Συνεχής φόβος για Σκλήρυνση κατά Πλάκας - Απόγνωση
Γειά σας και από μένα.
Θέλω να μοιραστώ μαζί σας την ιστορία μου και να ακούσω τις γνώμες σας γιατί κοντεύω να τρελαθώ.
Τον περασμένο Μάϊο έχασα την μητέρα μου, από πιθανή νευρολογική πάθηση, δε προλάβαμε να μάθουμε τι ήταν, ο πατέρας μου δεν ήθελε να γίνει νεκροψία. Ήταν μια φοβερά αγχωτική περίοδος για μένα, όλο το βάρος της διαχείρησης της κατάστασης έπεσε επάνω μου. Λίγες μέρες αφού μπήκε η μαμά στο νοσοκομέιο (έφυγε μετά από 11 μέρες), άρχισαν τα συμπτώματα και η ιστορία μου η οποία συνεχίζεται έως σήμερα:
Όλα ξεκίνησαν με μια ελαφρία μυική αδυναμία/κούραση, κυρίως στα χέρια και στα πόδια. Πως νιώθει ένας αγύμναστος όταν ξαφνικά κάνει ποδήλατο ή τρέξει. Μετά ήρθε το τρέμουλο στα χέρια. Τρέμουλο κυρίως πάνω στην κίνηση των χεριών. Μετά εμφανίστηκαν οι μυικές συσπάσεις (δεσμιδώσεις). Καθημερίνές, σε κάθε μα κάθε σημείο του σώματος. Μετά άρχισαν τα τινάγματα των άκρων, σαν και αυτό που παθαίνει κάποιος πριν κοιμηθεί όταν χαλαρώνει, μόνο που εγώ το πάθαινα/παθαίνω και μέσα στη μερά κάποις φορές. Επίσης, όταν τεντωνόμουν το πρωί στο κρεβάτι, άρχισε να τρέμει όλο μου το σώμα για κανένα λεπτό (πλέον όχι).
Με αυτά και με αυτά, και με την αρρωστοφοβία που με χαρακτηρίζει από παλιά, τον Ιούνιο 2019 επισκέπτομαι έναν γενικό ιατρό (GP) στην Αγγλία όπου και κατοικώ. Αφού με εξετάζει, μου λέει "μπορεί να είναι άγχος, μπορεί να είναι το ένα το άλλο μπορεί και ΣΚΠ, αλλά εγώ πιστεύω είναι άγχος". Ε δεν ήθελα και πολύ, με πιάνει πανικός.
Δεύτερη επίσκεψη σε διαφορετικό γενικό ιατρό, με εξετάζει, του λέω τι φοβάμαι, μου λέει "δεν νομίζω να έχεις ΣΚΠ, μάλλον είναι άγχος". Τρίτη επίσκεψη σε διαφορετικό γενικό ιατρό, με εξετάζει, βλέπει κάποια πραγματάκια που δε του αρέσουν στα αντανακλαστικά των ποδιών μου, μου λέει, "πιστέυω είναι άγχος, αλλά αν δε σου περάσει σύντομα, έλα να σε παραπέμψουμε σε Νευρολόγο".
Ιούλιος 2019, φεύγω διακοπές για Ελλάδα. Πάω σε ΙΔΙΩΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ, μου κάνει φουλ εξέταση, κάνε αυτό κάνε εκείνο, τα πάντα, μου λέει "δεν έχεις ΣΚΠ, κατάθλιψη έχεις" και μου γράφει ένα ηρεμηστικό (clonotril) και ένα αντικαταθλιπτικό (seroxat). Δεν τα παίρνω ποτέ, διότι δεν έχω πειστεί ότι έιναι ψυχολογικό.
Περνάνε λίγες μέρες, πάω και σε δεύτερο ΙΔΙΩΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ, με εξετάζει, ζητάω να μου κάνει και ηλεκτρομυογράφημα (φοβούμενος ALS), μου λέει "δε χρειάζεται να έρθεις ξανά σε μένα", και μου δίνει τα στοιχεία ενός συναδέλφου της Ψυχιάτρου.
Ξεκινάω διακοπές, οι οποίες ήταν μαύρες, τα συμπτώματα επέμεναν.
Σεπτέμβριο 2019 επιστρέφω Αγγλία, και επισκέπτομαι ΙΔΙΩΤΗ ΝΕΥΡΟΛΟΓΟ, ο οποίος μου γράφει να κάνω μια Μαγνητική Εγκεφάλου και Αυχένα. Η Μαγνητική βγαίνει καθαρή. Μου λέει, "ξέχασε τα και συνέζισε τη ζωή σου", άγχος είναι.
Από τότε συνεχίζω να έχω τα συμπτώματα που περιέγραψα στην αρχή, πότε λιγότερο, πότε πειρσσότερο. Τον Δεκέμβριο παθάινω και μια ουρολοίμωξη, οι γιατροί απορούσαν πως την έπαθα (είναι σπάνιο σε άντρες). Ψάχνω στο ίντερνετ, οι ασθενείς με ΣΚΠ, παθαίνουν συχνά ουρολοιμώξεις. Πριν λίγες μέρες άρχισα να έχω εμβοές στο αριστερό αυτί, κι άλλο σύμπτωμα της ΣΚΠ.
Κουράζομαι εύκολα μέσα στη μέρα, έχω διάχυτους πόνους στα άκρα, καμμιά φορά μπερδεύω τα λόγια μου, προβήματα ύπνου, ξυπνάω κουρασμένος.
Πλέον, είμαι σε απόγνωση και δε ξέρω τι να κάνω, άγχος στο φούλ, δεν έχω διάθεση για τίποτα. Σκέφτομαι να πάω να κάνω και 2η μαγνητική, μήπως οι πρώτη ήταν λάθος; Υπερβολικό; Δε ξέρω, κάπως πρέπει να ηρεμήσω.
Κάθε γνώμη ή απόψη ευπρόσδεκτη...
Γιώργος, 35 ετών
