Καλησπέρα,
είμαι 19 ετών και τον τελευταίο χρόνο η ψυχική μου υγεία πηγαίνει από το κακό στο χειρότερο. Όταν ήμουν 7 η μητέρα μου έφυγε, όντας αναπληρώτρια καθηγήτρια, αφήνοντάς με με τον πατέρα μου, του οποίου ο χαρακτήρας αγγίζει τα όρια του ναρκισσισμού. Στα 9 μου , ο αγαπημένος μου και μόνος εν ζωή παππούς διαγνώστηκε με αλτσχάιμερ και πριν τον θάνατό του η αδερφή της μητέρας μου και κόρη του έτρεχε τη γιαγιά μου στα δικαστήρια για τα κληρονομικά, θέλοντας να πάρει υπό την προστασία της τον παππού μου. Όλη αυτή η κατάσταση βάρυνε τη μητέρα μου ψυχολογικά και σε συνδυασμό με το ότι είχε ήδη υποβληθεί σε μία εγχείρηση λόγω ενός καρδιαγγειακού προβλήματος και επειδή είναι εκ φύσεως ευαίσθητη, όταν ήμουν 11 διαγνώστηκε με καρκίνο του μαστού. Μαζί με αυτό , ο πατέρας μου, χτυπήθηκε από την κρίση και αναγκάστηκε να κλείσει την επιχείρησή του, έχοντας στα χέρια του, μετά από 25 χρόνια δουλειάς, ένα κτήριο, το οποίο αργότερα θα το άνοιγε σαν καφετέρια με δανεικά και θα το έκλεινε σε 1 χρόνο. Όπως καταλαβαίνετε, από το 11 μου έπρεπε να αναλάβω κάποιες ευθύνες. Όταν οι γονείς μου πήγαιναν στο νοσοκομείο εγώ πρόσεχα τη μικρή μου αδερφή και έκανα τις δουλειές του σπιτιού. Στα 12 έχασα τον παππού μου... Όλα αυτά τα προβλήματα που αντιμετώπιζε η οικογένειά μου , με έκαναν να προσπαθώ πάντα να μη δημιουργώ θέματα. Ήμουν πάντα άριστη μαθήτρια, διάβαζα μόνη μου γιατί δεν ήθελα να χαλάω χρήματα για φροντιστήρια, έμαθα μόνη μου αγγλικά, κιθάρα και βρήκα κάτι που με έκανε να νιώθω καλά, τη μουσική και το μπάσκετ. Δυστυχώς ήταν Χριστούγεννα του '15 όταν για πρώτη φορά με χτύπησε αυτή η τρομερή μελαγχολία, δε θέλω να πω κατάθλιψη καθώς δεν είμαι ειδικός για να κάνω διάγνωση. Άπο τότε ο χαρακτήρας μου άρχισε να αλλάζει, η αυτοπεποίθησή μου άρχισε να πέφτει, έβαλα και αρκετά κιλά εξαιτίας ενός τραυματισμού που θα με έβγαζε εκτός του αθλήματος που αγαπούσα... Τα επόμενα Χριστούγεννα πάλι τα ίδια , μόνο που αυτήν τη φορά κράτησε η μελαγχολία αυτή μέχρι το Πάσχα.
Πηγαίνοντας πρώτη Λυκείου, είχα χάσει πολλά κιλά. Τότε ο πατέρας μου άρχισε να με μειώνει. Πάντα ήταν πολύ προσβλητικός μαζί μου. Μου έλεγε πως πρέπει να είμαι σκληρή, να βγάζω ΠΟΛΛΑ λεφτά ( πάντα είχε κόλλημα με τα λεφτά όμως μετά χειροτέρεψε το πράγμα) και πως όσα κιλά και να χάσω πάλι θα είμαι άσχημη. Εν τω μεταξύ με όλα αυτά , συν ότι οι γονείς μου έχουν μία άκρως τοξική σχέση που τους έκανε να φτάσουν 4 φορές στα πρόθυρα του χωρισμού τα τελευταία 5 χρόνια , άρχισα να κλείνομαι στον εαυτό μου. Ένιωθα πως πρέπει να μεγαλώσω πιο γρήγορα.
