34 ετών χωρίς σχέση/σεξουαλική εμπειρία - Υπάχει ελπίδα?
Καλησπέρα σε όλους. Σας εύχομαι καλή χρονιά και χρόνια πολλά.
Κατ’ αρχάς ζητώ συγγνώμη για το μεγάλο κείμενο που θα ακολουθήσει. Όπως φανερώνει και ο τίτλος, δεν είχα ποτέ σεξουαλική εμπειρία παρότι τώρα έγινα 34 ετών. Έχω διαβάσει διάφορα , κάπως παρεμφερή, θέματα στο forum, αλλά νομίζω το πρόβλημά μου είναι κάπως διαφορετικό όσον αφορά το ζητούμενο. Γιατί το θέμα μου δεν είναι πώς να πλησιάσω μια κοπέλα, αλλά το τι γίνεται μετά.
Σε ψυχολόγο θα έπρεπε να είχα πάει πριν τα 25, αλλά ποτέ δεν ένιωσα έτοιμος. Μέχρι και πριν λίγο καιρό ντρεπόμουν ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό να μιλήσω. Πλέον νιώθω έτοιμος να μιλήσω και νομίζω είμαι κοντά στο να απευθυνθώ σε ψυχολόγο. Αυτό που ακόμα με “κρατάει”,είναι το ότι θεωρώ ότι ο ψυχολόγος είναι η τελευταία μου ευκαιρία. Και ότι αν δε με «σώσει» αυτό, μετά δε θα έχω να πιαστώ από πουθενά. Και αυτό με φοβίζει.
Για να μπω στο θέμα, θα κάνω αρχικά μία σύνοψη στη συνέχεια θα παραθέσω ένα ας το πούμε ιστορικό (που ίσως και να εξηγεί κάποια πράγματα) και θα καταλήξω στα ζητήματα που με βασανίζουν.
Εν ολίγοις, απ τα 18 μέχρι και πριν λίγα χρόνια δεν είχα κοινωνική ζωή. Γι αυτό και παλαιότερα με ένοιαζε κυρίως το ότι δεν είχα φίλους παρά το ότι δεν είχα σχέση. Πλέον έχω φίλες/φίλους, ενώ θεωρώ ότι θα μπορούσα να αναπτύξω μια ερωτική σχέση. Δλδ υπάρχει το πρόσφορο έδαφος για γνωριμίες. Ωστόσο, με κρατάει πίσω το γεγονός ότι είμαι παντελώς άπειρος.
Τώρα να τα πάρω λίγο απ την αρχή. Στο σχολείο (πρώτες τάξεις δημοτικού και γυμνασίου) δεχόμουν εκφοβισμό (μάλλον λόγω αδύναμου χαρακτήρα και του ότι ήμουν ντροπαλός). Όχι τίποτα το τρομερό (σε σχέση με όσα ακούμε να γίνονται), αλλά θεωρώ ότι αρκούσε για να μην έχω αυτοπεποίθηση. Ευτυχώς είχα βρει διέξοδο στα αθλήματα (αν δεν ήταν και αυτό δεν ξέρω πως θα είχα επιβιώσει έως σήμερα) και, λόγω αυτών, είχα έναν κοινωνικό κύκλο (αποκλειστικά αγόρια) εντός σχολείου που έκανε τη ζωή μου να έχει ένα ενδιαφέρον. Ωστόσο, όταν αποφοίτησα δεν είχα ιδέα από σχέσεις, σεξ κ.λπ.
Μετά πήγα να σπουδάσω και τόσο βαθιά νυχτωμένος ήμουν που αισθανόμουν στα 18 μειονεκτικά, επειδή δεν είχα κάποια σεξουαλική εμπειρία. Τότε ήταν η πρώτη και τελευταία φορά που ήρθα κάπως κοντά με μια κοπέλα, αλλά το απέφευγα για τον λόγο που προανέφερα. Και το ότι η κοπέλα ήταν 20 με έκανε να νιώθω ακόμα πιο μειονεκτικά. Και το ότι πάντα ένιωθα έτσι σε συνδυασμό με το ότι μέχρι πριν κάποια χρόνια είχα σχεδόν ανύπαρκτο κοινωνικό κύκλο , οδήγησε στην τωρινή κατάσταση.
