια, αν σε ξεχασε εκεινος ξεχνα τον και εσυ μια για παντα και θα νιωσεις καλυτερα.

εχεις σκεφτει οτι μπορει να φταιει καποιος αλλος εκτος απο σενα;Τι σε κανει να πιστευεις πως ο πατερας σου ειναι ενας αξιολογος ανθρωπος και οχι ενας συμφεροντολογος που κοιταει την παρτυ του;Ολη του η συμπεριφορα δειχνει οτι δεν ενδιαφερεται.Αυτο παρτο αποφαση.Σε καμια 10 χρονακια οταν μεγαλωσει και του ερθει καποια κατραπακια τοτε θα σε θυμηθει.Το να εκδικηθεις δεν εχει καποιο νοημα,δεν θα καταφερεις τιποτα.Αυτο που καταλαβαινω ειναι πως σε πνιγει πως ο ιδιος σου ο πατερας δεν σε αγαπαει.και θελεις να τον τιμωρησεις για αυτο.στο μελλον θα ειναι αξιος της τυχης του για τις αποφασεις που θα παρεις σε σχεση με αυτον,και πιστεψε με το μελλον γινεται παρον πολυ γρηγορα.Προσπαθησε να ηρεμησεις,να δεχτεις και να συμβιβαστεις με το γεγονος πως η λεξη \"πατερας\" δεν αρμοζει στο κυριο.και οσο και να λενε το αιμα νερο δεν γινεται,ηταν αλλουνου επιλογη να νερωσει το κρασι και οχι δικια σου.Απλα αγνοησε τον

απλα δεν το δεχομαι..Δηλαδη μια φορα δεν μπορει να σκεφτει:τι κανει αυτο το παιδι εκει,πως τα βγαζει περα,δεν αναρωτιεται ποτε??\'Να σου πω δεν πιστευω οτι ειναι κακος αλλα ειναι χαζος κ υποκινειται απο την συντροφο του...Οταν πχ ειναι στην δουλεια το πρωι κ του στελνω μηνυμα παντα με παιρνει τηλεφωνο..Οταν ειναι σπιτι του μαζι της ποτε δεν μου απανταει,ή μαλλον απλα δεν υπαρχω..Ισως ειναι μια προσπαθεια να τον δικαιολογησω,αλλα νομιζω πως του βαζουν λογια(αλλωστε ηταν ο βασικοτερος λογος για τον οποιο χωρισαν οι δικοι μου)
Ειναι δυσκολο να τον αγνοησω,ειδικα τωρα που ακομα δεν μπορω να ειμαι ανεξαρτοποιημενη,εχω αναγκη κ δεν ειναι εκει,ή πρεπει αν του το υπενθυμιζω εγω ή ποτε δεν εχει για μενα..Μπορει να ακουγεται οτι τον εχω μονο για τα λεφτα σε καποιους,αλλα ειναι κ ενα δειγμα για το ποσο ενδιαφερεται να ζω καλα(ποσο μαλλον οταν δεν εχω παραπανω απαιτησεις περα απο τις βασικες μου αναγκες)Νομιζω οτι οταν θα ερθει η ωρα που θα ειμαι ανεξαρτητη θα μπορω κ να τον αγνοησω και του υπενθυμισω οτι την ανεξαρτησια μου την οφειλω παντου εκτος απο εκεινον.
Δεν τον μισω αλλα θυμωνω κ με πιανει το παραπονο οταν δηλαδη εχει δικα του παιδια,τα αγνοει κ κοιταει τα ξενα της αλλης,δεν ειναι αδικια??(ποτε δεν σκεφτηκα να μην προσεξει την \'\'νεα\'\' του οικογενεια)..δεν ξερω καποια στιγμη ισως να βρω την δυναμη,αν το δω κ απο κοντα φυσικα,να του μιλησω,δεν ειμαι πια 12 χρονων που ελεγες μια βλακεια κ την πιστευα,μεγαλωσα εχω κριση κ βλεπω κ με εξοργιζει που με θεωρει χαζο 12χρονο.
Απλα ηθελα να το βγαλω απο μεσα μου γιατι ενιωσα τοσο θυμο,βεβαια τωρα εχω ηρεμησει αλλα η εκδικηση γυρναει μεσα στο μυαλο μου αλλα ξερω πως ποτε δεν θα το κανω..απλα τα λεω να ξεθυμαινω...Σας ευχαριστω ομως..ειδα μια πλευρα την οποια ακομα δεν ειμαι ετοιμη να δεχτω...ισως στο μελλον να φτιαξουν τα πραγματα κ να αποκατασταθει ολο αυτο το μπαχαλο,γιατι καταβαθος αυτο ελπιζω και 8ελω να γινει,αλλα δεν βλεπω διαθεση απο την δικη του μερια που θα επρεπε αυτος να ειχε φροντισει να μην εχει χαθει η επαφη...

