Originally Posted by
Antonia2003
Από πάντα είχα χαμηλή αυτοεκτίμηση. Δεν ξέρω τι φταίει αλλά από πάντα ήμουν με αυτές τις σκέψεις ότι εγώ δεν μπορώ και οι άλλοι μπορούν να κάνουν περισσότερα από μένα. Με λίγα λόγια πως εγώ είμαι αταλάντη.
Φαίνεται πως άρχισα να το αναπτύσσω όταν ήμουν Β' Δημοτικού που έβλεπα τους υπόλοιπους συμμαθητές μου να λύνουν εύκολα μαθηματικά προβλήματα κι εγώ να μετράω με τα δάχτυλα ή το κομπιουτεράκι αντί να προσπαθήσω να σκεφτώ. Κι αργότερα ειδικά όταν ήμουν τέλη Δημοτικού με αρχές Γυμνασίου ένιωθα άσχημα που έπαιρνα πάντα χάλια βαθμούς στα μαθηματικά. Γιατί πολύ απλά δεν μπορούσα να σκεφτώ με το μυαλό. Μου φαινόταν περίπλοκη και χρονοβόρα διαδικασία γι'αυτό και ο συμμαχός μου στα μαθηματικά ήταν πάντα τα δάχτυλά μου και το κομπιουτεράκι.
Με λίγα λόγια λοιπόν ένιωθα βλάκας. Πως οι υπόλοιποι συμμαθητές μου είναι καλύτεροι από μένα που ξέρουν μαθηματικά κι εγώ δεν ξέρω. Σε αυτό βέβαια δεν βοήθησε καθόλου και ο πατέρας μου που συνέχεια έπρεπε να μου θυμίζει πως αν δεν ξέρω μαθηματικά θα με κοροϊδεύουνε και θα με εξαπατούν πάντα. Πως θα με κλέψουν σε ένα σουπερμάρκετ κι εγώ δεν θα το καταλάβω γιατί είμαι "χαζή"
Ετσι λοιπόν μεγάλωσα με αυτή την πεποίθηση. "Εγώ είμαι αταλάντη, οι άλλοι είναι καλύτεροι από μένα κι έχουν ταλέντο" αυτό ήταν το σκεπτικό μου. Μέχρι και τώρα που είμαι Γ' Λυκείου που υποτίθεται πάω να δώσω πανελλήνιες και πρέπει να είμαι μες την αυτοπεποίθηση και το κουράγιο. Αλλά όχι. Είμαι ακόμα έτσι. Οσες φορές κι αν έχω προσπαθήσει κάπως να το μειώσω με τα μαθήματα Ιαπωνικών που κάνω. (ή τελοσπάντων με κάποιον άλλον τρόπο) Γι'αυτό και δεν θέλω να δώσω πανελλήνιες. Οχι μόνο γιατί είμαι αγχώδης τύπος αλλά και γιατί συνέχεια θα σκέφτομαι "δεν μπορώ να το κάνω, είναι δύσκολο! Θα αποτύχω!"
Πρόσφατα όμως έχω βρει μια πηγή ενέργειας που με ωθεί να προχωρήσω μπροστά. Είναι ένας άνθρωπος που τον έχω ως πρότυπο, που θέλω να ακολουθήσω το παράδειγμά του και να γίνω πετυχημένη σαν κι αυτόν. Είναι ένα νεαρό παιδί 35 χρονών από την Ιαπωνία. Παντρεμένος, έχει τρία παιδιά κι όχι μόνο. Είναι ένας άνθρωπος που έχει πολλά ταλέντα. Κάνει πολλά πράγματα χωρίς δυσκολία και φαίνεται πως έχει αυτοπεποίθηση και ευχαριστιέται αυτό που κάνει.
Είναι ηθοποιός, τραγουδιστής, παίζει κιθάρα, μπάσκετ, κολυμπάει και μαγειρεύει. Μια φορά ήταν και στρίπερ αλλά αυτό δεν το μετράω για ταλέντο. Πρόσφατα άνοιξε και την δικιά του εταιρία παραγωγής ταινιών.
Που θέλω να καταλήξω; Πως βλέπω έναν άνθρωπο πολύ εργατικό και ικανό, που για σας μπορεί να μην είναι κάτι σπουδαίο, αλλά για ένα άτομο σαν εμένα που φοβάται να κάνει σχεδόν τα πάντα, που κάθε φορά σκέφτεται αν το κάνει σωστά ή λάθος, αυτό είναι μεγάλο προνόμιο για μένα! Οι άνθρωποι όμως του οικογενειακού μου περιβάλλοντος που υποτίθεται είναι άνθρωποι που πρέπει να τους εμπιστεύομαι κανά δυο φορές μου έχουν πει τα εξής:
"Μην δίνεις πολύ μεγάλη σημασία σε ένα όραμα. Μπορεί αν τελικά τον συναντήσεις στο μέλλον να απογοητευτείς. Καλύτερα να σταθείς μόνη σου στα πόδια σου και να βρεις το θάρρος που πρέπει" ή κάπως έτσι. Περιληπτικά σας το λέω. Και δεν ξέρω αν πρέπει να εμπιστευτώ αυτούς ή το ένστικτό μου. Ωστόσο δεν είμαι το κορίτσι τύπου "σε βλέπω και λιώνω" ή "είναι θεός". Ακριβώς το αντίθετο, τον βλέπω για έναν κοινό θνητό. Σαν εμένα κι εσάς. Απλώς έχει πολλά χαρίσματα...
Αν και σχετικά με το προηγούμενο τα περί συνάντησης, τους έχω πει κάτι παρόμοιο. Πως μόλις πάρω το πτυχίο μου στα Ιαπωνικά και πάω τελικά στην Ιαπωνία θα τον συναντήσω και τέτοιες κλασικές μπαρούφες μιας έφηβης...
Το πτυχίο στα ιαπωνικά μάλλον θα το πάρω σε 7 με 8 χρόνια, αφού ξεκίνησα τον Ιανουάριο αυτού του έτους.
