Θέμα με τον πατέρα μου

Καλησπέρα!
Όπως έχω ξανά αναφερθει στο θέμα, έχω μεγάλο προβλημα με τον πατέρα μου... Με κατακρίνει συνεχώς, δείχνει προτίμηση προς την αδερφή μου και γενικά μιλάει άσχημα και υποτιμητικά για εμένα συχνά πυκνά... Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι μένουμε στο ίδιο κτίριο (οικογενειακη πολυκατοικία)...
Πρόσφατα, είχαμε πάρει την απόφαση με τον άντρα μου να μετακομίσουμε στην επαρχία και δεν κρίνω πως ήταν πολύ μεγάλη ανακούφιση για εμένα, αφού δεν θέλω να έρθω σε περαιτέρω ρήξη με τους γονείς μου... Ωστόσο, τώρα με την κατάσταση με τον ιό δεν ξέρουμε τι θα γίνει στο μέλλον και κατά πόσο θα συνεχίσει να ισχύει η επαγγελματική πρόταση που είχε γίνει στο σύζυγο μου, η οποία προς το παρόν έχει παγώσει...
Να μετακομίσουμε στην Αθήνα δεν παίζει, δε συμφέρει από άποψη οικονομική (το σπίτι μου είναι ολοκαίνουριο, αφού το εφτιαξα προσφατα και για ενοίκιο ζητάνε μια περιουσία για τρωγλες), να το πουλήσω δεν μου "πάει η καρδιά", αφού σκέφτομαι πως οι γονείς μου στερήθηκαν πολλά για να το φτιάξουν και δεν θέλω να το δώσω σε κάποιον ξένο, αλλά από την άλλη εδώ μέσα νιώθω να πνίγονται...
Ξέρω πως είναι αντικρουόμενα όλα αυτά που γράφω, αλλά ειλικρινά δεν μπορώ να τα κρατάω μέσα μου... Ντρέπομαι να συζητήσω με κάποιον γνωστό όλα αυτά... Και αν του κάνω κάποια συζητηση, δεν παραδέχεται τίποτα... Πάντα θα βρει κάτι να πει ότι έχω άδικο και πως πιστεύει ότι μόνο αυτός έχει δίκιο... Βασικά, ακόμα και 10 άτομα να του πουν το λάθος του, αυτός δεν θα το παραδεχτεί ποτέ...
Όλοι οι γνωστοί και οι φίλοι, λένε για εμένα και την οικογένεια μου τα καλύτερα... Έχω ομολογουμένως μια πολύ επιτυχημένη πορεία επαγγελματικά αλλά και στα προσωπικά μου και πάντα όσοι με γνωρίζουν λένε τα καλύτερα... Εκτός από τον πατέρα μου... Και πράγματι δεν μπορώ να καταλάβω γιατί.... Στο παρελθόν μου έχει πει ότι του θυμίζω κάποιους συγγενείς που δεν συμπαθεί και αναρωτιέμαι αν αυτό παίζει ρόλο... Και πάλι όμως, δεν μπορώ να μην αισθάνομαι αδικία... Στην τελική γονιός μου είναι, δεν μπορώ να τον ξεγράψω....
Απλά δεν μπορώ να καταλάβω πως ένας γονιός μπορεί να φερεται ξαφνικά άσχημα στο παιδί του... Μέχρι πριν κάποια χρόνια καμαρωνε για εμένα... Για τις επιδόσεις στο σχολείο, στον αθλητισμό... Ξαφνικά, μετά το Πανεπιστήμιο όλα άλλαξαν... Ξεκίνησε να υποβαθμίζει τις επιτυχίες μου... Ένα μπράβο δεν άκουσα ποτέ, αντίθετα πάντα έλεγε πως υπάρχουν και άλλοι καλύτεροι. Στη σύγκριση μεταξύ εμού και της αδελφής μου, πάντα υποτιμούσε εμένα και υποστήριζε εκείνη, παρότι ούτε τις επιδόσεις μου είχε ποτέ, ούτε τις επιλογές που είχα εγώ για δουλειά, ούτε την τόλμη να κάνει πράγματα με ρίσκο όπως εγώ... Με έχει χαρακτηρίσει "κακό ανθρωπο", "βολεμενη" (επειδή κατάφερα να διοριστω, με την αξία μου και ενώ έχω αρνηθεί πολιτική βοηθεια από γνωστούς για βελτίωση των συνθηκών της θέσης εργασίας μου), ο τελευταίος χαρακτηρισμός ήταν ότι είμαι "γρουσουζα" επειδή συζηταγαμε κάτι για την αδερφή μου και το γιο της, εξέφρασα μια διαφορετική άποψη και επειδή μετά τους πήραν τηλέφωνο και τους είπαν ότι κάτι συνέβη έριξε την ευθύνη σε εμένα, ότι επειδή εξέφρασα μια γνώμη, τους γρουσουζεψα και έγινε ότι εγινε, το οποίο κιόλας δεν ήταν και κάτι σοβαρό...
Πως γίνεται ένας άνθρωπος που κάποτε ήταν μπροστά από την εποχή του να έχει μεταλλαχθεί σε έναν τόσο αντιπαθητικό χαρακτήρα?? Πως γίνεται ένας γονιός να κατακρίνει άσχημα το παιδί του και να το χαρακτηρίζει έτσι??? Ακόμα και για το γάμο μου πχ που όλα τα διοργάνωσαν μόνη και όλοι είχαν να λένε τα καλύτερα, όταν ένας συγγενής ζήτησε πληροφορίες για το κέντρο (προφανώς του άρεσε για να το κάνει) για δικό τους μυστήριο, άρχισε να βρίσκει αρνητικά και να επιμένει , ενώ του έλεγαν ότι δεν ισχυαν αυτά που έλεγε...
Ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα...

