Originally Posted by
george1520
Καλησπέρα μετά από αρκετό καιρο που βρισκομαι στο φόρουμ αποφάσισα να μιλήσω για μένα. Το τελευταίο διάστημα γίνονται διαφορά στην ζωή μου και στο μυαλό μου και έτσι έκανα ένα μικρό διάλειμμα για να πάρω τις αποφάσεις μου. Μια από αυτές είναι να μιλήσω δημόσια για την ζωή μου για να ακούσω γνώμες, να συζητήσω και να μπω εγώ στην θέση του θεματοθετη. Θα μιλήσω για την ζωή μου τότε και για την ζωή μου τώρα.
Είμαι ο Γιώργος 29 χρόνων και βρίσκομαι στο τέλος (νομίζω) της "μάχης" μου με την κατάθλιψη (τους φόβους μου). Κάνω ψυχοθεραπεία τα τελευταία 2 χρόνια και έχω δει τρομερές αλλαγές. Μεγάλωσα με μια μάνα σκληρή, η οποία με βαραγε σε κάθε ευκαιρία, με έβριζε, με έκρινε και συνεχώς έψαχνε λάθη για να τα σχολιάσει. Ο πατέρας αμέτοχος, με παρότρυνε να μην μιλάω όταν η μάνα μου με βαραγε ή μου μιλούσε άσχημα και μια ζωή θυμάμαι να του συμπεριφερεται με τον χειρότερο τρόπο. Κάθε φορά που γινοταν ένας άσχημος καβγάς ο πατέρας μου, μου έδινε λεφτά για να σταματήσω να πονάω. Κουμπαράς! Δεν ήταν δίπλα μου κανένας από τους δυο σε καμια χαρά μου, σε καμία λύπη μου, σε καμία επιτυχία μου και σε καμία αποτυχία μου. Με βαραγε με το παραμικρό, με ότι έβρισκε μπροστά της.. Το αγαπημένο της ήταν ο πλάστης ο οποίος έγινε ένα με το σώμα μου. Σαν παιδί γενικά ήμουν αντιδραστικος στο σπίτι, δεν εσκυβα το κεφάλι και πεισμωνα. Όταν ήμουν υπερβολικά άτακτος με άφηνε τα βράδια να κοιμάμαι έξω στην αυλή για τιμωρία. Πάντα πίστευα πως την παιδική μου ηλικία την κατέστρεψε η μάνα μου μέχρι που μια μέρα με ρώτησε η ψυχολόγος "ο πατέρας σου που ηταν όταν ήσουν παιδί?" και εκείνη την ώρα κατάλαβα πως τις ευθύνες δεν τις έχει μόνο αυτός που βαράει αλλά κι αυτός που δεν κάνει τίποτα να σε προστατέψει. Δεν θυμάμαι κανένα από τους δύο να με έχει πάρει μια αγκαλιά, να με ρωτήσει αν είμαι καλά, να δείξει έστω κι ένα ενδιαφέρον για μένα. Θυμάμαι μόνο το βλέμμα της μάνας μου όταν με βαραγε, να την ακούω να λέει ότι μετάνιωσε που με έκανε, ότι είμαι ένας άχρηστος και δεν αξίζω τίποτα. Στην ηλικία των 18 χρόνων έμαθα ότι έχω διπλό όγκο στον εγκέφαλο και εκεί έφαγα ένα ακόμη χαστούκι. Δεν πήγα στρατό όπως όλοι αλλοι και κουβαλάω μαζί μου ένα χαρτί που πρέπει να λέω τους λόγους που δεν έκανα στρατό. Ότι έχω ένα ακόμη δώρο στην όμορφη ζωή μου. Τελείωσα τις σπουδές μου με άριστα, έκανα μεταπτυχιακό (όχι άριστα :)) και προσπαθώ όσο μπορώ να τα βγάλω πέρα. Πριν την ψυχοθεραπεία ήμουν ένας άνθρωπος που φώναζε, που ήταν σκληρός, χωρίς να δίνει δεύτερη ευκαιρία στον άλλον, απόλυτος και νευριάζα με το παραμικρό. Το 2017 έμενα με μια κοπέλα τότε και ένα βράδυ ξύπνησα με ίλιγγο. Εκεί άρχισαν οι φοβίες για τις αρρώστιες και τα μικρόβια. Η τότε κοπέλα λόγω του ότι με ζήλευε δεν με βοηθούσε σε όλο αυτό αλλά με έκανε χειρότερα. Δεν ήθελε να βγαίνω απο το σπίτι (την βόλευε κιόλας που δεν ήθελα να βγω) και κάθε φορά που μαλωναμε με απειλούσε ότι θα αυτοκτονήσει. Θυμάμαι πολλές φορές να μου λέει και για το παιδί της (μεγαλύτερη με παιδί) ότι δεν αγαπάω κανένα από τους δύο, μπροστά από το γιο της. Όλο αυτό με έριξε κι άλλο και επέστρεψα στο σπίτι μου (στην κόλαση μου). Μάρτη του 2018 αποφάσισα να πάω ψυχολογο για να νικήσω κάτι που δεν ήξερα τι ήταν. Πήγα εκεί και περίμενα ότι στις 5 επισκέψεις θα γίνω άλλος άνθρωπος. Οταν σκαλιζεις το παρελθόν τότε αρχίζεις να πονάς από την αρχή. Άρχισαν οι δυσπνοιες, οι ταχυπαλμιες, το να μην νιώθω ότι είμαι στο παρόν, να φοβάμαι τον αέρα, το φως, τον ήχο και κάθε βράδυ να κοιμάμαι κλαίγοντας. Κανένας δεν ήξερε τι περνούσα αλλά πάντα είχα - έχω στο μυαλό μου πως "όπως και νιωθω στο κρεβάτι δεν θα μείνω" .