penoula κοριτσακι μου τι να σου πω! Εγω που σου γραφω τωρα ειμαι η αλλη γυναικα στη ζωη του αντρα μου και των παιδιων του.
Απο την εμπειρια μου ομως θα σου πω οτι η αλλη γυναικα παιζει πολυ μεγαλο ρολο και δυστυχως επηρρεαζει αρνητικα εναν αντρα σε σχεση με τα παιδια του.
Ειδες πολλες φορες λενε οτι πισω απο εναν μεγαλο αντρα βρισκεται μια γυναικα .Τι γινεται ομως αν αυτη η γυναικα ειναι μικροπρεπης! Γιατι μικροπρεπεια ειναι να χωριζεις εναν γονιο απο το παιδι του.
Τις περισσοτερες φορες λοιπον ακουω και απο φιλες μου οτι αγαπουν εναν αντρα χωρισμενο με παιδια και ερχονται να τους πω την γνωμη μου για το αν θα προχωρησουν σε γαμο και αν θα πετυχει, επειδη εμεις ειμαστε μια μονιασμενη οικογενεια και ζουμε με τα παιδια του αντρα μου.
να σου πω την αληθεια:
Τις αποτρεπω!
Ειδικα οταν ακουω οτι στενοχωριουνται και θυμωνουν που αυτος ειχε τα παιδια του το Σ/Κ και δεν ειδωθηκαν, ή λεει παιρνουν τον μπαμπα τηλεφωνο και αυτος τρεχει οτι και αν θελησουν, και τα παιδια του τα εχει πιο πανω απο εμενα κλπ κλπ κλπ.
Ο χωρισμενος αντρας ειναι μια υπαρξη συνθετη. Αποτελειται απο τον ιδιο και τα παιδια του. Οταν λοιπον λες οτι αγαπας καποιον, αυτοματα τον αγαπας ολοκληρο!!! με τα δυο του χερια, τα δυο του ποδια , τα δυο του παιδια, γιατι ειναι μερος του εαυτου του. Δεν μπορεις να αφησεις εξω απο την αγαπη αυτη το δεξι του χερι, και το ενα του παιδι γιατι δεν τον αγαπας τοτε καθολου.
ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΩ ΣΕ ΛΙΓΟ

Καταρχην καποια στιγμη ευχομαι τα παιδια να καταλαβουν οτι ειναι τυχερα που εχουν μια γυναικα η οποια τα στηριζει σαν εσενα..Οταν διαβασα το κειμενο σου η αληθεια ειναι οτι σκεφτηκα,χαθηκε να βρει μια τετοια ο πατερας μου κι ας μην μενουμε μαζι γιατι μενουμε με την μαμα μου,αλλα να επιδιωξει να φαμε μια κυριακη μαζι βα τα πουμε απλα...Αξιζεις πολλα boubourina!!

καποιος ειπε γιατι να βασανιζω ετσι τον εαυτο μου...και μου ριχνω ευθυνες...Για ενα πραγμα φταιω κ αξιζω καθε τιμωρια..ειναι ασχετο βεβαια αλλα ειναι η σχολη μου κ η συνεχης αποτυχια...Ξερω πως ειναι δυσκολο να κανεις κατι που δεν σου αρεσει αλλα εγω αισθανομαι υποχρεωμενη να το κανω για να κανω υπερηφανους αυτους που ηταν διπλα μου..Αξιζουν αυτην την χαρα.

