solian

είμαι 28 ετών και εδώ και περίπου 9 μήνες παίρνω solian. παρακολουθούμαι από ψυχίατρο και στην τελευταία επίσκεψή μου μού είπε ότι είμαι πάρα πολύ καλά έχω σταθερή πορεία εδώ και αρκετό καιρό αλλά όταν τον ρώτησα πότε θα διακοπούν τα χάπια μου απάντησε ότι θα τα παίρνω εφ'όρου ζωής.. σοκαρίστηκα!!!! ένιωσα τόσο άσχημα, απογοητεύτηκα και πιστεύω ότι η ζωή μου καταστράφηκε.... ποιός θα με δεχτεί ξέροντας ότι παίρνω τέτοιου είδους φάρμακα???? και πόσο θα μπορώ να το κρύψω... ζω σε πολύ κλειστή κοινωνία και φοβάμαι ότι κάποια στιγμή θα μαθευτεί... ,θα στιγματιστώ και κυρίως θα πληγωθώ και δεν θα το αντέξω....... ευτύχώς έχω τους δικούς μου που με στηρίζουν πολύ... μήπως ξέρετε καμία τέτοια περίπτωση??? τέτοιου είδους φάρμακα δεν διακόπτονται ποτέ????

Quote:

---

Originally posted by perdikouli
ένιωσα τόσο άσχημα, απογοητεύτηκα και πιστεύω ότι η ζωή μου καταστράφηκε.... ποιός θα με δεχτεί ξέροντας ότι παίρνω τέτοιου είδους φάρμακα????................................ .................,θα στιγματιστώ και κυρίως θα πληγωθώ και δεν θα το αντέξω....... ευτύχώς έχω τους δικούς μου που με στηρίζουν πολύ... μήπως ξέρετε καμία τέτοια περίπτωση??? τέτοιου είδους φάρμακα δεν διακόπτονται ποτέ????

---

Έτσι ακριβώς είχα αισθανθεί, σε έντονο μάλιστα βαθμό, κατόπιν συνειδητοποίησης. Παρόλο που ακόμα και τώρα νιώθω τον στιγματισμό και κατα καιρούς κάποιου είδους απογοήτευση για ότι μου έτυχε και με έχει σημαδέψει στην ζωή μου, αισθάνομαι χαρούμενος που έχω ανθρώπους να με στηρίζουν (και στον κύκλο μου αλλά νομίζω και εδω στο φόρουμ), με τον δικό τους τρόπο ο καθένας, και να με αποδέχονται ως ίσο τους.
Η στήριξη απο άτομα που σε αγαπάνε είναι νομίζω ότι πιο ενθαρρυντικό μπορεί να έχει κάποιος που περνά μια ψυχική πάθηση τέτοιου εύρους (υποθετικά μιλάω με βάση των λεγόμενων σου). Σου αναφέρω δικές μου εμπειρίες και εντυπώσεις και πιστεύω πως θα έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψεις και εσύ περισσότερα απο μια πικρή αλήθεια.

Δύο προσωπικές διαπιστώσεις που θέλω να μοιραστώ μαζί σου.

1) Για τον κάθε άνθρωπο υπάρχει ελπίδα εφόσον υπάρχει αγάπη. Το αντιλαμβάνομαι στον εαυτό μου. Μόνος μου δεν θα είχα καταφέρει τίποτα. Αντιθέτως θα είχα κατρακυλήσει ακόμα περισσότερο στο κενό. Ναι μεν η σημαντικότερη βελτίωση έρχεται εκ των έσω (να θέλουμε οι ίδιοι να ορθώσουμε ανάστημα), το έναυσμα αυτής της προσπάθειας όμως ξεκινάει απο την στήριξη που δεχόμαστε και σε συνέχεια εφόσον αποδεχόμαστε αυτό το χέρι βοήθειας. Άλλωστε οι σχέσεις δεν είναι μονομερής. Προσφέρουμε και εμείς την δική μας ηλιαχτίδα.

2) Καταδίκη υπάρχει μόνο για όσους καταδικάζουν. Να μην αφήνεις κανέναν να σου αφαιρεί έστω και μία αχτίδα απο τα όνειρα και τις προσδοκίες σου. Πάντα να προστατεύεις τα όνειρα σου και να αισιοδοξείς οτι θα τα καταφέρεις. Αυτό τουλάχιστον αισθάνομαι. Πέρασα διάφορες περιπέτειες και όμως νιώθω πως έχω βρεί την θέση μου μέσα στον κόσμο.