Όλα αυτά που μας περιέγραψές είναι απίστευτα. Το έχεις ψάξει αν υπάρχει κάτι πιο βαθύ μέσα του που δεν το έχεις καταλάβει ακόμη. Ίσως να <<ζηλεύει>> το ότι έχεις πετύχει πολλά πράγματα στη ζωή σου; Δεν ξέρω τι να πω!Πάλι αν του πεις ξεκάθαρα το πώς νιώθεις; Προσπάθησε πιστεύω να κάνεις μια κουβέντα μαζί του μπας και βγάλεις κάποια άκρη. Μπορεί να είναι και κάτι πιο extreme. Οπως στο παρελθον να πληγώθηκε από κάποιο έρωτα που είχε την ίδια συμπεριφορά μαζί με σένα. Όλα είναι πιθανά. Σου εύχομαι να τα βρείτε και να γυρίσει <<πίσω>> ο χαρακτηρας του πατέρα σου που γνώριζες παλιά.

Μηπως ο πατέρας σου είναι συνταξιούχος? μηπως δεν εχει παρέες? γιατι συνήθως καποιος που δεν εχει νόημα στην ζωή του μηρυκάζει θέματα των αλλων.

Ευχαριστώ πολύ για την απάντηση... Ειλικρινά δεν ξέρω καθόλου τι έχει συμβεί... Τα τελευταία χρόνια πάνε με την μάνα μου σε νευρολόγο και ξέρω πως παίρνουν και οι 2 κάποια αγωγή... Είχαν ζοριστει λόγω της κρίσης, αφού είχαν πάρει δάνεια για το σπίτι και η όλη φάση με την κρίση και τις μειώσεις μισθών τους ζορισαν αρκετά...
Να προσθέσω πως δίνοντας πανελλήνιες είχα σαν στόχο την ιατρική και με στήριζε σε αυτό... Όταν δεν την έπιασα, αλλά έγραψα λίγο πιο κάτω, ήταν πάλι δίπλα μου στην επιλογή σχολής που έκανα... Έκτοτε, όποια άποψη εξέφρασα για περαιτέρω επαγγελματικη ανέλιξη ήταν απέναντι μου, λέγοντας μ ότι "η γυναίκα δεν είναι για καριέρα, αλλά πρέπει να κάνει οικογένεια" και πως οι παλιές του απόψεις ήταν λάθος. Μέχρι και πολιτικό προσανατολισμό έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια... Ειλικρινά έχω χάσει πάσα ιδέα...
Όπως προείπα, δεν δέχεται ότι κάνει λάθη.. ακόμα και η μάνα μ το βλέπει και μου το έχει παραδεχτεί σχετικά και μου λέει πως ειλικρινά δεν ξέρει τι έχει στο κεφάλι του...
Πραγματικά είμαι εντελώς απογοητευμένη και στεναχωρημένη... Πάντα ήμουν πλήρως ανεξάρτητη.. ότι έχω κάνει στη ζωή μου, το έχω πετύχει ολομόναχη... Δεν έχω πάρει ποτέ βοήθεια... Έχω κάνει τις σπουδές μου, έχω μια καλή δουλειά, έχω δυνατότητα αν δεν μου αρέσει να την αλλαξω... Ακόμα και μέσα στην κρίση είχα καλές επαγγελματικες προτάσεις... Και παρόλα αυτά, στα μάτια του είμαι η ξεροκέφαλη, η εγωιστρια, αυτή που "ε σιγά και τι έκανες, κι άλλοι έχουν πετύχει τα ίδια και περισσότερα"... Και γενικά, ενώ για άλλους είναι πολύ ανεκτικος, με εμένα ήταν και είναι πολύ σκληρός και αυστηρός...
