προσπαθεια για αλλαγη...κολλημα με οικογενεια...

καλησπερα για αλλη μια φορα...
πριν λιγες βδομαδες ειχα φτασει σε κακη ψυχολογικη κατασταση (για μενα)...γιατι προσπαθω να παρω το πτυχιο μου και δεν τα καταφερνω, δεν εχω δικα μου χρηματα και εξαρτωμαι αποκλειστικα απο τους δικους μου, και φυσικα δεν μπορω να πω οτι εχω δικα μου χρηματα. μου την εχει δωσει το διαβασμα που ειναι μοναχα αυτο και δεν μπορω να συγκεντρωθω.

Αποφασισα λοιπον να ψαξω για δουλεια ημιαπασχολησης και μαλιστα ειχα ακουσει οτι γινεται και απο το σπιτι... βρηκα λοιπον μεσω ιντερνετ μια εταιρεια που κανει δικτυακο μαρκετινγκ.

Δεν ηθελα να το πω στους γονεις μου γιατι ηταν εντελως εναντια στη ιδεα να δουλεψω πριν να παρω πτυχιο...πριν απο καποιο καιρο, βλακωδως επαναπαβομουν πανω σε αυτο, αλλα εχω απηυδησει πλεον και θελω μια ριζικη αλλαγη και μαλιστα συντομα. Τελος παντων μετα απο σκεψη τους το ειπα και ενω με κοιταξαν περιεργα, το δεχτηκαν. Τους κακοπεσε επισης που δεν ειχε σχεση με το αντικειμενο που σπουδαζω, αλλα ηθελα να ξεφυγω λιγο και απο κει. να κανω κατι διαφορετικο, κατι που να μου ξαναφερει το ενδιαφερον για ολα που ειχα πριν.
Τελος παντων, για να ξεκινησω εδωσα καποιο ποσο επειδη ειναι εταιρεια και αποτελει επενδυση. Με το που τους το ειπα, αγριεψαν και καθε φορα που παω να τους αναφερω κατι για τη δουλεια, ενω στην αρχη με ακουνε, επειτα μου κανουν ψυχολογικο πολεμο, λεγοντας οτι αυτα δεν ειναι για μενα, οτι θα με εξαπατησουν, θα μου παρουν και αλλα λεφτα και γενικως οτι ειναι ικανο να με κανει να κανω πισω. Κοινως μου κανουν ψυχολογικο πολεμο. Εχω ξεκινησει ηδη να συνδυαζω εξεταστικη μαζι με δουλεια και τα καταφερνω, αλλα μου την δινει που δεν εχω την στηριξη που επιθυμω απο τους δικους μου. Μου πετανε συνεχεια σποντες (ειδικα η μητερα μου) και καταληγουμε στο τελος σε καβγα στο 99% των περιπτωσεων.

Επειδη ξεκινησα να διαβαζω στη βιβλιοθηκη (ειναι πιο ευκολο λογω του δεν εχω υπολογιστη, ραδιο και οτι αλλες βλακειες για να με αποσπασουν) ο πατερας μου το μονο που βρηκε να μου πει ειναι οτι ουσιαστικα το μονο που κανω ειναι να καταπιεζω τον εαυτο μου σε φασιστικο σημειο και οτι εχω ξεχασει την φιλοσοφια των πολεμικων τεχνων που εκανα παλιοτερα (φυσικα και τα εχω ξεχασει αφου εχω χρονια να παω....οτι αφηνεις σε αφηνει.. δε θελει και πολλη φιλοσοφια...)
Προσπαθω να ορθοποδησω καθαρα με δικες μου δυναμεις και μου δινουν την εντυπωση οτι εναντιωνονται σε αυτο....
καποιες φορες η μητερα μου ενω παει να δει το καλο της υποθεσης, καταληγει παλι στην στενομυαλη αποψη οτι πρεπει να προσεχω να μη μου παρουν αλλα χρηματα και τι θελουν απο μενα....
την πρωτοβουλια την πηρα μονη μου, τους ανθρωπους για να με προσλαβουν τους βρηκα μονη μου και ειμαι ετοιμη να υποστω τις συνεπειες των πραξεων μου αυτο ειναι σιγουρο....
ομως το να εχω τις γκρινιες και τον πολεμο των δικων με σκοτωνει ψυχολογικα και πιεζομαι παρα πολυ να κρατηθω πιστη και σταθερη στο στοχο μου. Θελω να κανω αλλη μια χρηματικη κινηση, με δικη μου ευθυνη φυσικα, και θελω να τους το κρυψω γιατι ειναι ετοιμοι να μου φωναξουν και να μου βγουν απο πανω, χωρις καν να ακουσουν τι θα γινει στην πορεια.