Πενούλα...καλησπέρα...έχω περάσει απο το ίδιο ακριβώς στάδιο....δεν αξίζει τον κόπο να στεναχωριέσαι και να νομίζεις πως φταίς εσύ για κάτι...εσύ είσαι το μοναδικό άτομο που ΔΕΝ φταίει σε αυτή την ιστορία....
όταν εφτασα στο αμήν(εμεις δεν ασχοληθήκαμε με δικαστήρια, δεν ήθελε η μητέρα μου να μπει σε αυτή την διαδικασία) συνατήθηκα μαζί του κάπου έξω και μιλήσαμε....η συμπεριφορά του ήταν απαίσια...και εκει ακριβώς συνειδητοποιήσα πως και πατέρας μου που είναι δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθώ με εναν άνθρωπο που δεν ενδιαφέρεται για μένα αλλά για το πως δεν θα τσακωθεί με την γυναίκα του, πως θα πληγώσει την μαμά μου, πως θα την ταλαιπωρήσει...και δεν βλέπει πως ερχόμενος ενάντια σε εκείνη αυτομάτως εναντιώνεται και σε μενα.....εγω απλά έκανα την απόλυτη διαγραφή...τον αγαπάω απλά δεν τον αφήνω ούτε αυτόν ούτε την γυναίκα του να με πονάνε με την απαράδεκτη συμπεριφορά τους.....
να κάνεις περήφανη την μαμά σου που έδωσε τα πάντα για να σε μεγαλώσει...και να αποδείξεις στον εαυτό σου ότι είσαι δυνατή και ότι μπορείς να τα καταφέρεις...;)

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v


......Για ενα πραγμα φταιω κ αξιζω καθε τιμωρια..ειναι ασχετο βεβαια αλλα ειναι η σχολη μου κ η συνεχης αποτυχια...Ξερω πως ειναι δυσκολο να κανεις κατι που δεν σου αρεσει αλλα εγω αισθανομαι υποχρεωμενη να το κανω για να κανω υπερηφανους αυτους που ηταν διπλα μου..Αξιζουν αυτην την χαρα.

---

Εγώ πίσω από αυτά τα λόγια βλέπω κάτι που με στενοχωρεί.
Βλέπω μία μαμά -ήρωα, ηθική (τι σημαίνει ηθική αλήθεια?) που αφοσιώθηκε σ\'ένα παιδί καταφέρνοντας να του δημιουργήσει ένα μεγάλο άγχος και ευθύνη να υλοποιήσει τα όνειρά της. Το ξέρω καλά το θέμα. Το έχω ζήσει και στο πετσί μου... :(
Η απάντησή μου είναι ΟΧΙ στις μαμάδες που \"θυσιάζονται\". Θα ζητήσουν τα ρέστα, όχι απαραίτητα υλικά, αλλά τα ψυχολογικά είναι ακόμα χειρότερα. Οι χωρισμένες μαμάδες δεν πρέπει να αφοσιώνονται στα παιδιά \'\'θυσιαζόμενες\'\', γιατί καταλήγει σε ψυχολογικό εκβιασμό μακροπρόθεσμα. Πρέπει να ζουν σίγουρα σαν υπέυθυνοι γονείς αλλά και σαν κανονικοί άνθρωποι με την προσωπική τους ζωή και τις χαρές των ενηλίκων.
Α, και κάτι άλλο. Πώς γίνεται οι πρώην σύζυγοι όλων αυτών των τέλειων και θυσιασμένων μαμάδων να είναι πατέρες -τέρατα? Πώς μία τόσο άγια γυναίκα είχε παντρευτεί έναν στυγνό άντρα, άχρηστο πατέρα? ....αναρωτιέμαι.
Πεννούλα, σκέψου αν θα έκανες μία σχολή που δεν σου αρέσει αν δεν είχε θυσιαστεί η μητέρα σου. Και κάτι τελευταίο: της ζήτησες εσύ να θυσιαστεί?
Σίγουρα είναι μικροπρέπεια η 2η σύζυγος να αποκόπτει τον άντρα από τα παιδιά του, αλλά πιστεύω πως και ο ρόλος της εγκαταλελειμένης συζύγου κρύβει πολλά κουβάρια μέσα του....
Και δυστυχώς φορτώνονται τα παιδιά τόσο από την εγκατάλειψη όσο και από την ....αφοσίωση.