Το παιδί μου, δε λέω, το αγαπάει... Και θα παίξει μαζί της και θα την κρατήσει αν χρειαστεί... Βέβαια, είναι αρνητικός ως προς την πολύωρη παραμονή της εκεί και όταν λέω πως είμαι κουρασμένη από την μικρή, η απάντηση είναι "εμ τι νόμιζες? Έτσι μεγαλώνουν τα παιδιά?"... Ακόμα και όταν τους ανακοίνωσα ότι θα φύγουμε με τον άντρα μου, η απόκριση του ήταν πολύ κρύα... Και όταν το ξανασυζητήσουμε μου έλεγε, κάτι που είπε και στον άντρα μου και με πείραξε, πως θα χρεωθουμε και θα τα τίναξε εγώ όλα στον αέρα γιατί είμαι άτομο που βαριέται εύκολα και να μην με εμπιστεύεται και κάτι τέτοια... Μα είναι δυνατόν??? Και εμένα μου είπε πως αν γίνει κάτι και θέλω να φύγω να μην υπολογίζω σε αυτούς!!! Μου έπεσαν τα μαλλιά! Ειλικρινά! Είμαι και εγώ μητέρα και δεν μπορώ να διανοηθω να λέω τέτοιες κουβέντες στο παιδί μου! Πραγματικά, δεν ξέρω... Είναι λες και τα τελευταία χρόνια έχει εξελιχθεί σε έναν άλλο άνθρωπο...

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Μηπως ο πατέρας σου είναι συνταξιούχος? μηπως δεν εχει παρέες? γιατι συνήθως καποιος που δεν εχει νόημα στην ζωή του μηρυκάζει θέματα των αλλων.

---

Όντως, είναι συνταξιούχος... Ξέχασα να το αναφέρω... Και έχει γίνει ένα με τον καναπέ από όταν βγήκε στη σύνταξη... Τα τελευταία 5-6 χρόνια δηλαδή... Εν τω μεταξύ, του προτείνουμε συνεχώς πραγματα για να μην μένει απραγος και η μόνιμη απάντηση που δίνει είναι πως είναι κουρασμένος... Από τι, δεν ξέρω... Υποτίθεται πήγαινε συχνά πυκνά στο χωριό και έφτιαχνε κήπο και πέρναγε λίγο καιρό εκεί για να μην κάθεται στην Αθήνα, αλλά από όταν ήταν να γεννήσω, το σταμάτησε κι αυτό, υποτίθεται για να κρατάει το εγγόνι του και να το μεγαλώσει γιατί λέει για αυτό μένουμε πάνω κάτω και αυτή είναι η δουλειά παππούδων και γιαγιάδων... Περιττο να αναφέρω φυσικά πως το παιδί το στέλνω παιδικό και όταν αναγκάστηκα λόγω σημαντικής αιτίας να τον διακόψω για ένα μήνα, μου είπε πως δεν μπορεί να κρατάει την κόρη μου τις ώρες που λείπαμε στη δουλειά με τον άντρα μου, γιατί ήταν και πάλι κουρασμένος... Αν δεν είναι η μάνα μου σπίτι, δεν την παίρνει τη μικρή για παραπάνω από 1-2 ώρες γιατί κουράζεται λέει, βόλτα δεν τη βγάζει γιατί δεν μπορεί και γενικά δεν κάνει τίποτα γιατί λέει δεν μπορεί... Εν τω μεταξύ είναι νεότατος... 60 χρονών!!! Και όταν γέννησα έκανε όνειρα να νοικιάσουν παραθαλάσσιο σπίτι για να κάνουν διακοπές με τα εγγόνια κλπ... Και πλέον δεν την πάει ούτε βόλτα με το ποδήλατο... Έχει αγοράσει ποδήλατο και την κάνει στο σαλόνι, ούτε καν στο στενό κάτω από το σπίτι μας!!!