Σαν άνθρωπος πάντα είχα φίλους, αλλά πάντα επέλεγα να κάνω παρέα με τα άτομα που δεν τα ήθελαν οι άλλοι γιατί τα θεωρούσαν διαφορετικά. Ήμουν ο γνωστός του σχολείου, ο αστείος της παρέας αλλά μέσα μου δεν ήμουν ποτέ χαρούμενος. Έχω κάνει πολλές σχέσεις στην ζωή μου και πάντα όταν χώριζα έφευγα χωρίς να παλέψω για την σχέση, δεν έδινα ευκαιρίες γιατί θεωρούσα ότι είναι αδυναμία αυτό. Πάντα πίστευα πως οι άνθρωποι ήταν κοντά μου για την εμφάνιση μου και όχι για τον χαρακτήρα μου γιατί ποτέ δεν άκουσα ένα θετικο σχόλιο από τους γονείς μου. Στην ηλικία (δεν θυμάμαι) δημοτικό??? 1η γυμνασίου? Δεν θυμάμαι. Με κακοποιούσε σεξουαλικα ο ξάδελφος μου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Πόσο? Δεν θυμάμαι. Εκείνη την εποχή πέθανα. Πέθανε η αξιοπρέπεια μου, πεθανε η παιδική μου ηλικία, πεθαναν τα όνειρα μου. Δεν είχα κανένα να το πω, απλά κρυβομουν μην με δει, μην μου φωνάξει. Ο ξάδελφος μου έμενε και μένει απέναντι από το σπίτι μου. Είναι μια συζήτηση που δεν έχω κάνει ποτέ με την ψυχολόγο γιατί δεν αντέχω. Την ρώτησα γιατί δεν θυμάμαι πράγματα, γιατί θυμάμαι μόνο σκηνές και μου εξήγησε πως το μυαλό για να μας βοηθήσει να προχωρήσουμε σπάει σε κομμάτια μια άσχημη κατάσταση. Δεν κοιμάμαι με ανοιχτό φως γιατί θέλω να βλέπω τον χώρο μου, δεν μπορώ να με αγγίζουν, να με φιλανε, να μου λένε όμορφα λόγια για πολλη ώρα. Δεν τα ξέρω, δεν τα έχω μάθει, τα θεωρώ ψεύτικα. Για να αγκαλιάσω και να φιλήσω πρέπει να νιώθω άνετα, να νιώθω ασφάλεια και να είμαι ήρεμος. Μέσα σε αυτη την "υπέροχη ζωή" γνώρισα ένα καταπληκτικό άνθρωπο που ήταν δίπλα μου σε πολλές φάσεις της ζωής μου. Ήταν μια φίλη της μανας μου, που με νοιαζονταν. Πέθανε αρχές του 2019, δεν πήγα στην κηδεία της, δεν πήγα στον τάφο της, δεν έχω αποδεχτεί τον θάνατο της.
Τον τελευταίο ένα χρόνο άρχισα να δείχνω τα συναισθήματά μου, να είμαι εκδηλωτικος και να ανέχομαι. Εξαιτίας ενός περιστατικου που έγινε με την κολλητή μου αυτές τις μέρες έφτασα στο σημείο να αναρωτιέμαι. Είναι καλό να ανεχόμαστε ή ήμουν καλύτερα όταν δεν άφηνα κανένα και τίποτα να με πατήσει από πάνω? Αυτό που συμβαίνει με τον σκύλο μου με έχει κάνει ακόμη πιο ευάλωτο σε όλους τους τομείς. Δεν είμαι έτοιμος να χάσω ακόμη μια ψυχή που αγαπώ. Σήμερα το σκέφτηκα καλύτερα και είπα πως όλα αυτά είναι μια ευκαιρία να μάθω πραγματικά τι ανέχομαι και τι όχι. Τόσο καιρό απλά προστάτευα τον εαυτό μου από μια ακόμη απόρριψη. Είναι η στιγμή που κάποιους ανθρώπους θα τους κρατήσω στην ζωή μου, άλλους θα τους βάλω να δουν τα πράγματα από την δική μου οπτική, άλλους θα μπω εγώ στην δική τους θεση και άλλους θα τους απομακρύνω από την ζωη μου..
Μεγαλο κείμενο και ζητώ συγνώμη αλλά....... τα κατάφερα. Τα εγραψα όλα. Και ας με πονουσαν!!! Εγώ τα εγραψα!! Ουφφφ.