Γενικως τα τελευταια χρονια ενω επιζητω καπου καπου την αποδοχη, και το οτι επικροτουν μια κινηση μου, δεν την εχω. Αλλωστε ενας καλος λογος ειναι αυτος που σε βοηθαει να πηγαινεις ακομα πιο καλα (η κανω λαθος;) Πεισματικα μου λενε οτι αυτα τα εκαναν οταν ημουν μικρη και τωρα δεν μου χρειαζονται...και ερχομαστε στην αντιφαση, αφου πολλα πραγματα που πηγα να κανω, ειχαν να πουν κατι αρνητικο.

Πως αντιμετωπιζουμε αντιδραστικους γονεις που κοιτανε καχυποπτα οτι ΔΕΝ ειναι του δημοσιου, η οτι ΔΕΝ συμβαδιζει με αυτα που εχουν συνηθισει και εχουν βιωσει???

Τριελλα

Γενικως τα τελευταια χρονια ενω επιζητω καπου καπου την αποδοχη, και το οτι επικροτουν μια κινηση μου, δεν την εχω. Αλλωστε ενας καλος λογος ειναι αυτος που σε βοηθαει να πηγαινεις ακομα πιο καλα (η κανω λαθος;) Πεισματικα μου λενε οτι αυτα τα εκαναν οταν ημουν μικρη και τωρα δεν μου χρειαζονται...και ερχομαστε στην αντιφαση, αφου πολλα πραγματα που πηγα να κανω, ειχαν να πουν κατι αρνητικο.

Σου φαίνεται εφιτκό το να σταματήσεις να επιζητάς την αποδοχή τους και να τους ενημερώνεις για την κάθε σου κίνηση?


Απο τα γραφόμενά σου, μου φαίνεται ότι, απο τη μία χρειάζεσαι τον καλό λόγο για να πας μπροστά ( επικρότηση, , στήριξη), απο την άλλο, μόνο καλό λόγο δεν λαμβάνεις απο τους γονείς σου.

Και σαν να έχεις πελαγώσει, μπροστά στην δυσκολία που εμπεριέχει αυτή η αλλαγή...
Το να πας μπροστά, ολομόναχη, χωρίς την δική τους συναίνεση κσι συμπαράσταση...

Πραγματι weird ...ετσι ειναι. Παλαιοτερα επαιρνα πολλους επαινους για πραγματα τα οποια εκανα...και εν μερει ισως οι επαινοι ηταν ενας απο τους λογους που εβρισκα την ορεξη να συνεχισω. Σταδιακα αυτα σταματησαν. Τωρα ειναι μοναχα παραπονα και φροντιζουν να δειχνουν μοναχα ή κυριως τα μειονεκτηματα μου (τα οποια ξερω και δεν ειμαι περηφανη) και αισθανομαι χειροτερα....
Και το γεγονος με τη δουλεια ειναι κατι σαν κερασακι στην τουρτα. Ο λογος που εχω πεισμα ειναι γιατι οι ανθρωποι απο τη δουλεια μου εδωσαν ωθηση και μου ειπαν να προσπαθησω...ακουγεται φοβερα αντιφατικο...και αναποδο....


Πως αντιμετωπιζω λοιπον τον ψυχολογικο τους πολεμο?

Αγαπητή τριέλλα...η γνώμη μου είναι πως δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα απ\' όσο πρέπει στο άγχος των γονιών σου.
Όλα αυτά που μας περιγράφεις νομίζω πως είναι σήνηθη σε μια οικογένεια που οι γονείς είναι πιο προσταυτικοί απ\' όσο χρειάζεται.
Σίγουρα δεν τους καλοφαίνεται η δουλειά και έχουν δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως φοβούνται μήπως έτσι πας πίσω στις σπουδές σου, ή ακόμη χειρότερα τις παρατήσεις.
Ο δεύτερος, (στον οποίο συμφωνώ μαζί τους), είναι πως μια επιχείρηση δεν χρηματοδοτείται από υπαλλήλους, οπότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εκεί. Μάλιστα, πριν κάποιο διάστημα είχε γίνει χαμός σε μια εκπομπή για κάτι περίπου το ίδιο, όπου τελικά οι άνθρωποι ήταν απατεώνες και με αυτό το σύστημα καταχράστηκαν πολλά χρήματα από τους υπαλλήλους τους....Πρόσεχε λοιπόν....