Βασικά για 10+ χρόνια που δεν είχα σχεδόν καθόλου φίλους και η ζωή μου ήταν αφόρητη, η αλήθεια είναι ότι κυρίως με απασχολούσε το θέμα των φίλων και όχι της σχέσης. Αυτό που ήθελα ήταν απλά να σταματήσει να είναι τόσο βαρετή η ζωή μου. Το θέμα της σχέσης με απασχολεί έντονα τα τελευταία χρόνια που βλέπω ότι υπάρχει η δυνατότητα για συναναστροφή με κοπέλες. Και πλέον κυρίως κοπέλες φίλες έχω με τις οποίες μιλάω καθημερινά. Αλλά και πάλι, δεν υπάρχει περίπτωση να μου περάσει ούτε σαν σκέψη να προσπαθήσω για κάτι παραπάνω με κάποια κοπέλα που μπορεί να τύχει να γνωρίσω. Για παράδειγμα, μιλούσα με μια κοπέλα ξέροντας ότι θα μπορούσε κάτι να γίνει, αλλά ποτέ δεν έκανα κίνηση. Και έχανα τον ύπνο μου γι αυτό. Πριν που έβλεπα κοπέλες μόνο στον δρόμο που περπατούσα, δε με βασάνιζε τόσο το θέμα. Και φυσικά παίζει ρόλο και ότι πλέον, έχοντας έναν Α κοινωνικό κύκλο, βλέπω σχεδόν όλους τους άλλους να έχουν σχέση (και αν δεν έχουν τώρα είχαν πριν λίγο καιρό ή θα έχουν σε λίγο ).
Πριν καταλήξω στις ερωτήσεις/απορίες που είχα αναφέρει πιο πριν, να αναλύσω λίγο το θέμα του ανύπαρκτου κοινωνικού κύκλου. Κοινωνικός ποτέ δεν ήμουν και ποτέ δε θα γίνω. Είμαι πολύ εσωστρεφής. Μπορώ να αναπτύξω καλή φιλική σχέση με κάποια/κάποιον σιγά σιγά μετά από καθημερινή τριβή. Και αυτό έτυχε να συμβεί σε μεγάλη ηλικία. Όταν ήμουν νεότερος απέφευγα να βγαίνω με άλλους, γιατί όταν το είχα κάνει το είχα μετανιώσει. Ένιωθα πάντα παρείσακτος μιας και δε μπορούσα να λειτουργήσω σε μια παρέα με άγνωστα άτομα. Πλέον τα πράγματα είναι πολύ καλύτερα, χωρίς όμως αυτό να σημαίνει ότι τώρα νιώθω άνετα. Απλά πλέον νιώθω άβολα όχι λόγω ντροπαλότητας όπως παλιά, αλλά επειδή σε πολλές συζητήσεις δε μπορώ να λάβω μέρος λόγω απειρίας σε πολλούς τομείς. Συχνά, για παράδειγμα, μιλάνε για σχέσεις, ταξίδια και διάφορες εμπειρίες του παρελθόντος. Εγώ, λόγω ανύπαρκτης κοινωνικής ζωής, ούτε σχέσεις είχα ούτε ταξίδια έχω κάνει ούτε άλλες εμπειρίες έχω. Και επειδή ντρέπομαι, προσπαθώ να σκαρφίζομαι ψέματα για διάφορα θέματα. Γιατί προφανώς και δε θα πω σε κανέναν ότι δεν έχω κάνει ποτέ σχέση. Και αυτό καταντάει κουραστικό και επίπονο.
Γι’ αυτό και λέγοντας ότι πλέον θα μπορούσα να συνάψω σχέση, δεν εννοώ ότι μου ναι εύκολο να πλησιάσω κάποια κοπέλα. Απλά αν (πχ μέσω κοινής παρέας) τύχει να έχω μια πρώτη επαφή, θα μπορούσε να γίνει κάτι. Θεωρώ ότι μπορώ να δώσω πολλά σε μια σχέση . Αυτό και λόγω χαρακτήρα, αλλά και επειδή η έως τώρα ζωή μου θα με κάνει να εκτιμήσω σε υπέρτατο βαθμό όσα προσφέρει μία σχέση. Ωστόσο, δε σκέφτομαι καν να ζητήσω από μια κοπέλα να βγούμε, επειδή με βασανίζουν όσα ακολουθούν.
Και περνάω τώρα στις ερωτήσεις που με βασανίζουν.