Σαφώς προβλήματα υπάρχουν για όλους. Δεν μπορώ να υποστηρίξω πως ως δια μαγείας μου έχουν φύγει όλα τα προβλήματα. Νιώθω πάντως πως έχω κάνει μερικά σημαντικά βήματα ανόδου. Μερικούς (γνωστούς) ίσως να τους εξέπληξα, άλλους ευχάριστα και άλλους δυσάρεστα.

Ελπίζω να δεχτείς λίγη απο την αισιοδοξία μου και σου εύχομαι να τολμήσεις να ελπίζεις σε κάτι καλύτερο. Όσο για τα φάρμακα, μην σε απασχολούν τόσο. Είναι αναγκαίο \"κακο\" αλλά απο μόνα τους δεν προσφέρουν πραγματική βοήθεια (κάτι το οποίο προσφέρουν οι ανθρώπινες σχέσεις). Άλλωστε, δεν γνωρίζω κανέναν που να είναι και προφήτης και γιατρός...δεν είναι απόλυτο οτι μια ζωή θα παίρνεις φάρμακα.

Quote:

---

Originally posted by perdikouli
ποιός θα με δεχτεί ξέροντας ότι παίρνω τέτοιου είδους φάρμακα????

---

θα σου πώ ποιος δεν θα σε δεχτει: ο ανθρωπος που φοβαται τον εαυτο του, ο ανθρωπος που δεν εχει δυναμεις, ο ανθρωπος που δεν ενημερωνεται, ο ανθρωπος που δεν μπορει παρα να σταθει μονο στην επιφανεια κ στο \"εγω\" του.

Θελω να πω με άλλα λογια: δεν θα κανω παρέα οπωσδηποτε με εναν ανθρωπο επειδη πασχει απο κατι, ομως δεν θα τον απορριψω σε καμια περιπτωση επειδη μαθαινω οτι πάσχει απο κατι, οτι κι αν ειναι αυτο. Δεν ειναι επιλογη του. Για τις επιλογες μπορω να απομακρυνθω, για τα τυχαια γεγονοτα οχι.

Ελπιζω να βρεις τη δυναμη και την καθαρη ματια που θα χρειαστεις για να φροντισεις τον εαυτο σου:)

Quote:

---

Originally posted by vince
Παρόλο που ακόμα και τώρα νιώθω τον στιγματισμό και κατα καιρούς κάποιου είδους απογοήτευση για ότι μου έτυχε και με έχει σημαδέψει στην ζωή μου, αισθάνομαι χαρούμενος που έχω ανθρώπους να με στηρίζουν (και στον κύκλο μου αλλά νομίζω και εδω στο φόρουμ), με τον δικό τους τρόπο ο καθένας, και να με αποδέχονται ως ίσο τους.
Η στήριξη απο άτομα που σε αγαπάνε είναι νομίζω ότι πιο ενθαρρυντικό μπορεί να έχει κάποιος που περνά μια ψυχική πάθηση τέτοιου εύρους (υποθετικά μιλάω με βάση των λεγόμενων σου).

---

Vince, αισθανομαι τα λογια σου πολυ δυνατα, αληθινα, ζεστα και πιο αισιοδοξα ισως απο οσο θυμαμαι...:)

Χαιρομαι και συμφωνω μαζι σου...η στηριξη απο ατομα που μας αγαπουν ειναι οτι πιο ενθαρρυντικο υπάρχει οταν καποιος περνα μια ψυχικη παθηση, μια δυσκολια. Δεν υπάρχει τίποτα ωραιοτερο απο το μοιρασμα, ειτε μιας δυσκολιας, ειτε μιας ευτυχισμενης στιγμης. Τιποτα πιο ωραιο απο το να μαθαινουμε να αγαπαμε, να νιωθουμε να μας αγαπουν....

γεια σου libpa, η διάγνωση του γιατρού ήταν ψυχωσικό σύνδρομο. περισσότερο στεναχωριέμαι για μένα και το γεγονός ότι θα πρέπει να τα παίρνω για μια ζωή... νόμιζα ότι είναι μία αρρώστια που περνάει και θα συνεχίσω από εκεί και πέρα την ζωή μου.

[quote]Originally posted by vince

Quote:

---

Originally posted by perdikouli
ένιωσα τόσο άσχημα, απογοητεύτηκα και πιστεύω ότι η ζωή μου καταστράφηκε.... ποιός θα με δεχτεί ξέροντας ότι παίρνω τέτοιου είδους φάρμακα????................................ .................,θα στιγματιστώ και κυρίως θα πληγωθώ και δεν θα το αντέξω....... ευτύχώς έχω τους δικούς μου που με στηρίζουν πολύ... μήπως ξέρετε καμία τέτοια περίπτωση??? τέτοιου είδους φάρμακα δεν διακόπτονται ποτέ????