Quote:

---

Originally posted by Θεοφανία
Αγαπητή τριέλλα...η γνώμη μου είναι πως δίνεις μεγαλύτερη βαρύτητα απ\' όσο πρέπει στο άγχος των γονιών σου.
Όλα αυτά που μας περιγράφεις νομίζω πως είναι σήνηθη σε μια οικογένεια που οι γονείς είναι πιο προσταυτικοί απ\' όσο χρειάζεται.
Σίγουρα δεν τους καλοφαίνεται η δουλειά και έχουν δυο λόγους.
Ο πρώτος είναι πως φοβούνται μήπως έτσι πας πίσω στις σπουδές σου, ή ακόμη χειρότερα τις παρατήσεις.
Ο δεύτερος, (στον οποίο συμφωνώ μαζί τους), είναι πως μια επιχείρηση δεν χρηματοδοτείται από υπαλλήλους, οπότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά εκεί. Μάλιστα, πριν κάποιο διάστημα είχε γίνει χαμός σε μια εκπομπή για κάτι περίπου το ίδιο, όπου τελικά οι άνθρωποι ήταν απατεώνες και με αυτό το σύστημα καταχράστηκαν πολλά χρήματα από τους υπαλλήλους τους....Πρόσεχε λοιπόν....

---

θα συμφωνησω με τη θεοφανια..σιγουρα ο υπερπροστατευτισμος δεν κανει καλο..απο την αλλη ομως επειδη ζουμε σε πονηρες εποχες και δυσκολες οικονομικα καλο ειναι να προσεχεις πολυ

Τριέλλα μπορεί πράγματι οι γονείς σου να έχουν παραπάνω άγχος και διάθεση για προστασία και καταλαβαίνω ότι η έλλειψη αποδοχής και επιβράβευσης μπορεί να σε δυσκολεύει. Αν έχεις την επιθυμία να αυτονομηθείς, μαζί τη δύναμη να αναλαμβάνεις την ευθύνη των επιλογών σου, μπορείς να μαθαίνεις μεν από την εμπειρία τους, αλλά να προσπερνάς τις αντιρρήσεις και να θέτεις/υλοποιείς τους στόχους που σε εκφράζουν.

Όμως...μιας και ανέφερες την ημιαπασχόληση που έχεις επιλέξει, θα συμφωνήσω με τους προηγούμενους ότι έχουν κάθε δίκιο να την κοιτούν καχύποπτα. Είναι συνηθισμένο να εργάζεσαι εθελοντικά ή να κακοπληρώνεσαι, αλλά το να πληρώνεις είναι πολύ ύποπτο. Ο επιχειρηματίας μπορεί να σου ζητά να επενδύσεις αφιερώνοντας χρόνο και προσπάθεια, αλλά όχι χρήματα. Οι χρηματικές \'επενδύσεις\' δεν γίνονται με το καλημέρα σας από νεοπροσληφθέντες υπαλλήλους.

Quote:

---

Originally posted by Triella
Πραγματι weird ...ετσι ειναι. Παλαιοτερα επαιρνα πολλους επαινους για πραγματα τα οποια εκανα...και εν μερει ισως οι επαινοι ηταν ενας απο τους λογους που εβρισκα την ορεξη να συνεχισω. Σταδιακα αυτα σταματησαν. Τωρα ειναι μοναχα παραπονα και φροντιζουν να δειχνουν μοναχα ή κυριως τα μειονεκτηματα μου (τα οποια ξερω και δεν ειμαι περηφανη) και αισθανομαι χειροτερα....
Και το γεγονος με τη δουλεια ειναι κατι σαν κερασακι στην τουρτα. Ο λογος που εχω πεισμα ειναι γιατι οι ανθρωποι απο τη δουλεια μου εδωσαν ωθηση και μου ειπαν να προσπαθησω...ακουγεται φοβερα αντιφατικο...και αναποδο....


Πως αντιμετωπιζω λοιπον τον ψυχολογικο τους πολεμο?

---

Χμ... επομένως, έμαθες να λειτουργείς με την παρότρυνση και τον έπαινό τους.
Και αυτοί, το ξέρουν.
Τώρα μάλιστα, το χρησιμοποιούν κιόλας, για να σε κατευθύνουν εκεί που οι ίδιοι θέλουν.
Κι αυτό είναι που ονομάζεις ψυχολογικό πόλεμο?
Το να μην σε στηρίζουν, επαινώντας τις επιλογές σου? Δίνοντάς σου δύναμη και κουράγιο? Οντας δίπλα σου... ( όπως έκαναν παλιά)..