Πρώτα απ΄όλα, πώς μπορώ να ικανοποιήσω μια γυναίκα στον ερωτικό τομέα όντας παντελώς άπειρος? Μια κοπέλα φαντάζομαι πως θα εκπλαγεί αρνητικά αν προχωρήσουμε, ενώ και εμένα θα με λούσει κρύος ιδρώτας από τη ντροπή. Και το ότι αν βρεθεί κάποια κοπέλα πιθανότατα θα είναι μέσα στον ευρύτερο κοινωνικό μου κύκλο, θα με κάνει να νιώθω τεράστια πίεση. Γιατί θα ξέρω ότι ό,τι γίνει μεταξύ μας, θα το μάθουν και άλλα άτομα του κύκλου. Και αυτό δε θα μπορώ να το διαχειριστώ.
Αλλά ας υποθέσουμε ότι, με έναν μαγικό τρόπο, ξεπερνιούνται τα ανωτέρω. Είναι δυνατόν να έχω από εδώ και περα μια φυσιολογική ζωή? Θεωρώ πως δε γίνεται ένας άνθρωπος να αρχίσει ουσιαστικά τη ζωή του (ερωτική και μη) στα 34 και να βρει την ευτυχία (άλλοι σε μία βδομάδα κάνουν περισσότερα απ΄όσα έχω κάνει εγώ σε όλη μου τη ζωή).
Επίσης, οι περισσότερες κοπέλες στην ηλικία μου θέλουν κάτι σοβαρό. Το οποίο και εγώ ονειρεύομαι (νομίζω ούτε στα 20 μου θα με ενδιέφεραν οι εφήμερες σχέσεις) , αλλά δε ξέρω πόσο υγιές θα είναι το να μπω απευθείας σε μια σοβαρή σχέση (ή έστω σχεδόν απευθείας, αν υποθέσουμε ότι θα υπάρξουν κάποιες αποτυχίες αρχικά) . Πόσο υγιές θα είναι, χωρίς να έχω ζήσει τίποτα έως τώρα, να συνάψω σχέση με μια γυναίκα που πιθανότατα σχετικά σύντομα θα θέλει να κάνει οικογένεια ?
Αυτά νομίζω ήθελα να γράψω. Συγγνώμη που σας κούρασα. Μόνο και μόνο που τα έγραψα ένιωσα κάπως καλύτερα. Και νομίζω αυτό είναι κα ένα ενδιάμεσο βήμα πριν πάω στον ψυχολόγο ο οποίος, όπως προανέφερα, είναι νομίζω η τελευταία μου ελπίδα. Πλέον είμαι στα όριά μου. Έχω τη δουλειά μου, προσέχω τον εαυτό μου μέχρι τώρα, αλλά νομίζω δεν είμαι μακριά από τη στιγμή που θα αφεθώ στη μοίρα μου. Γιατί ήδη έχω χάσει τα πιο ανέμελα χρόνια στη ζωή ενός ανθρώπου και προσωπικά δε θεωρώ ότι η ζωή μου έχει κανα νόημα αν συνεχιστεί κατ’ αυτόν τον τρόπο (παρότι αντικειμενικά υπάρχουν στον κόσμο πολύ μεγαλύτερα προβλήματα από το δικό μου).
ΥΣ1: Επειδή ίσως παίζει ρόλο, στο οικογενειακό περιβάλλον δεν είχα ποτέ κάποιο πρόβλημα. Προφανώς έγιναν, λόγω άγνοιας, κάποια λάθη όταν ήμουν σε μικρή ηλικία, αλλά μου χουν προσφέρει τα πάντα.
ΥΣ 2: Ο ψυχολόγος στον οποίο θα απευθυνθώ θα είναι καλό να έχει εξειδίκευση στη σεξολογία ? Σε σεξολόγο απ’ όσο ξέρω πάνε άτομα που έχουν κάποια συγκεκριμένα προβλήματα, ενώ το δικό μου φαντάζομαι εντάσσεται στα κοινωνικά θέματα (βέβαια μπορεί να έχω και σεξουαλικό πρόβλημα και να μην το ξέρω). Παρόλα αυτά μήπως είναι πιο κατάλληλος για την περίπτωσή μου? Απλά ενώ για ψυχολόγους έχω κάποιες συστάσεις, για σεξολόγο απλά θα ψάξω στο ίντερνετ.