Βάζω στοίχημα οτι είναι συνταξιούχος του δημοσίου.

Quote:

---

Originally Posted by kerasi

Βάζω στοίχημα οτι είναι συνταξιούχος του δημοσίου.

---

Που κολλαει αυτό???

Προσπάθησε για λίγο χρονικό διάστημα να αποφεύγεις να πηγαίνεις και να του ζητάς βοήθεια για το παιδί. Πάρε λίγες μέρες άδεια αν μπορείς και κάτσε λίγο στο σπίτι με την κορούλα σου και τον σύζυγο σου να χαλαρώσετε. Αποστασιοποιησου λίγο για να δεις αν του λείπεις εσύ ή το παιδί.

Πολυ περίεργη συμπεριφορα πραγματικά δεδομένου οτι παλία δεν ήταν έτσι. Η αδελφή σου τι κάνει στην ζωή της; Πετυχαίνει κι εκείνη πράγματα σαν κι εσενα;

Μηπως σε βλέπει να εξελίσεσαι και να τα καταφέρνεις και φοβάται μην σε χάσει και υποσυνείδητα σε κατεβάζει; Με την μαμα σου πως είναι;

Επίσης στον γιατρό του έχεις μιλήσει; Μήπως έχει πάθει καμια καταθλιψή;

Πολλά παίζουν.

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Προσπάθησε για λίγο χρονικό διάστημα να αποφεύγεις να πηγαίνεις και να του ζητάς βοήθεια για το παιδί. Πάρε λίγες μέρες άδεια αν μπορείς και κάτσε λίγο στο σπίτι με την κορούλα σου και τον σύζυγο σου να χαλαρώσετε. Αποστασιοποιησου λίγο για να δεις αν του λείπεις εσύ ή το παιδί.

---

Αυτό το έχω κάνει και στο παρελθόν, στο πλαίσιο καυγάδων μας και διαφωνιών... Το μεγαλύτερο διάστημα που δεν μιλήσαμε ήταν 2 μήνες και ήταν πρόσφατα, συγκεκριμένα πριν ξεκινήσει όλο αυτό με τον ιό και στο ενδιάμεσο της καραντινας ληξαμε τη διαφωνία μας... Δεν κάνει πίσω... Και αν δεν είναι η μάνα μου να μπει στη μέση, βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλα και δεν παίρνει τηλέφωνο ούτε για να δει τι κάνει το παιδί... Από τη μια σκέφτομαι πως είναι πατέρας μου, κάποια στιγμή θα πεθάνει και δε θέλω να στερηθεί το παιδί μου τον παππού της επειδή αυτουνου το μυαλό δεν λειτουργεί σωστά και βάζει τον εγωισμό του πάνω από όλους μας... Από την άλλη, όμως, νιώθω να καταπιέζονται παρά πολύ.. και κακά τα ψέματα... Έχω αλλά σοβαροτερα προβληματα, δεν γίνεται να αναλωνω ενέργεια και χρόνο για βλακείες... Αλλά και πάλι, ότι και να λέω, επηρεάζομαι...
Εν τω μεταξύ, αναρωτιέμαι: είναι καθαρά θέμα χαρακτήρα ή μπορεί να οφείλεται σε κάποια νοσο (πχ υποτροπή της κατάθλιψης, άνοια κλπ)?? Εγώ πιστεύω είναι υποτροπή της κατάθλιψης και χρειάζεται πιο δυνατά χάπια... Αυτή την άποψη τη στηρίζω στο ότι έχει αλλάξει εντελώς συμπεριφορά και τώρα με αυτή την κατάσταση είναι ακόμα χειρότερα... Χαρά του πατέρα μου πχ ήταν πάντα να μαστορευει και να δημιουργεί... Μια ζωή τον θυμάμαι κάτι να φτιάχνει, να το "λύνει" κλπ κλπ κλπ... Μάστορας να φανταστείτε δεν έχει έρθει ποτέ σπίτι μας, αφού πιάνουν τα χέρια του... Συζητάμε λοιπόν για τη μετακόμιση κλπ και του αναφέρω σε κάποια φάση ότι θα πρέπει πχ να κάνουμε κάτι εργασίες εμείς και του λέω "θα έρθεις εσύ να μας βοηθήσεις φανταζομαι, αφού το ξέρεις πως γίνεται και εννοείται τα βαριά θα τα κάνουμε εγώ και ο Κ (άντρας μου)", θεωρώντας το κιόλας αυτονόητο (αν δεν με βοηθήσει ο πατέρας μου ποιος θα με βοηθήσει???). Και μου λέει το θεϊκό "σας εγώ δεν μπορώ να σε βοηθήσω... Δεν ξέρω"... Και του λέω "ρε μπαμπά με δουλεύεις?? Εσύ δεν τα έκανες εδώ στο σπίτι κλπ"???.. και μου λέει "τώρα εγώ μεγάλωσα, δεν μου κοβει", δεν θα τα καταφέρω"... Τεσπά, να μην τα πολυλογω, του είπα πως διαφωνώ και πως στα 60 δεν θεωρείται προφανώς γέρος κλπ, αλλά προφανώς δεν μπορώ να τον πιέσω αν δεν θέλει και θα βρούμε άκρη με τον άντρα μου με έναν τεχνητη... Εκεί μου πε και καλά ότι θα είναι ακριβή λύση και θα μου κοστίσει αρκετά, αλλά και πάλι δεν είπε κάτι για να το αναλάβει αυτός... Η ουσία είναι ότι δεν με νοιάζει προφανώς το αν θα μου κάνει δουλειες στο σπίτι ή εξυπηρέτηση, αλλά το ότι έχει αλλάξει εντελώς η συμπεριφορά του και η ψυχοσύνθεση του. Και πραγματικά ανησυχώ... Αλλά δεν ξέρω και πως να τον πείσουμε ότι έχει όντως θέμα και δεν είναι νορμάλ... Εμένα δεν με λογαριάζει καν (είμαι η επιπόλαιη, ανεύθυνη κλπ), η μάνα μου δεν του πήγε ποτέ ουσιαστικά κόντρα και με την αδερφή μου δεν υπάρχει συνεννόηση, αφού δεν μιλάμε μεταξύ μας και δεν υπήρχε και περίπτωση να ασχοληθεί (θεωρεί πως όλα είναι δεκτά και δεν είναι πρόβλημα της το τι κάνουν οι γονείς μας κλπ)