Φαίνεται σαν να βρήκες αναπληρωτές των παλιών \"καλών\" σου γονέων, τους ανθρώπους απο τη δουλειά, οι οποίοι σου έδωσαν ώθηση...

Ομως, νιώθω να υπάρχει ένα \"αλλά....\"
ποιό είναι αυτό?

καταρχην να σου πω πως οι συγκεκριμενες εταιρειες μαρκετινγκ ειναι λιγο απατεωνια,οποτε σε καμια περιπτωση ,επαναλαμβανω,σε καμια περιπτωση μη δωσεις αλλα λεφτα γιατι πιθανοτατα θα τα χασεις.αυτοι βεβαια θα σου πουν πως εχεις κανεις τα πρωτα βηματα και μπλα μπλα μπλα και πως ειναι απαραιτητο για να συνεχισεις και μπλα μπλα μπλα.Αν θελεις να βρεις μια κανονικη δουλιτσα καντο.Ο λογος που θελουν να περασεις τοσο στο δημοσιο ειναι οτι υπαρχει εξασφαλιση.και εσυ οταν περασεις απο χιλια κυματα,θα το καταλαβεις και θα ερθεις στα λογια τους.αλλα δεν ειναι τοσο ευκολο να μπεις οσο ηταν παλια ;) οποτε σε αυτο εχουν ενα δικιο.το μεγιστο κακο ειναι οτι αυτοι εχουν ζησει τις καταστασεις και ξερουν ενω εσυ οχι.και με το ζορι θελουν να σου περασουν τις εμπειριες τους.τα πραγματα δυστηχως για σενα ειναι αρκετα απλα.οσο εξαρτασαι απο αυτους δεν μπορεις να κανεις και πολλα....παρολα αυτα προσεξε μην αρχισεις να λειτουργεις εσυ αντιδραστικα και κανεις λαθος κινησεις.απο τη στιγμη που δεν θελεις να μαθουν οι γονεις σου κατι,συμβουλεψου αλλα ατομα με εμπειριες προτου παρεις αποφαση οικονομικης φυσης,υπαρχουν πολλοι αετονυχιδες εξω και ειναι κριμα να ξεκινησεις με αποτυχια,εκμεταλευσου την γνωση των αλλων.απλα κοιταξε να συμβουλευτεις ατομα που εχουν εμπειριες,τους θεωρεις οσο το δυνατον δικους σου και τους εχεις εμπιστοσυνη και εννοειται πως δεν εμπιστευεσαι τον εργοδοτη σου.θα τον εμπιστευτεις μετα απο 4-5 χρονια και αφου εχει αποδειξει πως πρατει για το καλο σου αλλα παντα για αυτον πανω απο ολα θα ιεναι η επιχειρηση του.ΠΡΟΣΟΧΗ λοιπον σε αυτον τον τομεα.
σκεψη μου ειναι να δεις τα πραγματα οσο το δυνατον πιο αντικειμενικα.τα πραγματα ειναι δυσκολα εξω.οσο περισοτερα εφοδια μαζεψεις τοσο καλυτερα,αλλα απο την αλλη θελεις και να ζησεις.αν δεν μπορεις να κανεις αλλο υπομονη,θα μπορουσες για καποιο χρονικο διαστημα να πας λιγο πισω με τη σχολη σου και να κανεις αυτο που εσυ θελεις.και μετα απο μισο η ενα χρονο επαναπροσδιοριζεις τους στοχους σου.οσο για τους γονεις σου,αν το παρεις εσυ αποφαση δεν μπορουν να κανουν και πολλα πραγματα.αλλα δεν ξερω κατα ποσο εισαι προετοιμασμενη να ξεφυγεις απο την γονικη ομπρελα.μπορει να εχεις την ψυχικη ικανοποιηση οτι δημιουργεις, αλλα αντικειμενικα η ποιοτητα της ζωης σου να χειροτερεψει.Αυτο βεβαια ειναι δικη σου αποφαση.Οτι και να αποφασισεις ειναι το σωστο και θα σου ανοιξει τις πορτες των εμπειριων.καλη επιτυχια σου ευχομαι ....