---

Έτσι ακριβώς είχα αισθανθεί, σε έντονο μάλιστα βαθμό, κατόπιν συνειδητοποίησης. Παρόλο που ακόμα και τώρα νιώθω τον στιγματισμό και κατα καιρούς κάποιου είδους απογοήτευση για ότι μου έτυχε και με έχει σημαδέψει στην ζωή μου, αισθάνομαι χαρούμενος που έχω ανθρώπους να με στηρίζουν (και στον κύκλο μου αλλά νομίζω και εδω στο φόρουμ), με τον δικό τους τρόπο ο καθένας, και να με αποδέχονται ως ίσο τους.
Η στήριξη απο άτομα που σε αγαπάνε είναι νομίζω ότι πιο ενθαρρυντικό μπορεί να έχει κάποιος που περνά μια ψυχική πάθηση τέτοιου εύρους (υποθετικά μιλάω με βάση των λεγόμενων σου). Σου αναφέρω δικές μου εμπειρίες και εντυπώσεις και πιστεύω πως θα έρθει η στιγμή που θα ανακαλύψεις και εσύ περισσότερα απο μια πικρή αλήθεια.

σε ευχαριστώ vince , με ενθάρρυνες αρκετά, δεν είναι ότι δεν τα έχω σκεφτεί όλα αυτά απλά επειδή είμαι γενικότερα απαισιόδοξο άτομο - ποσο μάλλον τώρα- δεν καταφέρνω να κρατήσω την αισιοδοξία μου για πολύ καιρό.. πάντα πίστευα ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα τυχερό άτομο. Ξέρεις κάτι??? Φοβάμαι να κάνω όνειρα. Ότι όνειρα και να κάνω , ότι σχέδια και να κάνω δεν πραγματοποιούνται..... και απογοητεύομαι. Και κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κάνει κάποια σχέδια προσπαθώ να τα διώξω.... Κάτι τέτοιο συνέβη και με την τελευταία επίσκέψή μου στον γιατρό... Πήγα με πολύ καλή διάθεση γιατί πίστευα όχι σε διακοπή αλλά τουλάχιστον σε κάποια μείωση χαπιών- αφού μου είπε αλλα και εγώ το νιώθω ότι είμαι πάρα πολύ καλα. Και όμως τίποτα από αυτά που σχεδίαζε δεν έγινε.... Ενιωσα λες και με καταδίκασε!!!!

σκεψου πως θα ηταν αν δεν υπηρχαν τα φαρμακα,τουλαχιστον τωρα μπορεις να συνεχισεις την ζωη σου ....

σε ευχαριστώ Σοφάκι , έχεις απόλυτο δίκιο. Δεν ξέρω αν έχεις και εσύ κάποια τέτοια περίπτωση αλλά προσωπικά εάν δεν παθαινα αυτό που έπαθα θα έτρεμα όταν θα ακουγα ότι κάποιος φίλος πέρνει μία τέτοια φαρμακευτική αγωγή... Έμαθα αρκετά από την περιπέτεια μου... και ποιοι πραγματικά με νοιάζονται.... έχασα πολλούς \"φίλους\" που ήμασταν μαζί από το δημοτικό.... στεναχωρέθηκα, έκλαψα αλλά ακόμα με πονάει αν και ξέρω ότι δεν αξίζει

[Ψυχωσικό σύνδρομο;;;;;; Κι εγώ αυτό έχω....Αλλά δεν ήξερα ότι θα τα παίρνω για χρόνια!!!!!!!!!!!!!!!Έμεινα τώρα.Το ίδιο με σένα έπαθα

μην απογοητευτείς σε παρακαλώ πολύ, μπορεί να είναι αλλιώς τα πράγματα για σένα..... ρώτησε καλύτερα τον γιατρό σου.... μην επηρεάζεσαι από τα λόγια μου.κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη.

Quote:

---

Originally posted by perdikouli
[Ψυχωσικό σύνδρομο;;;;;; Κι εγώ αυτό έχω....Αλλά δεν ήξερα ότι θα τα παίρνω για χρόνια!!!!!!!!!!!!!!!Έμεινα τώρα.Το ίδιο με σένα έπαθα

μην απογοητευτείς σε παρακαλώ πολύ, μπορεί να είναι αλλιώς τα πράγματα για σένα..... ρώτησε καλύτερα τον γιατρό σου.... μην επηρεάζεσαι από τα λόγια μου.κάθε περίπτωση είναι ιδιαίτερη.