Εχεις δικιο nature και ανοιγεις ενα μεγαλο θεμα.
Οταν χωριζει ενα ζευγαρι, η διαδικασια δεν ειναι συνηθως φιλικη και ισως καποια στιγμη ξεφευγει και απο τα επιπεδα πολιτισμου. Καυγαδες, αντιπαραθεσεις, \"στρατοπεδα\".
Μεσα απο αυτη την διαδικασια οι μονοι που πληρωνουν χωρις να φταινε ειναι ο αμαχος πληθυσμος, τα παιδια. Ασε που σε καποια φαση καλουνται να παρουν το μερος του ενος ή του αλλου, χωρις να υπολογιζουν οτι τα παιδια δεν τα ενδιαφερει να ποσο καλος ή κακος συζυγος ηταν ο ενας για τον αλλο. Για τα παιδια ειναι παντα \"μανα\" και \"πατερας\" οχι συζυγος. Το ζευγαρι παιρνει διαζυγιο, δεν παιρνουν διαζυγιο τα παιδια.
Τωρα penoula, θυμασαι πια ηταν η σχεση της μαμας και του μπαμπα στην φαση του διαζυγιου; ηταν εχθρικη; μιλουσαν μεταξυ τους; υπηρχε ηδη η αλλη γυναικα και η μαμα ισως ηταν εχθρικη λογω απιστιας απορριψης;

δεν ειναι τερας ο πατερας μου...Βλακας κ αβουλος ειναι...Οπως ειπε παραπανω η Δοδις φοβαται μην τσακωθει με την συζυγο κ προσπαθει να σπασει τα νευρα στην μανα μου..Η μανα μου δεν θυσιαστηκε,κ σχεση ειχε κ απο ολα,αλλο αν δεν καταληξε καπου..Και πανω απο ολα δεν το θεωρω κακο που εκανε τοσα γιατι ποτε δεν ξερεις αν δεν γινονταν \'\'θυσια\'\' ισως εγω να μην ημουν το παιδι που ειμαι τωρα, και συγκρινω τον εαυτο με αλλα παιδια της ηληκιας μου που εχουν κ τουσ δυο γονεις και χαιρομαι γιατι εγω εχω μαθει να σεβομαι,να εκτιμω και να διαχωριζω καποια πραγματα και πολλα αλλα.την εγκαταλειψη δεν την ενιωσα στα 12 και στα 13...την ειδα οταν πια μεγαλωσα κ ειχα ματια κ ηξερα τι εβλεπα. Και οσον αφορα την σχολη επιλογη μου ηταν,ασχετα με το οτι στην πορεια αποδειχθηκε κατι που δεν με αντιπροσωπευε.Και πλεον μετα απο 6 χρονια το θεωρω τουλαχιστον κοροιδια να γυρισω χωρις πτυχιο γιατι 6 χρονια δεν εκοβα απο κανενα δεντρο λεφτα για να ζησω,στερηθηκε πραγματα θα ειναι αχαριστο εκ μερους μου και αρκετες εκπτωσεις εχω κανει με οτι αφορα την μανα μου.Εχω βιωσει κ την καταπιεση απο την μανα μου αλλα τελικα ειδα οτι ειχε δικιο σε οτι κι ειχε πει..
Και φυσικα δεν ζητησα απο κανεναν να θυσιαστει για μενα,αν ηθελε να μην με εκανε αλλα επισης θα μπορουσε να με ειχε παρατησει στο ελεος του θεου κ ουτε να ασχολιονταν μαζι μου για να κανει την ζωη της εντελως..και by the way δεν ηταν εγκαταλελειμενη συζυγος..ο πατερας ειναι κι ακομα υστερα απο ποσα χρονια προσπαθει να την εκδικηθει(και οχι μονο μεσω εμου εε)

Το αναγνωριζεις τι εχει κανει καποιος για να σε φτασει εκει που βρισκεσαι δεν ειναι κακο..Δεν με βοηθησε μονο η μανα μου,οικονομικα μας στηριζε κ η αδερφη της και χαρη σε αυτες τις 2 εζησα χωρις να μου λειψει τιποτα κ μορφωση κ ρουχα κ εξοδους και ολα...Θα ζητησω και τα ρεστα απο πανω..Μηπως εισαι λιγακι κακομαθημενη και προσπαθεις να φορτωσεις τα προβληματα σου στην υπερβολικη αγαπη??