Ευχαριστω ολους για τα ενθαρρυντικα λογια και για τις αποψεις σας. Με φερνουν λιγο πιο κοντα στο να μπορεσω να αντικρισω τον εαυτο μου καταματα.
Υπαρχουν καποια πραγματα τα οποια δεν ανεφερα πριν γιατι δεν ηρθαν στη σκεψη μου. Τα καταθετω λοιπον τωρα.
Ειμαι ηδη αρκετα μεγαλο ετος στη σχολη μου, και κανονικα θα επρεπε να ειχα τελειωσει...ο λογος που δεν το εκανα δεν ειναι μονο ενας....ο πατερας μου στην αρχη που πρωτομπηκα, μου ελεγε τις δικες του φοιτητοιστοριες, στις οποιες κατεληξε να χρωσταει ενα καρο μαθηματα στα τελευταια ετη...ο μιμητισμος ειναι κλασσικο φαινομενο..επεσα λοιπον στην παγιδα του μιμητισμου....
ο δευτερος λογος ειναι οτι η σχολη μου ειναι δυσκολη: απο την αποψη οτι οι καθηγητες δεν μας παροτρυνουν ευκολα να συνεχισουμε...μαλιστα οι περισσοτεροι μας φανερωνουν ανοικτα την αντιδραση τους, τα κομπλεξ τους και δεν μας αντιμετωπιζουν σαν \"ακαδημαικους πολιτες\" αλλα σαν παιδια του λυκειου..μη σας πω και γυμνασιου. φρασεις οπως \"βαριεμαι να σου δειξω το γραπτο σου περνα αλλη μερα\", \"δεν σε αφηνω να τελειωσεις ευκολα γιατι εισαι πιθανη ανταγωνιστρια και θα μου παρεις τη θεση\"...ειναι κατι το συνηθισμενο. Υπαρχουν και οι καλοι φυσικα αλλα ειναι πολυ λιγοτεροι και η προσπαθεια που κανουν σχεδον δεν φαινεται. Και πολλες φορες ποδοπατιεται απο τους αντιδραστικους. Για να μη μιλησω για την παλη που γινεται με τα κομματα που συνεργαζονται με τους καθηγητες. Βλεποντας λοιπον την λιαν επιεικως σκατενια κατασταση στο πανεπιστημιο, μου κοπηκαν τα φτερα. Εν ολιγοις εχασα το δρομο για τον σκοπο μου...και ισως να εχασα και τον ιδιο τον σκοπο μου. Εχασα το κινητρο μου. Υπαρχουν πολλες φορες που αναρωτιεμαι γιατι διαβαζω, η γιατι να περασω εν τελει τα μαθηματα, και οποιαδηποτε δικαιολογια σκεφτομαι για να συγκεντρωθω απλα δε μου φαινεται αρκετη. Επρεπε να κανω κατι. Και εδω ερχεται η εν λογω εταιρεια. Βλεποντας τον τροπο δουλειας ο οποιος δεν εχει καμμια σχεση με τα συνηθισμενα (καθοτι ειναι παραρτημα ξενης εταιρειας η οποια λειτουργει με αυστηρους κανονες τους οποιους απο οτι καταλαβα τηρει ευλαβικα), και με το εξτρα εισοδημα που εχω αναγκη να βγαλω, ειπα οτι θα με βοηθησει να συγκεντρωνομαι να διαβασω. Κατεληξα να κανω εναν συνδυασμο σπουδων και δουλειας ετσι ωστε τα χρηματα που θα βγαλω να με βοηθησουν εκει για μεταπτυχιακο στο εξωτερικο το οποιο επιζητω σαν ονειρο ψυχης. Και μονο στην ιδεα αυτη ενθουσιαστηκα και ειπα να ξεκινησω. Τα ζυγισα βεβαια υπερ και κατα πολυ προσεκτικα εγω και η ιδια και ανελαβα ολη την ευθυνη των πραξεων μου.
Και επειτα ερχομαστε στο θεμα του ψυχολογικου....ερχεται τελευταιο σε σειρα γιατι απλουστατα υποβοηθαει μια αποφαση. Ισως και να την καθοριζει κιολας.

