Καταστράφηκα από μια σχέση
Καλησπέρα σας, ειμαι 22 χρονων και πραγματικά δεν ξέρω τι κάνω με τη ζωή μου.
Ημουν σε μια σχέση 1,5 χρόνο η οποία δεν πήγε καλά.
Αυτός ο άνθρωπος νιωθω ότι με κατέστρεψε.
Θα τα πάρουμε από την αρχή, ξεκινήσαμε να μιλάμε μέσω Facebook είχαμε εναν κοινό γνωστό που εβαζε λόγια γιατι με γουσταρε και εκει που μιλούσαμε είχε εξαφανιστεί 3 φορες, η τελευταία που εξαφανίστηκε ήταν μετά το πρώτο ραντεβού.
Εγω οσο αυτός εξαφανιζόταν μιλούσα με ένα υπέροχο παιδί, όταν ξανα επιστρεψε μου είπε ότι φοβήθηκε επειδη εγω δεν είχα ποτέ μου σχέση και δεν ήξερε πως να μου φερθει και ότι αυτό που καταλαβε οσο με άφησε ήταν πως δεν μπορεί να το αποφυγει γιατι του αρεσω πολυ.
Όταν το άκουσα αυτό ενθουσιαστηκα πολυ, οποτε είπαμε να κάνουμε σχέση.
Με το παιδι που μιλούσα του εξήγησα τι εγινε, αυτος ομως δεν σταμάτησε να μου στελνει μηνύματα για 1 εβδομάδα ακομα εγώ του απαντουσα , δεν λέγαμε τιποτα ερωτικό και ο πρώην μου το ηξερε ότι μου στελνει μήνυματα
Το παιδι εκεινο μου είπε ότι είμαι η καλύτερη κοπελα που εχει γνωρίσει, αυτό το έβγαλα φωτογραφία και του το έστειλα και του είπα χαριτολογοντας ότι αμα ξανά εξαφανιστεί εχει και αλλού πορτοκαλιές.
Τα πηρε πολυ ασχημα, το βράδυ που κοιμήθηκα σπιτι του μου πήρε το κινητο οσο κοιμόμουν και διάβασε ότι όταν είχαμε βγει πρώτο ραντεβου και μου είχε πει ότι θέλει να ειμαστε μαζί, αλλά μετά εξαφανίστηκε εγω με εκεινο το παιδι βγήκα μετά από τρεις μέρες, εγινε ο χαμός άρχισε να με λέει ******* και ******* μεσα στη νύχτα. Τσακωθηκαμε ασχημα αλλα τελικα τα βρήκαμε. Του έστειλε μήνυμα και του είπε να μην με ξαναενοχλησει και τελείωσε αυτό.
Στους δυο μήνες μείναμε μαζί όμως αρχισαν τα πραγματικά προβλήματα, ζηλευε υπερβολικα πολυ, εγω δούλευα οποτε είχαμε πολυ γκρινια να μην φοράω παντελόνα να φοράω μόνο φορμες, να μην μιλαω σε κανέναν, να μην μιλαω με την ξαδελφη μου γιατι ελεγε ότι ήταν ******* και ότι θα με παρέσυρε(εντωμεταξύ η ξαδελφη μου είναι 4 χρονια μικρότερη μου και έχει μια σχέση εδώ και 3 χρονια και είναι αρκετά σεμνή), να μην μιλαω με τους γονείς μου, να μην πηγαινω μόνη μου πουθενά και τέτοια.
Με πηγαινε στη δουλειά 7 η ωρα έφευγε 9 γυρνουσε 1 και καθόταν μέχρι που θα σχόλουσα και κάθε μέρα σχεδον εγω καθομουν 12 ωρα στη δουλειά οποτε φεύγαμε μαζί στις 7.
Καποια στιγμή μετά από 5 μήνες και αφού μαθαίνω πως εχω μείνει έγκυος και χάνω το μωρό από τα βαρύ που σηκωνα στη δουλειά και από τη πολλή κούραση μου λέει φευγεις από κει θα σου κάνω πρόσληψη στο μαγαζί (εχει μαγαζι ο μπαμπάς του) θα σε απολύσω για να πάρεις το ταμειο και θα ανοίξουμε μου λέει ένα δικό σου μαγαζι, θα σου δώσω μου λέει ενα κεφάλαιο και εσυ θα μου τα επιστρέψεις.
Μου φούσκωσαν και εμένα τα μυαλά και παραιτήθηκα από τη δουλειά, πέρασαν 4 μήνες και πρόσληψη ακομα δεν μου έχει κάνει ολο περιμενε τον λογιστή οσο για το κεφάλαιο που θα μου έδινε ουτε λογος τελος πάντων με τα πολλά και αφού ο μπαμπάς μου δεν αντεχε με αυτή τη κατάσταση του να μην έχω δικά μου χρηματα και να είμαι εξαρτημένη από αυτόν πήγε σε έναν φίλο του για να με προσλάβει και να με απολύσει αυτος.
Βέβαια πριν μου το κάνει αυτό μου πρότεινε εργασία γιατί ήξερε το ποσό καλή ημουν στη δουλειά μου.
εκει το αγόρι μου άρχισε το ότι τον έβαλε ο πατέρας σου να σε προλάβει και ότι δεν την παιρνεις την θέση με την αξία σου γιατι εγω ξερω ότι δεν είσαι καλη στη δουλειά σου, εγω μίλησα σε γνωστούς μου για να σε πάρουν για δουλειά και ξέρουν ότι δεν είσαι καλη και κάτι τέτοια με έκανε πραγματικά σκουπίδι και αρνήθηκα την δουλειά διότι πραγματικά πίστεψα ότι δεν είμαι καλη.