Επειδή έχω γράψει ήδη πολλά για να τα βγάλω από μέσα μου , μπαίνω στο ψητό. Πριν 1 χρόνο έδινα πανελλήνιες, το άγχος μου χτύπησε κόκκινο, δεν είχα στόχο. Το Πάσχα πέρυσι πήρα την κάτω βόλτα. Πήγαινα γυμναστήριο όμως έτρωγα πολύ και έβαζα κιλά . Ψυχολογικά ήμουν χάλια και ο πατέρας μου άρπαζε κάθε ευκαιρία που έβρισκε για να με μειώσει. Με έλεγε βόδι, χοντρή ( εν τω μεταξύ είναι 30 χρόνια παχύσαρκος), μου έλεγε πως δε θα περάσω πουθενά και θα γελάει. Φυσικά απέτυχα, πέρασα ένα εφιαλτικό καλοκαίρι. Πέρασα σε μία σχολή , αλλά όχι σε αυτήν που ήθελα. Οι γονείς μου με πίεσαν να πάω ενώ ήθελα να δώσω και πάλι πανελλήνιες (εννοείται πως ούτε στις πανελλήνιες πήγα φροντιστήριο) , επειδή η συγκεκριμένη σχολή είχε καλύτερες προοπτικές. Ουσιαστικά πήγα, έμενα με τον ξάδερφό μου. Δεν είχα όρεξη να πάω στη σχολή και με κάθε αφορμή γύριζα σπίτι για να είμαι με τον σκύλο μου. Τα Χριστούγεννα τους είπα πως δεν πάει άλλο , δε γίνεται να τους κοροιδεύω. Ο πατέρας μου με απομόνωσε και μου είπε πως είμαι μία αποτυχία, η μάνα μου με έχει κακομάθει , έχω γίνει σαν βόδι και κανένας δε θα με θέλει. Μετά μου είπε να ξαναδώσω αλλά θα έπρεπε να δώσω εξεταστική πρώτα , είπα πως δεν προλαβαίνω. Άλλαξε γνώμη και στη μαμά μου η οποία με στήριζε. Έκανα πίσω, αποδέχτηκα πως πρέπει να αφήσω πίσω τα όνειρά μου και τις φιλοδοξίες μου. Ο πατέρας μου είπε πως θέλει να έρθει και αυτός Αθήνα για να βρει δουλειά. Ήρθε και έμενε μαζί με εμένα και τον ξάδερφό μου εν μέσω εξεταστικής, Τον λυπόμουν επειδή ήθελε να βρει δουλειά, όμως μία μέρα , επειδή δεν πήγα να δώσω ένα μάθημα γιατί άλλαξε η ώρα και δεν το είχα δει, άρχισε να μου φωνάζει, μου έλεγε πως εκμεταλλεύομαι την άρρωστη μητέρα μου και πως είμαι ένα βάρος, στο τέλος με έφτυσε. Η μελαγχολία επέστρεψε και δε με αφήνει. Κάνω πολύ άσχημες σκέψεις. Επέστρεψα σπίτι και του είπα αφού τελείωσε η εξεταστική να μείνει εκείνος στο δωμάτιό μου. Γύρισα και σκεφτόμουν τι να κάνω. Δεν είχα χρόνο να διαβάσω για τις πανελλήνιες , είχαν φτάσει μέσα Μαρτίου, σκεφτόμουν να μετακομίσω, αλλά δε θέλω να επιβαρύνω οικονομικά τη μαμά μου. Δουλεύω όμως τα χρήματα δεν είναι αρκετά... Τώρα λόγω καραντίνας ο πατέρας μου επέστρεψε και δε χάνει ευκαιρία . Σκεφτόμουν να κάνω 10 % αλλά οι βάσεις ανεβαίνουν και υπάρχει πιθανότητα 95% να μην περάσω στη σχολή που θέλω και στην Αθήνα . Αν περάσω αλλού δεν μπορώ να ανταπεξέλθω οικονομικά, επίσης αν η μητέρα μου φύγει πάλι μακριά θα έχει και άλλο ενοίκιο.
Προσπαθώ να βρω τον εαυτό μου, να βελτιωθώ, όμως πάντα εμφανίζονται εμπόδια ... τα προσπερνάω και πάλι κάτι συμβαίνει που συνήθως δε βρίσκεται στο χέρι μου . Και σας ρωτάω μετά από αυτό το σεντόνι , τι να κάνω για να βελτιωθεί η ψυχική μου κατάσταση ; έχει βρεθεί κάποιος σε ανάλογη κατάσταση : θεωρείται πως κάνω λάθος και πρέπει να συμβιβαστώ ;
Ευχαριστώ προκαταβολικά, ελπίζω να μην έγραψα σε λάθος κατηγορία το θέμα , είμαι καινούρια εδώ.