Επειδη ειμαι μοναχοπαιδι, ειχα παντοτε την απολυτη προσοχη και προστασια (οχι απολυτη γιατι θα ειμαι ειλικρινης εχω ελευθεριες πολλε;)....τα συγχαρητηρια ηταν οταν εκανα μια καλη πραξη, ενα ωραιο σκιτσο, πηγαινα καλα στα μαθηματα κ.ο.κ.
Μεγαλωσα ομως και σταδιακα σταματησαν... οταν προκειται για μια σοβαρη αποφαση εκει περα δυσκολευουν τα πραματα. Δεν μου δειχνουν ουσιαστικη εμπιστοσυνη η τουλαχιστον αυτη που εγω επιθυμω και που θα με βοηθησει να συνεχισω με μεγαλυτερη αυτοπεποιθηση.
Ετσι λοιπον με το που ακουσα τους μελλοντικους συνεργατες μου να μου δειχνουν την \"εμπιστοσυνη\" που περιμενα, πηρα απο εκεινους το σπρωξιμο (ενω δεν θα επρεπε). Θα ειμαι για αλλη μια φορα ειλικρινης λεγοντας οτι ακομα αναρωτιεμαι τι παω να κανω γιατι πραγματι τα πραγματα στον ιδιωτικο τομεα ειναι περιεργα και οπως ειπατε επικινδυνα..αλλα και παλι ξερω οτι αν δεν παρω το ρισκο, αν δεν το προσπαθησω θα το μετανιωσω...θελω να βιωσω μια καινουρια εμπειρια ακομα και αν παει στραβα. Θα ξερω πως να το αντιμετωπισω.

@ εμπνευστη: τι εννοεις οτι μπορει να χειροτερεψει η ποιοτητα ζωης?

@ weird: ψυχολογικο πολεμο θεωρω να εχεις την γκρινια και τα αρνητικα επιχειρηματα της πραξης μου. αλλα μπορει εν τελει να ειναι και αυτο που λες περι κατευθυνσης εκει που θελουν.


Αναμενω απαντησεις σας. Μου ειναι σημαντικες και εκτιμω αφανταστα το χρονο που μου αφιερωνετε να διαβαζετε και να απαντατε στο προβλημα μου. Ευχαριστω.

Γιατί δεν θα έπρεπε να πάρεις απο τους συνεργάτες σου το σπρώξιμο?

Ξέρεις, μου ακούγεσαι άνθρωπος συνειδητοποιημένος με μάτια ανοιχτά και κρίση,
αλλά κάπου μπαίνει ένα \"αλλά\"...
σαν να χρειάζεσαι και κάτι έξω απο εσένα, για να βαδίζεις και να τα πηγαίνεις καλά.

Πραγματι....εχεις απολυτο δικιο....υπαρχει ενα \"αλλα\"...
ειναι το γεγονος οτι θεωρω οτι πρεπει να καθοδηγηθω λιγο ακομα...θα μου πεις εισαι 23 θα γινεις 24 για ονομα του θεου παρε λιγο τη ζωη στα χερια σου. Ειναι δυσκολο οταν εχει πεσει το προστατευτικο πεπλο των γονιων απο πανω σου.
Παλιοτερα στη σχολη του καρατε ειχα ενα χαρισματικο δασκαλο ο οποιος μας εδινε μαθηματα ζωης...ειναι ενας ανθρωπος ο οποιος ειχε ορεξη για τα παντα ηταν συγκεντρωμενος, με λιγα λογια ηταν ανωτερος απο μενα...τον θεωρουσα \"ο δασκαλος μου\" και επισης θεωρουσα οτι ημουν σαν \"apprentice\". Απο τοτε που σταματησα λογω λυκειου δεν μπορεσα να παω και να τον ξαναδω επειτα εφυγε και η καθοδηγηση του μου ελειψε...δεν ξαναπηγα και εχασα την αυτοπεποιθηση και το σπρωξιμο που εκεινος μου εδωσε. Επισης θεωρουσα οτι ηταν πιο πανω απο τον πατερα μου και τη μητερα μου (και ακομα το πιστευω) ισως επειδη δεν ηταν γονιος μου και μπορουσα να τον σεβαστω περισσοτερο. Πλεον πιο πολυ σεβεσαι εναν \"ξενο\" παρα ενα \"γνωστο\". Με ενεπνεε.
Μετα προσπαθησα να στραφω στους δικους μου αλλα οταν η συνηθεια γινεται ρουτινα...χανονται καποια πραγματα.. δεν λεω οτι δεν τους σεβομαι...ισα ισα που ανταποκρινομαι. Αλλα ηταν πολυ διαφορετικα. Ολον αυτον τον καιρο που εχανα σταδιακα το κινητρο μου, ειναι γιατι εχανα τον σεβασμο που ειχα σε καθηγητες, και συγγενεις. Κανεις τους δεν εφτανε τον δασκαλο που ειχα στο καρατε. Οταν λοιπον εφτασα στο σημειο να θελω δουλεια, για να απασχολησω και με κατι αλλο τον εαυτο μου και ειδα την αυτοπεποιθηση και τον ενθουσιασμο στην κοπελα που με εκπαιδευει, αυτοματα ξαναξυπνησε η ορεξη μεσα μου. Μου εδωσε η ιδια κουραγιο και μου λεει \"ξεχνα το θα...να λες εγινε, ή γινεται\". Μπορω να τη σεβαστω, νιωθω οτι ειναι ανωτερη μου και θελω και γω να φτασω ψηλα πνευματικα οσο εκεινη.