---

λοιπόν πήγαινε στον ίδιο φάκελο του forum στον οποίο βρισκόμαστε και επέλεξε τον φάκελο ψυχωτικό επεισόδιο... διάβασε τί γράφει ο red button

Γιατί αν υποτροπιάσεις μετά γίνεσαι χειρότερα από ότι ήσουνα πριν και άντε να επανέλθεις. Δεν κοίταξες να πας σε άλλο γιατρό; Μήπως σου πει να τα σταματήσεις, μερικοί παίρνουνε και μίζες, χωρίς να θέλω να πω τίποτα για το γιατρό σου, αλλά για μια ζωή είναι πολλά χρόνια! [/quote]

κοίτα η αλήθεια είναι ότι είναι νωρίς ακόμα... οσον αφορά τον γιατρό του έχω αρκετή εμπιστοσύνη γιατί πριν απο αυτόν είχα πάει σε κάποιον άλλον και παραλίγο να καταστραφώ...τον επισκέπτομαι σπάνια και μόνο όταν θα θέλω εγώ, αλλιώς υπάρχει επικοινωνία από τηλ για να του πουν οι δικοι μου αν είμαι καλά ή όχι... ( δεν είναι από αυτούς που σου ζητάνε συνεχεια επισκέψεισ για να πληρώνεισ).... Και αφού είμαι μια χαρα δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να πειραματίζομαι με γιατρόυς και διαφορετικές φαρμακευτικές αγωγές.. Ναι το ίδιο πιστεύω κα εγώ ότι μία ζωή είναι υπερβολικό αλλά ο ίδιος γιατρός είπε πώς με τα μέχρι τώρα δεδομένα θα είναι έτσι τα πράγματα.... μπορεί να βρεθεί κάποιο άλλο καλύτερο φάρμακο και να μπορέσω να τα σταματήσω....

Quote:

---

Originally posted by perdikouli
σε ευχαριστώ vince , με ενθάρρυνες αρκετά, δεν είναι ότι δεν τα έχω σκεφτεί όλα αυτά απλά επειδή είμαι γενικότερα απαισιόδοξο άτομο - ποσο μάλλον τώρα- δεν καταφέρνω να κρατήσω την αισιοδοξία μου για πολύ καιρό.. πάντα πίστευα ότι δεν είμαι και ιδιαίτερα τυχερό άτομο. Ξέρεις κάτι??? Φοβάμαι να κάνω όνειρα. Ότι όνειρα και να κάνω , ότι σχέδια και να κάνω δεν πραγματοποιούνται..... και απογοητεύομαι. Και κάθε φορά που πιάνω τον εαυτό μου να κάνει κάποια σχέδια προσπαθώ να τα διώξω.... Κάτι τέτοιο συνέβη και με την τελευταία επίσκέψή μου στον γιατρό... Πήγα με πολύ καλή διάθεση γιατί πίστευα όχι σε διακοπή αλλά τουλάχιστον σε κάποια μείωση χαπιών- αφού μου είπε αλλα και εγώ το νιώθω ότι είμαι πάρα πολύ καλα. Και όμως τίποτα από αυτά που σχεδίαζε δεν έγινε.... Ενιωσα λες και με καταδίκασε!!!!

---

Νιώθω την αναλαμπή μιας πικρής εμπειρίας απο τα λεγόμενα σου. Όπως νιώθεις εσύ (και ένιωθα και εγώ κάποτε και ίσως νιώθω κατα καιρούς) έχουν νιώσει και πολλοί άλλοι άνθρωποι με παρόμοια προβλήματα. Μπορείς να κάτσεις και να παρακολουθήσεις τι έχουν γράψει οι υπόλοιποι πάσχοντες, πως εκείνοι το αντιλαμβάνονται και τι είναι αυτό που τους ωθεί προς τα κάτω (ή προς τα πίσω). Διάβασε τι έχω γράψει κατα καιρούς στο φορουμ, διάβασε και για άτομα με παρόμοιες εμπειρίες και δοκίμασε να κατανοήσεις τι κοινό έχουν τα γραφόμενα στο σύνολο τους.

Θέλω να επιχειρήσω να ορίσω δύο άκρα συμπεριφοράς και θα ήθελα πολύ να με ακολουθήσεις στο σκεπτικό μου. Ας υποθέσουμε οτι στο ένα άκρο το άτομο λειτουργεί αποκλειστικά με το συναίσθημα και στο άλλο άκρο αποκλειστικά με την λογική.