Και εγώ το ίδιο πιστεύω σου έχει υπερβολική αδυναμία και αμύνεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η συμπεριφορά ξεκίνησε πριν ή μετά που παντρεύτηκες;
Με τον άντρα σου έχει καλές σχέσεις;

Κάποιος που έχει κατάθλιψη και έχει υποτροπιασει δεν νομίζω να έχει επιλεκτική συμπεριφορά μόνο μαζί σου.

Quote:

---

Originally Posted by Gala

Πολυ περίεργη συμπεριφορα πραγματικά δεδομένου οτι παλία δεν ήταν έτσι. Η αδελφή σου τι κάνει στην ζωή της; Πετυχαίνει κι εκείνη πράγματα σαν κι εσενα;

Μηπως σε βλέπει να εξελίσεσαι και να τα καταφέρνεις και φοβάται μην σε χάσει και υποσυνείδητα σε κατεβάζει; Με την μαμα σου πως είναι;

Επίσης στον γιατρό του έχεις μιλήσει; Μήπως έχει πάθει καμια καταθλιψή;

Πολλά παίζουν.

---

Η αδερφή μου ήταν πάντα "πιο κάτω"... Πιο μέτρια μαθήτρια, κακή αθλήτρια, αρρώσταινε συχνά, είχε θέματα υγείας πιο μικρή, πιο παχουλή, οπότε προσπαθούσε πάντα και αυτός και η μάνα μου να μην αισθανθεί υποδεέστερη (σε σημείο όμως που αδικούσε εμένα για να μην αισθανθεί αδικημένη η αδερφή μου)... Εν τω μεταξύ, οι συγγενείς που αναφέρω ότι δεν συμπαθει, έδειχναν πάντα ιδιαίτερη αδυναμία προς εμένα (ήμουν το 1ο ανηψι και στα 2 σόγια) και πάντα με υποβιβαζε όταν έλεγαν κάτι καλό (πχ στην εφηβεία και μέχρι πριν λίγα χρόνια είχα πολύ ωραίο κορμί, αδύνατη - γυμνασμενη κλπ... Και όταν έλεγαν ότι είμαι όμορφη, έλεγε πως δεν είμαι όμορφη όπως κάποια άλλη πχ και πως για αυτό θα πρέπει να έχω δυνατό μυαλό γιατί στην εμφάνιση υστερω)... Κάτι που για την αδερφή μου πχ δεν είχε πει ποτέ... Η αδερφή μου πάλι, είχε περάσει σε πιο μέτρια σχολή, άργησε να πάρει πτυχίο, δεν έχει τις ξένες γλώσσες που εγώ έχω, άργησε να τελειώσει το μεταπτυχιακό, δεν πήγε εξωτερικό όπως εγώ, δεν έχει πάει σε συνέδρια όπως εγώ, ούτε έχει δημοσιεύσεις και παίρνει και πολύ λιγότερα χρήματα από εμένα και παρόλα αυτά τη θεωρεί εξίσου καλά και όταν την προέτρεπαν να ψάξει μια καλύτερη δουλειά με περισσότερες απολαβές κλπ και η ίδια έλεγε πως φοβάται το ρίσκο, είχε γυρίσει και μου Χε πει ότι "μιλάω επειδή είμαι βολεμενη και δεν έχω καμία συναίσθηση των καταστάσεων"... Τώρα που γέννησε κιόλας η αδερφή μου, δείχνει με το παραπάνω την προτίμηση του προς τον ανηψιο μου (σε καμία περίπτωση δεν εννοώ πως αμελεί την κόρη μου, αλλά φαίνεται η διαφορά) και την κακή άποψη του για εμένα (εγώ φταίω για όλα)... Το παράδοξο είναι πως το βλέπει και η μάνα μου, άρα δεν είμαι εγώ η τρελή που βλέπει φαντάσματα!!