Θα σου πω χαρακτηριστικα, οτι καθηγητες που φιλοξενησαμε απο το εξωτερικο για κατι διαλεξεις στη σχολη μου, μου προκαλεσαν τρελη διαθεση για να σου δειξουν, να σε καθοδηγησουν, και ενεπνεαν το σεβασμο με την συμπεριφορα τους. Το συναισθημα αυτο κρατουσε λιγο γιατι μετα εφευγαν και ξαναπεφτα στα ιδια.

Οπως σου ειπα θελω λιγη ακομα καθοδηγηση ακομα και αν εχω φτασει στα 23, θελω λιγη ακομα. Απο καποιον που θεωρω ανωτερο απο μενα. Για να μπορω να τον σεβαστω.

Μιλάς πολύ ώριμα κατά τη γνώμη μου...
Η ανάγκη για έναν μέντορα, για καθοδήγηση... για κάποιον που νιώθεις οτι έχει να σου εμπνευσει πράγματα.
Ξέρεις, κι εγώ έχω συναντήσει τέτοιους ανθρώπους.. απο καθηγητές μέχρι την εργοδότη μου σε κάποια δουλειά μου... Νιώθεις οτι σε αντιλαμβάνονται, κι ότι βρίσκονται ένα σκαλί πιο πάνω απο εσένα.

Είναι σαν να δέχεσαι μια θετική επιρροή. Ενα σπρώξιμο, όπως ωραία το λες.

Ας παμε λίγο στους γονείς. Απο την αρνητική τους στάση απέναντι στις επιλογές σου, μάλλον έχεις αρχίσει να καταλαβαίνεις οτι δεν έχουν τη δική σου αντίληψη για τα πράγματα. Οτι τα αξιολογείτε διαφορετικά.

Κι ακόμα, διακρίνω κι ένα παράπονο, σαν να διαλύθηκε η ανωτερότητά τους που ένιωθες παλιά. Σαν κάποιες φορές να τους νιώθεις πιο κάτω απο εσένα.

Οι άνθρωποι απο τη δουλειά απο την άλλη, σε εμπνεουν και σε καθοδηγούν.

Υπάρχει κάποιο συναίσθημα σε σχέση με αυτό, και αν ναι, ποιό?


Τέλος, πιστεύεις οτι οι κολακείες των δικών σου, ενέτειναν αυτή την ανάγκη σου για κάποιον που θα σε σπρώχνει?
( γιατί άλλο η κολακεία και άλλο η καθοδήγηση απο κάποιον )

Τέλος, έχω την αίσθηση οτι αυτό που έχεις ανάγκη είναι να σε τοποθετήσεις μέσα σε ένα κατάλληλο περιβάλλον, για να εξελιχθείς με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Για να αυτονομηθείς και να λάμψεις με την δική σου λάμψη ( όχι πια σαν ετερόφωτη).

Αλλά, μπαίνει το \"κόλλημα\" που αναφέρεις στον τίτλο σου, στη μέση:)