Στην πρώτη περίπτωση. Οι άνθρωποι που καθοδηγούνται αποκλειστικά απο το συναίσθημα είναι φυλακισμένοι σε έναν εσωτερικό πνευματικό λαβύρινθο, ένα συναισθηματικό αδιέξοδο. Αυτό οδηγεί και σε σκέψεις αναταραχής, ακαθόριστες και απορριπτικές. Θα μπορούσα να υποθέσω πως το άτομο που καθοδηγείται αποκλειστικά και μόνο απο το συναίσθημα μπορεί να δεχτεί τα πάντα και να απορρίψει τα πάντα.

Στην δεύτερη περίπτωση. Οι άνθρωποι που δεν κυριεύονται απο τα συναισθήματα τους είναι και εκείνοι οι οποίοι δεν πρόκειται να δώσουν ποτέ τα σκήπτρα της επιβολής στο συναίσθημα. Η επιβολή της λογικής πάνω στο συναίσθημα ορίζει τα πάντα με ένα μέτρο.

Παραπέρα δεν μπορούμε να έχουμε έναν άνθρωπο με 100% συναίσθημα ή 100% λογική έτσι υποθέτουμε πως βρισκόμαστε κάπου ενδιάμεσα, άλλος περισσότερο συναισθηματικός και άλλος λιγότερο.

Μια επιθυμητή κατάσταση είναι ή μέση κατάσταση. Εγώ τουλάχιστον δεν γουστάρω τα άτομα που δεν θα διστάσουν να σκοτώσουν αρκεί η ίδιοι να βγούν κερδισμένοι. Αντιθέτως, ο πλήρης συναισθηματισμός περιορίζει το άτομο και στα \"κακά\" αλλά και στα \"καλά\" έτσι δεν υπάρχει σαφής ρόλος του ατόμου για το ίδιο το άτομο.

Για μένα είναι σημαντικό να μαθαίνουμε επι της ουσίας. Υπάρχει η αόρατη μάθηση, η εμπειρική γνώση που ριζώνει βαθύτερα στη νόηση του οποιοδήποτε ατόμου. Οι επικρατούσες τακτικές δυστυχώς το μόνο που καταφέρνουν είναι να συντηρίσουν τον ασθενή ως ασθενή....

Τα ψυχοφάρμακα για παράδειγμα καταφέρνουν και μειώνουν το συναίσθημα χωρίς όμως να εξισορροπούν μια τέτοια μείωση με την λογική (μπλοκάρουν κάποιες υποδοχές του εγκεφάλου χωρίς να \"προπονούν\" τον εγκέφαλο με βάση της πραγματικής νόησης).

Θέλω να ελπίζω πως έχουμε να μάθουμε όλοι μας πολλά ακόμα.

\"\"\"\"\"Να σημειώσω πως η τοποθέτηση μου βασίζεται στα δικά μου συμπεράσματα αλά και σε διαλόγους επι προσωπικής βάσης\"\"\"\"\"\"\"\"

Δεν θελω ουσιες να παιζουν με το \"κεφαλι μου\" ,θελω να ειμαι \"εγω\".
Δεν ειμαι ικανοποιημενος με τον εαυτο μου,θελω και αλλα,τα ριχνω στην ασθενεια,στην τυχη μου,και κατα καιρους στα φαρμακα,δεν φταιω εγω που απετυχα στο ταδε πραγμα ή ημουνα μαλακας στην ταδε περιπτωση αλλα ενιοτε τα χαπια, η αρωστια και ουτοκαθεξης.
Οπως και να το κανεις τα φαρμακα+ η αρωστια + εγω μου διαμορφωνουν μια προσωπικοτητα που δεν με ικανοποιει.
Αναρωτιεμαι ποσοι ομως ειναι ικανοποιημενοι απο τους \"τυχερους\" και ειμαι χειροτερα χωρις τα φαρμακα αυτο το ξερω απο πικρη εμπειρια.
Δεν ξερω αν βγαζουν νοημα οι καπως ασυναρτητες παραπανω σκεψεις.

keep και εγώ παίρνω φάρμακα απλά δεν βασίζομαι μόνο σε αυτό...

Περνανε αυτες οι σκεψεις ομως απο το μυαλο σου?Ποιος ο λογος να αρχισεις τα φαρμακα αν τα πραγματα ειναι καλα?
Και αντιστροφα ποιος ο λογος να θες να κοψεις τα φαρμακα αν ολα ειναι καλα?
Το ανικανοποιητο πιστευω.