Οι μήνες περνουσαν εμεις κλεισμένοι σε ενα σπιτι δεν πηγαίναμε πουθενά, αυτος πηγαινε για δουλειά 4 ημέρες τον μήνα οποτε χρήματα δεν είχαμε μόνο τα δικά μου απο το ταμειο ανεργίας και από αυτά μας έμεναν τα μισά γιατι είχαμε νοικι, ρεύματα, νερό που έπρεπε να πληρώσουμε.
Πραγματικα φτάσαμε σε σημείο να μην έχουμε να φάμε γιατί δεν πηγαινε για δουλειά.
Τελος πάντων όταν πηγαινε για δουλειά εγω δεν μπορούσα να πάω πουθενά επρεπε να είμαι στο σπιτι ή να πηγαινω μέχρι τον αδελφό μου που έμενε σχεδον στην απέναντι πολυκατοικία και εκει όταν πήγαινα έπρεπε να τον παιρνω με βιντεοκληση να δει εαν είναι κάποιος φίλους του.
Πριν πάω μέχρι το σούπερ μάρκετ με έπαιρνε με βιντεοκληση να δει τι φοράω και με επαιρνε και όταν ήμουν μέσα στο σούπερ μάρκετ για να δει μηπως άλλαξα ρουχα και πήγα.
Εαν έβλεπα τηλεόραση και είχε καποιον ανδρα χωρις μπλουζα είχα τιμωρία με μια οχι τοσο σιγανή ξυλια είτε στα χέρια είτε στο μπούτι.
Γενικά δεν με αφηνε να κάνω τίποτα και συνεχεια με ελεγε άχρηστη, ότι και εαν έκανα φωναζε. Τσακωνομασταν καθημερινά δεν πηγαινε αλλο.
Μετά από πολύ δύναμη του ζήτησα να φύγει από το σπίτι κάθε φορά του ελεγα κάθε φορά έφευγε αλλα την τελευταία φορά το είχα πάρει απόφαση ότι δεν πηγαινε αλλο.
Χωρισαμε οχι πολιτισμένα με έπαιρνε τηλέφωνο ότι θελει να ειμαστε μαζί και ανακάλυψα ότι μετά από μια μέρα που τον έδιωξα από το σπίτι οριστικά μιλούσε με αλλη και μετά από 5 μέρες τα έφτιαξε μαζί της.
Οσο ηταν μαζί εμενα με επαιρνε τηλέφωνο και μου έλεγε ότι δεν μπορεί να ζήσει μακρυά μου.
Όταν το έμαθα ότι με επαιρνε τηλεφωνο 3 εβδομάδες συνεχόμενα και ήταν με αλλη εγινε χαμός και από τότε έχουμε να ξαναμιλήσουμε, δεν τον θέλω στη ζωή μου έχουμε χωρίσει εδώ και 1,5 μήνα σχεδον απλα εγω ποια δεν ξερω ποια ειμαι.
Εχω αγχωθεί με την δουλειά μου, το ταμειο ανεργιας τελειώνει και τώρα με τον κορονοιο εχουν κλείσει ολα και κάνεις δεν κάνει προσλήψεις.
Εχω ερθει σε αδιέξοδο, φίλες δεν έχω, ούτε ειχα μετά το λύκειο μόνη μου ημουν , μόνο δυο κοπελες που μιλούσαμε στη σχολή αλλα δεν ήρθαμε ποτε κοντά εκείνες είχαν τις παρέες τους οποτε μόνο στη σχολή μιλούσαμε.
Για αυτό και έμεινα σε αυτή τη σχέση τοσο καιρο φοβόμουν τη μοναξιά.
Πραγμαρικα αγχώνομαι για το μέλλον το μόνο που κάνω όλη μέρα είναι να πηγαινω στο σπιτι του αδελφού που εχει 2 παιδακια και να παίζω ολη μερα μαζί τους και να είμαι σε ένα κρεβατι.
Επίσης νιωθω χαλια με το σώμα μου, στην σχέση που ημουν αυτος ο άνθρωπος με έβαλε να πάρω 30 κιλα για με ηθελε πιο παχουλη και με έβαζε να τρωω πράγματα με το ζόρι και στο τέλος γυρνουσε και ελεγε ότι είμαι 100 κιλα αηδίας ετσι οπως εχω παχύνει.
Τωρα έχω χάσει γύρω στα 5 αλλα θελει πολυ προσπάθεια.
Πραγματικα δεν ξερω τι να κάνω νιωθω άχρηστη, άσχημη, χοντρή και μόνη, πολυ μόνη.
Δεν ξερω που πατω και που βρίσκομαι, κράτησα το σπίτι για να μείνω μόνη μου και να μην γυρίσω στην οικογένεια μου οικονομικά τα βγαζω αλλα το ταμειο σε 2 μήνες τελειώνει και εγώ δεν έχω καμια πρόταση για δουλεια γιατι 4 πόρτες που κου άνοιξαν εγω τις έκλεισας(ξέχασα να αναφέρω πιο πάνω ότι με είχαν ζητήσει και από άλλα 3 μαγαζιά αλλα δεν με άφησε να πάω γιατι είχε αγόρια που δούλευαν εκει μεσα οποτε ήταν απαγορευτικό).
Μου έχει αφήσει πολλα κατάλοιπα αυτή η σχέση και δεν ξερω τι να κάνω.