το ρισκο μπορεις να το παρεις για κατι το οποιο εκ των πραγματων δεν ξερεις το αποτελεσμα.Γιατι δεν κανεις μια ερευνα αγορας να δεις αν υπαρχουν παλιοι υπαλληλοι στην εταιρεια που δουλευεις στο επιπεδο το δικο σου,οχι προισταμενοι.αν ειστε ολοι νεοι τοτε κατι δεν παει καλα,γιατι δεν υπαρχουν παλιοι;
λες πως σε εμπιστευονται.δεν ξερω ποσο καιρο δουλευεις αλλα εμπιστοσυνη σε εναν υπαλληλο εχεις μετα απο ενα χρονο η αν ειναι εξαιρετιικος σε μισο χρονο.εκτος αν η δουλεια ειναι πολυ ευκολη για να την μαθεις.και βασικος κανονας.για να κρατησεις εναν υπαλληλο βγαζεις τα λεφτα που ξοδευει μια εταιρεια για αυτον.στην περιπτωση σου ισχυει;αλλα εταιρεια να παιρνει λεφτα απο τους υπαλληλους;;;;κατι δεν παει καλα με την εταιρεια,αυτο στο υπογραφω.
λεω πως αν χρειαστει να μεινεις εντελως μονη,θα δυσκολευτεις και μπορει να αναγκαστεις να δουλευεις πολλες ωρες+την σχολη δηλαδη συνολικα να κουραζεσαι απραπανω απο το να εισαι στην θαλπωρη του σπιτιου σου.αυτο εννοω πως θα πεσει η ποιοτητα της ζωης σου,βεβαια θα εχεις την ησυχια σου,τουλαχιστον απο τους γονεις σου.
παρατηρω συνεχεια πως θελεις καποιον να σε επιβεβαιωνει.σαν να νοιωθεις μια ανασφαλεια για κατι που αποφασιζεις μονο εσυ.ισως φταινε οι γονεις σου σε αυτο γιατι δεν σε αφηναν να παρεις πρωτοβουλειες.και τωρα που δεν σε επιβεβαιωνουν οι γονεις σου για τις αποφασεις σου,παιρνεις τις αποφασεις που θελουν αυτοι που σε επιβεβαιωνουν(οι εργοδοτες σου).αναρωτιεμαι αν ειναι δικη σου η αποφαση η του εργοδοτη σου να παρεις το ρισκο.(η θελεις τοσο πολυ να επιβεβαιωθεις απο αυτον που κανεις αυτο που σου λεει,νομιζοντας πως παιρνεις εσυ την αποφαση.ουσιαστικα το μονο που κανεις ειναι να μην αφηνεις να την παρουν οι γονεις σου,κατι που ισχυε μεχρι τωρα και αυτο σε ικανοποιει αλλα παλι δεν ειναι δικη σου η αποφαση.παλι αλλος αποφασιζει).στο ξαναλεω,κανε μια ερευνα αγορας,δεν εισαι η πρωτη που της ζητηθηκαν λεφτα,και εγω ξερω αρκετα ατομα που εχασαν τα λεφτα τους με αυτο τον τροπο,και οι περισσοτεροι δεν θα σου το πουν γιατι ντρεπονται.Τελος προσεξε ποιοι σε καθοδηγουν.μην διαλεγεις αυτους που θα σου πουν αυτα που θελεις να ακουσεις.συνηθως τα πραγματα που πρεπει να κανουμε εχουν και ενα βαθμο δυσκολιας.Σκεψου,κρινε.ειν� �ι καιρος να αρχισεις να παιρνεις τις δικες σου αποφασεις.αλλα τεκμηριομενα.και μια συμβουλη.στις δυσκολες αποφασεις ζητα πιστωση χρονου.μην τις παιρνεις εκεινη τη στιγμη.παντα υπαρχει χρονος.εγω καληνυχτω για σημερα :)

Triella,

διαβαζοντας τα οσα γραφεις, ειδα πώς υπάρχει εντονη η αναγκη να περασουν οι ευθυνες που εχεις καπου αλλου: ας πουμε η καθυστερηση των σπουδων στο μιμητισμο, στο συστημα που υπολειτουργει κ δεν δινει κινητρα.

Αναφερεις συχνα την καθοδηγηση, την επιβραβευση. Σιγουρα ολοι θελουμε να ακουμε ενθαρρυντικα σχολια. Αλλα ακομα και αυτο εχει κ οριο. Κ εχει κ τροπο κ θεση. Με αλλο τροπο επιβραβευεις ενα παιδι, και αλλο βαρος εχει η επιβραβευση σε εναν ενηλικα. Δεν εισαι πλεον παιδι λοιπον. Εχεις τις δικες σου ευθυνες για την πορεια των σπουδων σου, για τη δουλεια σου και τα δικα σου χρηματα.

Νομιζω να σου πω, πώς ισως να χε καποια αξια μια σκεψη: γιατι ειναι τοσο απαραιτητη, τοσο αναγκαια η καθοδηγηση που επιζητας. Κ πώς την αποζητας, και την αποδεχεσαι απο ανθρωπους που γνωριζεις ελαχιστα (βλ συνεργατες).

Τελος σε οτι αφορα τα εργασιακα, θα συμφωνησω απολυτα με τον Εμπνευστη. Δεν ειναι δικη σου η δουλεια, εισαι υπάλληλος...οποτε απο που κ ως που τα χρηματα που ζητανε απο εναν υπάλληλο?