Quote:

---

Originally Posted by Them20

Και εγώ το ίδιο πιστεύω σου έχει υπερβολική αδυναμία και αμύνεται με αυτόν τον τρόπο. Αυτή η συμπεριφορά ξεκίνησε πριν ή μετά που παντρεύτηκες;
Με τον άντρα σου έχει καλές σχέσεις;

---

Με τον άντρα μου έχει εξαιρετική σχέση!!! Είναι και αυτός πολύ κοινωνικός και γενικά κερδίζει τον άλλο, οπότε δεν είχαν ποτέ θέμα... Βέβαια, από όταν σε μια συζήτηση άρχισε ο πατέρας μου να με κατηγορεί σε σχέση με την αδερφή μου και ο άντρας μου με υπερασπιστηκε, "έκοψε" κάπως και μετρίασε τις επαφές μαζί του. Το ίδιο έκανε και με κάτι άλλους συγγενείς που γνωρίζω πως του είπαν ότι προτιμούν την παρέα τη δική μου και του άντρα μου, σε σύγκριση με την αδερφή και το γαμπρό μου... Είναι σαν να απορρίπτει όποιον προτιμά εμένα και ειλικρινά δεν μπορώ να το καταλάβω γιατί το κάνει... Στο παρελθόν μου έχει πει πως του θυμίζω τον αδερφό του, με τον οποίο δεν έχει καθόλου καλές σχέσεις και δεν μιλάνε σχεδόν καθόλου και έναν άλλο ξάδερφο του και πως αυτό δεν είναι καθόλου τιμητικό και για αυτό δεν με γουστάρει... Αλλά είναι δυνατόν ένας πατέρας να μην γουστάρει το παιδί του??? Τι κουβέντες είναι αυτές??
Η συμπεριφορά του έχει αρχίσει να αλλάζει από όταν ήμουν περίπου 20 χρονών, αλλά όχι σε αυτό το χάλι... Απλά τότε άρχισε να λέει τα περί οικογένειας για τις γυναίκες και ότι δεν είναι για καριέρα, αλλά και πάλι σε φάση κουβέντας... Νομίζω πως η ουσιαστική διαφορά ήταν την τελευταία 5ετια και μάλιστα πριν καν γνωρίσει τον άντρα μου... Απλά όσο περνάει ο καιρός γίνεται και χειρότερο...

Με αυτά που μας περιέγραψές η δική μου ταπεινή γνωμη είναι να δείξεις ανωτερότητα γιατί είναι πατέρας σου και να συνεχίσεις να του μιλάς σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Δέξου τον όπως είναι και μην συγκρίνεις την συμπεριφορά του ανάμεσα σε σένα και στην αδερφή σου. Αυτό είναι λάθος. Αφού έχεις την βοήθεια της μάνας σου και συμφωνεί και αυτή μαζί σου χαλάρωσε και όλα θα πάνε καλά. Η καλή ζωή θέλει μόνο 2 υλικά. Υγεία πάνω απ όλα και αγάπη. Όλα τα μπορούν να διορθωθούν.