Και παλι δεν πιστευω πως καμια χωρισμενη γυναικα γινευαι θυσια για τα παιδια της...Θυσια γινονται αυτες που τρωνε ξυλο,τρωνε κερατο,ανεχονται το αλκοοολικι κ δεν εξαφανιζονται για χαρη των παιδιων μην υποστουν τον χωρισμο...Εμενα ειδε πως δεν αλλαζει να βαλει στην θεση τους τους 3,4 που ανακατευοντουσαν και τον εστειλε στην ευχη της παναγιας,Θυσια εγινε ως το προς να εχουμε εμεις τα καλυτερα εφοδια για το μελλον μας.(και θυσια εννοω δουλευε σαν το σκυλι και να εχει να φερει βολτα και ολα τα υπολοιπα)

boubourina,οχι δεν βιωσα ουτε τσακωμους,ουτε τιποτα,ουτε κληθηκα να παρω το μερος κανενος..Καποιες φορες η αληθεια ειναι πως μας εφερνε σε πολυ δυσκολη θεση η μανα μου γιατι τον κατηγορουσε αρκετες φορες αλλα κ ο πατερας μου κατηγορουσε την μανα μου αντιστοιχα(για μενα αυτο ηταν το χειροτερο,ενα παιδι δεν μπορει αν ξεχωρισει ποιος ειναι ο καλος κ ποιος ο κακος απο τους γονεις)...η αληθεια ειναι πως το γιατι χωρισαν το ξερω αλλα δεν γνωριζω αν ηταν ο μοναδικος λογος αυτος και βασικα δεν με ενδιαφερει να μαθω.Εμενα με τρωει γιατι παραιτηθηκε απο την σχεση με τα παιδια του και δεν προσπαθησε να ειναι κοντα.να φανταστεις μενουμε στην ιδια πολη(οταν εγω δεν ειμια αθηνα εεε) και εχω να τον δω ισως και απο τον σεπτεμβρη..Τον αδερφο μου τον βλεπει μιας κ δουλευουν στο ιδιο εργοστασιο,αλλα και εξω με τον αδερφο μου κανονιζει κ αν ειμαι κ εγω εξω με παιρνει ο αδερφος μου κ παω.Το πιστευω οτι μας αγαπαει αλλα ειτε δεν ξερει να το δειξει ή δεν τον αφηνουν να δειξει..για την αλλη συζυγο οτι θελει αν τον αποκοψει απο τα παιδια του ειναι σιγουρο και δεν ειναι της φαντασιας μου..τελος παντων πλεον δεν ειμαι θυμωμενη οπως στο πρωτο ποστ μου,απλα στεναχωριεμαι που ηρθαν ετσι τα πραγματα.

Quote:

---

Originally posted by pennoula_v
(για μενα αυτο ηταν το χειροτερο,ενα παιδι δεν μπορει αν ξεχωρισει ποιος ειναι ο καλος κ ποιος ο κακος απο τους γονεις)..

---

και ουτε και χρειαζεται να το ξεχωρισει ενα παιδι.
Εαν ο μπαμπας σου ηταν δολοφονος και φυλακη, για σενα παντα μπαμπας σου θα ειναι , και αν η μαμα σου ειναι ιεροδουλη στους δρομους για σενα παντα μαμα σου θα ειναι.
Ποτέ δεν καταλαβα γιατι τα παιδια πρεπει να κρινουν ενα γαμο! Δεν τους παντρευτηκαν αυτα, δεν ηταν καν εκει για να αποφασισουν! γιατι πρεπει οταν διαλυεται ο γαμος να εμπλεκονται με το θεμα του γαμου. Δεν τα νοιαζει τα παιδια, μονο τα πληγωνει!!!! και τα πληγωνει για μια ζωη!!!

Χρειαζομαι μια αλλαγη που θα μου δωσει νεα πνοη.......

νεα πνοη ειναι καθε σου λεξη Πενούλα μου, νεα πνοη ειναι το φρεσκο μουτρακι σου στον καθρεφτη.
Εχεις μια ζωη, μια νεα ζωη μπροστα σου, ολη δικη σου. Κανενος αλλου. Μην την χαραμιζεις με επιθυμιες αλλων και υποχρεωσεις αλλων. Σκεψου εσενα και θα γεμισεις απο νεα πνοη.
Να προσεχεις την Πενουλα σαν τα ματια σου, γιατι αλλιμονο σου, η Μπουμπουρινα θα γινει Μπουμπουλινα!!!! και θα σε μαλωσει!!!

Με προσεχω οσο μπορω!!Το ξερω οτι εχω μια ζωη μπροστα....:) εισαι φανταστικη παντως!!